บัญชาราคี โดย ญาสุมินทร์
แอนเดรย์ แมกแคนเดล ทายาทตระกูลดังผู้ร่ำรวย เขาหล่อ ร้ายและไม่ไว้ใจเธอ เขาจึงทำทุกทางเพื่อบีบให้เธอยอมสารภาพว่าเข้ามาที่บ้านเขาอย่างมีจุดประสงค์
“ขอโทษที่พูดแทงใจดำนะคะ แต่ฉันเป็นคนชอบพูดตรงๆ ไม่ชอบกั๊ก”
“เธอแทงใจดำฉันไปแล้ว ลองโดนฉันแทงหน่อยเป็นไง” ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้าย มนัสนัญหัวใจหล่นตูมเดียวลงไปอยู่บนตาตุ่ม
แทง?
ตาบ้า…แทงอะไร
“แทงบ้าบออะไรของคุณ กลับไปได้แล้วค่ะ มันเป็นเวลาเลิกงานของฉันแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปดูแลท่านแต่เช้า” ทั้งที่กลัวแสนกลัว แต่หญิงสาวก็ยังฝืนน้ำเสียงที่เกือบจะสั่นให้กลับเป็นปกติ
“ฉันจะไม่กลับออกไป จนกว่าจะได้แทงเธอกลับบ้าง”
“ฉันไม่มีอะไรให้คุณแทงทั้งนั้นแหละ กลับไปได้แล้วค่ะ” หญิงสาวยกมือมากันอันเดรย์ที่ขยับมาชิดอีก ตาคู่สวยเขียวปัด เพราะคำพูดสองแง่สองง่ามของเขา
“มีสิ ที่แทงในตัวเธอมีเยอะแยะ”
“คุณ!” หญิงสาวได้แต่กรีดร้องในใจ เขาช่างพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ไม่อายปาก นี่นะหรือผู้ชายที่มีผู้หญิงมากมายพร้อมจะดาหน้าเข้าหา ไม่มีอะไรดีเลยสักนิด ปากร้ายมือไวเป็นที่หนึ่ง ถึงเขาจะหล่อลากไส้ออกมาตั้งหลายขด แต่เธอไม่หลงเสน่ห์ผู้ชายอย่างนี้หรอก
“ลองให้ฉันแทงดูหน่อยไหม เธออาจจะชอบ”
“ขอโทษที่พูดแทงใจดำนะคะ แต่ฉันเป็นคนชอบพูดตรงๆ ไม่ชอบกั๊ก”
“เธอแทงใจดำฉันไปแล้ว ลองโดนฉันแทงหน่อยเป็นไง” ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้าย มนัสนัญหัวใจหล่นตูมเดียวลงไปอยู่บนตาตุ่ม
แทง?
ตาบ้า…แทงอะไร
“แทงบ้าบออะไรของคุณ กลับไปได้แล้วค่ะ มันเป็นเวลาเลิกงานของฉันแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปดูแลท่านแต่เช้า” ทั้งที่กลัวแสนกลัว แต่หญิงสาวก็ยังฝืนน้ำเสียงที่เกือบจะสั่นให้กลับเป็นปกติ
“ฉันจะไม่กลับออกไป จนกว่าจะได้แทงเธอกลับบ้าง”
“ฉันไม่มีอะไรให้คุณแทงทั้งนั้นแหละ กลับไปได้แล้วค่ะ” หญิงสาวยกมือมากันอันเดรย์ที่ขยับมาชิดอีก ตาคู่สวยเขียวปัด เพราะคำพูดสองแง่สองง่ามของเขา
“มีสิ ที่แทงในตัวเธอมีเยอะแยะ”
“คุณ!” หญิงสาวได้แต่กรีดร้องในใจ เขาช่างพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ไม่อายปาก นี่นะหรือผู้ชายที่มีผู้หญิงมากมายพร้อมจะดาหน้าเข้าหา ไม่มีอะไรดีเลยสักนิด ปากร้ายมือไวเป็นที่หนึ่ง ถึงเขาจะหล่อลากไส้ออกมาตั้งหลายขด แต่เธอไม่หลงเสน่ห์ผู้ชายอย่างนี้หรอก
“ลองให้ฉันแทงดูหน่อยไหม เธออาจจะชอบ”
Tags: ไลต์ออฟเลิฟ ลินิน ญาสุมินทร์ พาฝัน
ตอน: อัพเพิ่ม
“แบบนี้โอเคไหม”
“คุณอันเดรย์!”
“ถ้ายังไม่โอเคจะได้หาตำแหน่งใหม่” อันเดรย์เลื่อนมือขึ้นลง หาตำแหน่งที่วางแขน เสียงเขายังดังอยู่ใกล้ๆ หู “เอาตรงไหนดีล่ะ ช่วยคิดทีสิ”
“แค่เอาออกก็พอค่ะ ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา”
“เมื่อยแขน อยากหาที่วาง”
“เอ๊ะคุณ!” เล็บเคลือบสีขาวตัดเจียนมนแต่เริ่มยาวจิกลึกเข้าไปในเนื้อของคนพูด อันเดรย์สะดุ้งแต่ยังไม่ยอมแพ้ หญิงสาวเอี้ยวตัวมามองเขา พอเห็นว่าเขาไม่เอาแขนออกแน่ๆ ก็เตรียมเอาคืนคนหาเรื่อง แต่ไม่ทันได้จิกเล็บลงไปลึกอย่างใจคิด เขาก็พลิกตัวเธอจากหันหลังแนบชิดกันเป็นหันหน้า ตัวเขาแนบสนิทชิดกับเธอจนอากาศแทบจะแทรกผ่านออกไปไม่ได้
“ไม่กลัวเหรอว่าถ้าแม่รู้ว่าเธอทำร้ายลูกชายท่าน เธอจะโดนไล่ออก”
“ท่านมีเหตุผลพอค่ะ ไม่เหมือน…” เธอไม่พูดแต่ละไว้ในฐานที่คิดว่าคนช่างหาเรื่องจะเข้าใจ เขาเลื่อนมือมากดแผ่นหลังเธอมาชิดอีกจนหน้าอกทั้งสองข้างจมไปกับอกเขา “ปล่อยนะคุณอันเดรย์ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ ที่คุณจะมือไวกับฉันแบบนี้”
“มือไว!” อันเดรย์หัวเราะออกมาเบาๆ ศัพท์คำนี้เขาแทบจะลืมไปแล้วว่ามีอยู่ในโลกใบนี้ เพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยว่าเขามาก่อน เพราะสาวๆ ที่ไหนก็อยากให้เขามือไวด้วยทั้งนั้น “เธอไม่ชอบ?”
“ไม่ชอบค่ะ แล้วก็ไม่ชอบมากๆ ด้วย ในสายตาของคุณ จะมองผู้หญิงเป็นของเล่น เป็นตุ๊กตุ่นตุ๊กตายังไงก็ตามแต่ แต่ฉันไม่ชอบ”
ว้าว…
อันเดรย์ผิวปากหวือ หรี่ตาเล็กแคบ อยากจะรู้ว่าแม่พยาบาลหน้าหวานคนนี้พูดจริงหรือแค่เรียกร้องความสนใจจากเขา เหมือนที่ทำกับแม่กันแน่
“บอกฉันมาตามตรงดีกว่าค่ะ”
“หมายความว่ายังไง” เขาย้อนถาม
“ก็หมายความว่าคุณเข้ามาหาเรื่องฉันทำไมคะ ถ้าเป็นเรื่องที่ท่านยกของให้ฉันละก็ อย่าห่วงเลยค่ะ ต่อไปนี้ถ้าท่านยกอะไรให้ฉัน ฉันจะเก็บเอาไว้ให้คุณ แต่ขอร้องนะคะ อย่าบอกว่าฉันคืนคุณแล้ว ฉันไม่อยากให้ท่านเสียน้ำใจ” หญิงสาวบอกจริงจัง พอเขาปล่อยตัวเธอจึงถือโอกาสถอยไปตั้งหลักห่างไปหลายก้าว
อันเดรย์ดึงกล่องเครื่องประดับจากโซฟามายัดใส่มือเธอ เสียงเขาเคร่งเครียดจริงจัง ไร้รอยหยอกเย้าเล่นเหมือนเมื่อครู่นี้
“แม่ให้เธอแล้วก็เก็บไว้เถอะ แต่ฉันขอเตือนนะ ว่าถ้าคิดอะไรไม่ซื่อกับแม่ฉันละก็ เธอจะได้รู้ว่าอันเดรย์ แม็กแคนเดลน่ากลัวแค่ไหน”
“คุณหมายความว่ายังไงคะ” หญิงสาวเสียงเข้ม หน้าร้อนไปทั้งแถบด้วยความโกรธ “คุณคิดว่าฉันจะปอกลอกแม่คุณงั้นเหรอคะ”
“ใช่”
ปากอิ่มเผยอค้าง ไม่คิดว่าเขาจะมองเธอในแง่ร้ายแบบนี้ น้ำร้อนๆ แล่นขึ้นมาขังในหน่วยตา แต่ไม่ปล่อยให้มันไหลออกมาให้คนพูดสะใจ
“จะไล่ฉันออกก็ได้นะ”
“ฉันก็อยากจะทำอย่างนั้นอยู่หรอกนะ แต่ติดที่ว่าเธอหว่านเสน่ห์ใส่แม่ฉันจนรักเธอเต็มเปาเข้าไปแล้ว ฉันก็เลยทำแบบนั้นไม่ได้ แต่ฉันแค่อยากเตือนเธอไว้ ว่าอย่าคิดทำอะไรไม่ดีกับแม่ฉัน เพราะเราไม่คิดจะเก็บคนไม่น่าไว้ใจเอาไว้ให้รกตา”
หญิงสาวหัวเราะออกมาทั้งที่โกรธคนพูดจนแทบจะร้องไห้ เธอมองหน้าเขานิ่งๆ ในขณะที่คนถูกมองกลับเป็นฝ่ายเกรงๆ แม่คนตัวเล็กแต่ดูเหมือนเลือดบ้าจะเต็มตัวคนนี้
“คุณอิจฉาฉัน”
“ว่าไงนะ”
“คุณไม่เคยสนใจแม่ตัวเองเลย วันๆ ทำแต่งาน ปรนเปรอด้วยเงินทอง จ้างคนอื่นมาดูแลแม่ตัวเอง อ้างว่าตัวเองไม่มีเวลาให้ท่าน แต่มีเวลาเที่ยวกับผู้หญิงคนอื่นไม่เว้นแต่ละวัน แต่พอมีคนมาดูแลแทน จนท่านรัก ท่านไว้ใจก็อิจฉากลัวแม่ไม่รัก” หญิงสาวบิดปากมองเยาะ
“เธอ…” ดวงตาสีเทาวาวโรจน์ขึ้น หญิงสาวเดินหนี แต่มีหรือที่เสือโดนกระตุกหนวดไปแล้วจะยอมง่ายๆ เขาขยับเข้ามาชิด หญิงสาวเผชิญหน้าไม่หลบ
“ขอโทษที่พูดแทงใจดำนะคะ แต่ฉันเป็นคนชอบพูดตรงๆ ไม่ชอบกั๊ก”
“เธอแทงใจดำฉันไปแล้ว ลองโดนฉันแทงหน่อยเป็นไง” ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้าย มนัสนัญหัวใจหล่นตูมเดียวลงไปอยู่บนตาตุ่ม
แทง?
ตาบ้า…แทงอะไร
“แทงบ้าบออะไรของคุณ กลับไปได้แล้วค่ะ มันเป็นเวลาเลิกงานของฉันแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปดูแลท่านแต่เช้า” ทั้งที่กลัวแสนกลัว แต่หญิงสาวก็ยังฝืนน้ำเสียงที่เกือบจะสั่นให้กลับเป็นปกติ
“ฉันจะไม่กลับออกไป จนกว่าจะได้แทงเธอกลับบ้าง”
“ฉันไม่มีอะไรให้คุณแทงทั้งนั้นแหละ กลับไปได้แล้วค่ะ” หญิงสาวยกมือมากันอันเดรย์ที่ขยับมาชิดอีก ตาคู่สวยเขียวปัด เพราะคำพูดสองแง่สองง่ามของเขา
“มีสิ ที่แทงในตัวเธอมีเยอะแยะ”
“คุณอันเดรย์!”
“ถ้ายังไม่โอเคจะได้หาตำแหน่งใหม่” อันเดรย์เลื่อนมือขึ้นลง หาตำแหน่งที่วางแขน เสียงเขายังดังอยู่ใกล้ๆ หู “เอาตรงไหนดีล่ะ ช่วยคิดทีสิ”
“แค่เอาออกก็พอค่ะ ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา”
“เมื่อยแขน อยากหาที่วาง”
“เอ๊ะคุณ!” เล็บเคลือบสีขาวตัดเจียนมนแต่เริ่มยาวจิกลึกเข้าไปในเนื้อของคนพูด อันเดรย์สะดุ้งแต่ยังไม่ยอมแพ้ หญิงสาวเอี้ยวตัวมามองเขา พอเห็นว่าเขาไม่เอาแขนออกแน่ๆ ก็เตรียมเอาคืนคนหาเรื่อง แต่ไม่ทันได้จิกเล็บลงไปลึกอย่างใจคิด เขาก็พลิกตัวเธอจากหันหลังแนบชิดกันเป็นหันหน้า ตัวเขาแนบสนิทชิดกับเธอจนอากาศแทบจะแทรกผ่านออกไปไม่ได้
“ไม่กลัวเหรอว่าถ้าแม่รู้ว่าเธอทำร้ายลูกชายท่าน เธอจะโดนไล่ออก”
“ท่านมีเหตุผลพอค่ะ ไม่เหมือน…” เธอไม่พูดแต่ละไว้ในฐานที่คิดว่าคนช่างหาเรื่องจะเข้าใจ เขาเลื่อนมือมากดแผ่นหลังเธอมาชิดอีกจนหน้าอกทั้งสองข้างจมไปกับอกเขา “ปล่อยนะคุณอันเดรย์ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ ที่คุณจะมือไวกับฉันแบบนี้”
“มือไว!” อันเดรย์หัวเราะออกมาเบาๆ ศัพท์คำนี้เขาแทบจะลืมไปแล้วว่ามีอยู่ในโลกใบนี้ เพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยว่าเขามาก่อน เพราะสาวๆ ที่ไหนก็อยากให้เขามือไวด้วยทั้งนั้น “เธอไม่ชอบ?”
“ไม่ชอบค่ะ แล้วก็ไม่ชอบมากๆ ด้วย ในสายตาของคุณ จะมองผู้หญิงเป็นของเล่น เป็นตุ๊กตุ่นตุ๊กตายังไงก็ตามแต่ แต่ฉันไม่ชอบ”
ว้าว…
อันเดรย์ผิวปากหวือ หรี่ตาเล็กแคบ อยากจะรู้ว่าแม่พยาบาลหน้าหวานคนนี้พูดจริงหรือแค่เรียกร้องความสนใจจากเขา เหมือนที่ทำกับแม่กันแน่
“บอกฉันมาตามตรงดีกว่าค่ะ”
“หมายความว่ายังไง” เขาย้อนถาม
“ก็หมายความว่าคุณเข้ามาหาเรื่องฉันทำไมคะ ถ้าเป็นเรื่องที่ท่านยกของให้ฉันละก็ อย่าห่วงเลยค่ะ ต่อไปนี้ถ้าท่านยกอะไรให้ฉัน ฉันจะเก็บเอาไว้ให้คุณ แต่ขอร้องนะคะ อย่าบอกว่าฉันคืนคุณแล้ว ฉันไม่อยากให้ท่านเสียน้ำใจ” หญิงสาวบอกจริงจัง พอเขาปล่อยตัวเธอจึงถือโอกาสถอยไปตั้งหลักห่างไปหลายก้าว
อันเดรย์ดึงกล่องเครื่องประดับจากโซฟามายัดใส่มือเธอ เสียงเขาเคร่งเครียดจริงจัง ไร้รอยหยอกเย้าเล่นเหมือนเมื่อครู่นี้
“แม่ให้เธอแล้วก็เก็บไว้เถอะ แต่ฉันขอเตือนนะ ว่าถ้าคิดอะไรไม่ซื่อกับแม่ฉันละก็ เธอจะได้รู้ว่าอันเดรย์ แม็กแคนเดลน่ากลัวแค่ไหน”
“คุณหมายความว่ายังไงคะ” หญิงสาวเสียงเข้ม หน้าร้อนไปทั้งแถบด้วยความโกรธ “คุณคิดว่าฉันจะปอกลอกแม่คุณงั้นเหรอคะ”
“ใช่”
ปากอิ่มเผยอค้าง ไม่คิดว่าเขาจะมองเธอในแง่ร้ายแบบนี้ น้ำร้อนๆ แล่นขึ้นมาขังในหน่วยตา แต่ไม่ปล่อยให้มันไหลออกมาให้คนพูดสะใจ
“จะไล่ฉันออกก็ได้นะ”
“ฉันก็อยากจะทำอย่างนั้นอยู่หรอกนะ แต่ติดที่ว่าเธอหว่านเสน่ห์ใส่แม่ฉันจนรักเธอเต็มเปาเข้าไปแล้ว ฉันก็เลยทำแบบนั้นไม่ได้ แต่ฉันแค่อยากเตือนเธอไว้ ว่าอย่าคิดทำอะไรไม่ดีกับแม่ฉัน เพราะเราไม่คิดจะเก็บคนไม่น่าไว้ใจเอาไว้ให้รกตา”
หญิงสาวหัวเราะออกมาทั้งที่โกรธคนพูดจนแทบจะร้องไห้ เธอมองหน้าเขานิ่งๆ ในขณะที่คนถูกมองกลับเป็นฝ่ายเกรงๆ แม่คนตัวเล็กแต่ดูเหมือนเลือดบ้าจะเต็มตัวคนนี้
“คุณอิจฉาฉัน”
“ว่าไงนะ”
“คุณไม่เคยสนใจแม่ตัวเองเลย วันๆ ทำแต่งาน ปรนเปรอด้วยเงินทอง จ้างคนอื่นมาดูแลแม่ตัวเอง อ้างว่าตัวเองไม่มีเวลาให้ท่าน แต่มีเวลาเที่ยวกับผู้หญิงคนอื่นไม่เว้นแต่ละวัน แต่พอมีคนมาดูแลแทน จนท่านรัก ท่านไว้ใจก็อิจฉากลัวแม่ไม่รัก” หญิงสาวบิดปากมองเยาะ
“เธอ…” ดวงตาสีเทาวาวโรจน์ขึ้น หญิงสาวเดินหนี แต่มีหรือที่เสือโดนกระตุกหนวดไปแล้วจะยอมง่ายๆ เขาขยับเข้ามาชิด หญิงสาวเผชิญหน้าไม่หลบ
“ขอโทษที่พูดแทงใจดำนะคะ แต่ฉันเป็นคนชอบพูดตรงๆ ไม่ชอบกั๊ก”
“เธอแทงใจดำฉันไปแล้ว ลองโดนฉันแทงหน่อยเป็นไง” ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้าย มนัสนัญหัวใจหล่นตูมเดียวลงไปอยู่บนตาตุ่ม
แทง?
ตาบ้า…แทงอะไร
“แทงบ้าบออะไรของคุณ กลับไปได้แล้วค่ะ มันเป็นเวลาเลิกงานของฉันแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปดูแลท่านแต่เช้า” ทั้งที่กลัวแสนกลัว แต่หญิงสาวก็ยังฝืนน้ำเสียงที่เกือบจะสั่นให้กลับเป็นปกติ
“ฉันจะไม่กลับออกไป จนกว่าจะได้แทงเธอกลับบ้าง”
“ฉันไม่มีอะไรให้คุณแทงทั้งนั้นแหละ กลับไปได้แล้วค่ะ” หญิงสาวยกมือมากันอันเดรย์ที่ขยับมาชิดอีก ตาคู่สวยเขียวปัด เพราะคำพูดสองแง่สองง่ามของเขา
“มีสิ ที่แทงในตัวเธอมีเยอะแยะ”
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ต.ค. 2558, 21:36:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ต.ค. 2558, 21:36:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 789
| << อัพเพิ่ม | ไม่ไว้ใจ >> |