ความรัก...สีหมอก
Tags: ความรัก...สีหมอก,อิง,เอย,แก้วกุดั่น,กรรณิการ์,พัสสน,ก้องภพ
ตอน: บทที่ 4
บทที่ 4
วันรุ่งขึ้น เมื่อรถยนต์ที่ก้องภพโดยสารโดยมีลุงเอกขับให้แล่นมาถึงหน้าประตู ชายหนุ่มก็แปลกใจเพราะเห็นแก้วกุดั่นยืนอยู่ข้างรั้ว
“ลุงเอก เดี๋ยวแวะรับเขาไปด้วยละกัน”
ชายวัยสี่สิบกว่ากำลังเตรียมจะนำรถเข้าไปจอดเทียบ แต่จังหวะนั้นรถยนต์อีกคันก็แล่นสวนทางมา
ก้องภพหรี่ตาลง เมื่อเห็นแก้วกุดั่นขึ้นไปบนรถยนต์คันนั้นซึ่งเขาแน่ใจว่าคนขับเป็นผู้ชาย
“คุณอิงคงนัดให้เพื่อนมารับน่ะครับ”
ชายหนุ่มนิ่วหน้า นึกอยากรู้จนต้องตั้งคำถาม
“ทำไมรู้”
“ผมเห็นเธอไปกับเพื่อนคนนี้เสมอเวลาจะไปทำงาน”
“งานอะไร”
“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน รู้แค่ว่าหนูอิงทำงานพิเศษ ส่วนใหญ่ก็หลังจากเลิกเรียน เพิ่งมีครั้งนี้ที่เห็นออกไปแต่เช้า”
คำบอกนั้นยิ่งทำให้ก้องภพขมวดคิ้วมากขึ้น
“แล้วทำไมเขาต้องทำงานพิเศษ”
“ผมได้ยินหนูอิงบอกว่าอยากได้เงินเยอะ ๆ ครับ”
“อยากได้เงินเยอะ ๆ” ชายหนุ่มทวนคำพลางเลิกคิ้ว “จะเอาไปทำอะไร ทุกวันนี้ค่าใช้จ่ายทุกอย่างผมก็จ่ายให้เหมือนตอนที่พ่อยังอยู่ เขายังเดือดร้อนอะไรอีก”
เมื่อครั้งนี้ไม่มีคำตอบกลับมา ก้องภพก็เอนหลังพิงพนักเบาะพลางครุ่นคิด
ทำไมแก้วกุดั่นต้องอยากได้เงินจนถึงกับหางานพิเศษทำ
วินาทีนั้น ชายหนุ่มตัดสินใจ
เขาต้องรู้ให้ได้ ทำไมเธอถึงทำแบบนี้
เย็นวันนั้นเมื่อก้องภพกลับถึงบ้าน ชายหนุ่มก็ให้คนไปตามแก้วกุดั่นที่ตึกเล็ก เมื่อรู้ว่าหญิงสาวยังไม่กลับเขาจึงให้คนไปบอกกับกรรณิการ์ว่าหากพี่สาวกลับมาให้มาที่ตึกใหญ่ทันที
ดังนั้นเมื่อแก้วกุดั่นรู้ เธอจึงรีบไปตึกใหญ่ทั้งที่ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบทุ่มแล้ว
“คุณก้องรออยู่ในห้องหนังสือ รีบไปเถอะ”
คำบอกของป้ารัตน์ แม่บ้านใหญ่ ยิ่งทำให้แก้วกุดั่นร้อนใจจนรีบเดินขึ้นบันไดเพื่อไปห้องหนังสือซึ่งอยู่ชั้นสอง
จังหวะที่แก้วกุดั่นจะยกมือเคาะให้สัญญาณ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก
ก้องภพชะงักไปครู่ เมื่อเปิดประตูออกมาแล้วเจอหน้าคนที่ทำให้เขานึกโมโห
หลังจากใช้เวลาชั่วโมงกว่ากับการอ่านหนังสือฆ่าเวลา ความหงุดหงิดก็ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาในใจ เมื่อคิดว่าจนตอนนี้ใกล้จะทุ่มหนึ่งแล้วแต่คนที่เขาอยากเจอตั้งแต่เย็นก็ยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็น
“คุณก้องมีธุระอะไรกับอิงหรือคะ”
ใจของก้องภพยิ่งขุ่นมัวจากคำถามนั้น จนอดไม่ได้ต้องย้อนถามเสียงเรียบ
“ต้องมีธุระเท่านั้นหรือ ฉันจึงจะเรียกเธอมาพบได้”
เมื่อเห็นหญิงสาวมีสีหน้าไม่ดีนัก ชายหนุ่มก็ถอนหายใจ
“เข้ามาสิ ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย”
รอจนแก้วกุดั่นนั่งลงบนโซฟาตรงกันข้ามแล้ว ก้องภพจึงถาม
“ทำไมเพิ่งกลับ”
“อิง...”
เห็นท่าทางอึกอักของอีกฝ่าย ชายหนุ่มก็หรี่ตาลงเมื่อนึกถึงเรื่องค้างคาใจ
“เธอไปทำงานพิเศษมาหรือ”
แก้วกุดั่นทำหน้าตกใจราวกับคาดไม่ถึง
“ลุงเอกบอกฉันว่าเธออยากได้เงิน” คราวนี้เขาเห็นเธอเม้มปากแน่น “ทำไม...เงินที่ได้ทุกเดือน มันไม่พอหรือ”
“พอค่ะ”
“ถ้าพอ ทำไมยังต้องไปทำงานพิเศษ”
“อิงอยากมีเงินเก็บค่ะ”
“แล้วทำไมไม่บอก ฉันจะได้เพิ่มเงินให้”
“อิงไม่อยากรบกวนค่ะ ทุกวันนี้แค่ค่าเล่าเรียนของอิงกับน้อง แล้วยังค่าใช้จ่ายจิปาถะมันก็มากพอแล้ว อิง...”
ถึงตอนนี้ก้องภพก็ทนฟังต่อไปไม่ไหว
“เหลวไหล!”
เมื่อเห็นแก้วกุดั่นหน้าเสียกับน้ำเสียงเข้มขุ่นของเขา ก้องภพก็ถอนหายใจเพื่อจะระบายอารมณ์ออกไปบางส่วน ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“ทุกอย่างนั่นเป็นความต้องการของพ่อฉันตั้งแต่แรก ฉันก็แค่สานต่อ”
รอจนแน่ใจว่าอารมณ์เย็นลงแล้ว ชายหนุ่มจึงพูดอีก
“แล้วงานพิเศษนั่นเป็นงานอะไร”
คราวนี้เขาเห็นเธอก้มหน้าลงเหมือนต้องการหลบตา
“เป็น...พริตตี้ค่ะ”
วูบหนึ่ง ก้องภพรู้สึกเหมือนมีลาวากำลังไหลผ่านในเนื้อใจ รู้สึกร้อนในอกจนทนไม่ได้
“พริตตี้!” ความขุ่นเคืองอย่างไม่รู้ที่มาพลันท่วมท้นความรู้สึก “ไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้แล้วหรือไง!”
เมื่อไม่มีคำพูดสักคำจากแก้วกุดั่นนอกจากการก้มหน้างุดราวกับไม่อยากมองหน้าเขา ก้องภพก็ยิ่งโมโห
“หรือชอบที่ได้โชว์เนื้อหนังให้พวกผู้ชายจับจ้อง ให้คนพวกนั้นได้แตะต้องเนื้อตัวฟรี ๆ”
เมื่อเห็นว่าคำพูดของเขาดึงแก้วกุดั่นให้เงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาตื่นตะลึง ก้องภพก็เบือนหน้าหนี
“คุณก้อง...”
ชายหนุ่มกัดฟันแน่นกับน้ำเสียงสั่นสะท้านราวกับเจ็บปวดของเธอ
“ต่อไปฉันห้ามไม่ให้เธอทำงานพิเศษ ถ้าอยากได้เงินเพิ่มเท่าไรก็บอก ฉันจะให้!”
แม้ได้ยินเสียงสะอึกในลำคอราวกับคนร้องไห้ ชายหนุ่มก็ยังไม่หันไปมอง กระทั่งได้ยินคำพูดของหญิงสาว
“ไม่ค่ะ อิงจะทำงานของอิงต่อ”
ความโกรธทำให้ก้องภพหันกลับไปมองทันที
“แก้วกุดั่น!”
แก้วกุดั่นยิ้มทั้งที่ปากสั่นใจสั่น เมื่อก้องภพเรียกชื่อเต็มของเธอเป็นครั้งแรก
คงดีกว่านี้ถ้าเขาไม่ได้เรียกเธอด้วยน้ำเสียงและแววตาที่เหมือนกำลังโกรธจัดแบบนี้
“อิงอยากทำงาน อยากได้เงิน...”
แก้วกุดั่นยังพูดไม่จบ เธอก็เจ็บหัวไหล่เมื่อถูกก้องภพกระชากตัวขึ้นยืน
“อยากได้เงินแล้วก็อยากโชว์เรือนร่างด้วยสินะ ทำไม! ชอบนักหรือที่จะเป็นอาหารตาให้พวกผู้ชาย หรือว่า...”
ความเงียบหลังจากนั้นถูกทดแทนด้วยรอยยิ้มตรงมุมปากราวกับเขากำลังนึกเยาะบางอย่าง ก่อนตามด้วยคำพูดบาดหัวใจคนรับฟัง
“จริง ๆ แล้ว อยากดำเนินรอยตามแม่ของเธอ!”
เพียะ!
วินาทีที่ประจักษ์ว่าเผลอตบหน้าเขา แก้วกุดั่นก็สั่นไปทั้งตัว น้ำตาไหลอย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อเห็นก้องภพหันกลับมามองเธอด้วยแววตาวาววับราวกับอยากจะฆ่าให้ตายคามือ
“อิง...”
คำขอโทษไม่มีโอกาสออกจากปาก เมื่อแก้วกุดั่นถูกก้องภพกระชากตัวเข้าไปหา
หญิงสาวตกใจจนตัวชาเมื่อริมฝีปากถูกเบียดแทรกอย่างรุนแรง แต่เพียงเสี้ยวนาทีความเจ็บแปลบก็ตามมาติด ๆ กระนั้นก็ยังทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้เขาทำร้ายอยู่อย่างนั้น รู้สึกเหมือนผ่านไปเป็นปีกว่าจะได้รับอิสระ
ในความรู้สึกของก้องภพ ช่วงเวลานี้ราวกับเวลาหมุนย้อนกลับ วันที่ได้เจอกับชมนาดเป็นครั้งแรกเหมือนกำลังเกิดขึ้น ณ ตอนนี้
เธอเป็นผู้หญิงของพ่อ
ในวันนั้นเขาต้องพยายามบอกกับตัวเอง แล้วยังท่องจำอีกเกือบปีระหว่างที่เรียนต่อต่างประเทศ
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่!
วินาทีนั้น เหมือนภาพอดีตซ้อนทับกับปัจจุบัน จนชายหนุ่มรู้สึกว่าเวลานี้เขาสามารถเปลี่ยนแปลงได้
“เธอต้องเป็นผู้หญิงของฉัน!”
แก้วกุดั่นรู้สึกเหมือนถูกสาป ได้แต่ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นครู่ใหญ่กว่าจะเค้นเสียงออกมาได้
“อะไร...นะคะ”
“มาเป็นผู้หญิงของฉัน แล้วฉันจะให้เงินเท่าที่เธออยากได้ หรือบางทีอาจมากกว่า...ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจ”
“คุณก้อง...”
แก้วกุดั่นรู้สึกราวกับก้องภพกำลังใช้เท้าบดขยี้หัวใจเธอ ความเจ็บปวดที่ได้รับมากมายจนน้ำตาไหล
ในสายตาของเขา เธอคงไร้ค่าไม่ต่างจากแม่
หญิงสาวสะอื้นอย่างเจ็บปวด นึกอยากตายเพื่อจะหนีให้พ้นจากความอับอายและความสะเทือนใจที่ได้รับ
“ไม่ค่ะ...อิง...ไม่ขายตัว”
“ไม่ขายตัว หรือไม่อยากขายให้ฉัน ทำไม! อยากให้ไอ้หมอนั่นฟรี ๆ อย่างนั้นหรือ”
แก้วกุดั่นได้แต่ส่ายหน้า นึกอยากปิดหูแต่ทำไม่ได้เพราะหัวไหล่ที่กำลังถูกบีบแน่น ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเขาจึงทำเหมือนคนที่กำลังคลุ้มคลั่ง
“อิง...ไม่ขายตัว”
หญิงสาวยังคงยืนยันแม้นึกหวั่นกับสีหน้าโกรธเกรี้ยว แต่หลังจากนั้นก็เหมือนถูกสายฟ้าฟาด
“ถ้าอย่างนั้น เธอกับน้องเตรียมออกไปจากบ้านหลังนี้ได้เลย!”
น้ำตาของแก้วกุดั่นยิ่งไหล เสียงสะอื้นหลุดรอดออกมาเพราะคิดไม่ถึงว่าเขาจะใจร้ายขนาดนี้ หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าพูดไม่ออกด้วยความขมขื่นใจเมื่อนึกถึงน้องสาว
กรรณิการ์จะเป็นยังไง หากต้องออกไปจากที่นี่ในขณะที่เธอยังไม่พร้อม
“คุณก้อง...อย่าทำแบบนี้ อิงขอร้อง”
วูบหนึ่ง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำเสียงสั่นพร่าของแก้วกุดั่นยามร้องขอ โยกคลอนหัวใจของก้องภพจนหวั่นไหว
ชายหนุ่มเบือนหน้าหนี ก่อนสะบัดมือออกจากการเกาะกุมต้นแขนของอีกฝ่าย ความสับสนก่อตัวขึ้นในใจเมื่อภาพจากอดีตผุดขึ้นอีกครั้ง
ตอนนั้นเขาทำอะไรไม่ได้ แต่มันไม่เหมือนกับตอนนี้!
“สามวันคงพอสำหรับการตัดสินใจ ฉันจะรอฟังคำตอบที่นี่...เวลาเดิม”
นั่นคือคำพูดสุดท้าย ก่อนชายหนุ่มจะเดินออกไปจากห้อง ไม่หันกลับไปมองแม้ได้ยินเสียงร่ำไห้ราวกับจะขาดใจของคนที่ถูกปล่อยให้อยู่เพียงเดียวดาย
กระทั่งเข้ามาในห้องนอน ก้องภพก็ยังรู้สึกเหมือนถูกหลอนจากเสียงร้องไห้ของแก้วกุดั่น
วูบหนึ่ง เขาไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะยื่นเงื่อนไขบ้า ๆ แบบนั้น แต่เมื่อนึกชมนาดซึ่งจนป่านนี้ก็ยังประทับอยู่ในความทรงจำและในความฝันของเขาบางค่ำคืน ก้องภพก็รู้ตัวดีถึงสาเหตุที่ทำลงไป
ยอมรับว่าเห็นแก่ตัวที่คิดจะใช้แก้วกุดั่นปลดเปลื้องอดีต อาจไม่ยุติธรรมนัก แต่เขาคิดว่าจะชดใช้ให้ไม่ว่าเธอจะเรียกร้องทรัพย์สินเงินทองมากมายแค่ไหน
บางที แก้วกุดั่นอาจช่วยลบล้างความใฝ่ฝันและความต้องการลึก ๆ ในหัวใจของเขาไปได้
ชายหนุ่มคาดหวัง พยายามไม่ใส่ใจและไม่รับรู้ถึงแม้แว่วเสียงที่ดังในความคิด ราวกับว่าจะประท้วงต่อความเห็นแก่ตัวของเขา
__________________________________________________
แปะ..ตอนใหม่อย่างรวดเร็ว ^__^
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และ LIKE ที่ให้กันค่ะ
ปิ่นนลิน : นั่นสิน๊า ดราม่าจะคืออะไรหนอ 555
วันรุ่งขึ้น เมื่อรถยนต์ที่ก้องภพโดยสารโดยมีลุงเอกขับให้แล่นมาถึงหน้าประตู ชายหนุ่มก็แปลกใจเพราะเห็นแก้วกุดั่นยืนอยู่ข้างรั้ว
“ลุงเอก เดี๋ยวแวะรับเขาไปด้วยละกัน”
ชายวัยสี่สิบกว่ากำลังเตรียมจะนำรถเข้าไปจอดเทียบ แต่จังหวะนั้นรถยนต์อีกคันก็แล่นสวนทางมา
ก้องภพหรี่ตาลง เมื่อเห็นแก้วกุดั่นขึ้นไปบนรถยนต์คันนั้นซึ่งเขาแน่ใจว่าคนขับเป็นผู้ชาย
“คุณอิงคงนัดให้เพื่อนมารับน่ะครับ”
ชายหนุ่มนิ่วหน้า นึกอยากรู้จนต้องตั้งคำถาม
“ทำไมรู้”
“ผมเห็นเธอไปกับเพื่อนคนนี้เสมอเวลาจะไปทำงาน”
“งานอะไร”
“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน รู้แค่ว่าหนูอิงทำงานพิเศษ ส่วนใหญ่ก็หลังจากเลิกเรียน เพิ่งมีครั้งนี้ที่เห็นออกไปแต่เช้า”
คำบอกนั้นยิ่งทำให้ก้องภพขมวดคิ้วมากขึ้น
“แล้วทำไมเขาต้องทำงานพิเศษ”
“ผมได้ยินหนูอิงบอกว่าอยากได้เงินเยอะ ๆ ครับ”
“อยากได้เงินเยอะ ๆ” ชายหนุ่มทวนคำพลางเลิกคิ้ว “จะเอาไปทำอะไร ทุกวันนี้ค่าใช้จ่ายทุกอย่างผมก็จ่ายให้เหมือนตอนที่พ่อยังอยู่ เขายังเดือดร้อนอะไรอีก”
เมื่อครั้งนี้ไม่มีคำตอบกลับมา ก้องภพก็เอนหลังพิงพนักเบาะพลางครุ่นคิด
ทำไมแก้วกุดั่นต้องอยากได้เงินจนถึงกับหางานพิเศษทำ
วินาทีนั้น ชายหนุ่มตัดสินใจ
เขาต้องรู้ให้ได้ ทำไมเธอถึงทำแบบนี้
เย็นวันนั้นเมื่อก้องภพกลับถึงบ้าน ชายหนุ่มก็ให้คนไปตามแก้วกุดั่นที่ตึกเล็ก เมื่อรู้ว่าหญิงสาวยังไม่กลับเขาจึงให้คนไปบอกกับกรรณิการ์ว่าหากพี่สาวกลับมาให้มาที่ตึกใหญ่ทันที
ดังนั้นเมื่อแก้วกุดั่นรู้ เธอจึงรีบไปตึกใหญ่ทั้งที่ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบทุ่มแล้ว
“คุณก้องรออยู่ในห้องหนังสือ รีบไปเถอะ”
คำบอกของป้ารัตน์ แม่บ้านใหญ่ ยิ่งทำให้แก้วกุดั่นร้อนใจจนรีบเดินขึ้นบันไดเพื่อไปห้องหนังสือซึ่งอยู่ชั้นสอง
จังหวะที่แก้วกุดั่นจะยกมือเคาะให้สัญญาณ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก
ก้องภพชะงักไปครู่ เมื่อเปิดประตูออกมาแล้วเจอหน้าคนที่ทำให้เขานึกโมโห
หลังจากใช้เวลาชั่วโมงกว่ากับการอ่านหนังสือฆ่าเวลา ความหงุดหงิดก็ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาในใจ เมื่อคิดว่าจนตอนนี้ใกล้จะทุ่มหนึ่งแล้วแต่คนที่เขาอยากเจอตั้งแต่เย็นก็ยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็น
“คุณก้องมีธุระอะไรกับอิงหรือคะ”
ใจของก้องภพยิ่งขุ่นมัวจากคำถามนั้น จนอดไม่ได้ต้องย้อนถามเสียงเรียบ
“ต้องมีธุระเท่านั้นหรือ ฉันจึงจะเรียกเธอมาพบได้”
เมื่อเห็นหญิงสาวมีสีหน้าไม่ดีนัก ชายหนุ่มก็ถอนหายใจ
“เข้ามาสิ ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย”
รอจนแก้วกุดั่นนั่งลงบนโซฟาตรงกันข้ามแล้ว ก้องภพจึงถาม
“ทำไมเพิ่งกลับ”
“อิง...”
เห็นท่าทางอึกอักของอีกฝ่าย ชายหนุ่มก็หรี่ตาลงเมื่อนึกถึงเรื่องค้างคาใจ
“เธอไปทำงานพิเศษมาหรือ”
แก้วกุดั่นทำหน้าตกใจราวกับคาดไม่ถึง
“ลุงเอกบอกฉันว่าเธออยากได้เงิน” คราวนี้เขาเห็นเธอเม้มปากแน่น “ทำไม...เงินที่ได้ทุกเดือน มันไม่พอหรือ”
“พอค่ะ”
“ถ้าพอ ทำไมยังต้องไปทำงานพิเศษ”
“อิงอยากมีเงินเก็บค่ะ”
“แล้วทำไมไม่บอก ฉันจะได้เพิ่มเงินให้”
“อิงไม่อยากรบกวนค่ะ ทุกวันนี้แค่ค่าเล่าเรียนของอิงกับน้อง แล้วยังค่าใช้จ่ายจิปาถะมันก็มากพอแล้ว อิง...”
ถึงตอนนี้ก้องภพก็ทนฟังต่อไปไม่ไหว
“เหลวไหล!”
เมื่อเห็นแก้วกุดั่นหน้าเสียกับน้ำเสียงเข้มขุ่นของเขา ก้องภพก็ถอนหายใจเพื่อจะระบายอารมณ์ออกไปบางส่วน ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“ทุกอย่างนั่นเป็นความต้องการของพ่อฉันตั้งแต่แรก ฉันก็แค่สานต่อ”
รอจนแน่ใจว่าอารมณ์เย็นลงแล้ว ชายหนุ่มจึงพูดอีก
“แล้วงานพิเศษนั่นเป็นงานอะไร”
คราวนี้เขาเห็นเธอก้มหน้าลงเหมือนต้องการหลบตา
“เป็น...พริตตี้ค่ะ”
วูบหนึ่ง ก้องภพรู้สึกเหมือนมีลาวากำลังไหลผ่านในเนื้อใจ รู้สึกร้อนในอกจนทนไม่ได้
“พริตตี้!” ความขุ่นเคืองอย่างไม่รู้ที่มาพลันท่วมท้นความรู้สึก “ไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้แล้วหรือไง!”
เมื่อไม่มีคำพูดสักคำจากแก้วกุดั่นนอกจากการก้มหน้างุดราวกับไม่อยากมองหน้าเขา ก้องภพก็ยิ่งโมโห
“หรือชอบที่ได้โชว์เนื้อหนังให้พวกผู้ชายจับจ้อง ให้คนพวกนั้นได้แตะต้องเนื้อตัวฟรี ๆ”
เมื่อเห็นว่าคำพูดของเขาดึงแก้วกุดั่นให้เงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาตื่นตะลึง ก้องภพก็เบือนหน้าหนี
“คุณก้อง...”
ชายหนุ่มกัดฟันแน่นกับน้ำเสียงสั่นสะท้านราวกับเจ็บปวดของเธอ
“ต่อไปฉันห้ามไม่ให้เธอทำงานพิเศษ ถ้าอยากได้เงินเพิ่มเท่าไรก็บอก ฉันจะให้!”
แม้ได้ยินเสียงสะอึกในลำคอราวกับคนร้องไห้ ชายหนุ่มก็ยังไม่หันไปมอง กระทั่งได้ยินคำพูดของหญิงสาว
“ไม่ค่ะ อิงจะทำงานของอิงต่อ”
ความโกรธทำให้ก้องภพหันกลับไปมองทันที
“แก้วกุดั่น!”
แก้วกุดั่นยิ้มทั้งที่ปากสั่นใจสั่น เมื่อก้องภพเรียกชื่อเต็มของเธอเป็นครั้งแรก
คงดีกว่านี้ถ้าเขาไม่ได้เรียกเธอด้วยน้ำเสียงและแววตาที่เหมือนกำลังโกรธจัดแบบนี้
“อิงอยากทำงาน อยากได้เงิน...”
แก้วกุดั่นยังพูดไม่จบ เธอก็เจ็บหัวไหล่เมื่อถูกก้องภพกระชากตัวขึ้นยืน
“อยากได้เงินแล้วก็อยากโชว์เรือนร่างด้วยสินะ ทำไม! ชอบนักหรือที่จะเป็นอาหารตาให้พวกผู้ชาย หรือว่า...”
ความเงียบหลังจากนั้นถูกทดแทนด้วยรอยยิ้มตรงมุมปากราวกับเขากำลังนึกเยาะบางอย่าง ก่อนตามด้วยคำพูดบาดหัวใจคนรับฟัง
“จริง ๆ แล้ว อยากดำเนินรอยตามแม่ของเธอ!”
เพียะ!
วินาทีที่ประจักษ์ว่าเผลอตบหน้าเขา แก้วกุดั่นก็สั่นไปทั้งตัว น้ำตาไหลอย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อเห็นก้องภพหันกลับมามองเธอด้วยแววตาวาววับราวกับอยากจะฆ่าให้ตายคามือ
“อิง...”
คำขอโทษไม่มีโอกาสออกจากปาก เมื่อแก้วกุดั่นถูกก้องภพกระชากตัวเข้าไปหา
หญิงสาวตกใจจนตัวชาเมื่อริมฝีปากถูกเบียดแทรกอย่างรุนแรง แต่เพียงเสี้ยวนาทีความเจ็บแปลบก็ตามมาติด ๆ กระนั้นก็ยังทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้เขาทำร้ายอยู่อย่างนั้น รู้สึกเหมือนผ่านไปเป็นปีกว่าจะได้รับอิสระ
ในความรู้สึกของก้องภพ ช่วงเวลานี้ราวกับเวลาหมุนย้อนกลับ วันที่ได้เจอกับชมนาดเป็นครั้งแรกเหมือนกำลังเกิดขึ้น ณ ตอนนี้
เธอเป็นผู้หญิงของพ่อ
ในวันนั้นเขาต้องพยายามบอกกับตัวเอง แล้วยังท่องจำอีกเกือบปีระหว่างที่เรียนต่อต่างประเทศ
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่!
วินาทีนั้น เหมือนภาพอดีตซ้อนทับกับปัจจุบัน จนชายหนุ่มรู้สึกว่าเวลานี้เขาสามารถเปลี่ยนแปลงได้
“เธอต้องเป็นผู้หญิงของฉัน!”
แก้วกุดั่นรู้สึกเหมือนถูกสาป ได้แต่ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นครู่ใหญ่กว่าจะเค้นเสียงออกมาได้
“อะไร...นะคะ”
“มาเป็นผู้หญิงของฉัน แล้วฉันจะให้เงินเท่าที่เธออยากได้ หรือบางทีอาจมากกว่า...ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจ”
“คุณก้อง...”
แก้วกุดั่นรู้สึกราวกับก้องภพกำลังใช้เท้าบดขยี้หัวใจเธอ ความเจ็บปวดที่ได้รับมากมายจนน้ำตาไหล
ในสายตาของเขา เธอคงไร้ค่าไม่ต่างจากแม่
หญิงสาวสะอื้นอย่างเจ็บปวด นึกอยากตายเพื่อจะหนีให้พ้นจากความอับอายและความสะเทือนใจที่ได้รับ
“ไม่ค่ะ...อิง...ไม่ขายตัว”
“ไม่ขายตัว หรือไม่อยากขายให้ฉัน ทำไม! อยากให้ไอ้หมอนั่นฟรี ๆ อย่างนั้นหรือ”
แก้วกุดั่นได้แต่ส่ายหน้า นึกอยากปิดหูแต่ทำไม่ได้เพราะหัวไหล่ที่กำลังถูกบีบแน่น ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเขาจึงทำเหมือนคนที่กำลังคลุ้มคลั่ง
“อิง...ไม่ขายตัว”
หญิงสาวยังคงยืนยันแม้นึกหวั่นกับสีหน้าโกรธเกรี้ยว แต่หลังจากนั้นก็เหมือนถูกสายฟ้าฟาด
“ถ้าอย่างนั้น เธอกับน้องเตรียมออกไปจากบ้านหลังนี้ได้เลย!”
น้ำตาของแก้วกุดั่นยิ่งไหล เสียงสะอื้นหลุดรอดออกมาเพราะคิดไม่ถึงว่าเขาจะใจร้ายขนาดนี้ หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าพูดไม่ออกด้วยความขมขื่นใจเมื่อนึกถึงน้องสาว
กรรณิการ์จะเป็นยังไง หากต้องออกไปจากที่นี่ในขณะที่เธอยังไม่พร้อม
“คุณก้อง...อย่าทำแบบนี้ อิงขอร้อง”
วูบหนึ่ง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำเสียงสั่นพร่าของแก้วกุดั่นยามร้องขอ โยกคลอนหัวใจของก้องภพจนหวั่นไหว
ชายหนุ่มเบือนหน้าหนี ก่อนสะบัดมือออกจากการเกาะกุมต้นแขนของอีกฝ่าย ความสับสนก่อตัวขึ้นในใจเมื่อภาพจากอดีตผุดขึ้นอีกครั้ง
ตอนนั้นเขาทำอะไรไม่ได้ แต่มันไม่เหมือนกับตอนนี้!
“สามวันคงพอสำหรับการตัดสินใจ ฉันจะรอฟังคำตอบที่นี่...เวลาเดิม”
นั่นคือคำพูดสุดท้าย ก่อนชายหนุ่มจะเดินออกไปจากห้อง ไม่หันกลับไปมองแม้ได้ยินเสียงร่ำไห้ราวกับจะขาดใจของคนที่ถูกปล่อยให้อยู่เพียงเดียวดาย
กระทั่งเข้ามาในห้องนอน ก้องภพก็ยังรู้สึกเหมือนถูกหลอนจากเสียงร้องไห้ของแก้วกุดั่น
วูบหนึ่ง เขาไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะยื่นเงื่อนไขบ้า ๆ แบบนั้น แต่เมื่อนึกชมนาดซึ่งจนป่านนี้ก็ยังประทับอยู่ในความทรงจำและในความฝันของเขาบางค่ำคืน ก้องภพก็รู้ตัวดีถึงสาเหตุที่ทำลงไป
ยอมรับว่าเห็นแก่ตัวที่คิดจะใช้แก้วกุดั่นปลดเปลื้องอดีต อาจไม่ยุติธรรมนัก แต่เขาคิดว่าจะชดใช้ให้ไม่ว่าเธอจะเรียกร้องทรัพย์สินเงินทองมากมายแค่ไหน
บางที แก้วกุดั่นอาจช่วยลบล้างความใฝ่ฝันและความต้องการลึก ๆ ในหัวใจของเขาไปได้
ชายหนุ่มคาดหวัง พยายามไม่ใส่ใจและไม่รับรู้ถึงแม้แว่วเสียงที่ดังในความคิด ราวกับว่าจะประท้วงต่อความเห็นแก่ตัวของเขา
__________________________________________________
แปะ..ตอนใหม่อย่างรวดเร็ว ^__^
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และ LIKE ที่ให้กันค่ะ
ปิ่นนลิน : นั่นสิน๊า ดราม่าจะคืออะไรหนอ 555
พันวลี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ก.ย. 2558, 09:45:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ก.ย. 2558, 09:45:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 1405
| << บทที่ 3 | บทที่ 5 >> |
Zephyr 24 ก.ย. 2558, 00:09:14 น.
ความคิดน่าตบมากนะเฮีย
ความคิดน่าตบมากนะเฮีย
LAM 26 พ.ย. 2558, 14:03:58 น.
สงสารหนูอิงจังเลยพันวลี คุณก้องใจร้าย
สงสารหนูอิงจังเลยพันวลี คุณก้องใจร้าย