ภรรยานอกหัวใจ
"ความกตัญญูเป็นเครื่องผูกมัดให้ "เธอ"ต้องอยู่กับ "เขา" ผู้ชายที่เปรียบดั่งซาตาน"
Tags: ความรัก คลุมถุงชน ความแค้น ร้ายกาจ ซาตาน
ตอน: ทะเลาะวิวาท
"อะไรกันคะคิม!!!เลิกกันงั้นเหรอ"เปรมปรางค์อุทานขึ้นเมื่อจู่ๆคิมหันต์โทรเรียกเธอให้มาพบที่ลานจอดรถแล้วก็ขอเลิก
"ผมขอยืนยันคำเดิมนะปรางค์ผมคิดว่าเราหยุดเรื่องของเราไว้แค่นี้ดีกว่าคุณยังมีโอกาสเจอคนใหม่ๆที่ดีกว่าผมอีกเยอะ"
"แต่ปรางค์เป็นเมียคุณแล้วนะคะ"
"ผมรู้...แต่เราสองคนก็รู้ดีว่าสถานะของเราสองคนเป็นยังไงผมคิดว่าเรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้"
"แต่ปรางค์รักคุณนี่คะคิม"
"ผมเสียใจนะปรางค์มันคงจะดีกว่านี้ถ้า..."
"คุณรักแม่ฟ้าลดาอะไรนั่นใช่ไหมคะ"
"ใช่...ผมคิดว่าผมอยากเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนคุณเองก็เหมือนกันนะปรางค์"คิมหันต์ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เปรมปรางค์หล่อนพยักหน้าก่อนจะตรงเข้ากอดเขา
………………………………………………………………
"โอ๊ย"ฟ้าลดาร้องก่อนจะยกมือกุมหัวตัวเองไว้เธอรู้สึกไม่สบายเนื้อสบายตัวตั้งแต่เมื่อคืนแถมยังมัวแต่คิดเรื่องต่างๆนานาจนไม่ได้พักผ่อนเต็มที่นัก
"คุณฟ้า"แม่บ้านทักก่อนจะเดินมาแตะแขนฟ้าลดา
"คะ"
"มีคนมาขอพบน่ะค่ะเอิ่มแต่ป้าว่าคุณฟ้าอย่าไปพบเขาเลยนะคะ"
"ใครคะ"ฟ้าลดาถามซึ่งแม่บ้านไม่ยอมตอบหญิงสาวจึงพยุงร่างกายที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงออกมาทางสระน้ำข้างบ้านเพื่อพบแขกของเธอ
"คุณเปรมปรางค์"ฟ้าลดามองหญิงสาวตรงหน้าที่จ้องเธออย่างอาฆาตราวกับโกรธเธอมาเป็นร้อยปี
"เนี่ยน่ะเหรอคนที่คิมเลือกผู้หญิงจืดๆแบบเธอเนี่ยนะช่างน่าสมเพชสิ้นดี!!"
"ถ้าคุณคิดจะมาโต้วาทีเรื่องสามีชาวบ้านฉันขอตัว"ฟ้าลดาถอยหลังออกมาเปรมปรางค์รีบตรงมากระชากแขนหญิงสาวก่อนจะตบเข้าที่หน้าของฟ้าลดาจนเธอล้มลงไปนอนกับพื้น
"ทำไมนะ!!!ทั้งๆที่ฉันดีกว่าแกทำไมคิมถึงเลือกแก!!!"เปรมปรางค์ระเบิดอารมณ์ของตัวเองอย่างบ้าคลั่งก่อนจะขึ้นคล่อมฟ้าลดาแล้วบีบคอของเธอ
"ปะ...ปล่อย"ฟ้าลดาเค้นเสียงออกมาเท่าที่จะมีสองมือก็พยายามจะผลักเปรมปรางค์ออกแต่เรี่ยวแรงกลับหดหายเมื่อรู้ว่าในสถานะการแบบนี้เธอจะอ่อนแอไม่ได้ฟ้าลดาก็รวบรวมแรงผลักเปรมปรางค์จนเธอหงายหลังแต่หล่อนกับลุกขึ้นมาจิกหัวของฟ้าลดาก่อนจะกระแทกลงกับพื้นจนฟ้าลดาหมดสติไป
"นี่แก!!!เงียบทำไม...ละ...เลือด"เปรมปรางค์มองที่ขมับของฟ้าลดาซึ่งมีเลือดไหลซิบๆอย่างตกตะลึงก่อนจะผละออกมาด้วยความตกใจ
"หึ...แกเสร็จฉันแน่"พิมพรที่ยืนแอบดูทุกอย่างอยู่ตรงพุ่มไม้กระตุกยิ้มก่อนจะหันไปเห็นรถคิมหันต์ตรงเข้ามาจอดในบ้าน
"ช่วยด้วยค่ะ!!!ฟ้าถูกทำร้าย!!!"พิมพรตะโกนดังลั่นก่อนจะเห็นคิมหันต์วิ่งตรงมาทันทีที่ได้ยินเสียงเธอ
"ฟ้า!!!"คิมหันต์ตรงเข้าไปประคองฟ้าลดาก่อนจะเหลือบเห็นเปรมปรางค์ยืนตกใจอยู่
"คุณทำอะไรภรรยาผมหะปรางค์!!!"
"ปรางค์...ปรางค์เปล่านะคะ"เปรมปรางค์ส่ายหน้าไปมาก่อนจะถูกสายตาแห่งความโกรธลุกขึ้นในดวงตาของคิมหันต์พิมพรที่ยืนมองอยู่แอบยิ้มสะใจก่อนจะตรงเข้าไปหาฟ้าลดา
………………………………………………………………
ที่โรงพยาบาล
"ภรรยาคุณปลอดภัยแล้วครับส่วนที่ขมับหมอเย็บไป3เข็มไม่กระทบเทือนส่วนสำคัญครับแต่ยังไงหมอคงต้องขอให้ภรรยาคุณพักฟื้นที่นี่เพราะเธอมีไข้สูงมากเลยครับ"หมอตอบอย่างน้อมนอบก่อนจะเดินไปสั่งงานพยาบาลคิมหันต์ถอนหายใจโล่งอกก่อนจะรีบตรงไปหาฟ้าลดาในห้อง
"ฟ้า"คิมหันต์ตรงไปจับมือฟ้าลดาที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงก่อนจะลูบหัวเธอ
"ผมขอโทษนะขอโทษจริงๆ"คิมหันต์พูดเสียงสั่นก่อนจะจูบที่หน้าผากฟ้าลดาอ่อนแผ่วเบาโดยไม่ทันสังเกตุเห็นพิมพรที่ยืนกำมืออยู่
"คุณคิมคะคุณท่านบอกว่าวันนี้ประ.."
"ผมไม่สน!!!เลื่อนมันไป"
"แต่ถ้าเราทำอย่างนั้นคุณสวิตจะไม่พอใจนะคะอีกอย่างที่นี่ก็มีพยาบาลดูฟ้าลดาอยู่แล้ว"
"แล้วทำไมคุณถึงปล่อยให้ฟ้าลดาออกไปพบเปรมปรางค์"คิมหันต์มองมาที่พิมพรอย่างสงสัย
"พิมกำลังแต่งตัวอยู่นี่คะหรือคุณคิดว่าพิมจงใจ"
"ทำไมผมต้องคิดอย่างนั้น"คิมหันต์พูดเสียงเรียบก่อนจะไปมองฟ้าลดาอย่างห่วงใยแต่ก็ตัดใจเดินออกไป
"หวังว่าแกจะเข็ดนะฟ้าลดา"พิมพรยิ้มก่อนจะเดินตามคิมหันต์ออกไป
"ปรางค์ไม่ได้ทำนะคะผู้หญิงคนนั้นเป็นคนบอกให้ปรางค์ไปรอที่สระน้ำคิมคะปรางค์ขอโทษ"คำพูดของเปรมปรางค์ดังก้องอยู่ในหัวของคิมหันต์เขาเหล่มองพิมพรที่นั่งอยู่ใกล้ๆอย่างสงสัย
"น่าแปลกนะคุณบอกว่าคุณแต่งตัวแต่นี่มันเที่ยงแล้วคุณมัวแต่ทำอะไรอยู่เหรอคุณพิมถึงพึ่งมาแต่งตัวเอาตอนเกือบเที่ยง"คิมหันต์มองพิมพรอย่างรอคำตอบหล่อนอ้ำอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้ม
"คือพิมตื่นสายน่ะค่ะเมื่อคืนคุยกับฟ้าลดาดึกไปหน่อยทำไมคะแม่เปรมปรางค์นั่นพูดอะไรถึงฉันเหรอ"
"เปล่าหรอกครับคุณพิมคงไม่ใจร้ายขนาดปล่อยให้ลูกพี่ลูกน้องโดนคนอื่นทำร้ายจนหัวแตกจริงไหมครับ"
"ค่ะ"พิมพรยิ้มก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือไปจับแขนคิมหันต์เขาเหล่มองมือหล่อนเล็กน้อยก่อนจะกระเถิบตัวออกห่างจากพิมพร
"โธ่เอ๊ย"พิมพรสบถเบาๆที่ชายหนุ่มทำเหมือนรังเกียจเธอแถมยังสงสัยเธออีก
……………………………………………………………
ที่ห้องพักฟื้น
ฟ้าลดารู้สึกปวดหลังขึ้นมาเธอหรี่ตาเล็กน้อยก่อนจะมองไปรอบๆอย่างมึนพลันเลื่อนมือมาจับที่ขมับที่ตอนนี้มีผ้าก็อตแปะอยู่
"เจ็บเป็นบ้าเลย"ฟ้าลดาบ่นกับตัวเองก่อนจะพยุงร่างกายลุกขึ้นสายตามองสำรวจสิ่งต่างๆรอบตัวก่อนจะนึกเสียใจขึ้นมา
"จริงสินะ..ไม่มีเหตุผลให้คนอย่างคุณต้องห่วงฉัน...แต่ช่วยมาสักนิดไม่ได้หรือไงนะ"ฟ้าลดาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยฤทธิ์ยา
………………………………………………………………
"ปิดประชุมครับ!!"คิมหันต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพลันเสียงปรบมือดังขึ้นจากเหล่าหุ้นส่วนที่เห็นด้วยกับการวางแผนพัฒนาตลาดของเขา
"คุณคิมนี่เก่งจริงๆนะครับผมดีใจที่ได้เป็นหุ้นส่วนกับคุณ"สวิต หนึ่งในผู้ร่วมหุ้นของบริษัทกล่าว
"ขอบคุณครับที่ร่วมลงทุนกับเราแล้วนี่ภรรยาคุณสบายดีไหมครับ"
"สบายดีครับเอ้อ!!จริงสิผมได้ข่าวว่าคุณแต่งงานแล้วแต่ผมยังไม่เคยพบภรรยาของคุณเลยจะรังเกียจไหมถ้าผมอยากให้คุณเธอมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของภรรยาผมที่จะจัดขึ้นในอีก3วันที่จะถึงนี้"
"คือภรรยาผมเขาคงไม่สะดวกเท่าไหร่น่ะครับเธอไม่ค่อยสบาย"
"น่าเสียดายน่ะครับไว้โอกาสหน้าก็ได้"สวิตยิ้มก่อนจะเดินออกไปคิมหันต์รู้สึกไม่ดีเล็กน้อยเขาเองก็ไม่ได้อยากจะตอบแบบนั้นแต่เพราะมันเป็นความจริงซึ่งเขาคงไม่อยากให้ฟ้าลดาต้องมาป่วยหนักกว่าที่เป็นอยู่
"คุณคิมคะ"พิมพรเดินเข้ามาคิมหันต์ก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่เน็คไทของเขา
"วันนี้พิมไม่มีงานต่อคุณคิมว่างไปเที่ยวกับพิมไหมคะ"
"เมียผมป่วยอยู่ทั้งคนผมคงทิ้งเธอไม่ได้หรอกนะ"
"คำก็เมียสองคำก็เมีย..ฟ้าเล่าให้พิมฟังหมดแล้วนะคะว่าคุณกับเธอแต่งงานกันบังหน้าคุณจะรังเกียจพิมไปถึงไหน"
"แต่ยังไงเขาก็มีสถานะเป็นภรรยาผมอยู่..ผมจะควรจะให้เกียรติเธอจริงไหม"คิมหันต์ยิ้มแย้มก่อนจะดึงมือพิมพรออกถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากยุ่งกับหล่อนแม้แต่วินาทีเดียวแต่ติดที่ต้องติดต่องานกันคิดได้อย่างนั้นคิมหันต์ก็ตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้นทันที
"ถ้าพิมอยากได้พิมก็ต้องได้คุณหนีพิมไม่พ้นหรอก...คุณคิม"
"ผมขอยืนยันคำเดิมนะปรางค์ผมคิดว่าเราหยุดเรื่องของเราไว้แค่นี้ดีกว่าคุณยังมีโอกาสเจอคนใหม่ๆที่ดีกว่าผมอีกเยอะ"
"แต่ปรางค์เป็นเมียคุณแล้วนะคะ"
"ผมรู้...แต่เราสองคนก็รู้ดีว่าสถานะของเราสองคนเป็นยังไงผมคิดว่าเรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้"
"แต่ปรางค์รักคุณนี่คะคิม"
"ผมเสียใจนะปรางค์มันคงจะดีกว่านี้ถ้า..."
"คุณรักแม่ฟ้าลดาอะไรนั่นใช่ไหมคะ"
"ใช่...ผมคิดว่าผมอยากเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนคุณเองก็เหมือนกันนะปรางค์"คิมหันต์ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เปรมปรางค์หล่อนพยักหน้าก่อนจะตรงเข้ากอดเขา
………………………………………………………………
"โอ๊ย"ฟ้าลดาร้องก่อนจะยกมือกุมหัวตัวเองไว้เธอรู้สึกไม่สบายเนื้อสบายตัวตั้งแต่เมื่อคืนแถมยังมัวแต่คิดเรื่องต่างๆนานาจนไม่ได้พักผ่อนเต็มที่นัก
"คุณฟ้า"แม่บ้านทักก่อนจะเดินมาแตะแขนฟ้าลดา
"คะ"
"มีคนมาขอพบน่ะค่ะเอิ่มแต่ป้าว่าคุณฟ้าอย่าไปพบเขาเลยนะคะ"
"ใครคะ"ฟ้าลดาถามซึ่งแม่บ้านไม่ยอมตอบหญิงสาวจึงพยุงร่างกายที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงออกมาทางสระน้ำข้างบ้านเพื่อพบแขกของเธอ
"คุณเปรมปรางค์"ฟ้าลดามองหญิงสาวตรงหน้าที่จ้องเธออย่างอาฆาตราวกับโกรธเธอมาเป็นร้อยปี
"เนี่ยน่ะเหรอคนที่คิมเลือกผู้หญิงจืดๆแบบเธอเนี่ยนะช่างน่าสมเพชสิ้นดี!!"
"ถ้าคุณคิดจะมาโต้วาทีเรื่องสามีชาวบ้านฉันขอตัว"ฟ้าลดาถอยหลังออกมาเปรมปรางค์รีบตรงมากระชากแขนหญิงสาวก่อนจะตบเข้าที่หน้าของฟ้าลดาจนเธอล้มลงไปนอนกับพื้น
"ทำไมนะ!!!ทั้งๆที่ฉันดีกว่าแกทำไมคิมถึงเลือกแก!!!"เปรมปรางค์ระเบิดอารมณ์ของตัวเองอย่างบ้าคลั่งก่อนจะขึ้นคล่อมฟ้าลดาแล้วบีบคอของเธอ
"ปะ...ปล่อย"ฟ้าลดาเค้นเสียงออกมาเท่าที่จะมีสองมือก็พยายามจะผลักเปรมปรางค์ออกแต่เรี่ยวแรงกลับหดหายเมื่อรู้ว่าในสถานะการแบบนี้เธอจะอ่อนแอไม่ได้ฟ้าลดาก็รวบรวมแรงผลักเปรมปรางค์จนเธอหงายหลังแต่หล่อนกับลุกขึ้นมาจิกหัวของฟ้าลดาก่อนจะกระแทกลงกับพื้นจนฟ้าลดาหมดสติไป
"นี่แก!!!เงียบทำไม...ละ...เลือด"เปรมปรางค์มองที่ขมับของฟ้าลดาซึ่งมีเลือดไหลซิบๆอย่างตกตะลึงก่อนจะผละออกมาด้วยความตกใจ
"หึ...แกเสร็จฉันแน่"พิมพรที่ยืนแอบดูทุกอย่างอยู่ตรงพุ่มไม้กระตุกยิ้มก่อนจะหันไปเห็นรถคิมหันต์ตรงเข้ามาจอดในบ้าน
"ช่วยด้วยค่ะ!!!ฟ้าถูกทำร้าย!!!"พิมพรตะโกนดังลั่นก่อนจะเห็นคิมหันต์วิ่งตรงมาทันทีที่ได้ยินเสียงเธอ
"ฟ้า!!!"คิมหันต์ตรงเข้าไปประคองฟ้าลดาก่อนจะเหลือบเห็นเปรมปรางค์ยืนตกใจอยู่
"คุณทำอะไรภรรยาผมหะปรางค์!!!"
"ปรางค์...ปรางค์เปล่านะคะ"เปรมปรางค์ส่ายหน้าไปมาก่อนจะถูกสายตาแห่งความโกรธลุกขึ้นในดวงตาของคิมหันต์พิมพรที่ยืนมองอยู่แอบยิ้มสะใจก่อนจะตรงเข้าไปหาฟ้าลดา
………………………………………………………………
ที่โรงพยาบาล
"ภรรยาคุณปลอดภัยแล้วครับส่วนที่ขมับหมอเย็บไป3เข็มไม่กระทบเทือนส่วนสำคัญครับแต่ยังไงหมอคงต้องขอให้ภรรยาคุณพักฟื้นที่นี่เพราะเธอมีไข้สูงมากเลยครับ"หมอตอบอย่างน้อมนอบก่อนจะเดินไปสั่งงานพยาบาลคิมหันต์ถอนหายใจโล่งอกก่อนจะรีบตรงไปหาฟ้าลดาในห้อง
"ฟ้า"คิมหันต์ตรงไปจับมือฟ้าลดาที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงก่อนจะลูบหัวเธอ
"ผมขอโทษนะขอโทษจริงๆ"คิมหันต์พูดเสียงสั่นก่อนจะจูบที่หน้าผากฟ้าลดาอ่อนแผ่วเบาโดยไม่ทันสังเกตุเห็นพิมพรที่ยืนกำมืออยู่
"คุณคิมคะคุณท่านบอกว่าวันนี้ประ.."
"ผมไม่สน!!!เลื่อนมันไป"
"แต่ถ้าเราทำอย่างนั้นคุณสวิตจะไม่พอใจนะคะอีกอย่างที่นี่ก็มีพยาบาลดูฟ้าลดาอยู่แล้ว"
"แล้วทำไมคุณถึงปล่อยให้ฟ้าลดาออกไปพบเปรมปรางค์"คิมหันต์มองมาที่พิมพรอย่างสงสัย
"พิมกำลังแต่งตัวอยู่นี่คะหรือคุณคิดว่าพิมจงใจ"
"ทำไมผมต้องคิดอย่างนั้น"คิมหันต์พูดเสียงเรียบก่อนจะไปมองฟ้าลดาอย่างห่วงใยแต่ก็ตัดใจเดินออกไป
"หวังว่าแกจะเข็ดนะฟ้าลดา"พิมพรยิ้มก่อนจะเดินตามคิมหันต์ออกไป
"ปรางค์ไม่ได้ทำนะคะผู้หญิงคนนั้นเป็นคนบอกให้ปรางค์ไปรอที่สระน้ำคิมคะปรางค์ขอโทษ"คำพูดของเปรมปรางค์ดังก้องอยู่ในหัวของคิมหันต์เขาเหล่มองพิมพรที่นั่งอยู่ใกล้ๆอย่างสงสัย
"น่าแปลกนะคุณบอกว่าคุณแต่งตัวแต่นี่มันเที่ยงแล้วคุณมัวแต่ทำอะไรอยู่เหรอคุณพิมถึงพึ่งมาแต่งตัวเอาตอนเกือบเที่ยง"คิมหันต์มองพิมพรอย่างรอคำตอบหล่อนอ้ำอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้ม
"คือพิมตื่นสายน่ะค่ะเมื่อคืนคุยกับฟ้าลดาดึกไปหน่อยทำไมคะแม่เปรมปรางค์นั่นพูดอะไรถึงฉันเหรอ"
"เปล่าหรอกครับคุณพิมคงไม่ใจร้ายขนาดปล่อยให้ลูกพี่ลูกน้องโดนคนอื่นทำร้ายจนหัวแตกจริงไหมครับ"
"ค่ะ"พิมพรยิ้มก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือไปจับแขนคิมหันต์เขาเหล่มองมือหล่อนเล็กน้อยก่อนจะกระเถิบตัวออกห่างจากพิมพร
"โธ่เอ๊ย"พิมพรสบถเบาๆที่ชายหนุ่มทำเหมือนรังเกียจเธอแถมยังสงสัยเธออีก
……………………………………………………………
ที่ห้องพักฟื้น
ฟ้าลดารู้สึกปวดหลังขึ้นมาเธอหรี่ตาเล็กน้อยก่อนจะมองไปรอบๆอย่างมึนพลันเลื่อนมือมาจับที่ขมับที่ตอนนี้มีผ้าก็อตแปะอยู่
"เจ็บเป็นบ้าเลย"ฟ้าลดาบ่นกับตัวเองก่อนจะพยุงร่างกายลุกขึ้นสายตามองสำรวจสิ่งต่างๆรอบตัวก่อนจะนึกเสียใจขึ้นมา
"จริงสินะ..ไม่มีเหตุผลให้คนอย่างคุณต้องห่วงฉัน...แต่ช่วยมาสักนิดไม่ได้หรือไงนะ"ฟ้าลดาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยฤทธิ์ยา
………………………………………………………………
"ปิดประชุมครับ!!"คิมหันต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพลันเสียงปรบมือดังขึ้นจากเหล่าหุ้นส่วนที่เห็นด้วยกับการวางแผนพัฒนาตลาดของเขา
"คุณคิมนี่เก่งจริงๆนะครับผมดีใจที่ได้เป็นหุ้นส่วนกับคุณ"สวิต หนึ่งในผู้ร่วมหุ้นของบริษัทกล่าว
"ขอบคุณครับที่ร่วมลงทุนกับเราแล้วนี่ภรรยาคุณสบายดีไหมครับ"
"สบายดีครับเอ้อ!!จริงสิผมได้ข่าวว่าคุณแต่งงานแล้วแต่ผมยังไม่เคยพบภรรยาของคุณเลยจะรังเกียจไหมถ้าผมอยากให้คุณเธอมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของภรรยาผมที่จะจัดขึ้นในอีก3วันที่จะถึงนี้"
"คือภรรยาผมเขาคงไม่สะดวกเท่าไหร่น่ะครับเธอไม่ค่อยสบาย"
"น่าเสียดายน่ะครับไว้โอกาสหน้าก็ได้"สวิตยิ้มก่อนจะเดินออกไปคิมหันต์รู้สึกไม่ดีเล็กน้อยเขาเองก็ไม่ได้อยากจะตอบแบบนั้นแต่เพราะมันเป็นความจริงซึ่งเขาคงไม่อยากให้ฟ้าลดาต้องมาป่วยหนักกว่าที่เป็นอยู่
"คุณคิมคะ"พิมพรเดินเข้ามาคิมหันต์ก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่เน็คไทของเขา
"วันนี้พิมไม่มีงานต่อคุณคิมว่างไปเที่ยวกับพิมไหมคะ"
"เมียผมป่วยอยู่ทั้งคนผมคงทิ้งเธอไม่ได้หรอกนะ"
"คำก็เมียสองคำก็เมีย..ฟ้าเล่าให้พิมฟังหมดแล้วนะคะว่าคุณกับเธอแต่งงานกันบังหน้าคุณจะรังเกียจพิมไปถึงไหน"
"แต่ยังไงเขาก็มีสถานะเป็นภรรยาผมอยู่..ผมจะควรจะให้เกียรติเธอจริงไหม"คิมหันต์ยิ้มแย้มก่อนจะดึงมือพิมพรออกถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากยุ่งกับหล่อนแม้แต่วินาทีเดียวแต่ติดที่ต้องติดต่องานกันคิดได้อย่างนั้นคิมหันต์ก็ตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้นทันที
"ถ้าพิมอยากได้พิมก็ต้องได้คุณหนีพิมไม่พ้นหรอก...คุณคิม"
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ต.ค. 2558, 22:05:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ต.ค. 2558, 22:10:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 1683
| << มือที่สาม | ยอมจำนน >> |
coonX3 2 ต.ค. 2558, 22:31:45 น.
กระชากหน้ากากยัยพิมออกมาซะที
กระชากหน้ากากยัยพิมออกมาซะที
กาซะลองพลัดถิ่น 2 ต.ค. 2558, 22:32:35 น.
ผู้ชายเค้าแสดงออกถึงขนาดนี้ ยังไปยุ่งกับเค้าอีก น่ากลัวมากนะพิม..หวังว่าฟ้าลดาคงไม่หลงกลและบื้อยอมให้พิมจูงจมูกได้นะ
คิมให้มั่นคงหนักแน่นเข้าไว้ ต้องเลือกทานนะทานคลีนดีกว่า
หญ้าเราไม่กินเนาะ 
ผู้ชายเค้าแสดงออกถึงขนาดนี้ ยังไปยุ่งกับเค้าอีก น่ากลัวมากนะพิม..หวังว่าฟ้าลดาคงไม่หลงกลและบื้อยอมให้พิมจูงจมูกได้นะ
คิมให้มั่นคงหนักแน่นเข้าไว้ ต้องเลือกทานนะทานคลีนดีกว่า
หญ้าเราไม่กินเนาะ