ม่านลวงใจ : เปิดจองวันนี้-30 พฤศจิกายน 2558
เปิดจองพร้อมโอน
ม่านลวงใจ โดย มายา
ราคา 109 บาท + ของที่ระลึก (เฉพาะคนที่โอนเงินภายในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 เท่านั้น)
ค่าส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท
รวม 139 บาท

หนังสือขนาด A5 (ขนาดหนังสือทั่วไป) เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 112 หน้า

เปิดจองวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2558 (สั่งพิมพ์ตามยอดจอง เผื่อไม่เกิน 10 เล่ม)
จัดส่งประมาณวันที่ 20 ธันวาคม 2558

สนใจติดต่อได้ที่่ แฟนเพจ : มายา
หรือที่ E-mail : kesmani1@hotmail.com

นิยายเรื่องนี้เรท 25+ นะคะ แต่ตอนอัพลงเวบจะตัดฉาก NC ออกทั้งหมดเพื่อไม่ให้ขัดกับกฏของเวบ (เขาไม่อยากกินแบน อิอิอิ)
***ลงให้อ่าน 70% นะคะ***



เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น...

“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
Tags: เกศมณี,รดามณี,ไหมขวัญ,มายา,โรมานซ์,เพื่อนสนิท

ตอน: ตอนที่ 3 >>> 30%

ตอนที่ 3

ในวันเลี้ยงส่งการเรียนจบทุกคนในคณะบริหารซึ่งเป็นคณะที่ปรินทร์และเกณิกาเรียน ส่วนผกามาศนั้นเป็นคณะอักษรศาสตร์เลี้ยงวันเดียวกันแต่คนละที่ ถูกเพื่อนๆ แซวและล้อเลียนหนักกว่าใคร เมื่อประกาศว่าหลังจากรับปริญญาบัตรแล้วจะจัดงานแต่งงานกับแฟนสาว และเกณิกาก็ไม่วายโดนหางเลข ว่าเธออกหักบ้างละ โดนแย่งสามีบ้างละ แม้จะแทงใจดำแต่เธอก็รู้ว่าทุกคนแค่ล้อเล่น จึงได้แต่แสร้งหัวเราะและเฉไฉพูดเรื่องอื่นไปเรื่อย

งานเลี้ยงผ่านไปอย่างครึกครื้นสนุกสนาน กินดื่มเต็มที่ไม่เว้นแม้แต่ปรินทร์ที่มีเพื่อนแวะเวียนมาชวนชนแก้วเยอะที่สุด เพราะใครๆ ก็อยากอวยพรว่าที่เจ้าบ่าวล่วงหน้า ส่วนเธอนั้นจิบบ้างเล็กน้อย เพราะโดยส่วนตัวแล้วเป็นคนไม่ชอบดื่มเท่าไหร่บวกกับเป็นห่วงปรินทร์ที่ดื่มจนเพลินไม่ประมาณตนเลยว่าถ้าเมาแล้วจะกลับยังไง สุดท้ายก็คงจะไม่พ้นเธอจนได้

“นี่เกม ปริ๊นซ์จะแต่งงานเธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ” เพื่อนร่วมคณะคนหนึ่งที่นั่งข้างๆ และดูเหมือนจะนั่งสังเกตอะไรบางอย่างมาได้สักพัก ถามอย่างข้องใจ

“ก็ดีใจด้วยไง”

“เธอไม่ได้ชอบปริ๊นซ์หรอกเหรอ” คนถูกถามชะงักตัวเกร็งเล็กน้อยเมื่อโดนคำถามแทงใจดำ ยกเหล้าในแก้วขึ้นจิบย้อมใจแล้วแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน

“พวกเราเป็นแค่เพื่อนกัน”

“น่าเสียดายฉันว่าพวกเธอสองคนเหมาะสมกันดีออก” เกณิกาส่ายหน้า “จริงๆ นะ” อีกฝ่ายยังยืนยันความเห็นของตัวเอง ก่อนจะมีเพื่อนอีกคนมาเรียก และนั่นทำให้เกณิการู้สึกโล่งใจ

“ฉันขอตัวก่อนนะ” เกณิกาพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะทำหน้าตกใจเมื่ออีกฝ่ายวิ่งเข้ามากระซิบข้างๆ หูว่า

“ฉันยังไม่ได้บอกเธอใช่ไหมว่าฉันมีเซ้นเรื่องพวกนี้ รู้สึกและสัมผัสได้ว่าใครรักใคร แม้แต่เธอกับปริ๊นซ์ก็ไม่เว้น”

“ไม่จริง” เกณิกาครางอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ตาเธอมันฟ้อง แล้วนายปริ๊นซ์จะเสียใจที่ไม่เลือกเธอ เชื่อฉัน” เธอคนนั้นตบบ่าเบาๆ เป็นการปลอบแล้วเดินนวยนาดออกไป

“ตลกสิ้นดี” เกณิกาหัวเราะเยาะตัวเองแล้วยกเหล้าในแก้วที่เหลือขึ้นดื่มจนหมด

“ช่าย...ตลกสิ้นดี” เกณิกาเอียงตัวหลบเมื่อคนที่เพิ่งมาใหม่เมาอ้อแอ้เดินเซมาชน “ม่าย...คิดว่าปริ๊นซ์จ่า...แต่งงาน”

นี่มันอะไรกันนี่ทำไมทุกคนต้องมาพูดเรื่องปรินทร์กับเธอด้วย เกณิกาบ่นในใจอย่างหัวเสีย

“เธอรู้ม่าย...ว่าฉ้าน...แอบร้าก...เขามานานแล้ว” ว่าแล้วก็ร้องห่มร้องไห้ฟูมฟายจนเกณิกาตกใจ “เฮ้ย! เธออย่าร้องไห้ดิ” ว่าพลางล้วงผ้าเช็ดหน้าไปยื่นให้

“ก็ฉ้าน...เสียจาย...นี่” จากนั้นสาวเจ้าก็คร่ำครวญฟูมฟายเล่าถึงความในใจที่เก็บมานานหลายปีออกมาทั้งน้ำตา ฟังแล้วเกณิการู้สึกเหมือนเงาสะท้อน คนคนนี้ช่างเหมือนเธอเสียจริงๆ รักแต่ไม่กล้าบอก

“เธอก็ร้าก...เขาใช้ม่าย...” เกณิกาถึงกับสะดุ้งเมื่อจู่ๆ อีกฝ่ายหันมาถามเธอพลางสะอื้น แต่ก็ไม่ได้จะฟังคำตอบแล้วบ่นต่อไปว่า

“ช่างเถอะ...เขาจะแต่งงานแล้วนี้ เสียดาย...ฉ้าน..น่าจะขอนอนกับเขาสักครั้ง...เพื่อเป็นความทรงจำ” ความคิดห่ามๆ ของเพื่อนร่วมคณะทำให้เกณิกาถึงกับสะดุ้ง “ม่าย..แน่นะฉ้าน...อาจจะด้าย...เจ้าตัวเล็กน่าร้ากๆ มาเป็นตัวแทนความร้าก...ก็ด้าย...” เธอหัวเราะเสียงขื่นก่อนจะฟุบหน้าลงร้องไห้กับโต๊ะไม่นานเสียงนั้นก็เงียบไป

“หลับซะแล้ว...” เกณิกาชะเง้อคอมองไปทั่วงานก่อนจะเจอกลุ่มเพื่อนซี้ของหญิงสาว แล้วเดินไปบอกให้พวกเขารู้ว่าเพื่อนของพวกเขานั้นมาหลับฟุบอยู่ที่โต๊ะของเธอ อย่างกลัวว่าคนเมาจะถูกทิ้งไว้ในงานไม่มีคนพากลับบ้าน

ส่วนเธอก็คงได้เวลาไปพาตัวปรินทร์กลับบ้านเหมือนกัน นั่นก็เมาเละเทะซะ นั่งโงนเงนแทบจะตกเก้าอี้อยู่แล้ว

“ทุกคนฉันขอพาปริ๊นซ์กลับบ้านก่อนนะ เมามากแล้ว...ปริ๊นซ์กลับเถอะ” ชายหนุ่มปรือตามองคนชวนกลับบ้านแล้วยิ้ม แล้วกลับลงไปฟุบกับโต๊ะจนเธอต้องวานให้เพื่อนผู้ชายให้ช่วยกันพยุงชายหนุ่มไปขึ้นรถของเธอ ส่วนรถของปรินทร์คงจอดทิ้งไว้ที่นี่

“ปริ๊น...” เกณิกาเขย่าร่างใหญ่ที่นั่งคอพับไปมา

“อือ”

“ไหวไหม”

“หวายยย...” คนเมาครางตอบ เห็นแล้วเกณิกาได้แต่ส่ายหน้าแล้วเอนตัวไปรัดเข็มขัดนิรภัยให้ และในจังหวะที่หญิงสาวเอื้อมไปดึงสายเข็มขัดที่อยู่อีกฟากนี้เองปรินทร์ที่นั่นคอพับไปข้างหนึ่งพลิกหน้ากับมาชนเข้ากับริมฝีปากของเกณิกาอย่างจัง

เหมือนต่างคนต่างชะงักและไม่รู้เพราะด้วยฤทธิ์น้ำเมาหรือเปล่าปรินทร์ยกมือขึ้นรั้งท้ายทอยของเกณิกาเอาไว้แล้วบดจูบริมฝีปากอวบอิ่มอย่างดูดดื่ม

“อื้อ...” เกณิกาพยายามจะห้าม แต่เหมือนชายหนุ่มจะกำลังหลงใหลในรสจูบที่หอมหวาน ซึ่งก็ไม่ต่างกับเกณิกาที่ตอนแรกเหมือนจะขัดขืน แต่พอได้ลิ้มรสความหวานซาบซ่านอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนถึงกับตัวอ่อนยวบ วาดเรียวแขนทั้งสองข้างเกาะรอบคอแกร่งเอาไว้แล้วจูบตอบอย่างเก้ๆ กังๆ

เกณิการู้สึกว่าตัวเองสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือสากนั้นลูบไล้ผ่านเนื้อผ้าภายนอกเข้าไปภายในกอบกุมทรวงอกที่ถูกห่อหุ้มด้วยบราเซียตัวน้อย จากนั้นปรินทร์ก็ดันตัวหญิงสาวให้กลับไปนั่งที่เบาะคนขับโดยที่เขาขยับตามไปพร้อมกับปรับเบาะให้ถอยหลังไปสุดแล้วปรับเอนลง แล้วโน้มตัวลงไปบดจูบริมฝีปากแดงช้ำ ขณะที่มือใหญ่ข้างหนึ่งไล้ลูบไปที่ต้นขาเรียวร่นกระโปรงที่สั้นเสมอเข่าขึ้นมาเรื่อยจนถึงเอาคอด แล้วหยุดลูบวนที่หน้าท้องแบนราบก่อนจะเลื่อนมันหายเข้าไปในแพ๊ตตี้ตัวจิ๋วเพื่อสัมผัสดอกไม้แรกแย้ม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องนี้อยู่ในช่วงเปิดจองนะคะ
เปิดจองตั้งแต่วันนี้-30พฤศจิกายน 2558
ราคา 109 บาท ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท = 139 บาท
(โอนเงินภานในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 รับของที่ระลึกฟรี)
สนใจสั่งจองได้ที่แฟนเพจมายา หรือที่ kesmani1@hotmail.com

E-book https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjMyMTEiO30



เกศมณี
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ก.ย. 2558, 11:06:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ก.ย. 2558, 11:06:22 น.

จำนวนการเข้าชม : 1025





<< ตอนที่ 2 >>> 100%   ตอนที่ 3 >>> 70% >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account