ภรรยานอกหัวใจ
"ความกตัญญูเป็นเครื่องผูกมัดให้ "เธอ"ต้องอยู่กับ "เขา" ผู้ชายที่เปรียบดั่งซาตาน"
Tags: ความรัก คลุมถุงชน ความแค้น ร้ายกาจ ซาตาน
ตอน: การแต่งงานครั้งที่สอง
"ห้ามบอกใครทั้งนั้นนะคุณสุดาแม้แต่เมย์ก็เถอะเพราะตั้งแต่ผมกลับมาจากโรงพยาบาลเมย์ก็ไม่ยอมให้ผมไปไหนเลยทำอย่างกับว่าผมเป็นนักโทษอย่างนั้นแหละ"คิมหันต์สบถขึ้นอย่างอารมณ์เสียที่มาติกาเอาแต่คอยกั้นเขาไม่ให้ไปไหนทั้งๆที่วันพรุ่งนี้เธอกับเขาก็จะแต่งงานกันแล้ว
"แล้วงานวันพรุ่งนี้ล่ะคะเจ้านาย"สุดาถามกลับมาด้วยน้ำเสียงกังวล
"ผมไปอยู่แล้วน่าขอแจกการ์ดให้เพื่อนสนิทผมก่อนเขาเป็นเจ้าของโรงแรมแถวสัตหีบนี่เองงั้นแค่นี้ก่อนนะ"พูดจบคิมหันต์ก็ตัดสายทิ้งก่อนจะโยนโทรศัพท์ไซ้บนเตียงอย่างไม่ใส่ใจ
"เจอกันแค่ครั้งเดียวเองทำไมฉันถึงรู้สึกอยากเจอเธอนักนะ"ชายหนุ่มกระตุกยิ้มขึ้นเมื่อนึกถึงผู้หญิงที่เขาทะเลาะด้วยในลิฟต์พลันภาพทุกอย่างดับวูบราวกับกระแสไฟพิโรธคิมหันต์ยกมือกุมหัวด้วยความปวดภาพเงาลางๆปรากฏขึ้นอีกครั้งภาพเขากับผู้หญิงปริศนาที่เมื่อเขาพยายามนึกถึงเท่าไหร่เขาก็นึกไม่ออกจนชายหนุ่มต้องสะบัดหัวไปมาจนความปวดหายไปพร้อมกับผู้หญิงในความคิดเขา
"เมื่อไหร่จะหายสักทีนะ"คิมหันต์ทรุกลงที่โซฟายาวอย่างอ่อนแรงราวกับพึ่งต่อสู้อะไรสักอย่าง
………………………………………………………………
"ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ"สุรินทร์เจ้าของโรงแรมระดับห้าดาวกล่าวก่อนจะยิ้มให้ยืมหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเป็นมิตร
"ทางเรายินดีอย่างมากค่ะที่ได้ทำธุรกิจกับคุณสุรินทร์แถมตอนนี้ยังสั่งปลาเราเพิ่มอีกขอบคุณมากจริงๆนะคะ"ฟ้าลดาก้มหัวลงเล็กน้อยก่อนจะถือแฟ้มเอกสารขึ้นแล้วเดินมาที่ประตูพลันมีคนเปิดเข้ามาพอดีชายหนุ่มร่างสูงมองฟ้าลดาก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"อ้าวไอ้คิม!"สุรินทร์ตะโกนเรียกเพื่อนรักคิมหันต์มองไปทางเขาก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนโดยไม่ได้สนใจฟ้าลดาที่ยืนมองเขาอยู่ด้วยกลัวน้ำตาจะไหลออกมาฟ้าลดาจึงรีบเดินออกมาแล้วปิดประตูห้องรับแขกของสุรินทร์ลง
"คุณอาจจะจำฉันไม่ได้...แต่ฉันยังจำคุณได้เสมอ"ฟ้าลดาพูดอย่างตัดพ้อพลันน้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาเมื่อภาพในวันวานของเธอและเขาปรากฏขึ้นในหัวใจของเธออย่างที่มันเป็นมาตลอด.....
………………………………………………………………
ณ ชิงช้าที่สวนหลังบ้านริมทะเล
ชายหนุ่มเฝ้ามองหญิงสาวที่นั่งแกว่งชิงช้าไปมาอย่างเหม่อลอยด้วยหัวใจที่เจ็บปวดไม่ว่าเขาจะพยายามเอาชนะใจเธอเท่าไหร่แต่ทำไมนะ!เขาถึงได้แพ้ผู้ชายคนนั้นอย่างไม่มีวันที่จะเอาชนะได้
"ฟ้ายังไม่ลืมผู้ชายคนนั้นอีกหรือ"นาธินทร์ถามออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วใช้สายตามองออกไปสุดขอบของทะเลยามเย็น
"ภาพของเขายังวกวนอยู่ในใจฟ้า..จะลืมมันได้ยังไงนะธิน"
"ฟ้ารักเขาล่ะสินะ"
"ฟ้า....."หญิงสาวอ้ำอึ้งเพราะไม่อยากพูดให้นาธินทร์เสียใจเพราะเขาพยายามเอาชนะใจเธอทุกอย่างแม้แต่กับภูวไนยเขายังเอาชนะใจสำเร็จมาแล้วแต่ก็ไม่เอาปฏิเสธได้มาสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง
"ธินเอาชนะใจผู้หญิงทุกคนได้เอาชนะใจตาของฟ้าได้แต่ตลกเนอะ...ธินเอาชนะใจฟ้าไม่ได้"
"ธินโกรธฟ้าไหมจะเลิกเป็นเพื่อนกับฟ้าหรือเปล่า"ฟ้าลดาถามออกมานาธินทร์กระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะนั่งลงบนพื้นหญ้า
"ที่ฟ้าไม่ปฏิเสธธินเพราะเรื่องนี้หรอกเหรอ...หึ..ธินอาจจะพูดจาปลอบใครไม่เก่งนะแต่ธินบอกฟ้าไว้เลยว่าธินไม่มีทางโกรธฟ้าหรอกไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามแต่"
"ขอบคุณมากนะธิน"ฟ้าลดายิ้มก่อนจะลงมานั่งข้างๆเขา
"งั้นฟ้าบอกธินมาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นฟ้าถึงกลับบ้านมาโดยทิ้งเขาไว้"
"ก็...ตอนนั้นคุณคิมเขาประสบอุบัติเหตุความจำของเขากับฟ้าหายไปทั้งหมดเราก็เลยหย่ากัน"
"คนป่วยที่ความจำไม่เห็นปรกตินี่เขาให้หย่าได้ด้วยหรือ"
"ฟ้าก็ไม่รู้..แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าเขาจำเรื่องของเขากับฟ้าไม่ได้"
"เขาจำไม่ได้แต่ฟ้ายังจำได้นี่จริงไหม"นาธินทร์มองหน้าฟ้าลดาก่อนจะเห็นน้ำตาของหญิงสาวไหลออกมา
"ก็เพราะอย่างนี้ไง!ฟ้าอยากลืมเขาแทบใจจะขาดแต่ฟ้าก็ทำไม่ได้ฟ้ามันโง่เองที่ปล่อยใจไปรักว่าที่สามีของพี่สาวตัวเอง"ฟ้าลดาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือนาธินทร์จึงโอบเธอมาซบที่ไหล่
"ไม่เอาน่าฟ้าอย่าร้องสิ..เดี๋ยวตาฟ้ามาเห็นก็ยิงกบาลธินพอดี...ชั่งเถอะ!ธินไม่พูดถึงเขาแล้วก็ได้"นาธินทร์พูดติดตลกก่อนจะมองหญิงสาวที่ร้องไห้อย่างสงสารต่อให้คนเราเก่งแค่ไหนก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความรักเช่นเดียวกับเขา!
……………………………………………………………
เช้าวันต่อมา
มาติกามองดูตัวเองหน้ากระจกก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ
"เมย์สวยไหมคะคุณแม่ดูสิเมย์จะได้เป็นเจ้าสาวแล้ว"
"สวยมากเลยลูกแม่"อนงค์เดินเข้ามาหาลูกสาวอย่างดีอกดีใจที่แผนการของเธอสำเร็จ
"แต่เมย์ไม่ค่อยชอบเลยค่ะคุณแม่งานก็จัดใหญ่โตไม่ได้ดูสิ!งานนี้มีแค่คุณแม่คุณพ่อคุณย่าแล้วก็คุณอาคณินแค่นี่เอง"
"เอาน่าเมย์ไว้ลูกกับคิมหันต์เขาหอกันเสร็จเมื่อไหร่เราค่อยจัดงานให้ใหญ่โตไปเลย"อนงค์ยิ้มก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้นพร้อมกับร่างของพิมพรที่พุ่งตรงเข้ามา
"แกเข้ามาทำไม!!"มาติกาลุกขึ้นยืนพร้อมมองพิมพรอย่างไม่เป็นมิตร
"แกคิดจะฉกคุณคิมไปเหรอฉันไม่มีวันยอมหรอกเพราะเจ้าสาวของคุณคิมต้องเป็นฉัน!!"
"แล้วแกจะไปทำอะไรได้นอกจากยืนดูฉันกับคิมแต่งงานกัน5555"มาติกาและอนงค์หัวเราะออกมาพิมพรมองอย่างอาฆาตก่อนจะยิ้มอย่างเชือดเฉือน
"ฉันก็จะบอกคุณคิมเรื่องของฟ้าลดาแล้วก็เล่าเรื่องแผนการชั่วร้ายของพวกเธอให้เขาฟังให้หมด"พูดจบพิมพรก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่ถูกมาติกาตรงมาจิกหัวเสียก่อน
"แกคิดว่าฉันจะปล่อยให้แกทำงานแต่งฉันล่มเหรอไม่มีวัน!!"มาติกาขู่พิมพรก่อนจะจับหัวของพิมพรโขกเข้ากับกำแพงจนพิมพรสลบไป
"ตายแล้ว!ลูกทำอะไรลงไปหะเมย์"อนงค์กล่าวอย่างตกใจ
"เมย์จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำลายงานแต่งของเมย์เด็ดขาดค่ะคุณแม่เมย์ฝากจัดการเอามันไปซ่อนด้วยนะคะป่านนี้คิมคงมาถึงแล้ว"มาติกาหันไปสั่งอนงค์ก่อนจะเดินลงไปข้างล่างเพราะกลัวคนจะสงสัยฝ่ายอนงค์เองก็รีบจับพิมพรไปไว้ในห้องน้ำก่อนจะเดินลงมา
"ป่านนี้ไอ้สุรินทร์ยังไม่มาเลยเดี๋ยวผมออกไปโทรศัพท์แป๊ปนึงนะคุณดูทางนี้ด้วยนะสุดา"คิมหันต์สั่งเลขาของตนก่อนจะเดินออกมาหน้าบ้านเพื่อโทรหาเพื่อนสนิท
"ใครส่งอะไรมา"คิมหันต์พึมพำเพราะตั้งแต่เช้าที่เขาปิดเสียงโทรศัพท์ไว้คิมหันต์คิดในใจว่าคงเป็นสุรินทร์จึงรีบเปิดคลิปเสียงที่มีบุคคลปริศนาส่งมา
"จริงหรือคะคุณแม่นังนั่นยอมหย่าแล้วหรือคะ...ใช่ลูก....เมย์ดีใจจังเลยค่ะ..ขอบคุณนะคะคุณพ่อขอบคุณที่เลือกเมย์..แต่คิมหันต์ยังไม่ได้เซ็นนะเมย์...ไม่ต้องห่วงค่ะเมย์จัดการได้แน่!!"สิ้นเสียงของว่าที่เจ้าสาวคิมหันต์ก็นิ่งไปชั่วขณะ
"นี่มันอะไรกัน!"คิมหันต์สูดลมหายใจเข้าออกก่อนจะเห็นข้อความอีกอันนึงแต่อันนี้เป็นรูปภาพคิมหันต์รีบเปิดดูก่อนจะเห็นเป็นภาพเขากับผู้หญิงคนนึงในชุดแต่งงานชายหนุ่มมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองพลันภาพทุกอย่างผุดขึ้นมาภาพวันแต่งงานคราวที่แล้วที่มาติกาหนีไปจนเขาต้องแต่งงานกับน้องสาวของมาติกาแทนและเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเขาก่อนที่เขาจะประสบอุบัติเหตุชายหนุ่มหายใจเข้าออกอย่างแรงพลันโทรศัพท์ในมือของเขาล่วงลงสู่พื้น
"ฟ้าลดา"
"แล้วงานวันพรุ่งนี้ล่ะคะเจ้านาย"สุดาถามกลับมาด้วยน้ำเสียงกังวล
"ผมไปอยู่แล้วน่าขอแจกการ์ดให้เพื่อนสนิทผมก่อนเขาเป็นเจ้าของโรงแรมแถวสัตหีบนี่เองงั้นแค่นี้ก่อนนะ"พูดจบคิมหันต์ก็ตัดสายทิ้งก่อนจะโยนโทรศัพท์ไซ้บนเตียงอย่างไม่ใส่ใจ
"เจอกันแค่ครั้งเดียวเองทำไมฉันถึงรู้สึกอยากเจอเธอนักนะ"ชายหนุ่มกระตุกยิ้มขึ้นเมื่อนึกถึงผู้หญิงที่เขาทะเลาะด้วยในลิฟต์พลันภาพทุกอย่างดับวูบราวกับกระแสไฟพิโรธคิมหันต์ยกมือกุมหัวด้วยความปวดภาพเงาลางๆปรากฏขึ้นอีกครั้งภาพเขากับผู้หญิงปริศนาที่เมื่อเขาพยายามนึกถึงเท่าไหร่เขาก็นึกไม่ออกจนชายหนุ่มต้องสะบัดหัวไปมาจนความปวดหายไปพร้อมกับผู้หญิงในความคิดเขา
"เมื่อไหร่จะหายสักทีนะ"คิมหันต์ทรุกลงที่โซฟายาวอย่างอ่อนแรงราวกับพึ่งต่อสู้อะไรสักอย่าง
………………………………………………………………
"ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ"สุรินทร์เจ้าของโรงแรมระดับห้าดาวกล่าวก่อนจะยิ้มให้ยืมหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเป็นมิตร
"ทางเรายินดีอย่างมากค่ะที่ได้ทำธุรกิจกับคุณสุรินทร์แถมตอนนี้ยังสั่งปลาเราเพิ่มอีกขอบคุณมากจริงๆนะคะ"ฟ้าลดาก้มหัวลงเล็กน้อยก่อนจะถือแฟ้มเอกสารขึ้นแล้วเดินมาที่ประตูพลันมีคนเปิดเข้ามาพอดีชายหนุ่มร่างสูงมองฟ้าลดาก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"อ้าวไอ้คิม!"สุรินทร์ตะโกนเรียกเพื่อนรักคิมหันต์มองไปทางเขาก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนโดยไม่ได้สนใจฟ้าลดาที่ยืนมองเขาอยู่ด้วยกลัวน้ำตาจะไหลออกมาฟ้าลดาจึงรีบเดินออกมาแล้วปิดประตูห้องรับแขกของสุรินทร์ลง
"คุณอาจจะจำฉันไม่ได้...แต่ฉันยังจำคุณได้เสมอ"ฟ้าลดาพูดอย่างตัดพ้อพลันน้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาเมื่อภาพในวันวานของเธอและเขาปรากฏขึ้นในหัวใจของเธออย่างที่มันเป็นมาตลอด.....
………………………………………………………………
ณ ชิงช้าที่สวนหลังบ้านริมทะเล
ชายหนุ่มเฝ้ามองหญิงสาวที่นั่งแกว่งชิงช้าไปมาอย่างเหม่อลอยด้วยหัวใจที่เจ็บปวดไม่ว่าเขาจะพยายามเอาชนะใจเธอเท่าไหร่แต่ทำไมนะ!เขาถึงได้แพ้ผู้ชายคนนั้นอย่างไม่มีวันที่จะเอาชนะได้
"ฟ้ายังไม่ลืมผู้ชายคนนั้นอีกหรือ"นาธินทร์ถามออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วใช้สายตามองออกไปสุดขอบของทะเลยามเย็น
"ภาพของเขายังวกวนอยู่ในใจฟ้า..จะลืมมันได้ยังไงนะธิน"
"ฟ้ารักเขาล่ะสินะ"
"ฟ้า....."หญิงสาวอ้ำอึ้งเพราะไม่อยากพูดให้นาธินทร์เสียใจเพราะเขาพยายามเอาชนะใจเธอทุกอย่างแม้แต่กับภูวไนยเขายังเอาชนะใจสำเร็จมาแล้วแต่ก็ไม่เอาปฏิเสธได้มาสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง
"ธินเอาชนะใจผู้หญิงทุกคนได้เอาชนะใจตาของฟ้าได้แต่ตลกเนอะ...ธินเอาชนะใจฟ้าไม่ได้"
"ธินโกรธฟ้าไหมจะเลิกเป็นเพื่อนกับฟ้าหรือเปล่า"ฟ้าลดาถามออกมานาธินทร์กระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะนั่งลงบนพื้นหญ้า
"ที่ฟ้าไม่ปฏิเสธธินเพราะเรื่องนี้หรอกเหรอ...หึ..ธินอาจจะพูดจาปลอบใครไม่เก่งนะแต่ธินบอกฟ้าไว้เลยว่าธินไม่มีทางโกรธฟ้าหรอกไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามแต่"
"ขอบคุณมากนะธิน"ฟ้าลดายิ้มก่อนจะลงมานั่งข้างๆเขา
"งั้นฟ้าบอกธินมาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นฟ้าถึงกลับบ้านมาโดยทิ้งเขาไว้"
"ก็...ตอนนั้นคุณคิมเขาประสบอุบัติเหตุความจำของเขากับฟ้าหายไปทั้งหมดเราก็เลยหย่ากัน"
"คนป่วยที่ความจำไม่เห็นปรกตินี่เขาให้หย่าได้ด้วยหรือ"
"ฟ้าก็ไม่รู้..แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าเขาจำเรื่องของเขากับฟ้าไม่ได้"
"เขาจำไม่ได้แต่ฟ้ายังจำได้นี่จริงไหม"นาธินทร์มองหน้าฟ้าลดาก่อนจะเห็นน้ำตาของหญิงสาวไหลออกมา
"ก็เพราะอย่างนี้ไง!ฟ้าอยากลืมเขาแทบใจจะขาดแต่ฟ้าก็ทำไม่ได้ฟ้ามันโง่เองที่ปล่อยใจไปรักว่าที่สามีของพี่สาวตัวเอง"ฟ้าลดาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือนาธินทร์จึงโอบเธอมาซบที่ไหล่
"ไม่เอาน่าฟ้าอย่าร้องสิ..เดี๋ยวตาฟ้ามาเห็นก็ยิงกบาลธินพอดี...ชั่งเถอะ!ธินไม่พูดถึงเขาแล้วก็ได้"นาธินทร์พูดติดตลกก่อนจะมองหญิงสาวที่ร้องไห้อย่างสงสารต่อให้คนเราเก่งแค่ไหนก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความรักเช่นเดียวกับเขา!
……………………………………………………………
เช้าวันต่อมา
มาติกามองดูตัวเองหน้ากระจกก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ
"เมย์สวยไหมคะคุณแม่ดูสิเมย์จะได้เป็นเจ้าสาวแล้ว"
"สวยมากเลยลูกแม่"อนงค์เดินเข้ามาหาลูกสาวอย่างดีอกดีใจที่แผนการของเธอสำเร็จ
"แต่เมย์ไม่ค่อยชอบเลยค่ะคุณแม่งานก็จัดใหญ่โตไม่ได้ดูสิ!งานนี้มีแค่คุณแม่คุณพ่อคุณย่าแล้วก็คุณอาคณินแค่นี่เอง"
"เอาน่าเมย์ไว้ลูกกับคิมหันต์เขาหอกันเสร็จเมื่อไหร่เราค่อยจัดงานให้ใหญ่โตไปเลย"อนงค์ยิ้มก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้นพร้อมกับร่างของพิมพรที่พุ่งตรงเข้ามา
"แกเข้ามาทำไม!!"มาติกาลุกขึ้นยืนพร้อมมองพิมพรอย่างไม่เป็นมิตร
"แกคิดจะฉกคุณคิมไปเหรอฉันไม่มีวันยอมหรอกเพราะเจ้าสาวของคุณคิมต้องเป็นฉัน!!"
"แล้วแกจะไปทำอะไรได้นอกจากยืนดูฉันกับคิมแต่งงานกัน5555"มาติกาและอนงค์หัวเราะออกมาพิมพรมองอย่างอาฆาตก่อนจะยิ้มอย่างเชือดเฉือน
"ฉันก็จะบอกคุณคิมเรื่องของฟ้าลดาแล้วก็เล่าเรื่องแผนการชั่วร้ายของพวกเธอให้เขาฟังให้หมด"พูดจบพิมพรก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่ถูกมาติกาตรงมาจิกหัวเสียก่อน
"แกคิดว่าฉันจะปล่อยให้แกทำงานแต่งฉันล่มเหรอไม่มีวัน!!"มาติกาขู่พิมพรก่อนจะจับหัวของพิมพรโขกเข้ากับกำแพงจนพิมพรสลบไป
"ตายแล้ว!ลูกทำอะไรลงไปหะเมย์"อนงค์กล่าวอย่างตกใจ
"เมย์จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำลายงานแต่งของเมย์เด็ดขาดค่ะคุณแม่เมย์ฝากจัดการเอามันไปซ่อนด้วยนะคะป่านนี้คิมคงมาถึงแล้ว"มาติกาหันไปสั่งอนงค์ก่อนจะเดินลงไปข้างล่างเพราะกลัวคนจะสงสัยฝ่ายอนงค์เองก็รีบจับพิมพรไปไว้ในห้องน้ำก่อนจะเดินลงมา
"ป่านนี้ไอ้สุรินทร์ยังไม่มาเลยเดี๋ยวผมออกไปโทรศัพท์แป๊ปนึงนะคุณดูทางนี้ด้วยนะสุดา"คิมหันต์สั่งเลขาของตนก่อนจะเดินออกมาหน้าบ้านเพื่อโทรหาเพื่อนสนิท
"ใครส่งอะไรมา"คิมหันต์พึมพำเพราะตั้งแต่เช้าที่เขาปิดเสียงโทรศัพท์ไว้คิมหันต์คิดในใจว่าคงเป็นสุรินทร์จึงรีบเปิดคลิปเสียงที่มีบุคคลปริศนาส่งมา
"จริงหรือคะคุณแม่นังนั่นยอมหย่าแล้วหรือคะ...ใช่ลูก....เมย์ดีใจจังเลยค่ะ..ขอบคุณนะคะคุณพ่อขอบคุณที่เลือกเมย์..แต่คิมหันต์ยังไม่ได้เซ็นนะเมย์...ไม่ต้องห่วงค่ะเมย์จัดการได้แน่!!"สิ้นเสียงของว่าที่เจ้าสาวคิมหันต์ก็นิ่งไปชั่วขณะ
"นี่มันอะไรกัน!"คิมหันต์สูดลมหายใจเข้าออกก่อนจะเห็นข้อความอีกอันนึงแต่อันนี้เป็นรูปภาพคิมหันต์รีบเปิดดูก่อนจะเห็นเป็นภาพเขากับผู้หญิงคนนึงในชุดแต่งงานชายหนุ่มมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองพลันภาพทุกอย่างผุดขึ้นมาภาพวันแต่งงานคราวที่แล้วที่มาติกาหนีไปจนเขาต้องแต่งงานกับน้องสาวของมาติกาแทนและเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเขาก่อนที่เขาจะประสบอุบัติเหตุชายหนุ่มหายใจเข้าออกอย่างแรงพลันโทรศัพท์ในมือของเขาล่วงลงสู่พื้น
"ฟ้าลดา"
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ต.ค. 2558, 00:11:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ต.ค. 2558, 00:15:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 1614
| << พบกันอีกครั้งแต่ไม่เหมือนเดิม | ง้อเมีย >> |
coonX3 19 ต.ค. 2558, 09:56:27 น.
เห็นขนาดนี้คงคิดได้นะ อย่าโง่ซ้ำสองหละ
เห็นขนาดนี้คงคิดได้นะ อย่าโง่ซ้ำสองหละ
คิมหันตุ์ 19 ต.ค. 2558, 12:48:09 น.
ทันเวลาแฮะ
ทันเวลาแฮะ
