ล่ารักแดนทะเลทราย สนพ กรีนมายด์
แหวนล้ำค่าสัญลักษณ์แห่งราชวงศ์สวมใส่อยู่บนนิ้วของ ‘แอล’ นักวาดภาพสมัครเล่น แต่องค์รักษ์ธามินยังไม่ทันสืบหาเรื่องราวที่แท้จริง ก็พบหญิงสาวลึกลับผู้นั้นอยู่กลางวงล้อมของกบฏที่แฝงตัวไปทั่วทะเลทราย เธออาจเป็นนางนกต่อหรือสายของกบฏก็ได้ ทว่าธามินต้องพาเธอไปด้วยจนกว่าจะพบองค์หญิงซาเมรา ซึ่งคนของเขาส่งข่าวว่าถูกลักพาไปเป็นตัวประกัน
ซาเมราต้องปลอมตัวเป็นหญิงสามัญชน เพราะไม่อาจวางใจชายแปลกหน้าที่เข้ามาช่วยเธอไว้กลางทะเลทราย แต่ด้วยความจำเป็นทำให้หญิงสาวต้องเดินทางไปกับเขา เพื่อสืบให้รู้ว่ากบฏแดนทรายอยู่ที่ใด จะได้กำจัดให้สิ้นซาก
แต่ความลับกลับถูกเปิดเผยเสียก่อน เมื่อหญิงสาวลึกลับกลายเป็นองค์หญิงซาเมรา และชายแปลกหน้ากลายเป็นราชองครักษ์ธามิน องค์ชายที่ถูกลดเกียรติให้เป็นเพียงสามัญชน และเขาอาจเป็นกบฏที่เธอตามหาอยู่ก็เป็นได้ ซาเมราจะทำอย่างไร ระหว่างมอบความตายให้ธามิน หรือหนีไปด้วยกันจนสุดหล้า เมื่อเธอรู้ตัวแล้วว่ารักเขาหมดหัวใจ
Tags: ทะเลทราย ความรัก องครักษ์ เจ้าหญิง

ตอน: ตอนที่ 8 ครึ่งหลัง

ทรายข้างก้อนหินขนาดใหญ่ที่สะดุดตาตั้งแต่ซาเมราเห็นมันไกลๆ ถูกธามปัดออกสักพักเดียวก็พบประตูเหล็กที่ราบไปกับพื้นราวกับมีใครจงใจมาซ่อนไว้ พอเขาผลักประตูให้เลือนเปิดทรายใกล้ๆ ก็ล่วงลงไป เธอชะโงกมองด้วยความสงสัยจึงเห็นว่ามีบันไดลาดลงสู่ห้องใต้ดินข้างล่างที่มืดมิด
ธามินเดินลงบันไดไปก่อนเพื่อสำรวจสถานที่เนื่องจากไม่ได้มานานมากแล้ว เขาจำได้ว่าคันโยกเปิดช่องระบายอากาศอยู่ที่ฝาผนังตรงมุมห้องด้านใน พอดันคนโยกขึ้นท่อจำนวนมากที่เพดานก็โผล่พ้นทรายทำให้แสงอาทิตย์ส่องลงมาห้องใต้ได้และยังหายใจสะดวกขึ้นด้วย แสงสว่างช่วยให้เขาเห็นว่าของในห้องเหลือเพียงเตียง ผ้าห่มเก่าๆ กับชั้นวางของเท่านั้น ส่วนเครื่องปั่นไฟและสิ่งอำนวยความสะดวกถูกย้ายออกไปหมดแล้ว
ธามินขึ้นบันไดมารับซาเมราให้ลงไปข้างล่างด้วยกัน ส่วนอูฐเขาผูกให้มันอยู่ตรงร่มของก้อนหินใหญ่เพราะพามันลงมาด้วยคงไม่ได้ ซาเมราเดินดูด้วยความสนใจก็พบว่าภายในห้องใต้ดินกว้างพอสมควรถูกแบ่งเป็นห้องนอน ส่วนอีกห้องน่าจะเอาไว้คลายร้อนเพราะมีน้ำอยู่เกือบเต็มสระที่ปูกระเบื้องเอาไว้ทุกด้าน
“นายรู้ได้ยังไงว่ามีห้องลับอยู่ใต้ทะเลทราย ถ้านายไม่พามา ฉันคงหาทางเข้าไม่ถูกแน่ๆ” นับวันธามยิ่งทำให้เธอทึ่งในสิ่งที่เขารู้และสามารถทำได้
“ทหารหลายๆ คนก็รู้จักที่นี่ครับ ไม่ใช่เรื่องพิเศษอะไรเลย ผมคิดว่าองค์หญิงยังไม่หายป่วยควรพักผ่อนให้มากก่อนเดินทางต่อในตอนบ่ายนะครับ”
ซาเมรากอดอกมองธามอย่างพิจารณา พออยู่ด้วยกันนานๆ เธอก็ชักคุ้นเหมือนเคยพบเขามาก่อนเจอกันที่ลานวาดรูปในคืนนั้น “ถึงจะนานมากแล้ว แต่ฉันก็จำได้ว่าเคยมาที่นี่ นายยศอะไร”
ธามินเลิกคิ้วมองซาเมราเขม็ง “ยืนเฉยๆ อย่าขยับครับ แมงมุมกำลังไต่มาที่เสื้อขององค์หญิง”
ซาเมราหลับตาปี๋ “หยิบออกไปเร็วๆ เลยนะ”
แมงมุมถูกธามินหยิบออกมาจากไหล่ของซาเมราแล้วถูกโยนออกไป เธอขยับมานั่งที่ปลายเตียงกลัวแทบแย่
“กินยาสักเม็ดแล้วหลับสักครู่ดีไหมครับ พอตื่นขึ้นมาองค์หญิงจะสดชื่นและพร้อมเดินทาง”
“นายยังติดคำตอบฉันอยู่นะ” เธอแกล้งจ้องตาธาม แต่กลับถูกจ้องกลับเลยเป็นฝ่ายหลบตาเสียเอง ช่างไม่รู้เสียเลยว่าเขาทำแบบนี้ใส่เธอไม่ได้ “ขอบใจนะธามที่ช่วยฉันอยู่ตลอดเวลาทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน นายมีบุญคุณต่อองค์หญิงของประเทศนี้มากเลยรู้ตัวบ้างไหม”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจช่วย บางทีผมกับองค์หญิงอาจจะพบกันมาก่อนก็ได้ แต่องค์หญิงจำผมไม่ได้เองต่างหาก”
“จริงหรือ เมื่อไหร่ล่ะทำไมฉันไม่เห็นจำได้เลย”
ธามินส่ายหน้าใส่คนที่อุตส่าห์ไปเที่ยวอเมิกาทั้งที่เรียนอยู่อิตาลี ทำไมเขาจำได้ แต่เธอกลับเหมือนไม่มีความทรงจำอะไรเลย “กฎของคนจำได้ก่อนคือรอให้อีกคนจำได้เหมือนกัน ถึงจะบอกได้ว่าการพบครั้งนั้นไม่ใช่แค่ความบังเอิญ”
ซาเมราหัวเราะเพราะเธอจะจำธามได้อย่างไร ทหารในวังมีเป็นร้อย รอให้เธอนึกออก บางทีเขาอาจจะต้องรอไปอีกนานจนแก่เลยก็ได้

ยาซินมายืนรอรถพระที่นั่งหลังจากเจ้าหน้าที่คุกหลวงโทรมาบอกเขาแล้วว่าชีคชามีลเข้าไปพบนักโทษกาลิบเพียงสิบนาทีเท่านั้นก็เสด็จกลับด้วยสีพระพักต์บึ้งตึง เป็นใครก็ทำใจได้ยากหากเพื่อนในวัยเด็กกลับกลายเป็นหนึ่งในคนที่ลอบฆ่าพ่อของตัวเอง เหตุผลที่กาลิบยังไม่ถูกประหารก็เพราะเขาเคยช่วยชีวิตชีคชามีลไว้และความเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กทำให้ผูกพันประหนึ่งพี่น้อง
รถพระที่นั่งมาจอดหน้าตำหนักตามเวลาที่คาดไว้ ยาซินเป็นคนเข้าไปเปิดประตูรถให้ชีคชามีลเพราะมีเรื่องสำคัญต้องบอกก่อนจะพบแขกสำคัญที่มารอตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน
“ท่านผู้หญิงไมรามารอครับ น่าจะเรื่องของราชองค์รักษ์ธามิน” สีหน้าของยาซินเหมือนกินยาขมๆ มา
“ไม่มาสิแปลก ลูกชายหายไปทั้งคน ไปเตรียมชากลิ่นโปรดมาแล้วกัน เผื่อผมจะถูกตำหนิน้อยลงกว่าที่เคย”
“ใครจะกล้า...”
ชีคชามีลยิ้มกว้าง พระมารดาที่ว่าดุ ยังเทียบไม่ได้กับแม่ของธามิน “ก็น้าไมราไงล่ะที่กล้า”
ยาซินก้มหน้าหัวเราะหายจากหน้าตากินยาขมรีบเดินตามร่างสูงใหญ่เข้าไปในตำหนัก ชีคชามีลตรงรี่ไปที่ห้องรับรองแล้วมองไมราอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าของแม่ที่ห่วงลูกทำให้เขารู้สึกเห็นใจ แต่จะบอกไปตามความจริงคงไม่ได้เมื่อมันคือความเป็นความตายของซาเมราและธามิน
ชีคชามีลนั่งลงข้างๆ ไมราที่นอกจากเป็นแม่นมให้ซาเมราในตอนเด็กแล้วยังเป็นพระสหายสนิทของพระมารดาด้วย เขายิ้มให้อย่างจริงใจก่อนจะทักทายเสียงนุ่ม
“ท่านน้าไมรามารอผมนานแล้วหรือยังครับ”
ไมรายิ้มไม่เต็มริมฝีปากนักเพราะหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปแล้ว แต่ธามินไม่กลับบ้านทั้งๆ ที่มีวันหยุด ถามจากราเนียก็อ้ำอึ้ง จนนางต้องมาถามคนที่น่าจะรู้ดีที่สุดว่าธามินหายไปไหนอย่างไรล่ะ
“ชีคบอกน้ามาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าธามอยู่ที่ไหน ทำไมหลานใช้งานจนไม่ได้กลับบ้านทั้งๆ ที่ผ่านวันหยุดตามตารางมาสองวันแล้ว”
“หลานส่งธามินไปทำงานสำคัญที่ชายแดนครับ อีกไม่กี่วันงานคงเสร็จเรียบร้อย” ถ้าอีกไม่กี่วันเมรากับธามินยังไม่กลับมา เขาอาจตายก่อน
“แล้วทำไมน้าถึงโทรติดต่อธามไม่ได้ล่ะ บอกน้ามาตามตรงนะชีคว่าธามไปทำงานที่ชายแดนจริงๆ หรือเปล่า”
ดวงตาของชามีลไหววูบให้อย่างไรก็บอกความจริงตอนนี้ไม่ได้ “จริงๆ สิครับ ความลับสุดยอดของราชวงศ์เชียวล่ะ หลานเลยยังบอกน้าไมราไม่ได้ตอนนี้”
ยาซินพยายามทำหน้าเฉยสุดชีวิตยามได้ยินคำตอบของชีคชามีลเต็มสองหู พอท่านหญิงไมราถอนใจเริ่มยิ้มออก ชีคกับพี่เลี้ยงก็พากันลอบถอนใจตาม
“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้เอง น้าได้ยินข่าวมาว่าเมราถูกลักพาตัวไปพร้อมกับธาม ฟังแล้วใจหายหมด ที่แท้ก็แค่ข่าวลือ น่าจับตัวคนปล่อยข่าวมาลงโทษเสียจริง”
“ข่าวลือแน่ๆ ครับ เมราแค่ไปเที่ยวเล่น ตอนนี้กลับวังมาแล้ว” ชีคชามีลย้ำน้ำเสียงจริงจัง
ไมราพยักหน้าเชื่อสนิท “หลานจัดการคนปล่อยข่าวลือก็ดีนะ ทำแบบนี้ใช้ไม่ได้ เรื่องความเป็นความตาย เอามาล้อเล่นได้อย่างไร”
“ผมจะจัดการภายในวันนี้เลยครับน้าไมรา”
เมื่อหมดเรื่องที่อยากถามไมราจึงขอตัวกลับอย่างเกรงใจที่กลายเป็นว่านางกังวลมากเกินไปเอง ยังไม่ทันที่ประตูห้องรับรองจะปิดลงสีหน้าของชีคชามีลก็เคร่งเครียด ข่าวการหายตัวไปของเมรารู้ถึงคนนอกได้อย่างไร จากที่อยากจะพักสักสองชั่วโมงกลายเป็นเขารีบเดินเร็วๆ ไปยังห้องบัญชาการพร้อมยาซิน

ธามินหาที่นั่งให้ตัวเองเมื่อต้องเฝ้ายามในระหว่างที่ซาเมรากำลังอาบน้ำอยู่อีกห้องซึ่งมีประตูกั้นไว้ เธอให้เหตุผลที่อยากอาบน้ำแทนการนอนพักให้หายป่วยว่าต้องเดินทางอีกสองวันสองคืนกว่าจะไปถึงหมู่บ้านสุดท้ายติดชายแดน แล้วเขาจะไปเถียงได้อย่างไรว่าองค์หญิงไม่ควรทำ
ธามินฆ่าเวลาด้วยการหยิบแผ่นที่ของชายปริศนาออกมาพิจารณาจุดที่มาร์คไว้ มีจุดสีแดงเต็มไปหมดและจุดสีฟ้าไม่กี่จุดที่เขียนไว้ว่า ‘ปลอดภัย’ พิกัดต่างๆ ช่างคล้ายกับรายงานของชีคชามีลที่เขาเคยอ่าน แสดงว่าชายปริศนาคนนั้นเป็นสายลับของทางการที่แฝงเข้าไปอยู่ในกลุ่มกบฏและรู้จักเขาด้วยไม่เช่นนั้นจะเสี่ยงมาช่วยทำไม
แสงภายในห้องสว่างมากขึ้นเพราะใกล้เที่ยงเต็มที แต่เสียงแหวกว่ายน้ำยังดังอยู่ ธามินเคาะประตูแล้วพูดเสียงดังๆ ให้ซาเมราได้ยิน
“อย่าอยู่ในน้ำนานนะครับองค์หญิง เดี๋ยวไม่หายป่วยกันพอดี”
“น้ำพวกนี้มาจากที่ไหนเหรอ” เธอตะโกนถาม คราวก่อนที่มาไม่ทันได้ถามพี่ชายก็ต้องรีบกลับแล้ว
“มีท่อต่อให้น้ำไหลมาจากโอเอซิสฟารุกครับ เมื่อก่อนที่นี่จะมีทหารเข้ามาพักแรมในระหว่างออกลาดตระเวนบ่อยๆ แต่หลังจากพบทหารถูกฆ่าที่นี่ ห้องลับแห่งนี้เลยไม่ได้ใช้มาเกือบปีแล้ว”
“อะ...อะไรนะ มีทหารถูกฆ่า”
ซาเมราชะงักกึกมองไปรอบตัว ถึงห้องในนี้จะไม่ได้มืดตึ๊ดตื๋อ แต่ว่าการอยู่คนเดียวในห้องที่ไม่ค่อยคุ้นเคยก็อดที่จะระแวงไม่ได้
“ครับ มีอะไรที่องค์หญิงอยากรู้อีกไหม” เขาถามไม่ทันสงสัยในน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของซาเมรา
“ถ้างั้นนายยืนใกล้ๆ หลังประตูไว้นะ ถ้าฉันถามต้องรีบตอบ แต่ห้ามเข้ามาถ้าฉันไม่เรียกเด็ดขาด”
ธามินถอนใจยาวทั้งระอาระคนเอ็นดู “แล้วแต่พระประสงค์”
ซาเมรากำลังว่ายน้ำกลับมาอีกด้านเพราะเสื้อผ้าของเธอถูกถอดกองไว้ตรงนั้น พลันบางอย่างลื่นและพลิ้วไหวเลื่อนผ่านมาแล้วยังพันขาสะบัดก็ไม่หลุด อารามกลัวปนตกใจทำให้เธอไม่ทันได้หันไปมองว่ามันเป็นอะไรด้วยซ้ำ คิดว่าต้องเป็นงูแน่ๆ แล้ว
“กรี๊ด...”
“องค์หญิงเป็นอะไรครับ” ธามินตะโกนถามเสียงดังลั่นพอไม่ได้ยินเสียงตอบก็เลื่อนประตูเปิดแล้ววิ่งไปหา
ร่างเปลือยเปล่าของซาเมรายังแช่อยู่ในน้ำ ใบหน้าของเธอซีดเผือด มือทั้งสองข้างเกาะขอบสระไว้ ในขณะที่ขาข้างหนึ่งสะบัดเร่าๆ ธามินไม่ทันคิดว่าจะเห็นเธอในสภาพนั้นจึงหันหลังไปอย่างรวดเร็ว
“หลับตาไว้ อย่าลืมตาเชียวนะ แล้วพามาฉันขึ้นไปจากสระเดี๋ยวนี้ มีงูอยู่ในน้ำ” ซาเมราสั่งเสียงสั่นจากความกลัวและอับอายเมื่อไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเห็นเธอในสภาพนี้มาก่อน
ธามินหมุนกายกลับมาแล้วกระโจนลงสระ ซาเมรากรี๊ดลั่นแล้วเงียบไป เขามองหางูไปทั่ว พยายามไม่มองร่างขาวผ่องที่เงาของน้ำกระเพื่อมทำให้จิตใจของเขาหวั่นไหว เศษผ้ายาวๆ ลอยผ่านตาไป เขาคว้าไว้แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
“มันไม่ใช่งูนะองค์หญิง แต่เป็นเศษผ้า”
ไม่มีเสียงดีใจจากซาเมรา ธามินผิดสังเกตจึงลืมตามองหาถึงได้รู้ว่าเธอเป็นลมหน้าแนบอยู่กับขอบสระ เขาหลับตาลงค่อยๆ เดินไปใกล้แล้วย่อตัวลงอุ้มร่างเปลือยเปล่าขึ้นมาไว้ในอ้อมอก เนื้อนวลนิ่มหอมกำลังปลุกความปรารถนาในร่างกายที่ต้องการความนุ่มเนียนมาโอบล้อมไว้
ธามินสะบัดหน้าสลัดความคิดเผลอไผลออกไปแล้วก้าวขาขึ้นจากน้ำเดินผ่านผ่านประตูที่ยังเปิดค้างไว้จนกระทั่งหัวเข่ากระแทกเข้ากับขอบเตียง
ร่างหอมกรุ่นถูกทอดวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม ธามินยังคงหลับตาแม้ว่าบางเสี้ยววินาทีอยากมองร่างสวยจนกว่าเธอจะฟื้นขึ้นมา ผ้าห่มผืนหนึ่งที่คว้าได้ถูกคลุมตัวซาเมราไว้ตั้งแต่คอจรดปลายเท้า เขาลืมตาแล้วก้าวถอยหลังไปด้วยอาการหอบเบาๆ ราวกับวิ่งมาไกลแสนไกล ยัยตัวยุ่งทำเรื่องยุ่งให้เขาจนได้

แล้วจะมา up ต่อนะคะ
อัมราน_บรรพตี



บรรพตี
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ต.ค. 2558, 09:06:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ต.ค. 2558, 09:06:00 น.

จำนวนการเข้าชม : 882





<< ตอนที่ 8 ครึ่งแรก   ตอนที่ 9 ครึ่งแรก >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account