ตราบาปสีชมพู โดย ลินิน
พรรษกร พรมพิทักษ์ ทายาทเพียงคนเดียวของมหาเศรษฐีหมื่นล้านที่ซ่อนความเย็นชา ร้ายกาจไว้ภายใต้รูปลักษณ์ที่หล่อเหลา เขาผู้ไม่เคยมีสายตาไว้แล กังสดาลสาวน้อยที่หลงรักเขาหมดหัวใจ แต่วันหนึ่งเมื่อหัวใจเริ่มเอนเอียง หล่อนกลับก้าวขึ้นมาในฐานะ ‘ผู้หญิงที่พ่อรัก’ ด้วยความแค้นใจลาพิศจึงตัดสินใจหันหลังให้ครอบครัวนานถึงสี่ปีและวันนี้เมื่อเขากลับมาอีกครั้งในฐานะนักธุรกิจหนุ่มหล่อเจ้าเสน่ห์ผู้ก้าวขึ้นมาเป็นคู่แข่งทางธุรกิจของบิดา เขากลับมาเพื่อทวงคืนทุกอย่างกลับมา และหล่อนเป็นคนแรกที่เขาจะจัดการชำระแค้น ตีตราบาปให้จดจำ
กังสดาล หญิงสาวช่างฝันที่เคยมองโลกในแง่ดี โลกสีชมพูของเธอเปลี่ยนไปเมื่อต้องกลายมาเป็นผู้หญิงของ พรรษกรชายคนเดียวที่เธอรัก เขาสร้างตราบาปให้กับเธอแล้วทิ้งเพียงข้อเสนอ เป็นนางบำเรอของเขาเพื่อแลกกับบ้านอันเป็นความทรงจำเกี่ยวกับแม่สิ่งเดียวที่เธอเหลืออยู่ ซ้ำยังพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านร่วมกับเธอ สายใยบางๆ สุดท้ายจึงขาดสะบั้นลง เธอตัดสินใจหันหลังให้กับเขาชั่วชีวิตพร้อมกับลูกน้อยในครรภ์ แต่ไม่คิดมาก่อนว่าวันหนึ่งนั้น มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อผู้เย่อหยิ่งจะต้องเป็นฝ่ายยอมสิโรราบให้กับผู้หญิงที่เขาเคยบอกว่าจะไม่มีวันชายตาแล
กังสดาล หญิงสาวช่างฝันที่เคยมองโลกในแง่ดี โลกสีชมพูของเธอเปลี่ยนไปเมื่อต้องกลายมาเป็นผู้หญิงของ พรรษกรชายคนเดียวที่เธอรัก เขาสร้างตราบาปให้กับเธอแล้วทิ้งเพียงข้อเสนอ เป็นนางบำเรอของเขาเพื่อแลกกับบ้านอันเป็นความทรงจำเกี่ยวกับแม่สิ่งเดียวที่เธอเหลืออยู่ ซ้ำยังพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านร่วมกับเธอ สายใยบางๆ สุดท้ายจึงขาดสะบั้นลง เธอตัดสินใจหันหลังให้กับเขาชั่วชีวิตพร้อมกับลูกน้อยในครรภ์ แต่ไม่คิดมาก่อนว่าวันหนึ่งนั้น มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อผู้เย่อหยิ่งจะต้องเป็นฝ่ายยอมสิโรราบให้กับผู้หญิงที่เขาเคยบอกว่าจะไม่มีวันชายตาแล
Tags: ลินิน ละครช่อง 3
ตอน: คนที่แอบรัก
กังสดาลกลับบ้านในตอนเกือบห้าทุ่ม แม้โทรบอกล่วงหน้าแล้วแต่ศักดินัยก็ยังอดทนนั่งรอเธออยู่ในห้องรับแขกโดยหอบงานมาทำด้วย ทำให้พรรษกรที่เพิ่งกลับมาถึงก่อนเธอแค่ไม่กี่นาทีอดหมั่นไส้ไม่ได้ เขาเพิ่งเริ่มสังเกตว่าบิดาดูห่วงใยกังสดาลมากเกินกว่าจะเลี้ยงให้อยู่ในฐานะลูกเลี้ยงธรรมดา
ชายหนุ่มหยุดยืนบนบันไดแล้วเหลียวมองกลับลงมาเมื่อเห็นบิดาลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเท้ามาหากังสดาล เป็นห่วงเป็นใยมากกว่าเขาที่เป็นลูกแท้ๆ เสียอีก
“กิ๋ว มืดๆ ค่ำๆ แบบนี้อย่าออกไปไหนอีกนะ ถ้าจะไปไหนละก็เรียกให้บัญชาหรือใครไปส่งก็ได้ คนรถเรามีหลายคน ไม่ต้องเกรงใจ”
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำเสียงแผ่ว หลุบตามองพื้น รู้สึกผิดที่ทำให้บิดาเลี้ยงเป็นห่วง แต่ต้องเงยขึ้นมาสบตาคนพูดกับถ้อยคำห่วงใยมากล้นที่เธอสัมผัสได้
“ลุงเป็นห่วง”
ขอบตาของกังสดาลร้อนผ่าว เมื่อไม่มีแม่แล้ว ศักดินัยก็เหมือนเป็นหลักยึดเดียวที่เธอเหลืออยู่ ฝ่ามือหนาแต่อบอุ่นวางมาบนศีรษะเธอ ทำให้คนที่มองลงมาจากราวบันไดหมั่นไส้สุดกำลัง เดินปึงปังกลับเข้าห้อง เสียงปิดประตูดังลั่นทำให้คนทั้งคู่สะดุ้ง ศักดินัยส่ายหน้าระอา
“โตแล้วก็ยังทำนิสัยเป็นเด็ก อย่าถือสาพี่เขาเลยนะกิ๋ว”
“ไม่หรอกค่ะคุณลุง กิ๋วชินแล้ว” หญิงสาวส่งหัวเราะสดใสไปให้ ไม่อยากให้ศักดินัยรู้สึกทุกข์ร้อนไปกับเธอ อีกอย่างก็กลัวว่าท่านจะล่วงรู้ความรู้สึกภายในใจลึกๆ ที่เธอเก็บซุกซ่อนมันไว้อย่างดี มีแค่เพียงชวัลภาเท่านั้นที่รู้ว่าเธอแอบคิดอย่างไรกับพรรษกร ผู้ชายที่ไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา ซ้ำยังเกลียดจนไม่อยากมองหน้า
“นั่นสินะ” ศักดินัยอดหัวเราะออกมาไม่ได้ หยุดคล้ายจะชั่งใจอะไรอยู่แล้วตัดสินใจถามขึ้น “อยากไปเรียนเมืองนอกหรือเปล่า”
“คะ?” กังสดาลตาโต ตกใจมากกว่าประหลาดใจ
“หลังหนูเรียนจบ ลุงจะส่งหนูไปเรียนที่ญี่ปุ่น จบแล้วค่อยกลับมาใช้ทุนที่บริษัทเรา ตกลงไหม”
“เอ่อ…” หญิงสาวอึกอักเพราะความเกรงใจ เท่าที่บิดาเลี้ยงส่งเสียเธอให้เรียนมหาวิทยาลัย ให้เงินใช้รายเดือนทุกเดือนอย่างที่เธอไม่ต้องลำบากขวานขวายหาเองก็นับว่าเป็นบุญคุณมากแล้ว “แต่ว่ากิ๋ว…”
“ถ้าไม่อยากไปเพราะเกรงใจละก็ เลิกคิดได้เลย ถ้าไม่สบายใจก็ตั้งใจเรียนให้จบแล้วกลับมาใช้ทุนที่บริษัทของเรา นอกเสียจากว่ากิ๋วไม่อยากไปเพราะเหตุผลอื่น” ศักดินัยบอกแล้วเหลือบตาขึ้นไปมองประตูห้องนอนของลูกชาย ใช่ว่าเขาจะดูไม่ออกว่ากังสดาลคิดอย่างไรกับพรรษกร ถึงได้คิดจะส่งเธอหนีไปให้ไกลก่อนที่หญิงสาวจะกลายเป็นเครื่องมือเรียกร้องความสนใจของพรรษกรเข้าสักวัน
“ขอบคุณมากนะคะคุณลุง” หญิงสาวขยับเข้ามาใกล้ กราบไปบนอกของผู้มากวัยกว่า ศักดินัยจึงดึงร่างบางที่เริ่มสั่นเพราะแรงสะอื้นเข้ามากอด เป็นจังหวะเดียวกับที่พรรษกรเปลี่ยนใจจะออกไปค้างที่คอนโดมิเนียมใหม่ที่พ่อเพิ่งซื้อให้เปิดประตูออกมาเห็นภาพนั่นเข้าอย่างจัง หัวคิ้วหนาขยับย่น
ทำอะไรกัน…
ความคิดอกุศลแล่นไปไกล กรามขบแน่นเมื่อต้องใช้ความคิดหนักว่าที่ผ่านมาสองคนนี้มีท่าทีมีต่อกันที่ส่อไปในทางชู้สาวหรือไม่
“ผมจะออกไปข้างนอก” ชายหนุ่มส่งเสียงดังลงมาเพื่อให้สองร่างออกจากอ้อมกอดของกันและกัน พอเห็นน้ำตาบนหน้าใสๆ นั้นก็ยิ่งหมั่นไส้ ทำเป็นบีบน้ำตา ไม่รู้อ้อนขออะไรพ่อเขาอีก จะเลี้ยงเป็นลูกหรือเลี้ยงเป็นอะไรก็ไม่รู้ถึงได้ตามใจเสียขนาดนั้น
“นี่มันห้าทุ่มแล้วไม่ใช่เหรอ จะออกไปไหนอีก”
“ผมก็ต้องไปฉลองวันเกิดหน่อยสิครับ พ่อไม่ได้จัดงานเลี้ยงอะไรไว้ให้ผมนี่” พรรษกรประชดเสร็จก็เดินตัวปลิวออกไป พักใหญ่ก็ได้ยินเสียงออกรถดังกระหึ่มเหมือนจะปลุกคนทั้งบ้าน
ศักดินัยส่ายหน้าอีกครั้ง ใช่ว่าเขาไม่อยากจะเลี้ยงฉลองวันเกิดให้พรรษกร แต่เพราะเจ้าลูกชายตัวดีของเขาไม่เคยมาร่วมงานวันเกิดตัวเองที่พ่อจัดไว้ให้เลยสักครั้งนับตั้งแต่เขาพาบุญณิสาเข้ามาอยู่ในบ้าน เขาก็เลยล้มเลิกงานนี้มาสี่ปีแล้ว
“ไปนอนเถอะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนสามโมงเช้านี่ ใช่ไหม”
“ค่ะ” กังสดาลรับคำแต่ก็อดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้ที่บิดาเลี้ยงของเธอจดจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอได้หมด แม้กระทั่งเรื่องของเวลาเรียน เขาไม่เคยลืมวันเกิดเธอ จำได้ว่าเธอชอบอะไรและไม่ชอบอะไร
หญิงสาวยกมือไหว้อีกครั้ง หมุนกายกลับเข้าห้องไป รับรู้ได้ว่ามีสายตาของผู้มากวัยกว่าตามหลังมา ริมฝีปากเธอเม้มจนเป็นสีซีดแต่พยายามปัดความคิดในทางร้ายออกไป
นับตั้งแต่คืนวันเกิดของพรรษกร กังสดาลก็ไม่ได้เจอหน้าเขาอีกเลย รู้แต่เพียงว่าชายหนุ่มพักอยู่ที่คอนโดมิเนียมหรูไม่ไกลจากบริษัทหลักทรัพย์พีพีทีเท่าไรนัก และเห็นว่าเช้านี้เขาจะเริ่มไปทำงานที่บริษัทตามความต้องการของบิดาแล้ว
เธอเผลอยิ้มเมื่อนึกภาพชายหนุ่มแต่งกายสุภาพสวมสูทเนี๊ยบไปทั้งตัวให้สมกับเป็นว่าที่ผู้บริหารไม่ออก เพราะเคยชินแต่กับความไม่เนี๊ยบของเขา
เสื้อผ้าที่เธอเคยเห็นพรรษกรสวมใส่ไปเรียนก็คือกางเกงยีนส์ เสื้อเชิ้ตขาวที่แม้จะเป็นเสื้อที่นักศึกษาสวมใส่ปกติแต่ก็ปลดกระดุมลงมาหลายเม็ดอวดแผงอกเซ็กซี่ที่ชวนให้สาวๆ จินตนาการต่อว่าถ้าปลดออกทุกเม็ดแล้วจะเป็นอย่างไร ไม่เพียงแค่สาวๆ คนอื่นหรอกแม้แต่เธอก็ยังเคยแอบคิด ก็เขาทั้งหล่อทั้งเซ็กซี่ออกขนาดนั้น สาวๆ ที่ไหนแค่เห็นก็ใจละลาย เสียแต่ว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้มยากไปหน่อย เธอเข้ามาอยู่ที่บ้านพรมพิทักษ์มานานหลายปีแล้ว เธอยังไม่เคยเห็นพรรษกรยิ้มเลยสักครั้งเดียว
ชายหนุ่มหยุดยืนบนบันไดแล้วเหลียวมองกลับลงมาเมื่อเห็นบิดาลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเท้ามาหากังสดาล เป็นห่วงเป็นใยมากกว่าเขาที่เป็นลูกแท้ๆ เสียอีก
“กิ๋ว มืดๆ ค่ำๆ แบบนี้อย่าออกไปไหนอีกนะ ถ้าจะไปไหนละก็เรียกให้บัญชาหรือใครไปส่งก็ได้ คนรถเรามีหลายคน ไม่ต้องเกรงใจ”
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำเสียงแผ่ว หลุบตามองพื้น รู้สึกผิดที่ทำให้บิดาเลี้ยงเป็นห่วง แต่ต้องเงยขึ้นมาสบตาคนพูดกับถ้อยคำห่วงใยมากล้นที่เธอสัมผัสได้
“ลุงเป็นห่วง”
ขอบตาของกังสดาลร้อนผ่าว เมื่อไม่มีแม่แล้ว ศักดินัยก็เหมือนเป็นหลักยึดเดียวที่เธอเหลืออยู่ ฝ่ามือหนาแต่อบอุ่นวางมาบนศีรษะเธอ ทำให้คนที่มองลงมาจากราวบันไดหมั่นไส้สุดกำลัง เดินปึงปังกลับเข้าห้อง เสียงปิดประตูดังลั่นทำให้คนทั้งคู่สะดุ้ง ศักดินัยส่ายหน้าระอา
“โตแล้วก็ยังทำนิสัยเป็นเด็ก อย่าถือสาพี่เขาเลยนะกิ๋ว”
“ไม่หรอกค่ะคุณลุง กิ๋วชินแล้ว” หญิงสาวส่งหัวเราะสดใสไปให้ ไม่อยากให้ศักดินัยรู้สึกทุกข์ร้อนไปกับเธอ อีกอย่างก็กลัวว่าท่านจะล่วงรู้ความรู้สึกภายในใจลึกๆ ที่เธอเก็บซุกซ่อนมันไว้อย่างดี มีแค่เพียงชวัลภาเท่านั้นที่รู้ว่าเธอแอบคิดอย่างไรกับพรรษกร ผู้ชายที่ไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา ซ้ำยังเกลียดจนไม่อยากมองหน้า
“นั่นสินะ” ศักดินัยอดหัวเราะออกมาไม่ได้ หยุดคล้ายจะชั่งใจอะไรอยู่แล้วตัดสินใจถามขึ้น “อยากไปเรียนเมืองนอกหรือเปล่า”
“คะ?” กังสดาลตาโต ตกใจมากกว่าประหลาดใจ
“หลังหนูเรียนจบ ลุงจะส่งหนูไปเรียนที่ญี่ปุ่น จบแล้วค่อยกลับมาใช้ทุนที่บริษัทเรา ตกลงไหม”
“เอ่อ…” หญิงสาวอึกอักเพราะความเกรงใจ เท่าที่บิดาเลี้ยงส่งเสียเธอให้เรียนมหาวิทยาลัย ให้เงินใช้รายเดือนทุกเดือนอย่างที่เธอไม่ต้องลำบากขวานขวายหาเองก็นับว่าเป็นบุญคุณมากแล้ว “แต่ว่ากิ๋ว…”
“ถ้าไม่อยากไปเพราะเกรงใจละก็ เลิกคิดได้เลย ถ้าไม่สบายใจก็ตั้งใจเรียนให้จบแล้วกลับมาใช้ทุนที่บริษัทของเรา นอกเสียจากว่ากิ๋วไม่อยากไปเพราะเหตุผลอื่น” ศักดินัยบอกแล้วเหลือบตาขึ้นไปมองประตูห้องนอนของลูกชาย ใช่ว่าเขาจะดูไม่ออกว่ากังสดาลคิดอย่างไรกับพรรษกร ถึงได้คิดจะส่งเธอหนีไปให้ไกลก่อนที่หญิงสาวจะกลายเป็นเครื่องมือเรียกร้องความสนใจของพรรษกรเข้าสักวัน
“ขอบคุณมากนะคะคุณลุง” หญิงสาวขยับเข้ามาใกล้ กราบไปบนอกของผู้มากวัยกว่า ศักดินัยจึงดึงร่างบางที่เริ่มสั่นเพราะแรงสะอื้นเข้ามากอด เป็นจังหวะเดียวกับที่พรรษกรเปลี่ยนใจจะออกไปค้างที่คอนโดมิเนียมใหม่ที่พ่อเพิ่งซื้อให้เปิดประตูออกมาเห็นภาพนั่นเข้าอย่างจัง หัวคิ้วหนาขยับย่น
ทำอะไรกัน…
ความคิดอกุศลแล่นไปไกล กรามขบแน่นเมื่อต้องใช้ความคิดหนักว่าที่ผ่านมาสองคนนี้มีท่าทีมีต่อกันที่ส่อไปในทางชู้สาวหรือไม่
“ผมจะออกไปข้างนอก” ชายหนุ่มส่งเสียงดังลงมาเพื่อให้สองร่างออกจากอ้อมกอดของกันและกัน พอเห็นน้ำตาบนหน้าใสๆ นั้นก็ยิ่งหมั่นไส้ ทำเป็นบีบน้ำตา ไม่รู้อ้อนขออะไรพ่อเขาอีก จะเลี้ยงเป็นลูกหรือเลี้ยงเป็นอะไรก็ไม่รู้ถึงได้ตามใจเสียขนาดนั้น
“นี่มันห้าทุ่มแล้วไม่ใช่เหรอ จะออกไปไหนอีก”
“ผมก็ต้องไปฉลองวันเกิดหน่อยสิครับ พ่อไม่ได้จัดงานเลี้ยงอะไรไว้ให้ผมนี่” พรรษกรประชดเสร็จก็เดินตัวปลิวออกไป พักใหญ่ก็ได้ยินเสียงออกรถดังกระหึ่มเหมือนจะปลุกคนทั้งบ้าน
ศักดินัยส่ายหน้าอีกครั้ง ใช่ว่าเขาไม่อยากจะเลี้ยงฉลองวันเกิดให้พรรษกร แต่เพราะเจ้าลูกชายตัวดีของเขาไม่เคยมาร่วมงานวันเกิดตัวเองที่พ่อจัดไว้ให้เลยสักครั้งนับตั้งแต่เขาพาบุญณิสาเข้ามาอยู่ในบ้าน เขาก็เลยล้มเลิกงานนี้มาสี่ปีแล้ว
“ไปนอนเถอะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนสามโมงเช้านี่ ใช่ไหม”
“ค่ะ” กังสดาลรับคำแต่ก็อดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้ที่บิดาเลี้ยงของเธอจดจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอได้หมด แม้กระทั่งเรื่องของเวลาเรียน เขาไม่เคยลืมวันเกิดเธอ จำได้ว่าเธอชอบอะไรและไม่ชอบอะไร
หญิงสาวยกมือไหว้อีกครั้ง หมุนกายกลับเข้าห้องไป รับรู้ได้ว่ามีสายตาของผู้มากวัยกว่าตามหลังมา ริมฝีปากเธอเม้มจนเป็นสีซีดแต่พยายามปัดความคิดในทางร้ายออกไป
นับตั้งแต่คืนวันเกิดของพรรษกร กังสดาลก็ไม่ได้เจอหน้าเขาอีกเลย รู้แต่เพียงว่าชายหนุ่มพักอยู่ที่คอนโดมิเนียมหรูไม่ไกลจากบริษัทหลักทรัพย์พีพีทีเท่าไรนัก และเห็นว่าเช้านี้เขาจะเริ่มไปทำงานที่บริษัทตามความต้องการของบิดาแล้ว
เธอเผลอยิ้มเมื่อนึกภาพชายหนุ่มแต่งกายสุภาพสวมสูทเนี๊ยบไปทั้งตัวให้สมกับเป็นว่าที่ผู้บริหารไม่ออก เพราะเคยชินแต่กับความไม่เนี๊ยบของเขา
เสื้อผ้าที่เธอเคยเห็นพรรษกรสวมใส่ไปเรียนก็คือกางเกงยีนส์ เสื้อเชิ้ตขาวที่แม้จะเป็นเสื้อที่นักศึกษาสวมใส่ปกติแต่ก็ปลดกระดุมลงมาหลายเม็ดอวดแผงอกเซ็กซี่ที่ชวนให้สาวๆ จินตนาการต่อว่าถ้าปลดออกทุกเม็ดแล้วจะเป็นอย่างไร ไม่เพียงแค่สาวๆ คนอื่นหรอกแม้แต่เธอก็ยังเคยแอบคิด ก็เขาทั้งหล่อทั้งเซ็กซี่ออกขนาดนั้น สาวๆ ที่ไหนแค่เห็นก็ใจละลาย เสียแต่ว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้มยากไปหน่อย เธอเข้ามาอยู่ที่บ้านพรมพิทักษ์มานานหลายปีแล้ว เธอยังไม่เคยเห็นพรรษกรยิ้มเลยสักครั้งเดียว
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ต.ค. 2558, 20:53:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ต.ค. 2558, 20:53:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 787
| << วันวาน 100% | ตอนที่ 8 >> |