ต้องฤทธิ์เสน่หา โดย ธิดาดิน
ต้องฤทธิ์เสน่หา
โดย ธิดาดิน
แจ้งข่าวจ้า ตอนนี้นิยายเรื่องต้องฤทธิ์เสน่หา (ฉบับเต็มไม่ตัดแม้แต่ฉากเดียว) วางจำหน่ายแล้วในราคา 279 บาท วางที่ร้านนายอินทร์ ร้ายซีเอ็ด ร้านบีทูเอส ทุกสาขา ช่องทางการสั่งซื้อด้านล่างนี้เลยจ้า
ตีพิมพ์กับ สนพ. อินเลิฟ ปกด้านล่างนี้เลยจ้า
ช่องทางการสั่งซื้อ
วางจำหน่ายแล้ววันนี้ ราคาเล่มละ 279 บาท
1. จำหน่ายที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ ร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้าน b2s
2.โทรสั่งซื้อกับสำนักพิมพ์ส่งตรงถึงบ้าน ที่เบอร์ โทร. 02-930-3119 และ 02-930-3120
(วัน จ.-ศ. เวลา 9.00-18.00 น.) ยกเว้นวันหยุดทำการ
3.ที่เว็บไซด์อินเลิฟ ใครเป็นสมาชิกลด 20% สั่งซื้อได้ที่ http://www.inlove-book.com/book/1246
4. สั่งซื้อผ่าน facebook >>คลิกที่นี่<<แจ้งข่าวจ้า ตอนนี้นิยายเรื่องต้องฤทธิ์เสน่หา (ฉบับเต็มไม่ตัดแม้แต่ฉากเดียว) วางจำหน่ายแล้วในราคา 279 บาท วางที่ร้านนายอินทร์ ร้ายซีเอ็ด ร้านบีทูเอส ทุกสาขา ช่องทางการสั่งซื้อด้านล่างนี้เลยจ้า ปกอยู่ด้านบนจ้า
ตีพิมพ์กับ สนพ. อินเลิฟ
ช่องทางการสั่งซื้อ
วางจำหน่ายแล้ววันนี้ ราคาเล่มละ 279 บาท
1. จำหน่ายที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ ร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้าน b2s
2.โทรสั่งซื้อกับสำนักพิมพ์ส่งตรงถึงบ้าน ที่เบอร์ โทร. 02-930-3119 และ 02-930-3120
(วัน จ.-ศ. เวลา 9.00-18.00 น.) ยกเว้นวันหยุดทำการ
3.ที่เว็บไซด์อินเลิฟ ใครเป็นสมาชิกลด 20% สั่งซื้อได้ที่ http://www.inlove-book.com/book/1246
4. สั่งซื้อผ่าน facebook >>คลิกที่นี่<<
เป็นแพทย์มาก็หลายปี แต่ใครจะคิดว่าเขาจะมาตบะแตกเพียงเพราะได้ตรวจภายในของผู้หญิงคนนั้น…เธอผู้ทำให้คุณหมอผู้วางตัวเหมาะสมกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการอย่างไม่น่าเชื่อ
แนะนำตัวละคร
คริสโตเฟอร์ คอลเวลล์สัน
แพทย์สูติ-นรีเวช จอมทะเล้น ผู้มีหน้าตาเป็นอาวุธ หล่อ รวย ระดับมหาเศรษฐีหมื่นล้าน เจ้าของโรงพยาบาลเอกชนเบอร์หนึ่งในสหรัฐอเมริกา แถมยังมีสาขาในต่างประเทศอีกมากมาย
ปิ่นมุก วิเศษวัฒนากุล
สาวไทยวัย 28 ปี ผู้มีต้นทุนชีวิตต่ำ บินข้ามน้ำข้ามทะเลไปไกลถึงอเมริกาเพื่อตามหาความฝัน แต่ไม่รู้ว่าโชคไม่เข้าข้างหรือเทวดากลั่นแกล้ง เธอกำลังจะกลายเป็นนางเอกหนังโป๊ในอีกไม่ช้านี้
.........................................................................................
นิยายเรื่องนี้เป็นแนวรักโรแมนติก คอมเมดี้ เน้น หื่นๆ ฮาๆ รั่วๆ ฟินจิกหมอน แอบงอนและง้อ มีดรามาผสมเล็กน้อยที่สำคัญมีกลิ่นอายของโรมานต์รวมอยู่ด้วยจ้า
โดย ธิดาดิน
แจ้งข่าวจ้า ตอนนี้นิยายเรื่องต้องฤทธิ์เสน่หา (ฉบับเต็มไม่ตัดแม้แต่ฉากเดียว) วางจำหน่ายแล้วในราคา 279 บาท วางที่ร้านนายอินทร์ ร้ายซีเอ็ด ร้านบีทูเอส ทุกสาขา ช่องทางการสั่งซื้อด้านล่างนี้เลยจ้า
ตีพิมพ์กับ สนพ. อินเลิฟ ปกด้านล่างนี้เลยจ้า
ช่องทางการสั่งซื้อ
วางจำหน่ายแล้ววันนี้ ราคาเล่มละ 279 บาท
1. จำหน่ายที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ ร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้าน b2s
2.โทรสั่งซื้อกับสำนักพิมพ์ส่งตรงถึงบ้าน ที่เบอร์ โทร. 02-930-3119 และ 02-930-3120
(วัน จ.-ศ. เวลา 9.00-18.00 น.) ยกเว้นวันหยุดทำการ
3.ที่เว็บไซด์อินเลิฟ ใครเป็นสมาชิกลด 20% สั่งซื้อได้ที่ http://www.inlove-book.com/book/1246
4. สั่งซื้อผ่าน facebook >>คลิกที่นี่<<แจ้งข่าวจ้า ตอนนี้นิยายเรื่องต้องฤทธิ์เสน่หา (ฉบับเต็มไม่ตัดแม้แต่ฉากเดียว) วางจำหน่ายแล้วในราคา 279 บาท วางที่ร้านนายอินทร์ ร้ายซีเอ็ด ร้านบีทูเอส ทุกสาขา ช่องทางการสั่งซื้อด้านล่างนี้เลยจ้า ปกอยู่ด้านบนจ้า
ตีพิมพ์กับ สนพ. อินเลิฟ
ช่องทางการสั่งซื้อ
วางจำหน่ายแล้ววันนี้ ราคาเล่มละ 279 บาท
1. จำหน่ายที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ ร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้าน b2s
2.โทรสั่งซื้อกับสำนักพิมพ์ส่งตรงถึงบ้าน ที่เบอร์ โทร. 02-930-3119 และ 02-930-3120
(วัน จ.-ศ. เวลา 9.00-18.00 น.) ยกเว้นวันหยุดทำการ
3.ที่เว็บไซด์อินเลิฟ ใครเป็นสมาชิกลด 20% สั่งซื้อได้ที่ http://www.inlove-book.com/book/1246
4. สั่งซื้อผ่าน facebook >>คลิกที่นี่<<
เป็นแพทย์มาก็หลายปี แต่ใครจะคิดว่าเขาจะมาตบะแตกเพียงเพราะได้ตรวจภายในของผู้หญิงคนนั้น…เธอผู้ทำให้คุณหมอผู้วางตัวเหมาะสมกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการอย่างไม่น่าเชื่อ
แนะนำตัวละคร
คริสโตเฟอร์ คอลเวลล์สัน
แพทย์สูติ-นรีเวช จอมทะเล้น ผู้มีหน้าตาเป็นอาวุธ หล่อ รวย ระดับมหาเศรษฐีหมื่นล้าน เจ้าของโรงพยาบาลเอกชนเบอร์หนึ่งในสหรัฐอเมริกา แถมยังมีสาขาในต่างประเทศอีกมากมาย
ปิ่นมุก วิเศษวัฒนากุล
สาวไทยวัย 28 ปี ผู้มีต้นทุนชีวิตต่ำ บินข้ามน้ำข้ามทะเลไปไกลถึงอเมริกาเพื่อตามหาความฝัน แต่ไม่รู้ว่าโชคไม่เข้าข้างหรือเทวดากลั่นแกล้ง เธอกำลังจะกลายเป็นนางเอกหนังโป๊ในอีกไม่ช้านี้
.........................................................................................
นิยายเรื่องนี้เป็นแนวรักโรแมนติก คอมเมดี้ เน้น หื่นๆ ฮาๆ รั่วๆ ฟินจิกหมอน แอบงอนและง้อ มีดรามาผสมเล็กน้อยที่สำคัญมีกลิ่นอายของโรมานต์รวมอยู่ด้วยจ้า
Tags: รัก,โรแมนติก,รักเพื่อน,เข้มข้น,หวาน,แรง,นิยาย,ซึ้ง,แอบรัก,ซึ้ง
ตอน: ตอนที่ 16 ป่วยกายพอไหว ป่วยใจเกินทน
ตอนที่ 16 ป่วยกายพอไหว ป่วยใจเกินทน
หลังจากอธิบายให้ตะวันฉายเข้าใจแล้ว ปิ่นมุกก็รีบลงไปทำข้าวต้มมาให้คนป่วย ยี่สิบนาทีต่อมาเธอก็ยกข้าวต้มกลับขึ้นไปบนห้องด้วยตัวเอง กลิ่นหอมที่โชยเข้าเตะจมูกดึงความสนใจของหนุ่มลูกครึ่งให้หันหาที่มาของกลิ่นเย้ายวนนั้น โดยไม่ต้องรอให้แม่ครัวเฉพาะกิจร้องเรียก เขาลุกจากเตียงนอนไปที่โต๊ะซึ่งอยู่มุมขวาของห้อง ทันที
“ดูหน้าตาสดใสขึ้น ดีขึ้นแล้วใช่ไหมคะ”
“ครับ ก็ค่อยยังชั่วแล้ว”
“ถ้างั้นก็ทานข้าวค่ะ ฉันทำเองเลยนะ”
“กินแล้วจะตายไหมครับเนี่ย ใส่ยาพิษให้ผมกินหรือเปล่า”
“ก็อยากจะใส่นะคะ ถ้าไม่กลัวติดคุก”
คริสโตเฟอร์หัวเราะเบาๆ “ผมกินเลยนะ หิวมากเลยตอนนี้ แต่คุณป้อนผมหน่อยสิ”
ปิ่นมุกหน้าเหวอรีบปฏิเสธทันที “ป้อนทำไมคะ โตขนาดนี้แล้วกินเองสิ”
“ก็ผมไม่สบายอยู่นี่ครับ ไม่มีเรี่ยวแรงกินข้าวเองหรอก อีกอย่างทุกครั้งที่ผมป่วยคุณแม่ก็จะป้อนข้าวผมทุกครั้งด้วย นะๆ ป้อนผมหน่อย“
“ดูหน้าตาสดใสขนาดนี้ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วล่ะค่ะ ทานเองได้”
“ไม่เอา ถ้าคุณไม่ป้อนผมก็ไม่กิน คุณอย่าลืมนะว่าคุณสัญญาว่าจะทำทุกอย่างตามที่ผมขอ”
“ก็ได้ๆ ฉันป้อนก็ได้” สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนให้แก่คนเจ้าเล่ห์ “อร่อยไหมคุณ”
“อร่อยมากที่สุดครับ มันวิเศษมาก” เขาตอบทั้งๆที่ยังเขี้ยวข้าวอยู่เต็มปาก
ปิ่นมุกอมยิ้ม “เว่อร์เกินไปแล้วค่ะ ก็แค่ข้าวต้มเท่านั้นเอง”
“ไม่เว่อร์หรอก มันอร่อยจริงๆนะครับ ยิ่งคุณเป็นคนทำด้วยแล้ว ยิ่งฟินเข้าไปใหญ่ ผมนี่นั่งกินไปฟินไปมีความสุขที่ซู๊ด…”
ปิ่นมุกอมยิ้มกับท่าทางการกินข้าวของเขาที่ดูจะเอร็ดอร่อยอย่างที่ปากพูดจริงๆ “งั้นก็ทานเยอะๆนะคะ ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวฉันไปตักมาให้ใหม่ ในครัวยังเหลืออีกเยอะเลย”
“เดี๋ยวทานข้าวเสร็จผมขออาบน้ำไม่นาน เราจะได้กลับวอชิงตันกัน”
“ไหวเหรอคะ”
“ไหวสิครับ ผมดีขึ้นมากแล้วล่ะ”
“ฉันว่าเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยกลับดีกว่าค่ะ ให้คุณโอเคกว่านี้สักหน่อย ไม่งั้นตากแดดตากลมเดี๋ยวไข้มันจะกลับมาอีก”
“คุณไม่รีบกลับเหรอครับ”
“รีบค่ะ แต่ฉันเป็นห่วงคุณมากกว่า” เผลอพูดอออกไปแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาคู่นั้นมองมาอย่างหาความหมายในประโยคเมื่อครู่ รู้ตัวว่าพลาดไปจึงรีบเบี่ยงเบนประเด็น “ทานข้าวต่อเถอะค่ะ”
เช้าวันใหม่ปิ่นมุกตื่นแต่เช้าเพราะดีใจที่จะได้กลับเสียที หลังจากมาอยู่ที่ไร่เกนย์ลีเสียหลายวัน เธอรู้สึกว่าสีผิวตัวเองเข้มขึ้นมาก หลังจากเมื่อวานนี่ตากแดดทั้งวัน
หญิงสาวแต่งตัวเสร็จก็เดินออกจากห้องผ่านหน้าห้องของคริสโตเฟอร์เห็นประตูยังไม่เปิดจึงเดินเข้าไปเคาะดูว่าเขาตื่นหรือยัง
“คุณคริส คุณตื่นหรือยังคะ”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา ปิ่นมุกจึงลองยื่นมือไปบิดลูกบิดประตูปรากฏว่าห้องไม่ได้ล็อก จึงถือวิสาสะเปิดเข้าไป และมันก็เป็นไปตามคาดหนุ่มลูกครึ่งยังคงนอนหลับสบายอยู่บนเตียง ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีคนเข้ามาในห้อง
“ผู้ชายอะไรขี้เซาชะมัด หรือว่าไข้จะขึ้นอีก” ปิ่นมุกบ่นในลำคอพลางเดินเข้าไปแตะลงที่แขนของเขาเบาๆ อุณหภูมิร่างหายก็ปกติ ไข้น่าจะหายแล้ว เพราะเมื่อวานก็ดูสดชื่นดี “คุณคริสตื่นได้แล้วค่ะ มันสายแล้ว เราจะกลับวันนี้ไม่ใช่เหรอ”
คนนอนหลับสะดุ้งตื่นหลังจากมีมือรู้สึกว่ามีมือใครสักคนมาสะกิดที่ต้นแขนสองสามครั้ง ดวงตาที่เคยหลับสนิทค่อยๆลืมขึ้นก็เห็นปิ่นมุกยืนมองอยู่ข้างเตียง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ตื่นได้แล้วค่ะ นี่มันจะสองโมงเช้าแล้วนะ”
“ก็แค่สองโมงเช้าเอง ยังไม่สายเลย ขอนอนต่ออีกนิดนะ” เขาบอกพลางหลับตาลงอีกครั้ง
“เจ็ดโมงนี่มันสายแล้วค่ะ ตื่นได้แล้ว เราจะกลับกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
ดูเหมือนว่าคริสโตเฟอร์จะไม่นำพากับคำพูดของเธอเลยสักนิด เขายังคงนอนหลับอย่างสบายใจกระตุ้นต่อมโมโหของคนที่ยืนค้ำเอวมองได้ไม่น้อย ก็บอกไปแล้วว่ามีธุระจะคุยด้วยสักแป๊บยังห่วงหลับห่วงนอนอีก เมื่อคืนไม่ได้นอนหรืออย่างไรนะ แต่อย่าคิดว่าเธอจะยอมแพ้ปิ่นมุกขยับเข้าใกล้ยื่นมือไปดึงแขนของชายหนุ่มให้ลุกขึ้น
“ตื่นขึ้นมาได้แล้วค่ะ คุณคริส”
“อือ ผมขอนอนอีกหน่อยนะ”
“ไม่ได้ มันสายแล้วค่ะ”
ปิ่นมุกออกแรงดึงแขนเขาสุดกำลัง ในขณะที่คนตัวโตก็ขืนแรงไว้ไม่ยอมให้เธอดึงง่ายๆ ต่างคนต่างยื้อยุดฉุดกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่แรงของผู้หญิงตัวเล็กๆมีหรือจะสู้คนตัวโตอย่างหนุ่มลูกครึ่งได้ เพียงชายหนุ่มออกแรงกระตุกเท่านั้นร่างบางก็เซถลาล้มลงไปทับแผ่นอกคนตัวโตอย่างเหมาะเจาะ
“เกมนี้ผมชนะ จับตัวได้แล้ว”
คริสโตเฟอร์ลืมตาพร้อมรอยยิ้ม แถมยังตวัดแขนโอบกอดร่างบางเอาไว้แน่น ปิ่นมุกวูบไหวในแวบแรกสติสตังหลุดลอยไปชั่วขณะเมื่อไออุ่นจากแผ่นอกมันแผ่มายังบริเวณหน้าอกของเธอก่อนซึมซาบผ่านผิวหนังหยั่งลึกลงในกระดูกสันหลังจนสั่นสะท้านไปทั่วสรรพางค์กาย แต่พอได้สติก็รีบดันร่างตัวเองขึ้นหากก็โดนท่อนแขนขนาดใหญ่กดเอาไว้ไม่ยอมปล่อยแม้เธอจะดิ้นสุดกำลังก็ตาม
“ปล่อยนะนายคุณคริส”
“โอ๊ย นี่เราฝันไปเหรอเนี่ย ฝันว่าได้กอดหมอนข้าง ทำไมหมอนข้างมันนุ่มจัง”
“นี่อย่ามาหัวหมอนะคุณ ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ฝัน ปล่อยเดี๋ยวนี้”
“ว้าย!ตาเถร” เสียงอุทานตกใจของบุคคลที่สามดังแทรกขึ้นทำให้ทั้งคริสโตเฟอร์และปิ่นมุกต้องหันกลับไปมองต้นเสียงก็เห็นตะวันฉายยืนเบิกตากว้างเอามือปิดปากดูท่าทางตกใจราวกับเห็นช้างออกลูกเป็นลิง!
ปิ่นมุกถือโอกาสที่คนฉวยโอกาสเผลอดันตัวเองลุกขึ้น ตวัดสายตามองหน้าคนที่ยืนนิ่งยู่อย่างตกตะลึง เธอเองก็ทำตัวไม่ถูกไม่คาดคิดว่าตะวันฉายจะเข้ามาเจอในสถานการณ์ที่ชวนคิดไปไกลแบบนี้
“มะ แม่ ฉัน ขอโทษ ที่เข้ามาไม่ถูกเวลา”
“ไม่ใช่อย่างที่คุณน้าคิดนะคะ”
ปิ่นมุกอยากจะอธิบายให้ตะวันฉายเข้าใจให้ถูกต้อง แต่ถ้อยคำเหล่านั้นก็มาจุกอยู่ที่คอหอยพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเพราะตอนนี้เธอก็ทั้งตกใจและเขินอายไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กว่าจะรวบรวมสติได้อธิบายความเป็นไปเป็นมาของเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ตะวันฉายเข้าใจก็ใช้เวลาเกือบยี่สิบนาที
“ทำไมรีบกลับจังเลยล่ะลูก น่าจะอยู่เที่ยวกันก่อนสักสองสามวัน”
“มุกเขามีงานน่ะครับ เอาไว้ว่างๆเดี๋ยวผมจะชวนเธอมาเที่ยวอีก”
“จ้ะๆ เดินทางปลอดภัยนะลูก”
หลังจากอธิบายให้ตะวันฉายเข้าใจแล้ว ปิ่นมุกก็รีบลงไปทำข้าวต้มมาให้คนป่วย ยี่สิบนาทีต่อมาเธอก็ยกข้าวต้มกลับขึ้นไปบนห้องด้วยตัวเอง กลิ่นหอมที่โชยเข้าเตะจมูกดึงความสนใจของหนุ่มลูกครึ่งให้หันหาที่มาของกลิ่นเย้ายวนนั้น โดยไม่ต้องรอให้แม่ครัวเฉพาะกิจร้องเรียก เขาลุกจากเตียงนอนไปที่โต๊ะซึ่งอยู่มุมขวาของห้อง ทันที
“ดูหน้าตาสดใสขึ้น ดีขึ้นแล้วใช่ไหมคะ”
“ครับ ก็ค่อยยังชั่วแล้ว”
“ถ้างั้นก็ทานข้าวค่ะ ฉันทำเองเลยนะ”
“กินแล้วจะตายไหมครับเนี่ย ใส่ยาพิษให้ผมกินหรือเปล่า”
“ก็อยากจะใส่นะคะ ถ้าไม่กลัวติดคุก”
คริสโตเฟอร์หัวเราะเบาๆ “ผมกินเลยนะ หิวมากเลยตอนนี้ แต่คุณป้อนผมหน่อยสิ”
ปิ่นมุกหน้าเหวอรีบปฏิเสธทันที “ป้อนทำไมคะ โตขนาดนี้แล้วกินเองสิ”
“ก็ผมไม่สบายอยู่นี่ครับ ไม่มีเรี่ยวแรงกินข้าวเองหรอก อีกอย่างทุกครั้งที่ผมป่วยคุณแม่ก็จะป้อนข้าวผมทุกครั้งด้วย นะๆ ป้อนผมหน่อย“
“ดูหน้าตาสดใสขนาดนี้ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วล่ะค่ะ ทานเองได้”
“ไม่เอา ถ้าคุณไม่ป้อนผมก็ไม่กิน คุณอย่าลืมนะว่าคุณสัญญาว่าจะทำทุกอย่างตามที่ผมขอ”
“ก็ได้ๆ ฉันป้อนก็ได้” สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนให้แก่คนเจ้าเล่ห์ “อร่อยไหมคุณ”
“อร่อยมากที่สุดครับ มันวิเศษมาก” เขาตอบทั้งๆที่ยังเขี้ยวข้าวอยู่เต็มปาก
ปิ่นมุกอมยิ้ม “เว่อร์เกินไปแล้วค่ะ ก็แค่ข้าวต้มเท่านั้นเอง”
“ไม่เว่อร์หรอก มันอร่อยจริงๆนะครับ ยิ่งคุณเป็นคนทำด้วยแล้ว ยิ่งฟินเข้าไปใหญ่ ผมนี่นั่งกินไปฟินไปมีความสุขที่ซู๊ด…”
ปิ่นมุกอมยิ้มกับท่าทางการกินข้าวของเขาที่ดูจะเอร็ดอร่อยอย่างที่ปากพูดจริงๆ “งั้นก็ทานเยอะๆนะคะ ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวฉันไปตักมาให้ใหม่ ในครัวยังเหลืออีกเยอะเลย”
“เดี๋ยวทานข้าวเสร็จผมขออาบน้ำไม่นาน เราจะได้กลับวอชิงตันกัน”
“ไหวเหรอคะ”
“ไหวสิครับ ผมดีขึ้นมากแล้วล่ะ”
“ฉันว่าเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยกลับดีกว่าค่ะ ให้คุณโอเคกว่านี้สักหน่อย ไม่งั้นตากแดดตากลมเดี๋ยวไข้มันจะกลับมาอีก”
“คุณไม่รีบกลับเหรอครับ”
“รีบค่ะ แต่ฉันเป็นห่วงคุณมากกว่า” เผลอพูดอออกไปแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาคู่นั้นมองมาอย่างหาความหมายในประโยคเมื่อครู่ รู้ตัวว่าพลาดไปจึงรีบเบี่ยงเบนประเด็น “ทานข้าวต่อเถอะค่ะ”
เช้าวันใหม่ปิ่นมุกตื่นแต่เช้าเพราะดีใจที่จะได้กลับเสียที หลังจากมาอยู่ที่ไร่เกนย์ลีเสียหลายวัน เธอรู้สึกว่าสีผิวตัวเองเข้มขึ้นมาก หลังจากเมื่อวานนี่ตากแดดทั้งวัน
หญิงสาวแต่งตัวเสร็จก็เดินออกจากห้องผ่านหน้าห้องของคริสโตเฟอร์เห็นประตูยังไม่เปิดจึงเดินเข้าไปเคาะดูว่าเขาตื่นหรือยัง
“คุณคริส คุณตื่นหรือยังคะ”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา ปิ่นมุกจึงลองยื่นมือไปบิดลูกบิดประตูปรากฏว่าห้องไม่ได้ล็อก จึงถือวิสาสะเปิดเข้าไป และมันก็เป็นไปตามคาดหนุ่มลูกครึ่งยังคงนอนหลับสบายอยู่บนเตียง ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีคนเข้ามาในห้อง
“ผู้ชายอะไรขี้เซาชะมัด หรือว่าไข้จะขึ้นอีก” ปิ่นมุกบ่นในลำคอพลางเดินเข้าไปแตะลงที่แขนของเขาเบาๆ อุณหภูมิร่างหายก็ปกติ ไข้น่าจะหายแล้ว เพราะเมื่อวานก็ดูสดชื่นดี “คุณคริสตื่นได้แล้วค่ะ มันสายแล้ว เราจะกลับวันนี้ไม่ใช่เหรอ”
คนนอนหลับสะดุ้งตื่นหลังจากมีมือรู้สึกว่ามีมือใครสักคนมาสะกิดที่ต้นแขนสองสามครั้ง ดวงตาที่เคยหลับสนิทค่อยๆลืมขึ้นก็เห็นปิ่นมุกยืนมองอยู่ข้างเตียง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ตื่นได้แล้วค่ะ นี่มันจะสองโมงเช้าแล้วนะ”
“ก็แค่สองโมงเช้าเอง ยังไม่สายเลย ขอนอนต่ออีกนิดนะ” เขาบอกพลางหลับตาลงอีกครั้ง
“เจ็ดโมงนี่มันสายแล้วค่ะ ตื่นได้แล้ว เราจะกลับกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
ดูเหมือนว่าคริสโตเฟอร์จะไม่นำพากับคำพูดของเธอเลยสักนิด เขายังคงนอนหลับอย่างสบายใจกระตุ้นต่อมโมโหของคนที่ยืนค้ำเอวมองได้ไม่น้อย ก็บอกไปแล้วว่ามีธุระจะคุยด้วยสักแป๊บยังห่วงหลับห่วงนอนอีก เมื่อคืนไม่ได้นอนหรืออย่างไรนะ แต่อย่าคิดว่าเธอจะยอมแพ้ปิ่นมุกขยับเข้าใกล้ยื่นมือไปดึงแขนของชายหนุ่มให้ลุกขึ้น
“ตื่นขึ้นมาได้แล้วค่ะ คุณคริส”
“อือ ผมขอนอนอีกหน่อยนะ”
“ไม่ได้ มันสายแล้วค่ะ”
ปิ่นมุกออกแรงดึงแขนเขาสุดกำลัง ในขณะที่คนตัวโตก็ขืนแรงไว้ไม่ยอมให้เธอดึงง่ายๆ ต่างคนต่างยื้อยุดฉุดกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่แรงของผู้หญิงตัวเล็กๆมีหรือจะสู้คนตัวโตอย่างหนุ่มลูกครึ่งได้ เพียงชายหนุ่มออกแรงกระตุกเท่านั้นร่างบางก็เซถลาล้มลงไปทับแผ่นอกคนตัวโตอย่างเหมาะเจาะ
“เกมนี้ผมชนะ จับตัวได้แล้ว”
คริสโตเฟอร์ลืมตาพร้อมรอยยิ้ม แถมยังตวัดแขนโอบกอดร่างบางเอาไว้แน่น ปิ่นมุกวูบไหวในแวบแรกสติสตังหลุดลอยไปชั่วขณะเมื่อไออุ่นจากแผ่นอกมันแผ่มายังบริเวณหน้าอกของเธอก่อนซึมซาบผ่านผิวหนังหยั่งลึกลงในกระดูกสันหลังจนสั่นสะท้านไปทั่วสรรพางค์กาย แต่พอได้สติก็รีบดันร่างตัวเองขึ้นหากก็โดนท่อนแขนขนาดใหญ่กดเอาไว้ไม่ยอมปล่อยแม้เธอจะดิ้นสุดกำลังก็ตาม
“ปล่อยนะนายคุณคริส”
“โอ๊ย นี่เราฝันไปเหรอเนี่ย ฝันว่าได้กอดหมอนข้าง ทำไมหมอนข้างมันนุ่มจัง”
“นี่อย่ามาหัวหมอนะคุณ ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ฝัน ปล่อยเดี๋ยวนี้”
“ว้าย!ตาเถร” เสียงอุทานตกใจของบุคคลที่สามดังแทรกขึ้นทำให้ทั้งคริสโตเฟอร์และปิ่นมุกต้องหันกลับไปมองต้นเสียงก็เห็นตะวันฉายยืนเบิกตากว้างเอามือปิดปากดูท่าทางตกใจราวกับเห็นช้างออกลูกเป็นลิง!
ปิ่นมุกถือโอกาสที่คนฉวยโอกาสเผลอดันตัวเองลุกขึ้น ตวัดสายตามองหน้าคนที่ยืนนิ่งยู่อย่างตกตะลึง เธอเองก็ทำตัวไม่ถูกไม่คาดคิดว่าตะวันฉายจะเข้ามาเจอในสถานการณ์ที่ชวนคิดไปไกลแบบนี้
“มะ แม่ ฉัน ขอโทษ ที่เข้ามาไม่ถูกเวลา”
“ไม่ใช่อย่างที่คุณน้าคิดนะคะ”
ปิ่นมุกอยากจะอธิบายให้ตะวันฉายเข้าใจให้ถูกต้อง แต่ถ้อยคำเหล่านั้นก็มาจุกอยู่ที่คอหอยพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเพราะตอนนี้เธอก็ทั้งตกใจและเขินอายไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กว่าจะรวบรวมสติได้อธิบายความเป็นไปเป็นมาของเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ตะวันฉายเข้าใจก็ใช้เวลาเกือบยี่สิบนาที
“ทำไมรีบกลับจังเลยล่ะลูก น่าจะอยู่เที่ยวกันก่อนสักสองสามวัน”
“มุกเขามีงานน่ะครับ เอาไว้ว่างๆเดี๋ยวผมจะชวนเธอมาเที่ยวอีก”
“จ้ะๆ เดินทางปลอดภัยนะลูก”
ธิดาดิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 พ.ย. 2558, 20:25:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 พ.ย. 2558, 20:25:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 2631
| << ตอนที่ 15 คุณหมอเฉพาะกิจ | ตอนที่ 17 กามเทพเล่นกล >> |