ภรรยานอกหัวใจ
"ความกตัญญูเป็นเครื่องผูกมัดให้ "เธอ"ต้องอยู่กับ "เขา" ผู้ชายที่เปรียบดั่งซาตาน"
Tags: ความรัก คลุมถุงชน ความแค้น ร้ายกาจ ซาตาน
ตอน: ยอมจำนน
"ฟ้าสบายดีทุกอย่างธินไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะและก็ห้ามมาที่บ้านคุณคิมเด็ดขาด!!ไม่งั้นฟ้าจะเลิกเป็นเพื่อนกับธิน"
"โธ่ฟ้า!!!"นาธินทร์ลากเสียงอย่างกับเด็กอ้อนขอของเล่นจากพ่อแม่เพราะเขาถูกฟ้าลดาสั่งห้ามไปหาเธอที่บ้าน
"ธินว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆเลยธินจะไป!!"
"ห้ามมานะธิ...เฮ้ย!!!คุณ"ฟ้าลดาจ้องคิมหันต์ตาเขียวก่อนจะเอื้อมมือจะแย่งโทรศัพท์คืนแต่กลับถูกคิมหันต์ใช้มือดันหัวเธอไว้
"พูดไม่รู้เรื่องหรือไง!!ผัวเมียเขาต้องการเวลาส่วนตัวคุณเป็นคนนอกก็ควรจะเลิกตื้อคนอื่นให้ไม่มีความสุขสักทีแล้วก็ไปหัดท่องซะบ้างนะศีลข้อสามน่ะ!!"
"แล้วแกยุ่งอะไรด้วย!!ฉันจะคุยกับฟ้า"
"ฝันไปเถอะ!!เมียฉันใครห้ามแตะเว้ย!!"พูดจบคิมหันต์ก็ตัดสายทิ้งทันทีก่อนจะปิดเครื่องโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านจากฟ้าลดา
"เอาคืนมานะ!!คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าใครเป็นเมียคุณและนาธินทร์เขาก็ได้ไม่ได้ผิดศีลข้อสามด้วยเพราะฉันไม่ใช่เมียคุณ!!"
"งั้นจะเป็นมันซะเดี๋ยวนี้เลยไม่ล่ะผมจะได้จัดให้"คิมหันต์ยิ้มแย้มก่อนจะทำท่าปลดเข็มขัดฟ้าลดาเม้มปากก่อนจะพุ่งไปคว้าที่กดเรียกพยาบาลแต่ถูกคิมหันต์ล็อคตัวไว้ในอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของเขา
"ปล่อยนะ!!"
"ไม่!!เราเป็นผัวเมียกันนะคุณเรื่องแบบนี้มันเป็นหน้าที่ที่ต้องทำอยู่แล้ว"
"เลิกแทนตัวเองว่าผัวเอ้ย!!สามีฉันเสียที..เชิญคุณไปดูแลแม่ยอดยาหยีที่เป็นต้นเหตุทำให้ฉันต้องมาแมะอยู่ที่นี่เถอะ..ไม่สิหล่อนไม่ใช่ต้นเหตุเพราะต้นเหตุทั้งหมดคือคุณ!!"
"โห!!บ่นชุดเชียวเดี๋ยวก็แก่ก่อนวัยหรอกคุณ!!!กล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นคุณยายนายตาเฒ่าหัวงู"
"ก็เหมาะสมกันดีนะมามะเดี๋ยวสามีจะจูบปลอบขวัญเอง"คิมหันต์ทำปากจู๋ก่อนจะโดนฟ้าลดาใช้มือดันหน้าเขาออกแต่คิมหันต์ก็คว้ามือเธอลงก่อนที่จมูกของทั้งสองจะชนกันโดยไม่ได้ตั้งใจสายตาของทั้งคู่ประสานกันความห่วงใยและเสน่หาพุดขึ้นมาในแววตาของคิมหันต์เขาเลื่อนมือขึ้นมากุมที่แก้มฟ้าลดาอย่างทะนุถนอมก่อนจะเลื่อนนิ้วโป้งไปมาที่ปากของเธอ
"คุณป่วยอยู่นะเลิกทะเลาะกันสักวันเถอะ"
"ก็คุณหาเรื่องฉันก่อน"ฟ้าลดาเถียง
"ก็ผมหึงคุณกับไอ้หน้าฝรั่งนั้นนี่นาผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคุณทั้งนั้นเพราะผม...."
"////"ฟ้าลดามองหน้าคิมหันต์อย่างรอคำตอบพลันพิมพรเดินเข้ามาคิมหันต์และฟ้าลดาจึงผละออกจากกัน
"พอดีพี่เป็นห่วงฟ้าน่ะเลยกะมาอยู่เป็นเพื่อน"พิมพรยิ้มหากแต่หล่อนรู้ว่าคิมหันต์จะมานอนที่นี่จึงคิดจะตามมาขัดฟ้าลดากับคิมหันต์
"เกรงใจพิมแย่เลย"ฟ้าลดายิ้มให้พิมพรซึ่งหล่อนเดินมาจับมือฟ้าลดา
"ไม่ต้องหรอกพี่...เต็มใจ"พูดจบพิมพรก็เหล่มองคิมหันต์เขาเอามือล้วงกระเป๋าก่อนจะมองหล่อนอย่างรู้ทัน
"ความจริงเราคงไม่ต้องพึ่งคุณพิมหรอกครับเพราะฟ้าลดาเป็นภรรยาผม..ผมดูแลเธอได้"
"แต่ฟ้าเขาคงไม่อยากกวนคุณหรอกค่ะจริงไหมฟ้า"พิมพรหันไปหาฟ้าลดาซึ่งเธอพยักหน้า
"คุณไปเถอะฉันไม่อยากกวนคุณ"ฟ้าลดาหันไปทางคิมหันต์
(ยัยบื้อเอ๊ย!!ฉันจะปล่อยเธอไว้กับแม่นี่ได้ไงเธอนี่มันไม่ทันคนเอาซะเลยนะ)คิมหันต์คิดก่อนจะยิ้มออกมา
"ไม่ต้องไล่ผมหรอกผมเองก็เต็มใจอยู่เฝ้าคุณอีกอย่างผมเป็นผู้ชายนอนที่ไหนก็ได้แต่คุณพิมนี่สินอนโซฟาคงจะลำบากแย่"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพิมอยู่บ้านตาก็นอนออกบ่อยไปจริงไหมฟ้า"ทุกอย่างกลับมาจบที่ฟ้าลดาอีกครั้งเธอยกมือกุมหัวก่อนจะตัดสินใจ
"งั้นถ้าทุกคนว่างนักล่ะก็อยู่กันที่นี่สามคนละกันนะคะ"ฟ้าลดาตัดสินใจพูดออกมาคิมหันต์และพิมพรมองหน้ากันก่อนจะตกลง
ผ่านไป3ชั่วโมง
คิมหันต์เสียสละโซฟาให้พิมพรก่อนจะเดินออกมาตรงระเบียงเพื่อสูดอากาศภายนอกหลังจากที่ฟ้าลดาหลับไปด้วยฤทธิ์ยา
"คุณอยากจะกลับก็กลับได้นะครับผมดูแลฟ้าลดาได้"คิมหันต์พูดออกมาเพราะรู้ว่าพิมพรแอบตามออกมาหล่อนเดินมาข้างหลังเขาก่อนจะเอื้อมมือไปกอดเขาจากด้านหลัง
"ทำไมคุณถึงทำท่ารังเกียจพิมนักคะทั้งที่เมื่อก่อน.."
"นั่นมันเมื่อก่อนแต่ตอนนี้ผมจะเลิกยุ่งกับผู้หญิงทุกคนแล้ว"
"เพราะฟ้างั้นเหรอคะ"
"ใช่"คิมหันต์ดึงมือพิมพรออกก่อนจะหันหลังจะเดินกลับเข้าไปข้างใน
"คุณแน่ใจเหรอคะว่าลืมมาติกาได้"คำถามของพิมพรที่พูดออกมาดังขึ้นทำเอาคิมหันต์หยุดอยู่กับที่เช่นเดียวกับฟ้าลดาที่ตื่นมาได้สักพักและได้ยินเสียงทั้งสองคุยกันผ่านช่องประตูตอนนี้เธอเองก็ลุ้นกับคำตอบนั้นของคิมหันต์เขานิ่งไปสักครู่ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาด้านในฟ้าลดาจึงรีบทำเป็นหลับทันทีพิมพรเม้มปากแน่นที่คิมหันต์ไม่ยอมตอบคำถามเธอคิมหันต์ค่อยๆเดินมานั่งข้างๆฟ้าลดาก่อนจะหลับตาลงไปชั่วครู่โดยไม่ทันได้เห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของหญิงสาวที่นอนอยู่เบียงเลยแม้แต่น้อย
"คุณคงไม่มีทางลืมพี่เมย์สินะ"
……………………………………………………………
เวลา 00.15น.
พิมพรนอนหลับไปหลังจากที่ยั่วคิมหันต์ไม่สำเร็จมีเพียงคิมหันต์และฟ้าลดาเท่านั้นที่ตื่นและตลอดคืนนี้พวกเขาคงนอนไม่หลับทั้งคืน
"คุณจะไปไหน"คิมหันต์เอ่ยถามเมื่อเห็นฟ้าลดาลุกขึ้นนั่ง
"เข้าห้องน้ำค่ะ"ฟ้าลดาตอบเรียบๆพลางทำท่าจะลุกแต่คิมหันต์กับเดินมาประคองเธอ
"ฉันแค่เป็นไข้นะคะพรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านแล้วห้องน้ำแค่นี้ฉันเดินไปเองได้"
"แต่ผมเป็นห่วงให้ผมพาไปนะ"คิมหันต์ส่งสายตาอ้อนวอนฟ้าลดาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะให้เขาพยุงเข้าห้องน้ำผ่านไปสักพักฟ้าลดาก็เดินออกมาพลางจะเดินไปที่เตียงแต่คิมหันต์กับเอามือมาปิดปากเธอก่อนจะกระซิบข้างหูว่าอย่าเสียงดังเขาเลื่อนมือไปบิดลูกบิดประตูก่อนจะพาเธอเดินออกมา
"คุณจะพาฉันไปไหน"ฟ้าลดาถามขึ้น
"นั่งรับลมตรงสวนข้างล่าง"
"แต่พยาบาลเขาไม่ให้ออกไปไหนโดยเฉพาะคนป่วยอย่างฉัน"
"ผมขอเขาแล้วน่ะถึงจะยากมากก็เถอะดีที่คุณไม่เป็นอะไรหนักหนาเขาเลยอนุญาต"คิมหันต์อธิบายก่อนจะยิ้มและจูงมือฟ้าลดาออกมาทางประตูลับจนลงมาถึงสวน
"รู้สึกดีขึ้นไหม"คิมหันต์ถามพลางหยิบเสื้อมาห่มให้เธอ
"ดีขึ้นมากเลยค่ะขอบคุณนะคะ"ฟ้าลดายิ้มก่อนจะแหงนคอมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า
"วันนี้ท้องฟ้าสวยมากนะคะ"
"ใช่..ฟ้าสวยมาก"คิมหันต์ตอบด้วยน้ำเสียงหวานๆตามฉบับหนุ่มสุดโรแมนติกอย่างเขาฟ้าลดาหันไปมองเขาก่่อนจะยิ้ม
"คุณก็คงพูดแบบนี้กับทุกคน"
"ไม่!!คุณเป็นคนแรกและเป็นคนเดียวคุณรู้ไหมตอนที่แม่ผมยังอยู่ท่านบอกว่าถ้าเราอธิษฐานขอพรจากดวงดาวสิ่งที่ขอออาจจะเป็นจริง"คิมหันต์พูดฟ้าลดาขมวดคิ้วก่อนจะหลับตาลงไปสักพักและลืมตาขึ้น
"แล้วคุณไม่ขอหรือคะ"
"ผมขอแล้ว"
"ขออะไร"ฟ้าลดามองหน้าคิมหันต์เขาเขยิบเข้ามาใกล้ฟ้าลดาก่อนจะเอาจมูกของเขาไปแตะกับจมูกของเธอ
"ผมขอให้โลกใบนี้ของผม..มีคุณอยู่กับผมตลอดไป"คิมหันต์ยิ้มฟ้าลดาพยายามจะไม่หลงไปกับคำพูดของเขาหากแต่ใจเธอมันกลับทรยศเธอหลงรักเขาจนยอมที่จะเจ็บอยู่แบบนี้เธอคงโง่มากที่สุดในโลกนี้แล้วมั้งฟ้าลดายิ้มน้อยๆขึ้นมาเธอเต็มใจที่จะรักเขาถึงจะรู้ตอนจบของเรื่องนี้ดีก็ตามฟ้าลดาหลับตาพริ้มก่อนจะยอมรับจุมพิตจากซาตานร้ายอย่างยอมจำนนแต่เธอกลับไม่รู้ว่าซาตานร้ายที่มอบจุมพิตให้เธอเขาตั้งหากที่แพ้
แพ้เธอโดยสิ้นเชิง!!
……………………………………………………………
เช้าวันต่อมา
คิมหันต์เดินมาเรื่อยๆหลังจากรับยาเสร็จป่านนี้ฟ้าลดาคงนั่งรอเขาอยู่ที่รถกับป้าแม่บ้านแล้วคิมหันต์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนจะหยุดเดินตรงแม่น้ำข้างโรงพยาบาลเขาหยิบของสิ่งหนึ่งก่อนจะก้มหน้าดูมันอย่างตั้งใจ
"ผมควรเริ่มชีวิตใหม่กับคนที่ผมรักใช่ไหมเมย์"คิมหันต์มองรูปคู่เขากับมาติกาก่อนจะปล่อยมันลงน้ำไปอย่างรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกคิมหันต์ถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินมุ่งหน้าต่อไปที่รถ
"เย็นนี้ไปทานข้าวกันนะฟ้า"คิมหันต์เอ่ยขึ้นขณะขับรถ
"คุณว่างหรือคะ"
"ว่างสิ"คิมหันต์ยิ้มออกมาก่อนจะเลี้ยวรถจะเข้าบ้านพลันต้องเบรคกระทันหันเพราะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบอยู่หน้าบ้านคิมหันต์และฟ้าลดามองหน้ากันก่อนจะเปิดประตูรถออกมาดู
"คุณ"คิมหันต์เอ่ยทักแต่ก็ไม่มีเสียงตอบเขาจึงเดินเข้าจับหญิงสาวที่นอนคว่ำหน้าอยู่ก่อนที่แววตาจะฉายความตกใจ
"เมย์!!!"
"โธ่ฟ้า!!!"นาธินทร์ลากเสียงอย่างกับเด็กอ้อนขอของเล่นจากพ่อแม่เพราะเขาถูกฟ้าลดาสั่งห้ามไปหาเธอที่บ้าน
"ธินว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆเลยธินจะไป!!"
"ห้ามมานะธิ...เฮ้ย!!!คุณ"ฟ้าลดาจ้องคิมหันต์ตาเขียวก่อนจะเอื้อมมือจะแย่งโทรศัพท์คืนแต่กลับถูกคิมหันต์ใช้มือดันหัวเธอไว้
"พูดไม่รู้เรื่องหรือไง!!ผัวเมียเขาต้องการเวลาส่วนตัวคุณเป็นคนนอกก็ควรจะเลิกตื้อคนอื่นให้ไม่มีความสุขสักทีแล้วก็ไปหัดท่องซะบ้างนะศีลข้อสามน่ะ!!"
"แล้วแกยุ่งอะไรด้วย!!ฉันจะคุยกับฟ้า"
"ฝันไปเถอะ!!เมียฉันใครห้ามแตะเว้ย!!"พูดจบคิมหันต์ก็ตัดสายทิ้งทันทีก่อนจะปิดเครื่องโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านจากฟ้าลดา
"เอาคืนมานะ!!คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าใครเป็นเมียคุณและนาธินทร์เขาก็ได้ไม่ได้ผิดศีลข้อสามด้วยเพราะฉันไม่ใช่เมียคุณ!!"
"งั้นจะเป็นมันซะเดี๋ยวนี้เลยไม่ล่ะผมจะได้จัดให้"คิมหันต์ยิ้มแย้มก่อนจะทำท่าปลดเข็มขัดฟ้าลดาเม้มปากก่อนจะพุ่งไปคว้าที่กดเรียกพยาบาลแต่ถูกคิมหันต์ล็อคตัวไว้ในอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของเขา
"ปล่อยนะ!!"
"ไม่!!เราเป็นผัวเมียกันนะคุณเรื่องแบบนี้มันเป็นหน้าที่ที่ต้องทำอยู่แล้ว"
"เลิกแทนตัวเองว่าผัวเอ้ย!!สามีฉันเสียที..เชิญคุณไปดูแลแม่ยอดยาหยีที่เป็นต้นเหตุทำให้ฉันต้องมาแมะอยู่ที่นี่เถอะ..ไม่สิหล่อนไม่ใช่ต้นเหตุเพราะต้นเหตุทั้งหมดคือคุณ!!"
"โห!!บ่นชุดเชียวเดี๋ยวก็แก่ก่อนวัยหรอกคุณ!!!กล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นคุณยายนายตาเฒ่าหัวงู"
"ก็เหมาะสมกันดีนะมามะเดี๋ยวสามีจะจูบปลอบขวัญเอง"คิมหันต์ทำปากจู๋ก่อนจะโดนฟ้าลดาใช้มือดันหน้าเขาออกแต่คิมหันต์ก็คว้ามือเธอลงก่อนที่จมูกของทั้งสองจะชนกันโดยไม่ได้ตั้งใจสายตาของทั้งคู่ประสานกันความห่วงใยและเสน่หาพุดขึ้นมาในแววตาของคิมหันต์เขาเลื่อนมือขึ้นมากุมที่แก้มฟ้าลดาอย่างทะนุถนอมก่อนจะเลื่อนนิ้วโป้งไปมาที่ปากของเธอ
"คุณป่วยอยู่นะเลิกทะเลาะกันสักวันเถอะ"
"ก็คุณหาเรื่องฉันก่อน"ฟ้าลดาเถียง
"ก็ผมหึงคุณกับไอ้หน้าฝรั่งนั้นนี่นาผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคุณทั้งนั้นเพราะผม...."
"////"ฟ้าลดามองหน้าคิมหันต์อย่างรอคำตอบพลันพิมพรเดินเข้ามาคิมหันต์และฟ้าลดาจึงผละออกจากกัน
"พอดีพี่เป็นห่วงฟ้าน่ะเลยกะมาอยู่เป็นเพื่อน"พิมพรยิ้มหากแต่หล่อนรู้ว่าคิมหันต์จะมานอนที่นี่จึงคิดจะตามมาขัดฟ้าลดากับคิมหันต์
"เกรงใจพิมแย่เลย"ฟ้าลดายิ้มให้พิมพรซึ่งหล่อนเดินมาจับมือฟ้าลดา
"ไม่ต้องหรอกพี่...เต็มใจ"พูดจบพิมพรก็เหล่มองคิมหันต์เขาเอามือล้วงกระเป๋าก่อนจะมองหล่อนอย่างรู้ทัน
"ความจริงเราคงไม่ต้องพึ่งคุณพิมหรอกครับเพราะฟ้าลดาเป็นภรรยาผม..ผมดูแลเธอได้"
"แต่ฟ้าเขาคงไม่อยากกวนคุณหรอกค่ะจริงไหมฟ้า"พิมพรหันไปหาฟ้าลดาซึ่งเธอพยักหน้า
"คุณไปเถอะฉันไม่อยากกวนคุณ"ฟ้าลดาหันไปทางคิมหันต์
(ยัยบื้อเอ๊ย!!ฉันจะปล่อยเธอไว้กับแม่นี่ได้ไงเธอนี่มันไม่ทันคนเอาซะเลยนะ)คิมหันต์คิดก่อนจะยิ้มออกมา
"ไม่ต้องไล่ผมหรอกผมเองก็เต็มใจอยู่เฝ้าคุณอีกอย่างผมเป็นผู้ชายนอนที่ไหนก็ได้แต่คุณพิมนี่สินอนโซฟาคงจะลำบากแย่"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพิมอยู่บ้านตาก็นอนออกบ่อยไปจริงไหมฟ้า"ทุกอย่างกลับมาจบที่ฟ้าลดาอีกครั้งเธอยกมือกุมหัวก่อนจะตัดสินใจ
"งั้นถ้าทุกคนว่างนักล่ะก็อยู่กันที่นี่สามคนละกันนะคะ"ฟ้าลดาตัดสินใจพูดออกมาคิมหันต์และพิมพรมองหน้ากันก่อนจะตกลง
ผ่านไป3ชั่วโมง
คิมหันต์เสียสละโซฟาให้พิมพรก่อนจะเดินออกมาตรงระเบียงเพื่อสูดอากาศภายนอกหลังจากที่ฟ้าลดาหลับไปด้วยฤทธิ์ยา
"คุณอยากจะกลับก็กลับได้นะครับผมดูแลฟ้าลดาได้"คิมหันต์พูดออกมาเพราะรู้ว่าพิมพรแอบตามออกมาหล่อนเดินมาข้างหลังเขาก่อนจะเอื้อมมือไปกอดเขาจากด้านหลัง
"ทำไมคุณถึงทำท่ารังเกียจพิมนักคะทั้งที่เมื่อก่อน.."
"นั่นมันเมื่อก่อนแต่ตอนนี้ผมจะเลิกยุ่งกับผู้หญิงทุกคนแล้ว"
"เพราะฟ้างั้นเหรอคะ"
"ใช่"คิมหันต์ดึงมือพิมพรออกก่อนจะหันหลังจะเดินกลับเข้าไปข้างใน
"คุณแน่ใจเหรอคะว่าลืมมาติกาได้"คำถามของพิมพรที่พูดออกมาดังขึ้นทำเอาคิมหันต์หยุดอยู่กับที่เช่นเดียวกับฟ้าลดาที่ตื่นมาได้สักพักและได้ยินเสียงทั้งสองคุยกันผ่านช่องประตูตอนนี้เธอเองก็ลุ้นกับคำตอบนั้นของคิมหันต์เขานิ่งไปสักครู่ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาด้านในฟ้าลดาจึงรีบทำเป็นหลับทันทีพิมพรเม้มปากแน่นที่คิมหันต์ไม่ยอมตอบคำถามเธอคิมหันต์ค่อยๆเดินมานั่งข้างๆฟ้าลดาก่อนจะหลับตาลงไปชั่วครู่โดยไม่ทันได้เห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของหญิงสาวที่นอนอยู่เบียงเลยแม้แต่น้อย
"คุณคงไม่มีทางลืมพี่เมย์สินะ"
……………………………………………………………
เวลา 00.15น.
พิมพรนอนหลับไปหลังจากที่ยั่วคิมหันต์ไม่สำเร็จมีเพียงคิมหันต์และฟ้าลดาเท่านั้นที่ตื่นและตลอดคืนนี้พวกเขาคงนอนไม่หลับทั้งคืน
"คุณจะไปไหน"คิมหันต์เอ่ยถามเมื่อเห็นฟ้าลดาลุกขึ้นนั่ง
"เข้าห้องน้ำค่ะ"ฟ้าลดาตอบเรียบๆพลางทำท่าจะลุกแต่คิมหันต์กับเดินมาประคองเธอ
"ฉันแค่เป็นไข้นะคะพรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านแล้วห้องน้ำแค่นี้ฉันเดินไปเองได้"
"แต่ผมเป็นห่วงให้ผมพาไปนะ"คิมหันต์ส่งสายตาอ้อนวอนฟ้าลดาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะให้เขาพยุงเข้าห้องน้ำผ่านไปสักพักฟ้าลดาก็เดินออกมาพลางจะเดินไปที่เตียงแต่คิมหันต์กับเอามือมาปิดปากเธอก่อนจะกระซิบข้างหูว่าอย่าเสียงดังเขาเลื่อนมือไปบิดลูกบิดประตูก่อนจะพาเธอเดินออกมา
"คุณจะพาฉันไปไหน"ฟ้าลดาถามขึ้น
"นั่งรับลมตรงสวนข้างล่าง"
"แต่พยาบาลเขาไม่ให้ออกไปไหนโดยเฉพาะคนป่วยอย่างฉัน"
"ผมขอเขาแล้วน่ะถึงจะยากมากก็เถอะดีที่คุณไม่เป็นอะไรหนักหนาเขาเลยอนุญาต"คิมหันต์อธิบายก่อนจะยิ้มและจูงมือฟ้าลดาออกมาทางประตูลับจนลงมาถึงสวน
"รู้สึกดีขึ้นไหม"คิมหันต์ถามพลางหยิบเสื้อมาห่มให้เธอ
"ดีขึ้นมากเลยค่ะขอบคุณนะคะ"ฟ้าลดายิ้มก่อนจะแหงนคอมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า
"วันนี้ท้องฟ้าสวยมากนะคะ"
"ใช่..ฟ้าสวยมาก"คิมหันต์ตอบด้วยน้ำเสียงหวานๆตามฉบับหนุ่มสุดโรแมนติกอย่างเขาฟ้าลดาหันไปมองเขาก่่อนจะยิ้ม
"คุณก็คงพูดแบบนี้กับทุกคน"
"ไม่!!คุณเป็นคนแรกและเป็นคนเดียวคุณรู้ไหมตอนที่แม่ผมยังอยู่ท่านบอกว่าถ้าเราอธิษฐานขอพรจากดวงดาวสิ่งที่ขอออาจจะเป็นจริง"คิมหันต์พูดฟ้าลดาขมวดคิ้วก่อนจะหลับตาลงไปสักพักและลืมตาขึ้น
"แล้วคุณไม่ขอหรือคะ"
"ผมขอแล้ว"
"ขออะไร"ฟ้าลดามองหน้าคิมหันต์เขาเขยิบเข้ามาใกล้ฟ้าลดาก่อนจะเอาจมูกของเขาไปแตะกับจมูกของเธอ
"ผมขอให้โลกใบนี้ของผม..มีคุณอยู่กับผมตลอดไป"คิมหันต์ยิ้มฟ้าลดาพยายามจะไม่หลงไปกับคำพูดของเขาหากแต่ใจเธอมันกลับทรยศเธอหลงรักเขาจนยอมที่จะเจ็บอยู่แบบนี้เธอคงโง่มากที่สุดในโลกนี้แล้วมั้งฟ้าลดายิ้มน้อยๆขึ้นมาเธอเต็มใจที่จะรักเขาถึงจะรู้ตอนจบของเรื่องนี้ดีก็ตามฟ้าลดาหลับตาพริ้มก่อนจะยอมรับจุมพิตจากซาตานร้ายอย่างยอมจำนนแต่เธอกลับไม่รู้ว่าซาตานร้ายที่มอบจุมพิตให้เธอเขาตั้งหากที่แพ้
แพ้เธอโดยสิ้นเชิง!!
……………………………………………………………
เช้าวันต่อมา
คิมหันต์เดินมาเรื่อยๆหลังจากรับยาเสร็จป่านนี้ฟ้าลดาคงนั่งรอเขาอยู่ที่รถกับป้าแม่บ้านแล้วคิมหันต์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนจะหยุดเดินตรงแม่น้ำข้างโรงพยาบาลเขาหยิบของสิ่งหนึ่งก่อนจะก้มหน้าดูมันอย่างตั้งใจ
"ผมควรเริ่มชีวิตใหม่กับคนที่ผมรักใช่ไหมเมย์"คิมหันต์มองรูปคู่เขากับมาติกาก่อนจะปล่อยมันลงน้ำไปอย่างรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกคิมหันต์ถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินมุ่งหน้าต่อไปที่รถ
"เย็นนี้ไปทานข้าวกันนะฟ้า"คิมหันต์เอ่ยขึ้นขณะขับรถ
"คุณว่างหรือคะ"
"ว่างสิ"คิมหันต์ยิ้มออกมาก่อนจะเลี้ยวรถจะเข้าบ้านพลันต้องเบรคกระทันหันเพราะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบอยู่หน้าบ้านคิมหันต์และฟ้าลดามองหน้ากันก่อนจะเปิดประตูรถออกมาดู
"คุณ"คิมหันต์เอ่ยทักแต่ก็ไม่มีเสียงตอบเขาจึงเดินเข้าจับหญิงสาวที่นอนคว่ำหน้าอยู่ก่อนที่แววตาจะฉายความตกใจ
"เมย์!!!"
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ต.ค. 2558, 22:06:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ต.ค. 2558, 22:29:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 1673
| << ทะเลาะวิวาท | เข้าใจผิด >> |
กาซะลองพลัดถิ่น 5 ต.ค. 2558, 04:24:38 น.
งานเข้า ความวัวยังไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรกอีกแล้ว เฮ้อ เหนื่อยแทนนายเลยคิมหันต์
คิมนายต้องเลือกแล้วล่ะมั๊ง งานนี้ฟ้าคงจะถอยซินะอย่าเชียวนะ..... รออ่านตอนต่อไปคะ
งานเข้า ความวัวยังไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรกอีกแล้ว เฮ้อ เหนื่อยแทนนายเลยคิมหันต์
คิมนายต้องเลือกแล้วล่ะมั๊ง งานนี้ฟ้าคงจะถอยซินะอย่าเชียวนะ..... รออ่านตอนต่อไปคะ