ภรรยานอกหัวใจ
"ความกตัญญูเป็นเครื่องผูกมัดให้ "เธอ"ต้องอยู่กับ "เขา" ผู้ชายที่เปรียบดั่งซาตาน"
Tags: ความรัก คลุมถุงชน ความแค้น ร้ายกาจ ซาตาน
ตอน: รอยยิ้มของเรา
"คุณสามีขาาาา"ฟ้าลดาเดินดุ่มๆเข้ามาภายในห้องทำงานของคิมหันต์ก่อนจะตรงไปหอมแก้มเขาโดยที่คิมหันต์ไม่ทันตั้งตัว
"โหยนี่คุณสามีคิดถึงศรีภรรยาหรือเปล่าคะ"ฟ้าลดากอดแขนเขาก่อนจะมองไปทางเปรมปรางค์และจันจิรา
"นี่เธอเป็นใครเนี่ย!!!"เปรมปรางค์มองฟ้าลดาอย่างงงๆมีเพียงจันจิราเท่านั้นที่ก้มหน้าเพราะรู้ดีว่าฟ้าลดาเป็นใคร
"ฉันตั้งหากที่ต้องถามว่าคุณเป็นใครถึงได้มาก่อความวุ่นวายในห้องของสามีฉัน"
"นี่เธอจะทำอะไร"คิมหันต์ทำเสียงดุใส่ฟ้าลดาซึ่งหญิงสาวยักไหล่ขึ้นอย่างไม่สนใจ
"สามี!!แกฝันไปหรือเปล่า"เปรมปรางค์หันมาเล่นงานฟ้าลดาซึ่งฟ้าลดาก็ไม่มีทีท่ากลัวเลยแม้แต่น้อย
"ฝันเหรอเอ...ก็ไม่นะ!เมื่อคืนก็ฟาดกันไปตั้งชุดใหญ่ไม่เห็นเหมือนฝันตรงไหนเลยบอกเขาไปสิคะคุณสามีว่าเมื่อคืนเราอยู่ด้วยกันจนถึงเช้า"ฟ้าลดาหันไปมองหน้าคิมหันต์ซึ่งเปรมปรางค์ก็มองที่เขาด้วย
"ฉันไม่มีอะไรจะบอก..ปรางคุณกลับไปก่อนนะ"
"ไม่ค่ะ!!คุณต้องบอกปรางมาก่อนว่าแม่นี่เป็นใครถึงกล้าเรียกคุณว่าสามี!!"
"โอ๊ย!!นี่ฉันลืมแนะนำตัวไปเหรอเนี่ยเอิ่มคือฉันชื่อฟ้าลดา รังสิวัฒนานะแต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วล่ะเพราะฉันพึ่งเปลี่ยนนามสกุลไปเมื่อสามวันก่อนเอ...นามสกุลอะไรนะอ๋อ!!ไพศาลรัตน์"
"ไพศาลรัตน์!!นามสกุลคุณนี่คะคิมนี่มันเรื่องอะไรกันคะปรางงงไปหมดแล้ว"เปรมปรางค์มองคิมหันต์ซึ่งเขาไม่ตอบอะไรก่อนจะยืนยันคำเดิมว่าให้เปรมปรางค์กลับไปก่อน
"คุณกลับไปก่อนนะปราง"
"ไม่ค่ะคุณต้องตอบปรางมาก่อน!!"
"โอ๊ย!!นี่คุณเขาไล่แล้วยังไม่ไปอีกพี่ยาม!!"สิ้นเสียงของฟ้าลดาร.ป.ภ ก็เดินเข้ามาทันที
"ช่วยพาคุณคนนี้ออกไปหน่อยนะพอดีเขาขาเจ็บเดินออกไปเองไม่ได้"ฟ้าลดาชี้ไปที่เปรมปรางค์ร.ป.ภ พยักหน้าให้กันก่อนจะตรงเข้ามาจับเปรมปรางค์
"ปล่อยนะ!!!!คิมคะ!!!!"เปรมปรางค์ตะโกนขอให้ช่วยแต่คิมหันต์ก็ไม่สนอะไรนักเพราะมัวแต่จ้องเขม็งฟ้าลดาอยู่จนในที่สุดเปรมปรางค์ก็ถูกกึ่งจับกึ่งลากพาออกไป
"คุณจันจิราเชิญค่ะ"เลขาของคิมหันต์เรียกจันจิราออกมาซึ่งหล่อนก็ยอมแต่โดยดีพอจันจิราออกไปคิมหันต์ก็สะบัดแขนออกจากมือฟ้าลดาทันที
"มาที่นี่ทำไม"คิมหันต์ถามเสียงแข็ง
"ใจเย็นๆสิคะคุณสามีพอดีพ่อตาให้เอาผลไม้มาให้"
"ใครสามีเธออย่ามาพูดมั่วนะ"
"ก็คุณไง!หรือต้องให้ฉันเอาทะเบียนสมรสมาให้ดูแต่ถ้าคุณรำคาญก็ไปจดทะเบียนหย่าซะสิ"
"ฉันไม่หย่า!!"คิมหันต์เสียงแข็งก่อนจะดึงฟ้าลดามาอยู่ในอ้อมกอดฟ้าลดามองค้อนเขาก่อนจะดิ้นแต่คิมหันต์กลับกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม
"ไหนครับคุณภรรยาคุณบอกว่าผมเป็นสามีคุณแค่กระดาษใบเดียวมันไม่พอหรอกนะมันต้อง....การกระทำด้วย"พูดจบเขาก็หอมแก้มหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างแรงจนเธอสะบัดหน้าหนีไม่ทันก่อนที่เขาจะค่อยๆเชยคางของหญิงสาวขึ้นมาอย่างแผ่วเบาส่วนมืออีกข้างก็รวบเอวเธอไว้อย่างหนักแน่นคิมหันต์ค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาหาฟ้าลดาตั้งใจที่จะมอบจุมพิตให้เธอถ้าไม่ถูกเธอเอามือขึ้นมากั้นซะก่อน
"คุณจะบ้าเหรอนี่มันที่ทำงานนะ"
"นั้นแหละ!!ออกจะโรแมนติก"คิมหันต์ทำเสียงนุ่มก่อนพยายามจะจูบเธออีกครั้งแต่ก็ถูกหญิงสาวเอามือมากั้นอีก
"นี่คุณ..เอางี้!!มีอะไรก็ไปคุยกันที่บ้านแล้วฉันจะยอมคุณทุกอย่างโซ่แซ่กุญแจมือเลยเอ้า"ฟ้าลดาพูดอย่างขอไปทีเพราะหากปฏิเสธตอนนี้เธออาจโดนเขาละเมิดสิทธิมากกว่านี้ก็ได้
"ก็ได้!!คุณพูดเองนะ"คิมหันต์ยิ้มก่อนจะก้มมาที่ข้างหูของหญิงสาว
"ผมจะรอคืนนี้นะ....ที่รัก"คิมหันต์กระซิบเสียงแหบพร่าก่อนจะโดนฟ้าลดาตบ
เปรี๊ยะ!!
"เฮ้ยคุณ!!ฉันขอโทษ..ก็มันจั๊กกะจี้อะ"ฟ้าลดาแก้ตัวก่อนจะตรงไปจับแก้มเขา
"ยัยบ้า!!"คิมหันต์ผลักมือเธอออกก่อนจะลูบแก้มตัวเองฟ้าลดายิ้มในท่าทีของเขาก่อนจะนึกถึงเพื่อนเธอที่รออยู่
"แย่แล้ว!!ฉันไปก่อนนะ"ฟ้าลดาคว้ากระเป๋าก่อนจะวิ่งออกไปโดยทิ้งคิมหันต์ให้มองตามเขายิ้มออกมาก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ควรยิ้มมันออกมาโดยเฉพาะยิ้มให้กับเธอ
.................................
ที่ห้องพักของเปรมปรางค์
"เจ็บใจจริงๆ!!!!"เปรมปรางค์สบถก่อนจะเดินไปหยิบรูปที่เธอถ่ายกับคิมหันต์ขึ้นมา
"ปรางจะไม่ยอมเสียคุณไปให้ใคร...คิมหันต์!!!"
.............................
ที่บ้านรังสิวัฒนา
"คุณแม่คะอนงค์ไม่เชื่อหรอกว่ายัยเมย์จะหนีตามผู้ชายไปอย่างที่ตำรวจเขากล่าวหา"อนงค์พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนซึ่งทำให้คุณหญิงภวรรณมีสีหน้ากลัดกลุ้มออกมา
"งั้นเราจะต้องตามหายัยเมย์ให้เจอ"คุณหญิงภวรรณเอ่ย
"ยังไงล่ะครับคุณแม่...ผมว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจดีกว่า"ประสิทธิ์ออกความเห็นซึ่งอนงค์ดูจะไม่พอใจ
"ขืนรอตำรวจพอดีแม่ลูกสาวเมียน้อยของคุณก็ได้ท้องขึ้นมาพอดีน่ะสิยังไงซะคิมหันต์ก็เป็นผู้ชายอยู่ใกล้ผู้หญิงมีหรือจะอดใจไหวเหมือนคนบางคน"อนงค์พูดแขวะประสิทธิ์ก่อนจะเอามือกุมขมับ
"แม่ว่าเราจ้างนักสืบดีกว่าจะได้ช่วยตามหายัยเมย์ด้วย"คุณหญิงภวรรณเสนอความคิดขึ้นมาบ้าง
"ดีค่ะคุณแม่!ยังไงซะอนงค์ก็จะพายัยเมย์กลับมาแต่งงานกับคิมหันต์ให้ได้"อนงค์พูดอย่างมุ่งมั่นก่อนจะรีบลุกไปจัดการตามที่แม่สามีบอก
"แล้วนี่...ถ้ายัยเมย์หนีไปกับคนอื่นจริงๆคุณแม่จะว่าไงครับ"
"เราก็จับยัยเมย์ใส่ตะกร้าล้างน้ำไปสิยังไงซะคิมหันต์ก็รักยัยเมย์เขาคงไม่ถือสาหรอก"
"แล้วถ้าเขาเกิดรักยัยฟ้าล่ะครับ"
"เหลวไหล!!ยังไงคิมหันต์ก็ต้องรักและเลือกยัยเมย์และยิ่งถ้าคิมหันต์รู้ว่าฟ้าลดาเป็นลูกเมียน้อยที่ไม่มีค่าล่ะก็...หึแกคิดเอาเถอะว่าผู้ชายที่มีตัวเลือกมากมายอย่างคิมหันต์จะเลือกใคร"
"คุณแม่ครับ!!ยังไงฟ้าลดาก็เป็นหลานคุณแม่นะครับ"
"ไม่!!ฉันไม่นับมันเป็นหลานหรอก"คุณหญิงภวรรณพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินไปที่สวนหลังบ้านทิ้งประสิทธิ์ให้ยืนอยู่คนเดียวเขานั่งลงก่อนจะนึกถึงอดีต
"แกบังอาจทำลูกสาวฉันท้องแล้วยังมีหน้าให้ไปทำแท้งอีกเหรอ!!!!"ภูวไนยตะโกนลั่นห้องทำงานโดยมีลลิตนั่งร้องไห้อยู่
"คือผม..."ประสิทธิ์อ้ำอึ้งเขาพึ่งมาเป็นทหารที่นี่และไม่รู้เลยว่าลลิตเป็นลูกสาวนายทหารเรือใหญ่
"ว่าไงแกตอบมาเดี๋ยวนี้!!!!"ภูวไนยทุบโต๊ะอีกครั้งก่อนที่คุณหญิงภวรรณและเสาวนีย์น้องสาวของประสิทธิ์จะเข้ามา
"นี่มันอะไรกัน!!!"คุณหญิงภวรรณตรงเข้าไปหาลูกชายก่อนจะมองภูวไนยอย่างไม่ถูกชะตา
"ก็ลูกชายของคุณน่ะสิทำลูกสาวผมท้องแล้วจะไม่รับผิดชอบคุณจะเอายังไงก็ว่ามาเลย!!"
"แน่ใจหรือว่าท้องกับลูกชายฉันไปโทษลูกสาวแกโน่นให้ท่าผู้ชายหรือเปล่า!!"คุณหญิงภวรรณมองไปทางลลิตอย่างเหยียดหยาม
"มันจะมากไปแล้วนะ!!"ภูวไนยเริ่มมีน้ำโหตอนนี้เขาเริ่มคิดจะหยิบปืนขึ้นมาแล้วล่ะสิ
"พอเถอะค่ะคุณแม่..อ๊ะนี่เงินรับไว้ซะยังไงซะพี่ชายฉันก็ต้องอยู่ที่นี่อีกหลายปีก็ถือซะว่าให้เรื่องนี้มันจบๆไปซะ"เสาวนีย์ยื่นเงินให้ละอองแม่ของลลิตลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ
"ไม่ต้องหรอกหลานคนเดียวฉันเลี้ยงได้แค่ขอให้ระหว่างที่พี่ชายคุณยังไม่ปลดเกษียณช่วยทำหน้าที่พ่อที่ดีให้หลานฉันหน่อยส่วนพอพี่ชายคุณปลดเกษียณแล้วจะไม่มาสนใจก็ไม่เป็นไรอย่างน้อยหลานฉันจะได้ไม่เป็นเด็กมีปัญหา"ละอองพูดก่อนที่ภูวไนยจะขึ้นเสียงอีกครั้ง
"ไปยอมมันทำไม!!มันสมควรเป็นพ่อของหลานฉันงั้นหรือ!!!!!"
"พอเถอะค่ะพ่อ..เห็นแก่หลานนะคะ"ลลิตพูดทั้งน้ำตาภูวไนยทำหน้าไม่พอใจก่อนจะเดินออกไป
"เดียวแม่ไปคุยกับพ่อเอง"ละอองเดินตามสามีออกไปลลิตลุกขึ้นจะเดินออกไปตามพ่อแต่ถูกประสิทธิ์เรียกไว้
"ลลิต"ประสิทธิ์มองลลิตที่ใบหน้ามีแต่รอยน้ำตา
"ผมจะรับผิดชอบลูกจะรู้ว่าผมเป็นพ่อเขา"ประสิทธิ์พูดลลิตพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปก่อนจะได้ยินเสียงคุณหญิงภวรรณแว่วมา
"ถ้าไม่ดีก็เลิกๆกันไปซะ!!"เสียงนั้นพูดออกมาอย่างไร้เยื่อใยและไม่สนใจคนฟังว่าจะรู้สึกอย่างไร
"เฮ้อ!!!"ประสิทธิ์ถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นไปหาอนงค์ที่ห้องทำงาน
...............................
หัวค่ำเดินทางมาถึงฟ้าลดากำลังไขกุญแจเข้าบ้านเพราะเธอดันคุยกับนาธินทร์นานไปหน่อยจนกลับมาเอาป่านนี้ฟ้าลดาเดินตรงมาที่ห้องตั้งใจว่าจะอาบน้ำพักผ่อนแต่พอเปิดประตูเข้ามาสิ่งแรกที่เธอเห็นคือที่นอนมีกลีบกุหลาบโรยเป็นรูปหัวใจอยู่และทั่วทั้งห้องมีไฟสลัวๆเท่านั้น
"ห้องหอใครเนี่ยหรือเราเข้าห้องผิด"ฟ้าลดาสบถก่อนจะมองรอบๆห้อง
"ก็ไม่ผิดนี่นา"
"ไม่ผิดหรอกที่รัก!!"ฟ้าลดาหันไปตามเสียงก่อนจะเห็นคิมหันต์เดินเข้ามาเขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะชูกุญแจมือขึ้นมา
"เห้ย!!!!"
"โหยนี่คุณสามีคิดถึงศรีภรรยาหรือเปล่าคะ"ฟ้าลดากอดแขนเขาก่อนจะมองไปทางเปรมปรางค์และจันจิรา
"นี่เธอเป็นใครเนี่ย!!!"เปรมปรางค์มองฟ้าลดาอย่างงงๆมีเพียงจันจิราเท่านั้นที่ก้มหน้าเพราะรู้ดีว่าฟ้าลดาเป็นใคร
"ฉันตั้งหากที่ต้องถามว่าคุณเป็นใครถึงได้มาก่อความวุ่นวายในห้องของสามีฉัน"
"นี่เธอจะทำอะไร"คิมหันต์ทำเสียงดุใส่ฟ้าลดาซึ่งหญิงสาวยักไหล่ขึ้นอย่างไม่สนใจ
"สามี!!แกฝันไปหรือเปล่า"เปรมปรางค์หันมาเล่นงานฟ้าลดาซึ่งฟ้าลดาก็ไม่มีทีท่ากลัวเลยแม้แต่น้อย
"ฝันเหรอเอ...ก็ไม่นะ!เมื่อคืนก็ฟาดกันไปตั้งชุดใหญ่ไม่เห็นเหมือนฝันตรงไหนเลยบอกเขาไปสิคะคุณสามีว่าเมื่อคืนเราอยู่ด้วยกันจนถึงเช้า"ฟ้าลดาหันไปมองหน้าคิมหันต์ซึ่งเปรมปรางค์ก็มองที่เขาด้วย
"ฉันไม่มีอะไรจะบอก..ปรางคุณกลับไปก่อนนะ"
"ไม่ค่ะ!!คุณต้องบอกปรางมาก่อนว่าแม่นี่เป็นใครถึงกล้าเรียกคุณว่าสามี!!"
"โอ๊ย!!นี่ฉันลืมแนะนำตัวไปเหรอเนี่ยเอิ่มคือฉันชื่อฟ้าลดา รังสิวัฒนานะแต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วล่ะเพราะฉันพึ่งเปลี่ยนนามสกุลไปเมื่อสามวันก่อนเอ...นามสกุลอะไรนะอ๋อ!!ไพศาลรัตน์"
"ไพศาลรัตน์!!นามสกุลคุณนี่คะคิมนี่มันเรื่องอะไรกันคะปรางงงไปหมดแล้ว"เปรมปรางค์มองคิมหันต์ซึ่งเขาไม่ตอบอะไรก่อนจะยืนยันคำเดิมว่าให้เปรมปรางค์กลับไปก่อน
"คุณกลับไปก่อนนะปราง"
"ไม่ค่ะคุณต้องตอบปรางมาก่อน!!"
"โอ๊ย!!นี่คุณเขาไล่แล้วยังไม่ไปอีกพี่ยาม!!"สิ้นเสียงของฟ้าลดาร.ป.ภ ก็เดินเข้ามาทันที
"ช่วยพาคุณคนนี้ออกไปหน่อยนะพอดีเขาขาเจ็บเดินออกไปเองไม่ได้"ฟ้าลดาชี้ไปที่เปรมปรางค์ร.ป.ภ พยักหน้าให้กันก่อนจะตรงเข้ามาจับเปรมปรางค์
"ปล่อยนะ!!!!คิมคะ!!!!"เปรมปรางค์ตะโกนขอให้ช่วยแต่คิมหันต์ก็ไม่สนอะไรนักเพราะมัวแต่จ้องเขม็งฟ้าลดาอยู่จนในที่สุดเปรมปรางค์ก็ถูกกึ่งจับกึ่งลากพาออกไป
"คุณจันจิราเชิญค่ะ"เลขาของคิมหันต์เรียกจันจิราออกมาซึ่งหล่อนก็ยอมแต่โดยดีพอจันจิราออกไปคิมหันต์ก็สะบัดแขนออกจากมือฟ้าลดาทันที
"มาที่นี่ทำไม"คิมหันต์ถามเสียงแข็ง
"ใจเย็นๆสิคะคุณสามีพอดีพ่อตาให้เอาผลไม้มาให้"
"ใครสามีเธออย่ามาพูดมั่วนะ"
"ก็คุณไง!หรือต้องให้ฉันเอาทะเบียนสมรสมาให้ดูแต่ถ้าคุณรำคาญก็ไปจดทะเบียนหย่าซะสิ"
"ฉันไม่หย่า!!"คิมหันต์เสียงแข็งก่อนจะดึงฟ้าลดามาอยู่ในอ้อมกอดฟ้าลดามองค้อนเขาก่อนจะดิ้นแต่คิมหันต์กลับกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม
"ไหนครับคุณภรรยาคุณบอกว่าผมเป็นสามีคุณแค่กระดาษใบเดียวมันไม่พอหรอกนะมันต้อง....การกระทำด้วย"พูดจบเขาก็หอมแก้มหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างแรงจนเธอสะบัดหน้าหนีไม่ทันก่อนที่เขาจะค่อยๆเชยคางของหญิงสาวขึ้นมาอย่างแผ่วเบาส่วนมืออีกข้างก็รวบเอวเธอไว้อย่างหนักแน่นคิมหันต์ค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาหาฟ้าลดาตั้งใจที่จะมอบจุมพิตให้เธอถ้าไม่ถูกเธอเอามือขึ้นมากั้นซะก่อน
"คุณจะบ้าเหรอนี่มันที่ทำงานนะ"
"นั้นแหละ!!ออกจะโรแมนติก"คิมหันต์ทำเสียงนุ่มก่อนพยายามจะจูบเธออีกครั้งแต่ก็ถูกหญิงสาวเอามือมากั้นอีก
"นี่คุณ..เอางี้!!มีอะไรก็ไปคุยกันที่บ้านแล้วฉันจะยอมคุณทุกอย่างโซ่แซ่กุญแจมือเลยเอ้า"ฟ้าลดาพูดอย่างขอไปทีเพราะหากปฏิเสธตอนนี้เธออาจโดนเขาละเมิดสิทธิมากกว่านี้ก็ได้
"ก็ได้!!คุณพูดเองนะ"คิมหันต์ยิ้มก่อนจะก้มมาที่ข้างหูของหญิงสาว
"ผมจะรอคืนนี้นะ....ที่รัก"คิมหันต์กระซิบเสียงแหบพร่าก่อนจะโดนฟ้าลดาตบ
เปรี๊ยะ!!
"เฮ้ยคุณ!!ฉันขอโทษ..ก็มันจั๊กกะจี้อะ"ฟ้าลดาแก้ตัวก่อนจะตรงไปจับแก้มเขา
"ยัยบ้า!!"คิมหันต์ผลักมือเธอออกก่อนจะลูบแก้มตัวเองฟ้าลดายิ้มในท่าทีของเขาก่อนจะนึกถึงเพื่อนเธอที่รออยู่
"แย่แล้ว!!ฉันไปก่อนนะ"ฟ้าลดาคว้ากระเป๋าก่อนจะวิ่งออกไปโดยทิ้งคิมหันต์ให้มองตามเขายิ้มออกมาก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ควรยิ้มมันออกมาโดยเฉพาะยิ้มให้กับเธอ
.................................
ที่ห้องพักของเปรมปรางค์
"เจ็บใจจริงๆ!!!!"เปรมปรางค์สบถก่อนจะเดินไปหยิบรูปที่เธอถ่ายกับคิมหันต์ขึ้นมา
"ปรางจะไม่ยอมเสียคุณไปให้ใคร...คิมหันต์!!!"
.............................
ที่บ้านรังสิวัฒนา
"คุณแม่คะอนงค์ไม่เชื่อหรอกว่ายัยเมย์จะหนีตามผู้ชายไปอย่างที่ตำรวจเขากล่าวหา"อนงค์พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนซึ่งทำให้คุณหญิงภวรรณมีสีหน้ากลัดกลุ้มออกมา
"งั้นเราจะต้องตามหายัยเมย์ให้เจอ"คุณหญิงภวรรณเอ่ย
"ยังไงล่ะครับคุณแม่...ผมว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจดีกว่า"ประสิทธิ์ออกความเห็นซึ่งอนงค์ดูจะไม่พอใจ
"ขืนรอตำรวจพอดีแม่ลูกสาวเมียน้อยของคุณก็ได้ท้องขึ้นมาพอดีน่ะสิยังไงซะคิมหันต์ก็เป็นผู้ชายอยู่ใกล้ผู้หญิงมีหรือจะอดใจไหวเหมือนคนบางคน"อนงค์พูดแขวะประสิทธิ์ก่อนจะเอามือกุมขมับ
"แม่ว่าเราจ้างนักสืบดีกว่าจะได้ช่วยตามหายัยเมย์ด้วย"คุณหญิงภวรรณเสนอความคิดขึ้นมาบ้าง
"ดีค่ะคุณแม่!ยังไงซะอนงค์ก็จะพายัยเมย์กลับมาแต่งงานกับคิมหันต์ให้ได้"อนงค์พูดอย่างมุ่งมั่นก่อนจะรีบลุกไปจัดการตามที่แม่สามีบอก
"แล้วนี่...ถ้ายัยเมย์หนีไปกับคนอื่นจริงๆคุณแม่จะว่าไงครับ"
"เราก็จับยัยเมย์ใส่ตะกร้าล้างน้ำไปสิยังไงซะคิมหันต์ก็รักยัยเมย์เขาคงไม่ถือสาหรอก"
"แล้วถ้าเขาเกิดรักยัยฟ้าล่ะครับ"
"เหลวไหล!!ยังไงคิมหันต์ก็ต้องรักและเลือกยัยเมย์และยิ่งถ้าคิมหันต์รู้ว่าฟ้าลดาเป็นลูกเมียน้อยที่ไม่มีค่าล่ะก็...หึแกคิดเอาเถอะว่าผู้ชายที่มีตัวเลือกมากมายอย่างคิมหันต์จะเลือกใคร"
"คุณแม่ครับ!!ยังไงฟ้าลดาก็เป็นหลานคุณแม่นะครับ"
"ไม่!!ฉันไม่นับมันเป็นหลานหรอก"คุณหญิงภวรรณพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินไปที่สวนหลังบ้านทิ้งประสิทธิ์ให้ยืนอยู่คนเดียวเขานั่งลงก่อนจะนึกถึงอดีต
"แกบังอาจทำลูกสาวฉันท้องแล้วยังมีหน้าให้ไปทำแท้งอีกเหรอ!!!!"ภูวไนยตะโกนลั่นห้องทำงานโดยมีลลิตนั่งร้องไห้อยู่
"คือผม..."ประสิทธิ์อ้ำอึ้งเขาพึ่งมาเป็นทหารที่นี่และไม่รู้เลยว่าลลิตเป็นลูกสาวนายทหารเรือใหญ่
"ว่าไงแกตอบมาเดี๋ยวนี้!!!!"ภูวไนยทุบโต๊ะอีกครั้งก่อนที่คุณหญิงภวรรณและเสาวนีย์น้องสาวของประสิทธิ์จะเข้ามา
"นี่มันอะไรกัน!!!"คุณหญิงภวรรณตรงเข้าไปหาลูกชายก่อนจะมองภูวไนยอย่างไม่ถูกชะตา
"ก็ลูกชายของคุณน่ะสิทำลูกสาวผมท้องแล้วจะไม่รับผิดชอบคุณจะเอายังไงก็ว่ามาเลย!!"
"แน่ใจหรือว่าท้องกับลูกชายฉันไปโทษลูกสาวแกโน่นให้ท่าผู้ชายหรือเปล่า!!"คุณหญิงภวรรณมองไปทางลลิตอย่างเหยียดหยาม
"มันจะมากไปแล้วนะ!!"ภูวไนยเริ่มมีน้ำโหตอนนี้เขาเริ่มคิดจะหยิบปืนขึ้นมาแล้วล่ะสิ
"พอเถอะค่ะคุณแม่..อ๊ะนี่เงินรับไว้ซะยังไงซะพี่ชายฉันก็ต้องอยู่ที่นี่อีกหลายปีก็ถือซะว่าให้เรื่องนี้มันจบๆไปซะ"เสาวนีย์ยื่นเงินให้ละอองแม่ของลลิตลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ
"ไม่ต้องหรอกหลานคนเดียวฉันเลี้ยงได้แค่ขอให้ระหว่างที่พี่ชายคุณยังไม่ปลดเกษียณช่วยทำหน้าที่พ่อที่ดีให้หลานฉันหน่อยส่วนพอพี่ชายคุณปลดเกษียณแล้วจะไม่มาสนใจก็ไม่เป็นไรอย่างน้อยหลานฉันจะได้ไม่เป็นเด็กมีปัญหา"ละอองพูดก่อนที่ภูวไนยจะขึ้นเสียงอีกครั้ง
"ไปยอมมันทำไม!!มันสมควรเป็นพ่อของหลานฉันงั้นหรือ!!!!!"
"พอเถอะค่ะพ่อ..เห็นแก่หลานนะคะ"ลลิตพูดทั้งน้ำตาภูวไนยทำหน้าไม่พอใจก่อนจะเดินออกไป
"เดียวแม่ไปคุยกับพ่อเอง"ละอองเดินตามสามีออกไปลลิตลุกขึ้นจะเดินออกไปตามพ่อแต่ถูกประสิทธิ์เรียกไว้
"ลลิต"ประสิทธิ์มองลลิตที่ใบหน้ามีแต่รอยน้ำตา
"ผมจะรับผิดชอบลูกจะรู้ว่าผมเป็นพ่อเขา"ประสิทธิ์พูดลลิตพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปก่อนจะได้ยินเสียงคุณหญิงภวรรณแว่วมา
"ถ้าไม่ดีก็เลิกๆกันไปซะ!!"เสียงนั้นพูดออกมาอย่างไร้เยื่อใยและไม่สนใจคนฟังว่าจะรู้สึกอย่างไร
"เฮ้อ!!!"ประสิทธิ์ถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นไปหาอนงค์ที่ห้องทำงาน
...............................
หัวค่ำเดินทางมาถึงฟ้าลดากำลังไขกุญแจเข้าบ้านเพราะเธอดันคุยกับนาธินทร์นานไปหน่อยจนกลับมาเอาป่านนี้ฟ้าลดาเดินตรงมาที่ห้องตั้งใจว่าจะอาบน้ำพักผ่อนแต่พอเปิดประตูเข้ามาสิ่งแรกที่เธอเห็นคือที่นอนมีกลีบกุหลาบโรยเป็นรูปหัวใจอยู่และทั่วทั้งห้องมีไฟสลัวๆเท่านั้น
"ห้องหอใครเนี่ยหรือเราเข้าห้องผิด"ฟ้าลดาสบถก่อนจะมองรอบๆห้อง
"ก็ไม่ผิดนี่นา"
"ไม่ผิดหรอกที่รัก!!"ฟ้าลดาหันไปตามเสียงก่อนจะเห็นคิมหันต์เดินเข้ามาเขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะชูกุญแจมือขึ้นมา
"เห้ย!!!!"
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ก.ย. 2558, 11:55:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ก.ย. 2558, 12:02:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 1801
| << กิ๊กตีกัน | อยู่ด้วยกัน >> |
Kim 15 ก.ย. 2558, 12:10:02 น.
555 ดันไปพูดกับเขาไว้นี่ คิมหันต์ความจำดีซะด้วย แล้วงานนี้ฟ้าจะเอาตัวรอดยังไง
555 ดันไปพูดกับเขาไว้นี่ คิมหันต์ความจำดีซะด้วย แล้วงานนี้ฟ้าจะเอาตัวรอดยังไง
