ม่านลวงใจ : เปิดจองวันนี้-30 พฤศจิกายน 2558
เปิดจองพร้อมโอน
ม่านลวงใจ โดย มายา
ราคา 109 บาท + ของที่ระลึก (เฉพาะคนที่โอนเงินภายในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 เท่านั้น)
ค่าส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท
รวม 139 บาท
หนังสือขนาด A5 (ขนาดหนังสือทั่วไป) เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 112 หน้า
เปิดจองวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2558 (สั่งพิมพ์ตามยอดจอง เผื่อไม่เกิน 10 เล่ม)
จัดส่งประมาณวันที่ 20 ธันวาคม 2558
สนใจติดต่อได้ที่่ แฟนเพจ : มายา
หรือที่ E-mail : kesmani1@hotmail.com
นิยายเรื่องนี้เรท 25+ นะคะ แต่ตอนอัพลงเวบจะตัดฉาก NC ออกทั้งหมดเพื่อไม่ให้ขัดกับกฏของเวบ (เขาไม่อยากกินแบน อิอิอิ)
***ลงให้อ่าน 70% นะคะ***
เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น...
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
ม่านลวงใจ โดย มายา
ราคา 109 บาท + ของที่ระลึก (เฉพาะคนที่โอนเงินภายในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 เท่านั้น)
ค่าส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท
รวม 139 บาท
หนังสือขนาด A5 (ขนาดหนังสือทั่วไป) เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 112 หน้า
เปิดจองวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2558 (สั่งพิมพ์ตามยอดจอง เผื่อไม่เกิน 10 เล่ม)
จัดส่งประมาณวันที่ 20 ธันวาคม 2558
สนใจติดต่อได้ที่่ แฟนเพจ : มายา
หรือที่ E-mail : kesmani1@hotmail.com
นิยายเรื่องนี้เรท 25+ นะคะ แต่ตอนอัพลงเวบจะตัดฉาก NC ออกทั้งหมดเพื่อไม่ให้ขัดกับกฏของเวบ (เขาไม่อยากกินแบน อิอิอิ)
***ลงให้อ่าน 70% นะคะ***
เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น...
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
Tags: เกศมณี,รดามณี,ไหมขวัญ,มายา,โรมานซ์,เพื่อนสนิท
ตอน: ตอนที่ 6 >>> 70%
***ตอนหน้า (ตอนที่ 7) อัพเป็นตอนสุดท้ายนะคะ และตอนนี้มีฉาก NC จึงขอลบฉากบทพูดบทบรรยายบางส่วนออกนะคะ***
ตอนที่ 6(ต่อ)
“ไม่จริง” เกณิกาครางพลางส่ายหน้ารู้สึกเย็นวาบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เมื่อรู้สึกตัวจึงรีบเอาถามข้าวต้มไปวางบนโต๊ะแล้วจับต้นแขนตะคอกถามลูกสาวอย่างลืมตัว “ใครสอนให้หนูเรียกน้าเขาแบบนั้น”
“เกมเบามือหน่อย ลูกกำลังไม่สบายอยู่นะ” ปรินทร์ว่าพลางเข้าไปแกะมือเรียวออกจากต้นแขนลูกสาว และเหมือนเกณิกาเองจะรู้ตัวจึงดึงลูกสาวเข้ามากอดพร้อมกับพึมพำขอโทษ
“ปริ๊นซ์แกกลับไปเถอะ แกมีครอบครัวอยู่แล้วอย่ามายุ่งกับครอบครัวของฉัน ยังไงน้องปรายก็ไม่ใช่ลูกแก อย่ามาสอนสิ่งผิดๆ ให้แก”
“ไหนแกลองบอกมาซิว่าถ้าน้องปรายไม่ใช่ลูกฉันแล้วจะเป็นลูกใคร” สายตาทั้งคู่มองไปที่ธีรพัฒน์แทบจะพร้อมกันจนคนถูกมองสะดุ้งโหยง
“พี่ธี” เกณิกาบอกอย่างมั่นใจ
“เหรอ แต่พี่ธีของแกบอกฉันว่าเขาเป็นแค่ลุง” ได้ยินอย่างนั้นเกณิกาหันขวับไปมองญาติผู้พี่
“พี่ธี!”
“อะไร” ธีรพัฒน์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ทำไมพี่ทำแบบนี้ พี่บอกเรื่องน้องปรายให้ปริ๊นซ์มันรู้ทำไม” ด่าพลางเข้าไปทุบตีพี่ชายอย่างเจ็บใจ “คนเริ่มต้นไม่ใช่พี่ซะหน่อยนี่เลย” ธีรพัฒน์กระโดดหลบกำปั้นน้อยๆ ของน้องสาวเป็นพัลวันก่อนสุดท้ายจะโยนความผิดให้หลานสาวตัวน้อยๆ ที่นั่งมองผู้ใหญ่ทะเลาะกันตาแป๋ว
“น้องปรายเนี่ยนะ” ถามพลางหอบ และสองหนุ่มก็พยักหน้าพร้อมกัน ก่อนปรินทร์จะเล่าเรื่องที่ตัวเองได้คุยกับลูกสาวให้เกณิกาฟัง
“ทำไมน้องปรายทำแบบนี้” หันไปถามลูกสาวพลางทิ้งตัวลงนั่งบนที่นอนอย่างหมดแรง
“น้องปรายทำอะไรผิดเหรอคะ” หนูน้อยถามคนเป็นลุงก่อนจะหันมองคนนั้นทีคนนี้ที
“หนูไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกลูก” ปรินทร์บอกพลางก้มลงไปจุมพิตศีรษะของลูกสาว
“ตกลงกันเอาเองแล้วกันนะ น้องปรายหายปวดหัวหรือยังเอ่ย” หนูน้อยพยักหน้าหงึกหงัก “งั้นเราลงไปทานข้าวข้างล่างดีกว่าเนาะ”
“ค่ะ” ว่าแล้วหนูน้อยก็ขยับตัวจะลงจากเตียงโดยที่ไม่ลืมจะหอบตุ๊กตาตัวโตที่คนเป็นพ่อซื้อให้ติดมือไปด้วย
“นี่จะไปไหนกัน น้องปรายหนูไม่สบายอยู่นะลูกทานข้าวแล้วนอนพักเถอะ”
“หนูหายแล้วอยากไปทานข้าวข้างล่างค่ะ”
“เคลียร์กันให้เรียบร้อยเถอะส่วนน้องปรายพี่จะดูแลเอง” ธีรพัฒน์ยกถาดข้าวต้มแล้วพยักหน้าเรียกหลานสาว ก่อนทั้งคู่จะเดินออกจากห้องไปโดยมีเกณิกาเดินตามพร้อมกับทักท้วง
“เดี๋ยวสิ”
“จะไปไหน” แต่ก็โดนปรินทร์กระโดดขวางอาไว้พร้อมกับปิดประตูกดล๊อกเสร็จสรรพ
“ฉันไม่มีอะไรจะเคลียร์ น้องปรายเป็นลูกฉันคนเดียว ส่วนแกก็กลับไปหาลูกหาเมียตัวเองซะ” เกณิกาตะโกนใส่หน้า เธอไม่อยากสร้างปัญหาครอบครัวให้ใคร แค่สิ่งที่เกิดขึ้นก็ละอายแก่ใจมากแล้ว
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ได้สัมผัสและรู้สึกแบบนี้ ตลอดเวลาสี่ปีที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำให้เธอรู้สึกแบบนี้ได้เลยแม้แต่คนเดียว ปรินทร์เป็นคนแรกและคนเดียวที่มอบมันให้ได้ แม้มันจะเป็นน้ำผึ้งขมที่หอมหวานก็ตามที
“เรากำลังทำเรื่องที่ผิดมหันต์” เกณิการีบละล้ำละลักบอกเมื่อปากเป็นอิสระอีกครั้ง
“ไม่มีอะไรถูกต้องไปมากกว่านี้แล้ว”
“แต่แกแต่งงานมีลูกมีเมียไปแล้วนะ” คราวนี้เกณิกาขึ้นเสียงพยายามจะขืนตัวลุก แต่มีหรือปรินทร์จะยอมปล่อยง่ายๆ
“เหรอ...ไม่เห็นจะรู้ตัวเลย” ปรินทร์ยิ้มยั่วใส่ตาอย่างยียวน
“แกนี่มัน...” ยังไม่ทันทีจะด่าจบ เกณิกาก็ถูกชายหนุ่มปิดปากด้วยจุมพิตที่ร้อนแรงดูดดื่มมากกว่าครั้งก่อนหน้า ไม่เท่านั้นมือใหญ่ยังสอดเข้าไปลูบไล้เข้าไปใต้เสื้อ
“คิดถึงแทบขาดใจ” ปรินทร์กระซิบบอกข้างใบหูก่อนจะจูบไล้ซอกคอหอมกรุ่น ก่อนจะจัดการถอดเสื้อของหญิงสาวที่เกะกะแล้วโยนมันทิ้งอย่างไม่ใยดี จากนั้นตามด้วยบราเซียตัวน้อยปลดปล่อยความสวยอร่ามจนคนมองตาพร่า
“อุ๊ย...” เกณิการ้องเบาๆ เมื่อรู้สึกเจ็บปนเสียวซ่าน ผงกศีรษะขึ้นมาดูก็ต้องหน้าแดงก่ำเมื่อเนินอกของตัวเองเต็มไปด้วยรอยจูบ
“แกทำอะไร”
“เครื่องหมายความเป็นเจ้าของไง” ไม่เพียงเท่านั้นพูดจบชายหนุ่มยังก้มลงไปฝากรอยจูบที่ซอกคอขาวอีกสองสามรอย
“แกไม่ใช่เจ้าของฉัน” เกณิกาคิดว่าตัวเองตะเบ็งสุดเสียง แต่ไม่รู้เลยว่าเสียงที่เปล่งออกมากระเซ้ายั่วยวนมากกว่าน่ากลัว เมื่อโดนนิ้วเรียวบุกรุก
“อย่า...” แม้ปากจะห้ามแต่ร่างกายนั้นกลับทำตรงกันข้ามยกสะโพกบดเบียด
“พอเถอะมันผิด....” เกณิกาที่พยายามเตือนสติทั้งตัวเองและชายหนุ่ม แต่ก็ไร้ผลเมื่อ นอกจากจะปฏิเสธไม่ได้แล้วยังเผลอปล่อยตัวตามน้ำ
“ระหว่างเราไม่มีอะไรที่ผิด มีแต่ช้าไปด้วยซ้ำ”
“อืม...” เกณิกาครางอย่างขัดใจ ด้วยอารมณ์พิศวาสที่ถูกปลุกเร้า เธอต้องการปลดปล่อยร่างกายจึงหยัดเข้าหาในขณะที่มือทั้งสองข้างนั้นรั้งศีรษะได้รูปไม่ให้ออกห่าง
“อย่าทรมานฉันอีกเลย”
“บอกฉันสิว่าต้องการอะไร”
“ฉะ...ฉันต้องการแก”
เรื่องนี้อยู่ในช่วงเปิดจองนะคะ
เปิดจองตั้งแต่วันนี้-30พฤศจิกายน 2558
ราคา 109 บาท ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท = 139 บาท
จัดส่งหนังสือเดือนธันวาคม
สนใจสั่งจองได้ที่แฟนเพจมายา หรือที่ kesmani1@hotmail.com
E-book : https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjMyMTEiO30
ตอนที่ 6(ต่อ)
“ไม่จริง” เกณิกาครางพลางส่ายหน้ารู้สึกเย็นวาบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เมื่อรู้สึกตัวจึงรีบเอาถามข้าวต้มไปวางบนโต๊ะแล้วจับต้นแขนตะคอกถามลูกสาวอย่างลืมตัว “ใครสอนให้หนูเรียกน้าเขาแบบนั้น”
“เกมเบามือหน่อย ลูกกำลังไม่สบายอยู่นะ” ปรินทร์ว่าพลางเข้าไปแกะมือเรียวออกจากต้นแขนลูกสาว และเหมือนเกณิกาเองจะรู้ตัวจึงดึงลูกสาวเข้ามากอดพร้อมกับพึมพำขอโทษ
“ปริ๊นซ์แกกลับไปเถอะ แกมีครอบครัวอยู่แล้วอย่ามายุ่งกับครอบครัวของฉัน ยังไงน้องปรายก็ไม่ใช่ลูกแก อย่ามาสอนสิ่งผิดๆ ให้แก”
“ไหนแกลองบอกมาซิว่าถ้าน้องปรายไม่ใช่ลูกฉันแล้วจะเป็นลูกใคร” สายตาทั้งคู่มองไปที่ธีรพัฒน์แทบจะพร้อมกันจนคนถูกมองสะดุ้งโหยง
“พี่ธี” เกณิกาบอกอย่างมั่นใจ
“เหรอ แต่พี่ธีของแกบอกฉันว่าเขาเป็นแค่ลุง” ได้ยินอย่างนั้นเกณิกาหันขวับไปมองญาติผู้พี่
“พี่ธี!”
“อะไร” ธีรพัฒน์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ทำไมพี่ทำแบบนี้ พี่บอกเรื่องน้องปรายให้ปริ๊นซ์มันรู้ทำไม” ด่าพลางเข้าไปทุบตีพี่ชายอย่างเจ็บใจ “คนเริ่มต้นไม่ใช่พี่ซะหน่อยนี่เลย” ธีรพัฒน์กระโดดหลบกำปั้นน้อยๆ ของน้องสาวเป็นพัลวันก่อนสุดท้ายจะโยนความผิดให้หลานสาวตัวน้อยๆ ที่นั่งมองผู้ใหญ่ทะเลาะกันตาแป๋ว
“น้องปรายเนี่ยนะ” ถามพลางหอบ และสองหนุ่มก็พยักหน้าพร้อมกัน ก่อนปรินทร์จะเล่าเรื่องที่ตัวเองได้คุยกับลูกสาวให้เกณิกาฟัง
“ทำไมน้องปรายทำแบบนี้” หันไปถามลูกสาวพลางทิ้งตัวลงนั่งบนที่นอนอย่างหมดแรง
“น้องปรายทำอะไรผิดเหรอคะ” หนูน้อยถามคนเป็นลุงก่อนจะหันมองคนนั้นทีคนนี้ที
“หนูไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกลูก” ปรินทร์บอกพลางก้มลงไปจุมพิตศีรษะของลูกสาว
“ตกลงกันเอาเองแล้วกันนะ น้องปรายหายปวดหัวหรือยังเอ่ย” หนูน้อยพยักหน้าหงึกหงัก “งั้นเราลงไปทานข้าวข้างล่างดีกว่าเนาะ”
“ค่ะ” ว่าแล้วหนูน้อยก็ขยับตัวจะลงจากเตียงโดยที่ไม่ลืมจะหอบตุ๊กตาตัวโตที่คนเป็นพ่อซื้อให้ติดมือไปด้วย
“นี่จะไปไหนกัน น้องปรายหนูไม่สบายอยู่นะลูกทานข้าวแล้วนอนพักเถอะ”
“หนูหายแล้วอยากไปทานข้าวข้างล่างค่ะ”
“เคลียร์กันให้เรียบร้อยเถอะส่วนน้องปรายพี่จะดูแลเอง” ธีรพัฒน์ยกถาดข้าวต้มแล้วพยักหน้าเรียกหลานสาว ก่อนทั้งคู่จะเดินออกจากห้องไปโดยมีเกณิกาเดินตามพร้อมกับทักท้วง
“เดี๋ยวสิ”
“จะไปไหน” แต่ก็โดนปรินทร์กระโดดขวางอาไว้พร้อมกับปิดประตูกดล๊อกเสร็จสรรพ
“ฉันไม่มีอะไรจะเคลียร์ น้องปรายเป็นลูกฉันคนเดียว ส่วนแกก็กลับไปหาลูกหาเมียตัวเองซะ” เกณิกาตะโกนใส่หน้า เธอไม่อยากสร้างปัญหาครอบครัวให้ใคร แค่สิ่งที่เกิดขึ้นก็ละอายแก่ใจมากแล้ว
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ได้สัมผัสและรู้สึกแบบนี้ ตลอดเวลาสี่ปีที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำให้เธอรู้สึกแบบนี้ได้เลยแม้แต่คนเดียว ปรินทร์เป็นคนแรกและคนเดียวที่มอบมันให้ได้ แม้มันจะเป็นน้ำผึ้งขมที่หอมหวานก็ตามที
“เรากำลังทำเรื่องที่ผิดมหันต์” เกณิการีบละล้ำละลักบอกเมื่อปากเป็นอิสระอีกครั้ง
“ไม่มีอะไรถูกต้องไปมากกว่านี้แล้ว”
“แต่แกแต่งงานมีลูกมีเมียไปแล้วนะ” คราวนี้เกณิกาขึ้นเสียงพยายามจะขืนตัวลุก แต่มีหรือปรินทร์จะยอมปล่อยง่ายๆ
“เหรอ...ไม่เห็นจะรู้ตัวเลย” ปรินทร์ยิ้มยั่วใส่ตาอย่างยียวน
“แกนี่มัน...” ยังไม่ทันทีจะด่าจบ เกณิกาก็ถูกชายหนุ่มปิดปากด้วยจุมพิตที่ร้อนแรงดูดดื่มมากกว่าครั้งก่อนหน้า ไม่เท่านั้นมือใหญ่ยังสอดเข้าไปลูบไล้เข้าไปใต้เสื้อ
“คิดถึงแทบขาดใจ” ปรินทร์กระซิบบอกข้างใบหูก่อนจะจูบไล้ซอกคอหอมกรุ่น ก่อนจะจัดการถอดเสื้อของหญิงสาวที่เกะกะแล้วโยนมันทิ้งอย่างไม่ใยดี จากนั้นตามด้วยบราเซียตัวน้อยปลดปล่อยความสวยอร่ามจนคนมองตาพร่า
“อุ๊ย...” เกณิการ้องเบาๆ เมื่อรู้สึกเจ็บปนเสียวซ่าน ผงกศีรษะขึ้นมาดูก็ต้องหน้าแดงก่ำเมื่อเนินอกของตัวเองเต็มไปด้วยรอยจูบ
“แกทำอะไร”
“เครื่องหมายความเป็นเจ้าของไง” ไม่เพียงเท่านั้นพูดจบชายหนุ่มยังก้มลงไปฝากรอยจูบที่ซอกคอขาวอีกสองสามรอย
“แกไม่ใช่เจ้าของฉัน” เกณิกาคิดว่าตัวเองตะเบ็งสุดเสียง แต่ไม่รู้เลยว่าเสียงที่เปล่งออกมากระเซ้ายั่วยวนมากกว่าน่ากลัว เมื่อโดนนิ้วเรียวบุกรุก
“อย่า...” แม้ปากจะห้ามแต่ร่างกายนั้นกลับทำตรงกันข้ามยกสะโพกบดเบียด
“พอเถอะมันผิด....” เกณิกาที่พยายามเตือนสติทั้งตัวเองและชายหนุ่ม แต่ก็ไร้ผลเมื่อ นอกจากจะปฏิเสธไม่ได้แล้วยังเผลอปล่อยตัวตามน้ำ
“ระหว่างเราไม่มีอะไรที่ผิด มีแต่ช้าไปด้วยซ้ำ”
“อืม...” เกณิกาครางอย่างขัดใจ ด้วยอารมณ์พิศวาสที่ถูกปลุกเร้า เธอต้องการปลดปล่อยร่างกายจึงหยัดเข้าหาในขณะที่มือทั้งสองข้างนั้นรั้งศีรษะได้รูปไม่ให้ออกห่าง
“อย่าทรมานฉันอีกเลย”
“บอกฉันสิว่าต้องการอะไร”
“ฉะ...ฉันต้องการแก”
เรื่องนี้อยู่ในช่วงเปิดจองนะคะ
เปิดจองตั้งแต่วันนี้-30พฤศจิกายน 2558
ราคา 109 บาท ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท = 139 บาท
จัดส่งหนังสือเดือนธันวาคม
สนใจสั่งจองได้ที่แฟนเพจมายา หรือที่ kesmani1@hotmail.com
E-book : https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjMyMTEiO30
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ต.ค. 2558, 12:59:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ต.ค. 2558, 12:59:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 1051
| << ตอนที่ 6 >>> 30% | ตอนที่ 6 >>> 100% >> |