ยักษา
ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
Tags: ยักษ์ สยองขวัญ ช่วงชิง ความรัก
ตอน: รอยยิ้มนางสีดา
สองเท้ารีบจ้ำอ้าวเข้ามาในบริเวณวัดสายตามองไปมาอย่างเร่งรีบแต่ก็ไม่พบคนที่เธอต้องการเลยสักนิด
"กลับไปแล้วเหรอ"สริญดาพึมพำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะมองไปรอบๆตัวความสงบและสายลมพัดอ่อนๆมันชั่งเป็นอะไรที่วิเศษมากสำหรับหญิงสาวก่อนที่สมองจะนึกขึ้นได้ว่าเธอทำพวงมาลัยมาไหว้พระด้วยพวงมาลัยที่ทำออกมาด้วยความตั้งใจของเธอรอยยิ้มบางๆผุดขึ้นมาจากริมฝีปากของหญิงสาวก่อนที่มุ่งหน้าไปทางวิหารเพื่อสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์แต่กลับต้องหยุดชะงักเมื่อมาถึงหน้าวิหารที่ไร้ผู้คนมีเพียงชายหนุ่มร่างกายกำยำนั่งอยู่เพียงผู้เดียวเขาก้มลงกราบพระพุทธรูปก่อนจะมองด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความเศร้า
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้ก็ต้องเป็นแบบนี้..ตามที่ฟ้าลิขิต"น้ำเสียงตัดพ้อออกจากริมฝีปากของชายหนุ่มร่างกายกำยำจนหญิงสาวอดที่จะสงสัยไม่ได้หัวใจของเธอรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดความเศร้าและแข็งกระด้างปะปนกันไปมาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนแต่ก็คิดอะไรมากไม่ได้เมื่อเจ้าของคำพูดลุกขึ้นยืนหญิงสาวจึงวิ่งไปหลบด้านข้างวิหารหลังที่เหยียดตรงพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ทำให้หญิงสาวใจเต้นไม่เป็นจังหวะค่อยๆเลือนหายไปพร้อมกับเจ้าของร่างกายหญิงสาวจึงค่อยๆเดินเข้ามาในวิหารก่อนจะก้มลงกราบพระตามแบบที่เธอทำเป็นประจำ
"หนูขอให้แม่ครูและเด็กๆทุกคนมีความสุขขอให้คนทั้งโลกมีความสุขด้วยเช่นกันและ....ขอให้เขา...ผ่านเรื่องร้ายๆที่กำลังเผชิญอยู่ด้วยนะคะ"สริญดาพูดออกมาอย่างแผ่วเบาในสมองขบคิดอยู่แต่ผู้ชายปริศนาที่ตัดพ้อต่อพระเจ้าเมื่อกี้นี้ก่อนจะก้มลงกราบพระด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์ผุดผ่องดั่งผ้าขาว
……………………………………………………………
"กลับมาแล้วเหรอ!"ยักษิณีสาวลุกพรวดขึ้นจากโซฟาภายในคอนโดหรูแววตาแสดงความโกรธจัดออกมาเมื่อเห็นต้นเหตุความโกรธของเธอปรากฏตัวขึ้น
"สวัสดี..มัศยา"ทศคินทร์กระตุกยิ้มนิ้วเรียวเลื่อนไปแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวเผยให้เห็นแผงอกอันกำยำซึ่งยั่วยวยสายตาของคนมองยิ่งนัก
"คุณรู้ดีทศคินทร์ว่าคุณตกเป็นเป้าหมายของผู้ล่ายักษ์และพวกเดียวกันเองแล้วทำไมถึงทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้"
"ผมเหรอที่เอาแต่ใจ"
"ใช่!คุณนี่มัน..ว๊าย!"มัศยาร้องออกมาเมื่อถูกยักษาหนุ่มจับกดลงกับเตียงนอนอย่างรวดเร็วจมูกโด่งเป็นสันอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอเล็กน้อยก่อนที่คนตัวใหญ่จะยิ้มออกมา
"ยิ้มอะไร!"
"ก็ยิ้มให้เธอไงขอบคุณนะที่เป็นห่วงยักษาเอาแต่ใจอย่างผม"
"ใครห่วงคุณไม่ทราบ!"น้ำเสียงต่อต้านของยักษิณีสาวดังขึ้นแต่พวงแก้มกลับแดงขึ้นเรื่อยๆจนยักษาหนุ่มทิ้งตัวลงมานอนข้างๆเธอ
"เอิ่ม...ทศคินทร์ฉัน..."มัศยาเอ่ยออกมาเพราะคิดว่าเขาโกรธที่เธอพูดจาแบบนั้นใส่เขาแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มน้อยๆของเขาเธอก็คลายความกังวลไปในทันที
"ผมอยากจะหยุดเวลาไว้อย่างนี้ถ้าทำได้นะ"ทศคินทร์พูดก่อนจะหลับตาลงโดยทิ้งให้ยักษิณีสาวมองเขาตาปริบๆอยู่อย่างนั้น
"คุณคิดอะไรอยู่กันแน่นะ..ทศคินทร์"
……………………………………………………………
สริญดารีบวิ่งตรงมาที่บ้านอย่างรวดเร็วก่อนจะเห็นสลัยวรรญและเด็กๆคนอื่นๆมุงดูจักรยานที่ดูใหม่เอี่ยมอย่างตื่นเต้น
"มาแล้วเหรอยัยริญฉันรอเธอตั้งนานเลยนะก็เลยกลับมาก่อนไม่โกรธกันใช่ไหม"
"ไม่หรอก..ริญไปช้าเองแหละแล้วนี่จักรยานของใครเหรอ"สริญดาเอ่ยถามก่อนที่หญิงสูงวัยจะเดินออกมาจากบ้าน
"ก็พ่อหนุ่มคนที่มาส่งเราเมื่อวันก่อนนั่นแหละเขาซื้อมาให้"
"คุณราพณ์น่ะหรือคะแม่ครู"
"พ่อพระรามเธอนั่นแหละนางสีดา"สลัยวรรญตอบแทนแม่ครูก่อนจะเห็นสีหน้าของสริญดาไม่ค่อยสู้ดีนักจนเจ้าตัวตัดสินใจวิ่งออกไปข้างนอก
"จะไปไหนของเขานะ"แม่ครูเอ่ยพลางมองดูสริญดาที่วิ่งออกไปทางหน้าหมู่บ้าน
"คุณราพณ์!"สริญดาตะโกนเรียกพลางวิ่งมาทางชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
"คุณมีอะไรเหรอ..สริญดา"
"คุณเป็นคุณซื้อจักรยานมาให้พวกเราเหรอคะ"
"ใช่!ผมเห็นว่าซ่อมไปก็เสียเวลาเปล่าเลยตัดสินใจซื้อมาให้"
"แต่มันมากเกินไปค่ะฉันไม่เงินคืนให้คุณหรอกเอางี้ฉันขอผ่อนคุณได้ไหมคะ..คุณซื้อมันมาเท่าไหร่คะ"
"ผมซื้อให้คุณแล้วทำไมผมต้องอยากได้เงินคุณด้วย"
"แต่คุณถึงขั้นขายรถของคุณเลยนะคะจะไม่มากไปได้ยังไง"
"ขายรถหรือ?"
"ใช่ค่ะ!ก็นี่คุณกำลังจะเดินกลับนี่คะ"
"555ไม่ใช่หรอก..ผมก็แค่อยากสูดบรรยากาศแถวนี้เฉยๆก็เลยจอดรถไปตรงโน่นแหนะ"ราพณ์ชี้นิ้วไปข้างหน้าก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
"คุณขำอะไรคะ"สริญดาทำหน้ามุ่ยเมื่อเห็นกิริยาหัวเราะของชายหนุ่มก่อนจะมองค้อนเขา
"ก็คุณน่ะสิ!นึกได้ยังไงว่าผมขายรถไปซื้อจักรยาน"
"ก็ฉัน...เอาเถอะค่ะ!ยังไงฉันก็จะคืนเงินให้คุณ"
"ผมเป็นคนซื้อยังไม่เดือดร้อนอะไรเลยคุณก็รับๆไว้เถอะนะ"
"แต่ฉัน..."
"ไม่มีแต่!ถือว่าผมให้คุณก็แล้วกัน"ราพณ์ยิ้มออกมาก่อนจะเดินมุ่งหน้าต่อไปสริญดามองตามหลังเขาก่อนจะวิ่งตามชายหนุ่มมา
"งั้นก็ให้ฉันไปส่งคุณที่รถนะคะไหนๆก็วิ่งมาแล้ว"
"คุณนี่ดื้อจริงๆนะ...ได้สิครับเดินไปด้วยกัน"
"ค่ะ"สริญดายิ้มออกมาก่อนจะเดินนำหน้าไปโดยไม่ทันเห็นแววตาของราพณ์ที่แสดงความเสียใจออกมา
"ผมเกือบจะฆ่าคุณอยู่แล้วนะ..ยังจะมาทำดีกับผมอีก..."น้ำเสียงเศร้าๆเปล่งออกมาจากริมฝีปากของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวตรงหน้าหยุดเดินเลยหันมามองเขา
"เมื่อกี้พูดอะไรเหรอคะ"สริญดาถามขึ้นราพณ์ก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะเดินมาทางหญิงสาวและเดินคู่กันมาเรื่อยๆ
"อยากรู้เหรอ"
"ปะ..เปล่าหรอกค่ะ"สริญดาพูดออกมาก่อนจะก้มหน้าลงในใจคิดก่นด่าตัวเองที่เผลอไปถามเรื่องที่เขาไม่อยากบอก
"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"
"คะ!"
"ผมถามว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่แล้วพ่อแม่คุณไปไหน"
"ฉันไม่มีพ่อแม่หรอกค่ะแม่ครูเจอฉันถูกทิ้งอยู่หน้าบ้านก็เลยเก็บฉันมาเลี้ยง"แววตาของหญิงสาวดูเศร้าลงเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึงผู้ให้กำเนิดที่เธอไม่เคยเห็นหน้าเลยแม้แต่น้อยชายหนุ่มเห็นสีหน้าของเธอก็รู้ได้ทันทีเพราะเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างอะไรกับเธอเลย
"ผมถามคุณมากไปหรือเปล่า"
"ไม่หรอกค่ะฉันยินดีที่จะตอบ"
"ความจริง...ผมก็เสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่ตอนเด็กๆเหมือนกันผมรู้ดีว่ามันเป็นยังไง"
"ฉันเสียใจด้วยนะคะแต่ฉันคิดว่าคุณยังโชคดีที่ได้เห็นหน้าพ่อแม่ของคุณไม่เหมือนฉันที่ไม่รู้เลยว่าพ่อแม่ของฉันหน้าตาเป็นยังไง"
"คุณกำลังปลอบใจผมใช่ไหม"
"คุณตั้งหากล่ะคะที่ปลอบใจฉัน"สริญดายิ้มออกมาจนทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าแทบยืนไม่อยู่ทำได้เพียงแค่ยิ้มน้อยๆตอบเธอ
"ตายจริง!วันนี้ฉันมีงานนี่น่าลืมเสียสนิทเลย"สริญดาอุทานก่อนจะมองนาฬิกาข้อมืออย่างลนลาน
"ให้ผมไปส่งไหม"
"ไม่ต้องหรอกค่ะป่านนี้รถคงมารอที่บ้านแม่ครูแล้วฉันขอส่งคุณแค่นี้นะคะ"
"ครับ..คุณไปเถอะ"
"ค่ะ...เอ้อ!ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"สริญดารีบวิ่งกลับไปที่บ้านแม่ครูอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้หันมามองราพณ์ที่แอบยิ้มให้เธออยู่
"เจอกันทีไรคุณก็วิ่งหนีผมตลอดเลยนะ..."
……………………………………………………………
ตัวอย่างตอนต่อไป>>
"สริญดา!!"สลัยวรรญอุทานขึ้นผิดกับสริญดาที่เธอเตรียมใจไว้อยู่แล้วดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิทก่อนที่มือน้อยๆของเธอจะคว้าที่บางสิ่งบางอย่างซึ่งสิ่งนั่นยกตัวเธอขึ้นเอาไว้เหนือพื้นแขนที่แข็งแกร่งโอบอุ้มร่างบางเอาไว้อย่างแน่นหนาสายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของหญิงสาวที่ดูตื่นตะหนกด้วยความกลัวก่อนที่เปลือกตาของเธอจะเปิดออกและภาพแรกที่เธอเห็นก็คือแววตาที่มีความดุดันความทะนงตนและความเศร้าที่ปะปนกันไปหมดจนเธอแยกไม่ออกตอนนี้เธอกำลังอยู่ในอ้อมแขนของเขาผู้ชายที่มีความลึกลับคนนี้!
"กลับไปแล้วเหรอ"สริญดาพึมพำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะมองไปรอบๆตัวความสงบและสายลมพัดอ่อนๆมันชั่งเป็นอะไรที่วิเศษมากสำหรับหญิงสาวก่อนที่สมองจะนึกขึ้นได้ว่าเธอทำพวงมาลัยมาไหว้พระด้วยพวงมาลัยที่ทำออกมาด้วยความตั้งใจของเธอรอยยิ้มบางๆผุดขึ้นมาจากริมฝีปากของหญิงสาวก่อนที่มุ่งหน้าไปทางวิหารเพื่อสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์แต่กลับต้องหยุดชะงักเมื่อมาถึงหน้าวิหารที่ไร้ผู้คนมีเพียงชายหนุ่มร่างกายกำยำนั่งอยู่เพียงผู้เดียวเขาก้มลงกราบพระพุทธรูปก่อนจะมองด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความเศร้า
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้ก็ต้องเป็นแบบนี้..ตามที่ฟ้าลิขิต"น้ำเสียงตัดพ้อออกจากริมฝีปากของชายหนุ่มร่างกายกำยำจนหญิงสาวอดที่จะสงสัยไม่ได้หัวใจของเธอรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดความเศร้าและแข็งกระด้างปะปนกันไปมาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนแต่ก็คิดอะไรมากไม่ได้เมื่อเจ้าของคำพูดลุกขึ้นยืนหญิงสาวจึงวิ่งไปหลบด้านข้างวิหารหลังที่เหยียดตรงพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ทำให้หญิงสาวใจเต้นไม่เป็นจังหวะค่อยๆเลือนหายไปพร้อมกับเจ้าของร่างกายหญิงสาวจึงค่อยๆเดินเข้ามาในวิหารก่อนจะก้มลงกราบพระตามแบบที่เธอทำเป็นประจำ
"หนูขอให้แม่ครูและเด็กๆทุกคนมีความสุขขอให้คนทั้งโลกมีความสุขด้วยเช่นกันและ....ขอให้เขา...ผ่านเรื่องร้ายๆที่กำลังเผชิญอยู่ด้วยนะคะ"สริญดาพูดออกมาอย่างแผ่วเบาในสมองขบคิดอยู่แต่ผู้ชายปริศนาที่ตัดพ้อต่อพระเจ้าเมื่อกี้นี้ก่อนจะก้มลงกราบพระด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์ผุดผ่องดั่งผ้าขาว
……………………………………………………………
"กลับมาแล้วเหรอ!"ยักษิณีสาวลุกพรวดขึ้นจากโซฟาภายในคอนโดหรูแววตาแสดงความโกรธจัดออกมาเมื่อเห็นต้นเหตุความโกรธของเธอปรากฏตัวขึ้น
"สวัสดี..มัศยา"ทศคินทร์กระตุกยิ้มนิ้วเรียวเลื่อนไปแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวเผยให้เห็นแผงอกอันกำยำซึ่งยั่วยวยสายตาของคนมองยิ่งนัก
"คุณรู้ดีทศคินทร์ว่าคุณตกเป็นเป้าหมายของผู้ล่ายักษ์และพวกเดียวกันเองแล้วทำไมถึงทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้"
"ผมเหรอที่เอาแต่ใจ"
"ใช่!คุณนี่มัน..ว๊าย!"มัศยาร้องออกมาเมื่อถูกยักษาหนุ่มจับกดลงกับเตียงนอนอย่างรวดเร็วจมูกโด่งเป็นสันอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอเล็กน้อยก่อนที่คนตัวใหญ่จะยิ้มออกมา
"ยิ้มอะไร!"
"ก็ยิ้มให้เธอไงขอบคุณนะที่เป็นห่วงยักษาเอาแต่ใจอย่างผม"
"ใครห่วงคุณไม่ทราบ!"น้ำเสียงต่อต้านของยักษิณีสาวดังขึ้นแต่พวงแก้มกลับแดงขึ้นเรื่อยๆจนยักษาหนุ่มทิ้งตัวลงมานอนข้างๆเธอ
"เอิ่ม...ทศคินทร์ฉัน..."มัศยาเอ่ยออกมาเพราะคิดว่าเขาโกรธที่เธอพูดจาแบบนั้นใส่เขาแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มน้อยๆของเขาเธอก็คลายความกังวลไปในทันที
"ผมอยากจะหยุดเวลาไว้อย่างนี้ถ้าทำได้นะ"ทศคินทร์พูดก่อนจะหลับตาลงโดยทิ้งให้ยักษิณีสาวมองเขาตาปริบๆอยู่อย่างนั้น
"คุณคิดอะไรอยู่กันแน่นะ..ทศคินทร์"
……………………………………………………………
สริญดารีบวิ่งตรงมาที่บ้านอย่างรวดเร็วก่อนจะเห็นสลัยวรรญและเด็กๆคนอื่นๆมุงดูจักรยานที่ดูใหม่เอี่ยมอย่างตื่นเต้น
"มาแล้วเหรอยัยริญฉันรอเธอตั้งนานเลยนะก็เลยกลับมาก่อนไม่โกรธกันใช่ไหม"
"ไม่หรอก..ริญไปช้าเองแหละแล้วนี่จักรยานของใครเหรอ"สริญดาเอ่ยถามก่อนที่หญิงสูงวัยจะเดินออกมาจากบ้าน
"ก็พ่อหนุ่มคนที่มาส่งเราเมื่อวันก่อนนั่นแหละเขาซื้อมาให้"
"คุณราพณ์น่ะหรือคะแม่ครู"
"พ่อพระรามเธอนั่นแหละนางสีดา"สลัยวรรญตอบแทนแม่ครูก่อนจะเห็นสีหน้าของสริญดาไม่ค่อยสู้ดีนักจนเจ้าตัวตัดสินใจวิ่งออกไปข้างนอก
"จะไปไหนของเขานะ"แม่ครูเอ่ยพลางมองดูสริญดาที่วิ่งออกไปทางหน้าหมู่บ้าน
"คุณราพณ์!"สริญดาตะโกนเรียกพลางวิ่งมาทางชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
"คุณมีอะไรเหรอ..สริญดา"
"คุณเป็นคุณซื้อจักรยานมาให้พวกเราเหรอคะ"
"ใช่!ผมเห็นว่าซ่อมไปก็เสียเวลาเปล่าเลยตัดสินใจซื้อมาให้"
"แต่มันมากเกินไปค่ะฉันไม่เงินคืนให้คุณหรอกเอางี้ฉันขอผ่อนคุณได้ไหมคะ..คุณซื้อมันมาเท่าไหร่คะ"
"ผมซื้อให้คุณแล้วทำไมผมต้องอยากได้เงินคุณด้วย"
"แต่คุณถึงขั้นขายรถของคุณเลยนะคะจะไม่มากไปได้ยังไง"
"ขายรถหรือ?"
"ใช่ค่ะ!ก็นี่คุณกำลังจะเดินกลับนี่คะ"
"555ไม่ใช่หรอก..ผมก็แค่อยากสูดบรรยากาศแถวนี้เฉยๆก็เลยจอดรถไปตรงโน่นแหนะ"ราพณ์ชี้นิ้วไปข้างหน้าก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
"คุณขำอะไรคะ"สริญดาทำหน้ามุ่ยเมื่อเห็นกิริยาหัวเราะของชายหนุ่มก่อนจะมองค้อนเขา
"ก็คุณน่ะสิ!นึกได้ยังไงว่าผมขายรถไปซื้อจักรยาน"
"ก็ฉัน...เอาเถอะค่ะ!ยังไงฉันก็จะคืนเงินให้คุณ"
"ผมเป็นคนซื้อยังไม่เดือดร้อนอะไรเลยคุณก็รับๆไว้เถอะนะ"
"แต่ฉัน..."
"ไม่มีแต่!ถือว่าผมให้คุณก็แล้วกัน"ราพณ์ยิ้มออกมาก่อนจะเดินมุ่งหน้าต่อไปสริญดามองตามหลังเขาก่อนจะวิ่งตามชายหนุ่มมา
"งั้นก็ให้ฉันไปส่งคุณที่รถนะคะไหนๆก็วิ่งมาแล้ว"
"คุณนี่ดื้อจริงๆนะ...ได้สิครับเดินไปด้วยกัน"
"ค่ะ"สริญดายิ้มออกมาก่อนจะเดินนำหน้าไปโดยไม่ทันเห็นแววตาของราพณ์ที่แสดงความเสียใจออกมา
"ผมเกือบจะฆ่าคุณอยู่แล้วนะ..ยังจะมาทำดีกับผมอีก..."น้ำเสียงเศร้าๆเปล่งออกมาจากริมฝีปากของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวตรงหน้าหยุดเดินเลยหันมามองเขา
"เมื่อกี้พูดอะไรเหรอคะ"สริญดาถามขึ้นราพณ์ก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะเดินมาทางหญิงสาวและเดินคู่กันมาเรื่อยๆ
"อยากรู้เหรอ"
"ปะ..เปล่าหรอกค่ะ"สริญดาพูดออกมาก่อนจะก้มหน้าลงในใจคิดก่นด่าตัวเองที่เผลอไปถามเรื่องที่เขาไม่อยากบอก
"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"
"คะ!"
"ผมถามว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่แล้วพ่อแม่คุณไปไหน"
"ฉันไม่มีพ่อแม่หรอกค่ะแม่ครูเจอฉันถูกทิ้งอยู่หน้าบ้านก็เลยเก็บฉันมาเลี้ยง"แววตาของหญิงสาวดูเศร้าลงเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึงผู้ให้กำเนิดที่เธอไม่เคยเห็นหน้าเลยแม้แต่น้อยชายหนุ่มเห็นสีหน้าของเธอก็รู้ได้ทันทีเพราะเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างอะไรกับเธอเลย
"ผมถามคุณมากไปหรือเปล่า"
"ไม่หรอกค่ะฉันยินดีที่จะตอบ"
"ความจริง...ผมก็เสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่ตอนเด็กๆเหมือนกันผมรู้ดีว่ามันเป็นยังไง"
"ฉันเสียใจด้วยนะคะแต่ฉันคิดว่าคุณยังโชคดีที่ได้เห็นหน้าพ่อแม่ของคุณไม่เหมือนฉันที่ไม่รู้เลยว่าพ่อแม่ของฉันหน้าตาเป็นยังไง"
"คุณกำลังปลอบใจผมใช่ไหม"
"คุณตั้งหากล่ะคะที่ปลอบใจฉัน"สริญดายิ้มออกมาจนทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าแทบยืนไม่อยู่ทำได้เพียงแค่ยิ้มน้อยๆตอบเธอ
"ตายจริง!วันนี้ฉันมีงานนี่น่าลืมเสียสนิทเลย"สริญดาอุทานก่อนจะมองนาฬิกาข้อมืออย่างลนลาน
"ให้ผมไปส่งไหม"
"ไม่ต้องหรอกค่ะป่านนี้รถคงมารอที่บ้านแม่ครูแล้วฉันขอส่งคุณแค่นี้นะคะ"
"ครับ..คุณไปเถอะ"
"ค่ะ...เอ้อ!ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"สริญดารีบวิ่งกลับไปที่บ้านแม่ครูอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้หันมามองราพณ์ที่แอบยิ้มให้เธออยู่
"เจอกันทีไรคุณก็วิ่งหนีผมตลอดเลยนะ..."
……………………………………………………………
ตัวอย่างตอนต่อไป>>
"สริญดา!!"สลัยวรรญอุทานขึ้นผิดกับสริญดาที่เธอเตรียมใจไว้อยู่แล้วดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิทก่อนที่มือน้อยๆของเธอจะคว้าที่บางสิ่งบางอย่างซึ่งสิ่งนั่นยกตัวเธอขึ้นเอาไว้เหนือพื้นแขนที่แข็งแกร่งโอบอุ้มร่างบางเอาไว้อย่างแน่นหนาสายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของหญิงสาวที่ดูตื่นตะหนกด้วยความกลัวก่อนที่เปลือกตาของเธอจะเปิดออกและภาพแรกที่เธอเห็นก็คือแววตาที่มีความดุดันความทะนงตนและความเศร้าที่ปะปนกันไปหมดจนเธอแยกไม่ออกตอนนี้เธอกำลังอยู่ในอ้อมแขนของเขาผู้ชายที่มีความลึกลับคนนี้!
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 พ.ย. 2558, 12:36:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 พ.ย. 2558, 12:51:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 1304
| << หัวใจยักษา | อ้อมกอดทศกัณฐ์ >> |
สายลมที่พัดวน 14 พ.ย. 2558, 12:54:52 น.
ฟินคุณราพณ์กับสริญดาจัง
ฟินคุณราพณ์กับสริญดาจัง
konhin 14 พ.ย. 2558, 13:33:58 น.
เรื่องน่าสนใจ เล่นกับการเล่าเรื่องใหม่ของ พระราม นางสีดา และทศกรรณ
เรื่องน่าสนใจ เล่นกับการเล่าเรื่องใหม่ของ พระราม นางสีดา และทศกรรณ
คิมหันตุ์ 14 พ.ย. 2558, 23:29:03 น.
รักยักษาาาาาาา
รักยักษาาาาาาา
เคสิยาห์ 15 พ.ย. 2558, 20:09:24 น.
ลงเรื่องย่อแบบให้เข้าใจหน่อยได้มั๊ยคะ เรื่องย่อมันไม่เก็ทเลยอ่ะ
ลงเรื่องย่อแบบให้เข้าใจหน่อยได้มั๊ยคะ เรื่องย่อมันไม่เก็ทเลยอ่ะ