ม่านลวงใจ : เปิดจองวันนี้-30 พฤศจิกายน 2558
เปิดจองพร้อมโอน
ม่านลวงใจ โดย มายา
ราคา 109 บาท + ของที่ระลึก (เฉพาะคนที่โอนเงินภายในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 เท่านั้น)
ค่าส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท
รวม 139 บาท
หนังสือขนาด A5 (ขนาดหนังสือทั่วไป) เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 112 หน้า
เปิดจองวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2558 (สั่งพิมพ์ตามยอดจอง เผื่อไม่เกิน 10 เล่ม)
จัดส่งประมาณวันที่ 20 ธันวาคม 2558
สนใจติดต่อได้ที่่ แฟนเพจ : มายา
หรือที่ E-mail : kesmani1@hotmail.com
นิยายเรื่องนี้เรท 25+ นะคะ แต่ตอนอัพลงเวบจะตัดฉาก NC ออกทั้งหมดเพื่อไม่ให้ขัดกับกฏของเวบ (เขาไม่อยากกินแบน อิอิอิ)
***ลงให้อ่าน 70% นะคะ***
เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น...
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
ม่านลวงใจ โดย มายา
ราคา 109 บาท + ของที่ระลึก (เฉพาะคนที่โอนเงินภายในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 เท่านั้น)
ค่าส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท
รวม 139 บาท
หนังสือขนาด A5 (ขนาดหนังสือทั่วไป) เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 112 หน้า
เปิดจองวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2558 (สั่งพิมพ์ตามยอดจอง เผื่อไม่เกิน 10 เล่ม)
จัดส่งประมาณวันที่ 20 ธันวาคม 2558
สนใจติดต่อได้ที่่ แฟนเพจ : มายา
หรือที่ E-mail : kesmani1@hotmail.com
นิยายเรื่องนี้เรท 25+ นะคะ แต่ตอนอัพลงเวบจะตัดฉาก NC ออกทั้งหมดเพื่อไม่ให้ขัดกับกฏของเวบ (เขาไม่อยากกินแบน อิอิอิ)
***ลงให้อ่าน 70% นะคะ***
เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น...
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
Tags: เกศมณี,รดามณี,ไหมขวัญ,มายา,โรมานซ์,เพื่อนสนิท
ตอน: ตอนที่ 2 >>> 70%
ตอนที่ 2 (ต่อ)
“ตื่นเต้นจังเลยนะคะ ไม่คิดว่าตัวเองจะได้แต่งงานกับคนที่แอบมองมานาน” ผกามาศเอียงคอบอกกับแฟนหนุ่มด้วยท่าทางน่ารัก
“ช่าย...” ปรินทร์ลากเสียงแล้วหัวเราะน้อยๆ พร้อมกับเคลื่อนรถออกจากร้านอาหารมุ่งหน้าไปที่ร้านเวดดิ้งที่มารดาแนะนำมา
“ถ้าไม่ได้แม่สื่อมืออาชีพอย่างยัยเกม ผมไม่มีทางกล้าไปจีบคุณแน่”
“ค่ะ” ผกามาศตอบรับสั้นๆ อย่างเซ็งๆ อุตส่าห์คุยเรื่องของสองคน สุดท้ายปรินทร์ก็ดึงเกณิกาเข้ามาเกี่ยวด้วยจนได้ทุกครั้งสิน่า ดังนั้นเพื่อตัดปัญหาเธอจึงนั่งเงียบไปจนถึงร้าน
และเมื่อถึงร้านผกามาศคิดว่าปรินทร์คงทำให้เธออารมณ์ดีขึ้น แต่เปล่าเลยมันกลับทำให้เธอรู้สึกแย่ เมื่อชายหนุ่มเอาแต่เอ่ยถึงเกณิกา ว่านึกภาพหญิงสาวใส่ชุดแต่งงานไม่ออกหรือไม่ก็ชุดนั้นสีนี้เหมาะกับเธอแต่ถ้าเป็นเกณิกาใส่คงดูตลก และหลายสิ่งหลายอย่างที่ชายหนุ่มมักจะเอาเพื่อนสนิทขึ้นมาเป็นข้อเปรียบเทียบ บอกเลยว่าเธอหงุดหงิดมาก
“เราไปดูหนังต่อกันไหม ผมดูโปรแกรมแล้วมีเรื่องที่น่าดูอยู่หลายเรื่อง” ปรินทร์เอ่ยชวนเมื่อได้พูดคุยและนัดวันกับเวดดิ้งเพลนเนอร์เสร็จแล้ว
“ที่จริงมีเรื่องหนึ่งที่ผมอยากดูด้วย ไปดูกันนะ” ว่าพลางทำเสียงอ้อนจับมือบางมาแนบแก้มและจูบเบาๆ และท่าทีอย่างนี้นี่เองทำให้ผากาศที่ก่อนหน้านี่ใจรุ่มร้อนอกแทบจะแตกตายกลับใจอ่อนยวบ เพราะอย่างน้อยปรินทร์ก็ไม่เคยทำอย่างนี้กับเพื่อนสนิทของเขาแน่นอน มันคือสิทธิพิเศษสำหรับคนพิเศษอย่างเธอเท่านั้น
“เรื่องอะไรคะ”
“เรื่อง...” ชายหนุ่มบอกชื่อหนังฝรั่งแอคชั่นชื่อดังออกมา “ภาคแรกผมดูกับยัยเกมมันมากชวนกันมาดูตั้งสามรอบแน่ะ ภาคสองเลยไม่อยากพลาด ยัยนั่นจะดูหรือยังก็ไม่รู้” ว่าแล้วปรินทร์ก็ล้วงโทรศัพท์ต่อสายหาเพื่อนสนิท โดยไม่สนใจคำสั่งก่อนหน้าว่าหญิงสาวบอกให้ไม่ต้องโทรหา และไม่ได้สังเกตสีหน้าของว่าที่ภรรยาในอนาคตของตนด้วยเช่นกันว่าตอนนี้เธอโมโหแค่ไหน
“ว้า...ไม่รับสาย เราคงต้องดูกันสองคนแล้วละ” แล้วใครอยากดูกันสามคนมิทราบ ผกามาศต่อในใจ และตอนนี้จะดูสองหรือสามคนเธอก็ไม่มีอารมณ์จะอยากดูแล้วละ
“ผึ้งไม่ชอบหนังแอคชั่น ผึ้งจะกลับบ้าน” พูดจบผกามาศก็เดินปั้นปึงไปที่รถ โดยมีปรินทร์เดินเกาศีรษะตามหลังไปอย่างงงๆ
“ผึ้งเป็นอะไรหรือเปล่า” ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายบึ้งตึง
“ไม่มีอะไรหรอกคะ ผึ้งแค่เหนื่อยเท่านั้น เรากลับบ้านกันดีกว่านะคะ” ผกามาศบอกแค่นั้น หลังจากนั้นเธอก็นั่งเงียบไปจนกระทั่งถึงบ้าน
“วันนัดไปร้านผมมารับนะครับ” ผกามาศพยักหน้ารับ แล้วลงจากรถ เมื่อชายหนุ่มเคลื่อนรถขับออกไปเธอก็ได้แต่มองตามไปอย่างครุ่นคิด บางทีเธอควรคุยเรื่องนี้กับปรินทร์ให้เขาปรับปรุงตัวเสียที เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าทำสิ่งที่ไม่ควรลงไป จะโทษเกณิกาก็ไม่ได้ฝ่ายนั่นเหมือนจะรู้กาลเทศะยอมเว้นระยะห่าง แต่เป็นคนของเธอนี่สิ ที่ไม่รู้เลยว่าอะไรควรไม่ควร
อยากให้เขาอย่าดึงเกณิกาเข้ามามีบทบาทในชีวิตส่วนตัวหรือไม่ก็ให้น้อยลงกว่านี้หน่อย ไม่ใช่อะไรเอะอะก็พูดถึงแต่เกณิกา นั่นคือคำร้องขอจากว่าที่เจ้าสาวของปรินทร์ ชายหนุ่มฟังแล้วถึงกับนิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าการที่ตัวเองกับเกณิกายังคงเป็นเพื่อนสนิทกันมันจะผิด แต่ผกามาศก็แย้งมาว่า
“ผึ้งไม่ได้ให้ปริ๊นซ์เลิกคบ แต่ไม่ใช่เอ่ยถึงตลอดเวลาแบบนี้ ปริ๊นซ์เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เราเริ่มคบกัน ก่อนหน้านี่เราเป็นแค่แฟนกันผึ้งเข้าใจและไม่ถือสา แต่ตอนนี้เรากำลังจะแต่งงานกันใช้ชีวิตร่วมกัน แต่ปริ๊นซ์กลับเอาแต่พูดถึงเกมตลอดเวลาเกือบจะทุกอิริยาบถ คงไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบใจหรอกนะหากสามีของตัวเองเอาแต่พูดถึงผู้หญิงคนอื่น แม้ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นแค่เพื่อนก็เถอะ หวังว่าปริ๊นซ์คงจะเข้าใจนะคะ” ปรินทร์พยักหน้ารับแล้วขอตัวกลับโดยไม่ค้านอะไร
ชายหนุ่มต่อสายหาเกณิกานัดเธอออกมาปรึกษาปัญหาหัวใจ ไม่ใช่สิน่าจะปัญหาชีวิตหรือปัญหาครอบครัวอะไรทำนองนั้นมากกว่า ตอนแรกเกณิกาปฏิเสธเหมือนพักหลังๆ มานี้ที่ชอบบ่ายเบี่ยงไม่ยอมออกมาหาเหมือนที่ผ่านๆ มา แต่เมื่อปรินท์บอกว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเธอด้วยเกณิกาจึงยอมตกลง
ปรินทร์นัดเจอที่ร้านกาแฟไม่ไกลจากหมู่บ้านที่เกณิกาอาศัยอยู่ไม่มากนัก ทันทีที่ปรินทร์เข้าไปนั่งสั่งกาแฟมาดื่มแก้วหนึ่งเกณิกาก็เดินเข้ามาในร้าน
“มีอะไรว่ามา” ทันทีที่ก้นแตะเก้าอี้เกณิกาก็เข้าเรื่องทันที
“ไม่สั่งอะไรหน่อยเหรอ”
“ไม่อะ อิ่มแล้ว รีบคุยจะได้รีบกลับ”
“เฮ้ย อะไรวะ เดี๋ยวนี้ทำตัวห่างเหินนะเรา” ปรินทร์ต่อว่าอย่างไม่จริงจังพร้อมกับเอามือไปโยกศีรษะอีกฝ่ายอย่างที่เคยชอบทำ แต่เกณิกาก็ปัดออก
“ธรรมดาละ เรียนจบแล้วต่างคนต่างก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง”
“แล้วความเป็นเพื่อนของเราละ” ปรินทร์ถามอย่างรู้สึกน้อยใจเล็กๆ เมื่อรู้สึกว่าเกณิกาเริ่มให้ความสำคัญกับตัวเองน้อยลง
“ก็เหมือนเดิม แต่เราคงจะไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ เหมือนแต่ก่อนไม่ได้ แกมีครอบครัวมีลูกเมียและหน้าที่การงานที่จะต้องดูแล ส่วนฉันก็...ก็มีหน้าที่ของตัวเอง” เกณิกาเลือกที่จะไม่บอกเรื่องที่ตัวเองจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องนี้อยู่ในช่วงเปิดจองนะคะ
เปิดจองตั้งแต่วันนี้-30พฤศจิกายน 2558
ราคา 109 บาท ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท = 139 บาท
(โอนเงินภานในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 รับของที่ระลึกฟรี)
สนใจสั่งจองได้ที่แฟนเพจมายา หรือที่ kesmani1@hotmail.com
E-book : https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjMyMTEiO30
“ตื่นเต้นจังเลยนะคะ ไม่คิดว่าตัวเองจะได้แต่งงานกับคนที่แอบมองมานาน” ผกามาศเอียงคอบอกกับแฟนหนุ่มด้วยท่าทางน่ารัก
“ช่าย...” ปรินทร์ลากเสียงแล้วหัวเราะน้อยๆ พร้อมกับเคลื่อนรถออกจากร้านอาหารมุ่งหน้าไปที่ร้านเวดดิ้งที่มารดาแนะนำมา
“ถ้าไม่ได้แม่สื่อมืออาชีพอย่างยัยเกม ผมไม่มีทางกล้าไปจีบคุณแน่”
“ค่ะ” ผกามาศตอบรับสั้นๆ อย่างเซ็งๆ อุตส่าห์คุยเรื่องของสองคน สุดท้ายปรินทร์ก็ดึงเกณิกาเข้ามาเกี่ยวด้วยจนได้ทุกครั้งสิน่า ดังนั้นเพื่อตัดปัญหาเธอจึงนั่งเงียบไปจนถึงร้าน
และเมื่อถึงร้านผกามาศคิดว่าปรินทร์คงทำให้เธออารมณ์ดีขึ้น แต่เปล่าเลยมันกลับทำให้เธอรู้สึกแย่ เมื่อชายหนุ่มเอาแต่เอ่ยถึงเกณิกา ว่านึกภาพหญิงสาวใส่ชุดแต่งงานไม่ออกหรือไม่ก็ชุดนั้นสีนี้เหมาะกับเธอแต่ถ้าเป็นเกณิกาใส่คงดูตลก และหลายสิ่งหลายอย่างที่ชายหนุ่มมักจะเอาเพื่อนสนิทขึ้นมาเป็นข้อเปรียบเทียบ บอกเลยว่าเธอหงุดหงิดมาก
“เราไปดูหนังต่อกันไหม ผมดูโปรแกรมแล้วมีเรื่องที่น่าดูอยู่หลายเรื่อง” ปรินทร์เอ่ยชวนเมื่อได้พูดคุยและนัดวันกับเวดดิ้งเพลนเนอร์เสร็จแล้ว
“ที่จริงมีเรื่องหนึ่งที่ผมอยากดูด้วย ไปดูกันนะ” ว่าพลางทำเสียงอ้อนจับมือบางมาแนบแก้มและจูบเบาๆ และท่าทีอย่างนี้นี่เองทำให้ผากาศที่ก่อนหน้านี่ใจรุ่มร้อนอกแทบจะแตกตายกลับใจอ่อนยวบ เพราะอย่างน้อยปรินทร์ก็ไม่เคยทำอย่างนี้กับเพื่อนสนิทของเขาแน่นอน มันคือสิทธิพิเศษสำหรับคนพิเศษอย่างเธอเท่านั้น
“เรื่องอะไรคะ”
“เรื่อง...” ชายหนุ่มบอกชื่อหนังฝรั่งแอคชั่นชื่อดังออกมา “ภาคแรกผมดูกับยัยเกมมันมากชวนกันมาดูตั้งสามรอบแน่ะ ภาคสองเลยไม่อยากพลาด ยัยนั่นจะดูหรือยังก็ไม่รู้” ว่าแล้วปรินทร์ก็ล้วงโทรศัพท์ต่อสายหาเพื่อนสนิท โดยไม่สนใจคำสั่งก่อนหน้าว่าหญิงสาวบอกให้ไม่ต้องโทรหา และไม่ได้สังเกตสีหน้าของว่าที่ภรรยาในอนาคตของตนด้วยเช่นกันว่าตอนนี้เธอโมโหแค่ไหน
“ว้า...ไม่รับสาย เราคงต้องดูกันสองคนแล้วละ” แล้วใครอยากดูกันสามคนมิทราบ ผกามาศต่อในใจ และตอนนี้จะดูสองหรือสามคนเธอก็ไม่มีอารมณ์จะอยากดูแล้วละ
“ผึ้งไม่ชอบหนังแอคชั่น ผึ้งจะกลับบ้าน” พูดจบผกามาศก็เดินปั้นปึงไปที่รถ โดยมีปรินทร์เดินเกาศีรษะตามหลังไปอย่างงงๆ
“ผึ้งเป็นอะไรหรือเปล่า” ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายบึ้งตึง
“ไม่มีอะไรหรอกคะ ผึ้งแค่เหนื่อยเท่านั้น เรากลับบ้านกันดีกว่านะคะ” ผกามาศบอกแค่นั้น หลังจากนั้นเธอก็นั่งเงียบไปจนกระทั่งถึงบ้าน
“วันนัดไปร้านผมมารับนะครับ” ผกามาศพยักหน้ารับ แล้วลงจากรถ เมื่อชายหนุ่มเคลื่อนรถขับออกไปเธอก็ได้แต่มองตามไปอย่างครุ่นคิด บางทีเธอควรคุยเรื่องนี้กับปรินทร์ให้เขาปรับปรุงตัวเสียที เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าทำสิ่งที่ไม่ควรลงไป จะโทษเกณิกาก็ไม่ได้ฝ่ายนั่นเหมือนจะรู้กาลเทศะยอมเว้นระยะห่าง แต่เป็นคนของเธอนี่สิ ที่ไม่รู้เลยว่าอะไรควรไม่ควร
อยากให้เขาอย่าดึงเกณิกาเข้ามามีบทบาทในชีวิตส่วนตัวหรือไม่ก็ให้น้อยลงกว่านี้หน่อย ไม่ใช่อะไรเอะอะก็พูดถึงแต่เกณิกา นั่นคือคำร้องขอจากว่าที่เจ้าสาวของปรินทร์ ชายหนุ่มฟังแล้วถึงกับนิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าการที่ตัวเองกับเกณิกายังคงเป็นเพื่อนสนิทกันมันจะผิด แต่ผกามาศก็แย้งมาว่า
“ผึ้งไม่ได้ให้ปริ๊นซ์เลิกคบ แต่ไม่ใช่เอ่ยถึงตลอดเวลาแบบนี้ ปริ๊นซ์เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เราเริ่มคบกัน ก่อนหน้านี่เราเป็นแค่แฟนกันผึ้งเข้าใจและไม่ถือสา แต่ตอนนี้เรากำลังจะแต่งงานกันใช้ชีวิตร่วมกัน แต่ปริ๊นซ์กลับเอาแต่พูดถึงเกมตลอดเวลาเกือบจะทุกอิริยาบถ คงไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบใจหรอกนะหากสามีของตัวเองเอาแต่พูดถึงผู้หญิงคนอื่น แม้ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นแค่เพื่อนก็เถอะ หวังว่าปริ๊นซ์คงจะเข้าใจนะคะ” ปรินทร์พยักหน้ารับแล้วขอตัวกลับโดยไม่ค้านอะไร
ชายหนุ่มต่อสายหาเกณิกานัดเธอออกมาปรึกษาปัญหาหัวใจ ไม่ใช่สิน่าจะปัญหาชีวิตหรือปัญหาครอบครัวอะไรทำนองนั้นมากกว่า ตอนแรกเกณิกาปฏิเสธเหมือนพักหลังๆ มานี้ที่ชอบบ่ายเบี่ยงไม่ยอมออกมาหาเหมือนที่ผ่านๆ มา แต่เมื่อปรินท์บอกว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเธอด้วยเกณิกาจึงยอมตกลง
ปรินทร์นัดเจอที่ร้านกาแฟไม่ไกลจากหมู่บ้านที่เกณิกาอาศัยอยู่ไม่มากนัก ทันทีที่ปรินทร์เข้าไปนั่งสั่งกาแฟมาดื่มแก้วหนึ่งเกณิกาก็เดินเข้ามาในร้าน
“มีอะไรว่ามา” ทันทีที่ก้นแตะเก้าอี้เกณิกาก็เข้าเรื่องทันที
“ไม่สั่งอะไรหน่อยเหรอ”
“ไม่อะ อิ่มแล้ว รีบคุยจะได้รีบกลับ”
“เฮ้ย อะไรวะ เดี๋ยวนี้ทำตัวห่างเหินนะเรา” ปรินทร์ต่อว่าอย่างไม่จริงจังพร้อมกับเอามือไปโยกศีรษะอีกฝ่ายอย่างที่เคยชอบทำ แต่เกณิกาก็ปัดออก
“ธรรมดาละ เรียนจบแล้วต่างคนต่างก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง”
“แล้วความเป็นเพื่อนของเราละ” ปรินทร์ถามอย่างรู้สึกน้อยใจเล็กๆ เมื่อรู้สึกว่าเกณิกาเริ่มให้ความสำคัญกับตัวเองน้อยลง
“ก็เหมือนเดิม แต่เราคงจะไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ เหมือนแต่ก่อนไม่ได้ แกมีครอบครัวมีลูกเมียและหน้าที่การงานที่จะต้องดูแล ส่วนฉันก็...ก็มีหน้าที่ของตัวเอง” เกณิกาเลือกที่จะไม่บอกเรื่องที่ตัวเองจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องนี้อยู่ในช่วงเปิดจองนะคะ
เปิดจองตั้งแต่วันนี้-30พฤศจิกายน 2558
ราคา 109 บาท ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท = 139 บาท
(โอนเงินภานในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 รับของที่ระลึกฟรี)
สนใจสั่งจองได้ที่แฟนเพจมายา หรือที่ kesmani1@hotmail.com
E-book : https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjMyMTEiO30
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ก.ย. 2558, 11:08:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ก.ย. 2558, 11:08:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 1026
| << ตอนที่ 2 >>> 30% | ตอนที่ 2 >>> 100% >> |