ยักษา
ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
Tags: ยักษ์ สยองขวัญ ช่วงชิง ความรัก
ตอน: รับน้อง
ณ คอนโดหรู
"เพราะคุณเลยนะ!เมื่อไหร่จะเลิกเอาแต่ใจสักทีหัดทำอะไรคิดถึงคนอื่นบ้างสิ"มัศยาสบถพลางมองหน้าของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างไม่สบอารมณ์
"ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องเดือดร้อนนะมัศยา"ทศคินทร์กล่าวเรียบๆก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน
"ชั่งมันเถอะยังไงซะฉันก็ต้องขอบคุณที่.."
"ที่....."ทศคินทร์เลิกคิ้วข้างซ้ายขึ้นก่อนที่มุมปากจะมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาบางๆ
"คุณก็รู้ว่าอะไรอย่ามาถามเซ้าซี้น่า"มัศยาพูดเสียงแข็งก่อนจะหันหน้าหนียักษาหนุ่มด้วยความเขินอายแต่ในใจก็หวังจะวางเชิงให้เขามาง้อ
"ทศคินทร์"มัศยาพึมพำก่อนจะหันหน้ามามองทางโซฟาแต่ก็ไม่พบเขาเสียแล้ว
"โธ่!ทศคินทร์ง้อกันหน่อยก็ไม่ได้"มัศยาพึมพำกับตัวเองด้วยความน้อยใจพลันลุกขึ้นและก็พบว่าข้างๆตัวเธอมีดอกกุหลาบสีแดงวางอยู่
"ให้คุณ..."มัศยาอ่านตัวหนังสือบนกระดาษแผ่นเล็กๆที่ติดอยู่ข้างๆดอกกุหลาบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะได้ยินเสียงน้ำไหลที่ดังมาจากห้องฝั่งตรงข้ามพร้อมเสียงของชายหนุ่มที่ดังแว่วออกมา
"คุณอยากถูหลังให้ผมไหมมัศยา"
"ถูเองเถอะย่ะ!"มัศยาตะโกนตอบก่อนจะแอบอมยิ้มกับเซอร์ไพรซ์ที่เขามอบให้
………………………………………………………………
เช้าวันต่อมา
ที่หน้ามหาวิทยาลัย
"ยัยเด็กขี้ลืมป่านนี้จะกินอะไรหรือยังเนี่ย"ราพณ์พูดก่อนจะอมยิ้มพลางนึกถึงเมื่อกี้ที่เขาแวะไปหาสริญดาที่บ้านอุปถัมภ์แต่ได้รับคำตอบมาว่าหญิงสาวจะไปรับน้องสองวันแต่ดันลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ที่บ้านเขาก็เลยต้องรับหน้าที่เอากระเป๋าสตางค์มาส่งให้เธอ
"ผู้หญิงคนนั้นไม่น่าไปขัดใจรุ่นพี่เลยนะ"
"นั้นสิโดนว๊ากแน่ๆ"สองสาวนักศึกษาเดินคุยกันผ่านชายหนุ่มไปราพณ์ขมวดคิ้วลงก่อนจะรีบเดินตรงไปทางสนามหญ้า
"พี่จะให้โอกาสน้องนะยอมให้พี่หอมหนึ่งทีแล้วพี่จะไม่ทำโทษที่น้องคิดจะหนี"รุ่นพี่คนหนึ่งที่มีหน้าตาเจ้าเล่ห์คนหนึ่งพูดก่อนทำท่าจะเข้ามาหาสริญดาแต่หญิงสาวเขยิบหนี
"ฉันไม่ได้คิดจะหนีนะคะก็แค่จะขอกลับไปเอากระเป๋าสตางค์ก็เท่านั้นเอง"
"เธอไม่มีสิทธิ์เถียงถ้าไม่ยอมรับข้อเสนอก็กลิ้งไปมาบนสนามหญ้า50ครั้งนี่คือคำสั่ง!"รุ่นพี่ขู่ก่อนจะเดินไปยืนบนเนินพร้อมกอดอกยืนจ้องเขม็งมาที่สริญดาเมื่อเห็นว่าไม่มีทางสู้สริญดาจึงต้องจำใจนอนลงกับพื้น
ที่หลังต้นไม้
ราพณ์ยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธเมื่อเห็นสริญดากลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นตามคำสั่งของรุ่นพี่แววตาฉายความไม่พอใจออกมาก่อนที่เขาจะร่ายคาถาแล้วใช้มือโบกไปทางรุ่นพี่ที่เป็นหัวโจกพลันรุ่นพี่คนนั้นกระเด็นตกลงมาจากพื้นที่เป็นเนินก่อนจะร้องด้วยความเจ็บปวด
"สมน้ำหน้า!"ราพณ์พูดอย่างสะใจซึ่งน้องปีหนึ่งบริเวณนั้นก็คิดเหมือนกัน
"ใครถีบข้าว่ะ!"รุ่นพี่ตะโกนก่อนจะมองหน้าเพื่อนๆซึ่งทุกคนก็ส่ายหัวไปมา
"อย่าให้รู้นะว่าใคร...ไปเตรียมตัวไปรถจะออกแล้ว!"รุ่นพี่หัวโจกหันมาตะโกนใส่น้องๆปีหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินสะบัดก้นไปที่รถอย่างหัวเสีย
"ให้ผมช่วยนะ"ราพณ์ยื่นมือมาทางสริญดาที่นั่งงงๆอยู่ที่พื้นหญิงสาวสบตาเขาก่อนจะจับมือของชายหนุ่มเพื่อพยุงตัวเองให้ยืนขึ้น
"ขอบคุณค่ะแล้วนี่คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ"
"ผมกลัวคนบางคนจะอดข้าวหรือไม่มีเงินติดตัวก็เลยเปลี่ยนตัวเองเป็นตู้เอทีเอ็มเอาเงินมาให้น่ะครับ"
"กระเป๋าสตางค์ฉันนี่คะ!..ขอบคุณมากนะคะคุณราพณ์"สริญดายกมือไหว้ราพณ์เป็นการขอบคุณก่อนจะเห็นรอยยิ้มของเขาผุดขึ้นมา
"ผมไม่ชอบคนพวกนั้นเลยคนพวกนั้นไว้ใจไม่ได้"ราพณ์พูดพลางมองไปทางรุ่นพี่ที่หาเรื่องสริญดาเมื่อกี้นี้
"เขาก็แค่เข้าใจผิดน่ะค่ะใจจริงเขาคงไม่อยากแกล้งริญหรอกค่ะ"
"คุณก็เอาแต่มองคนอื่นเป็นคนดีอยู่เรื่อยโลกใบนี้ยังมีอะไรที่น่ากลัวกว่าที่คุณคิดอีกนะ"ราพณ์สบถก่อนจะมองสริญดาอย่างไม่พอใจหญิงสาวรับรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่พอใจจึงก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด
"เด็กโง่!ไปได้แล้ว"ราพณ์ทำเสียงดุใส่สริญดาพลางมองหญิงสาวที่พยักหน้าโดยไม่สบตาเขา
"เอิ่ม..ผมขอโทษนะที่ดุคุณ..รีบไปเถอะครับเดี๋ยวสายแล้วจะถูกทำโทษอีก"ราพณ์เปลี่ยนมาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆก่อนจะยิ้มให้สริญดา
"ค่ะ..ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"สริญดายิ้มตอบก่อนจะหันหลังเดินตรงไปที่รถทัวร์โดยไม่ลืมที่จะหันมาส่งยิ้มให้ราพณ์ซึ่งชายหนุ่มก็ได้แต่มองตามเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
"โชคดีนะครับ..สริญดา"
………………………………………………………………
ภายในรถสปอร์ตสีดำ
"ทำไมถึงไม่อยากขึ้นรถทัวร์ล่ะมัศยา"ทศคินทร์เอ่ยถามก่อนจะขยับแว่นสีดำที่ปกปิดดวงตาคมกริบของเขาเอาไว้
"มันอึดอัดนี่น่า..แล้วนี่ฉันรบกวนคุณหรือเปล่า"
"ไม่หรอก..แต่ก็ดีนะยังไงนอนป่าคุณก็มีอะไรกินปะทังความหิวจริงไหม"
"นั่นสินะ..คุณอยู่กับฉันไหม"
"ไม่เอาหรอกผมไม่ชอบคนเยอะมันวุ่นวาย"พูดจบทศคินทร์ก็ปรับเบาะเอนหลังลงนอนเพื่อรอเวลาที่รถทัวร์ของมหาวิทยาลัยมาถึง
"คุณนี่ลึกลับจริงๆเลยนะ"มัศยาพูดก่อนจะเอื้อมมือหมายจะถอดแว่นออกให้ชายหนุ่มแต่กลับถูกเขาจับมือเอาไว้
"ปล่อยฉันนะ!นี่คุณจะลวมลามฉันเหรอ"
"หึ..คุณบังอาจจะลวมลามผมก่อนนะมัศยา"
"ก็แค่จะถอดแว่นให้เท่านั้นเอง"มัศยาเถียงก่อนจะเห็นรอยยิ้มของทศคินทร์
"ยิ้มอะไร..รถทัวร์มาถึงแล้วปล่อยได้แล้วนะ"มัศยาทำเสียงดุยักษาหนุ่มจึงปล่อยมือเธอออก
"โชคดีนะมัศยาอย่าลืมเต็นท์ล่ะ"
"รู้แล้วน่า..เอิ่ม...ขอบคุณ..นะ!"มัศยาพูดพลันรีบเปิดประตูรถออกไปด้วยความเขินเพราะเธอไม่เคยบอกขอบคุณใครมาก่อนทศคินทร์ได้แต่ยิ้มบางๆก่อนจะได้กลิ่นหอมรัญจวนใจลอยมาตามสายลมความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นแกมบังคับให้เขามองไปที่รถทัวร์ของนักศึกษาที่พึ่งมาถึงพลันสายตาของเขาจับจ้องไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่พึ่งเดินลงมา
"นางสีดา"
………………………………………………………………
ตัวอย่างตอนต่อไป>>
ดวงตาของสริญดาแสดงความหวาดกลัวออกมาเมื่อหญิงสาวตรงหน้าเธอลงไปคลานกับพื้นก่อนจะคำรามเป็นเสียงเสือหรือนี่กันที่เขาเรียกว่าเสือสมิงคิดไปได้ไม่นานเสือสมิงสาวก็ค่อยๆเดินสี่ขามาทางสริญดาพร้อมด้วยลูกตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงสดลิ้นเลียไปรอบๆปากสริญดาค่อยๆเดินถอยหลังจนชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่เสือสมิงง้างมือขึ้นพร้อมด้วยเล็บที่แหลมคมสริญดามองอย่างหงาดกลัวก่อนที่สติจะดับวูบลงไปอุ้งมือของเสือสมิงสาวหยุดค้างไว้อย่างนั้นเพราะสายตาเหลือบไปเห็นผู้ชายร่างกายกำยำยืนอยู่ข้างหลังเหยื่อสาวตรงหน้าดวงตาสีเทาสนิทไม่มีแม้แต่ตาขาวจ้องมองเสือสมิงสาวอย่างไม่วางตาทำให้มันรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่คน!
"เพราะคุณเลยนะ!เมื่อไหร่จะเลิกเอาแต่ใจสักทีหัดทำอะไรคิดถึงคนอื่นบ้างสิ"มัศยาสบถพลางมองหน้าของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างไม่สบอารมณ์
"ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องเดือดร้อนนะมัศยา"ทศคินทร์กล่าวเรียบๆก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน
"ชั่งมันเถอะยังไงซะฉันก็ต้องขอบคุณที่.."
"ที่....."ทศคินทร์เลิกคิ้วข้างซ้ายขึ้นก่อนที่มุมปากจะมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาบางๆ
"คุณก็รู้ว่าอะไรอย่ามาถามเซ้าซี้น่า"มัศยาพูดเสียงแข็งก่อนจะหันหน้าหนียักษาหนุ่มด้วยความเขินอายแต่ในใจก็หวังจะวางเชิงให้เขามาง้อ
"ทศคินทร์"มัศยาพึมพำก่อนจะหันหน้ามามองทางโซฟาแต่ก็ไม่พบเขาเสียแล้ว
"โธ่!ทศคินทร์ง้อกันหน่อยก็ไม่ได้"มัศยาพึมพำกับตัวเองด้วยความน้อยใจพลันลุกขึ้นและก็พบว่าข้างๆตัวเธอมีดอกกุหลาบสีแดงวางอยู่
"ให้คุณ..."มัศยาอ่านตัวหนังสือบนกระดาษแผ่นเล็กๆที่ติดอยู่ข้างๆดอกกุหลาบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะได้ยินเสียงน้ำไหลที่ดังมาจากห้องฝั่งตรงข้ามพร้อมเสียงของชายหนุ่มที่ดังแว่วออกมา
"คุณอยากถูหลังให้ผมไหมมัศยา"
"ถูเองเถอะย่ะ!"มัศยาตะโกนตอบก่อนจะแอบอมยิ้มกับเซอร์ไพรซ์ที่เขามอบให้
………………………………………………………………
เช้าวันต่อมา
ที่หน้ามหาวิทยาลัย
"ยัยเด็กขี้ลืมป่านนี้จะกินอะไรหรือยังเนี่ย"ราพณ์พูดก่อนจะอมยิ้มพลางนึกถึงเมื่อกี้ที่เขาแวะไปหาสริญดาที่บ้านอุปถัมภ์แต่ได้รับคำตอบมาว่าหญิงสาวจะไปรับน้องสองวันแต่ดันลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ที่บ้านเขาก็เลยต้องรับหน้าที่เอากระเป๋าสตางค์มาส่งให้เธอ
"ผู้หญิงคนนั้นไม่น่าไปขัดใจรุ่นพี่เลยนะ"
"นั้นสิโดนว๊ากแน่ๆ"สองสาวนักศึกษาเดินคุยกันผ่านชายหนุ่มไปราพณ์ขมวดคิ้วลงก่อนจะรีบเดินตรงไปทางสนามหญ้า
"พี่จะให้โอกาสน้องนะยอมให้พี่หอมหนึ่งทีแล้วพี่จะไม่ทำโทษที่น้องคิดจะหนี"รุ่นพี่คนหนึ่งที่มีหน้าตาเจ้าเล่ห์คนหนึ่งพูดก่อนทำท่าจะเข้ามาหาสริญดาแต่หญิงสาวเขยิบหนี
"ฉันไม่ได้คิดจะหนีนะคะก็แค่จะขอกลับไปเอากระเป๋าสตางค์ก็เท่านั้นเอง"
"เธอไม่มีสิทธิ์เถียงถ้าไม่ยอมรับข้อเสนอก็กลิ้งไปมาบนสนามหญ้า50ครั้งนี่คือคำสั่ง!"รุ่นพี่ขู่ก่อนจะเดินไปยืนบนเนินพร้อมกอดอกยืนจ้องเขม็งมาที่สริญดาเมื่อเห็นว่าไม่มีทางสู้สริญดาจึงต้องจำใจนอนลงกับพื้น
ที่หลังต้นไม้
ราพณ์ยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธเมื่อเห็นสริญดากลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นตามคำสั่งของรุ่นพี่แววตาฉายความไม่พอใจออกมาก่อนที่เขาจะร่ายคาถาแล้วใช้มือโบกไปทางรุ่นพี่ที่เป็นหัวโจกพลันรุ่นพี่คนนั้นกระเด็นตกลงมาจากพื้นที่เป็นเนินก่อนจะร้องด้วยความเจ็บปวด
"สมน้ำหน้า!"ราพณ์พูดอย่างสะใจซึ่งน้องปีหนึ่งบริเวณนั้นก็คิดเหมือนกัน
"ใครถีบข้าว่ะ!"รุ่นพี่ตะโกนก่อนจะมองหน้าเพื่อนๆซึ่งทุกคนก็ส่ายหัวไปมา
"อย่าให้รู้นะว่าใคร...ไปเตรียมตัวไปรถจะออกแล้ว!"รุ่นพี่หัวโจกหันมาตะโกนใส่น้องๆปีหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินสะบัดก้นไปที่รถอย่างหัวเสีย
"ให้ผมช่วยนะ"ราพณ์ยื่นมือมาทางสริญดาที่นั่งงงๆอยู่ที่พื้นหญิงสาวสบตาเขาก่อนจะจับมือของชายหนุ่มเพื่อพยุงตัวเองให้ยืนขึ้น
"ขอบคุณค่ะแล้วนี่คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ"
"ผมกลัวคนบางคนจะอดข้าวหรือไม่มีเงินติดตัวก็เลยเปลี่ยนตัวเองเป็นตู้เอทีเอ็มเอาเงินมาให้น่ะครับ"
"กระเป๋าสตางค์ฉันนี่คะ!..ขอบคุณมากนะคะคุณราพณ์"สริญดายกมือไหว้ราพณ์เป็นการขอบคุณก่อนจะเห็นรอยยิ้มของเขาผุดขึ้นมา
"ผมไม่ชอบคนพวกนั้นเลยคนพวกนั้นไว้ใจไม่ได้"ราพณ์พูดพลางมองไปทางรุ่นพี่ที่หาเรื่องสริญดาเมื่อกี้นี้
"เขาก็แค่เข้าใจผิดน่ะค่ะใจจริงเขาคงไม่อยากแกล้งริญหรอกค่ะ"
"คุณก็เอาแต่มองคนอื่นเป็นคนดีอยู่เรื่อยโลกใบนี้ยังมีอะไรที่น่ากลัวกว่าที่คุณคิดอีกนะ"ราพณ์สบถก่อนจะมองสริญดาอย่างไม่พอใจหญิงสาวรับรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่พอใจจึงก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด
"เด็กโง่!ไปได้แล้ว"ราพณ์ทำเสียงดุใส่สริญดาพลางมองหญิงสาวที่พยักหน้าโดยไม่สบตาเขา
"เอิ่ม..ผมขอโทษนะที่ดุคุณ..รีบไปเถอะครับเดี๋ยวสายแล้วจะถูกทำโทษอีก"ราพณ์เปลี่ยนมาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆก่อนจะยิ้มให้สริญดา
"ค่ะ..ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"สริญดายิ้มตอบก่อนจะหันหลังเดินตรงไปที่รถทัวร์โดยไม่ลืมที่จะหันมาส่งยิ้มให้ราพณ์ซึ่งชายหนุ่มก็ได้แต่มองตามเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
"โชคดีนะครับ..สริญดา"
………………………………………………………………
ภายในรถสปอร์ตสีดำ
"ทำไมถึงไม่อยากขึ้นรถทัวร์ล่ะมัศยา"ทศคินทร์เอ่ยถามก่อนจะขยับแว่นสีดำที่ปกปิดดวงตาคมกริบของเขาเอาไว้
"มันอึดอัดนี่น่า..แล้วนี่ฉันรบกวนคุณหรือเปล่า"
"ไม่หรอก..แต่ก็ดีนะยังไงนอนป่าคุณก็มีอะไรกินปะทังความหิวจริงไหม"
"นั่นสินะ..คุณอยู่กับฉันไหม"
"ไม่เอาหรอกผมไม่ชอบคนเยอะมันวุ่นวาย"พูดจบทศคินทร์ก็ปรับเบาะเอนหลังลงนอนเพื่อรอเวลาที่รถทัวร์ของมหาวิทยาลัยมาถึง
"คุณนี่ลึกลับจริงๆเลยนะ"มัศยาพูดก่อนจะเอื้อมมือหมายจะถอดแว่นออกให้ชายหนุ่มแต่กลับถูกเขาจับมือเอาไว้
"ปล่อยฉันนะ!นี่คุณจะลวมลามฉันเหรอ"
"หึ..คุณบังอาจจะลวมลามผมก่อนนะมัศยา"
"ก็แค่จะถอดแว่นให้เท่านั้นเอง"มัศยาเถียงก่อนจะเห็นรอยยิ้มของทศคินทร์
"ยิ้มอะไร..รถทัวร์มาถึงแล้วปล่อยได้แล้วนะ"มัศยาทำเสียงดุยักษาหนุ่มจึงปล่อยมือเธอออก
"โชคดีนะมัศยาอย่าลืมเต็นท์ล่ะ"
"รู้แล้วน่า..เอิ่ม...ขอบคุณ..นะ!"มัศยาพูดพลันรีบเปิดประตูรถออกไปด้วยความเขินเพราะเธอไม่เคยบอกขอบคุณใครมาก่อนทศคินทร์ได้แต่ยิ้มบางๆก่อนจะได้กลิ่นหอมรัญจวนใจลอยมาตามสายลมความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นแกมบังคับให้เขามองไปที่รถทัวร์ของนักศึกษาที่พึ่งมาถึงพลันสายตาของเขาจับจ้องไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่พึ่งเดินลงมา
"นางสีดา"
………………………………………………………………
ตัวอย่างตอนต่อไป>>
ดวงตาของสริญดาแสดงความหวาดกลัวออกมาเมื่อหญิงสาวตรงหน้าเธอลงไปคลานกับพื้นก่อนจะคำรามเป็นเสียงเสือหรือนี่กันที่เขาเรียกว่าเสือสมิงคิดไปได้ไม่นานเสือสมิงสาวก็ค่อยๆเดินสี่ขามาทางสริญดาพร้อมด้วยลูกตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงสดลิ้นเลียไปรอบๆปากสริญดาค่อยๆเดินถอยหลังจนชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่เสือสมิงง้างมือขึ้นพร้อมด้วยเล็บที่แหลมคมสริญดามองอย่างหงาดกลัวก่อนที่สติจะดับวูบลงไปอุ้งมือของเสือสมิงสาวหยุดค้างไว้อย่างนั้นเพราะสายตาเหลือบไปเห็นผู้ชายร่างกายกำยำยืนอยู่ข้างหลังเหยื่อสาวตรงหน้าดวงตาสีเทาสนิทไม่มีแม้แต่ตาขาวจ้องมองเสือสมิงสาวอย่างไม่วางตาทำให้มันรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่คน!
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 พ.ย. 2558, 22:54:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 พ.ย. 2558, 23:47:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 1094
| << ห้ามใจ | เสือสมิง >> |
AThousandYears 18 พ.ย. 2558, 23:28:53 น.
คุณ เคสิยาห์ -หัวใจของทศคินทร์ก็คล้ายๆหัวใจของยักษาค่ะทศคินทร์ได้ถอดหัวใจใส่ไว้ในตัวของสริญดาเป็นเหตุให้ในตอนที่2ที่ราพณ์ตัดสินใจไม่ยิงศรใส่หญิงสาวที่มีหัวใจของยักษาเพราะผู้หญิงคนนั้นคือสริญดาค่ะถ้าคิดจะฆ่าทศคินทร์ก็ต้องยิงศรใส่หัวใจของเขาแต่ถ้าทำอย่างนั้นสริญดาก็ต้องตายค่ะเปรียบเทียบคือทศคินทร์ฝากหัวใจไว้ในตัวของสริญดาค่ะ
ถึงผู้อ่านที่น่ารักทุกคน
ขอบคุณค่ะที่ติดตามยังไงทีมทศคินทร์ทีมราพณ์แล้วก็ผู้อ่านที่ยังเลือกทีมไม่ได้(เข้าใจค่ะไรเตอร์อ่านเองก็ไม่รู้จะเลือกใคร-อิอิ)ฝากติดตามนิยายยักษาด้วยนะคะขอพื้นที่น้อยๆให้นิยายเรื่องนี้กางเต็นท์นอนในหัวใจผู้อ่านนิดนึงน๊า
ป.ล.ไรเตอร์อ่านทุกคอมเม้นต์นะคะขอบคุณสำหรับกำลังใจมีอะไรเม้นต์คุยกันนะคะ
วันนี้ฝันดีค่ะ
คุณ เคสิยาห์ -หัวใจของทศคินทร์ก็คล้ายๆหัวใจของยักษาค่ะทศคินทร์ได้ถอดหัวใจใส่ไว้ในตัวของสริญดาเป็นเหตุให้ในตอนที่2ที่ราพณ์ตัดสินใจไม่ยิงศรใส่หญิงสาวที่มีหัวใจของยักษาเพราะผู้หญิงคนนั้นคือสริญดาค่ะถ้าคิดจะฆ่าทศคินทร์ก็ต้องยิงศรใส่หัวใจของเขาแต่ถ้าทำอย่างนั้นสริญดาก็ต้องตายค่ะเปรียบเทียบคือทศคินทร์ฝากหัวใจไว้ในตัวของสริญดาค่ะ
ถึงผู้อ่านที่น่ารักทุกคน
ขอบคุณค่ะที่ติดตามยังไงทีมทศคินทร์ทีมราพณ์แล้วก็ผู้อ่านที่ยังเลือกทีมไม่ได้(เข้าใจค่ะไรเตอร์อ่านเองก็ไม่รู้จะเลือกใคร-อิอิ)ฝากติดตามนิยายยักษาด้วยนะคะขอพื้นที่น้อยๆให้นิยายเรื่องนี้กางเต็นท์นอนในหัวใจผู้อ่านนิดนึงน๊า
ป.ล.ไรเตอร์อ่านทุกคอมเม้นต์นะคะขอบคุณสำหรับกำลังใจมีอะไรเม้นต์คุยกันนะคะ
วันนี้ฝันดีค่ะ
คิมหันตุ์ 19 พ.ย. 2558, 01:58:45 น.
ทำไมมัศยาดูท่าจะมาแรงน้อออออออ
ทำไมมัศยาดูท่าจะมาแรงน้อออออออ
konhin 19 พ.ย. 2558, 13:36:26 น.
ทำไมใครๆก็รุมนางสีดา มัศยาออกจะสวยยยยยยยยยยย
ทำไมใครๆก็รุมนางสีดา มัศยาออกจะสวยยยยยยยยยยย