ภรรยานอกหัวใจ
"ความกตัญญูเป็นเครื่องผูกมัดให้ "เธอ"ต้องอยู่กับ "เขา" ผู้ชายที่เปรียบดั่งซาตาน"
Tags: ความรัก คลุมถุงชน ความแค้น ร้ายกาจ ซาตาน
ตอน: ทริปฮันนีมูน
"ปล่อยฉันนะ!!"ฟ้าลดาสะบัดแขนอย่างแรงจนทำให้คิมหันต์เซเล็กน้อยก่อนที่เธอจะมองดูรอบที่มีแต่รถจอดนิ่งๆ
"ทำไม...ห่างกันแค่วินาทีเดียวคุณจะตายหรือไง"
"เรื่องของฉัน"
"อ๋อ!!ผมลืมไปว่าคุณคงได้ดีเอ็นเอพี่คุณมาคุณถึงได้ทำตัวน่าไม่อายแบบนี้"
"แล้วทีคุณล่ะ..ถ้าคุณคิดว่าการแต่งงานหลอกๆนั้นมันทีความหมายแล้วทำไมคุณถึงควงยัยปิงนั้นอยู่ในเมื่อคุณไม่ให้เกียรติฉันแล้วทำไมฉันต้องให้เกียรติคุณ"ฟ้าลดามองคิมหันต์อย่างรอคำตอบเขาเงียบไม่มีการพูดอะไรออกมาฟ้าลดาส่ายหัวจะเดินกลับไปหานาธินทร์แต่คิมหันต์ก็พุ่งเข้ามาขวางไว้
"ผมไม่ชอบให้คุณไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นเหตุผลพอไหม"คิมหันต์พูดเสียงเรียบฟ้าลดาสบตาอันแสนเย็นชาของเขา
"ฟ้า!!!"เสียงนาธินทร์ดังแว่วมาแต่ไกลคิมหันต์รีบตรงมาจับมือฟ้าลดาก่อนจะพาเธอขับรถออกไป
"ฟ้า!!!เห้ย!!!พาฟ้ากลับมา"นาธินทร์ตะโกนไล่หลังแต่ก็ไร้วี่แวว
"นังหน้าด้าน!!จู่ๆก็มาฉกคิมไป"เปรมปรางค์สบถขึ้นข้างหลังนาธินทร์เขารีบหันไปมองเธอ
"เดี๋ยวๆๆคุณว่าฟ้าฉกนายนั่นไปแปลว่าคุณรู้ใช่ไหมว่าเขาสองคนเป็นอะไรกัน"นาธินทร์มองเปรมปรางค์หล่อนเหล่สายตามองเขาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า
……………………………
ฟ้าลดามองไปรอบๆเส้นทางเธอไม่คุ้นมันเลยสักนิดหรือเขากำลังพาเธอออกนอกจังหวัด
"คุณจะพาฉันไปไหน"
"ฮันนีมูน"คิมหันต์ตอบโดยไม่หันมามองภรรยาของเขาที่นั่งขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"ฮันนีมูน??...5555นี่คุณสามี!!คุณเสียสติไปหรือเปล่าดูให้ดีๆนะฉันไม่ใช่แม่ปิงของคุณ"
"แต่เป็นภรรยาผม"
"ก็แค่ภรรยานอกหัวใจไม่ใช่เหรอคุณพูดเองนี่"สิ้นเสียงสบถของฟ้าลดาความเงียบก็บังเกิดขึ้นทั้งสองไม่มองหน้ากันและไม่คิดจะพูดจากันต่อจากนี้
…………………………
ผ่านไปราวๆ3ชั่วโมงทั้งสองก็ยังไม่พูดจากันจนคิมหันต์จอดรถที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
"ลง!!"คิมหันต์พูดก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไปฟ้าลดาเบ้ปากก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอมัวแต่เหม่อลอยจนไม่ได้ดูป้ายบอกทางและตอนนี้เธออยู่ที่ไหนหรือเธอกำลังถูกลวงมาฆ่า!!!
"ลงมาสิ!!"คิมหันต์เคาะกระจกรถฟ้าลดามองเข้าไปในบ้านที่มีหญ้ากับต้นไม้ขึ้นปกคลุมราวกับบ้านนี้เป็นบ้านร้าง
"คุณภรรยาลงมาเดี๋ยวนี้เธอจะนั่งรอเสลี่ยงมารับหรือไง"เมื่อเห็นท่าทีเอาจริงแววตาชายหนุ่มเริ่มแสดงแววตาโมโหขึ้นมาฟ้าลดาจึงรีบเปิดประตูออกมาก่อนจะมองรอบๆหาที่ทางหากเขาจงใจลวงเธอมาฆ่าเธอจะได้หนีทัน
"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม"
"ฉันไม่พาเธอมาฆ่าหรอกน่าเข้าบ้านกันได้แล้ว"
"ไม่ฉันจะยืนตรงนี้!!"ฟ้าลดาชี้ลงไปที่พื้นคิมหันต์ทำหน้านิ่งก่อนจะอุ้มหญิงสาวพาดบ่าแล้วพาเข้าบ้านไป
"ปล่อยนะ!!!!!ช่วยด้วย!!!!"
"หุบปากซะทีฉันไม่ได้พาเธอมาฆ่าหรอกนะเพราะถ้าฉันจะทำฉันจะฆ่าข่มขืน"
"ไอ้บ้า!!โรคจิตปล่อยนะ!!!"ฟ้าลดาใช้มือทุบหลังเขาหากแต่เหมือนมันจะไร้ผลคิมหันต์รู้สึกรำคาญเขาจึงตีก้นฟ้าลดาไปหนึ่งที
"เห้ย!!!นี่หลอกแต๊ะอั๋งฉันเหรอ"
"โธ่เอ๊ย!!"คิมหันต์จับฟ้าลดาวางลงภายในบ้านที่มีเฟอร์นิเจอร์ครบครันหากแต่มีฝุ่นเกาะเต็มไปหมด
"ฉันไม่ได้มาที่นี่ซะนานตั้งแต่เลิกเป็นทหารฝุ่นมันก็เลยเยอะอย่างนี้แหละ"คิมหันต์เอ่ยก่อนจะยิ้มนึกถึงอดีต
"คุณยิ้มนี่"ฟ้าลดายืนขึ้นก่อนจะมองเขา
"ฉันก็คนนี่ยิ้มไม่ได้หรือไง"
"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่แค่พึ่งเห็นคุณยิ้มถึงคุณจะไม่ได้ยิ้มให้ฉันก็เถอะ"
"เธออาจจะไม่เห็นก็ได้"
"คุณตั้งหากที่ไม่เคยเห็นฉัน"ฟ้าลดาเอ่ยเสียงแผ่วเบาคิมหันต์มองเธออย่างงงๆก่อนที่จะมีลุงคนหนึ่งเดินเข้ามา
"สวัสดีครับคุณคิมหันต์"
"สวัสดีครับลุงพร้าวนี่ฟ้าลดาครับ"
"สวัสดีค่ะ"ฟ้าลดายกมือไหว้ลุงพร้าวอย่างนอบน้อม
"สวัสดีจ๊ะนี่...."
"หนูเป็นภรรยาคุณคิมค่ะ"ฟ้าลดาตอบก่อนจะหันไปยักคิ้วให้คิมหันต์
"ไม่เห็นคุณคิมบอกเลยว่าแต่งงานแล้ว"
"เรื่องมันยาวน่ะครับไว้ผมจะเล่าทีหลังใช่ไหมจ๊ะที่รัก"คิมหันต์ยื่นมือมากอดเอวฟ้าลดาก่อนจะยักคิ้วใส่หญิงสาว
"อ่อครับ"ลุงพร้าวพยักหน้า
"นี่ลุงพร้าวเป็นเพื่อนบ้านผมเองบ้านแกอยู่ถัดไปสองหลังโน่นไง"
"ยินดีที่ได้รู้จักน่ะครับพอดีเมื่อกี้ผมได้ยินเสียงร้องไม่ทราบว่า...."ลุงพร้าวมองมาทางฟ้าลดา
"อ๋อ!!คือเมียผมชอบเอะอะโวยวายอย่างงี้แหละครับพอดีเรากำลังจะสร้างเจ้าตัวน้อยขึ้นมาหวังว่าลุงจะเข้าใจนะครับ"คิมหันต์ตอบลุงพร้าวยิ้มแย้มออกมา
"เข้าใจครับข้าวใหม่ปลามันก็อย่างนี้แหละแล้วนี่บ้านคุณคิมฝุ่นจับเพียบเลยงั้นเดี๋ยวผมไปตามหลานมาช่วยนะครับ"
"ขอบคุณครับ"คิมหันต์ยิ้มก่อนที่ลุงพร้าวจะเดินออกไป
"คุณนี่มันน่าไม่อายจริงๆพูดอะไรออกไปไม่อายปากตัวเองหรือไง"ฟ้าลดากระเถิบตัวออกจากอ้อมแขนคิมหันต์อย่างรวดเร็วก่อนจะมองเขาอย่างดุๆ
"ทำไมต้องอายผมไม่สนอยู่แล้ว"
"แต่ฉันสน!!ฉันจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้"
"ทำไม!!จะกลับไปหาไอ้ตี๋นั้นหรือไง"
"เขาชื่อนาธินทร์กรุณาเรียกให้ถูกด้วยคุณเองก็ควรกลับไปดูแม่ปิงของคุณหน่อยนะป่านนี้อกแตกตายไปแล้วมั้ง"ฟ้าลดามองไปทางอื่นคิมหันต์ค่อยๆเดินเข้ามาก่อนจะใช้มือรั้งเอวของฟ้าลดาให้หันมาอยู่ในอ้อมกอดเขาก่อนที่จะใช้มือเขี่ยผมเธอเล่น
"ที่แท้คุณก็หึงผมจุ๊ๆๆไม่เอาน่าอย่าทำหน้าแบบนี้สิเดี๋ยวผมหนีไปหาบ้านเล็กบ้านน้อยนะ"
"ฉัน...."ฟ้าลดาพูดไม่ออกก่อนจะสบสายตาอันคมกริบของเขาที่กำลังสบตากับเธออยู่เขาค่อยๆเลื่อนหน้าลงมาเรื่อยๆ
"คุณอย่าทำแบบนี้เลยฉันรู้ว่าในหัวใจของคุณมีแต่....พี่เมย์"ฟ้าลดาพูดอย่างแผ่วเบาก่อนที่คิมหันต์จะปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด
"ใช่!!และเมย์จะอยู่ในใจผมเสมอ"
"ทำไม...ห่างกันแค่วินาทีเดียวคุณจะตายหรือไง"
"เรื่องของฉัน"
"อ๋อ!!ผมลืมไปว่าคุณคงได้ดีเอ็นเอพี่คุณมาคุณถึงได้ทำตัวน่าไม่อายแบบนี้"
"แล้วทีคุณล่ะ..ถ้าคุณคิดว่าการแต่งงานหลอกๆนั้นมันทีความหมายแล้วทำไมคุณถึงควงยัยปิงนั้นอยู่ในเมื่อคุณไม่ให้เกียรติฉันแล้วทำไมฉันต้องให้เกียรติคุณ"ฟ้าลดามองคิมหันต์อย่างรอคำตอบเขาเงียบไม่มีการพูดอะไรออกมาฟ้าลดาส่ายหัวจะเดินกลับไปหานาธินทร์แต่คิมหันต์ก็พุ่งเข้ามาขวางไว้
"ผมไม่ชอบให้คุณไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นเหตุผลพอไหม"คิมหันต์พูดเสียงเรียบฟ้าลดาสบตาอันแสนเย็นชาของเขา
"ฟ้า!!!"เสียงนาธินทร์ดังแว่วมาแต่ไกลคิมหันต์รีบตรงมาจับมือฟ้าลดาก่อนจะพาเธอขับรถออกไป
"ฟ้า!!!เห้ย!!!พาฟ้ากลับมา"นาธินทร์ตะโกนไล่หลังแต่ก็ไร้วี่แวว
"นังหน้าด้าน!!จู่ๆก็มาฉกคิมไป"เปรมปรางค์สบถขึ้นข้างหลังนาธินทร์เขารีบหันไปมองเธอ
"เดี๋ยวๆๆคุณว่าฟ้าฉกนายนั่นไปแปลว่าคุณรู้ใช่ไหมว่าเขาสองคนเป็นอะไรกัน"นาธินทร์มองเปรมปรางค์หล่อนเหล่สายตามองเขาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า
……………………………
ฟ้าลดามองไปรอบๆเส้นทางเธอไม่คุ้นมันเลยสักนิดหรือเขากำลังพาเธอออกนอกจังหวัด
"คุณจะพาฉันไปไหน"
"ฮันนีมูน"คิมหันต์ตอบโดยไม่หันมามองภรรยาของเขาที่นั่งขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"ฮันนีมูน??...5555นี่คุณสามี!!คุณเสียสติไปหรือเปล่าดูให้ดีๆนะฉันไม่ใช่แม่ปิงของคุณ"
"แต่เป็นภรรยาผม"
"ก็แค่ภรรยานอกหัวใจไม่ใช่เหรอคุณพูดเองนี่"สิ้นเสียงสบถของฟ้าลดาความเงียบก็บังเกิดขึ้นทั้งสองไม่มองหน้ากันและไม่คิดจะพูดจากันต่อจากนี้
…………………………
ผ่านไปราวๆ3ชั่วโมงทั้งสองก็ยังไม่พูดจากันจนคิมหันต์จอดรถที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
"ลง!!"คิมหันต์พูดก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไปฟ้าลดาเบ้ปากก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอมัวแต่เหม่อลอยจนไม่ได้ดูป้ายบอกทางและตอนนี้เธออยู่ที่ไหนหรือเธอกำลังถูกลวงมาฆ่า!!!
"ลงมาสิ!!"คิมหันต์เคาะกระจกรถฟ้าลดามองเข้าไปในบ้านที่มีหญ้ากับต้นไม้ขึ้นปกคลุมราวกับบ้านนี้เป็นบ้านร้าง
"คุณภรรยาลงมาเดี๋ยวนี้เธอจะนั่งรอเสลี่ยงมารับหรือไง"เมื่อเห็นท่าทีเอาจริงแววตาชายหนุ่มเริ่มแสดงแววตาโมโหขึ้นมาฟ้าลดาจึงรีบเปิดประตูออกมาก่อนจะมองรอบๆหาที่ทางหากเขาจงใจลวงเธอมาฆ่าเธอจะได้หนีทัน
"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม"
"ฉันไม่พาเธอมาฆ่าหรอกน่าเข้าบ้านกันได้แล้ว"
"ไม่ฉันจะยืนตรงนี้!!"ฟ้าลดาชี้ลงไปที่พื้นคิมหันต์ทำหน้านิ่งก่อนจะอุ้มหญิงสาวพาดบ่าแล้วพาเข้าบ้านไป
"ปล่อยนะ!!!!!ช่วยด้วย!!!!"
"หุบปากซะทีฉันไม่ได้พาเธอมาฆ่าหรอกนะเพราะถ้าฉันจะทำฉันจะฆ่าข่มขืน"
"ไอ้บ้า!!โรคจิตปล่อยนะ!!!"ฟ้าลดาใช้มือทุบหลังเขาหากแต่เหมือนมันจะไร้ผลคิมหันต์รู้สึกรำคาญเขาจึงตีก้นฟ้าลดาไปหนึ่งที
"เห้ย!!!นี่หลอกแต๊ะอั๋งฉันเหรอ"
"โธ่เอ๊ย!!"คิมหันต์จับฟ้าลดาวางลงภายในบ้านที่มีเฟอร์นิเจอร์ครบครันหากแต่มีฝุ่นเกาะเต็มไปหมด
"ฉันไม่ได้มาที่นี่ซะนานตั้งแต่เลิกเป็นทหารฝุ่นมันก็เลยเยอะอย่างนี้แหละ"คิมหันต์เอ่ยก่อนจะยิ้มนึกถึงอดีต
"คุณยิ้มนี่"ฟ้าลดายืนขึ้นก่อนจะมองเขา
"ฉันก็คนนี่ยิ้มไม่ได้หรือไง"
"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่แค่พึ่งเห็นคุณยิ้มถึงคุณจะไม่ได้ยิ้มให้ฉันก็เถอะ"
"เธออาจจะไม่เห็นก็ได้"
"คุณตั้งหากที่ไม่เคยเห็นฉัน"ฟ้าลดาเอ่ยเสียงแผ่วเบาคิมหันต์มองเธออย่างงงๆก่อนที่จะมีลุงคนหนึ่งเดินเข้ามา
"สวัสดีครับคุณคิมหันต์"
"สวัสดีครับลุงพร้าวนี่ฟ้าลดาครับ"
"สวัสดีค่ะ"ฟ้าลดายกมือไหว้ลุงพร้าวอย่างนอบน้อม
"สวัสดีจ๊ะนี่...."
"หนูเป็นภรรยาคุณคิมค่ะ"ฟ้าลดาตอบก่อนจะหันไปยักคิ้วให้คิมหันต์
"ไม่เห็นคุณคิมบอกเลยว่าแต่งงานแล้ว"
"เรื่องมันยาวน่ะครับไว้ผมจะเล่าทีหลังใช่ไหมจ๊ะที่รัก"คิมหันต์ยื่นมือมากอดเอวฟ้าลดาก่อนจะยักคิ้วใส่หญิงสาว
"อ่อครับ"ลุงพร้าวพยักหน้า
"นี่ลุงพร้าวเป็นเพื่อนบ้านผมเองบ้านแกอยู่ถัดไปสองหลังโน่นไง"
"ยินดีที่ได้รู้จักน่ะครับพอดีเมื่อกี้ผมได้ยินเสียงร้องไม่ทราบว่า...."ลุงพร้าวมองมาทางฟ้าลดา
"อ๋อ!!คือเมียผมชอบเอะอะโวยวายอย่างงี้แหละครับพอดีเรากำลังจะสร้างเจ้าตัวน้อยขึ้นมาหวังว่าลุงจะเข้าใจนะครับ"คิมหันต์ตอบลุงพร้าวยิ้มแย้มออกมา
"เข้าใจครับข้าวใหม่ปลามันก็อย่างนี้แหละแล้วนี่บ้านคุณคิมฝุ่นจับเพียบเลยงั้นเดี๋ยวผมไปตามหลานมาช่วยนะครับ"
"ขอบคุณครับ"คิมหันต์ยิ้มก่อนที่ลุงพร้าวจะเดินออกไป
"คุณนี่มันน่าไม่อายจริงๆพูดอะไรออกไปไม่อายปากตัวเองหรือไง"ฟ้าลดากระเถิบตัวออกจากอ้อมแขนคิมหันต์อย่างรวดเร็วก่อนจะมองเขาอย่างดุๆ
"ทำไมต้องอายผมไม่สนอยู่แล้ว"
"แต่ฉันสน!!ฉันจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้"
"ทำไม!!จะกลับไปหาไอ้ตี๋นั้นหรือไง"
"เขาชื่อนาธินทร์กรุณาเรียกให้ถูกด้วยคุณเองก็ควรกลับไปดูแม่ปิงของคุณหน่อยนะป่านนี้อกแตกตายไปแล้วมั้ง"ฟ้าลดามองไปทางอื่นคิมหันต์ค่อยๆเดินเข้ามาก่อนจะใช้มือรั้งเอวของฟ้าลดาให้หันมาอยู่ในอ้อมกอดเขาก่อนที่จะใช้มือเขี่ยผมเธอเล่น
"ที่แท้คุณก็หึงผมจุ๊ๆๆไม่เอาน่าอย่าทำหน้าแบบนี้สิเดี๋ยวผมหนีไปหาบ้านเล็กบ้านน้อยนะ"
"ฉัน...."ฟ้าลดาพูดไม่ออกก่อนจะสบสายตาอันคมกริบของเขาที่กำลังสบตากับเธออยู่เขาค่อยๆเลื่อนหน้าลงมาเรื่อยๆ
"คุณอย่าทำแบบนี้เลยฉันรู้ว่าในหัวใจของคุณมีแต่....พี่เมย์"ฟ้าลดาพูดอย่างแผ่วเบาก่อนที่คิมหันต์จะปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด
"ใช่!!และเมย์จะอยู่ในใจผมเสมอ"
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ก.ย. 2558, 21:42:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ก.ย. 2558, 21:46:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 1745
| << หึง | ตัวขั้นกลาง >> |
สายลมที่พัดวน 19 ก.ย. 2558, 21:51:09 น.
คิมหันต์ไม่เคยลืมเมย์เลยสินะ
คิมหันต์ไม่เคยลืมเมย์เลยสินะ
