ม่านลวงใจ : เปิดจองวันนี้-30 พฤศจิกายน 2558
เปิดจองพร้อมโอน
ม่านลวงใจ โดย มายา
ราคา 109 บาท + ของที่ระลึก (เฉพาะคนที่โอนเงินภายในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 เท่านั้น)
ค่าส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท
รวม 139 บาท
หนังสือขนาด A5 (ขนาดหนังสือทั่วไป) เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 112 หน้า
เปิดจองวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2558 (สั่งพิมพ์ตามยอดจอง เผื่อไม่เกิน 10 เล่ม)
จัดส่งประมาณวันที่ 20 ธันวาคม 2558
สนใจติดต่อได้ที่่ แฟนเพจ : มายา
หรือที่ E-mail : kesmani1@hotmail.com
นิยายเรื่องนี้เรท 25+ นะคะ แต่ตอนอัพลงเวบจะตัดฉาก NC ออกทั้งหมดเพื่อไม่ให้ขัดกับกฏของเวบ (เขาไม่อยากกินแบน อิอิอิ)
***ลงให้อ่าน 70% นะคะ***
เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น...
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
ม่านลวงใจ โดย มายา
ราคา 109 บาท + ของที่ระลึก (เฉพาะคนที่โอนเงินภายในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 เท่านั้น)
ค่าส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท
รวม 139 บาท
หนังสือขนาด A5 (ขนาดหนังสือทั่วไป) เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 112 หน้า
เปิดจองวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2558 (สั่งพิมพ์ตามยอดจอง เผื่อไม่เกิน 10 เล่ม)
จัดส่งประมาณวันที่ 20 ธันวาคม 2558
สนใจติดต่อได้ที่่ แฟนเพจ : มายา
หรือที่ E-mail : kesmani1@hotmail.com
นิยายเรื่องนี้เรท 25+ นะคะ แต่ตอนอัพลงเวบจะตัดฉาก NC ออกทั้งหมดเพื่อไม่ให้ขัดกับกฏของเวบ (เขาไม่อยากกินแบน อิอิอิ)
***ลงให้อ่าน 70% นะคะ***
เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น...
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
Tags: เกศมณี,รดามณี,ไหมขวัญ,มายา,โรมานซ์,เพื่อนสนิท
ตอน: ตอนที่ 5 >>> 70%
ตอนที่ 5 (ต่อ)
“เราต้องซื้อของอีกเยอะนะเกม” ธีรพัฒน์ทวงเมื่อสัมผัสได้ว่าญาติผู้น้องรู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่น้อยเมื่อต้องมาบังเอิญเจอเพื่อนสนิทที่ดันตัวเองดันคิดไม่ซื่อแบบไม่ทันตั้งตัว
“จริงด้วย ฉันต้องไปแล้วนะ น้องปราย จ้าน้าปริ๊นซ์สิลูก” หนูน้อยยิ้มตาหยี๋ยกมือป้อมไหว้ปรินทร์ ดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดูจนชายหนุ่มอดที่จะยิ้มและนั่งยองๆ ลงดึงร่างป้อมมากอดหอมแก้มยุ้ยๆ นั้นฟอดใหญ่
“ลูกสาวใครเนี่ยน่ารักจัง เอาไว้เจอกันใหม่นะครับ” หนูน้อยพยักหน้ายิ้มเขินๆ เมื่อชายหนุ่มปล่อยจึงเดินเข้าไปเกาะขาคนเป็นแม่
“ไปแล้ว” เกณิกาบอกแล้วเดินจูงมือลูกสาวคนละข้างกับธีรพัฒน์ ดูแล้วในสายตาปรินทร์มันช่างเป็นภาพครอบครัวที่ดูอบอุ่นจนน่าอิจฉา
“กลับเลยไหม” ธีรพัฒน์ถามเมื่อเห็นว่าน้องสาวดูไม่มีกะจิตกะใจจะซื้ออะไร สงสัยใจจะลอยตามหนุ่มคนเมื่อครู่ ไปแล้ว
“ก็ดีค่ะ” เกณิกายื่นของให้ธีรพัฒน์ถือทั้งหมดจากนั้นตัวเองก็ก้มลงไปยกตัวลูกสาวขึ้นมาอุ้ม เดินออกจากห้างตรงไปที่ลานจอดรถ
“ดูเหมือนเราจะยังตัดใจจากเขาไม่ได้นะ” ธีรพัฒน์ที่ขากลับอาสาขับรถเองเปรยขึ้น เมื่อน้องสาวยังนั่งใจลอย โดยมีลูกสาวนั่งเล่นของเล่นอยู่บนตัก
“แล้วยังไงละคะ เขาแต่งงานมีลูกเมียแล้วนี่คะ” เกณิกาบอกเสียงหยัน จรดปลายจมูกเขาที่กลุ่มผมดกดำของลูกสาว
“แล้วลูกเขาคนนี้ละ จะไม่บอกเขาหน่อยเหรอ” ธีรพัฒน์ลองเกริ่นถาม เผื่อเจอหน้าพ่อของลูกตัวจริงแล้วเกณิกาจะเปลี่ยนใจ
“ไม่คะ” บอกเสียงหนักแน่น
“เขามีสิทธิ์จะรู้นะ”
“รู้แล้วมันจะยังไงคะ สร้างปัญหาเปล่าๆ”
“ความลับไม่มีในโลก วันไหนถ้าเขารู้ด้วยตัวเองวันนั้นแหละจะมีปัญหาจริงๆ” ธีรพัฒน์เตือนอย่างอ่อนใจ เพราะทั้งเขาและครอบครัวของเกณิกาเองอยากให้หญิงสาวบอกเรื่องนี้ให้พ่อตัวจริงของเจ้าตัวเล็กได้ทราบบ้าง ซึ่งเขามีสิทธิ์รับรู้ แต่เกณิกาก็ใจแข็งไม่ยอมบอกท่าเดียว อ้างแต่ว่ากลัวจะมีปัญหา
“คนที่รู้เรื่องนี้แค่ไม่กี่คน ถ้าไม่บอกซะอย่างปริ๊นซ์เขาไม่มีทางรู้แน่ๆ” เกณิกาบอกอย่างมั่นใจ
“เหรอ แต่ดูพ่อลูกเขาดูจะเข้ากันได้ดีนะ จริงไหมลูก...” ตอนท้ายธีรพัฒน์ถามหลานสาวอย่างรู้สึกสนุก หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมามองคนเป็นลุงก่อนจะตอบรับพร้อมกับยิ้มแป้น “ค่ะ”
“นี่ก็บ้าจี้”
“อย่าดูถูกยัยปรายเชียวนะ ฉลาดเกินวัยพูดเป็นต่อยหอย รู้หมดแหละว่าผู้ใหญ่พูดอะไรกัน หนูปรายรู้ใช่ไหมลูกว่าน้าปริ๊นซ์คนที่เราเจอในห้างเมื่อครู่เป็นพ่อของหนู”
“พี่ธี!” เกณิกาเผลอตวาดญาติผู้พี่เสียงดังอย่างลืมตัวระคนตกใจ ก่อนจะก้มลงไปพูดกับลูกสาว “อย่าไปฟังลุงธีพูดนะลูก”
“พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้เนาะลูกเนาะ” แม้เพิ่งจะโดนตวาดก็ใช่จะกลัว เมื่อแม่ไม่พูดด้วยเลยหันไปคุยกับลูกแทน จนเกณิกาต้องปรามอย่างอ่อนใจเป็นรอบที่สอง
“พอเถอะพี่ธี” เกณิกาบอกอย่างกลัวๆ อย่างที่ธีรพัฒน์บอกลูกสาวของเธอนั้นค่อนข้างฉลาดเกินวัย แถมยังช่างพูดช่างเจรจา คำพูดคำจาของหนูน้อยบางครั้งทำให้เธอและญาติอึ้งมานักต่อนักแล้ว กลัวเหลือเกินว่าหนูน้อยจะจดจำในสิ่งที่ธีรพัฒน์พูดเมื่อครู่
“คุณแม่กับลุงธีจะทะเลาะกันทำไมคะ ทำเป็นเด็กๆ ไปได้” ว่าแล้วก็โดนเลย ผู้ใหญ่สองคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะ เกณิกาโยกศีรษะลูกสาวที่ตอนนี้หันไปสนใจของเล่นในมืออย่างเอ็นดูกับความช่างจดช่างจำ เพราะประโยคนี้คุณป้าซึ่งก็คือมารดาของธีรพัฒน์นั้นใช้ดุเธอกับญาติผู้พี่เป็นประจำ
ไม่คิดว่าความน่ารักน่าเอ็นดูแววตาและรอยยิ้มที่สดใสของหนูน้อยจะตรึงอยู่ในใจของปรินทร์อย่างน่าประหลาด ยิ่งเวลาได้กอดได้หอมใจมันอิ่มเอมเหมือนได้ของที่หายคืนกลับมา มันเป็นความรู้สึกสุขอย่างคำอธิบายไม่ได้
“ปริ๊นซ์...ปริ๊นซ์...ตาปริ๊นซ์!” นางอริศราที่เรียกลูกชายครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังไม่รู้สึกตัว เขย่าร่างสูงที่นั่งยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้าแรงๆ
“อะไรครับ...แม่” ปรินทร์ทำหน้าเหลอเหลา
“ใจลอยไปไหนเนี่ย แม่เรียกก็เอาแต่นั่งยิ้ม เป็นอะไรมากหรือเปล่า” นางอริศราถามอย่างเป็นห่วง
“ผมไปเจอสาวน้อยคนหนึ่งมา เธอทั้งน่ารักน่าเอ็นดูยิ้มแต่ละทีนี้ทำให้โลกทั้งใบสดใส...” ปรินทร์พูดพลางทำหน้าตาชวนฝัน ทำให้คนเป็นแม่ตาโต รีบถามอย่างตื่นเต้นว่า
“นี่อย่าบอกนะว่าเราไปหลงรักสาวที่ไหนมา”
“ไม่ใช่สาวที่ไหนหรอกครับ วันนี้ผมเจอเกมที่ห้าง” ชายหนุ่มเอ่ยชื่อเพื่อนสนิทด้วยท่าทีหงอยๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องนี้อยู่ในช่วงเปิดจองนะคะ
เปิดจองตั้งแต่วันนี้-30พฤศจิกายน 2558
ราคา 109 บาท ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท = 139 บาท
(โอนเงินภานในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 รับของที่ระลึกฟรี)
จัดส่งหนังสือเดือนธันวาคม
สนใจสั่งจองได้ที่แฟนเพจมายา หรือที่ kesmani1@hotmail.com
E-book : https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjMyMTEiO30
“เราต้องซื้อของอีกเยอะนะเกม” ธีรพัฒน์ทวงเมื่อสัมผัสได้ว่าญาติผู้น้องรู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่น้อยเมื่อต้องมาบังเอิญเจอเพื่อนสนิทที่ดันตัวเองดันคิดไม่ซื่อแบบไม่ทันตั้งตัว
“จริงด้วย ฉันต้องไปแล้วนะ น้องปราย จ้าน้าปริ๊นซ์สิลูก” หนูน้อยยิ้มตาหยี๋ยกมือป้อมไหว้ปรินทร์ ดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดูจนชายหนุ่มอดที่จะยิ้มและนั่งยองๆ ลงดึงร่างป้อมมากอดหอมแก้มยุ้ยๆ นั้นฟอดใหญ่
“ลูกสาวใครเนี่ยน่ารักจัง เอาไว้เจอกันใหม่นะครับ” หนูน้อยพยักหน้ายิ้มเขินๆ เมื่อชายหนุ่มปล่อยจึงเดินเข้าไปเกาะขาคนเป็นแม่
“ไปแล้ว” เกณิกาบอกแล้วเดินจูงมือลูกสาวคนละข้างกับธีรพัฒน์ ดูแล้วในสายตาปรินทร์มันช่างเป็นภาพครอบครัวที่ดูอบอุ่นจนน่าอิจฉา
“กลับเลยไหม” ธีรพัฒน์ถามเมื่อเห็นว่าน้องสาวดูไม่มีกะจิตกะใจจะซื้ออะไร สงสัยใจจะลอยตามหนุ่มคนเมื่อครู่ ไปแล้ว
“ก็ดีค่ะ” เกณิกายื่นของให้ธีรพัฒน์ถือทั้งหมดจากนั้นตัวเองก็ก้มลงไปยกตัวลูกสาวขึ้นมาอุ้ม เดินออกจากห้างตรงไปที่ลานจอดรถ
“ดูเหมือนเราจะยังตัดใจจากเขาไม่ได้นะ” ธีรพัฒน์ที่ขากลับอาสาขับรถเองเปรยขึ้น เมื่อน้องสาวยังนั่งใจลอย โดยมีลูกสาวนั่งเล่นของเล่นอยู่บนตัก
“แล้วยังไงละคะ เขาแต่งงานมีลูกเมียแล้วนี่คะ” เกณิกาบอกเสียงหยัน จรดปลายจมูกเขาที่กลุ่มผมดกดำของลูกสาว
“แล้วลูกเขาคนนี้ละ จะไม่บอกเขาหน่อยเหรอ” ธีรพัฒน์ลองเกริ่นถาม เผื่อเจอหน้าพ่อของลูกตัวจริงแล้วเกณิกาจะเปลี่ยนใจ
“ไม่คะ” บอกเสียงหนักแน่น
“เขามีสิทธิ์จะรู้นะ”
“รู้แล้วมันจะยังไงคะ สร้างปัญหาเปล่าๆ”
“ความลับไม่มีในโลก วันไหนถ้าเขารู้ด้วยตัวเองวันนั้นแหละจะมีปัญหาจริงๆ” ธีรพัฒน์เตือนอย่างอ่อนใจ เพราะทั้งเขาและครอบครัวของเกณิกาเองอยากให้หญิงสาวบอกเรื่องนี้ให้พ่อตัวจริงของเจ้าตัวเล็กได้ทราบบ้าง ซึ่งเขามีสิทธิ์รับรู้ แต่เกณิกาก็ใจแข็งไม่ยอมบอกท่าเดียว อ้างแต่ว่ากลัวจะมีปัญหา
“คนที่รู้เรื่องนี้แค่ไม่กี่คน ถ้าไม่บอกซะอย่างปริ๊นซ์เขาไม่มีทางรู้แน่ๆ” เกณิกาบอกอย่างมั่นใจ
“เหรอ แต่ดูพ่อลูกเขาดูจะเข้ากันได้ดีนะ จริงไหมลูก...” ตอนท้ายธีรพัฒน์ถามหลานสาวอย่างรู้สึกสนุก หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมามองคนเป็นลุงก่อนจะตอบรับพร้อมกับยิ้มแป้น “ค่ะ”
“นี่ก็บ้าจี้”
“อย่าดูถูกยัยปรายเชียวนะ ฉลาดเกินวัยพูดเป็นต่อยหอย รู้หมดแหละว่าผู้ใหญ่พูดอะไรกัน หนูปรายรู้ใช่ไหมลูกว่าน้าปริ๊นซ์คนที่เราเจอในห้างเมื่อครู่เป็นพ่อของหนู”
“พี่ธี!” เกณิกาเผลอตวาดญาติผู้พี่เสียงดังอย่างลืมตัวระคนตกใจ ก่อนจะก้มลงไปพูดกับลูกสาว “อย่าไปฟังลุงธีพูดนะลูก”
“พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้เนาะลูกเนาะ” แม้เพิ่งจะโดนตวาดก็ใช่จะกลัว เมื่อแม่ไม่พูดด้วยเลยหันไปคุยกับลูกแทน จนเกณิกาต้องปรามอย่างอ่อนใจเป็นรอบที่สอง
“พอเถอะพี่ธี” เกณิกาบอกอย่างกลัวๆ อย่างที่ธีรพัฒน์บอกลูกสาวของเธอนั้นค่อนข้างฉลาดเกินวัย แถมยังช่างพูดช่างเจรจา คำพูดคำจาของหนูน้อยบางครั้งทำให้เธอและญาติอึ้งมานักต่อนักแล้ว กลัวเหลือเกินว่าหนูน้อยจะจดจำในสิ่งที่ธีรพัฒน์พูดเมื่อครู่
“คุณแม่กับลุงธีจะทะเลาะกันทำไมคะ ทำเป็นเด็กๆ ไปได้” ว่าแล้วก็โดนเลย ผู้ใหญ่สองคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะ เกณิกาโยกศีรษะลูกสาวที่ตอนนี้หันไปสนใจของเล่นในมืออย่างเอ็นดูกับความช่างจดช่างจำ เพราะประโยคนี้คุณป้าซึ่งก็คือมารดาของธีรพัฒน์นั้นใช้ดุเธอกับญาติผู้พี่เป็นประจำ
ไม่คิดว่าความน่ารักน่าเอ็นดูแววตาและรอยยิ้มที่สดใสของหนูน้อยจะตรึงอยู่ในใจของปรินทร์อย่างน่าประหลาด ยิ่งเวลาได้กอดได้หอมใจมันอิ่มเอมเหมือนได้ของที่หายคืนกลับมา มันเป็นความรู้สึกสุขอย่างคำอธิบายไม่ได้
“ปริ๊นซ์...ปริ๊นซ์...ตาปริ๊นซ์!” นางอริศราที่เรียกลูกชายครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังไม่รู้สึกตัว เขย่าร่างสูงที่นั่งยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้าแรงๆ
“อะไรครับ...แม่” ปรินทร์ทำหน้าเหลอเหลา
“ใจลอยไปไหนเนี่ย แม่เรียกก็เอาแต่นั่งยิ้ม เป็นอะไรมากหรือเปล่า” นางอริศราถามอย่างเป็นห่วง
“ผมไปเจอสาวน้อยคนหนึ่งมา เธอทั้งน่ารักน่าเอ็นดูยิ้มแต่ละทีนี้ทำให้โลกทั้งใบสดใส...” ปรินทร์พูดพลางทำหน้าตาชวนฝัน ทำให้คนเป็นแม่ตาโต รีบถามอย่างตื่นเต้นว่า
“นี่อย่าบอกนะว่าเราไปหลงรักสาวที่ไหนมา”
“ไม่ใช่สาวที่ไหนหรอกครับ วันนี้ผมเจอเกมที่ห้าง” ชายหนุ่มเอ่ยชื่อเพื่อนสนิทด้วยท่าทีหงอยๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องนี้อยู่ในช่วงเปิดจองนะคะ
เปิดจองตั้งแต่วันนี้-30พฤศจิกายน 2558
ราคา 109 บาท ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท = 139 บาท
(โอนเงินภานในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 รับของที่ระลึกฟรี)
จัดส่งหนังสือเดือนธันวาคม
สนใจสั่งจองได้ที่แฟนเพจมายา หรือที่ kesmani1@hotmail.com
E-book : https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjMyMTEiO30
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ต.ค. 2558, 14:24:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ต.ค. 2558, 14:24:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 1121
| << ตอนที่ 5 >>> 30% | ตอนที่ 5 >>> 100% >> |