ภรรยานอกหัวใจ
"ความกตัญญูเป็นเครื่องผูกมัดให้ "เธอ"ต้องอยู่กับ "เขา" ผู้ชายที่เปรียบดั่งซาตาน"
Tags: ความรัก คลุมถุงชน ความแค้น ร้ายกาจ ซาตาน
ตอน: เริ่มสะสาง
ปัง!!!
เสียงดังสนั่นราวกับเสียงฟ้าผ่าฟ้าลดาล้มลงกับพื้นก่อนจะจับที่แขนตัวเองก็พบว่ามีเลือดออกมาคิมหันต์รีบตรงมาจับที่แขนของหญิงสาวก่อนจะแสดงสีหน้ากังวลขึ้นมา
"คุณโดนยิงนี่ฟ้าผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล"
"ไม่ต้องหรอกน่าคุณรีบไปจับคนร้ายสิมันจะหนีไปแล้ว"ฟ้าลดาชี้ไปมือปืนซึ่งเตรียมจะขับรถหนีคิมหันต์คว้าปืนที่เอวออกมาก่อนจะจ่อที่ล้อรถแล้วยิงจนยางแตกมือปืนเห็นท่าไม่ดีจะวิ่งหนีแต่ถูกคิมหันต์วิ่งมาล็อคตัวเสียก่อน
"ปรางค์!!"คิมหันต์มองเปรมปรางค์อดีตคนรักอย่างตกใจและคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเธอ
"ทำไมคุณทำแบบนี้!!"
"ก็คุณรักมันคุณเลือกมันแล้วทิ้งปรางค์...ปรางค์อยากให้มันตาย!!"เปรมปรางค์พูดออกมาก่อนจะมองฟ้าลดาอย่างอาฆาตพลันรถตำรวจแล่นผ่านมาพอดี
"เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย"ตำรวจมองฟ้าลดาสลับกับเปรมปรางค์อย่างงงๆ
"คุณไปสงบสติในคุกก่อนนะปรางค์"คิมหันต์พูดพลันส่งเปรมปรางค์ให้ตำรวจจัดการส่วนตัวเองวิ่งมาดูฟ้าลดาอย่างเป็นห่วง
"ฟ้า!..ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล"
"ไม่ต้องเพราะ.."พูดไม่ทันจบฟ้าลดาก็ฟุบลงบนไหล่คิมหันต์เขามองเธออย่างตกใจ
"ฟ้า!!คุณอย่าเป็นอะไรนะ!!..ตื่นสิฟ้า..ถ้าขาดคุณผมจะอยู่ยังไงผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้...ฟ้าตื่นขึ้นมาสิ"น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาจากดวงตาของคิมหันต์เขากอดร่างของฟ้าลดาไว้แน่นหากเธอตายเขาคงไม่อยากมีชิวิตอยู่อีกต่อไปเพราะฟ้าลดาคือผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจไปแล้ว
………………………………………………………………
ที่โรงพยาบาล
คิมหันต์ยกมือขึ้นกุมขมับของตัวเองก่อนจะเห็นพยาบาลเดินออกมาพร้อมด้วยรถเข็นที่มีหญิงสาวนั่งทำหน้าอย่างสบายอารมณ์ผิดกับเขาที่หน้าบึ้งด้วยอารมณ์โมโหล้วนๆ
"ภรรยาคุณโชคดีมากเลยนะคะโดนยิงแค่ถากๆเอง"พยาบาลสาวยิ้มอย่างอารมณ์ดีให้คิมหันต์
"หมอบอกแล้วครับขอบคุณมาก"
"งั้นเดี๋ยวไปรับยาทางด้านนู้นนะคะ"พยาบาลสาวยิ้มอีกทีก่อนจะเดินออกไปโดยปล่อยให้คิมหันต์อยู่กับฟ้าลดาตามลำพัง
"ยิ้มอะไร!!สนุกนักใช่ไหมที่เล่นกับความเป็นความตายแบบนี้"คิมหันต์ทำเสียงดุใส่ฟ้าลดาซึ่งเธอก็ได้แต่ยิ้มแย้มเพื่อยั่วโมโห
"ฉันพูดนี่เข้าหูเธอบ้างไหมเนี่ย!!"
"เข้าสิหูฉันไม่ได้อื้อนะเอ...อะไรน๊า...อ๋อ!!นึกออกล่ะ..ตื่นสิฟ้าถ้าขาดคุณผมจะอยู่ยังไงผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้ฟ้าตื่นขึ้นมาสิฉันจำได้แม่นเชียวล่ะ"ฟ้าลดาทำน้ำเสียงล้อเลียนคิมหันต์ก่อนจะโดนเขายกมือขึ้นมาดีดหน้าผากของเธอ
"โอ๊ย!!ฉันเจ็บนะ"
"แล้วเธอมาแกล้งฉันก่อนทำไมนี่ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องที่เธอแกล้งสลบตอนที่ฉันเข้าไปหาเธอเลยนะ"
"ช่วยไม่ได้คุณอยากมาด่าฉันก่อนทำไม"
"ฉันไม่ได้ด่าฉันก็แค่..."คิมหันต์อ้ำอึ้งเพราะที่ฟ้าลดาพูดก็ถูกเขาต่อว่าเธอโดยไม่ฟังคำอธิบายแต่ทั้งหมดนั่นก็เพราะอารมณ์หึงล้วนๆ
"ตอบไม่ได้ล่ะสิแต่เอาเถอะอย่างน้อยฉันก็รู้ว่าฉันสำคัญกับคุณขนาดไหนตื่นขึ้นมาสิฟ้า"ฟ้าลดาล้อเลียนเขาไม่เลิกก่อนจะเห็นรอยยิ้มของคิมหันต์ความจริงเธอโกรธมากพอควรแต่พอได้ฟังคำพูดของเขาและแกล้งจนเขาร้องไห้แล้วอารมณ์โกรธก็ลดน้อยลงทันทีทั้งสองยิ้มให้กันก่อนจะหลบตากันไปทางอื่น
………………………………………………………………
ไม่นานทั้งสองก็ขึ้นรถออกมาจากโรงพยาบาลก่อนที่คิมหันต์จะพาฟ้าลดามาที่คอนโดแห่งหนึ่งใกล้ๆห้างสรรพสินค้าดัง
"รับไปสิเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะให้ป้าแม่บ้านเก็บของมาให้"คิมหันต์ยื่นคีย์การ์ดให้ฟ้าลดาซึ่งเธอรับมาอย่างงงๆ
"ทำไมคุณต้องให้ฉันมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ"
"เพราะถ้าเกิดคุณยังอยู่ที่บ้านคุณก็จะไม่ได้พักผ่อนและผมขี้เกียจพาคุณไปโรงพยาบาลอีกแล้วส่วนถ้าจะเอาจริงๆก็คือ..คุณจะได้มีโอกาสอยู่กับว่าที่เจ้าบ่่าวของคุณโดยไม่ต้องมีผมมาคอยกวนใจไง"คิมหันต์อธิบายโดยไม่ได้บอกเรื่องที่พิมพรส่งข้อความมาหาเขาว่าพรุ่งนี้หลังจากกลับจากญี่ปุ่นจะตรงไปหาเขาที่บ้านเพราะเกรงว่าฟ้าลดาจะคิดมากจนไม่ได้พักผ่อนส่วนฟ้าลดาก็ได้แต่คิดว่าเขาคงอยากอยู่กับพี่สาวเธอจนหาเรื่องไล่เธอออกมาอยู่ข้างนอก
"ฟ้า...คุณยังจำคืนนั้นได้ไหมคืนที่เราดูดาวกัน"คิมหันต์ถามออกมาอย่างแผ่วเบาฟ้าลดาพยักหน้าหน้าเล็กน้อยเพราะเธอคงไม่มีวันลืมคิืนนั้นของเธอและเขาเด็ดขาด
"ทุกอย่างที่ผมทำผมไม่ได้เสแสร้งหรือคิดจะแกล้งคุณเลยแม้แต่นิดเดียวแต่เพราะผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดีถึงได้ไม่เหมาะที่จะคู่ควรกับคุณเพราะฉะนั้นผมจะปล่อยให้คุณกลับไปอยู่กับคนที่คุณรักและคนที่จะดูแลคุณไปตลอดชีวิตซึ่งสิ่งที่ผมอยากจะพูดก็คงไม่พ้นต้องขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงที่ผมดูถูกคุณต่างๆนานาตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันและสุดท้ายที่ผมจะพูดก็คือ...."คิมหันต์ค้างไว้อย่างนั้นตอนนี้ใจของฟ้าลดาเต้นแรงจนดังทั่วทั้งตัวไปหมดเธอรอที่จะฟังคำพูดต่อจากนี้อย่างใจจดใจจ่อและหวังว่ามันจะเป็นอย่างที่เธอคิด
"ผม...ผมดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกลับคุณผมขอตัวก่อนนะ"พูดจบคิมหันต์ก็ปลีกตัวออกมาจากห้องอย่างรวดเร็วเขาไม่ควรพูดมันออกไปเพราะไม่ว่ายังไงมันคงไม่ค่าอะไรอยู่แล้วในสายตาของฟ้าลดาเพราะยังไงคนที่เธอเลือกก็ไม่ใช่เขาฟ้าลดานั่งลงบนโต๊ะอย่างผิดหวังเธอจะไปหวังอะไรกับคิมหันต์นักหนาเพราะคนที่เขาเลือกไม่ใช่เธอ!!
………………………………………………………………
เช้าวันต่อมา
ท่ามกลางความเงียบภายในห้องที่มีแต่บรรยากาศเคร่งเครียดราวัฒน์ได้แต่เหล่มองเพื่อนสนิทอย่างหนักใจ
"คุณเมย์แน่ใจเหรอครับว่าถูกลักพาตัวไปจากงานแต่งงาน"ราวัฒน์ทำน้ำเสียงอย่างไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่
"เอ๊ะ!!คุณตำรวจ..นี่คุณคิดว่าลูกสาวฉันกุเรื่องหรือคะ"อนงค์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นครับแต่ตอนนั้นกล้องวงจรปิดที่ร้านสะดวกซื้อจับภาพได้ว่าคุณเมย์ไม่ได้ขัดขืนหรือต่อสู้อะไรเลยแถมยังเดินขึ้นรถไปกับผู้ชายคนนั้นอย่างเปิดเผยและที่สำคัญคุณจำหน้าคนที่คุณบอกว่าลักพาตัวคุณไปไม่ได้"
"มันก็เป็นหน้าที่ของคุณตำรวจนี่คะที่ต้องตามหาตัวคนร้าย!!"
"ครับแต่มันคงจะยากเสียหน่อยเพราะเราไม่มีหลักฐานอะไรเลย"ราวัฒน์พูดพลันยกมือขึ้นกุมขมับก่อนจะถามมาติกาอีกสองสามคำซึ่งเธอก็ตอบแต่ว่าจำไม่ได้จนราวัฒน์ต้องขอตัวกลับเพราะหมอบอกว่ามาติกาต้องพักผ่อน
"คดีนี้ยากที่สุดเท่าที่ฉันเคยทำมาเลยว่ะ"ราวัฒน์บ่นอุบขณะเดินไปที่รถกับคิมหันต์
"ฉันรู้ว่าแกทำได้ไม่งั้นคงไม่เป็นถึงสารวัตรใหญ่หรอกแต่ก็เร่งมือหน่อยนะฉันอยากรู้ว่าใครจับเมย์ไป"
"ทำไมวะแกจะฆ่ามันหรือไงแต่ฉันว่าแกดูอดีตเจ้าสาวแกดีๆเถอะจำอะไรไม่ได้ซักอย่างเผื่อใจไว้หาคนใหม่บ้างก็ดีนะเว้ย"
"ฉันรู้แล้วน่า"
"รู้ก็ดีแล้วว่าแต่แล้วน้องเมียของแกเขาไปไหนวะ"
"จะถามทำไมไม่ใช่เรื่องของแกสักหน่อย"
"เอ้า!!ก็ฉันเห็นแกหายหน้าหายตาไปจากผับเป็นเดือนๆแล้วนะไอ้เราก็คิดว่าติดน้องเมียซะแล้ว"
"ไม่ต้องยุ่งเรื่องของฉันหรอกนี่แกเป็นเมียฉันหรือไงวะถามจัง"
"อะไรวะถามแค่นี้ก็ไม่ได้แล้วนี่แม่เปรมปรางค์สาวสวยของแกล่ะจะไปประกันตัวไหม"ราวัฒน์ถามคิมหันต์เขามองขึ้นไปบนบ้านมาติกาคงไม่น่าห่วงเท่าไหร่เพราะมีอนงค์คอยดูแลอยู่
"ก็ดีฉันมีเรื่องต้องคุยกับเขาด้วย"
เสียงดังสนั่นราวกับเสียงฟ้าผ่าฟ้าลดาล้มลงกับพื้นก่อนจะจับที่แขนตัวเองก็พบว่ามีเลือดออกมาคิมหันต์รีบตรงมาจับที่แขนของหญิงสาวก่อนจะแสดงสีหน้ากังวลขึ้นมา
"คุณโดนยิงนี่ฟ้าผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล"
"ไม่ต้องหรอกน่าคุณรีบไปจับคนร้ายสิมันจะหนีไปแล้ว"ฟ้าลดาชี้ไปมือปืนซึ่งเตรียมจะขับรถหนีคิมหันต์คว้าปืนที่เอวออกมาก่อนจะจ่อที่ล้อรถแล้วยิงจนยางแตกมือปืนเห็นท่าไม่ดีจะวิ่งหนีแต่ถูกคิมหันต์วิ่งมาล็อคตัวเสียก่อน
"ปรางค์!!"คิมหันต์มองเปรมปรางค์อดีตคนรักอย่างตกใจและคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเธอ
"ทำไมคุณทำแบบนี้!!"
"ก็คุณรักมันคุณเลือกมันแล้วทิ้งปรางค์...ปรางค์อยากให้มันตาย!!"เปรมปรางค์พูดออกมาก่อนจะมองฟ้าลดาอย่างอาฆาตพลันรถตำรวจแล่นผ่านมาพอดี
"เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย"ตำรวจมองฟ้าลดาสลับกับเปรมปรางค์อย่างงงๆ
"คุณไปสงบสติในคุกก่อนนะปรางค์"คิมหันต์พูดพลันส่งเปรมปรางค์ให้ตำรวจจัดการส่วนตัวเองวิ่งมาดูฟ้าลดาอย่างเป็นห่วง
"ฟ้า!..ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล"
"ไม่ต้องเพราะ.."พูดไม่ทันจบฟ้าลดาก็ฟุบลงบนไหล่คิมหันต์เขามองเธออย่างตกใจ
"ฟ้า!!คุณอย่าเป็นอะไรนะ!!..ตื่นสิฟ้า..ถ้าขาดคุณผมจะอยู่ยังไงผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้...ฟ้าตื่นขึ้นมาสิ"น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาจากดวงตาของคิมหันต์เขากอดร่างของฟ้าลดาไว้แน่นหากเธอตายเขาคงไม่อยากมีชิวิตอยู่อีกต่อไปเพราะฟ้าลดาคือผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจไปแล้ว
………………………………………………………………
ที่โรงพยาบาล
คิมหันต์ยกมือขึ้นกุมขมับของตัวเองก่อนจะเห็นพยาบาลเดินออกมาพร้อมด้วยรถเข็นที่มีหญิงสาวนั่งทำหน้าอย่างสบายอารมณ์ผิดกับเขาที่หน้าบึ้งด้วยอารมณ์โมโหล้วนๆ
"ภรรยาคุณโชคดีมากเลยนะคะโดนยิงแค่ถากๆเอง"พยาบาลสาวยิ้มอย่างอารมณ์ดีให้คิมหันต์
"หมอบอกแล้วครับขอบคุณมาก"
"งั้นเดี๋ยวไปรับยาทางด้านนู้นนะคะ"พยาบาลสาวยิ้มอีกทีก่อนจะเดินออกไปโดยปล่อยให้คิมหันต์อยู่กับฟ้าลดาตามลำพัง
"ยิ้มอะไร!!สนุกนักใช่ไหมที่เล่นกับความเป็นความตายแบบนี้"คิมหันต์ทำเสียงดุใส่ฟ้าลดาซึ่งเธอก็ได้แต่ยิ้มแย้มเพื่อยั่วโมโห
"ฉันพูดนี่เข้าหูเธอบ้างไหมเนี่ย!!"
"เข้าสิหูฉันไม่ได้อื้อนะเอ...อะไรน๊า...อ๋อ!!นึกออกล่ะ..ตื่นสิฟ้าถ้าขาดคุณผมจะอยู่ยังไงผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้ฟ้าตื่นขึ้นมาสิฉันจำได้แม่นเชียวล่ะ"ฟ้าลดาทำน้ำเสียงล้อเลียนคิมหันต์ก่อนจะโดนเขายกมือขึ้นมาดีดหน้าผากของเธอ
"โอ๊ย!!ฉันเจ็บนะ"
"แล้วเธอมาแกล้งฉันก่อนทำไมนี่ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องที่เธอแกล้งสลบตอนที่ฉันเข้าไปหาเธอเลยนะ"
"ช่วยไม่ได้คุณอยากมาด่าฉันก่อนทำไม"
"ฉันไม่ได้ด่าฉันก็แค่..."คิมหันต์อ้ำอึ้งเพราะที่ฟ้าลดาพูดก็ถูกเขาต่อว่าเธอโดยไม่ฟังคำอธิบายแต่ทั้งหมดนั่นก็เพราะอารมณ์หึงล้วนๆ
"ตอบไม่ได้ล่ะสิแต่เอาเถอะอย่างน้อยฉันก็รู้ว่าฉันสำคัญกับคุณขนาดไหนตื่นขึ้นมาสิฟ้า"ฟ้าลดาล้อเลียนเขาไม่เลิกก่อนจะเห็นรอยยิ้มของคิมหันต์ความจริงเธอโกรธมากพอควรแต่พอได้ฟังคำพูดของเขาและแกล้งจนเขาร้องไห้แล้วอารมณ์โกรธก็ลดน้อยลงทันทีทั้งสองยิ้มให้กันก่อนจะหลบตากันไปทางอื่น
………………………………………………………………
ไม่นานทั้งสองก็ขึ้นรถออกมาจากโรงพยาบาลก่อนที่คิมหันต์จะพาฟ้าลดามาที่คอนโดแห่งหนึ่งใกล้ๆห้างสรรพสินค้าดัง
"รับไปสิเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะให้ป้าแม่บ้านเก็บของมาให้"คิมหันต์ยื่นคีย์การ์ดให้ฟ้าลดาซึ่งเธอรับมาอย่างงงๆ
"ทำไมคุณต้องให้ฉันมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ"
"เพราะถ้าเกิดคุณยังอยู่ที่บ้านคุณก็จะไม่ได้พักผ่อนและผมขี้เกียจพาคุณไปโรงพยาบาลอีกแล้วส่วนถ้าจะเอาจริงๆก็คือ..คุณจะได้มีโอกาสอยู่กับว่าที่เจ้าบ่่าวของคุณโดยไม่ต้องมีผมมาคอยกวนใจไง"คิมหันต์อธิบายโดยไม่ได้บอกเรื่องที่พิมพรส่งข้อความมาหาเขาว่าพรุ่งนี้หลังจากกลับจากญี่ปุ่นจะตรงไปหาเขาที่บ้านเพราะเกรงว่าฟ้าลดาจะคิดมากจนไม่ได้พักผ่อนส่วนฟ้าลดาก็ได้แต่คิดว่าเขาคงอยากอยู่กับพี่สาวเธอจนหาเรื่องไล่เธอออกมาอยู่ข้างนอก
"ฟ้า...คุณยังจำคืนนั้นได้ไหมคืนที่เราดูดาวกัน"คิมหันต์ถามออกมาอย่างแผ่วเบาฟ้าลดาพยักหน้าหน้าเล็กน้อยเพราะเธอคงไม่มีวันลืมคิืนนั้นของเธอและเขาเด็ดขาด
"ทุกอย่างที่ผมทำผมไม่ได้เสแสร้งหรือคิดจะแกล้งคุณเลยแม้แต่นิดเดียวแต่เพราะผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดีถึงได้ไม่เหมาะที่จะคู่ควรกับคุณเพราะฉะนั้นผมจะปล่อยให้คุณกลับไปอยู่กับคนที่คุณรักและคนที่จะดูแลคุณไปตลอดชีวิตซึ่งสิ่งที่ผมอยากจะพูดก็คงไม่พ้นต้องขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงที่ผมดูถูกคุณต่างๆนานาตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันและสุดท้ายที่ผมจะพูดก็คือ...."คิมหันต์ค้างไว้อย่างนั้นตอนนี้ใจของฟ้าลดาเต้นแรงจนดังทั่วทั้งตัวไปหมดเธอรอที่จะฟังคำพูดต่อจากนี้อย่างใจจดใจจ่อและหวังว่ามันจะเป็นอย่างที่เธอคิด
"ผม...ผมดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกลับคุณผมขอตัวก่อนนะ"พูดจบคิมหันต์ก็ปลีกตัวออกมาจากห้องอย่างรวดเร็วเขาไม่ควรพูดมันออกไปเพราะไม่ว่ายังไงมันคงไม่ค่าอะไรอยู่แล้วในสายตาของฟ้าลดาเพราะยังไงคนที่เธอเลือกก็ไม่ใช่เขาฟ้าลดานั่งลงบนโต๊ะอย่างผิดหวังเธอจะไปหวังอะไรกับคิมหันต์นักหนาเพราะคนที่เขาเลือกไม่ใช่เธอ!!
………………………………………………………………
เช้าวันต่อมา
ท่ามกลางความเงียบภายในห้องที่มีแต่บรรยากาศเคร่งเครียดราวัฒน์ได้แต่เหล่มองเพื่อนสนิทอย่างหนักใจ
"คุณเมย์แน่ใจเหรอครับว่าถูกลักพาตัวไปจากงานแต่งงาน"ราวัฒน์ทำน้ำเสียงอย่างไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่
"เอ๊ะ!!คุณตำรวจ..นี่คุณคิดว่าลูกสาวฉันกุเรื่องหรือคะ"อนงค์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นครับแต่ตอนนั้นกล้องวงจรปิดที่ร้านสะดวกซื้อจับภาพได้ว่าคุณเมย์ไม่ได้ขัดขืนหรือต่อสู้อะไรเลยแถมยังเดินขึ้นรถไปกับผู้ชายคนนั้นอย่างเปิดเผยและที่สำคัญคุณจำหน้าคนที่คุณบอกว่าลักพาตัวคุณไปไม่ได้"
"มันก็เป็นหน้าที่ของคุณตำรวจนี่คะที่ต้องตามหาตัวคนร้าย!!"
"ครับแต่มันคงจะยากเสียหน่อยเพราะเราไม่มีหลักฐานอะไรเลย"ราวัฒน์พูดพลันยกมือขึ้นกุมขมับก่อนจะถามมาติกาอีกสองสามคำซึ่งเธอก็ตอบแต่ว่าจำไม่ได้จนราวัฒน์ต้องขอตัวกลับเพราะหมอบอกว่ามาติกาต้องพักผ่อน
"คดีนี้ยากที่สุดเท่าที่ฉันเคยทำมาเลยว่ะ"ราวัฒน์บ่นอุบขณะเดินไปที่รถกับคิมหันต์
"ฉันรู้ว่าแกทำได้ไม่งั้นคงไม่เป็นถึงสารวัตรใหญ่หรอกแต่ก็เร่งมือหน่อยนะฉันอยากรู้ว่าใครจับเมย์ไป"
"ทำไมวะแกจะฆ่ามันหรือไงแต่ฉันว่าแกดูอดีตเจ้าสาวแกดีๆเถอะจำอะไรไม่ได้ซักอย่างเผื่อใจไว้หาคนใหม่บ้างก็ดีนะเว้ย"
"ฉันรู้แล้วน่า"
"รู้ก็ดีแล้วว่าแต่แล้วน้องเมียของแกเขาไปไหนวะ"
"จะถามทำไมไม่ใช่เรื่องของแกสักหน่อย"
"เอ้า!!ก็ฉันเห็นแกหายหน้าหายตาไปจากผับเป็นเดือนๆแล้วนะไอ้เราก็คิดว่าติดน้องเมียซะแล้ว"
"ไม่ต้องยุ่งเรื่องของฉันหรอกนี่แกเป็นเมียฉันหรือไงวะถามจัง"
"อะไรวะถามแค่นี้ก็ไม่ได้แล้วนี่แม่เปรมปรางค์สาวสวยของแกล่ะจะไปประกันตัวไหม"ราวัฒน์ถามคิมหันต์เขามองขึ้นไปบนบ้านมาติกาคงไม่น่าห่วงเท่าไหร่เพราะมีอนงค์คอยดูแลอยู่
"ก็ดีฉันมีเรื่องต้องคุยกับเขาด้วย"
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ต.ค. 2558, 23:00:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ต.ค. 2558, 23:17:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 1643
| << เข้าใจผิด | ความต้องการของหัวใจ >> |
สายลมที่พัดวน 11 ต.ค. 2558, 23:23:31 น.
แอบสะใจที่ฟ้าแกล้งคิมหันต์ว่าแต่น้องเมย์มโนหรือเปล่าว่าโดนจับตัวจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
แอบสะใจที่ฟ้าแกล้งคิมหันต์ว่าแต่น้องเมย์มโนหรือเปล่าว่าโดนจับตัวจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง