บัญชาราคี โดย ญาสุมินทร์
แอนเดรย์ แมกแคนเดล ทายาทตระกูลดังผู้ร่ำรวย เขาหล่อ ร้ายและไม่ไว้ใจเธอ เขาจึงทำทุกทางเพื่อบีบให้เธอยอมสารภาพว่าเข้ามาที่บ้านเขาอย่างมีจุดประสงค์
“ขอโทษที่พูดแทงใจดำนะคะ แต่ฉันเป็นคนชอบพูดตรงๆ ไม่ชอบกั๊ก”
“เธอแทงใจดำฉันไปแล้ว ลองโดนฉันแทงหน่อยเป็นไง” ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้าย มนัสนัญหัวใจหล่นตูมเดียวลงไปอยู่บนตาตุ่ม
แทง?
ตาบ้า…แทงอะไร
“แทงบ้าบออะไรของคุณ กลับไปได้แล้วค่ะ มันเป็นเวลาเลิกงานของฉันแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปดูแลท่านแต่เช้า” ทั้งที่กลัวแสนกลัว แต่หญิงสาวก็ยังฝืนน้ำเสียงที่เกือบจะสั่นให้กลับเป็นปกติ
“ฉันจะไม่กลับออกไป จนกว่าจะได้แทงเธอกลับบ้าง”
“ฉันไม่มีอะไรให้คุณแทงทั้งนั้นแหละ กลับไปได้แล้วค่ะ” หญิงสาวยกมือมากันอันเดรย์ที่ขยับมาชิดอีก ตาคู่สวยเขียวปัด เพราะคำพูดสองแง่สองง่ามของเขา
“มีสิ ที่แทงในตัวเธอมีเยอะแยะ”
“คุณ!” หญิงสาวได้แต่กรีดร้องในใจ เขาช่างพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ไม่อายปาก นี่นะหรือผู้ชายที่มีผู้หญิงมากมายพร้อมจะดาหน้าเข้าหา ไม่มีอะไรดีเลยสักนิด ปากร้ายมือไวเป็นที่หนึ่ง ถึงเขาจะหล่อลากไส้ออกมาตั้งหลายขด แต่เธอไม่หลงเสน่ห์ผู้ชายอย่างนี้หรอก
“ลองให้ฉันแทงดูหน่อยไหม เธออาจจะชอบ”
“ขอโทษที่พูดแทงใจดำนะคะ แต่ฉันเป็นคนชอบพูดตรงๆ ไม่ชอบกั๊ก”
“เธอแทงใจดำฉันไปแล้ว ลองโดนฉันแทงหน่อยเป็นไง” ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้าย มนัสนัญหัวใจหล่นตูมเดียวลงไปอยู่บนตาตุ่ม
แทง?
ตาบ้า…แทงอะไร
“แทงบ้าบออะไรของคุณ กลับไปได้แล้วค่ะ มันเป็นเวลาเลิกงานของฉันแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปดูแลท่านแต่เช้า” ทั้งที่กลัวแสนกลัว แต่หญิงสาวก็ยังฝืนน้ำเสียงที่เกือบจะสั่นให้กลับเป็นปกติ
“ฉันจะไม่กลับออกไป จนกว่าจะได้แทงเธอกลับบ้าง”
“ฉันไม่มีอะไรให้คุณแทงทั้งนั้นแหละ กลับไปได้แล้วค่ะ” หญิงสาวยกมือมากันอันเดรย์ที่ขยับมาชิดอีก ตาคู่สวยเขียวปัด เพราะคำพูดสองแง่สองง่ามของเขา
“มีสิ ที่แทงในตัวเธอมีเยอะแยะ”
“คุณ!” หญิงสาวได้แต่กรีดร้องในใจ เขาช่างพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ไม่อายปาก นี่นะหรือผู้ชายที่มีผู้หญิงมากมายพร้อมจะดาหน้าเข้าหา ไม่มีอะไรดีเลยสักนิด ปากร้ายมือไวเป็นที่หนึ่ง ถึงเขาจะหล่อลากไส้ออกมาตั้งหลายขด แต่เธอไม่หลงเสน่ห์ผู้ชายอย่างนี้หรอก
“ลองให้ฉันแทงดูหน่อยไหม เธออาจจะชอบ”
Tags: ไลต์ออฟเลิฟ ลินิน ญาสุมินทร์ พาฝัน
ตอน: อัพเพิ่ม
แทนคำตอบ ชายหนุ่มก้าวเท้ายาวๆ มาหยุดหน้ากล่องเครื่องประดับหลายชิ้น ที่เขาแค่มองก็รู้ว่ามูลค่าของมันหากคิดเป็นเงินไทยก็หลายสิบล้านบาท เขาดึงกล่องขึ้นมาชูหรา
“อธิบายทีซิสาวน้อย ว่ามันคืออะไร”
“แหวน สร้อย นาฬิกา” เธอตอบไม่ทันหมดก็โดนรวบเข้ามาในอ้อมกอดเขาทั้งตัว
“อย่ามายวนฉันนะ มนัสนัญ”
“เปล่ายวนนะคะ ก็คุณถามว่ามันคืออะไร” หญิงสาวดิ้นเต็มแรงแต่ยิ่งดิ้น อ้อมแขนนั่นก็ยิ่งรัดแน่น แล้วริมฝีปากร้อนก็นาบลงมาหาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
ชายหนุ่มบดขยี้รุนแรงหนักหน่วงด้วยความหมั่นไส้แม่คนอวดดี จอมกวนโมโห จูบนั้นจึงเป็นจูบที่ไร้ความอ่อนหวานนุ่มนวล แต่เป็นจูบลงโทษที่หวังให้คนช่างยั่วเข็ดหลาบ
ลิ้นร้อนดุนดันเพื่อผ่านเข้าไปลิ้มความหวานจากคนปากเก่ง หญิงสาวเบี่ยงหน้าหนี แต่ฝ่ามือหนาตรึงต้นคอเธอไว้แล้วเลื่อนมาตรึงเส้นผมเธอให้แหงนรับจุมพิตร้อนดุเดือดจากเขา
กำปั้นเล็กยกมาทุบไปหลายที ทั้งทุบทั้งผลักแต่ร่างหนาไม่สะดุ้งสะเทือน ซ้ำจูบเขายังเรียกร้องให้เธอตอบสนอง แต่แม้เข่าจะอ่อนจนแทบทรุดแต่หญิงสาวก็ไม่ยอมเปิดทางให้เขาเข้ามารุกรานง่ายๆ แม้ต้องใช้ความพยายามอย่างมากแต่ที่สุดแล้วมนัสนัญก็ผลักเขาออกห่างจนได้
“ทำอะไรของคุณ”
“จูบไง”
“คุณนี่มัน!” หญิงสาวหน้าร้อน แดงก่ำด้วยความโกรธ ทำให้อันเดรย์สะใจ
“คราวนี้จะตอบได้หรือยัง ว่าเธอคิดจะพอหรือยัง สำหรับการปอกลอกผู้หญิงแก่ที่น่าสงสารคนหนึ่ง ที่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเธอ”
“ไม่ใช่นะคะ คุณเข้าใจผิด” หญิงสาวเสียงดังกลับแล้วชี้นิ้วไปบนของมีค่าหลายอย่างบนกล่องที่วางไว้เหนือเตียงนอน “ฉันไม่เคยอยากได้ของพวกนั้นจากท่าน ถ้าฉันอยากได้ ฉันก็เก็บเงินซื้อของฉันเอง”
“แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธ”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่เคย ถ้าอยากรู้ว่าฉันพยายามปฏิเสธท่านแค่ไหนก็ไปถามท่านดูเถอะค่ะ”
“งั้นขอคืนได้ไหม” ชายหนุ่มลองหยั่งเชิง แอบสังเกตมนัสนัญตลอดเวลา แต่หญิงสาวไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียวที่จะเดินกลับไปหยิบกล่องเครื่องประดับนั่นมาส่งให้
“นี่ค่ะ รับรองว่าครบทุกอย่าง”
อันเดรย์มองหน้าหญิงสาวคล้ายกับจะประเมินท่าที ก้มมองของในมือแล้วย้อนถาม “แน่ใจนะว่าไม่เสียดาย ของในนี้รวมกันก็มากอยู่นะ มากกว่าเงินเดือนเธอตั้งหลายปี”
“ไม่เสียดายหรอกค่ะ” หญิงสาวจ้องดวงตาสีเทาของคนที่เพิ่งขโมยจูบแรกไปจากเธออย่างหน้าไม่อาย พยายามข่มอารมณ์ขุ่นมัวไว้ เพราะคนแบบนี้ยิ่งทำท่ากลัว ทำโวยวายเขาก็ยิ่งหาทางแกล้งเธอ ดูก็รู้ว่าอันเดรย์ไม่ชอบหน้าเธอนัก ใช่สิ ถ้าเธอสูงกว่านี้อีกหน่อย อกไซส์ใหญ่กว่านี้อีกนิด เขาก็คงไม่จงใจหาเรื่องแบบนี้หรอก
“ไม่เสียดาย…” อันเดรย์ลากเสียงยียวนแล้วเดินวนรอบตัวเธอ “จริงเร้อ”
“นี่คุณ อย่าหาเรื่องกันได้ไหมคะ ของก็คืนไปแล้ว ฉันจะเสียดายหรือไม่เสียดายก็คืนไปแล้ว จะเอายังไงอีกคะ” มนัสนัญชักหงุดหงิด
อันเดรย์จงใจเดินวนจนเธอเวียนหัว ยกมือมากุมขมับ เขาจึงถือวิสาสะดึงตัวเธอมาแนบชิด ใช้ไหล่ตัวเองเป็นที่ให้ตัวเธอพิง
“ให้อุ้มไหม”
“ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ที่เวียนหัวก็เพราะคุณเดินวนไปมานี่แหละค่ะ ถ้าคุณออกไปจากห้องฉัน อาการก็ดีขึ้นเอง”
“ไม่ทันไรไล่เจ้าของบ้านแล้วงั้นเหรอ”
หญิงสาวอ่อนอกอ่อนใจ ฝืนตัวออกแต่วงแขนนั้นยิ่งกระชับแน่นขึ้น ซ้ำยังใช้มื่อที่ว่างกอดเอวเธอไว้แน่น เมื่อเธอดิ้นข้อมือจึงเลื่อนมาถึงฐานอกที่พอเขาขยับแขนนิดเดียวมันก็โดนหน้าอกเธอไปเต็มๆ
“คุณ…ปล่อยนะคะ มันโดน…” หญิงสาวพูดไม่ออก ซ้ำคนทำยังทำหน้าซื่อ ก้มหน้าลงมาใกล้ จมูกเฉียดพวงแก้มเธอไปนิดเดียว
“โดนอะไร”
“ก็โดน…”
“หืม?” ปื้นคิ้วหนาเลิกขึ้น มนัสนัญขัดใจ แต่เพราะเป็นคนตรงแสนตรง เธอจึงเค้นเสียงลอดไรฟัน
“โดนนมฉัน”
“ตาย…ฉันไม่รู้ตัวเลย” คนทำใจดีเลื่อนมือลงมาต่ำแต่คราวนี้มันอยู่เหนือ โอ้ย…คนอะไรแบบนี้นะ ถ้าไม่เกรงใจว่าเป็นลูกเจ้านายละก็ เธอจะด่าให้คิดตามไม่ทันเลย
“คุณ!”
“แบบนี้โอเคไหม”
“คุณอันเดรย์!”
“ถ้ายังไม่โอเคจะได้หาตำแหน่งใหม่” อันเดรย์เลื่อนมือขึ้นลง หาตำแหน่งที่วางแขน เสียงเขายังดังอยู่ใกล้ๆ หู “เอาตรงไหนดีล่ะ ช่วยคิดทีสิ”
“อธิบายทีซิสาวน้อย ว่ามันคืออะไร”
“แหวน สร้อย นาฬิกา” เธอตอบไม่ทันหมดก็โดนรวบเข้ามาในอ้อมกอดเขาทั้งตัว
“อย่ามายวนฉันนะ มนัสนัญ”
“เปล่ายวนนะคะ ก็คุณถามว่ามันคืออะไร” หญิงสาวดิ้นเต็มแรงแต่ยิ่งดิ้น อ้อมแขนนั่นก็ยิ่งรัดแน่น แล้วริมฝีปากร้อนก็นาบลงมาหาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
ชายหนุ่มบดขยี้รุนแรงหนักหน่วงด้วยความหมั่นไส้แม่คนอวดดี จอมกวนโมโห จูบนั้นจึงเป็นจูบที่ไร้ความอ่อนหวานนุ่มนวล แต่เป็นจูบลงโทษที่หวังให้คนช่างยั่วเข็ดหลาบ
ลิ้นร้อนดุนดันเพื่อผ่านเข้าไปลิ้มความหวานจากคนปากเก่ง หญิงสาวเบี่ยงหน้าหนี แต่ฝ่ามือหนาตรึงต้นคอเธอไว้แล้วเลื่อนมาตรึงเส้นผมเธอให้แหงนรับจุมพิตร้อนดุเดือดจากเขา
กำปั้นเล็กยกมาทุบไปหลายที ทั้งทุบทั้งผลักแต่ร่างหนาไม่สะดุ้งสะเทือน ซ้ำจูบเขายังเรียกร้องให้เธอตอบสนอง แต่แม้เข่าจะอ่อนจนแทบทรุดแต่หญิงสาวก็ไม่ยอมเปิดทางให้เขาเข้ามารุกรานง่ายๆ แม้ต้องใช้ความพยายามอย่างมากแต่ที่สุดแล้วมนัสนัญก็ผลักเขาออกห่างจนได้
“ทำอะไรของคุณ”
“จูบไง”
“คุณนี่มัน!” หญิงสาวหน้าร้อน แดงก่ำด้วยความโกรธ ทำให้อันเดรย์สะใจ
“คราวนี้จะตอบได้หรือยัง ว่าเธอคิดจะพอหรือยัง สำหรับการปอกลอกผู้หญิงแก่ที่น่าสงสารคนหนึ่ง ที่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเธอ”
“ไม่ใช่นะคะ คุณเข้าใจผิด” หญิงสาวเสียงดังกลับแล้วชี้นิ้วไปบนของมีค่าหลายอย่างบนกล่องที่วางไว้เหนือเตียงนอน “ฉันไม่เคยอยากได้ของพวกนั้นจากท่าน ถ้าฉันอยากได้ ฉันก็เก็บเงินซื้อของฉันเอง”
“แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธ”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่เคย ถ้าอยากรู้ว่าฉันพยายามปฏิเสธท่านแค่ไหนก็ไปถามท่านดูเถอะค่ะ”
“งั้นขอคืนได้ไหม” ชายหนุ่มลองหยั่งเชิง แอบสังเกตมนัสนัญตลอดเวลา แต่หญิงสาวไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียวที่จะเดินกลับไปหยิบกล่องเครื่องประดับนั่นมาส่งให้
“นี่ค่ะ รับรองว่าครบทุกอย่าง”
อันเดรย์มองหน้าหญิงสาวคล้ายกับจะประเมินท่าที ก้มมองของในมือแล้วย้อนถาม “แน่ใจนะว่าไม่เสียดาย ของในนี้รวมกันก็มากอยู่นะ มากกว่าเงินเดือนเธอตั้งหลายปี”
“ไม่เสียดายหรอกค่ะ” หญิงสาวจ้องดวงตาสีเทาของคนที่เพิ่งขโมยจูบแรกไปจากเธออย่างหน้าไม่อาย พยายามข่มอารมณ์ขุ่นมัวไว้ เพราะคนแบบนี้ยิ่งทำท่ากลัว ทำโวยวายเขาก็ยิ่งหาทางแกล้งเธอ ดูก็รู้ว่าอันเดรย์ไม่ชอบหน้าเธอนัก ใช่สิ ถ้าเธอสูงกว่านี้อีกหน่อย อกไซส์ใหญ่กว่านี้อีกนิด เขาก็คงไม่จงใจหาเรื่องแบบนี้หรอก
“ไม่เสียดาย…” อันเดรย์ลากเสียงยียวนแล้วเดินวนรอบตัวเธอ “จริงเร้อ”
“นี่คุณ อย่าหาเรื่องกันได้ไหมคะ ของก็คืนไปแล้ว ฉันจะเสียดายหรือไม่เสียดายก็คืนไปแล้ว จะเอายังไงอีกคะ” มนัสนัญชักหงุดหงิด
อันเดรย์จงใจเดินวนจนเธอเวียนหัว ยกมือมากุมขมับ เขาจึงถือวิสาสะดึงตัวเธอมาแนบชิด ใช้ไหล่ตัวเองเป็นที่ให้ตัวเธอพิง
“ให้อุ้มไหม”
“ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ที่เวียนหัวก็เพราะคุณเดินวนไปมานี่แหละค่ะ ถ้าคุณออกไปจากห้องฉัน อาการก็ดีขึ้นเอง”
“ไม่ทันไรไล่เจ้าของบ้านแล้วงั้นเหรอ”
หญิงสาวอ่อนอกอ่อนใจ ฝืนตัวออกแต่วงแขนนั้นยิ่งกระชับแน่นขึ้น ซ้ำยังใช้มื่อที่ว่างกอดเอวเธอไว้แน่น เมื่อเธอดิ้นข้อมือจึงเลื่อนมาถึงฐานอกที่พอเขาขยับแขนนิดเดียวมันก็โดนหน้าอกเธอไปเต็มๆ
“คุณ…ปล่อยนะคะ มันโดน…” หญิงสาวพูดไม่ออก ซ้ำคนทำยังทำหน้าซื่อ ก้มหน้าลงมาใกล้ จมูกเฉียดพวงแก้มเธอไปนิดเดียว
“โดนอะไร”
“ก็โดน…”
“หืม?” ปื้นคิ้วหนาเลิกขึ้น มนัสนัญขัดใจ แต่เพราะเป็นคนตรงแสนตรง เธอจึงเค้นเสียงลอดไรฟัน
“โดนนมฉัน”
“ตาย…ฉันไม่รู้ตัวเลย” คนทำใจดีเลื่อนมือลงมาต่ำแต่คราวนี้มันอยู่เหนือ โอ้ย…คนอะไรแบบนี้นะ ถ้าไม่เกรงใจว่าเป็นลูกเจ้านายละก็ เธอจะด่าให้คิดตามไม่ทันเลย
“คุณ!”
“แบบนี้โอเคไหม”
“คุณอันเดรย์!”
“ถ้ายังไม่โอเคจะได้หาตำแหน่งใหม่” อันเดรย์เลื่อนมือขึ้นลง หาตำแหน่งที่วางแขน เสียงเขายังดังอยู่ใกล้ๆ หู “เอาตรงไหนดีล่ะ ช่วยคิดทีสิ”
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ต.ค. 2558, 20:54:29 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ต.ค. 2558, 20:54:29 น.
จำนวนการเข้าชม : 751
| << อัพเพิ่ม | อัพเพิ่ม >> |