ล่ารักแดนทะเลทราย สนพ กรีนมายด์
แหวนล้ำค่าสัญลักษณ์แห่งราชวงศ์สวมใส่อยู่บนนิ้วของ ‘แอล’ นักวาดภาพสมัครเล่น แต่องค์รักษ์ธามินยังไม่ทันสืบหาเรื่องราวที่แท้จริง ก็พบหญิงสาวลึกลับผู้นั้นอยู่กลางวงล้อมของกบฏที่แฝงตัวไปทั่วทะเลทราย เธออาจเป็นนางนกต่อหรือสายของกบฏก็ได้ ทว่าธามินต้องพาเธอไปด้วยจนกว่าจะพบองค์หญิงซาเมรา ซึ่งคนของเขาส่งข่าวว่าถูกลักพาไปเป็นตัวประกัน
ซาเมราต้องปลอมตัวเป็นหญิงสามัญชน เพราะไม่อาจวางใจชายแปลกหน้าที่เข้ามาช่วยเธอไว้กลางทะเลทราย แต่ด้วยความจำเป็นทำให้หญิงสาวต้องเดินทางไปกับเขา เพื่อสืบให้รู้ว่ากบฏแดนทรายอยู่ที่ใด จะได้กำจัดให้สิ้นซาก
แต่ความลับกลับถูกเปิดเผยเสียก่อน เมื่อหญิงสาวลึกลับกลายเป็นองค์หญิงซาเมรา และชายแปลกหน้ากลายเป็นราชองครักษ์ธามิน องค์ชายที่ถูกลดเกียรติให้เป็นเพียงสามัญชน และเขาอาจเป็นกบฏที่เธอตามหาอยู่ก็เป็นได้ ซาเมราจะทำอย่างไร ระหว่างมอบความตายให้ธามิน หรือหนีไปด้วยกันจนสุดหล้า เมื่อเธอรู้ตัวแล้วว่ารักเขาหมดหัวใจ
ซาเมราต้องปลอมตัวเป็นหญิงสามัญชน เพราะไม่อาจวางใจชายแปลกหน้าที่เข้ามาช่วยเธอไว้กลางทะเลทราย แต่ด้วยความจำเป็นทำให้หญิงสาวต้องเดินทางไปกับเขา เพื่อสืบให้รู้ว่ากบฏแดนทรายอยู่ที่ใด จะได้กำจัดให้สิ้นซาก
แต่ความลับกลับถูกเปิดเผยเสียก่อน เมื่อหญิงสาวลึกลับกลายเป็นองค์หญิงซาเมรา และชายแปลกหน้ากลายเป็นราชองครักษ์ธามิน องค์ชายที่ถูกลดเกียรติให้เป็นเพียงสามัญชน และเขาอาจเป็นกบฏที่เธอตามหาอยู่ก็เป็นได้ ซาเมราจะทำอย่างไร ระหว่างมอบความตายให้ธามิน หรือหนีไปด้วยกันจนสุดหล้า เมื่อเธอรู้ตัวแล้วว่ารักเขาหมดหัวใจ
Tags: ทะเลทราย ความรัก องครักษ์ เจ้าหญิง
ตอน: ตอนที่ 7 ครึ่งหลัง
ธามินนั่งรอจนผ่านไปสองชั่วโมงจึงออกไปจากห้องอีกครั้งแล้วลงไปยังชั้นล่าง เคาน์เตอร์ปิดแล้วเขาต้องหาทางเข้าจากประตูด้านหลัง ลูกบิดล็อกแต่สลักไม่ได้อยู่ในเบ้าทำให้แค่เขาผลักเบาๆ ประตูก็เปิดออกอย่างง่ายดาย เขามองหาโทรศัพท์โดยอาศัยความสลัวอันน้อยนิด แต่โทรศัพท์กลับไม่อยู่ตรงเคาน์เตอร์แล้ว
เงาวูบตวัดผ่านยังดีที่ธามินเห็นและก้มหลบทัน เมื่อไม่ได้ของที่ต้องการเขาเลยกลับมาห้องพักแล้วเดินเบาๆ ไปยังที่นอนตรงพื้นพรม แต่ยังไม่ทันได้หลับตาลงด้วยซ้ำ ซาเมราก็ส่งเสียงตัดพ้อพอฟังออกเป็นคำจากอาการเพ้อของฤทธิ์ไข้
“อย่าไปนะ เมราอยากอยู่กับแม่ อย่าไปๆๆ”
มือทั้งสองข้างของซาเมราชูขึ้นราวกับกำลังไขว่คว้า ธามินยื่นมือไปเขย่าไหล่บางเบาๆ
“องค์หญิง...องค์หญิงครับ”
ซาเมราไม่ตื่นและคำตัดพ้อยังออกมาจากริมฝีปากสวย ธามินเขยิบขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วเอียงหน้าไปใกล้ๆ เพื่อที่จะฟังเธอได้ถนัดขึ้น
“แม่อย่าจากเมราไปได้ไหมคะ ถ้าแม่ไม่อยู่ เมราก็ไม่รู้จะอยู่กับใคร”
ด้วยความเห็นใจและเข้าใจธามินรั้งซาเมรามากอดไว้หลวมๆ ต่อให้มีสิ่งรอบกายสมบูรณ์พร้อมแค่ไหนย่อมมีเรื่องให้เกิดความขาดในด้านจิตใจ หลังจากพระมารดาของเธอจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอคงเสียใจและอ้างว้างมากแต่ต้องเข้มแข็งไว้ให้ใครเห็นความอ่อนแอไม่ได้ในฐานะองค์หญิงแห่งนัวเรด์ดีน
“อยู่กับพี่ชายยังไงละ แล้วยังทุกคนในวังที่รักองค์หญิงอีก แม่ของผมก็รักองค์หญิงอย่างกับลูกสาว เอาไว้กลับวังแล้วไปเที่ยวที่บ้านของผมกันนะ” เขาเอ่ยเสียงเบาอบอุ่นอยากปลอบจากใจจริงไม่ว่าเธอจะรับรู้ได้หรือไม่ก็ตาม
มีรอยยิ้มระบายที่ริมฝีปากสวย อาการเพ้อของซาเมราเงียบไปเช่นเดียวกับมือที่หยุดไขว่คว้า ธามินคลายกอดแต่กลับถูกเธอจับแขนไว้กอดแทนหมอนข้าง เขาถอนใจยาวหลับตาลงจากที่จะปลอบใจกลายเป็นเขาต้องข่มใจเสียเอง เปลือกตาทั้งสองข้างปิดลงคิดว่าอีกประเดี๋ยวจะลงไปนอนข้างล่างตามเดิม
แสงสลัวในยามเช้ากำลังส่องผ่านผ้าม่านเข้ามา ซาเมรายกมือขึ้นมาบังแสงจากใบหน้าเพียงเพื่อที่จะได้หลับอีกสักนาที ส่วนเจ้าของแขนที่ถูกกอดแทนหมอนเพิ่งตื่นกำลังมองใบหน้าสวยหวานที่ซุกหาความอบอุ่นจากเอวของเขา ความรู้สึกหวานประหลาดเกิดขึ้นกลางใจของธามินทำให้ยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่รู้ตัว มือข้างที่ว่างของเขาเลื่อนมาปัดปอยที่เคลียแก้มนวลออกไป
ซาเมราเอียงหน้าหรี่ตามองพลางยิ้มพอใจเมื่อนึกว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เป็นพี่ชาย แต่เมื่อสายตาเริ่มปรับแสงได้ ภาพที่เห็นชัดขึ้นกลับไม่ใช่อย่างที่คิด เธอขยับนั่งกำลังจะอ้าปากร้องโวยวาย ธามินถลันเข้าใกล้แล้วตะปบปิดปากของเธอไว้ก่อนที่จะกลายเป็นเรื่องใหญ่จนความลับจะแตกว่าเธอเป็นผู้หญิง
“ก่อนที่จะกล่าวหา...มองก่อนว่าใครกอดแขนผมไว้ทั้งคืน ถ้าผมปล่อยแล้วห้ามส่งเสียงดังนะครับองค์หญิง”
ซาเมราพยักหน้าก่อนจะมองไปที่แขนของนายธาม แรงกอดของเธอคงแน่นมากทำเห็นเป็นรอยจ้ำแดงๆ ที่ท้องแขนของเขา ถ้างั้นที่เธอฝันว่ากอดพี่ชายจนหลับก็ไม่ใช่น่ะสิ น่าขายหน้าชะมัด
“แล้วฉันไปจับแขนนายได้ยังไง แล้วนายน่ะทำไมไม่นอนข้างล่าง”
ธามินเขยิบลงไปนั่งข้างล่างไม่อยากถือสาซาเมราที่ทำเป็นโวยวายใส่เขาเพราะว่าเธอกำลังเขินอย่างไรล่ะ
“จำอะไรไม่ได้เลยหรือครับองค์หญิง ถ้าเป็นอย่างนี้ผมก็ถูกกล่าวหาฟรีน่ะสิครับ”
เมื่อไม่ได้ดังใจซาเมราเลยค้อนใส่ธาม ถ้าจำได้เธอจะมองเขาด้วยสายตาพร้อมจะทำร้ายร่างกายอย่างในตอนนี้ทำไมล่ะ
“เดี๋ยวค่อยนึก นายได้ไปโทรหาพี่ชายของฉันหรือยังน่ะ”
ธามินก้มหน้าต่ำแล้วกระซิบบอกเสียงเบา “โทรศัพท์ถูกย้ายไป ไม่รู้ว่าใครทำ บางทีอาจจะเป็นเจ้าของโรงแรมที่กลัวของหายก็ได้มั้งครับ”
ช่างเป็นเรื่องที่น่าผิดหวังสำหรับซาเมราในเช้าวันนี้ ยังไม่ทันที่เธอจะได้โอดครวญเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น สองหนุ่มสาวสบตากันเมื่อยังไม่ถึงเวลาที่พนักงานจะมาส่งอาหารเช้า
“องค์หญิงห่มผ้าไว้ครับ ถ้าผมไม่เรียก ห้ามหันมาเด็ดขาด”
ซาเมราดึงผ้ามาห่มมาคลุมโปงพร้อมกับที่ธามเดินไปเปิดประตูแล้วยิ้มให้อย่างมีไมตรีเมื่อเห็นว่าเป็นชายที่มาส่งอาหารเมื่อวานนั่นเอง ก่อนจะถามและทำหน้าเหมือนยังไม่ค่อยตื่นนัก
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“มีคนมาขอพบครับ เขาฝากบอกว่าจะรออยู่ที่คอกสัตว์ท้ายหมู่บ้าน”
ธามินพยักหน้าอดคิดอย่างมีความหวังไม่ได้ว่าอาจจะเป็นมาลิคหรือราเนีย ถ้าเป็นอย่างที่คิดคงดีไม่น้อยเพราะยิ่งใกล้ชายแดนมากขึ้นเท่าไหร่ซาเมรายิ่งมีอันตรายมากขึ้นเท่านั้น
“อีกสักครู่ผมจะลงไปแล้วกัน ขอบใจที่มาบอกนะ”
ชายส่งอาหารเดินจากไปไม่สนใจจะฟังคำตอบด้วยซ้ำ ธามินปิดประตูพอหันมาก็เห็นซาเมราลุกขึ้นนั่งหน้าตาคิดหนักพอกัน เธอกับเขามาถึงเมื่อคืนตอนดึกๆ อีกทั้งหลังจากเขากลับมาที่ห้อง พายุทะเลทรายก็พัดเข้ามา หากใครจะเดินทางตลอดคืนที่มีพายุคงเป็นไปไม่ได้
ธามินกับซาเมราเดินเคียงกันมายังชั้นล่างของโรงแรมแล้วมุ่งหน้าไปบริเวณท้ายหมู่บ้าน เขาเพิ่งเห็นว่านอกจากคอกอูฐแล้วยังมีแผงชั่วคราวเอาไว้สำหรับขายของ แต่กว่าตลาดจะตั้งคงสายกว่านี้ เขามองหาทางหนีทีไล่ให้ซาเมราได้ซ่อนตัวเผื่อว่าจะเป็นแผนลวงของพวกกบฏ โชคดีเมื่อบริเวณนี้มีซอกหลืบที่พอจะใช้ซ่อนตัวได้
“เดี๋ยวองค์หญิงเข้าไปอยู่แถวนั้นก่อนดีกว่า ถ้าผมไม่กลับมาก็รีบหนีไปที่โอเอซิสฟารุก บางทีทหารของชีคอาจจะไปรออยู่ที่นั่นตามรหัสที่ผมทิ้งไว้ในรถของกบฏ”
ซาเมรามองไปในตรอกเล็กๆ ซึ่งดูเหมือนที่เก็บของดูรกรุงรัง “นายแน่ใจนะ ฉันไปด้วยดีกว่าไหม”
“อย่าทำให้ผมเป็นห่วงดีกว่า อยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ ไม่อย่างนั้นผมคงต้องบังคับ”
ซาเมรายอมเดินไปซ่อนในตรอกอย่างเชื่อฟัง ธามินมองจนแน่ใจว่าเธอปลอดภัยดีแล้วจึงเดินไปยังท้ายหมู่บ้านที่เงียบเชียบยังไม่มีใครมารอ เขามองหาไปทั่วบริเวณนั้นอย่างระแวดระวัง
“ทำไมไม่มีใครสักคน จะมีก็แต่...”
ธามินเห็นบางอย่างถูกซ่อนไว้ข้างก้อนหินขนาดใหญ่ลักษณะเป็นถุงผ้าสีเทาคล้ำดูสกปรก เขาลองเปิดดูก็พบว่ามีจดหมายอยู่ในนั้นจึงรีบเดินเร็วๆ มาหาที่กำบัง แล้วเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครแน่ๆ จึงหยิบจดหมายมาเปิดอ่าน
‘โทรศัพท์ในโรงแรมถูกดักฟัง ห้ามใช้เด็ดขาด’
มีของอื่นๆ อยู่ในถุงอย่างเงินจำนวนหนึ่ง เข็มทิศ แผนที่ที่มาร์คจุดต่างๆ ไว้และยาพาราเซตามอล
ใครกัน...? สายลับหรือคนของทางการ แต่ทำไมไม่แสดงตัวออกมาให้เขาเห็น
ธามินรีบเดินมายังตรอกที่สั่งให้ซาเมราซ่อนตัว เธอยังอยู่ที่เดิมไม่ได้ไปไหน เขาค่อยโล่งใจรีบเดินมาหาแล้วกระซิบบอกเสียงเบาให้ได้ยินแค่สองคน
“รีบกลับห้องกันเถอะครับ แล้วผมจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง”
ธามินแวะถามพนักงานที่มาเคาะห้องเมื่อเช้าเพื่อถามถึงหน้าตาและลักษณะการแต่งกายของคนที่นัดเขาไว้ แต่กลายเป็นว่าคนนัดเดินทางออกไปจากหมู่บ้านแล้วตั้งแต่รุ่งสางโดยสวมโตเบสีดำ สะระบั่นสีขาว
หนึ่งในพวกกบฏ!
ธามินซื้ออาหารเช้าแล้วพาซาเมรากลับมาที่ห้องก่อนจะเล่าสิ่งที่เขาเพิ่งรู้ให้เธอฟัง คำตอบหนึ่งเลือนรางอยู่ในใจของเขา ชายที่กลายเป็นทหารขึ้นบัญชีดำอาจเป็นสายลับของชีคหรือไม่ก็กลายเป็นกบฏเต็มตัวไปแล้ว ช่างน่าสงสัยว่าชายปริศนามอบถุงผ้าที่มาพร้อมคำเตือนไว้ให้เขาเพื่อจุดประสงค์อะไรกันแน่ เพื่อไม่ให้ฐานะขององค์หญิงซาเมราเปิดเผย ธามินคิดว่าต้องรีบพาเธอออกไปจากหมู่บ้านแห่งนี้โดยเร็วที่สุด
แล้วจะมา up ต่อนะคะ
อัมราน_บรรพตี
เงาวูบตวัดผ่านยังดีที่ธามินเห็นและก้มหลบทัน เมื่อไม่ได้ของที่ต้องการเขาเลยกลับมาห้องพักแล้วเดินเบาๆ ไปยังที่นอนตรงพื้นพรม แต่ยังไม่ทันได้หลับตาลงด้วยซ้ำ ซาเมราก็ส่งเสียงตัดพ้อพอฟังออกเป็นคำจากอาการเพ้อของฤทธิ์ไข้
“อย่าไปนะ เมราอยากอยู่กับแม่ อย่าไปๆๆ”
มือทั้งสองข้างของซาเมราชูขึ้นราวกับกำลังไขว่คว้า ธามินยื่นมือไปเขย่าไหล่บางเบาๆ
“องค์หญิง...องค์หญิงครับ”
ซาเมราไม่ตื่นและคำตัดพ้อยังออกมาจากริมฝีปากสวย ธามินเขยิบขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วเอียงหน้าไปใกล้ๆ เพื่อที่จะฟังเธอได้ถนัดขึ้น
“แม่อย่าจากเมราไปได้ไหมคะ ถ้าแม่ไม่อยู่ เมราก็ไม่รู้จะอยู่กับใคร”
ด้วยความเห็นใจและเข้าใจธามินรั้งซาเมรามากอดไว้หลวมๆ ต่อให้มีสิ่งรอบกายสมบูรณ์พร้อมแค่ไหนย่อมมีเรื่องให้เกิดความขาดในด้านจิตใจ หลังจากพระมารดาของเธอจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอคงเสียใจและอ้างว้างมากแต่ต้องเข้มแข็งไว้ให้ใครเห็นความอ่อนแอไม่ได้ในฐานะองค์หญิงแห่งนัวเรด์ดีน
“อยู่กับพี่ชายยังไงละ แล้วยังทุกคนในวังที่รักองค์หญิงอีก แม่ของผมก็รักองค์หญิงอย่างกับลูกสาว เอาไว้กลับวังแล้วไปเที่ยวที่บ้านของผมกันนะ” เขาเอ่ยเสียงเบาอบอุ่นอยากปลอบจากใจจริงไม่ว่าเธอจะรับรู้ได้หรือไม่ก็ตาม
มีรอยยิ้มระบายที่ริมฝีปากสวย อาการเพ้อของซาเมราเงียบไปเช่นเดียวกับมือที่หยุดไขว่คว้า ธามินคลายกอดแต่กลับถูกเธอจับแขนไว้กอดแทนหมอนข้าง เขาถอนใจยาวหลับตาลงจากที่จะปลอบใจกลายเป็นเขาต้องข่มใจเสียเอง เปลือกตาทั้งสองข้างปิดลงคิดว่าอีกประเดี๋ยวจะลงไปนอนข้างล่างตามเดิม
แสงสลัวในยามเช้ากำลังส่องผ่านผ้าม่านเข้ามา ซาเมรายกมือขึ้นมาบังแสงจากใบหน้าเพียงเพื่อที่จะได้หลับอีกสักนาที ส่วนเจ้าของแขนที่ถูกกอดแทนหมอนเพิ่งตื่นกำลังมองใบหน้าสวยหวานที่ซุกหาความอบอุ่นจากเอวของเขา ความรู้สึกหวานประหลาดเกิดขึ้นกลางใจของธามินทำให้ยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่รู้ตัว มือข้างที่ว่างของเขาเลื่อนมาปัดปอยที่เคลียแก้มนวลออกไป
ซาเมราเอียงหน้าหรี่ตามองพลางยิ้มพอใจเมื่อนึกว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เป็นพี่ชาย แต่เมื่อสายตาเริ่มปรับแสงได้ ภาพที่เห็นชัดขึ้นกลับไม่ใช่อย่างที่คิด เธอขยับนั่งกำลังจะอ้าปากร้องโวยวาย ธามินถลันเข้าใกล้แล้วตะปบปิดปากของเธอไว้ก่อนที่จะกลายเป็นเรื่องใหญ่จนความลับจะแตกว่าเธอเป็นผู้หญิง
“ก่อนที่จะกล่าวหา...มองก่อนว่าใครกอดแขนผมไว้ทั้งคืน ถ้าผมปล่อยแล้วห้ามส่งเสียงดังนะครับองค์หญิง”
ซาเมราพยักหน้าก่อนจะมองไปที่แขนของนายธาม แรงกอดของเธอคงแน่นมากทำเห็นเป็นรอยจ้ำแดงๆ ที่ท้องแขนของเขา ถ้างั้นที่เธอฝันว่ากอดพี่ชายจนหลับก็ไม่ใช่น่ะสิ น่าขายหน้าชะมัด
“แล้วฉันไปจับแขนนายได้ยังไง แล้วนายน่ะทำไมไม่นอนข้างล่าง”
ธามินเขยิบลงไปนั่งข้างล่างไม่อยากถือสาซาเมราที่ทำเป็นโวยวายใส่เขาเพราะว่าเธอกำลังเขินอย่างไรล่ะ
“จำอะไรไม่ได้เลยหรือครับองค์หญิง ถ้าเป็นอย่างนี้ผมก็ถูกกล่าวหาฟรีน่ะสิครับ”
เมื่อไม่ได้ดังใจซาเมราเลยค้อนใส่ธาม ถ้าจำได้เธอจะมองเขาด้วยสายตาพร้อมจะทำร้ายร่างกายอย่างในตอนนี้ทำไมล่ะ
“เดี๋ยวค่อยนึก นายได้ไปโทรหาพี่ชายของฉันหรือยังน่ะ”
ธามินก้มหน้าต่ำแล้วกระซิบบอกเสียงเบา “โทรศัพท์ถูกย้ายไป ไม่รู้ว่าใครทำ บางทีอาจจะเป็นเจ้าของโรงแรมที่กลัวของหายก็ได้มั้งครับ”
ช่างเป็นเรื่องที่น่าผิดหวังสำหรับซาเมราในเช้าวันนี้ ยังไม่ทันที่เธอจะได้โอดครวญเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น สองหนุ่มสาวสบตากันเมื่อยังไม่ถึงเวลาที่พนักงานจะมาส่งอาหารเช้า
“องค์หญิงห่มผ้าไว้ครับ ถ้าผมไม่เรียก ห้ามหันมาเด็ดขาด”
ซาเมราดึงผ้ามาห่มมาคลุมโปงพร้อมกับที่ธามเดินไปเปิดประตูแล้วยิ้มให้อย่างมีไมตรีเมื่อเห็นว่าเป็นชายที่มาส่งอาหารเมื่อวานนั่นเอง ก่อนจะถามและทำหน้าเหมือนยังไม่ค่อยตื่นนัก
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“มีคนมาขอพบครับ เขาฝากบอกว่าจะรออยู่ที่คอกสัตว์ท้ายหมู่บ้าน”
ธามินพยักหน้าอดคิดอย่างมีความหวังไม่ได้ว่าอาจจะเป็นมาลิคหรือราเนีย ถ้าเป็นอย่างที่คิดคงดีไม่น้อยเพราะยิ่งใกล้ชายแดนมากขึ้นเท่าไหร่ซาเมรายิ่งมีอันตรายมากขึ้นเท่านั้น
“อีกสักครู่ผมจะลงไปแล้วกัน ขอบใจที่มาบอกนะ”
ชายส่งอาหารเดินจากไปไม่สนใจจะฟังคำตอบด้วยซ้ำ ธามินปิดประตูพอหันมาก็เห็นซาเมราลุกขึ้นนั่งหน้าตาคิดหนักพอกัน เธอกับเขามาถึงเมื่อคืนตอนดึกๆ อีกทั้งหลังจากเขากลับมาที่ห้อง พายุทะเลทรายก็พัดเข้ามา หากใครจะเดินทางตลอดคืนที่มีพายุคงเป็นไปไม่ได้
ธามินกับซาเมราเดินเคียงกันมายังชั้นล่างของโรงแรมแล้วมุ่งหน้าไปบริเวณท้ายหมู่บ้าน เขาเพิ่งเห็นว่านอกจากคอกอูฐแล้วยังมีแผงชั่วคราวเอาไว้สำหรับขายของ แต่กว่าตลาดจะตั้งคงสายกว่านี้ เขามองหาทางหนีทีไล่ให้ซาเมราได้ซ่อนตัวเผื่อว่าจะเป็นแผนลวงของพวกกบฏ โชคดีเมื่อบริเวณนี้มีซอกหลืบที่พอจะใช้ซ่อนตัวได้
“เดี๋ยวองค์หญิงเข้าไปอยู่แถวนั้นก่อนดีกว่า ถ้าผมไม่กลับมาก็รีบหนีไปที่โอเอซิสฟารุก บางทีทหารของชีคอาจจะไปรออยู่ที่นั่นตามรหัสที่ผมทิ้งไว้ในรถของกบฏ”
ซาเมรามองไปในตรอกเล็กๆ ซึ่งดูเหมือนที่เก็บของดูรกรุงรัง “นายแน่ใจนะ ฉันไปด้วยดีกว่าไหม”
“อย่าทำให้ผมเป็นห่วงดีกว่า อยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ ไม่อย่างนั้นผมคงต้องบังคับ”
ซาเมรายอมเดินไปซ่อนในตรอกอย่างเชื่อฟัง ธามินมองจนแน่ใจว่าเธอปลอดภัยดีแล้วจึงเดินไปยังท้ายหมู่บ้านที่เงียบเชียบยังไม่มีใครมารอ เขามองหาไปทั่วบริเวณนั้นอย่างระแวดระวัง
“ทำไมไม่มีใครสักคน จะมีก็แต่...”
ธามินเห็นบางอย่างถูกซ่อนไว้ข้างก้อนหินขนาดใหญ่ลักษณะเป็นถุงผ้าสีเทาคล้ำดูสกปรก เขาลองเปิดดูก็พบว่ามีจดหมายอยู่ในนั้นจึงรีบเดินเร็วๆ มาหาที่กำบัง แล้วเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครแน่ๆ จึงหยิบจดหมายมาเปิดอ่าน
‘โทรศัพท์ในโรงแรมถูกดักฟัง ห้ามใช้เด็ดขาด’
มีของอื่นๆ อยู่ในถุงอย่างเงินจำนวนหนึ่ง เข็มทิศ แผนที่ที่มาร์คจุดต่างๆ ไว้และยาพาราเซตามอล
ใครกัน...? สายลับหรือคนของทางการ แต่ทำไมไม่แสดงตัวออกมาให้เขาเห็น
ธามินรีบเดินมายังตรอกที่สั่งให้ซาเมราซ่อนตัว เธอยังอยู่ที่เดิมไม่ได้ไปไหน เขาค่อยโล่งใจรีบเดินมาหาแล้วกระซิบบอกเสียงเบาให้ได้ยินแค่สองคน
“รีบกลับห้องกันเถอะครับ แล้วผมจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง”
ธามินแวะถามพนักงานที่มาเคาะห้องเมื่อเช้าเพื่อถามถึงหน้าตาและลักษณะการแต่งกายของคนที่นัดเขาไว้ แต่กลายเป็นว่าคนนัดเดินทางออกไปจากหมู่บ้านแล้วตั้งแต่รุ่งสางโดยสวมโตเบสีดำ สะระบั่นสีขาว
หนึ่งในพวกกบฏ!
ธามินซื้ออาหารเช้าแล้วพาซาเมรากลับมาที่ห้องก่อนจะเล่าสิ่งที่เขาเพิ่งรู้ให้เธอฟัง คำตอบหนึ่งเลือนรางอยู่ในใจของเขา ชายที่กลายเป็นทหารขึ้นบัญชีดำอาจเป็นสายลับของชีคหรือไม่ก็กลายเป็นกบฏเต็มตัวไปแล้ว ช่างน่าสงสัยว่าชายปริศนามอบถุงผ้าที่มาพร้อมคำเตือนไว้ให้เขาเพื่อจุดประสงค์อะไรกันแน่ เพื่อไม่ให้ฐานะขององค์หญิงซาเมราเปิดเผย ธามินคิดว่าต้องรีบพาเธอออกไปจากหมู่บ้านแห่งนี้โดยเร็วที่สุด
แล้วจะมา up ต่อนะคะ
อัมราน_บรรพตี
บรรพตี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ต.ค. 2558, 09:35:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ต.ค. 2558, 09:35:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 802
| << ตอนที่ 7 ครึ่งแรก | ตอนที่ 8 ครึ่งแรก >> |