ยักษา
ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
Tags: ยักษ์ สยองขวัญ ช่วงชิง ความรัก
ตอน: เสือสมิง
ตกเย็น
ณ บริเวณป่าใหญ่ที่ถูกจัดให้เป็นที่พักแรมของเหล่าบรรดานักศึกษาบ้านต้นไม้หลายสิบหลังต่างมีแสงไฟสว่างออกมาพร้อมกับบรรดานักศึกษาสาวทั้งหลายที่เริ่มลงมือจัดที่นอน
"บ้านนี้เต็มหรือยัง"มัศยาถามพลางยืนพิงประตู
"ขาดอีกคนนึงพอดีเลยมานอนด้วยกันก็ได้นะ"สริญดายิ้มให้มัศยาก่อนจะจัดการขยับข้าวของเพื่อให้มัศยาปูผ้านอน
"น่าเบื่อนะริญ!อุตส่าห์แบกเต็นท์มาไหงต้องมานอนบ้านต้นไม้นี้ด้วยล่ะ"พาติมาบ่นอุบก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างเบื่อหน่าย
"นอนที่นี่ก็ดีแล้วนี่น่าเกิดมีสัตว์ป่าดุร้ายผ่านมาเราก็จะปลอดภัย"สริญดาพูดปลอบใจเพื่อนก่อนจะหันไปทางมัศยาที่ใช้นิ้วเขี่ยผ้าปูที่นอนไปมา
"ปูไม่เป็นเหรอให้ฉันช่วยไหม"
"ก็ดี"มัศยายักไหล่ขึ้นก่อนจะเดินออกจากบ้านต้นไม้ไป
"ยัยนี่หยิ่งชะมัด"พาติมาพูดอย่างหมั่นไส้ก่อนจะล้มตัวลงนอนมีเพียงสริญดาที่นั่งคิดอะไรอยู่ในใจคนเดียว
"ทำไมคนที่อยู่ใกล้ผู้ชายคนนั้นดูแปลกๆกันทุกคนนะ"
………………………………………………………………
เวลา20.00น.
เหล่านักศึกษาต่างรวมกลุ่มร้องรำทำเพลงกันอย่างมีความสุขก่อนที่นายพรานน้อยจะเดินเข้ามา
"พวกคุณครับผมว่ารีบเข้านอนกันเถอะนี่มันก็ดึกมากแล้ว"
"อะไรกันลุงนี่พึ่งจะสองทุ่มเอง"รุ่นพี่คนหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงแปลกใจพลันสายลมเริ่มพัดพาความหนาวเย็นเยือกเข้ามานักศึกษาทุกคนก็พลันกระชับเสื้อกันหนาวเข้าหาตัวเอง
"ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับพวกคุณควรไปนอนได้แล้วและที่สำคัญตั้งแต่เวลานี้เป็นต้นไปห้ามเรียกชื่อใครเด็ดขาด!เข้าใจไหมครับ"นายพรานน้อยหันมามองนักศึกษาอย่างกำชับก่อนจะกระชับปืนลูกซองของตัวเองพลางกวาดสายตาไปรอบๆบริเวณนั้น
"อะไรวะ!"รุ่นพี่คนหนึ่งสบถก่อนจะยืนขึ้น
"เอาล่ะทุกคนไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ฝันดี"รุ่นพี่พูดพลันลงมือเก็บข้าวของรวมถึงพาติมาจนพอเธอเก็บของเสร็จก็รีบจ้ำอ้าวมาหยุดที่บันได
"สริญดา!สริญดาช่วยหน่อย"พาติมาตะโกนเรียกสริญดาที่ขอนอนอ่านหนังสืออยู่ในที่พักก่อนจะถูกสายตาตำหนิของมัศยา
"นายพรานน้อยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าห้ามเรียกชื่อ!"
"แล้วจะให้ทำไงก็ฉันแบกของขึ้นไปคนเดียวไม่ได้"พาติมาเถียงก่อนทำท่าจะเรียกต่อแต่ถูกมัศยายกมือห้ามไว้
"ฉันช่วยเอง!"พูดจบมัศยาก็ดึงของในมือของพาติมาขึ้นมาถือก่อนจะปีนขึ้นบันไดไปอย่างง่ายดาย
"อะไรวะ!ความเชื่อบ้าๆ"พาติมาสบถก่อนจะปีนขึ้นบันไดไปเมื่อขึ้นมาถึงก็พบว่าสริญดาหลับไปก่อนแล้วเธอจึงล้มตัวลงนอนพร้อมกลับหรี่ไฟตะเกียงลง
………………………………………………………………
ความมืดเริ่มคลืบคลานปกคลุมทั่วผืนป่าไม่มีแม้แต่เสียงลมกระทบกับใบไม้ทุกคนต่างจมอยู่ในห้วงนิทราจนมีเสียงลอยแว่วมาตามลม
"......สริญดา......"เสียงเรียกอันแผ่วเบาดังขึ้นมาพร้อมกับร่างบางที่เริ่มจะรู้สึกตัว
".....สริญดา....."เสียงนั้นยังดังอยู่จนหญิงสาวเจ้าของชื่อเริ่มรู้สึกตัวพร้อมกับพยุงร่างกายให้ลุกขึ้น
"ใครน่ะ.."
"....สริญดา..."เสียงเรียกชื่อยังไม่หายไปไหนสริญดาใช้มือขยี้ตาไปมาพร้อมเปรยตามองไปรอบๆก็พบแต่ความว่างเปล่า
"หายไปไหนกันหมดนะ"สริญดาพึมพำก่อนจะลุกขึ้นพร้อมเปิดประตูออกมา
".....สริญดา...."เสียงเรียกชื่อยังดังก้องอยู่เมื่อสริญดามองลงไปก็พบว่าพาติมากำลังกวักมือเรียกเธออยู่
"มีอะไรเหรอพาติมา"
"....สริญดา....."ไม่มีคำตอบนอกจากการเรียกชื่อพลันหญิงสาวเบื้องล่างค่อยๆเดินเข้าไปในป่า
"พาติมา!"สริญดาตะโกนเรียกเพื่อนแต่ดูว่าคนข้างล่างจะไม่สนใจสริญดาจึงตัดสินใจเดินตามมาอย่างรวดเร็วจนมาหยุดหลังต้นไม้ใหญ่ที่ทั้งมืดและน่ากลัว
"ออกมาที่นี่ทำไมพาติมาริญว่าที่นี่น่ากลัวนะเรากลับกันเถอะ"สริญดาพูดพลางใช้มือลูบแขนตัวเองพลันคนตรงหน้าหันมาหาเธอด้วยแสงจากพระจันทร์เต็มดวงทำให้สริญดาพอจะมองเห็นลางๆว่าคนตรงหน้ายิ้มจนปากฉีกถึงหูก่อนที่เงานั้นจะหมอบลงกับพื้น
"พาติมา!"ดวงตาของสริญดาแสดงความหวาดกลัวออกมาเมื่อหญิงสาวตรงหน้าเธอลงไปคลานกับพื้นก่อนจะคำรามเป็นเสียงเสือหรือนี่กันที่เขาเรียกว่าเสือสมิงคิดไปได้ไม่นานเสือสมิงสาวก็ค่อยๆเดินสี่ขามาทางสริญดาพร้อมด้วยลูกตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงสดลิ้นเลียไปรอบๆปากสริญดาค่อยๆเดินถอยหลังจนชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่เสือสมิงง้างมือขึ้นพร้อมด้วยเล็บที่แหลมคมสริญดามองอย่างหงาดกลัวก่อนที่สติจะดับวูบลงไปอุ้งมือของเสือสมิงสาวหยุดค้างไว้อย่างนั้นเพราะสายตาเหลือบไปเห็นผู้ชายร่างกายกำยำยืนอยู่ข้างหลังเหยื่อสาวตรงหน้าดวงตาสีเทาสนิทไม่มีแม้แต่ตาขาวจ้องมองเสือสมิงสาวอย่างไม่วางตาทำให้มันรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่คน!
"อย่ายุ่งกับคนของข้า"ทศคินทร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยผิดกับดวงตาที่ยังมีสีเทาสนิท
"อาหารของข้า"เสือสมิงสาวพูดก่อนจะจ้องมองชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว
"ข้าบอกว่าอย่ายุ่ง!"เสียงที่ดังพร้อมกับเสียงฟ้าคำรามดังไปทั่วทั้งป่าเสือสมิงสาวค่อยๆถอยหลังก่อนจะกระโดดเข้ามากัดที่ไหล่ของทศคินทร์
"อ๊า!!"ทศคินทร์ร้องออกมาก่อนจะออกแรงผลักร่างของเสือสมิงสาวกระแทกไปที่ต้นไม้พร้อมทำท่าจะเดินเข้าไปสู้แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสือสมิงสาวค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เหมือนกับสริญดามันค่อยๆย่องมาพร้อมใช้มือโอบคอของทศคินทร์อย่างยั่วยวนพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเขาตั้งใจจะมอบจุมพิตหากแต่ถูกทศคินทร์ใช้มือบีบเข้าไปที่คอพร้อมกับจับเสือสมิงสาวทุ่มลงกับพื้นและใช้เท้าเหยียบหน้าอกเสือสมิงสาวเอาไว้
"ปล่อยข้าเถอะ!"เสือสมิงสาวอ้อนวอนขอชีวิตทศคินทร์เห็นใจจึงค่อยๆยกเท้าออกจากหน้าอกของเสือสมิงสาวแต่เท่านั้นเสือสมิงสาวก็พุ่งไปหาสริญดาที่สลบอยู่พร้อมกับใช้เล็บข่วนที่แขนของสริญดาทศคินทร์มองภาพนั้นอย่าโมโหท้องฟ้าเริ่มส่งเสียงคำรามก่อนที่ชายหนุ่มร่างกายกำยำจะพุ่งเข้าหาเสือสมิงสาวพร้อมกับกัดเข้าไปที่คอของมันโดยที่มีเสียงกรีดร้องของมันดังไปทั่วป่า
………………………………………………………………
ตอนต่อไป>>
"คุณราพณ์คะ!!"สริญดาอุทานเพราะมีชายหนุ่มร่างกายกำยำสองคนยืนขวางถนนพร้อมดาบคนละเล่มราพณ์มองอย่างหาหนทางก่อนจะตัดสินใจหักรถลงข้างทางเป็นเหตุให้เขาและสริญดาตกลงข้างทางพร้อมกัน
"กริ๊ด!!!!"สริญดากริ๊ดร้องก่อนที่เสียงจะเงียบไปพิเชียรและอนุชิตยืนมองผลงานตัวเองก่อนจะส่งกระแสจิตบอกพวกของตนว่าราพณ์และสริญดาถูกกำจัดแล้ว
ณ บริเวณป่าใหญ่ที่ถูกจัดให้เป็นที่พักแรมของเหล่าบรรดานักศึกษาบ้านต้นไม้หลายสิบหลังต่างมีแสงไฟสว่างออกมาพร้อมกับบรรดานักศึกษาสาวทั้งหลายที่เริ่มลงมือจัดที่นอน
"บ้านนี้เต็มหรือยัง"มัศยาถามพลางยืนพิงประตู
"ขาดอีกคนนึงพอดีเลยมานอนด้วยกันก็ได้นะ"สริญดายิ้มให้มัศยาก่อนจะจัดการขยับข้าวของเพื่อให้มัศยาปูผ้านอน
"น่าเบื่อนะริญ!อุตส่าห์แบกเต็นท์มาไหงต้องมานอนบ้านต้นไม้นี้ด้วยล่ะ"พาติมาบ่นอุบก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างเบื่อหน่าย
"นอนที่นี่ก็ดีแล้วนี่น่าเกิดมีสัตว์ป่าดุร้ายผ่านมาเราก็จะปลอดภัย"สริญดาพูดปลอบใจเพื่อนก่อนจะหันไปทางมัศยาที่ใช้นิ้วเขี่ยผ้าปูที่นอนไปมา
"ปูไม่เป็นเหรอให้ฉันช่วยไหม"
"ก็ดี"มัศยายักไหล่ขึ้นก่อนจะเดินออกจากบ้านต้นไม้ไป
"ยัยนี่หยิ่งชะมัด"พาติมาพูดอย่างหมั่นไส้ก่อนจะล้มตัวลงนอนมีเพียงสริญดาที่นั่งคิดอะไรอยู่ในใจคนเดียว
"ทำไมคนที่อยู่ใกล้ผู้ชายคนนั้นดูแปลกๆกันทุกคนนะ"
………………………………………………………………
เวลา20.00น.
เหล่านักศึกษาต่างรวมกลุ่มร้องรำทำเพลงกันอย่างมีความสุขก่อนที่นายพรานน้อยจะเดินเข้ามา
"พวกคุณครับผมว่ารีบเข้านอนกันเถอะนี่มันก็ดึกมากแล้ว"
"อะไรกันลุงนี่พึ่งจะสองทุ่มเอง"รุ่นพี่คนหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงแปลกใจพลันสายลมเริ่มพัดพาความหนาวเย็นเยือกเข้ามานักศึกษาทุกคนก็พลันกระชับเสื้อกันหนาวเข้าหาตัวเอง
"ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับพวกคุณควรไปนอนได้แล้วและที่สำคัญตั้งแต่เวลานี้เป็นต้นไปห้ามเรียกชื่อใครเด็ดขาด!เข้าใจไหมครับ"นายพรานน้อยหันมามองนักศึกษาอย่างกำชับก่อนจะกระชับปืนลูกซองของตัวเองพลางกวาดสายตาไปรอบๆบริเวณนั้น
"อะไรวะ!"รุ่นพี่คนหนึ่งสบถก่อนจะยืนขึ้น
"เอาล่ะทุกคนไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ฝันดี"รุ่นพี่พูดพลันลงมือเก็บข้าวของรวมถึงพาติมาจนพอเธอเก็บของเสร็จก็รีบจ้ำอ้าวมาหยุดที่บันได
"สริญดา!สริญดาช่วยหน่อย"พาติมาตะโกนเรียกสริญดาที่ขอนอนอ่านหนังสืออยู่ในที่พักก่อนจะถูกสายตาตำหนิของมัศยา
"นายพรานน้อยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าห้ามเรียกชื่อ!"
"แล้วจะให้ทำไงก็ฉันแบกของขึ้นไปคนเดียวไม่ได้"พาติมาเถียงก่อนทำท่าจะเรียกต่อแต่ถูกมัศยายกมือห้ามไว้
"ฉันช่วยเอง!"พูดจบมัศยาก็ดึงของในมือของพาติมาขึ้นมาถือก่อนจะปีนขึ้นบันไดไปอย่างง่ายดาย
"อะไรวะ!ความเชื่อบ้าๆ"พาติมาสบถก่อนจะปีนขึ้นบันไดไปเมื่อขึ้นมาถึงก็พบว่าสริญดาหลับไปก่อนแล้วเธอจึงล้มตัวลงนอนพร้อมกลับหรี่ไฟตะเกียงลง
………………………………………………………………
ความมืดเริ่มคลืบคลานปกคลุมทั่วผืนป่าไม่มีแม้แต่เสียงลมกระทบกับใบไม้ทุกคนต่างจมอยู่ในห้วงนิทราจนมีเสียงลอยแว่วมาตามลม
"......สริญดา......"เสียงเรียกอันแผ่วเบาดังขึ้นมาพร้อมกับร่างบางที่เริ่มจะรู้สึกตัว
".....สริญดา....."เสียงนั้นยังดังอยู่จนหญิงสาวเจ้าของชื่อเริ่มรู้สึกตัวพร้อมกับพยุงร่างกายให้ลุกขึ้น
"ใครน่ะ.."
"....สริญดา..."เสียงเรียกชื่อยังไม่หายไปไหนสริญดาใช้มือขยี้ตาไปมาพร้อมเปรยตามองไปรอบๆก็พบแต่ความว่างเปล่า
"หายไปไหนกันหมดนะ"สริญดาพึมพำก่อนจะลุกขึ้นพร้อมเปิดประตูออกมา
".....สริญดา...."เสียงเรียกชื่อยังดังก้องอยู่เมื่อสริญดามองลงไปก็พบว่าพาติมากำลังกวักมือเรียกเธออยู่
"มีอะไรเหรอพาติมา"
"....สริญดา....."ไม่มีคำตอบนอกจากการเรียกชื่อพลันหญิงสาวเบื้องล่างค่อยๆเดินเข้าไปในป่า
"พาติมา!"สริญดาตะโกนเรียกเพื่อนแต่ดูว่าคนข้างล่างจะไม่สนใจสริญดาจึงตัดสินใจเดินตามมาอย่างรวดเร็วจนมาหยุดหลังต้นไม้ใหญ่ที่ทั้งมืดและน่ากลัว
"ออกมาที่นี่ทำไมพาติมาริญว่าที่นี่น่ากลัวนะเรากลับกันเถอะ"สริญดาพูดพลางใช้มือลูบแขนตัวเองพลันคนตรงหน้าหันมาหาเธอด้วยแสงจากพระจันทร์เต็มดวงทำให้สริญดาพอจะมองเห็นลางๆว่าคนตรงหน้ายิ้มจนปากฉีกถึงหูก่อนที่เงานั้นจะหมอบลงกับพื้น
"พาติมา!"ดวงตาของสริญดาแสดงความหวาดกลัวออกมาเมื่อหญิงสาวตรงหน้าเธอลงไปคลานกับพื้นก่อนจะคำรามเป็นเสียงเสือหรือนี่กันที่เขาเรียกว่าเสือสมิงคิดไปได้ไม่นานเสือสมิงสาวก็ค่อยๆเดินสี่ขามาทางสริญดาพร้อมด้วยลูกตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงสดลิ้นเลียไปรอบๆปากสริญดาค่อยๆเดินถอยหลังจนชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่เสือสมิงง้างมือขึ้นพร้อมด้วยเล็บที่แหลมคมสริญดามองอย่างหงาดกลัวก่อนที่สติจะดับวูบลงไปอุ้งมือของเสือสมิงสาวหยุดค้างไว้อย่างนั้นเพราะสายตาเหลือบไปเห็นผู้ชายร่างกายกำยำยืนอยู่ข้างหลังเหยื่อสาวตรงหน้าดวงตาสีเทาสนิทไม่มีแม้แต่ตาขาวจ้องมองเสือสมิงสาวอย่างไม่วางตาทำให้มันรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่คน!
"อย่ายุ่งกับคนของข้า"ทศคินทร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยผิดกับดวงตาที่ยังมีสีเทาสนิท
"อาหารของข้า"เสือสมิงสาวพูดก่อนจะจ้องมองชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว
"ข้าบอกว่าอย่ายุ่ง!"เสียงที่ดังพร้อมกับเสียงฟ้าคำรามดังไปทั่วทั้งป่าเสือสมิงสาวค่อยๆถอยหลังก่อนจะกระโดดเข้ามากัดที่ไหล่ของทศคินทร์
"อ๊า!!"ทศคินทร์ร้องออกมาก่อนจะออกแรงผลักร่างของเสือสมิงสาวกระแทกไปที่ต้นไม้พร้อมทำท่าจะเดินเข้าไปสู้แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสือสมิงสาวค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เหมือนกับสริญดามันค่อยๆย่องมาพร้อมใช้มือโอบคอของทศคินทร์อย่างยั่วยวนพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเขาตั้งใจจะมอบจุมพิตหากแต่ถูกทศคินทร์ใช้มือบีบเข้าไปที่คอพร้อมกับจับเสือสมิงสาวทุ่มลงกับพื้นและใช้เท้าเหยียบหน้าอกเสือสมิงสาวเอาไว้
"ปล่อยข้าเถอะ!"เสือสมิงสาวอ้อนวอนขอชีวิตทศคินทร์เห็นใจจึงค่อยๆยกเท้าออกจากหน้าอกของเสือสมิงสาวแต่เท่านั้นเสือสมิงสาวก็พุ่งไปหาสริญดาที่สลบอยู่พร้อมกับใช้เล็บข่วนที่แขนของสริญดาทศคินทร์มองภาพนั้นอย่าโมโหท้องฟ้าเริ่มส่งเสียงคำรามก่อนที่ชายหนุ่มร่างกายกำยำจะพุ่งเข้าหาเสือสมิงสาวพร้อมกับกัดเข้าไปที่คอของมันโดยที่มีเสียงกรีดร้องของมันดังไปทั่วป่า
………………………………………………………………
ตอนต่อไป>>
"คุณราพณ์คะ!!"สริญดาอุทานเพราะมีชายหนุ่มร่างกายกำยำสองคนยืนขวางถนนพร้อมดาบคนละเล่มราพณ์มองอย่างหาหนทางก่อนจะตัดสินใจหักรถลงข้างทางเป็นเหตุให้เขาและสริญดาตกลงข้างทางพร้อมกัน
"กริ๊ด!!!!"สริญดากริ๊ดร้องก่อนที่เสียงจะเงียบไปพิเชียรและอนุชิตยืนมองผลงานตัวเองก่อนจะส่งกระแสจิตบอกพวกของตนว่าราพณ์และสริญดาถูกกำจัดแล้ว
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 พ.ย. 2558, 22:44:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 พ.ย. 2558, 22:58:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 1191
| << รับน้อง | ไล่ล่า >> |
AThousandYears 20 พ.ย. 2558, 23:01:05 น.
ขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้ลงให้นะคะงานไรเตอร์ยุ่งนิดหน่อยตอนต่อไปลงวันจันทร์นะคะขอโทษด้วยนะยังไงก็รอติดตามต่อนะคะท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกคน
คืนนี้ฝันดีค่ะ
ขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้ลงให้นะคะงานไรเตอร์ยุ่งนิดหน่อยตอนต่อไปลงวันจันทร์นะคะขอโทษด้วยนะยังไงก็รอติดตามต่อนะคะท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกคน
คืนนี้ฝันดีค่ะ
