เล่ห์รักพรางแค้น วางแผงแล้ว สนพ ทัช
ใครจะไปคิดว่าการทำภารกิจให้ปู่ กลับกลายเป็นถูกโชคชะตากลั่นแกล้งให้เขาถูกสลัดลงจากคาน ยัยซื่อบื้อนั่นน่ะหรือคือไก่วัดที่ทำให้เขากลายเป็นสมภาร
Tags: ความรัก ความหลัง
ตอน: ตอที่ 1 ครึ่งหลัง
รถสปอร์ตสีขาวขับออกไปจากบ้านในเวลาค่ำ เพียงไม่นานก็มุ่งหน้าสู่แหล่งบันเทิงกลางเมือง ก๊วนเพื่อนโทรมานัดเขาตั้งแต่อาทิตย์ก่อนลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ถ้าในกลุ่มไม่โทรมาตาม ภาวัตจอดรถแล้วก็เดินเรื่อยๆ ผ่านสาวมากหน้าหลายตาที่พอจะจำเขาได้จากข่าวล่าสุดที่เพิ่งได้แชมป์
พนักงานเปิดห้อง VIP ให้เขาเข้าไป เพื่อนมารออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับสาวหน้าตาสวยจัดอีกหลายคน
“ทางนี้เลยไอ้วัต” ชายหน้าตาตี๋ตาหยียิ้มกว้างพลางกวักมือ “น้องๆ ดูแลเพื่อนพี่วัตด้วยนะครับ”
ภาวัตถูกจับแขนให้มานั่งด้วยกันกับสาวร่างอวบอัดอกแทบล้นจากเกาะอกสีเนื้อที่มองเผินๆ เหมือนเนื้อผิว ประตูเปิดออกพนักงานในชุดเสื้อแขนยาวกับกางเกงมิดชิดไม่ใช่เว้าหน้าเว้าหลังเข้ามา หน้าตาดูไร้สีสันเมื่อเทียบกับผู้หญิงที่กำลังจัดเครื่องดื่มให้เขา
“รับอะไรคะ”
“รับน้องไงล่ะ...” ใครสักคนสั่งเสียงตอบทีเล่นทีจริง
สายตาของพนักงานตวัดมองบอกชัดไม่ชอบใจแต่ยังเก็บอาการไว้ คนปากไวยกมือว่อนหัวเราะเบาๆ มืออีกข้างโอบเอวร่างอ้อนแอ้นไว้
“อุ่ย พี่พูดเล่น ให้สาวๆ สั่งแล้วกัน หรือว่าไงวัต”
“ตามใจเถอะ กินอะไรก็ได้ วันนี้ฉันอยู่ได้ไม่นาน ต้องรีบกลับ พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า” ภาวัตยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมา เสียงสาวๆ สั่งอาหารกันเบาๆ
“ไปไหนวะ แหม อุตส่าห์โทรตามขาประจำ”
ภาวัตเลิกคิ้วน่าสนใจ “เอาไว้วันหลังก็แล้วกัน”
“ทวนรายการนะคะ”
เสียงเรียบๆ ของพนักงานขัดจังหวะ ภาวัตหันไปมองไม่ได้สนใจอะไรนอกจากคิดว่าคงเป็นนักศึกษามาทำงานหาเงินจ่ายค่าเทอม ส่วนจะมีเงื่อนไขอื่นใดเป็นเรื่องของความพอใจของทั้งสองฝ่าย
เสียงคุยดังเป็นระยะผสานเสียงสาวๆ ซึ่งเป็นเรื่องปกติของแหล่งบันเทิงแบบนี้เสียแล้ว ประตูห้องเปิดออกอีกครั้งพนักงานคนเดิมเข้ามาพร้อมถาดใส่อาหาร เธอก้าวจะไปที่โต๊ะแต่ขายาวๆ ของแขกที่เพิ่งมาขวางทางไว้ไม่แน่ใจว่าตั้งใจหรือเพราะลืมไป
“ขอทางด้วยค่ะ”
ภาวัตเพิ่งรู้ตัวว่าเหยียดขาขวางทาง “ขอโทษที เชิญ”
พนักงานก้มหน้าเป็นเชิงขอบคุณอดไม่ได้ที่จะมองขาที่พับให้ท่าทางดูเก้งก้าง ถ้ายืนเขาคงสูงมาก จานอาหารทยอยวางลง เสียงสาวๆ กรี๊ดกร๊าด ตามมาด้วยเสียงจูบจากแขกที่มาตั้งแต่แรก เธอเม้มปากยืดตัวหลับตาเดินอย่างชำนาญไปยังทางออก สายตาคมมองมายิ้มบางๆ สงสัยเพิ่งมาทำงานกระมัง
ยังไม่ 4 ทุ่มด้วยซ้ำแต่ภาวัตขอตัวกลับแล้วก็อย่างที่บอกไปพรุ่งนี้มีงานไปต้องไปจัดการ เสียงปลดล็อครถดังเบาๆ แต่พอให้ใครบางคนซึ่งมาส่งแขกรายล่าสุดที่เมาให้ขึ้นรถกลับบ้านได้ยินแล้วหันมามอง สาวสวยคนหนึ่งเดินตามมาแล้วคล้องแขนผู้ชายคนนั้นไว้อย่างสนิทสนม
ภาวัตชะงักหันมามองสาวที่เขาเพิ่งบอกลาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เพียงมองตาก็พอรู้แล้วว่าสื่อถึงอะไร เรียวปากหวานยิ้มยั่วยวน
“ขอกลับด้วยนะคะ เพื่อนคุณวัตบอกว่าทางผ่าน”
“ก็ได้ครับ” เขาเปิดประตูให้
กระโปรงแหวกข้างเผยขานวลเนียนยามก้าวเข้าไป ทว่าเจ้าของรถยังไม่ตามเข้ามาเพราะว่าออกไปจากตรงนี้ไม่ได้มีรถมาจอดขวางไว้
“แย่จังเลยนะคะ ต้องรออีกนานหรือเปล่าก็ไม่รู้”
ภาวัตลองเข้าไปดันท้ายรถที่จอดขวาง พนักงานคนหนึ่งเข้ามาช่วยหาก้อนหินมาขวางล้อไว้กันไปชนรถคนอื่น พอเงยหน้ามองถึงได้รู้ว่าเป็นเด็กคนนั้น ถ้าเป็นน้องนุ่งคงไม่ปล่อยให้ทำงานที่นี่ เขาดึงกระเป๋าสตางค์ออกมาหยิบเงินให้
“ขอบใจ เอาไปกินขนมนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณเป็นลูกค้า” เธอบอกพลางก้าวถอยหลัง
แขกเปิดประตูรถแต่ยังไม่เข้าไปนั่ง หยิบบางอย่างออกมาแล้วยื่นให้ พอไม่รับก็คว้ามือเล็กกว่าแล้ววางลงอย่างตั้งใจ มือปล่อยอย่างรวดเร็วบอกชัดไม่มีจุดประสงค์อื่น
“ถ้างั้นเอานี่ไปแล้วกัน ลูกชายฉันชอบกินเลยซื้อติดรถไว้ตลอด”
“ขอบคุณค่ะ” เธอยกมือไหว้เพิ่งเคยเห็นแขกให้อมยิ้มถุงเบ้อเริ่ม แถมยังเป็นรูปหัวใจ
ภาวัตกลับมาที่รถแล้วขับออกไป มาลินมองตามพลางส่ายหน้า พกอมยิ้มน่ารักๆ เอาไว้ให้ลูกชายหรือสาวๆ กันแน่ น่าขำ รักลูกชาย แต่ไม่รักแม่ของเด็กหรือไง ผู้ชายเดี๋ยวนี้มีเมียแล้วยังทำตัวโสดไปทั่ว ใครได้มาเป็นสามีคงช้ำใจเช้ายันเย็น
“ใครหรือลิน มาทำรุ่มร่ามใส่หรือเปล่า”
พนักงานอีกคนในชุดเหมือนกันออกมาถามด้วยความเป็นห่วง มาลินหันมายิ้มให้พิพัฒ เธอมาทำงานหาเงินจ่ายค่าเทอมที่นี่ก็เพราะมีเขาอยู่ด้วยนั่นล่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่มาสถานที่แบบนี้แน่ๆ ถ้าตากับแม่รู้คนหนึ่งคงลมจับ อีกคนน่าจะบ่นแล้วสั่งให้เลิกทำ
“เปล่าหรอก ลินไปช่วยเข็นรถหลบให้เลยแจกขนมเด็กมาเท่านั้นเอง”
“ระวังไว้หน่อยนะ พวกเสือผู้หญิงมันเยอะ”
หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วยสุดๆ “รู้แล้วน่า พวกมาเที่ยวแบบนี้จะเป็นอะไรไปได้”
พิพัฒค่อยยิ้มได้พลางเดินไปส่งมาลินที่ห้องครัว ส่วนตัวเองไปผสมเครื่องดื่มให้แขกต่อ สำหรับนักศึกษาที่อยากหาเงินหลังเลิกเรียน การมาทำงานที่นี่ถือว่ารายได้ดี แต่ถ้าเรียนจบคงไม่มาทำอีก มีคนหลายแบบที่มาเที่ยว แต่ละคนมีเป้าหมายดื่ม เที่ยว ผู้หญิง ถ้ามาลินไม่ขอร้องเขาคงไม่พามาทำงานด้วยกัน
รถสปอร์ตมุ่งหน้าสู่วงน้ำเขียวแล้วเลยห่างบริเวณที่เต็มไปด้วยไร้องุ่นออกไปจนคิดว่ากำลังจะข้ามจังหวัดอยู่แล้ว GPS ในรถบอกภาวัตว่าอีก 2 กิโลเมตรจะถึงปลายทางที่ยังพอจะมีไร่องุ่นอยู่ แต่รถของนักท่องเที่ยวไม่ได้มาไกลถึงที่นี่
ป้ายขายที่ดินเห็นเด่นชัดท่ามกลางที่ดินข้างๆ ที่มีองุ่นกำลังผลิใบอ่อน ในขณะที่ตรงนี้มีแต่ความรกร้าง แล้วยังทางเข้าที่เหมือนเข้ามาสู่แดนกันดารยังเป็นดินลูกรัง หากมองจากสายตาของนักธุรกิจถ้ามีทางเลือกเขาจะไม่ซื้อที่ดินตรงนี้เด็ดขาด นอกจากว่าราคาถูกจนซื้อแล้วเก็บไว้ก็ไม่เสียดายเงิน
ภาวัตขับรถผ่านทางเข้าไร่ ‘ขวัญชีวา’ สองข้างทางค่อยๆ เปลี่ยนจากที่ดินว่างเปล่าเป็นต้นองุ่นที่ใบเขียวสด เริ่มมีองุ่นประปรายแต่ยังเล็กเกินกว่าจะเอาไปทำอะไรได้นอกจากรอ มีโรงงานขนาดเล็กอยู่ลึกเข้าไป บ้านกึ่งเรือนไทยกึ่งตึกเป็นปลายทางของเขา หน้าบ้านมีต้นกระดังงานออกดอกบานสะพรั่ง ส่วนอีกด้านมีดอกกุหลาบสีต่างๆ อยู่เต็มไปหมด เขาจอดรถตรงสระเล็กๆ ที่มีดอกบัวสีชมพูเข้มกำลังบาน ปลาตัวเล็กๆ แหวกว่าย ร่มรื่นอย่างกับบ้านสวนของของมัทนา เพียงแต่ว่าผู้หญิงวัยกลางคนที่เดินลงมาจากบันไดไม้ฉลุไม่ใช่คนที่เขารู้จัก
ภาวัตยกมือไหว้ ผู้หญิงหน้าตาใจดีรับไหว้แล้วยิ้มให้ คนงานกำลังเทปุ๋ยอยู่ไม่ไกล คนแปลกหน้าคงไม่น่าจะมีอันตรายอะไร
“มาหาใครหรือคะคุณ ถ้าจะมาติดต่อซื้อองุ่นไปทางโรงงานด้านโน้นสะดวกกว่านะคะ”
“ผมไม่ได้มาซื้อองุ่นหรอกครับ แต่มาหาคุณร่มธรรม ไม่ทราบว่าอยู่ไหมครับ”
“อยู่ค่ะ ให้เรียนว่าใครต้องการพบคะ ฉันจะได้ไปบอกให้ค่ะ”
“ผมชื่อภาวัตครับ ต้องการติดต่อซื้อที่ดิน นี่ครับนามบัตร”
มีความดีใจในสายตาของผู้หญิงคนนั้นยามที่รับนามบัตรไปกำไว้ เท่าที่รู้โรงงานเล็กๆ กำลังมีปัญหาการเงินและกู้ธนาคารก็ไม่ผ่าน แต่มีสาเหตุจากอะไรเขายังไม่รู้คำตอบ
“รอสักครู่นะคะ เชิญเข้าไปนั่งรอที่ศาลาตรงนั้นก่อนค่ะ คนงานจะนำน้ำมาให้”
ภาวัตก้มหน้าให้แล้วเดินไปนั่งศาลาที่รายล้อมด้วยกุหลาบ ร่มรื่นสบาย แต่กลับสัมผัสได้ถึงความเศร้าอย่างประหลาด บางทีอาจเพราะเขาไม่เห็นด้วยที่ปู่จะซื้อที่ตรงนั้นกระมัง
รออยู่ไม่นานรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ก็ขับตะบึงมาจอดใกล้ๆ รถหรูของผู้มาเยือน ชายชราที่ยังแข็งแรงอยู่มากลงจากรถหน้าตาเหมือนโกรธใครมา แขกมองอย่างพิจารณาลุกขึ้นกำลังจะยกมือไหว้ถ้าไม่ได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดซึ่งกำลังมองหาใครสักคน
“ไหน มันอยู่ไหน ตัวไม่มาแต่ส่งคนอื่นมาแทน อยากรู้นักว่ามันมาทำไม”
ร่มธรรมหันมามองทางศาลา แค่เห็นหน้าก็ทำให้ความโกรธพุ่งปรี๊ด ขนาดว่าไอ้คนก่อเรื่องไม่ได้มา มันช่างกล้า สั่งแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่าข้องเกี่ยวกันอีก
ภาวัตยกมือไหว้ ยิ้มให้แม้จะแปลกๆ พิกล คนอยากขายที่ไม่น่าเดินมาหาเหมือนอยากเตะไปพ้นหน้าแบบนี้ “สวัสดีครับ ผมชื่อ...”
“ไม่ต้องแนะนำตัว รู้แล้วไอ้ทีปต์มันส่งคุณมาทำไม ร้อยวันพันปีไม่ยุ่งเกี่ยวกันมานานแล้ว มันไม่รู้หรือไงว่าที่นี่ไม่ต้อนรับทั้งมัน และคนของมัน”
เป็นชุด... นี่ไงเหตุผลที่คุณทีปต์ของหลานบอกว่าถ้ามาเองได้คงมาแล้ว โกรธขนาดนี้ไม่น่าใช่มองหน้าแล้วไม่สบอารมณ์ คงมีมากกว่านั้น แล้วทำไมไม่บอกกันก่อน ภาวัตบ่นพึมตอนนี้เอายังไงต่อล่ะ
“ผมคิดว่าพูดจาดีๆ น่าจะดีกว่านะครับ ‘มัน’ ที่คุณพูดถึงก็ปู่ของผมเอง”
“อ้อ ส่งหลานมา แล้วไง มาทำไม”
ร่มธรรมเข่นเขี้ยว ว่าจะลืมๆ ไปเสีย แต่ผ่านมาหลายสิบปีแล้ว ไม่มีวันไหนที่เขาลืมได้เลย เพราะมันคนเดียว
“ผมมาซื้อที่ดินครับ เห็นประกาศขายด่วน”
เรียวปากของชายชราขยับเปิดเหมือนจะยิ้ม ภาวัตมั่นใจว่ามีเรื่องแน่ แต่ความสงสัยมีมากกว่าความกลัวอันตราย ถ้าเป็นเพื่อนกับปู่ในอดีตคงไม่ใช่ย่อยหรอก นอนหลับคากระบอกปืนกันมาทั้งนั้น
“ออกไป แล้วอย่าได้กลับมาที่นี่อีก ฝากบอกมันด้วย ต่อให้มีแค่มันคนเดียวที่จะซื้อ ฉันก็ไม่ขาย ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีทางยอมขายที่แล้วเอาเงินของมันมา” น้ำเสียงของร่มธรรมเหี้ยมอย่างบอกใคร
“ทำไมล่ะครับ ติดประกาศขาย แต่ไม่ขาย เหตุผลคืออะไรหรือครับ”
“ก็คือไม่ขาย จะไปหรือไม่ไป” ดวงตาของร่มธรรมชักขวางๆ ทำไมหลานมันน่ารำคาญเหมือนปู่
“ไม่ไปครับ บอกเหตุผลมาก่อนแล้วผมจะกลับไป” หรือว่ากลับไปถามปู่ดีกว่า ภาวัตสองจิตสองใจ แต่เขาคงคิดช้าไป ร่มธรรมดึงปืนออกมาจากเอวแล้ว
“ถ้างั้นถามปืนในมือฉันก็แล้วกัน”
แขกถอนใจยาว เบื่อจริงๆ พวกใช้ปืนพูดแทนปาก แล้วยังไงล่ะ มือทั้งสองข้างยกขึ้น ยอมๆ คนแก่ไปก่อนเดี๋ยวก็ใจเย็นเอง แต่เปล่าเลย ปลายกระบอกปืนยังเล็งตรงมา นิ้วชี้สอดเข้าไก เอาจริงหรือนี่! ปืนของเขาอยู่ในรถ ตอนนี้คงไปหยิบมาทันแล้ว
“อย่าขยับ” ร่มธรรมสั่งพร้อมกับลั่นกระสุนออกมาใส่หลานของศัตรูคู่แค้น
ปังงง...!?!
แล้วจะมา up ต่อนะคะ
อัมราน_บรรพตี
พนักงานเปิดห้อง VIP ให้เขาเข้าไป เพื่อนมารออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับสาวหน้าตาสวยจัดอีกหลายคน
“ทางนี้เลยไอ้วัต” ชายหน้าตาตี๋ตาหยียิ้มกว้างพลางกวักมือ “น้องๆ ดูแลเพื่อนพี่วัตด้วยนะครับ”
ภาวัตถูกจับแขนให้มานั่งด้วยกันกับสาวร่างอวบอัดอกแทบล้นจากเกาะอกสีเนื้อที่มองเผินๆ เหมือนเนื้อผิว ประตูเปิดออกพนักงานในชุดเสื้อแขนยาวกับกางเกงมิดชิดไม่ใช่เว้าหน้าเว้าหลังเข้ามา หน้าตาดูไร้สีสันเมื่อเทียบกับผู้หญิงที่กำลังจัดเครื่องดื่มให้เขา
“รับอะไรคะ”
“รับน้องไงล่ะ...” ใครสักคนสั่งเสียงตอบทีเล่นทีจริง
สายตาของพนักงานตวัดมองบอกชัดไม่ชอบใจแต่ยังเก็บอาการไว้ คนปากไวยกมือว่อนหัวเราะเบาๆ มืออีกข้างโอบเอวร่างอ้อนแอ้นไว้
“อุ่ย พี่พูดเล่น ให้สาวๆ สั่งแล้วกัน หรือว่าไงวัต”
“ตามใจเถอะ กินอะไรก็ได้ วันนี้ฉันอยู่ได้ไม่นาน ต้องรีบกลับ พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า” ภาวัตยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมา เสียงสาวๆ สั่งอาหารกันเบาๆ
“ไปไหนวะ แหม อุตส่าห์โทรตามขาประจำ”
ภาวัตเลิกคิ้วน่าสนใจ “เอาไว้วันหลังก็แล้วกัน”
“ทวนรายการนะคะ”
เสียงเรียบๆ ของพนักงานขัดจังหวะ ภาวัตหันไปมองไม่ได้สนใจอะไรนอกจากคิดว่าคงเป็นนักศึกษามาทำงานหาเงินจ่ายค่าเทอม ส่วนจะมีเงื่อนไขอื่นใดเป็นเรื่องของความพอใจของทั้งสองฝ่าย
เสียงคุยดังเป็นระยะผสานเสียงสาวๆ ซึ่งเป็นเรื่องปกติของแหล่งบันเทิงแบบนี้เสียแล้ว ประตูห้องเปิดออกอีกครั้งพนักงานคนเดิมเข้ามาพร้อมถาดใส่อาหาร เธอก้าวจะไปที่โต๊ะแต่ขายาวๆ ของแขกที่เพิ่งมาขวางทางไว้ไม่แน่ใจว่าตั้งใจหรือเพราะลืมไป
“ขอทางด้วยค่ะ”
ภาวัตเพิ่งรู้ตัวว่าเหยียดขาขวางทาง “ขอโทษที เชิญ”
พนักงานก้มหน้าเป็นเชิงขอบคุณอดไม่ได้ที่จะมองขาที่พับให้ท่าทางดูเก้งก้าง ถ้ายืนเขาคงสูงมาก จานอาหารทยอยวางลง เสียงสาวๆ กรี๊ดกร๊าด ตามมาด้วยเสียงจูบจากแขกที่มาตั้งแต่แรก เธอเม้มปากยืดตัวหลับตาเดินอย่างชำนาญไปยังทางออก สายตาคมมองมายิ้มบางๆ สงสัยเพิ่งมาทำงานกระมัง
ยังไม่ 4 ทุ่มด้วยซ้ำแต่ภาวัตขอตัวกลับแล้วก็อย่างที่บอกไปพรุ่งนี้มีงานไปต้องไปจัดการ เสียงปลดล็อครถดังเบาๆ แต่พอให้ใครบางคนซึ่งมาส่งแขกรายล่าสุดที่เมาให้ขึ้นรถกลับบ้านได้ยินแล้วหันมามอง สาวสวยคนหนึ่งเดินตามมาแล้วคล้องแขนผู้ชายคนนั้นไว้อย่างสนิทสนม
ภาวัตชะงักหันมามองสาวที่เขาเพิ่งบอกลาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เพียงมองตาก็พอรู้แล้วว่าสื่อถึงอะไร เรียวปากหวานยิ้มยั่วยวน
“ขอกลับด้วยนะคะ เพื่อนคุณวัตบอกว่าทางผ่าน”
“ก็ได้ครับ” เขาเปิดประตูให้
กระโปรงแหวกข้างเผยขานวลเนียนยามก้าวเข้าไป ทว่าเจ้าของรถยังไม่ตามเข้ามาเพราะว่าออกไปจากตรงนี้ไม่ได้มีรถมาจอดขวางไว้
“แย่จังเลยนะคะ ต้องรออีกนานหรือเปล่าก็ไม่รู้”
ภาวัตลองเข้าไปดันท้ายรถที่จอดขวาง พนักงานคนหนึ่งเข้ามาช่วยหาก้อนหินมาขวางล้อไว้กันไปชนรถคนอื่น พอเงยหน้ามองถึงได้รู้ว่าเป็นเด็กคนนั้น ถ้าเป็นน้องนุ่งคงไม่ปล่อยให้ทำงานที่นี่ เขาดึงกระเป๋าสตางค์ออกมาหยิบเงินให้
“ขอบใจ เอาไปกินขนมนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณเป็นลูกค้า” เธอบอกพลางก้าวถอยหลัง
แขกเปิดประตูรถแต่ยังไม่เข้าไปนั่ง หยิบบางอย่างออกมาแล้วยื่นให้ พอไม่รับก็คว้ามือเล็กกว่าแล้ววางลงอย่างตั้งใจ มือปล่อยอย่างรวดเร็วบอกชัดไม่มีจุดประสงค์อื่น
“ถ้างั้นเอานี่ไปแล้วกัน ลูกชายฉันชอบกินเลยซื้อติดรถไว้ตลอด”
“ขอบคุณค่ะ” เธอยกมือไหว้เพิ่งเคยเห็นแขกให้อมยิ้มถุงเบ้อเริ่ม แถมยังเป็นรูปหัวใจ
ภาวัตกลับมาที่รถแล้วขับออกไป มาลินมองตามพลางส่ายหน้า พกอมยิ้มน่ารักๆ เอาไว้ให้ลูกชายหรือสาวๆ กันแน่ น่าขำ รักลูกชาย แต่ไม่รักแม่ของเด็กหรือไง ผู้ชายเดี๋ยวนี้มีเมียแล้วยังทำตัวโสดไปทั่ว ใครได้มาเป็นสามีคงช้ำใจเช้ายันเย็น
“ใครหรือลิน มาทำรุ่มร่ามใส่หรือเปล่า”
พนักงานอีกคนในชุดเหมือนกันออกมาถามด้วยความเป็นห่วง มาลินหันมายิ้มให้พิพัฒ เธอมาทำงานหาเงินจ่ายค่าเทอมที่นี่ก็เพราะมีเขาอยู่ด้วยนั่นล่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่มาสถานที่แบบนี้แน่ๆ ถ้าตากับแม่รู้คนหนึ่งคงลมจับ อีกคนน่าจะบ่นแล้วสั่งให้เลิกทำ
“เปล่าหรอก ลินไปช่วยเข็นรถหลบให้เลยแจกขนมเด็กมาเท่านั้นเอง”
“ระวังไว้หน่อยนะ พวกเสือผู้หญิงมันเยอะ”
หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วยสุดๆ “รู้แล้วน่า พวกมาเที่ยวแบบนี้จะเป็นอะไรไปได้”
พิพัฒค่อยยิ้มได้พลางเดินไปส่งมาลินที่ห้องครัว ส่วนตัวเองไปผสมเครื่องดื่มให้แขกต่อ สำหรับนักศึกษาที่อยากหาเงินหลังเลิกเรียน การมาทำงานที่นี่ถือว่ารายได้ดี แต่ถ้าเรียนจบคงไม่มาทำอีก มีคนหลายแบบที่มาเที่ยว แต่ละคนมีเป้าหมายดื่ม เที่ยว ผู้หญิง ถ้ามาลินไม่ขอร้องเขาคงไม่พามาทำงานด้วยกัน
รถสปอร์ตมุ่งหน้าสู่วงน้ำเขียวแล้วเลยห่างบริเวณที่เต็มไปด้วยไร้องุ่นออกไปจนคิดว่ากำลังจะข้ามจังหวัดอยู่แล้ว GPS ในรถบอกภาวัตว่าอีก 2 กิโลเมตรจะถึงปลายทางที่ยังพอจะมีไร่องุ่นอยู่ แต่รถของนักท่องเที่ยวไม่ได้มาไกลถึงที่นี่
ป้ายขายที่ดินเห็นเด่นชัดท่ามกลางที่ดินข้างๆ ที่มีองุ่นกำลังผลิใบอ่อน ในขณะที่ตรงนี้มีแต่ความรกร้าง แล้วยังทางเข้าที่เหมือนเข้ามาสู่แดนกันดารยังเป็นดินลูกรัง หากมองจากสายตาของนักธุรกิจถ้ามีทางเลือกเขาจะไม่ซื้อที่ดินตรงนี้เด็ดขาด นอกจากว่าราคาถูกจนซื้อแล้วเก็บไว้ก็ไม่เสียดายเงิน
ภาวัตขับรถผ่านทางเข้าไร่ ‘ขวัญชีวา’ สองข้างทางค่อยๆ เปลี่ยนจากที่ดินว่างเปล่าเป็นต้นองุ่นที่ใบเขียวสด เริ่มมีองุ่นประปรายแต่ยังเล็กเกินกว่าจะเอาไปทำอะไรได้นอกจากรอ มีโรงงานขนาดเล็กอยู่ลึกเข้าไป บ้านกึ่งเรือนไทยกึ่งตึกเป็นปลายทางของเขา หน้าบ้านมีต้นกระดังงานออกดอกบานสะพรั่ง ส่วนอีกด้านมีดอกกุหลาบสีต่างๆ อยู่เต็มไปหมด เขาจอดรถตรงสระเล็กๆ ที่มีดอกบัวสีชมพูเข้มกำลังบาน ปลาตัวเล็กๆ แหวกว่าย ร่มรื่นอย่างกับบ้านสวนของของมัทนา เพียงแต่ว่าผู้หญิงวัยกลางคนที่เดินลงมาจากบันไดไม้ฉลุไม่ใช่คนที่เขารู้จัก
ภาวัตยกมือไหว้ ผู้หญิงหน้าตาใจดีรับไหว้แล้วยิ้มให้ คนงานกำลังเทปุ๋ยอยู่ไม่ไกล คนแปลกหน้าคงไม่น่าจะมีอันตรายอะไร
“มาหาใครหรือคะคุณ ถ้าจะมาติดต่อซื้อองุ่นไปทางโรงงานด้านโน้นสะดวกกว่านะคะ”
“ผมไม่ได้มาซื้อองุ่นหรอกครับ แต่มาหาคุณร่มธรรม ไม่ทราบว่าอยู่ไหมครับ”
“อยู่ค่ะ ให้เรียนว่าใครต้องการพบคะ ฉันจะได้ไปบอกให้ค่ะ”
“ผมชื่อภาวัตครับ ต้องการติดต่อซื้อที่ดิน นี่ครับนามบัตร”
มีความดีใจในสายตาของผู้หญิงคนนั้นยามที่รับนามบัตรไปกำไว้ เท่าที่รู้โรงงานเล็กๆ กำลังมีปัญหาการเงินและกู้ธนาคารก็ไม่ผ่าน แต่มีสาเหตุจากอะไรเขายังไม่รู้คำตอบ
“รอสักครู่นะคะ เชิญเข้าไปนั่งรอที่ศาลาตรงนั้นก่อนค่ะ คนงานจะนำน้ำมาให้”
ภาวัตก้มหน้าให้แล้วเดินไปนั่งศาลาที่รายล้อมด้วยกุหลาบ ร่มรื่นสบาย แต่กลับสัมผัสได้ถึงความเศร้าอย่างประหลาด บางทีอาจเพราะเขาไม่เห็นด้วยที่ปู่จะซื้อที่ตรงนั้นกระมัง
รออยู่ไม่นานรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ก็ขับตะบึงมาจอดใกล้ๆ รถหรูของผู้มาเยือน ชายชราที่ยังแข็งแรงอยู่มากลงจากรถหน้าตาเหมือนโกรธใครมา แขกมองอย่างพิจารณาลุกขึ้นกำลังจะยกมือไหว้ถ้าไม่ได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดซึ่งกำลังมองหาใครสักคน
“ไหน มันอยู่ไหน ตัวไม่มาแต่ส่งคนอื่นมาแทน อยากรู้นักว่ามันมาทำไม”
ร่มธรรมหันมามองทางศาลา แค่เห็นหน้าก็ทำให้ความโกรธพุ่งปรี๊ด ขนาดว่าไอ้คนก่อเรื่องไม่ได้มา มันช่างกล้า สั่งแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่าข้องเกี่ยวกันอีก
ภาวัตยกมือไหว้ ยิ้มให้แม้จะแปลกๆ พิกล คนอยากขายที่ไม่น่าเดินมาหาเหมือนอยากเตะไปพ้นหน้าแบบนี้ “สวัสดีครับ ผมชื่อ...”
“ไม่ต้องแนะนำตัว รู้แล้วไอ้ทีปต์มันส่งคุณมาทำไม ร้อยวันพันปีไม่ยุ่งเกี่ยวกันมานานแล้ว มันไม่รู้หรือไงว่าที่นี่ไม่ต้อนรับทั้งมัน และคนของมัน”
เป็นชุด... นี่ไงเหตุผลที่คุณทีปต์ของหลานบอกว่าถ้ามาเองได้คงมาแล้ว โกรธขนาดนี้ไม่น่าใช่มองหน้าแล้วไม่สบอารมณ์ คงมีมากกว่านั้น แล้วทำไมไม่บอกกันก่อน ภาวัตบ่นพึมตอนนี้เอายังไงต่อล่ะ
“ผมคิดว่าพูดจาดีๆ น่าจะดีกว่านะครับ ‘มัน’ ที่คุณพูดถึงก็ปู่ของผมเอง”
“อ้อ ส่งหลานมา แล้วไง มาทำไม”
ร่มธรรมเข่นเขี้ยว ว่าจะลืมๆ ไปเสีย แต่ผ่านมาหลายสิบปีแล้ว ไม่มีวันไหนที่เขาลืมได้เลย เพราะมันคนเดียว
“ผมมาซื้อที่ดินครับ เห็นประกาศขายด่วน”
เรียวปากของชายชราขยับเปิดเหมือนจะยิ้ม ภาวัตมั่นใจว่ามีเรื่องแน่ แต่ความสงสัยมีมากกว่าความกลัวอันตราย ถ้าเป็นเพื่อนกับปู่ในอดีตคงไม่ใช่ย่อยหรอก นอนหลับคากระบอกปืนกันมาทั้งนั้น
“ออกไป แล้วอย่าได้กลับมาที่นี่อีก ฝากบอกมันด้วย ต่อให้มีแค่มันคนเดียวที่จะซื้อ ฉันก็ไม่ขาย ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีทางยอมขายที่แล้วเอาเงินของมันมา” น้ำเสียงของร่มธรรมเหี้ยมอย่างบอกใคร
“ทำไมล่ะครับ ติดประกาศขาย แต่ไม่ขาย เหตุผลคืออะไรหรือครับ”
“ก็คือไม่ขาย จะไปหรือไม่ไป” ดวงตาของร่มธรรมชักขวางๆ ทำไมหลานมันน่ารำคาญเหมือนปู่
“ไม่ไปครับ บอกเหตุผลมาก่อนแล้วผมจะกลับไป” หรือว่ากลับไปถามปู่ดีกว่า ภาวัตสองจิตสองใจ แต่เขาคงคิดช้าไป ร่มธรรมดึงปืนออกมาจากเอวแล้ว
“ถ้างั้นถามปืนในมือฉันก็แล้วกัน”
แขกถอนใจยาว เบื่อจริงๆ พวกใช้ปืนพูดแทนปาก แล้วยังไงล่ะ มือทั้งสองข้างยกขึ้น ยอมๆ คนแก่ไปก่อนเดี๋ยวก็ใจเย็นเอง แต่เปล่าเลย ปลายกระบอกปืนยังเล็งตรงมา นิ้วชี้สอดเข้าไก เอาจริงหรือนี่! ปืนของเขาอยู่ในรถ ตอนนี้คงไปหยิบมาทันแล้ว
“อย่าขยับ” ร่มธรรมสั่งพร้อมกับลั่นกระสุนออกมาใส่หลานของศัตรูคู่แค้น
ปังงง...!?!
แล้วจะมา up ต่อนะคะ
อัมราน_บรรพตี
บรรพตี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 พ.ย. 2558, 09:32:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 พ.ย. 2558, 09:33:36 น.
จำนวนการเข้าชม : 1124
| << ตอนที่ 1 ครึ่งแรก | ตอนที่ 2 ครึ่งแรก >> |