ยักษา
ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
Tags: ยักษ์ สยองขวัญ ช่วงชิง ความรัก
ตอน: ห้ามใจ
เช้าวันต่อมา
"ไม่กินข้าวก่อนหรือสริญดา"แม่ครูเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นผู้ที่เปรียบเหมือนลูกสาวหยิบรองเท้าขึ้นมาใส่
"ไม่เป็นไรค่ะแม่ครูวันนี้ริญมีเรียนแต่เช้าแม่ครูไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"พูดจบก็ตรงเข้ากอดแม่ครูด้วยความรักก่อนจะหอมแก้มซะฟอดใหญ่
"มัวแต่อ้อนแม่ครูอยู่นั่นแหละโน่นพ่อพระรามมาหาแล้ว"สลัยวรรญชี้ไปทางหน้าบ้านชายหนุ่มยืนคู่กับมอเตอร์ไซด์ของเขาพลันส่งยิ้มมาให้สริญดาซึ่งเธอก็ส่งยิ้มตอบให้เขา
………………………………………………………………
"ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์เสียเวลามาส่งรบกวนคุณราพณ์แย่เลย"สริญดายิ้มตอบเป็นการขอบคุณ
"พอดีผมผ่านไปแถวนั้นพอดีก็เลยคิดว่าวันนี้คุณคงไปเรียนเลยแวะรับน่ะครับ"
"ถึงอย่างไรฉันก็ต้องขอบคุณคุณราพณ์มากนะคะเพราะยังไงฉันก็รบกวนคุณอยู่ดี"
"คุณนี่คิดมากจังเลยนะครับยังไงก็ตั้งใจเรียนนะครับ"
"ค่ะ"สริญดายิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเข้ามหาวิทยางไงซะทศคินทร์ก็ต้องมาปรากฏตัวอยู่ใกล้ๆคุณแน่...เพราะหัวใจของเขาอยู่ที่คุณผมจะไม่ยอมแพ้ในการตามหาตัวเขาเด็ดขาด!"ราพณ์พูดกับตัวเองหลังจากที่คิดมาตลอดทั้งคืนว่าจะทำอย่างไงเพื่อให้เจอทศคินทร์คนที่เขาเกลียดนักเกลียดหนาจนเมื่อสรุปได้ที่อยู่ให้ติดกับหัวใจของทศคินทร์เข้าไว้และเหตุผลประกอบบางอย่างที่เขาก็ไม่อาจตอบตัวเองได้ว่าทำไมถึงไม่ฆ่าสริญดาไปซะให้จบๆเรื่องเพราะพอคิดจะทำอย่างนั้นกลับมีความรู้สึกบางอย่างประทุขึ้นมาราวกับห้ามปรามตัวเขาเอาไว้ซึ่งผลข้างเคียงของมันก็คือทำให้เขามายืนอยู่ที่นี่เพื่อเฝ้ามอง...สริญดา
………………………………………………………………
ณ ห้างสรรพสินค้า
เวลาเที่ยงมักจะเป็นเวลาที่เหล่าบรรดานักศึกษาจะมาเที่ยวหรือช็อปปิ้งกันตามประสาวัยรุ่นบางส่วนก็กลับไปนอนที่หอพักเพื่อเตรียมตัวสำหรับวันรับน้องในอีกวันรุ่งขึ้น
"จะไปไหนสริญดา"แพทตี้ หรือพาติมาเพื่อนใหม่ของสริญดาพูดพลันตรงมาจับแขนของหญิงสาวอย่างหนาแน่น
"ฉันอยากไปร้านหนังสือน่ะไปด้วยกันนะ"
"ไม่เอาอ่ะน่าเบื่อจะตายไปร้องคาราโอเกะกันเถอะนะ"พาติมาทำหน้าเซ็งสุดขีดเมื่อพูดถึงหนังสือสริญดาได้แต่อมยิ้มก่อนจะจับมือพาติมา
"ฉันไม่ค่อยชอบร้องเพลงเท่าไหร่น่ะงั้นเธอไปเถอะนะไว้เจอกันที่ห้องก็ได้"
"งั้น..ตามใจเธอนะ"พาติมาพยักหน้าก่อนจะเดินไปทางกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มสริญดามองตามก่อนจะเดินตรงเข้ามาที่ร้านหนังสือที่มีผู้คนอยู่ประปรายจนมาถึงโซนวรรณคดี
"คุณ...."สริญดาพึมพำกับตัวเองสายตาจับจ้องไปยังชายหนุ่มร่างสูงใหญ่วันนี้เขาไม่ได้สวมสูทเหมือนทุกครั้งที่เธอเจอหากแต่ใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงยีนส์สีเข้มทรงผมที่ผ่อนคลายไม่ได้ทาเจลจัดแต่งอะไรทั้งนั้นที่ริมฝีปากรูปกระจับมีรอยยิ้มบางๆเมื่อสายตาไล่ผ่านตัวอักษรในหนังสือทุกตัวอย่างให้ความสนใจนิ้วเรียวค่อยๆขยับเขยื้อนตามกระดาษอย่างแผ่วเบาจนสริญดาเผลอคิดว่าถ้าได้สัมผัสมือเขาสักครั้งความรู้สึกนั้นมันจะเป็นอย่างไรนะ
"คิดอะไรบ้าๆน่ะสริญดา"หญิงสาวก่นด่าตัวเองก่อนจะเดินไปยืนข้างๆเขาแต่ก็ยังเว้นระยะห่างกันอยู่สายตาของเธอไล่ไปเรื่อยๆตามชั้นหนังสือจนเจอเข้ากับหนังสือเล่มหนาที่มีหน้าปกสีเขียวขรึมๆโดยสลักอักษรสีทองไว้ตรงกลางว่า"รามเกียรติ์"สริญดายิ้มอย่างพอใจก่อนจะเหลือบมองหนังสือในมือชายหนุ่มข้างๆและรู้สึกแปลกใจที่ชายหนุ่มอย่างเขาสนใจวรรณคดีอย่างเรื่อง"รามเกียรติ์"ด้วย
"เอิ่ม....คุณ"สริญดาค่อยๆเรียกชื่อเขาแต่ชายหนุ่มกับทำเป็นไม่สนใจสายตายังไม่ละจากตัวหนังสือเลยแม้แต่น้อยจนสริญดาทำหน้ามุ้ยหรือว่าเขาไม่อยากคุยกับเธอกันนะ!
"คุณคิดว่าทศกัณฐ์รักนางสีดาหรือเปล่าคะ"พูดจบสริญดาก็ก่นด่าตัวเองในใจออกมาชุดใหญ่นี่เธอถามอะไรออกไปกันนะบ้าจริง!แต่ในขณะที่คิดด่าตัวเองอยู่คำถามนี้มันก็ทำให้ชายหนุ่มละสายตาจากหนังสือหันมามองทางเธอทันที
"แล้วคุณคิดว่ายังไง"ทศคินทร์ถามกลับพลันยิ้มบางๆให้สริญดา
"ฉัน....ฉันไม่รู้หรอกค่ะ"
"ทศกัณฐ์เขาเป็นแค่ผู้ร้ายคุณอย่าไปสนใจเขาเลย"
"แต่ฉัน....สนใจนี่คะ"สริญดาพูดออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะเห็นแววตาของทศคินทร์เปลี่ยนไป
"คุณยังไม่รู้จักทศกัณฐ์ดีพอ..สริญดา"เสียงเรียกชื่ออย่างแผ่วเบาดังออกมาจากริมฝีปากของชายหนุ่มทำให้สายตาของสริญดาจับจ้องมาที่เขาทั้งคู่สบตากันจิตใจของเธอรู้สึกสับสนและความเศร้าที่ออกมาจากแววตาของชายหนุ่มมันชั่งทำให้สริญดารู้สึกราวกับว่าเธอกับเขาเป็นคนๆเดียวกันรับรู้ความรู้สึกนั้นของกันและกันก่อนที่ชายหนุ่มจะก้มหน้าลงแล้วเดินออกไปจากโซนหนังสืออย่างใจเย็นมีเพียงสริญดาเท่านั้นที่ยังยืนนิ่งจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองอยู่
"ขอทางหน่อยค่ะ"หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยขึ้นทำให้สริญดาได้สติเธอจึงรีบคว้าหนังสื่อที่เธอต้องการไปยังเคาเตอร์ทันที
"ไม่ต้องซื้อหรอกครับ..มีคนฝากไว้ให้คุณ"พนักงานชายยิ้มก่อนจะเลื่อนหนังสือที่เหมือนกับในมือของหญิงสาวมาให้เธอ
"คุณ...."สริญดาพึมพำพลางมองไปรอบๆตัวแต่ก็ไร้วี่แววขเองชายหนุ่มคนเมื่อกี้เสียแล้ว
………………………………………………………………
ด้านนอกห้างสรรพสินค้า
"อยู่ไหนของเขานะ"ราพณ์เดินเหล่ซ้ายมองขวาเพื่อหาตัวสริญดาแต่ก็ไม่พบเช่นเดียวกับมัศยาที่กำลังเดินตามหานายใหญ่ของเธออย่างหัวหมุนจนไม่ทันมองทางเลยชนเข้ากับราพณ์ไปเต็มแรง
"อุ้ย!ขอโทษค่ะ"มัศยากล่าวก่อนจะเอื้อมมือไปดึงราพณ์ให้ลุกขึ้นมาแต่เมื่อมือเธอและเขาสัมผัสโดนกันต่างคนก็ต่างทำหน้าตาตกใจอย่างไม่คาดคิด
"ยักษิณี"ราพณ์เอ่ยขึ้นพลันมัศยารีบดึงมือกลับและวิ่งหนีเขาไปในทันที
"หยุดนะ!"ราพณ์ตะโกนก่อนจะไล่ตามมัศยาอย่างไม่ลดละจนมาถึงดาดฟ้าของห้างสรรพสินค้า
"ฉันบอกให้หยุด!"ราพณ์ตะโกนพร้อมท่องคาถาซึ่งทำให้มัศยาหยุดชะงักตัวแข็งดั่งหินแต่เธอก็ไม่คิดยอมแพ้ร่ายคาถาที่สามารถถอนคาถาหยุดชะงักออกพร้อมจะวิ่งหนีแต่ถูกราพณ์คว้ามีดลงอาคมมาจี้ที่คอเธอเสียก่อน
"บอกมาว่าทศคินทร์อยู่ที่ไหนแล้วฉันจะปล่อยเธอไป!"
"ทำไมฉันต้องบอกนาย!"
"เพราะฉันมีความแค้นกับทศคินทร์แค่คนเดียวถ้าพวกเธอไม่อยากล้มตายกันมากไปกว่านี้ก็บอกที่ซ่อนของมันมาซะ!"ราพณ์ขู่เสียงแข็งก่อนจะรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างพลันควันสีดำลอยมาปกคลุมรอบตัวเขามัศยารู้ได้ทันทีว่ามีคนมาช่วยเธอจึงใช้พละกำลังที่มีผลักราพณ์จนเขาล้มลงแล้วรีบวิ่งออกจากตรงนั้น
"หยุดนะ!"ราพณ์ตะโกนพลันพนมมือขึ้นริมฝีปากพึมพำคาถาพร้อมปักมีดลงพื้นอย่างแรงส่งผลให้ทศคินทร์ล้มลงด้วยความเจ็บปวด
"ทศคินทร์!"มัศยาทรุดลงมาหาทศคินทร์พร้อมเอามือมาจับที่ไหล่ของเขาอย่างเป็นห่วง
"ไปซะ!มัศยาเชื่อผม"
"ไม่!ฉันไม่มีวันทิ้งคุณหรอกนะ"มัศยากล่าวทศคินทร์พยักหน้าก่อนจะพึมพำคาถาอย่างแผ่วเบาเพื่อให้คลายความเจ็บปวดแล้วจึงจับมือมัศยาให้รีบออกมาจากบริเวณแถวนั้นโดยเร็วที่สุด
"ทศคินทร์!"ราพณ์อุทานพลันมีดที่ปักอยู่ที่พื้นเริ่มมีรอยสีแดงปรากฏขึ้นก่อนที่จะแตกละเอียดซึ่งบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเป้าหมายได้หนีไปแล้ว
"โธ่เว้ย!"ราพณ์สบถก่อนจะกำมือแน่นด้วยความเคียดแค้นนี่เขาปล่อยให้ศัตรูหนีไปได้อีกแล้วหรือ!
………………………………………………………………
ณ.บริเวณลานจอดรถ
"ทำไมเขาถึงดูแปลกจัง"สริญดาพึมพำกับตัวเองพร้อมจ้องมองหนังสือในมืออย่างไม่วางตาด้วยความสงสัย
"จะไปคิดถึงเขาทำไมนะผู้ชายขี้เก็กแบบนั้น!"พูดจบสริญดาก็ละสายตาจากปกหนังสือพร้อมมองหารถที่จะใช้โดยสารเพื่อเดินทางกลับพลันเหลือบไปเห็นคนที่เธอรู้จักเสียก่อน
"คุณราพณ์"สริญดาพูดขึ้นพลันวิ่งไปหาชายหนุ่มก่อนจะได้รับรอยยิ้มตอบกลับมา
"คุณไปทำอะไรมาคะทำไมเหงื่อออกเยอะเชียว"
"เอ่อ...ผมก็แค่..ผมเป็นคนร้อนง่ายน่ะ"
"อย่างงั้นเหรอคะแล้วนี่คุณมาเดินทำอะไรแถวนี้ล่ะคะมีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า"
"ไม่มีทางหรอกพอดีผมมาทำธุระแถวนี้น่ะ"
"อ๋อ...ค่ะ..นี่ถ้าคุณไม่อธิบายฉันต้องนึกว่าคุณแอบตามฉันมานะเนี่ย"
"ผมจะไปแอบตามคุณทำไม..ผมไม่ใช่คนโรคจิตขนาดนั้นซะหน่อย"ราพณ์พูดพร้อมหันหน้าหนีหญิงสาวด้วยความเขินอายสริญดายิ้มออกมาก่อนจะถือวิสาสะใช้นิ้วของเธอจิ้มไปที่แก้มของเขา
"โอ๋ๆๆอย่างอนเลยนะคะสุดหล่อ"สริญดาทำเสียงล้อเลียนชายหนุ่มจนเขาเขินและคิดจะแก้แค้นเธอโดยการใช้มือจับไปที่ข้อมือของหญิงสาวก่อนจะออกแรงดึงจนสริญดาเสียหลักถลาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา
"เป็นผู้หญิงมาเล่นกับผู้ชายแบบนี้มันไม่เข้าท่าเลยนะครับ"ราพณ์พูดก่อนจะส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้สริญดา
"ค่ะ!..ฉันรู้แล้ว...ปล่อยสิคะคุณราพณ์"สริญดาบิดตัวไปมาภายในอ้อมกอดของชายหนุ่มแต่ก็ไร้ผลราพณ์เริ่มสะใจที่ได้แกล้งเธอก่อนจะเริ่มรุกหนักด้วยการยื่นหน้าเข้ามาใกล้สริญดามากขึ้น
"คุณ...คุณราพณ์!"สริญดาพูดพลันหันหนีอย่างหวาดกลัวจนราพณ์ยิ้มออกมาที่แกล้งเธอได้สำเร็จ
"ยัยเด็กโง่!แค่นี้ก็ทำเป็นกลัวไปได้"ราพณ์พูดพร้อมหัวเราะออกมาอย่างชอบใจก่อนจะต้องหุบยิ้มเพราะที่ใบหน้าของสริญดามีน้ำตาไหลออกมา
"สริญดาผม...."
"สะใจคุณมากนักหรือคะ..."สริญดาเอ่ยเสียงเศร้าซึ่งส่งผลให้ราพณ์เริ่มใจเสียนี่เขาเล่นแรงไปหรือเปล่านะ
"ผมขอโทษนะครับริญอย่าโกรธผมนะคะคนดี"
"ไม่ต้องมาเรียกริญห้วนๆเลยนะคะเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นซะหน่อย"
"โธ่ริญเอ้ย!สริญดา..ผมขอโทษ"ราพณ์เริ่มทำหน้าเสียที่สริญดาดูมีท่าทีโกรธเขาก่อนจะต้องหน้าแตกเมื่อสริญดาคลี่ยิ้มออกมา
"555คุณนี่หรอกง่ายชะมัดถือว่าหายกันนะคะ"
"นี่คุณแกล้งผมเหรอ"
"เรียกว่าเอาคืนดีกว่าค่ะ"สริญดายิ้มที่แกล้งชายหนุ่มได้สำเร็จผิดกับราพณ์ที่มองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเขาควรจะห้ามความรู้สึกตัวเองสริญดามีหัวใจของศัตรูอยู่ในตัวเขาไม่ควรอย่างยิ่งที่จะคิดกับเธอเกินเลยไปมากกว่านี้
………………………………………………………………
ตัวอย่างตอนต่อไป>>
ราพณ์ยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธเมื่อเห็นสริญดากลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นตามคำสั่งของรุ่นพี่แววตาฉายความไม่พอใจออกมาก่อนที่เขาจะร่ายคาถาแล้วใช้มือโบกไปทางรุ่นพี่ที่เป็นหัวโจกพลันรุ่นพี่คนนั้นกระเด็นตกลงมาจากพื้นที่เป็นเนินก่อนจะร้องด้วยความเจ็บปวด
"สมน้ำหน้า!"
"ไม่กินข้าวก่อนหรือสริญดา"แม่ครูเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นผู้ที่เปรียบเหมือนลูกสาวหยิบรองเท้าขึ้นมาใส่
"ไม่เป็นไรค่ะแม่ครูวันนี้ริญมีเรียนแต่เช้าแม่ครูไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"พูดจบก็ตรงเข้ากอดแม่ครูด้วยความรักก่อนจะหอมแก้มซะฟอดใหญ่
"มัวแต่อ้อนแม่ครูอยู่นั่นแหละโน่นพ่อพระรามมาหาแล้ว"สลัยวรรญชี้ไปทางหน้าบ้านชายหนุ่มยืนคู่กับมอเตอร์ไซด์ของเขาพลันส่งยิ้มมาให้สริญดาซึ่งเธอก็ส่งยิ้มตอบให้เขา
………………………………………………………………
"ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์เสียเวลามาส่งรบกวนคุณราพณ์แย่เลย"สริญดายิ้มตอบเป็นการขอบคุณ
"พอดีผมผ่านไปแถวนั้นพอดีก็เลยคิดว่าวันนี้คุณคงไปเรียนเลยแวะรับน่ะครับ"
"ถึงอย่างไรฉันก็ต้องขอบคุณคุณราพณ์มากนะคะเพราะยังไงฉันก็รบกวนคุณอยู่ดี"
"คุณนี่คิดมากจังเลยนะครับยังไงก็ตั้งใจเรียนนะครับ"
"ค่ะ"สริญดายิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเข้ามหาวิทยางไงซะทศคินทร์ก็ต้องมาปรากฏตัวอยู่ใกล้ๆคุณแน่...เพราะหัวใจของเขาอยู่ที่คุณผมจะไม่ยอมแพ้ในการตามหาตัวเขาเด็ดขาด!"ราพณ์พูดกับตัวเองหลังจากที่คิดมาตลอดทั้งคืนว่าจะทำอย่างไงเพื่อให้เจอทศคินทร์คนที่เขาเกลียดนักเกลียดหนาจนเมื่อสรุปได้ที่อยู่ให้ติดกับหัวใจของทศคินทร์เข้าไว้และเหตุผลประกอบบางอย่างที่เขาก็ไม่อาจตอบตัวเองได้ว่าทำไมถึงไม่ฆ่าสริญดาไปซะให้จบๆเรื่องเพราะพอคิดจะทำอย่างนั้นกลับมีความรู้สึกบางอย่างประทุขึ้นมาราวกับห้ามปรามตัวเขาเอาไว้ซึ่งผลข้างเคียงของมันก็คือทำให้เขามายืนอยู่ที่นี่เพื่อเฝ้ามอง...สริญดา
………………………………………………………………
ณ ห้างสรรพสินค้า
เวลาเที่ยงมักจะเป็นเวลาที่เหล่าบรรดานักศึกษาจะมาเที่ยวหรือช็อปปิ้งกันตามประสาวัยรุ่นบางส่วนก็กลับไปนอนที่หอพักเพื่อเตรียมตัวสำหรับวันรับน้องในอีกวันรุ่งขึ้น
"จะไปไหนสริญดา"แพทตี้ หรือพาติมาเพื่อนใหม่ของสริญดาพูดพลันตรงมาจับแขนของหญิงสาวอย่างหนาแน่น
"ฉันอยากไปร้านหนังสือน่ะไปด้วยกันนะ"
"ไม่เอาอ่ะน่าเบื่อจะตายไปร้องคาราโอเกะกันเถอะนะ"พาติมาทำหน้าเซ็งสุดขีดเมื่อพูดถึงหนังสือสริญดาได้แต่อมยิ้มก่อนจะจับมือพาติมา
"ฉันไม่ค่อยชอบร้องเพลงเท่าไหร่น่ะงั้นเธอไปเถอะนะไว้เจอกันที่ห้องก็ได้"
"งั้น..ตามใจเธอนะ"พาติมาพยักหน้าก่อนจะเดินไปทางกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มสริญดามองตามก่อนจะเดินตรงเข้ามาที่ร้านหนังสือที่มีผู้คนอยู่ประปรายจนมาถึงโซนวรรณคดี
"คุณ...."สริญดาพึมพำกับตัวเองสายตาจับจ้องไปยังชายหนุ่มร่างสูงใหญ่วันนี้เขาไม่ได้สวมสูทเหมือนทุกครั้งที่เธอเจอหากแต่ใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงยีนส์สีเข้มทรงผมที่ผ่อนคลายไม่ได้ทาเจลจัดแต่งอะไรทั้งนั้นที่ริมฝีปากรูปกระจับมีรอยยิ้มบางๆเมื่อสายตาไล่ผ่านตัวอักษรในหนังสือทุกตัวอย่างให้ความสนใจนิ้วเรียวค่อยๆขยับเขยื้อนตามกระดาษอย่างแผ่วเบาจนสริญดาเผลอคิดว่าถ้าได้สัมผัสมือเขาสักครั้งความรู้สึกนั้นมันจะเป็นอย่างไรนะ
"คิดอะไรบ้าๆน่ะสริญดา"หญิงสาวก่นด่าตัวเองก่อนจะเดินไปยืนข้างๆเขาแต่ก็ยังเว้นระยะห่างกันอยู่สายตาของเธอไล่ไปเรื่อยๆตามชั้นหนังสือจนเจอเข้ากับหนังสือเล่มหนาที่มีหน้าปกสีเขียวขรึมๆโดยสลักอักษรสีทองไว้ตรงกลางว่า"รามเกียรติ์"สริญดายิ้มอย่างพอใจก่อนจะเหลือบมองหนังสือในมือชายหนุ่มข้างๆและรู้สึกแปลกใจที่ชายหนุ่มอย่างเขาสนใจวรรณคดีอย่างเรื่อง"รามเกียรติ์"ด้วย
"เอิ่ม....คุณ"สริญดาค่อยๆเรียกชื่อเขาแต่ชายหนุ่มกับทำเป็นไม่สนใจสายตายังไม่ละจากตัวหนังสือเลยแม้แต่น้อยจนสริญดาทำหน้ามุ้ยหรือว่าเขาไม่อยากคุยกับเธอกันนะ!
"คุณคิดว่าทศกัณฐ์รักนางสีดาหรือเปล่าคะ"พูดจบสริญดาก็ก่นด่าตัวเองในใจออกมาชุดใหญ่นี่เธอถามอะไรออกไปกันนะบ้าจริง!แต่ในขณะที่คิดด่าตัวเองอยู่คำถามนี้มันก็ทำให้ชายหนุ่มละสายตาจากหนังสือหันมามองทางเธอทันที
"แล้วคุณคิดว่ายังไง"ทศคินทร์ถามกลับพลันยิ้มบางๆให้สริญดา
"ฉัน....ฉันไม่รู้หรอกค่ะ"
"ทศกัณฐ์เขาเป็นแค่ผู้ร้ายคุณอย่าไปสนใจเขาเลย"
"แต่ฉัน....สนใจนี่คะ"สริญดาพูดออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะเห็นแววตาของทศคินทร์เปลี่ยนไป
"คุณยังไม่รู้จักทศกัณฐ์ดีพอ..สริญดา"เสียงเรียกชื่ออย่างแผ่วเบาดังออกมาจากริมฝีปากของชายหนุ่มทำให้สายตาของสริญดาจับจ้องมาที่เขาทั้งคู่สบตากันจิตใจของเธอรู้สึกสับสนและความเศร้าที่ออกมาจากแววตาของชายหนุ่มมันชั่งทำให้สริญดารู้สึกราวกับว่าเธอกับเขาเป็นคนๆเดียวกันรับรู้ความรู้สึกนั้นของกันและกันก่อนที่ชายหนุ่มจะก้มหน้าลงแล้วเดินออกไปจากโซนหนังสืออย่างใจเย็นมีเพียงสริญดาเท่านั้นที่ยังยืนนิ่งจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองอยู่
"ขอทางหน่อยค่ะ"หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยขึ้นทำให้สริญดาได้สติเธอจึงรีบคว้าหนังสื่อที่เธอต้องการไปยังเคาเตอร์ทันที
"ไม่ต้องซื้อหรอกครับ..มีคนฝากไว้ให้คุณ"พนักงานชายยิ้มก่อนจะเลื่อนหนังสือที่เหมือนกับในมือของหญิงสาวมาให้เธอ
"คุณ...."สริญดาพึมพำพลางมองไปรอบๆตัวแต่ก็ไร้วี่แววขเองชายหนุ่มคนเมื่อกี้เสียแล้ว
………………………………………………………………
ด้านนอกห้างสรรพสินค้า
"อยู่ไหนของเขานะ"ราพณ์เดินเหล่ซ้ายมองขวาเพื่อหาตัวสริญดาแต่ก็ไม่พบเช่นเดียวกับมัศยาที่กำลังเดินตามหานายใหญ่ของเธออย่างหัวหมุนจนไม่ทันมองทางเลยชนเข้ากับราพณ์ไปเต็มแรง
"อุ้ย!ขอโทษค่ะ"มัศยากล่าวก่อนจะเอื้อมมือไปดึงราพณ์ให้ลุกขึ้นมาแต่เมื่อมือเธอและเขาสัมผัสโดนกันต่างคนก็ต่างทำหน้าตาตกใจอย่างไม่คาดคิด
"ยักษิณี"ราพณ์เอ่ยขึ้นพลันมัศยารีบดึงมือกลับและวิ่งหนีเขาไปในทันที
"หยุดนะ!"ราพณ์ตะโกนก่อนจะไล่ตามมัศยาอย่างไม่ลดละจนมาถึงดาดฟ้าของห้างสรรพสินค้า
"ฉันบอกให้หยุด!"ราพณ์ตะโกนพร้อมท่องคาถาซึ่งทำให้มัศยาหยุดชะงักตัวแข็งดั่งหินแต่เธอก็ไม่คิดยอมแพ้ร่ายคาถาที่สามารถถอนคาถาหยุดชะงักออกพร้อมจะวิ่งหนีแต่ถูกราพณ์คว้ามีดลงอาคมมาจี้ที่คอเธอเสียก่อน
"บอกมาว่าทศคินทร์อยู่ที่ไหนแล้วฉันจะปล่อยเธอไป!"
"ทำไมฉันต้องบอกนาย!"
"เพราะฉันมีความแค้นกับทศคินทร์แค่คนเดียวถ้าพวกเธอไม่อยากล้มตายกันมากไปกว่านี้ก็บอกที่ซ่อนของมันมาซะ!"ราพณ์ขู่เสียงแข็งก่อนจะรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างพลันควันสีดำลอยมาปกคลุมรอบตัวเขามัศยารู้ได้ทันทีว่ามีคนมาช่วยเธอจึงใช้พละกำลังที่มีผลักราพณ์จนเขาล้มลงแล้วรีบวิ่งออกจากตรงนั้น
"หยุดนะ!"ราพณ์ตะโกนพลันพนมมือขึ้นริมฝีปากพึมพำคาถาพร้อมปักมีดลงพื้นอย่างแรงส่งผลให้ทศคินทร์ล้มลงด้วยความเจ็บปวด
"ทศคินทร์!"มัศยาทรุดลงมาหาทศคินทร์พร้อมเอามือมาจับที่ไหล่ของเขาอย่างเป็นห่วง
"ไปซะ!มัศยาเชื่อผม"
"ไม่!ฉันไม่มีวันทิ้งคุณหรอกนะ"มัศยากล่าวทศคินทร์พยักหน้าก่อนจะพึมพำคาถาอย่างแผ่วเบาเพื่อให้คลายความเจ็บปวดแล้วจึงจับมือมัศยาให้รีบออกมาจากบริเวณแถวนั้นโดยเร็วที่สุด
"ทศคินทร์!"ราพณ์อุทานพลันมีดที่ปักอยู่ที่พื้นเริ่มมีรอยสีแดงปรากฏขึ้นก่อนที่จะแตกละเอียดซึ่งบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเป้าหมายได้หนีไปแล้ว
"โธ่เว้ย!"ราพณ์สบถก่อนจะกำมือแน่นด้วยความเคียดแค้นนี่เขาปล่อยให้ศัตรูหนีไปได้อีกแล้วหรือ!
………………………………………………………………
ณ.บริเวณลานจอดรถ
"ทำไมเขาถึงดูแปลกจัง"สริญดาพึมพำกับตัวเองพร้อมจ้องมองหนังสือในมืออย่างไม่วางตาด้วยความสงสัย
"จะไปคิดถึงเขาทำไมนะผู้ชายขี้เก็กแบบนั้น!"พูดจบสริญดาก็ละสายตาจากปกหนังสือพร้อมมองหารถที่จะใช้โดยสารเพื่อเดินทางกลับพลันเหลือบไปเห็นคนที่เธอรู้จักเสียก่อน
"คุณราพณ์"สริญดาพูดขึ้นพลันวิ่งไปหาชายหนุ่มก่อนจะได้รับรอยยิ้มตอบกลับมา
"คุณไปทำอะไรมาคะทำไมเหงื่อออกเยอะเชียว"
"เอ่อ...ผมก็แค่..ผมเป็นคนร้อนง่ายน่ะ"
"อย่างงั้นเหรอคะแล้วนี่คุณมาเดินทำอะไรแถวนี้ล่ะคะมีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า"
"ไม่มีทางหรอกพอดีผมมาทำธุระแถวนี้น่ะ"
"อ๋อ...ค่ะ..นี่ถ้าคุณไม่อธิบายฉันต้องนึกว่าคุณแอบตามฉันมานะเนี่ย"
"ผมจะไปแอบตามคุณทำไม..ผมไม่ใช่คนโรคจิตขนาดนั้นซะหน่อย"ราพณ์พูดพร้อมหันหน้าหนีหญิงสาวด้วยความเขินอายสริญดายิ้มออกมาก่อนจะถือวิสาสะใช้นิ้วของเธอจิ้มไปที่แก้มของเขา
"โอ๋ๆๆอย่างอนเลยนะคะสุดหล่อ"สริญดาทำเสียงล้อเลียนชายหนุ่มจนเขาเขินและคิดจะแก้แค้นเธอโดยการใช้มือจับไปที่ข้อมือของหญิงสาวก่อนจะออกแรงดึงจนสริญดาเสียหลักถลาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา
"เป็นผู้หญิงมาเล่นกับผู้ชายแบบนี้มันไม่เข้าท่าเลยนะครับ"ราพณ์พูดก่อนจะส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้สริญดา
"ค่ะ!..ฉันรู้แล้ว...ปล่อยสิคะคุณราพณ์"สริญดาบิดตัวไปมาภายในอ้อมกอดของชายหนุ่มแต่ก็ไร้ผลราพณ์เริ่มสะใจที่ได้แกล้งเธอก่อนจะเริ่มรุกหนักด้วยการยื่นหน้าเข้ามาใกล้สริญดามากขึ้น
"คุณ...คุณราพณ์!"สริญดาพูดพลันหันหนีอย่างหวาดกลัวจนราพณ์ยิ้มออกมาที่แกล้งเธอได้สำเร็จ
"ยัยเด็กโง่!แค่นี้ก็ทำเป็นกลัวไปได้"ราพณ์พูดพร้อมหัวเราะออกมาอย่างชอบใจก่อนจะต้องหุบยิ้มเพราะที่ใบหน้าของสริญดามีน้ำตาไหลออกมา
"สริญดาผม...."
"สะใจคุณมากนักหรือคะ..."สริญดาเอ่ยเสียงเศร้าซึ่งส่งผลให้ราพณ์เริ่มใจเสียนี่เขาเล่นแรงไปหรือเปล่านะ
"ผมขอโทษนะครับริญอย่าโกรธผมนะคะคนดี"
"ไม่ต้องมาเรียกริญห้วนๆเลยนะคะเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นซะหน่อย"
"โธ่ริญเอ้ย!สริญดา..ผมขอโทษ"ราพณ์เริ่มทำหน้าเสียที่สริญดาดูมีท่าทีโกรธเขาก่อนจะต้องหน้าแตกเมื่อสริญดาคลี่ยิ้มออกมา
"555คุณนี่หรอกง่ายชะมัดถือว่าหายกันนะคะ"
"นี่คุณแกล้งผมเหรอ"
"เรียกว่าเอาคืนดีกว่าค่ะ"สริญดายิ้มที่แกล้งชายหนุ่มได้สำเร็จผิดกับราพณ์ที่มองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเขาควรจะห้ามความรู้สึกตัวเองสริญดามีหัวใจของศัตรูอยู่ในตัวเขาไม่ควรอย่างยิ่งที่จะคิดกับเธอเกินเลยไปมากกว่านี้
………………………………………………………………
ตัวอย่างตอนต่อไป>>
ราพณ์ยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธเมื่อเห็นสริญดากลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นตามคำสั่งของรุ่นพี่แววตาฉายความไม่พอใจออกมาก่อนที่เขาจะร่ายคาถาแล้วใช้มือโบกไปทางรุ่นพี่ที่เป็นหัวโจกพลันรุ่นพี่คนนั้นกระเด็นตกลงมาจากพื้นที่เป็นเนินก่อนจะร้องด้วยความเจ็บปวด
"สมน้ำหน้า!"
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 พ.ย. 2558, 22:35:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 พ.ย. 2558, 22:54:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 1239
| << อ้อมกอดทศกัณฐ์ | รับน้อง >> |
AThousandYears 17 พ.ย. 2558, 23:10:20 น.
ขอบคุณทุกคำติชมนะคะยังไงก็รอลุ้นกันเนอะว่าใครคือพระเอก
ขอขอบคุณที่ชอบนิยายยักษามากๆค่ะหากไม่มีผู้อ่านที่น่ารักนิยายเรื่องนี้ก็คงไม่มีทุกคำติชมคือแรงผลักดันและแรงบันดาลใจให้ไรเตอร์เขียนต่อไปเรื่อยๆค่ะสงสัยอะไรคอมเม้นท์ได้เลยนะคะเราจะได้รู้จักกันไรเตอร์อ่านทุกคอมเม้นต์และรับฟังความคิดเห็นของผู้อ่านทุกคนค่ะ
สุดท้ายนี้..เพราะรัก...เราถึงได้มาพบเจอและทำความรู้จักกันค่ะ
ฝันดีนะคะผู้อ่านที่น่ารักทุกคน
ขอบคุณทุกคำติชมนะคะยังไงก็รอลุ้นกันเนอะว่าใครคือพระเอก
ขอขอบคุณที่ชอบนิยายยักษามากๆค่ะหากไม่มีผู้อ่านที่น่ารักนิยายเรื่องนี้ก็คงไม่มีทุกคำติชมคือแรงผลักดันและแรงบันดาลใจให้ไรเตอร์เขียนต่อไปเรื่อยๆค่ะสงสัยอะไรคอมเม้นท์ได้เลยนะคะเราจะได้รู้จักกันไรเตอร์อ่านทุกคอมเม้นต์และรับฟังความคิดเห็นของผู้อ่านทุกคนค่ะสุดท้ายนี้..เพราะรัก...เราถึงได้มาพบเจอและทำความรู้จักกันค่ะ
ฝันดีนะคะผู้อ่านที่น่ารักทุกคน
คิมหันตุ์ 18 พ.ย. 2558, 00:04:59 น.
ทศคินทร์สิคะพระเอกน่ะ ฮ่าาา อุ่ยลืมตัวเชียร์แรงไปหน่อย
ทศคินทร์สิคะพระเอกน่ะ ฮ่าาา อุ่ยลืมตัวเชียร์แรงไปหน่อย
konhin 18 พ.ย. 2558, 07:25:30 น.
หุๆๆ เห็นด้วย อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนนนนนนน
หุๆๆ เห็นด้วย อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนนนนนนน
เคสิยาห์ 18 พ.ย. 2558, 10:59:05 น.
อะไรคือหัวใจทศคินทร์คืออะไรคะ
อะไรคือหัวใจทศคินทร์คืออะไรคะ