ม่านลวงใจ : เปิดจองวันนี้-30 พฤศจิกายน 2558
เปิดจองพร้อมโอน
ม่านลวงใจ โดย มายา
ราคา 109 บาท + ของที่ระลึก (เฉพาะคนที่โอนเงินภายในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 เท่านั้น)
ค่าส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท
รวม 139 บาท
หนังสือขนาด A5 (ขนาดหนังสือทั่วไป) เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 112 หน้า
เปิดจองวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2558 (สั่งพิมพ์ตามยอดจอง เผื่อไม่เกิน 10 เล่ม)
จัดส่งประมาณวันที่ 20 ธันวาคม 2558
สนใจติดต่อได้ที่่ แฟนเพจ : มายา
หรือที่ E-mail : kesmani1@hotmail.com
นิยายเรื่องนี้เรท 25+ นะคะ แต่ตอนอัพลงเวบจะตัดฉาก NC ออกทั้งหมดเพื่อไม่ให้ขัดกับกฏของเวบ (เขาไม่อยากกินแบน อิอิอิ)
***ลงให้อ่าน 70% นะคะ***
เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น...
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
ม่านลวงใจ โดย มายา
ราคา 109 บาท + ของที่ระลึก (เฉพาะคนที่โอนเงินภายในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 เท่านั้น)
ค่าส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท
รวม 139 บาท
หนังสือขนาด A5 (ขนาดหนังสือทั่วไป) เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 112 หน้า
เปิดจองวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2558 (สั่งพิมพ์ตามยอดจอง เผื่อไม่เกิน 10 เล่ม)
จัดส่งประมาณวันที่ 20 ธันวาคม 2558
สนใจติดต่อได้ที่่ แฟนเพจ : มายา
หรือที่ E-mail : kesmani1@hotmail.com
นิยายเรื่องนี้เรท 25+ นะคะ แต่ตอนอัพลงเวบจะตัดฉาก NC ออกทั้งหมดเพื่อไม่ให้ขัดกับกฏของเวบ (เขาไม่อยากกินแบน อิอิอิ)
***ลงให้อ่าน 70% นะคะ***
เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น...
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
Tags: เกศมณี,รดามณี,ไหมขวัญ,มายา,โรมานซ์,เพื่อนสนิท
ตอน: ตอนที่ 7 >>> 70%
ตอนนี้ขออนุญาตลงเป็นตอนสุดท้ายนะคะ (ตอนที่ 7 ลงให้อ่านครบ 100% อยู่นะคะทยอยลงเหมือนทุกตอนค่ะ) สามารถอ่านฉบับเต็มได้ในรูปเล่มหรือ E-book นะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ (-_/\_-)
ตอนที่ 7 (ต่อ)
“กรี๊ดดด!!! ช่วยด้วย พ่อคะช่วยเกมด้วย” เกณิกากรีดร้องขอความช่วยเหลือจากบิดาพร้อมกับดิ้นรนขัดขืนทุบตีแผ่นหลังของชายนิรนามอย่างสุดชีวิต ปรายตามองบิดาเป็นระยะๆ หวังให้ท่านมาช่วยแต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้เธอถึงกับนิ่งอึ้ง นอกจากท่านจะไม่มาช่วยแล้วยังกลับเข้าไปในรถแล้วขับออกไปอย่างไม่ใยดี
นี่มันอะไรกัน...
และความจริงก็ปรากฏเมื่อเธอถูกวางลงที่นั่งเบาะคนขับ และคนที่ลักพาตัวเธอก็โผล่หน้าเข้ามาพร้อมกับสั่งเสียงเข้ม
“ขยับไปนั่งเบาะข้างๆ สิ”
“นี่มันอะไรกัน” เกณิกาที่ยอมขยับไปนั่งอีกเบาะถามเสียงเข้มอย่างต้องการคำตอบเพื่อคลายความสงสัยของตัวเอง
“อย่าคิดว่าใช้วิธีเดิมๆ ได้เป็นครั้งที่สอง ฉันไม่ยอมเด็ดขาด” ว่าพลางกระชากรถพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
“นี่แกจะพาฉันไปไหน ฉันต้องบินไฟท์เช้านะ เดี๋ยวไม่ทัน”
“จะไม่มีใครไปไหนทั้งนั้น” บอกก่อนจะเลี้ยวรถยูเทิร์นกลับนั่นทำให้เกณิกาเริ่มโวยวาย
“ฉันจะไป แกจะมาห้ามไม่ได้ จอดรถเดี๋ยวนี้” เกณิกาหันไปทุบตีดึงทึ้งคนที่กำลังประคองพวงมาลัยยกใหญ่จนเป็นผลให้รถส่ายไปมา
“หยุดเดี๋ยวนี้นะเกม ถ้ารถเสียหลักเกิดอบุติเหตุขึ้นมาน้องปรายจะอยู่กับใคร” เมื่อได้ยินชื่อลูกสาวเกณิกาถึงกับชะงัก ทำท่ากระฟัดกระเฟียด แต่ก็ยอมกลับไปนั่งนิ่งๆ
“โตแล้วนะ ทำอะไรหัดคิดให้มันเยอะๆ กว่านี้หน่อย”
“แล้วที่แกกำลังทำอยู่เนี่ย คิดเยอะมากละสิ” เกณิกาถามประชดพลางมองค้อน
“วางแผนมาอย่างดีเลยล่ะ แกเป็นเมียฉันแล้วอย่าคิดว่าจะปล่อยให้หนีเป็นครั้งที่สอง”
“ฉันไม่ใช่เมียแก” เกณิกาหันมาถลึงตาค้านเสียงเข้มเน้นคำหนักๆ เน้นๆ
“เหรอ...” ปรินทร์ลากรับเสียงยาวพยักหน้าหงึกหงัก กดยิ้มมุมปาก ก่อนจะชะลอรถเปิดไฟเลี้ยว
“หึ...จอดตรงนี้ก็ได้เดี๋ยวฉันหารถกลับเอง” เกณิกายิ้มหยันแต่ก็แอบน้อยใจเล็กๆ เมื่อคิดว่าชายหนุ่มจะปล่อยเธอลงข้างถนน
“ใครบอกว่าฉันจะปล่อยแกไป”
“อ้าว แล้วแกจะจอดรถทำไม”
“ก็แกมันชอบลืม ฉันเลยว่าจะย้อนความหลังสักหน่อย แหม...ทั้งบรรยากาศและสถานที่มันใช่เลยแกว่าไหม” ปรินทร์ดับเครื่องปลดล๊อกเข็มขัดนิรภัยในขณะที่สายตาพราวระยับนั้นมองมาที่เกณิกาอย่างหื่นกระหาย จนคนมองสั่นสะท้านและยิ่งหวนคิดไปถึงวันนั้นเมื่อหลายปีก่อนใบหน้านวลก็แดงจัด
“ไอ้บ้า! ออกรถเดี๋ยวนี้เลยนะ” เกณิกาตวาดพร้อมกับผลักใบหน้าคร้ามที่โน้มมาใกล้
“พูดเหมือนไม่เคย” ปรินทร์แกล้งยั่วอย่างยียวน
“ยังไม่เลิกใช่ไหม”
“เฮ้ยๆๆ เล่นรองเท้าเลยเหรอ” ปรินทร์ร้องพลางยกมือกั้นเมื่อคนโดนล้อถอดร้องเท้าขึ้นมาขู่จะขว้างใส่ และดูท่าจะเอาจริงเสียด้วย
“ก็เออนะสิ ออกรถไปส่งฉันที่บ้านด้วย” เมื่ออีกฝ่ายยังนิ่งไม่ยอมแม้แต่สตาร์ทเครื่องเกณิกาจึงขู่ต่อ “ถ้าแกไม่ยอมออกรถนะฉัน...ฉัน...ฉันจะพาน้องปรายหนีไม่ให้แกและทุกคนเจอเลยคอยดูสิ วางแผนหลอกฉันดีนัก”
“แหม...ขู่จัง” คนโดนขู่คร่ำครวญเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ก็ยอมสตาร์รถและเคลื่อนมันออกไปแต่โดยดี “นี่ถ้าไม่ใช่เพราะน้องปรายไม่ยอมนะเนี่ย”
ได้ยินอย่างนั้นเกณิกาก็ปรายตามองพร้อมกับทำเสียงหึขึ้นจมูก “ถ้าไม่มีลูกแกคงไม่มาตอแยฉันแบบนี้หรอกใช่ไหม”
“แน่ะ” ปรินทร์หันมายิ้มล้อ
“อะไร” ถามเสียงตวาดกลบเกลื่อนความอาย
“งอนใช่ไหมเนี่ย”
“งอนเรื่องอะไร” เกณิกาแกล้งตีหน้าซื่อ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องนี้อยู่ในช่วงเปิดจองนะคะ
เปิดจองตั้งแต่วันนี้-30พฤศจิกายน 2558
ราคา 109 บาท ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท = 139 บาท
จัดส่งหนังสือเดือนธันวาคม
สนใจสั่งจองได้ที่แฟนเพจมายา หรือที่ kesmani1@hotmail.com
E-book : https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjMyMTEiO30
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ (-_/\_-)
ตอนที่ 7 (ต่อ)
“กรี๊ดดด!!! ช่วยด้วย พ่อคะช่วยเกมด้วย” เกณิกากรีดร้องขอความช่วยเหลือจากบิดาพร้อมกับดิ้นรนขัดขืนทุบตีแผ่นหลังของชายนิรนามอย่างสุดชีวิต ปรายตามองบิดาเป็นระยะๆ หวังให้ท่านมาช่วยแต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้เธอถึงกับนิ่งอึ้ง นอกจากท่านจะไม่มาช่วยแล้วยังกลับเข้าไปในรถแล้วขับออกไปอย่างไม่ใยดี
นี่มันอะไรกัน...
และความจริงก็ปรากฏเมื่อเธอถูกวางลงที่นั่งเบาะคนขับ และคนที่ลักพาตัวเธอก็โผล่หน้าเข้ามาพร้อมกับสั่งเสียงเข้ม
“ขยับไปนั่งเบาะข้างๆ สิ”
“นี่มันอะไรกัน” เกณิกาที่ยอมขยับไปนั่งอีกเบาะถามเสียงเข้มอย่างต้องการคำตอบเพื่อคลายความสงสัยของตัวเอง
“อย่าคิดว่าใช้วิธีเดิมๆ ได้เป็นครั้งที่สอง ฉันไม่ยอมเด็ดขาด” ว่าพลางกระชากรถพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
“นี่แกจะพาฉันไปไหน ฉันต้องบินไฟท์เช้านะ เดี๋ยวไม่ทัน”
“จะไม่มีใครไปไหนทั้งนั้น” บอกก่อนจะเลี้ยวรถยูเทิร์นกลับนั่นทำให้เกณิกาเริ่มโวยวาย
“ฉันจะไป แกจะมาห้ามไม่ได้ จอดรถเดี๋ยวนี้” เกณิกาหันไปทุบตีดึงทึ้งคนที่กำลังประคองพวงมาลัยยกใหญ่จนเป็นผลให้รถส่ายไปมา
“หยุดเดี๋ยวนี้นะเกม ถ้ารถเสียหลักเกิดอบุติเหตุขึ้นมาน้องปรายจะอยู่กับใคร” เมื่อได้ยินชื่อลูกสาวเกณิกาถึงกับชะงัก ทำท่ากระฟัดกระเฟียด แต่ก็ยอมกลับไปนั่งนิ่งๆ
“โตแล้วนะ ทำอะไรหัดคิดให้มันเยอะๆ กว่านี้หน่อย”
“แล้วที่แกกำลังทำอยู่เนี่ย คิดเยอะมากละสิ” เกณิกาถามประชดพลางมองค้อน
“วางแผนมาอย่างดีเลยล่ะ แกเป็นเมียฉันแล้วอย่าคิดว่าจะปล่อยให้หนีเป็นครั้งที่สอง”
“ฉันไม่ใช่เมียแก” เกณิกาหันมาถลึงตาค้านเสียงเข้มเน้นคำหนักๆ เน้นๆ
“เหรอ...” ปรินทร์ลากรับเสียงยาวพยักหน้าหงึกหงัก กดยิ้มมุมปาก ก่อนจะชะลอรถเปิดไฟเลี้ยว
“หึ...จอดตรงนี้ก็ได้เดี๋ยวฉันหารถกลับเอง” เกณิกายิ้มหยันแต่ก็แอบน้อยใจเล็กๆ เมื่อคิดว่าชายหนุ่มจะปล่อยเธอลงข้างถนน
“ใครบอกว่าฉันจะปล่อยแกไป”
“อ้าว แล้วแกจะจอดรถทำไม”
“ก็แกมันชอบลืม ฉันเลยว่าจะย้อนความหลังสักหน่อย แหม...ทั้งบรรยากาศและสถานที่มันใช่เลยแกว่าไหม” ปรินทร์ดับเครื่องปลดล๊อกเข็มขัดนิรภัยในขณะที่สายตาพราวระยับนั้นมองมาที่เกณิกาอย่างหื่นกระหาย จนคนมองสั่นสะท้านและยิ่งหวนคิดไปถึงวันนั้นเมื่อหลายปีก่อนใบหน้านวลก็แดงจัด
“ไอ้บ้า! ออกรถเดี๋ยวนี้เลยนะ” เกณิกาตวาดพร้อมกับผลักใบหน้าคร้ามที่โน้มมาใกล้
“พูดเหมือนไม่เคย” ปรินทร์แกล้งยั่วอย่างยียวน
“ยังไม่เลิกใช่ไหม”
“เฮ้ยๆๆ เล่นรองเท้าเลยเหรอ” ปรินทร์ร้องพลางยกมือกั้นเมื่อคนโดนล้อถอดร้องเท้าขึ้นมาขู่จะขว้างใส่ และดูท่าจะเอาจริงเสียด้วย
“ก็เออนะสิ ออกรถไปส่งฉันที่บ้านด้วย” เมื่ออีกฝ่ายยังนิ่งไม่ยอมแม้แต่สตาร์ทเครื่องเกณิกาจึงขู่ต่อ “ถ้าแกไม่ยอมออกรถนะฉัน...ฉัน...ฉันจะพาน้องปรายหนีไม่ให้แกและทุกคนเจอเลยคอยดูสิ วางแผนหลอกฉันดีนัก”
“แหม...ขู่จัง” คนโดนขู่คร่ำครวญเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ก็ยอมสตาร์รถและเคลื่อนมันออกไปแต่โดยดี “นี่ถ้าไม่ใช่เพราะน้องปรายไม่ยอมนะเนี่ย”
ได้ยินอย่างนั้นเกณิกาก็ปรายตามองพร้อมกับทำเสียงหึขึ้นจมูก “ถ้าไม่มีลูกแกคงไม่มาตอแยฉันแบบนี้หรอกใช่ไหม”
“แน่ะ” ปรินทร์หันมายิ้มล้อ
“อะไร” ถามเสียงตวาดกลบเกลื่อนความอาย
“งอนใช่ไหมเนี่ย”
“งอนเรื่องอะไร” เกณิกาแกล้งตีหน้าซื่อ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องนี้อยู่ในช่วงเปิดจองนะคะ
เปิดจองตั้งแต่วันนี้-30พฤศจิกายน 2558
ราคา 109 บาท ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท = 139 บาท
จัดส่งหนังสือเดือนธันวาคม
สนใจสั่งจองได้ที่แฟนเพจมายา หรือที่ kesmani1@hotmail.com
E-book : https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjMyMTEiO30
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ต.ค. 2558, 12:04:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ต.ค. 2558, 12:04:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 946
| << ตอนที่ 7 >>> 30% | ตอนที่ 7 >>> 100% >> |