ม่านลวงใจ : เปิดจองวันนี้-30 พฤศจิกายน 2558
เปิดจองพร้อมโอน
ม่านลวงใจ โดย มายา
ราคา 109 บาท + ของที่ระลึก (เฉพาะคนที่โอนเงินภายในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 เท่านั้น)
ค่าส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท
รวม 139 บาท
หนังสือขนาด A5 (ขนาดหนังสือทั่วไป) เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 112 หน้า
เปิดจองวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2558 (สั่งพิมพ์ตามยอดจอง เผื่อไม่เกิน 10 เล่ม)
จัดส่งประมาณวันที่ 20 ธันวาคม 2558
สนใจติดต่อได้ที่่ แฟนเพจ : มายา
หรือที่ E-mail : kesmani1@hotmail.com
นิยายเรื่องนี้เรท 25+ นะคะ แต่ตอนอัพลงเวบจะตัดฉาก NC ออกทั้งหมดเพื่อไม่ให้ขัดกับกฏของเวบ (เขาไม่อยากกินแบน อิอิอิ)
***ลงให้อ่าน 70% นะคะ***
เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น...
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
ม่านลวงใจ โดย มายา
ราคา 109 บาท + ของที่ระลึก (เฉพาะคนที่โอนเงินภายในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 เท่านั้น)
ค่าส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท
รวม 139 บาท
หนังสือขนาด A5 (ขนาดหนังสือทั่วไป) เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 112 หน้า
เปิดจองวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2558 (สั่งพิมพ์ตามยอดจอง เผื่อไม่เกิน 10 เล่ม)
จัดส่งประมาณวันที่ 20 ธันวาคม 2558
สนใจติดต่อได้ที่่ แฟนเพจ : มายา
หรือที่ E-mail : kesmani1@hotmail.com
นิยายเรื่องนี้เรท 25+ นะคะ แต่ตอนอัพลงเวบจะตัดฉาก NC ออกทั้งหมดเพื่อไม่ให้ขัดกับกฏของเวบ (เขาไม่อยากกินแบน อิอิอิ)
***ลงให้อ่าน 70% นะคะ***
เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น...
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
Tags: เกศมณี,รดามณี,ไหมขวัญ,มายา,โรมานซ์,เพื่อนสนิท
ตอน: ตอนที่ 6 >>> 30%
***ตอนหน้า (ตอนที่ 7) อัพเป็นตอนสุท้ายนะคะ***
ตอนที่ 6
ในเช้าวันต่อมาเกณิกาถึงกับนิ่งอึ้งพูดไม่ออกไม่คาดคิดว่าจะได้ต้อนรับแขกอย่างปรินทร์ตั้งแต่เช้า และเป็นเช้าที่เธอค่อนข้างยุ่ง เมื่อลูกสาวเกิดไข้ขึ้น เมื่อบิดากับมารดาของเธอพร้อมแม่บ้านและคนขับรถไปทำบุญตักบาตรในวันพระยังไม่กลับ ส่วนธีรพัฒน์ก็ยังไม่ตื่นเพราะเมื่อคืนเพื่อนนักธุรกิจที่รู้จักกันตอนที่อยู่อเมริกาพาไปเที่ยวกลับซะเกือบเช้า
“บ้านเงียบจัง น้องปรายละ” ปรินทร์ถามขึ้น เมื่อเดินเข้ามาภายในบ้านแล้วรู้สึกว่ามันเงียบผิดปกติ อีกอย่างถ้ามีเด็กวัยกำลังซนแล้วบ้านไม่น่าจะเงียบขนาดนี้
“น้องปรายไม่สบายนอนซมอยู่บนห้องแน่ะ ฉันกำลังจะต้มข้าวต้ม ไม่มีเวลามาต้อนรับแกหรอกนะ” พูดเหมือนไล้ทางอ้อมแล้วเดินเขาห้องครัวไม่แม้แต่จะหาน้ำมาต้อนรับแขก ที่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเดินตามหลังหญิงสาวต้อยๆ
“ไม่เป็นไร ฉันขอไปดูน้องปรายได้ไหม” ชายหนุ่มขออนุญาตอย่างรู้สึกเป็นห่วงหนูน้อยอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันให้ทานยาตอนนี้คงหลับไปแล้วล่ะ”
“หลับก็ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากขึ้นไปดูแกนิดเดียวเอง สัญญาว่าจะไม่รบกวนเวลาแกนอนเด็ดขาด” ปรินทร์อ้อนวอนด้วยสายตา ดูไม่ผิดเพี้ยนจากเมื่อก่อนตอนที่อยากให้เธอไปเป็นแม่สื่อจีบสาว
“ก็ได้ ตามมา” เกณิกาบอกอย่างอ่อนใจ ก่อนจะละงานในมือเดินนำชายหนุ่มขึ้นไปบนห้องนอน
“น่าสงสารจัง” ปรินทร์ยื่นตุ๊กตาคิตตี้ตัวโตที่ถือติดไม่ติดมือมาฝากหนูน้อยให้กับเกณิกาแล้วรีบถลาเข้าไปลูบหัวหนูน้อยที่นอนซมเพราะพิษไข้บนเตียงอย่างเป็นห่วง ภาพตรงหน้านั้นทำให้เกณิการีบเบือนหน้าหนีอย่างสะเทือนใจ “ไม่เป็นอะไรมากสงสัยร่างกายจะยังปรับสภาพไม่ทัน”
“ฉันต้องลงไปต้มข้าวต้ม” เกณิกาพูดขึ้นเมื่อยังเห็นปรินทร์นั่งมองลูกสาวอยู่บนเตียงไม่มีทีท่าว่าจะลงไปข้างล่าง
“ก็ไปสิ เดี๋ยวฉันเฝ้าน้องปรายให้เอง ว่าแต่คุณธีไปไหน” ปรินทร์ถามหาธีรพัฒน์เสียงขุ่นชักสีหน้าอย่างรู้สึกไม่พอใจที่อีกฝ่ายปล่อยให้เกณิกาดูแลลูกที่กำลังไม่สบายคนเดียว
“พี่ธีนอน...ไปไหนไม่รู้” เกณิกายกมือขึ้นตีปากตัวเองเบาๆ เมื่อเกือบเผลอบอกความจริงไปว่าธีรพัฒน์ยังนอนไม่ตื่น เพราะเมื่อคือชายหนุ่มถูกเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่อยู่อเมริกาชวนไปเที่ยวกลับมานอนเกือบเช้า
“ไม่รู้เนี่ยนะ” ปรินทร์ถามเสียงหยัน
“ช่างเขาเถอะ” เกณิกาบอกปัดเมื่อปรินทร์ยังติดใจเรื่องนี้อยู่ “อยากอยู่นี่ก็ตามใจ” ก่อนจะยอมให้ปรินทร์อยู่กับลูกสาวบนห้อง อย่างกลัวว่าถ้ายิ่งต่อปากต่อคำกับชายหนุ่มนานเกินไปตัวเองจะเผลอหลุดเรื่องที่ไม่สมควรพูดออกมา
และหลังจากเกณิกาลงไปไม่นานหนูน้อยที่นอนหลับอยู่ จู่ๆ ก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เสียงครางและอาการเบ้ปากอย่างคนกำลังจะร้องให้ทำให้ปรินร์รีบโผเข้าไปโอ๋
“โอ๋...น้องปรายคนเก่งไม่ร้องครับไม่ร้อง ดื่มน้ำไหม” พอเด็กน้อยพยักหน้าปรินทร์ก็รีบกุลีกุจอไปรินน้ำที่โต๊ะหัวเตียงมาให้หนูน้อยดื่ม
“หนูไม่สบายนอนต่ออีกหน่อยนะคุณแม่กำลังไปทำข้ามต้มมาให้”
“คุณแม่ให้คุณน้ามาเฝ้าหนูเหรอคะ” หนูน้อยถามชายหนุ่มเป็นภาษาไทยเสียงเจื้อยแจ้วชัดเจนซะจนปรินทร์อดยิ้มไม่ได้
“ใช่แล้ว และนี้น้ามีคิตตี้ตัวโตมาฝากด้วยนะ” ปรินทร์เอื้อมมือไปหยิบคิตตี้สีชมพูตัวโตที่เกณิกาวางเอาไว้บนที่นอนอีกฝากมาให้หนูน้อยที่ยื่นมารับและเอาไปกอดอย่างดีใจ
“ขอบคุณค่ะ หนูไม่ง่วงแล้วขอเล่นกับน้องคิตตี้ได้ไหมคะ” หนูน้อยขออนุญาตเขาตาแป๋ว ท่าทางเพิ่งสร่างจากไข้ทำให้ปรินทร์พยักหน้ายิ้มๆ
“น้องปรายอายุเท่าไหร่ครับ” ปรินทร์ถามหลังจากนั่งมองหนูน้อยนอนเล่นตุ๊กตาพักใหญ่
“สามขวบค่ะ” หนูน้อยตอบฉะฉานฉายแววฉลาดเกินวัย ปรินทร์พยักหน้ารับดวงตาสีนิลเปล่งประกายความหวัง ลูบศีรษะได้รูปของหนูน้อยที่ช่างเจรจาอย่างเอ็นดูแล้วพูดคุยกับหนูน้อยสลับกับการถามข้อมูลที่ตัวเองอยากรู้และไม่น่าเชื่อว่าเด็กน้อยตอบคำถามเข้าได้เกือบทุกเรื่องจนเขาประหลาดใจ บางครั้งอดที่จะหัวเราะอย่างเอ็นดูกับคำพูดบางประโยคที่ดูจะเกินวัย แน่ละหนูน้อยคงได้ยินผู้ใหญ่พูดกัน
“น้องปรายแน่ใจนะครับว่าจำได้” ปรินทร์ถามอย่างตื่นเต้นเมื่อถามถึงวันเกิดของหนูน้อยและเจ้าตัวก็ตอบเขาอย่างฉะฉานชัดเจนเช่นเคย
และเมื่อปรินทร์ลองนับดูจากวันที่เขากับเกณิกามีอะไรกันมีความเป็นไปได้สูงมาก เว้นแต่หญิงสาวไปเมืองนอกแล้วไปได้เสียกับสามีในระยะเวลาอันรวดเร็ว แต่คนอย่างเกณิกาไม่น่าจะใช่คนใจเร็วด่วนได้ชนิดที่ถูกใจใครแล้วจะปล่อยตัวปล่อยใจไปกับอีกฝ่ายง่ายๆ แบบนั้น
“จำได้สิคะ ก็วันเกิดทีไรน้องปรายได้ของขวัญเยอะแยะเลย” หนูน้อยบอกพลางยิ้มแป้นแล้น ก่อนจะขมวดคิ้วเอียงหน้ามองปรินทร์ และถามในสิ่งที่ทำให้คนถูกถามถึงกับตัวชา
“เมื่อวานลุงธีบอกว่ารู้ไหมว่าน้าปริ๊นซ์เป็นพ่อของหนู ถ้าน้าเป็นพ่อของหนูทำไมน้าไม่ไปงานวันเกิดและซื้อของขวัญให้หนูเลยละคะ”
“น้องปราย” เสียงครางอย่างตกใจไม่ใช่ของปรินทร์ที่นั่งนิ่งอึ้ง แต่เป็นของธีรวัฒน์ที่เพิ่งตื่น และเพิ่งโดยเกณิกาไล่ให้ขึ้นมาดูหลานสาวที่อยู่ตามลำพังกับปรินทร์ อย่างกลัวว่าถ้าเผื่อหนูน้อยตื่นขึ้นมาแล้วด้วยความที่เป็นเด็กมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีมาก ช่างคุยช่างเจรจาเกินวัยจะทำให้เกิดเรื่อง แต่จากสิ่งที่เขาได้ยินหนูน้อยพูดเมื่อครู่นี้คงหนีไม่พ้นที่มันจะมีเรื่อง
“ผมว่าคุณคงให้คำตอบเรื่องที่น้องปรายพูดเมื่อกี้นี้ได้ดีใช่ไหมครับ” ปรินทร์ถามพลางยกตัวหนูน้อยที่นอนอยู่บนเตียงขึ้นมาอุ้มและกอด ในขณะที่ธีรพัฒน์นั้นไม่ได้คิดจะกีดกันเรื่องพ่อลูกอยู่แล้วจึงพยักหน้ารับอย่างไม่มีปัญหา
“น้องปรายเป็นลูกฉันใช่ไหม” เสียงตะคอกถามที่ดังมาตั้งแต่ที่เจ้าตัวยังไม่ทันจะโผล่เข้ามาทำให้เกณิกาแทบจะทำชามข้าวต้มหลุดมือ แต่ด้วยทิฐิทำให้หญิงสาวเชิดหน้าเอาชามข้าวต้มใส่ถาดเดินเลยผ่านหน้าของปรินทร์ที่เพิ่งเดินเข้ามาไปพร้อมกับตอบอีกฝ่ายคล้ายกับไม่ใส่ใจ
“แกเอาอะไรมาพูด น้องปรายเป็นลูกฉันกับพี่ธี”
“อย่าเดินหนีสิ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ปรินทร์รีบเดินไปขวางทาง “ฉันจะเอาข้าวไปป้อนน้องปราย และเราไม่มีอะไรต้องคุยกัน ส่วนแกก็กลับบ้านไปได้แล้ว ผึ้งรู้เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง ฉันไม่อยากมีปัญหา ถอย” ปรินทร์ยอมเปิดทางให้เกณิกาได้เอาข้าวไปป้อนลูกบนห้อง ส่วนเขาก็ไม่ได้จะกลับบ้านอย่างที่อีกฝ่ายไล่ แต่เดินตามร่างบางไปต้อยๆ อยากรู้เหมือนกันว่าถ้ามีธีรพัฒน์เป็นพยานยืนยันหญิงสาวจะยังปากแข็งอีกไหม
“แกจะตามมาทำไม ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกไปฟังเรื่องน้องปรายเป็นลูกของแกมาจากที่ไหน แต่อย่าพูดให้พี่ธีได้ยินเด็ดขาดไม่งั้นเป็นเรื่องแน่” เกณิกาขู่และแอบปรายตามองคนโดนขู่แล้วก็ต้องหงุดหงิดเมื่อปรินทร์ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวสักนิดแถมยังมองเธอด้วยสายตาท้าทาย หรือว่าระว่างที่เธออยู่ข้างล่างจะมีเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้ คิดได้ดังนั้นเกณิกาก็รีบตรงรี่ไปที่ห้อง
“คุณพ่อ” เสียงลูกสาวที่กึ่งนั่งกึ่งนอนกอดตุ๊กตาคิตตี้ตัวโตอยู่บนเตียงเรียกใครบางคนว่า ‘คุณพ่อ’ ทำให้คุณแม่อย่างเธอรีบมองตามสายตาของลูกสาวมาหยุดที่คนตัวโตด้านหลัง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องนี้อยู่ในช่วงเปิดจองนะคะ
เปิดจองตั้งแต่วันนี้-30พฤศจิกายน 2558
ราคา 109 บาท ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท = 139 บาท
จัดส่งหนังสือเดือนธันวาคม
สนใจสั่งจองได้ที่แฟนเพจมายา หรือที่ kesmani1@hotmail.com
E-book : https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjMyMTEiO30
ตอนที่ 6
ในเช้าวันต่อมาเกณิกาถึงกับนิ่งอึ้งพูดไม่ออกไม่คาดคิดว่าจะได้ต้อนรับแขกอย่างปรินทร์ตั้งแต่เช้า และเป็นเช้าที่เธอค่อนข้างยุ่ง เมื่อลูกสาวเกิดไข้ขึ้น เมื่อบิดากับมารดาของเธอพร้อมแม่บ้านและคนขับรถไปทำบุญตักบาตรในวันพระยังไม่กลับ ส่วนธีรพัฒน์ก็ยังไม่ตื่นเพราะเมื่อคืนเพื่อนนักธุรกิจที่รู้จักกันตอนที่อยู่อเมริกาพาไปเที่ยวกลับซะเกือบเช้า
“บ้านเงียบจัง น้องปรายละ” ปรินทร์ถามขึ้น เมื่อเดินเข้ามาภายในบ้านแล้วรู้สึกว่ามันเงียบผิดปกติ อีกอย่างถ้ามีเด็กวัยกำลังซนแล้วบ้านไม่น่าจะเงียบขนาดนี้
“น้องปรายไม่สบายนอนซมอยู่บนห้องแน่ะ ฉันกำลังจะต้มข้าวต้ม ไม่มีเวลามาต้อนรับแกหรอกนะ” พูดเหมือนไล้ทางอ้อมแล้วเดินเขาห้องครัวไม่แม้แต่จะหาน้ำมาต้อนรับแขก ที่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเดินตามหลังหญิงสาวต้อยๆ
“ไม่เป็นไร ฉันขอไปดูน้องปรายได้ไหม” ชายหนุ่มขออนุญาตอย่างรู้สึกเป็นห่วงหนูน้อยอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันให้ทานยาตอนนี้คงหลับไปแล้วล่ะ”
“หลับก็ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากขึ้นไปดูแกนิดเดียวเอง สัญญาว่าจะไม่รบกวนเวลาแกนอนเด็ดขาด” ปรินทร์อ้อนวอนด้วยสายตา ดูไม่ผิดเพี้ยนจากเมื่อก่อนตอนที่อยากให้เธอไปเป็นแม่สื่อจีบสาว
“ก็ได้ ตามมา” เกณิกาบอกอย่างอ่อนใจ ก่อนจะละงานในมือเดินนำชายหนุ่มขึ้นไปบนห้องนอน
“น่าสงสารจัง” ปรินทร์ยื่นตุ๊กตาคิตตี้ตัวโตที่ถือติดไม่ติดมือมาฝากหนูน้อยให้กับเกณิกาแล้วรีบถลาเข้าไปลูบหัวหนูน้อยที่นอนซมเพราะพิษไข้บนเตียงอย่างเป็นห่วง ภาพตรงหน้านั้นทำให้เกณิการีบเบือนหน้าหนีอย่างสะเทือนใจ “ไม่เป็นอะไรมากสงสัยร่างกายจะยังปรับสภาพไม่ทัน”
“ฉันต้องลงไปต้มข้าวต้ม” เกณิกาพูดขึ้นเมื่อยังเห็นปรินทร์นั่งมองลูกสาวอยู่บนเตียงไม่มีทีท่าว่าจะลงไปข้างล่าง
“ก็ไปสิ เดี๋ยวฉันเฝ้าน้องปรายให้เอง ว่าแต่คุณธีไปไหน” ปรินทร์ถามหาธีรพัฒน์เสียงขุ่นชักสีหน้าอย่างรู้สึกไม่พอใจที่อีกฝ่ายปล่อยให้เกณิกาดูแลลูกที่กำลังไม่สบายคนเดียว
“พี่ธีนอน...ไปไหนไม่รู้” เกณิกายกมือขึ้นตีปากตัวเองเบาๆ เมื่อเกือบเผลอบอกความจริงไปว่าธีรพัฒน์ยังนอนไม่ตื่น เพราะเมื่อคือชายหนุ่มถูกเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่อยู่อเมริกาชวนไปเที่ยวกลับมานอนเกือบเช้า
“ไม่รู้เนี่ยนะ” ปรินทร์ถามเสียงหยัน
“ช่างเขาเถอะ” เกณิกาบอกปัดเมื่อปรินทร์ยังติดใจเรื่องนี้อยู่ “อยากอยู่นี่ก็ตามใจ” ก่อนจะยอมให้ปรินทร์อยู่กับลูกสาวบนห้อง อย่างกลัวว่าถ้ายิ่งต่อปากต่อคำกับชายหนุ่มนานเกินไปตัวเองจะเผลอหลุดเรื่องที่ไม่สมควรพูดออกมา
และหลังจากเกณิกาลงไปไม่นานหนูน้อยที่นอนหลับอยู่ จู่ๆ ก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เสียงครางและอาการเบ้ปากอย่างคนกำลังจะร้องให้ทำให้ปรินร์รีบโผเข้าไปโอ๋
“โอ๋...น้องปรายคนเก่งไม่ร้องครับไม่ร้อง ดื่มน้ำไหม” พอเด็กน้อยพยักหน้าปรินทร์ก็รีบกุลีกุจอไปรินน้ำที่โต๊ะหัวเตียงมาให้หนูน้อยดื่ม
“หนูไม่สบายนอนต่ออีกหน่อยนะคุณแม่กำลังไปทำข้ามต้มมาให้”
“คุณแม่ให้คุณน้ามาเฝ้าหนูเหรอคะ” หนูน้อยถามชายหนุ่มเป็นภาษาไทยเสียงเจื้อยแจ้วชัดเจนซะจนปรินทร์อดยิ้มไม่ได้
“ใช่แล้ว และนี้น้ามีคิตตี้ตัวโตมาฝากด้วยนะ” ปรินทร์เอื้อมมือไปหยิบคิตตี้สีชมพูตัวโตที่เกณิกาวางเอาไว้บนที่นอนอีกฝากมาให้หนูน้อยที่ยื่นมารับและเอาไปกอดอย่างดีใจ
“ขอบคุณค่ะ หนูไม่ง่วงแล้วขอเล่นกับน้องคิตตี้ได้ไหมคะ” หนูน้อยขออนุญาตเขาตาแป๋ว ท่าทางเพิ่งสร่างจากไข้ทำให้ปรินทร์พยักหน้ายิ้มๆ
“น้องปรายอายุเท่าไหร่ครับ” ปรินทร์ถามหลังจากนั่งมองหนูน้อยนอนเล่นตุ๊กตาพักใหญ่
“สามขวบค่ะ” หนูน้อยตอบฉะฉานฉายแววฉลาดเกินวัย ปรินทร์พยักหน้ารับดวงตาสีนิลเปล่งประกายความหวัง ลูบศีรษะได้รูปของหนูน้อยที่ช่างเจรจาอย่างเอ็นดูแล้วพูดคุยกับหนูน้อยสลับกับการถามข้อมูลที่ตัวเองอยากรู้และไม่น่าเชื่อว่าเด็กน้อยตอบคำถามเข้าได้เกือบทุกเรื่องจนเขาประหลาดใจ บางครั้งอดที่จะหัวเราะอย่างเอ็นดูกับคำพูดบางประโยคที่ดูจะเกินวัย แน่ละหนูน้อยคงได้ยินผู้ใหญ่พูดกัน
“น้องปรายแน่ใจนะครับว่าจำได้” ปรินทร์ถามอย่างตื่นเต้นเมื่อถามถึงวันเกิดของหนูน้อยและเจ้าตัวก็ตอบเขาอย่างฉะฉานชัดเจนเช่นเคย
และเมื่อปรินทร์ลองนับดูจากวันที่เขากับเกณิกามีอะไรกันมีความเป็นไปได้สูงมาก เว้นแต่หญิงสาวไปเมืองนอกแล้วไปได้เสียกับสามีในระยะเวลาอันรวดเร็ว แต่คนอย่างเกณิกาไม่น่าจะใช่คนใจเร็วด่วนได้ชนิดที่ถูกใจใครแล้วจะปล่อยตัวปล่อยใจไปกับอีกฝ่ายง่ายๆ แบบนั้น
“จำได้สิคะ ก็วันเกิดทีไรน้องปรายได้ของขวัญเยอะแยะเลย” หนูน้อยบอกพลางยิ้มแป้นแล้น ก่อนจะขมวดคิ้วเอียงหน้ามองปรินทร์ และถามในสิ่งที่ทำให้คนถูกถามถึงกับตัวชา
“เมื่อวานลุงธีบอกว่ารู้ไหมว่าน้าปริ๊นซ์เป็นพ่อของหนู ถ้าน้าเป็นพ่อของหนูทำไมน้าไม่ไปงานวันเกิดและซื้อของขวัญให้หนูเลยละคะ”
“น้องปราย” เสียงครางอย่างตกใจไม่ใช่ของปรินทร์ที่นั่งนิ่งอึ้ง แต่เป็นของธีรวัฒน์ที่เพิ่งตื่น และเพิ่งโดยเกณิกาไล่ให้ขึ้นมาดูหลานสาวที่อยู่ตามลำพังกับปรินทร์ อย่างกลัวว่าถ้าเผื่อหนูน้อยตื่นขึ้นมาแล้วด้วยความที่เป็นเด็กมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีมาก ช่างคุยช่างเจรจาเกินวัยจะทำให้เกิดเรื่อง แต่จากสิ่งที่เขาได้ยินหนูน้อยพูดเมื่อครู่นี้คงหนีไม่พ้นที่มันจะมีเรื่อง
“ผมว่าคุณคงให้คำตอบเรื่องที่น้องปรายพูดเมื่อกี้นี้ได้ดีใช่ไหมครับ” ปรินทร์ถามพลางยกตัวหนูน้อยที่นอนอยู่บนเตียงขึ้นมาอุ้มและกอด ในขณะที่ธีรพัฒน์นั้นไม่ได้คิดจะกีดกันเรื่องพ่อลูกอยู่แล้วจึงพยักหน้ารับอย่างไม่มีปัญหา
“น้องปรายเป็นลูกฉันใช่ไหม” เสียงตะคอกถามที่ดังมาตั้งแต่ที่เจ้าตัวยังไม่ทันจะโผล่เข้ามาทำให้เกณิกาแทบจะทำชามข้าวต้มหลุดมือ แต่ด้วยทิฐิทำให้หญิงสาวเชิดหน้าเอาชามข้าวต้มใส่ถาดเดินเลยผ่านหน้าของปรินทร์ที่เพิ่งเดินเข้ามาไปพร้อมกับตอบอีกฝ่ายคล้ายกับไม่ใส่ใจ
“แกเอาอะไรมาพูด น้องปรายเป็นลูกฉันกับพี่ธี”
“อย่าเดินหนีสิ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ปรินทร์รีบเดินไปขวางทาง “ฉันจะเอาข้าวไปป้อนน้องปราย และเราไม่มีอะไรต้องคุยกัน ส่วนแกก็กลับบ้านไปได้แล้ว ผึ้งรู้เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง ฉันไม่อยากมีปัญหา ถอย” ปรินทร์ยอมเปิดทางให้เกณิกาได้เอาข้าวไปป้อนลูกบนห้อง ส่วนเขาก็ไม่ได้จะกลับบ้านอย่างที่อีกฝ่ายไล่ แต่เดินตามร่างบางไปต้อยๆ อยากรู้เหมือนกันว่าถ้ามีธีรพัฒน์เป็นพยานยืนยันหญิงสาวจะยังปากแข็งอีกไหม
“แกจะตามมาทำไม ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกไปฟังเรื่องน้องปรายเป็นลูกของแกมาจากที่ไหน แต่อย่าพูดให้พี่ธีได้ยินเด็ดขาดไม่งั้นเป็นเรื่องแน่” เกณิกาขู่และแอบปรายตามองคนโดนขู่แล้วก็ต้องหงุดหงิดเมื่อปรินทร์ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวสักนิดแถมยังมองเธอด้วยสายตาท้าทาย หรือว่าระว่างที่เธออยู่ข้างล่างจะมีเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้ คิดได้ดังนั้นเกณิกาก็รีบตรงรี่ไปที่ห้อง
“คุณพ่อ” เสียงลูกสาวที่กึ่งนั่งกึ่งนอนกอดตุ๊กตาคิตตี้ตัวโตอยู่บนเตียงเรียกใครบางคนว่า ‘คุณพ่อ’ ทำให้คุณแม่อย่างเธอรีบมองตามสายตาของลูกสาวมาหยุดที่คนตัวโตด้านหลัง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องนี้อยู่ในช่วงเปิดจองนะคะ
เปิดจองตั้งแต่วันนี้-30พฤศจิกายน 2558
ราคา 109 บาท ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท = 139 บาท
จัดส่งหนังสือเดือนธันวาคม
สนใจสั่งจองได้ที่แฟนเพจมายา หรือที่ kesmani1@hotmail.com
E-book : https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjMyMTEiO30
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ต.ค. 2558, 12:13:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ต.ค. 2558, 12:13:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 985
| << ตอนที่ 5 >>> 100% | ตอนที่ 6 >>> 70% >> |