ริษยาซ่อนรัก
ความเจ็บเปลี่ยนภูเขาน้ำแข็งให้เป็นภูเขาไฟ เธอจึงถือคติว่าเจ็บแล้วต้องจำ และหากถูกกระทำซ้ำๆต้องเอาคืน!
ไฟใดจะร้อนเท่าไฟในอก
ความริษยาคือเปลวไฟที่จะเผาไหม้ทุกอย่างให้เป็นจุณ
แล้วอำนาจใดเล่าที่จะยับยั้งอานุภาพแห่งไฟร้ายได้
หากมิใช่...ความรัก
ไฟใดจะร้อนเท่าไฟในอก
ความริษยาคือเปลวไฟที่จะเผาไหม้ทุกอย่างให้เป็นจุณ
แล้วอำนาจใดเล่าที่จะยับยั้งอานุภาพแห่งไฟร้ายได้
หากมิใช่...ความรัก
Tags: น้ำฟ้า,ริษยาซ่อนรัก,นิยายรัก
ตอน: บทที่ ๔ รอยแค้นบนความทรงจำ
ตอบคุณ Zephyr พล็อตตอนแรกๆยังไม่ค่อยถูกใจก็เลยทิ้งไว้ก่อน ประกอบกับช่วงนั้นงานประจำยุ่งเหยิงด้วยค่ะ พอได้จังหวะก็กลับมารีไรท์ใหม่ แต่ช่วงสัปดาห์นี้ก็ยุ่งเหยิงอีกละ เลยอัพบทที่ ๔ ช้า หลังจากนี้งานใหญ่ๆคงหมดแล้วค่ะ งานเขียนคงเข้ารูปเข้ารอยสักที
สำหรับฟ้ารุ่ง ยายนี่ถูกตามใจจนเคยตัวค่ะ แล้วก็พยายามทำตัวเป็นศูนย์กลางของโลก เป็นเด็กขาดความอบอุ่นก็เลยเรียกร้องความสนใจ
บทที่ ๔
“อาหารถูกใจมั้ยคะพี่ซัน” แพรวาถามพลางตักหอยเชลล์เผาอบเนยลงบนจานของสาวรุ่นพี่ พร้อมกับจ้องกิริยาอีกฝ่ายอย่างใส่ใจ
“ขอบใจจ้ะแพร อาหารอร่อยมาก” ซันดายิ้มแฉ่ง ชูนิ้วโป้งยืนยัน แล้วจึงตักอาหารให้อีกฝ่ายบ้าง “สำหรับคนรักษาหุ่นต้องนี่เลยปลานึ่งมะนาว”
“ขอบคุณค่ะ” แพรวายิ้มหวาน แล้วจึงค่อยตะล่อมถามถึงสิ่งที่ค้างคาใจ “พี่ซันบอกแพรได้หรือยังคะว่าได้งานใหม่ที่ไหน”
ซันดาเงยหน้าขึ้นมองสาวรุ่นน้องนิ่ง ตอบสั้นๆ “เลิฟไลน์บุ๊คส์”
แพรวาเบิกตาค้าง “สำนักพิมพ์นั่นมัน...”
“เป็นของนายปรัชญ์ใช่มั้ย พี่รู้แล้ว” ซันดาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าเย็นชา “พี่เจอเขาละ เขาเป็นบอกอบริหาร แล้วก็เป็นลูกชายเจ้าของสำนักพิมพ์ด้วย”
แพรวาวางช้อน จ้องคู่สนทนาตาไม่กะพริบ ย้อนถามเสียงงอนๆ “ตอนนั้นพี่ซันหนีพี่ปรัชญ์ ไม่ยอมพบหน้า ไม่ยอมติดต่อ ไม่ยอมให้แพรบอกอะไรเกี่ยวกับพี่เลย ไม่ใช่เพราะเกลียดเขา ไม่อยากเจอเขาหรือคะ อย่าบอกนะว่า...”
“แพร ใจเย็นๆ พี่ไม่อยากเจอเขาจริงๆ”ซันดายืนยันแล้วถอนใจยาว แพรวาเอาแต่ใจ และชอบคิดไปเองเสมอ
“ตอนนี้ล่ะคะ พี่ซันอยากเจอพี่ปรัชญ์เหรอถึงได้ยอมไปทำงานกับเขาแบบนั้น” สาวรุ่นน้องถามเสียงขุ่น
“มันไม่ใช่อย่างที่แพรคิดนะ ตอนแรกพี่ไม่รู้ว่าเป็นบริษัทของใคร อยู่ดีๆคุณดาก็โทร.มาติดต่อพี่ ชวนให้ไปทำงานด้วยโดยจะเพิ่มเงินเดือนให้อีกหมื่นนึง แพรลองคิดสิ พี่กำลังตกงาน ถ้าพี่ไม่คว้าเอาไว้แล้วพี่จะเอาเงินที่ไหนมาใช้ โตแล้วจะให้แบมือขอพ่อแม่ก็ไม่ใช่เรื่อง ตอนหลังพอมารู้ว่านายปรัชญ์อยู่ที่นั่น พี่ก็ไม่คิดที่จะถอย พี่จะเหยียบอดีตให้จมดินแล้วก้าวเดินไปข้างหน้า ถ้ามัวกลัวสิ่งที่ผ่านไปแล้วเราก็จะไม่เข้มแข็งสักที”
“งั้นที่พี่ซันบอกว่าได้งานใหม่ถึงลาออกก็ไม่จริงน่ะสิคะ”
ซันดาถอนใจยาวอีกครั้งก่อนตอบ “ก็คงอย่างนั้นแหละ พี่ทำงานพลาด ทางสำนักพิมพ์ก็เลยรับบอกอคนใหม่มาทำงานแทนตอนพี่ลาพักร้อน”
“แล้วทำไมพี่ซันไม่บอกแพรแต่แรก” น้ำเสียงถามของแพรวาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
“แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ถึงจะทู่ซี้ทำงานต่อไปพี่จะมีความสุขมั้ย ในเมื่อคนที่เขาต้องการให้ทำไม่ใช่พี่แล้ว แพรต้องเข้าใจนะ การทำงานมันต้องสบายใจ และต้องมีอนาคต”
แพรวาทำหน้ามุ่ย “แพรขอโทษค่ะ นึกว่าพี่ซันจะกลับไปคืนดีกับพี่ปรัชญ์นี่นา”
“ไม่มีทาง”
“แพรแค่ไม่อยากให้พี่ซันกลับไปซ้ำรอยเดิม”
“แพรสบายใจเถอะนะ พี่เจ็บแล้วจำ พี่จะเผชิญหน้ากับเขาได้โดยไม่คิดอะไร อดีตคืออดีต ไม่มีค่าอะไรเลย”
แพรวาจึงค่อยยิ้มออก “พี่ซันคะ เราสองคนเจ็บหนักมาเหมือนๆกัน เราต้องมีสตินะคะ จะมาปล่อยให้ความรักความหลงครอบงำเราไม่ได้ แพรดีใจที่มีพี่ซันอยู่ข้างๆ เราจะเดินไปด้วยกันนะ”
ซันดายิ้ม ตอบรับเบาๆ “จ้ะ แพร”
สายตาคมกริบจ้องแพรวาอย่างเอ็นดู นึกย้อนไปถึงวันที่ได้พบกันครั้งแรก แพรวาเป็นรุ่นน้องคณะเดียวกัน สาวน้อยหน้าตาสะสวยคนนี้ได้เป็นดาวคณะ และเป็นน้องรหัสของเธอด้วย แรกทีเดียวแพรวามีปรัชญ์คอยดูแลอยู่เสมอ เพราะมารดาทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน จึงทำให้ปรัชญ์มีโอกาสได้ทำความรู้จักกับซันดามากขึ้นตามไปด้วย ประกอบกับเขาและเธอต่างก็จำได้ว่าเคยพบกันในสนามแข่งรถวิบาก ความสัมพันธ์จึงเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น ต่อมาแพรวามีคนรักเป็นสาวทอมในคณะทำให้สาวน้อยปลีกตัวออกไป ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ปรัชญ์และซันดาเริ่มคบหากัน จวบจนแพรวาถูกสาวทอมหักอก ซันดาจึงต้องกลับมาดูแลน้องสาวคนนี้อีกครั้ง เช่นเดียวกับช่วงที่ชีวิตเธอเกิดปัญหา แพรวาก็เป็นคนเดียวที่อยู่ข้างๆเสมอมาจนถึงวันนี้
“แพรเห็นแฟนคลับตั้งกระทู้ชมคอลัมน์ความรักพี่ซันกันยกใหญ่ บอกว่าคอลัมนิสต์ตอบคำถามได้แรงสมชื่อผู้หญิงเลือดเย็นจริงๆ” แพรวาเปลี่ยนเรื่องด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
เป็นเรื่องที่รู้กันแค่ไม่กี่คนว่าซันดาเป็นคอลัมนิสต์ของคอลัมน์ความรัก ซึ่งเป็นคอลัมน์ดังของนิตยสารนิวสไตล์ นิตยสารรายปักษ์ยอดนิยมของกลุ่มวัยรุ่นและวัยทำงาน คอลัมน์ที่ซันดาดูแลอยู่เป็นคอลัมน์รับปรึกษาปัญหาหัวใจ โดยการเลือกคำถามที่น่าสนใจจากแฟนเพจ แล้วนำไปเขียนตอบอย่างถึงพริกถึงขิงลงในนิตยสาร
“เขาคงเห็นว่าเราเป็นที่พึ่งน่ะสิ พี่ดีใจที่ได้ดูแลคอลัมน์นี้ มีบางคนที่เคยคิดจะฆ่าตัวตาย แต่พอได้คำแนะนำไป เขาได้กำลังใจจากพี่และเพื่อนในเพจ เขาก็ฮึดสู้ขึ้นมา”
“พี่ซันของแพรน่ารักจริงๆเลย” แพรวาเอ่ยชมพลางมองไปยังทิศทางของประตูทางเข้าร้านอาหารแล้วบุ้ยใบ้ “พี่ซันดูนั่นสิ ใครมา”
“ฟ้ารุ่ง!”เห็นแค่ไกลๆซันดาก็จำได้ว่า ผู้หญิงที่เดินเข้ามาในร้านคือพี่สาวคนละแม่ของตน
“แพรเกลียดแม่นี่จริงๆเลย คุณแม่รับมาทำงานด้วยทำไมก็ไม่รู้” สาวรุ่นน้องเบะปากพูด
“อย่าไปสนใจเลย ต่างคนต่างอยู่” ซันดาตัดบท เธอเบื่อที่เรื่องของฟ้ารุ่งวนเวียนอยู่รอบตัว หากตัดได้ก็คงจะตัดไปนานแล้ว
แพรวาพยักหน้า “ค่ะ ถ้าเขาไม่มายุ่งกับเราก่อน”
++++++++++++++++++++++++++++++
การรับประทานอาหารมื้อเย็นของสองสาวในวันนี้ก็เหมือนเช่นเคย แพรวามักจะอ้อยอิ่งนั่งจิบเครื่องดื่มไปคุยไป นานเข้าซันดาจึงขอตัวลุกไปเข้าห้องน้ำ เมื่อเสร็จธุระก็สำรวจตนเองในกระจกก่อนที่จะเดินกลับโต๊ะ
ไม่ทันสังเกตว่าใครยืนอยู่ข้างๆ จนอีกฝ่ายยื่นมือมาจับข้อศอกของเธอเอาไว้ ซันดาจึงรีบหันกลับไปเผชิญหน้า เพราะคิดว่าอาจจะมีคนรู้จักมาทักทาย แต่กลับไม่ใช่...
“พบกันอีกแล้วนะ” ผู้ที่ยืนรออยู่เอ่ยขึ้นก่อน ดวงตาของฟ้ารุ่งวาวประกายดูเหมือนกำลังคาดหมายอะไรบางอย่าง
ซันดาไม่ตอบ เธอหมุนตัวเดินออกนอกประตูไปทันที ทว่าอีกฝ่ายก็ยังตามมาไม่ลดละ ฟ้ารุ่งเดินเข้ามาดักหน้าพลางยิ้มเยาะ “แหม คุยกันก่อนสิน้องสาว เธอเข้าไปใกล้ชิดปรัชญ์จนได้นะ”
ซันดาหัวเราะหึๆ “ฉันก็เพิ่งรู้ว่าเหตุผลที่ถูกจองล้างจองผลาญเพราะเธอหึงแฟนเก่าของฉันเท่านั้นเอง” คนพูดย้ำสถานะแฟนเก่าเน้นหนัก ดวงตากลมโตจ้องคนฟังด้วยแววตาวาววับ
ฟ้ารุ่งยิ้มมุมปาก “เธอมันก็แค่แฟนเก่า แต่ฉันคือปัจจุบัน ระดับความสำคัญของแต่ละคนปรัชญ์เขาแยกแยะได้”
“ก็ดี อย่าให้นายนั่นมาป้วนเปี้ยนในชีวิตฉันก็แล้วกัน ทางที่ดีเธอควรจะล่ามเขาไว้ด้วย”
“คงไม่จำเป็นหรอกเขารักฉันคนเดียว” ฟ้ารุ่งตอบยิ้มๆ
“พูดเหมือนไม่รู้จักสันดานผู้ชาย คงจะจริงที่เขาว่าคนสวยมักจะโง่”
ฟ้ารุ่งแสร้งยิ้มน้อยๆ ยักไหล่ “ขอบคุณที่ชมว่าฉันสวย แต่ไอ้คำคมปลอบใจตัวเองของคนหน้าตาบ้านๆแบบนี้ใช้กับฉันไม่ได้หรอกนะ เพราะฉันทั้งสวยและไอคิวดี”
“หยุดการกระทำเลวๆของเธอได้แล้วฟ้ารุ่ง” เสียงแทรกจากบุคคลที่สามดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของแพรวา
“คุณแพรมาด้วยหรือคะ แหม...สงสัยเรื่องที่เขาลือกันจะเป็นเรื่องจริง”
แพรวาเชิดหน้ามองอีกฝ่ายด้วยหางตา “ข่าวลือที่ว่าฉันคบกับพี่ซันน่ะเหรอ ฉันต้องแคร์ไหมล่ะ บอกเธอไว้ตรงนี้ก็แล้วกันว่าฉันรักพี่ซันมาก ใครจะคิดยังไงฉันก็ไม่สน”
ฟ้ารุ่งแสร้งหัวเราะ “ดีจังเลย”
“กลับกันเถอะแพร” ซันดาชวนแล้วดึงแขนสาวรุ่นน้องออกไปโดยทันที เพราะเธอเบื่อหน่ายที่จะต้องมาประจานตัวด้วยเหตุผลไร้สาระอย่างที่เป็นอยู่
ฟ้ารุ่งมองตามโดยไม่ห้าม เธอยกสองแขนขึ้นกอดอก ขณะเอนร่างไปพิงเสาและเอ่ยกับสายลมเบาๆ “ยี่มันแค่ยกแรก เดี๋ยวจะได้รู้กันว่าแกไม่แคร์จริงไหม”
+++++++++++++++++++++++
ประตูหน้าบ้านแบบบานเลื่อนเปิดออก ร่างระหงจึงเดินผ่านห้องโถงเข้าไปด้านใน เมื่อสายตาของเธอมองเห็นแสงไฟจากห้องนั่งเล่น ฟ้ารุ่งจึงผลักบานประตูเข้าไป พบว่าแจ่มใจผู้เป็นยายและป้าอารีย์ผู้ทำหน้าที่แม่บ้านกำลังนั่งดูละครอยู่ด้วยกัน
“ห้าทุ่มแล้ว ยายยังไม่นอนอีกหรือคะ”บรรณาธิการสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทั้งชีวิตเธอมีแจ่มใจเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างกายมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกจนถึงบัดนี้ ทว่าความอบอุ่นที่ได้รับไม่เคยด้อยไปกว่าใคร เพราะยายของเธอนั้นประคบประหงมดูแลหลานสาวคนเดียวอย่างดีที่สุด
“ยายรอฟ้า ทำไมวันนี้กลับดึกล่ะลูก” แจ่มใจเงยหน้าขึ้นถาม
ฟ้ารุ่งนั่งคุกเข่าลงข้างๆรถเข็นของผู้เป็นยายแล้วจึงเอนศีรษะพิงแขนนุ่มนิ่มนั้นอย่างประจบ “ฟ้าไปกินข้าวข้างนอกมาค่ะ แต่ฟ้าก็โทร.มาบอกป้าอารีย์แล้วนะคะ”
“ป้าบอกคุณยายแล้วค่ะ แค่ท่านอยากรอคุณฟ้ากลับมาก่อนค่อยเข้านอน” นางอารีย์ตอบเจือยิ้ม เธอมีความสุขยามที่เห็นสองยายหลานอยู่ร่วมกัน ฟ้ารุ่งเป็นหลานที่ดี ส่วนแจ่มใจก็เป็นยายที่น่ารัก
“ยายไม่ต้องห่วงฟ้านะคะ ฟ้าโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ ยายสิต้องดูแลตัวเองมากๆ ยายเป็นกำลังใจเดียวของฟ้าต้องอยู่กับฟ้าไปนานๆ”หญิงสาวพูดพลางลูบแขนหย่อนคล้อยของผู้สูงวัยไปพลาง
แจ่มใจยื่นมือออกไปลูบผมที่ดัดเป็นลอนๆของผู้พูดอย่างเอ็นดูและถาม “ตอนนี้ฟ้ายังติดต่อกับบอมอยู่หรือเปล่า”
ฟ้ารุ่งเงยหน้าขึ้น จ้องตาผู้เป็นยายเขม็ง “เอ่อ...ฟ้า”
“อย่าโกหกยาย มีอะไรก็บอกมาตรงๆ”
“ฟ้ายังติดต่อกับพี่บอมค่ะ ฟ้ารู้ว่ายายไม่ชอบให้ฟ้าคบหาพี่บอม หรือคนบ้านในบ้านคุณอาอรรณพ แต่ฟ้ามีเหตุผลนะคะ”
“เหตุผลอะไร”
“ฟ้าต้องให้พี่บอมช่วยเขี่ยนังซันดาออกจากสำนักพิมพ์ ”
“ซันดา...ชื่อคุ้นๆ”แจ่มใจพยายามทบทวนความทรงจำ
หลานสาวจึงรีบอธิบายว่า “ลูกสาวบ้านโน้นไงคะ”
แจ่มใจทบทวนความจำ “บ้านโน้น...”
“ฟ้าหมายถึงลูกสาวของผู้หญิงที่ชื่อรยา ยายจำได้ไหมคะ” ฟ้ารุ่งยิ้มขื่นๆ
แน่นอนไม่ใช่เพียงแค่ฟ้ารุ่งเท่านั้นที่สะดุดใจเมื่อได้ยินชื่อนี้ แจ่มใจเองก็เช่นเดียวกัน ชื่อนี้ทำให้เธอชะงัก “ฟ้าไปพบคนพวกนั้นได้ยังไง”
ก่อนตอบฟ้ารุ่งหันไปบอกอารีย์ว่า “ป้าอารีย์ไปนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวฟ้าคุยกับยายเสร็จแล้วจะพาเข้านอนเอง”
อารีย์รับคำเบาๆแล้วจึงลุกขึ้น เดินไปทางห้องนอนของตนเองอย่างว่าง่าย
จากนั้นฟ้ารุ่งหันกลับมาเล่าเรื่องราวที่ค้างคาให้ผู้เป็นยายฟัง “ตั้งแต่เกิดเรื่องที่เชียงใหม่ ฟ้าก็ยังตามข่าวของพวกมันมาตลอด จนช่วงที่อยู่เมืองนอกนั่นแหละค่ะ แม่นั่นกำลังเป็นนักเขียนดาวรุ่ง ฟ้าก็สืบจากอินเทอร์เน็ตได้เองบ้าง แต่บางอย่างก็ต้องขอให้พี่บอมช่วย จนตอนนี้ฟ้ากับมันต่างก็เป็นบอกอเหมือนกัน เมื่อฟ้าอยากให้มันตกงานจึงต้องขอความช่วยเหลือจากพี่บอม”
“แล้วพ่อแม่ของมันล่ะ” น้ำเสียงของแจ่มใจเรียบเฉย แต่ฟ้ารุ่งรู้ว่าผู้เป็นยายเจ็บปวดเพียงใดยามที่ถามถึงคนคู่นั้น
“เคยอ่านจากบทสัมภาษณ์ของมันว่าอยู่ที่เชียงใหม่นั่นแหละค่ะ”ฟ้ารุ่งตอบพลางบีบมือยายของตนเบาๆ เพื่อส่งความรู้สึกให้อีกฝ่ายรับรู้ยังว่ามีกันและกัน
“แล้วซันดารู้มั้ยว่าฟ้าเป็นลูกของใคร”
ฟ้ารุ่งยิ้มขื่นๆ “พวกมันรู้แล้วค่ะ แต่ฟ้าก็ไม่แน่ใจว่ามันรู้เรื่องของพวกเราสักแค่ไหน ดูชีวิตมันมีความสุข มันคงไม่รู้หรอกว่าแม่ของมันทำให้แม่ของฟ้าต้องเลิกกับพ่อทั้งๆที่ฟ้ายังเล็กมาก ช่วงแรกๆฟ้าแทบจะจำพ่อแทบจะไม่ได้ด้วยซ้ำ นี่ถ้ายายไม่พาไปแอบดูครอบครัวมัน ฟ้าคงไม่รู้ว่าพ่อของตัวเองเป็นใคร”
มือของหญิงสาวกำแขนผู้เป็นยายแน่นขึ้น หยดน้ำตาเอ่อคลออยู่ในดวงตาคู่งาม “ฟ้าต้องถูกเพื่อนล้อว่าลูกไม่มีพ่อ ในขณะที่พวกมันทำหน้าระรื่น แต่พอได้รู้ความจริงหน้างี้ซีดกันหมดเลยค่ะ”
แจ่มใจมองหลานสาวคนเดียวผ่านม่านน้ำตาพร่ามัว “ถึงมันจะเจ็บแค่ไหนแต่ก็ทำให้แม่กับน้องของเราฟื้นขึ้นมาไม่ได้หรอกนะ”
“พวกมันจะต้องได้รับผลกรรม” ฟ้ารุ่งขยับตัว ก่อนจะซบหน้าลงบนตักผู้เป็นยายอีกครั้ง ตักนี้ที่ให้ไออุ่นและกำลังใจแก่เธอตลอดมา
“ยายก็ได้แต่หวังว่าพวกมันจะได้รับกรรมอย่างสาสม” มือผอมบางลูบศีรษะหลานสาวเบาๆ ต่างกับนัยน์ตาของผู้พูดที่เจิดจ้าไปด้วยพลังบางอย่าง
พลังแห่งความคับแค้นใจ...คนที่ไม่เคยสูญเสียลูกและหลานไปพร้อมๆกันคงไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บปวดเพียงใด
+++++++++++++++++++++++++++
เสียงดังจอแจมาจากห้องประชุมเล็กซึ่งกำลังเตรียมการประชุมย่อยของกองบรรณาธิการซึ่งปรัชญ์เป็นผู้นัดหมาย หากมองผ่านช่องประตูเข้าไปจะพบว่าพนักงานบางคนกำลังนั่งทำงานรอ ในขณะที่บางคนก็นั่งคุยกันอย่างออกรส
“ที่พี่ซันให้เก๋กับวิชลิสต์รายชื่อนิยายในเว็บไซต์ที่น่าสนใจมาให้ ถ้าประชุมเสร็จเก๋จะส่งอีเมลล์ให้เลยนะคะ” สิยาพรรายงานบอกอของตนด้วยเสียงที่ไม่ดังมากนัก
แต่ก็ส่งผลให้หลายคนได้ยินและเงยหน้าขึ้นมอง
“แหม บอกอซันขยันจังนะคะ บอกอเต้แทบจะไม่มีนักเขียนในสังกัดเลย กุหลาบเที่ยงคืนกับรัมภาลัยก็ถูกถ่ายโอนให้บอกอซันไปละ นี่บอกอซันยังให้เก๋หานักเขียนใน ‘เน็ตให้อีก สงสัยบอกอเต้ต้องไปเปิดร้านขายไข่ในตลาดไปพลางๆแล้วล่ะค่ะ” นารินเปิดฉากแขวะยิ้มๆ
“แต่บอกอทุกคนก็มีงานอีดิตกับงานบอกอเล่มอยู่แล้วไม่ใช่หรือฮะ” วิชกรย้อนถามด้วยหน้าตาซื่อๆ สร้างรอยยิ้มให้คนอื่นๆที่ไม่เกี่ยวข้องแต่ก็ให้ความสนใจฟังอยู่ไม่น้อย
พงษ์พจน์รำคาญจึงตอบเสียเองว่า “นั่นมันงานประจำอยู่แล้ว แต่การเป็นบอกอก็ต้องมีมารยาท ไม่ล้ำเส้น ไม่ใช่ว่าเพิ่งมาใหม่ ก็หงิมๆหยิบชิ้นปลามันแบบนี้”
ซันดาเงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมือบ้าง “ซันไม่รู้ว่าปกติที่นี่ทำงานกันยังไง แต่พอซันเข้ามาทำงานก็ต้องทำตามคำสั่งเจ้านายเหมือนพวกคุณนี่แหละ ถ้าสงสัยเรื่องไหนคุณเต้ก็น่าจะไปถามคุณดาดูนะ ไม่ใช่มาแขวะกันเอง การทำงานมันต้องตรงไปตรงมา พูดให้ชัด ทำให้จริง แล้วก็ต้องยอมรับความจริงด้วย”
“ความจริงอะไรของเธอ อย่าคิดว่าเป็นเด็กนายแล้วจะพูดอะไรก็ได้นะ” พงษ์พจน์แหวขึ้น ใจนึกอยากจะกรีดนิ้วชี้หน้าอีกฝ่ายนัก เพิ่งมาใหม่แล้วยังจะซ่า
ซันดาฟังแล้วตีหน้าเฉย ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบ “อ่อ ต้องเป็นคนเก่าคนแก่ถึงจะว่าอะไรใครก็ได้ แบบที่คุณว่าฉันไร้มารยาทตะกี้นี้ใช่ไหม คุณเต้...ซันมาทำงานที่นี่เพื่องาน ซันไม่ได้อยากจะแข่ง หรือว่าเป็นศัตรูกับใคร ถ้าทำอะไรแล้วไม่ถูกใจคุณก็ต้องขอโทษด้วย เอาล่ะ ตอนนี้เรามาเริ่มต้นกันใหม่ ถือซะว่าเมื่อครู่ได้เคลียร์ใจกันไปแล้วนะ”
พงษ์พจน์อึ้ง ไม่รู้ว่าจะตอบอีกฝ่ายอย่างไรดี ได้แต่นึกในใจว่า แม่นี่บทจะแรงก็แรง บทจะจบก็จบเสียดื้อๆจนแทบตามไม่ทัน คนแบบนี้ไว้ใจไม่ได้
“อะไรของมันคะบอกอ” นารินสะกิดถามเสียงเบา
พงษ์พจน์ได้แต่สั่นหน้า สายตามองไปที่ประตูห้อง “ไม่รู้ นั่นคุณปรัชญ์เข้ามาละ”
จากนั้นความเงียบจึงเข้ามาครอบคลุมห้องประชุมอีกครั้ง สายตาของแต่ละคนจับจ้องไปยังชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าคมคาย ที่กำลังนั่งลงบริเวณหัวโต๊ะ
ชายหนุ่มเปิดประชุมด้วยการบอกยอดขายไตรมาสที่ผ่านมา ทิศทางของตลาด และเน้นย้ำถึงถึงเป้าหมายของบริษัท “อย่างที่คุณนาถลดาได้แจ้งเอาไว้ตั้งแต่การประชุมครั้งที่แล้ว ว่าปีนี้เราต้องการกระตุ้นยอดขายให้พุ่งสูงขึ้น ดังนั้นทุกฝ่ายในสำนักพิมพ์จะต้องร่วมมือกัน พวกเราติดขัดปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”
พงษ์พจน์ยกมือขึ้นขออนุญาต เมื่อปรัชญ์พยักหน้าเขาจึงจีบปากจีบคอถามทันที “คุณปรัชญ์ยกงานของเต้ไปให้บอกอซันหมด แล้วจะให้เต้ทำอะไรฮะ แค่อีดิตงานไปวันๆงั้นเหรอ”
“ผมกำลังจะบอกอยู่นี่ไงครับ ว่าเราจะต้องพยายามช่วยกัน ในส่วนของคุณเต้ซึ่งเป็นบอกอหลักของสำนักพิมพ์ที่ใครๆก็รู้จักดีอยู่แล้ว ผมคิดว่าไม่น่าจะยากที่จะหานักเขียนเพิ่ม”
“แต่นักเขียนเก่งๆเขียนงานดีๆตีพิมพ์แล้วขายได้มันหายากนะคุณปรัชญ์”พงษ์พจน์เถียง
“จริงค่ะ นักเขียนที่ขายได้น่ะ ส่วนใหญ่จะมีสำนักพิมพ์ประจำหมดแล้ว” นารินช่วยเสริม พลางปรายตามองซันดาเป็นเชิงตำหนิ นัยว่าเป็นเพราะหล่อนนั่นแหละ
ปรัชญ์นิ่งฟังแล้วตอบอย่างใจเย็นว่า “ผมคิดว่าบอกอที่ดีจะต้องสามารถสร้างนักเขียนเองได้ การตลาดเราก็มีคุณจะกลัวอะไร”
“แล้วทำไมคุณปรัชญ์ไม่ให้บอกอซันทำหน้าที่นี้ล่ะฮะ”พงษ์พจน์ว่า
“ผมมองว่าคุณมีความชำนาญมากกว่า เพราะคุณอยู่ที่นี่มาปีกว่าแล้ว ในส่วนของงานคุณไม่ต้องกลัว ผมกำลังเปิดโครงการค้นหานักเขียน โดยการประกวดเรื่องสั้น คุณเต้คิดว่าไหวไหมครับ” ปรัชญ์จ้องคู่สนทนาเขม็ง
“ไม่ไหวก็คงต้องไหว” พงษ์พจน์ตอบและค้อนเบาๆ
ปรัชญ์ยิ้ม เขาเข้าใจทุกฝ่ายดี แต่จะทำอย่างไรได้ในฐานะผู้บริหารสำนักพิมพ์จะต้องมองถึงผลประโยชน์ของส่วนรวมมากกว่าความพอใจของแต่ละบุคคล “ผมเชื่อฝีมือคุณ”
“แล้วบอกอซันล่ะ ว่าไง มีอะไรเสนอมั้ย” เขาถามต่อ
ซันดาปรายตามองคนถามแล้วสั่นหน้า
ปรัชญ์เลิกคิ้ว “ผมได้ยินว่าคุณเป็นบอกอขวัญใจนักเขียน คุณเล่าประสบการณ์ได้มั้ยว่าที่ผ่านมาทำยังไงบ้าง”
ซันดาจำใจยืนขึ้นอย่างไม่เต็มใจนัก “จริงๆมันเป็นเทคนิคของแต่ละคน แต่ถ้าจะให้เล่า ฉันก็แค่ดูแลนักเขียนเหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน โอเค ถึงเขาจะเป็นนักเขียนอิสระ แต่ถ้าเขาศรัทธาสำนักพิมพ์ไหนก็มักจะส่งงานที่เดิมเป็นประจำ ถ้าเราดูแลเขาด้วยใจ เขาก็จะให้ใจกับเรา วงการนักเขียนมันแคบ พูดปากต่อปาก 2-3 คำก็ถึงกันหมดละ”
“แต่ผมว่าถ้าเราสนิทสนมเกินไปก็จะลำบากในการอีดิตงานนะฮะ นักเขียนบางคนก็อัตตาสูงเกิ๊น” พงษ์พจน์แย้ง เขาหมั่นไส้เหลือเกินที่ปรัชญ์ให้ความสำคัญกับบรรณาธิการคนใหม่มากกว่าเขา
ซันดาสบตาคนพูด ในใจนึกรำคาญพงษ์พจน์นัก ที่เขาพยายามขวางโลกอยู่ตลอด แต่ก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังเสียหน้า “เราสนิทกันในระดับหนึ่งค่ะ สนิทกันในฐานะเพื่อนร่วมงาน เราให้เกียรติ ซื่อสัตย์ และรักษาคำพูดต่อกันก็จบ”
“เป็นแนวทางของการทำงานที่ดี” ปรัชญ์ชมและพูดต่อว่า “เรื่องสุดท้ายผมได้รับแจ้งจากสมาคมชาวหนังสือว่าอีก 2 สัปดาห์เราจะมีโครงการสังสรรค์ชาวหนังสือ ซึ่งทางสมาคมมีมติเที่ยวเกาะช้าง 3 วัน”
สิ้นคำปรัชญ์ เสียงเฮก็ดังขึ้น ความเคร่งเครียดที่ผ่านมาจึงค่อยคลายลง มีเสียงซุบซิบและเสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นมาแทนที่
“เก๋กับวิชไปด้วยได้ไหมคะคุณปรัชญ์” สิยาพรถามขึ้น
ปรัชญ์พยักหน้า “ได้สิ ไปกันได้ทุกคน ถึงแม้จะเป็นโครงการของสมาคม แต่สำนักพิมพ์เป็นผู้รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด ดังนั้นจะให้ใครไปบ้างก็ต้องแล้วแต่เรา”
“ดีจังเลยวิช” สิยาพรหันไปจับมือเพื่อนเขย่า
“คนอื่นๆมีอะไรจะซักถามอีกไหมครับ” ปรัชญ์ถามทิ้งท้าย รออยู่พักหนึ่งเมื่อไม่มีใครถามเขาจึงปิดประชุมทันที
ขณะที่คนอื่นๆต่างทยอยเดินออกจากห้องประชุมไป แต่ตัวผู้เป็นประธานการประชุมเองกลับไม่ยอมขยับตัวลุกจากเก้าอี้ “บอกอซันอย่าเพิ่งไปนะ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
หญิงสาวชะงัก ถอนหายใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“อะไรอีกล่ะ” เธอถามเสียงหงุดหงิด
ปรัชญ์หัวเราะ ขำท่าทางรำคาญใจของเธอ “งานเกาะช้างเนี่ยคุณต้องไปให้ได้นะ”
“ฉันไม่ว่าง” หญิงสาวปฏิเสธสั้นๆ
ปรัชญ์ลุกขึ้น เดินไปใกล้หญิงสาว “ผมว่าจะเชิญพี่รัมภากับเอเธ็นส์ไปด้วย เราจะได้ใช้ช่วงนั้นคุยงานกัน เอางี้ไหม คุณพาครอบครัวไปด้วยก็ได้”
“นายจะบ้าเหรอ”เขาคงคิดว่าการบอกปัดของเธอเป็นเพราะต้องดูแลครอบครัวสินะ
ปรัชญ์ทำหน้าเด๋อด๋าใส่ “บ้าตรงไหนล่ะ เราจะได้คุยงานกัน นี่ผมทำเพื่องานนะเนี่ย นัดนักเขียนเอาไว้แล้วด้วย”
“ใครนัดก็เคลียร์เองสิ คุณคิดแผนงานกับนักเขียนเองได้นี่”
“แต่คุณเป็นบอกอที่ดูแลงานโปรเจคนี้นะ เอางี้ เดี๋ยวผมตามไปคุยกับพ่อแม่คุณให้ ผมอยากให้งานออกมาดี ไม่งั้นผมไม่เซ้าซี้คุณหรอก” เขายื่นหน้ามาบอกพร้อมส่งสายตายียวน
ซันดาถลึงตาและตวัดเสียงใส่ “ไม่ต้องยุ่ง”
ว่าแล้วซันดาก็ลุกขึ้นยืน ก้าวออกจากห้องไป
“อ้าว ซัน เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ” ชายหนุ่มร้องเรียกตาม แต่ก็มิได้ทำให้อีกฝ่ายหันกลับมาได้เลย
[ จบตอน ]
สำหรับฟ้ารุ่ง ยายนี่ถูกตามใจจนเคยตัวค่ะ แล้วก็พยายามทำตัวเป็นศูนย์กลางของโลก เป็นเด็กขาดความอบอุ่นก็เลยเรียกร้องความสนใจ
บทที่ ๔
“อาหารถูกใจมั้ยคะพี่ซัน” แพรวาถามพลางตักหอยเชลล์เผาอบเนยลงบนจานของสาวรุ่นพี่ พร้อมกับจ้องกิริยาอีกฝ่ายอย่างใส่ใจ
“ขอบใจจ้ะแพร อาหารอร่อยมาก” ซันดายิ้มแฉ่ง ชูนิ้วโป้งยืนยัน แล้วจึงตักอาหารให้อีกฝ่ายบ้าง “สำหรับคนรักษาหุ่นต้องนี่เลยปลานึ่งมะนาว”
“ขอบคุณค่ะ” แพรวายิ้มหวาน แล้วจึงค่อยตะล่อมถามถึงสิ่งที่ค้างคาใจ “พี่ซันบอกแพรได้หรือยังคะว่าได้งานใหม่ที่ไหน”
ซันดาเงยหน้าขึ้นมองสาวรุ่นน้องนิ่ง ตอบสั้นๆ “เลิฟไลน์บุ๊คส์”
แพรวาเบิกตาค้าง “สำนักพิมพ์นั่นมัน...”
“เป็นของนายปรัชญ์ใช่มั้ย พี่รู้แล้ว” ซันดาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าเย็นชา “พี่เจอเขาละ เขาเป็นบอกอบริหาร แล้วก็เป็นลูกชายเจ้าของสำนักพิมพ์ด้วย”
แพรวาวางช้อน จ้องคู่สนทนาตาไม่กะพริบ ย้อนถามเสียงงอนๆ “ตอนนั้นพี่ซันหนีพี่ปรัชญ์ ไม่ยอมพบหน้า ไม่ยอมติดต่อ ไม่ยอมให้แพรบอกอะไรเกี่ยวกับพี่เลย ไม่ใช่เพราะเกลียดเขา ไม่อยากเจอเขาหรือคะ อย่าบอกนะว่า...”
“แพร ใจเย็นๆ พี่ไม่อยากเจอเขาจริงๆ”ซันดายืนยันแล้วถอนใจยาว แพรวาเอาแต่ใจ และชอบคิดไปเองเสมอ
“ตอนนี้ล่ะคะ พี่ซันอยากเจอพี่ปรัชญ์เหรอถึงได้ยอมไปทำงานกับเขาแบบนั้น” สาวรุ่นน้องถามเสียงขุ่น
“มันไม่ใช่อย่างที่แพรคิดนะ ตอนแรกพี่ไม่รู้ว่าเป็นบริษัทของใคร อยู่ดีๆคุณดาก็โทร.มาติดต่อพี่ ชวนให้ไปทำงานด้วยโดยจะเพิ่มเงินเดือนให้อีกหมื่นนึง แพรลองคิดสิ พี่กำลังตกงาน ถ้าพี่ไม่คว้าเอาไว้แล้วพี่จะเอาเงินที่ไหนมาใช้ โตแล้วจะให้แบมือขอพ่อแม่ก็ไม่ใช่เรื่อง ตอนหลังพอมารู้ว่านายปรัชญ์อยู่ที่นั่น พี่ก็ไม่คิดที่จะถอย พี่จะเหยียบอดีตให้จมดินแล้วก้าวเดินไปข้างหน้า ถ้ามัวกลัวสิ่งที่ผ่านไปแล้วเราก็จะไม่เข้มแข็งสักที”
“งั้นที่พี่ซันบอกว่าได้งานใหม่ถึงลาออกก็ไม่จริงน่ะสิคะ”
ซันดาถอนใจยาวอีกครั้งก่อนตอบ “ก็คงอย่างนั้นแหละ พี่ทำงานพลาด ทางสำนักพิมพ์ก็เลยรับบอกอคนใหม่มาทำงานแทนตอนพี่ลาพักร้อน”
“แล้วทำไมพี่ซันไม่บอกแพรแต่แรก” น้ำเสียงถามของแพรวาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
“แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ถึงจะทู่ซี้ทำงานต่อไปพี่จะมีความสุขมั้ย ในเมื่อคนที่เขาต้องการให้ทำไม่ใช่พี่แล้ว แพรต้องเข้าใจนะ การทำงานมันต้องสบายใจ และต้องมีอนาคต”
แพรวาทำหน้ามุ่ย “แพรขอโทษค่ะ นึกว่าพี่ซันจะกลับไปคืนดีกับพี่ปรัชญ์นี่นา”
“ไม่มีทาง”
“แพรแค่ไม่อยากให้พี่ซันกลับไปซ้ำรอยเดิม”
“แพรสบายใจเถอะนะ พี่เจ็บแล้วจำ พี่จะเผชิญหน้ากับเขาได้โดยไม่คิดอะไร อดีตคืออดีต ไม่มีค่าอะไรเลย”
แพรวาจึงค่อยยิ้มออก “พี่ซันคะ เราสองคนเจ็บหนักมาเหมือนๆกัน เราต้องมีสตินะคะ จะมาปล่อยให้ความรักความหลงครอบงำเราไม่ได้ แพรดีใจที่มีพี่ซันอยู่ข้างๆ เราจะเดินไปด้วยกันนะ”
ซันดายิ้ม ตอบรับเบาๆ “จ้ะ แพร”
สายตาคมกริบจ้องแพรวาอย่างเอ็นดู นึกย้อนไปถึงวันที่ได้พบกันครั้งแรก แพรวาเป็นรุ่นน้องคณะเดียวกัน สาวน้อยหน้าตาสะสวยคนนี้ได้เป็นดาวคณะ และเป็นน้องรหัสของเธอด้วย แรกทีเดียวแพรวามีปรัชญ์คอยดูแลอยู่เสมอ เพราะมารดาทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน จึงทำให้ปรัชญ์มีโอกาสได้ทำความรู้จักกับซันดามากขึ้นตามไปด้วย ประกอบกับเขาและเธอต่างก็จำได้ว่าเคยพบกันในสนามแข่งรถวิบาก ความสัมพันธ์จึงเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น ต่อมาแพรวามีคนรักเป็นสาวทอมในคณะทำให้สาวน้อยปลีกตัวออกไป ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ปรัชญ์และซันดาเริ่มคบหากัน จวบจนแพรวาถูกสาวทอมหักอก ซันดาจึงต้องกลับมาดูแลน้องสาวคนนี้อีกครั้ง เช่นเดียวกับช่วงที่ชีวิตเธอเกิดปัญหา แพรวาก็เป็นคนเดียวที่อยู่ข้างๆเสมอมาจนถึงวันนี้
“แพรเห็นแฟนคลับตั้งกระทู้ชมคอลัมน์ความรักพี่ซันกันยกใหญ่ บอกว่าคอลัมนิสต์ตอบคำถามได้แรงสมชื่อผู้หญิงเลือดเย็นจริงๆ” แพรวาเปลี่ยนเรื่องด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
เป็นเรื่องที่รู้กันแค่ไม่กี่คนว่าซันดาเป็นคอลัมนิสต์ของคอลัมน์ความรัก ซึ่งเป็นคอลัมน์ดังของนิตยสารนิวสไตล์ นิตยสารรายปักษ์ยอดนิยมของกลุ่มวัยรุ่นและวัยทำงาน คอลัมน์ที่ซันดาดูแลอยู่เป็นคอลัมน์รับปรึกษาปัญหาหัวใจ โดยการเลือกคำถามที่น่าสนใจจากแฟนเพจ แล้วนำไปเขียนตอบอย่างถึงพริกถึงขิงลงในนิตยสาร
“เขาคงเห็นว่าเราเป็นที่พึ่งน่ะสิ พี่ดีใจที่ได้ดูแลคอลัมน์นี้ มีบางคนที่เคยคิดจะฆ่าตัวตาย แต่พอได้คำแนะนำไป เขาได้กำลังใจจากพี่และเพื่อนในเพจ เขาก็ฮึดสู้ขึ้นมา”
“พี่ซันของแพรน่ารักจริงๆเลย” แพรวาเอ่ยชมพลางมองไปยังทิศทางของประตูทางเข้าร้านอาหารแล้วบุ้ยใบ้ “พี่ซันดูนั่นสิ ใครมา”
“ฟ้ารุ่ง!”เห็นแค่ไกลๆซันดาก็จำได้ว่า ผู้หญิงที่เดินเข้ามาในร้านคือพี่สาวคนละแม่ของตน
“แพรเกลียดแม่นี่จริงๆเลย คุณแม่รับมาทำงานด้วยทำไมก็ไม่รู้” สาวรุ่นน้องเบะปากพูด
“อย่าไปสนใจเลย ต่างคนต่างอยู่” ซันดาตัดบท เธอเบื่อที่เรื่องของฟ้ารุ่งวนเวียนอยู่รอบตัว หากตัดได้ก็คงจะตัดไปนานแล้ว
แพรวาพยักหน้า “ค่ะ ถ้าเขาไม่มายุ่งกับเราก่อน”
++++++++++++++++++++++++++++++
การรับประทานอาหารมื้อเย็นของสองสาวในวันนี้ก็เหมือนเช่นเคย แพรวามักจะอ้อยอิ่งนั่งจิบเครื่องดื่มไปคุยไป นานเข้าซันดาจึงขอตัวลุกไปเข้าห้องน้ำ เมื่อเสร็จธุระก็สำรวจตนเองในกระจกก่อนที่จะเดินกลับโต๊ะ
ไม่ทันสังเกตว่าใครยืนอยู่ข้างๆ จนอีกฝ่ายยื่นมือมาจับข้อศอกของเธอเอาไว้ ซันดาจึงรีบหันกลับไปเผชิญหน้า เพราะคิดว่าอาจจะมีคนรู้จักมาทักทาย แต่กลับไม่ใช่...
“พบกันอีกแล้วนะ” ผู้ที่ยืนรออยู่เอ่ยขึ้นก่อน ดวงตาของฟ้ารุ่งวาวประกายดูเหมือนกำลังคาดหมายอะไรบางอย่าง
ซันดาไม่ตอบ เธอหมุนตัวเดินออกนอกประตูไปทันที ทว่าอีกฝ่ายก็ยังตามมาไม่ลดละ ฟ้ารุ่งเดินเข้ามาดักหน้าพลางยิ้มเยาะ “แหม คุยกันก่อนสิน้องสาว เธอเข้าไปใกล้ชิดปรัชญ์จนได้นะ”
ซันดาหัวเราะหึๆ “ฉันก็เพิ่งรู้ว่าเหตุผลที่ถูกจองล้างจองผลาญเพราะเธอหึงแฟนเก่าของฉันเท่านั้นเอง” คนพูดย้ำสถานะแฟนเก่าเน้นหนัก ดวงตากลมโตจ้องคนฟังด้วยแววตาวาววับ
ฟ้ารุ่งยิ้มมุมปาก “เธอมันก็แค่แฟนเก่า แต่ฉันคือปัจจุบัน ระดับความสำคัญของแต่ละคนปรัชญ์เขาแยกแยะได้”
“ก็ดี อย่าให้นายนั่นมาป้วนเปี้ยนในชีวิตฉันก็แล้วกัน ทางที่ดีเธอควรจะล่ามเขาไว้ด้วย”
“คงไม่จำเป็นหรอกเขารักฉันคนเดียว” ฟ้ารุ่งตอบยิ้มๆ
“พูดเหมือนไม่รู้จักสันดานผู้ชาย คงจะจริงที่เขาว่าคนสวยมักจะโง่”
ฟ้ารุ่งแสร้งยิ้มน้อยๆ ยักไหล่ “ขอบคุณที่ชมว่าฉันสวย แต่ไอ้คำคมปลอบใจตัวเองของคนหน้าตาบ้านๆแบบนี้ใช้กับฉันไม่ได้หรอกนะ เพราะฉันทั้งสวยและไอคิวดี”
“หยุดการกระทำเลวๆของเธอได้แล้วฟ้ารุ่ง” เสียงแทรกจากบุคคลที่สามดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของแพรวา
“คุณแพรมาด้วยหรือคะ แหม...สงสัยเรื่องที่เขาลือกันจะเป็นเรื่องจริง”
แพรวาเชิดหน้ามองอีกฝ่ายด้วยหางตา “ข่าวลือที่ว่าฉันคบกับพี่ซันน่ะเหรอ ฉันต้องแคร์ไหมล่ะ บอกเธอไว้ตรงนี้ก็แล้วกันว่าฉันรักพี่ซันมาก ใครจะคิดยังไงฉันก็ไม่สน”
ฟ้ารุ่งแสร้งหัวเราะ “ดีจังเลย”
“กลับกันเถอะแพร” ซันดาชวนแล้วดึงแขนสาวรุ่นน้องออกไปโดยทันที เพราะเธอเบื่อหน่ายที่จะต้องมาประจานตัวด้วยเหตุผลไร้สาระอย่างที่เป็นอยู่
ฟ้ารุ่งมองตามโดยไม่ห้าม เธอยกสองแขนขึ้นกอดอก ขณะเอนร่างไปพิงเสาและเอ่ยกับสายลมเบาๆ “ยี่มันแค่ยกแรก เดี๋ยวจะได้รู้กันว่าแกไม่แคร์จริงไหม”
+++++++++++++++++++++++
ประตูหน้าบ้านแบบบานเลื่อนเปิดออก ร่างระหงจึงเดินผ่านห้องโถงเข้าไปด้านใน เมื่อสายตาของเธอมองเห็นแสงไฟจากห้องนั่งเล่น ฟ้ารุ่งจึงผลักบานประตูเข้าไป พบว่าแจ่มใจผู้เป็นยายและป้าอารีย์ผู้ทำหน้าที่แม่บ้านกำลังนั่งดูละครอยู่ด้วยกัน
“ห้าทุ่มแล้ว ยายยังไม่นอนอีกหรือคะ”บรรณาธิการสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทั้งชีวิตเธอมีแจ่มใจเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างกายมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกจนถึงบัดนี้ ทว่าความอบอุ่นที่ได้รับไม่เคยด้อยไปกว่าใคร เพราะยายของเธอนั้นประคบประหงมดูแลหลานสาวคนเดียวอย่างดีที่สุด
“ยายรอฟ้า ทำไมวันนี้กลับดึกล่ะลูก” แจ่มใจเงยหน้าขึ้นถาม
ฟ้ารุ่งนั่งคุกเข่าลงข้างๆรถเข็นของผู้เป็นยายแล้วจึงเอนศีรษะพิงแขนนุ่มนิ่มนั้นอย่างประจบ “ฟ้าไปกินข้าวข้างนอกมาค่ะ แต่ฟ้าก็โทร.มาบอกป้าอารีย์แล้วนะคะ”
“ป้าบอกคุณยายแล้วค่ะ แค่ท่านอยากรอคุณฟ้ากลับมาก่อนค่อยเข้านอน” นางอารีย์ตอบเจือยิ้ม เธอมีความสุขยามที่เห็นสองยายหลานอยู่ร่วมกัน ฟ้ารุ่งเป็นหลานที่ดี ส่วนแจ่มใจก็เป็นยายที่น่ารัก
“ยายไม่ต้องห่วงฟ้านะคะ ฟ้าโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ ยายสิต้องดูแลตัวเองมากๆ ยายเป็นกำลังใจเดียวของฟ้าต้องอยู่กับฟ้าไปนานๆ”หญิงสาวพูดพลางลูบแขนหย่อนคล้อยของผู้สูงวัยไปพลาง
แจ่มใจยื่นมือออกไปลูบผมที่ดัดเป็นลอนๆของผู้พูดอย่างเอ็นดูและถาม “ตอนนี้ฟ้ายังติดต่อกับบอมอยู่หรือเปล่า”
ฟ้ารุ่งเงยหน้าขึ้น จ้องตาผู้เป็นยายเขม็ง “เอ่อ...ฟ้า”
“อย่าโกหกยาย มีอะไรก็บอกมาตรงๆ”
“ฟ้ายังติดต่อกับพี่บอมค่ะ ฟ้ารู้ว่ายายไม่ชอบให้ฟ้าคบหาพี่บอม หรือคนบ้านในบ้านคุณอาอรรณพ แต่ฟ้ามีเหตุผลนะคะ”
“เหตุผลอะไร”
“ฟ้าต้องให้พี่บอมช่วยเขี่ยนังซันดาออกจากสำนักพิมพ์ ”
“ซันดา...ชื่อคุ้นๆ”แจ่มใจพยายามทบทวนความทรงจำ
หลานสาวจึงรีบอธิบายว่า “ลูกสาวบ้านโน้นไงคะ”
แจ่มใจทบทวนความจำ “บ้านโน้น...”
“ฟ้าหมายถึงลูกสาวของผู้หญิงที่ชื่อรยา ยายจำได้ไหมคะ” ฟ้ารุ่งยิ้มขื่นๆ
แน่นอนไม่ใช่เพียงแค่ฟ้ารุ่งเท่านั้นที่สะดุดใจเมื่อได้ยินชื่อนี้ แจ่มใจเองก็เช่นเดียวกัน ชื่อนี้ทำให้เธอชะงัก “ฟ้าไปพบคนพวกนั้นได้ยังไง”
ก่อนตอบฟ้ารุ่งหันไปบอกอารีย์ว่า “ป้าอารีย์ไปนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวฟ้าคุยกับยายเสร็จแล้วจะพาเข้านอนเอง”
อารีย์รับคำเบาๆแล้วจึงลุกขึ้น เดินไปทางห้องนอนของตนเองอย่างว่าง่าย
จากนั้นฟ้ารุ่งหันกลับมาเล่าเรื่องราวที่ค้างคาให้ผู้เป็นยายฟัง “ตั้งแต่เกิดเรื่องที่เชียงใหม่ ฟ้าก็ยังตามข่าวของพวกมันมาตลอด จนช่วงที่อยู่เมืองนอกนั่นแหละค่ะ แม่นั่นกำลังเป็นนักเขียนดาวรุ่ง ฟ้าก็สืบจากอินเทอร์เน็ตได้เองบ้าง แต่บางอย่างก็ต้องขอให้พี่บอมช่วย จนตอนนี้ฟ้ากับมันต่างก็เป็นบอกอเหมือนกัน เมื่อฟ้าอยากให้มันตกงานจึงต้องขอความช่วยเหลือจากพี่บอม”
“แล้วพ่อแม่ของมันล่ะ” น้ำเสียงของแจ่มใจเรียบเฉย แต่ฟ้ารุ่งรู้ว่าผู้เป็นยายเจ็บปวดเพียงใดยามที่ถามถึงคนคู่นั้น
“เคยอ่านจากบทสัมภาษณ์ของมันว่าอยู่ที่เชียงใหม่นั่นแหละค่ะ”ฟ้ารุ่งตอบพลางบีบมือยายของตนเบาๆ เพื่อส่งความรู้สึกให้อีกฝ่ายรับรู้ยังว่ามีกันและกัน
“แล้วซันดารู้มั้ยว่าฟ้าเป็นลูกของใคร”
ฟ้ารุ่งยิ้มขื่นๆ “พวกมันรู้แล้วค่ะ แต่ฟ้าก็ไม่แน่ใจว่ามันรู้เรื่องของพวกเราสักแค่ไหน ดูชีวิตมันมีความสุข มันคงไม่รู้หรอกว่าแม่ของมันทำให้แม่ของฟ้าต้องเลิกกับพ่อทั้งๆที่ฟ้ายังเล็กมาก ช่วงแรกๆฟ้าแทบจะจำพ่อแทบจะไม่ได้ด้วยซ้ำ นี่ถ้ายายไม่พาไปแอบดูครอบครัวมัน ฟ้าคงไม่รู้ว่าพ่อของตัวเองเป็นใคร”
มือของหญิงสาวกำแขนผู้เป็นยายแน่นขึ้น หยดน้ำตาเอ่อคลออยู่ในดวงตาคู่งาม “ฟ้าต้องถูกเพื่อนล้อว่าลูกไม่มีพ่อ ในขณะที่พวกมันทำหน้าระรื่น แต่พอได้รู้ความจริงหน้างี้ซีดกันหมดเลยค่ะ”
แจ่มใจมองหลานสาวคนเดียวผ่านม่านน้ำตาพร่ามัว “ถึงมันจะเจ็บแค่ไหนแต่ก็ทำให้แม่กับน้องของเราฟื้นขึ้นมาไม่ได้หรอกนะ”
“พวกมันจะต้องได้รับผลกรรม” ฟ้ารุ่งขยับตัว ก่อนจะซบหน้าลงบนตักผู้เป็นยายอีกครั้ง ตักนี้ที่ให้ไออุ่นและกำลังใจแก่เธอตลอดมา
“ยายก็ได้แต่หวังว่าพวกมันจะได้รับกรรมอย่างสาสม” มือผอมบางลูบศีรษะหลานสาวเบาๆ ต่างกับนัยน์ตาของผู้พูดที่เจิดจ้าไปด้วยพลังบางอย่าง
พลังแห่งความคับแค้นใจ...คนที่ไม่เคยสูญเสียลูกและหลานไปพร้อมๆกันคงไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บปวดเพียงใด
+++++++++++++++++++++++++++
เสียงดังจอแจมาจากห้องประชุมเล็กซึ่งกำลังเตรียมการประชุมย่อยของกองบรรณาธิการซึ่งปรัชญ์เป็นผู้นัดหมาย หากมองผ่านช่องประตูเข้าไปจะพบว่าพนักงานบางคนกำลังนั่งทำงานรอ ในขณะที่บางคนก็นั่งคุยกันอย่างออกรส
“ที่พี่ซันให้เก๋กับวิชลิสต์รายชื่อนิยายในเว็บไซต์ที่น่าสนใจมาให้ ถ้าประชุมเสร็จเก๋จะส่งอีเมลล์ให้เลยนะคะ” สิยาพรรายงานบอกอของตนด้วยเสียงที่ไม่ดังมากนัก
แต่ก็ส่งผลให้หลายคนได้ยินและเงยหน้าขึ้นมอง
“แหม บอกอซันขยันจังนะคะ บอกอเต้แทบจะไม่มีนักเขียนในสังกัดเลย กุหลาบเที่ยงคืนกับรัมภาลัยก็ถูกถ่ายโอนให้บอกอซันไปละ นี่บอกอซันยังให้เก๋หานักเขียนใน ‘เน็ตให้อีก สงสัยบอกอเต้ต้องไปเปิดร้านขายไข่ในตลาดไปพลางๆแล้วล่ะค่ะ” นารินเปิดฉากแขวะยิ้มๆ
“แต่บอกอทุกคนก็มีงานอีดิตกับงานบอกอเล่มอยู่แล้วไม่ใช่หรือฮะ” วิชกรย้อนถามด้วยหน้าตาซื่อๆ สร้างรอยยิ้มให้คนอื่นๆที่ไม่เกี่ยวข้องแต่ก็ให้ความสนใจฟังอยู่ไม่น้อย
พงษ์พจน์รำคาญจึงตอบเสียเองว่า “นั่นมันงานประจำอยู่แล้ว แต่การเป็นบอกอก็ต้องมีมารยาท ไม่ล้ำเส้น ไม่ใช่ว่าเพิ่งมาใหม่ ก็หงิมๆหยิบชิ้นปลามันแบบนี้”
ซันดาเงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมือบ้าง “ซันไม่รู้ว่าปกติที่นี่ทำงานกันยังไง แต่พอซันเข้ามาทำงานก็ต้องทำตามคำสั่งเจ้านายเหมือนพวกคุณนี่แหละ ถ้าสงสัยเรื่องไหนคุณเต้ก็น่าจะไปถามคุณดาดูนะ ไม่ใช่มาแขวะกันเอง การทำงานมันต้องตรงไปตรงมา พูดให้ชัด ทำให้จริง แล้วก็ต้องยอมรับความจริงด้วย”
“ความจริงอะไรของเธอ อย่าคิดว่าเป็นเด็กนายแล้วจะพูดอะไรก็ได้นะ” พงษ์พจน์แหวขึ้น ใจนึกอยากจะกรีดนิ้วชี้หน้าอีกฝ่ายนัก เพิ่งมาใหม่แล้วยังจะซ่า
ซันดาฟังแล้วตีหน้าเฉย ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบ “อ่อ ต้องเป็นคนเก่าคนแก่ถึงจะว่าอะไรใครก็ได้ แบบที่คุณว่าฉันไร้มารยาทตะกี้นี้ใช่ไหม คุณเต้...ซันมาทำงานที่นี่เพื่องาน ซันไม่ได้อยากจะแข่ง หรือว่าเป็นศัตรูกับใคร ถ้าทำอะไรแล้วไม่ถูกใจคุณก็ต้องขอโทษด้วย เอาล่ะ ตอนนี้เรามาเริ่มต้นกันใหม่ ถือซะว่าเมื่อครู่ได้เคลียร์ใจกันไปแล้วนะ”
พงษ์พจน์อึ้ง ไม่รู้ว่าจะตอบอีกฝ่ายอย่างไรดี ได้แต่นึกในใจว่า แม่นี่บทจะแรงก็แรง บทจะจบก็จบเสียดื้อๆจนแทบตามไม่ทัน คนแบบนี้ไว้ใจไม่ได้
“อะไรของมันคะบอกอ” นารินสะกิดถามเสียงเบา
พงษ์พจน์ได้แต่สั่นหน้า สายตามองไปที่ประตูห้อง “ไม่รู้ นั่นคุณปรัชญ์เข้ามาละ”
จากนั้นความเงียบจึงเข้ามาครอบคลุมห้องประชุมอีกครั้ง สายตาของแต่ละคนจับจ้องไปยังชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าคมคาย ที่กำลังนั่งลงบริเวณหัวโต๊ะ
ชายหนุ่มเปิดประชุมด้วยการบอกยอดขายไตรมาสที่ผ่านมา ทิศทางของตลาด และเน้นย้ำถึงถึงเป้าหมายของบริษัท “อย่างที่คุณนาถลดาได้แจ้งเอาไว้ตั้งแต่การประชุมครั้งที่แล้ว ว่าปีนี้เราต้องการกระตุ้นยอดขายให้พุ่งสูงขึ้น ดังนั้นทุกฝ่ายในสำนักพิมพ์จะต้องร่วมมือกัน พวกเราติดขัดปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”
พงษ์พจน์ยกมือขึ้นขออนุญาต เมื่อปรัชญ์พยักหน้าเขาจึงจีบปากจีบคอถามทันที “คุณปรัชญ์ยกงานของเต้ไปให้บอกอซันหมด แล้วจะให้เต้ทำอะไรฮะ แค่อีดิตงานไปวันๆงั้นเหรอ”
“ผมกำลังจะบอกอยู่นี่ไงครับ ว่าเราจะต้องพยายามช่วยกัน ในส่วนของคุณเต้ซึ่งเป็นบอกอหลักของสำนักพิมพ์ที่ใครๆก็รู้จักดีอยู่แล้ว ผมคิดว่าไม่น่าจะยากที่จะหานักเขียนเพิ่ม”
“แต่นักเขียนเก่งๆเขียนงานดีๆตีพิมพ์แล้วขายได้มันหายากนะคุณปรัชญ์”พงษ์พจน์เถียง
“จริงค่ะ นักเขียนที่ขายได้น่ะ ส่วนใหญ่จะมีสำนักพิมพ์ประจำหมดแล้ว” นารินช่วยเสริม พลางปรายตามองซันดาเป็นเชิงตำหนิ นัยว่าเป็นเพราะหล่อนนั่นแหละ
ปรัชญ์นิ่งฟังแล้วตอบอย่างใจเย็นว่า “ผมคิดว่าบอกอที่ดีจะต้องสามารถสร้างนักเขียนเองได้ การตลาดเราก็มีคุณจะกลัวอะไร”
“แล้วทำไมคุณปรัชญ์ไม่ให้บอกอซันทำหน้าที่นี้ล่ะฮะ”พงษ์พจน์ว่า
“ผมมองว่าคุณมีความชำนาญมากกว่า เพราะคุณอยู่ที่นี่มาปีกว่าแล้ว ในส่วนของงานคุณไม่ต้องกลัว ผมกำลังเปิดโครงการค้นหานักเขียน โดยการประกวดเรื่องสั้น คุณเต้คิดว่าไหวไหมครับ” ปรัชญ์จ้องคู่สนทนาเขม็ง
“ไม่ไหวก็คงต้องไหว” พงษ์พจน์ตอบและค้อนเบาๆ
ปรัชญ์ยิ้ม เขาเข้าใจทุกฝ่ายดี แต่จะทำอย่างไรได้ในฐานะผู้บริหารสำนักพิมพ์จะต้องมองถึงผลประโยชน์ของส่วนรวมมากกว่าความพอใจของแต่ละบุคคล “ผมเชื่อฝีมือคุณ”
“แล้วบอกอซันล่ะ ว่าไง มีอะไรเสนอมั้ย” เขาถามต่อ
ซันดาปรายตามองคนถามแล้วสั่นหน้า
ปรัชญ์เลิกคิ้ว “ผมได้ยินว่าคุณเป็นบอกอขวัญใจนักเขียน คุณเล่าประสบการณ์ได้มั้ยว่าที่ผ่านมาทำยังไงบ้าง”
ซันดาจำใจยืนขึ้นอย่างไม่เต็มใจนัก “จริงๆมันเป็นเทคนิคของแต่ละคน แต่ถ้าจะให้เล่า ฉันก็แค่ดูแลนักเขียนเหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน โอเค ถึงเขาจะเป็นนักเขียนอิสระ แต่ถ้าเขาศรัทธาสำนักพิมพ์ไหนก็มักจะส่งงานที่เดิมเป็นประจำ ถ้าเราดูแลเขาด้วยใจ เขาก็จะให้ใจกับเรา วงการนักเขียนมันแคบ พูดปากต่อปาก 2-3 คำก็ถึงกันหมดละ”
“แต่ผมว่าถ้าเราสนิทสนมเกินไปก็จะลำบากในการอีดิตงานนะฮะ นักเขียนบางคนก็อัตตาสูงเกิ๊น” พงษ์พจน์แย้ง เขาหมั่นไส้เหลือเกินที่ปรัชญ์ให้ความสำคัญกับบรรณาธิการคนใหม่มากกว่าเขา
ซันดาสบตาคนพูด ในใจนึกรำคาญพงษ์พจน์นัก ที่เขาพยายามขวางโลกอยู่ตลอด แต่ก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังเสียหน้า “เราสนิทกันในระดับหนึ่งค่ะ สนิทกันในฐานะเพื่อนร่วมงาน เราให้เกียรติ ซื่อสัตย์ และรักษาคำพูดต่อกันก็จบ”
“เป็นแนวทางของการทำงานที่ดี” ปรัชญ์ชมและพูดต่อว่า “เรื่องสุดท้ายผมได้รับแจ้งจากสมาคมชาวหนังสือว่าอีก 2 สัปดาห์เราจะมีโครงการสังสรรค์ชาวหนังสือ ซึ่งทางสมาคมมีมติเที่ยวเกาะช้าง 3 วัน”
สิ้นคำปรัชญ์ เสียงเฮก็ดังขึ้น ความเคร่งเครียดที่ผ่านมาจึงค่อยคลายลง มีเสียงซุบซิบและเสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นมาแทนที่
“เก๋กับวิชไปด้วยได้ไหมคะคุณปรัชญ์” สิยาพรถามขึ้น
ปรัชญ์พยักหน้า “ได้สิ ไปกันได้ทุกคน ถึงแม้จะเป็นโครงการของสมาคม แต่สำนักพิมพ์เป็นผู้รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด ดังนั้นจะให้ใครไปบ้างก็ต้องแล้วแต่เรา”
“ดีจังเลยวิช” สิยาพรหันไปจับมือเพื่อนเขย่า
“คนอื่นๆมีอะไรจะซักถามอีกไหมครับ” ปรัชญ์ถามทิ้งท้าย รออยู่พักหนึ่งเมื่อไม่มีใครถามเขาจึงปิดประชุมทันที
ขณะที่คนอื่นๆต่างทยอยเดินออกจากห้องประชุมไป แต่ตัวผู้เป็นประธานการประชุมเองกลับไม่ยอมขยับตัวลุกจากเก้าอี้ “บอกอซันอย่าเพิ่งไปนะ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
หญิงสาวชะงัก ถอนหายใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“อะไรอีกล่ะ” เธอถามเสียงหงุดหงิด
ปรัชญ์หัวเราะ ขำท่าทางรำคาญใจของเธอ “งานเกาะช้างเนี่ยคุณต้องไปให้ได้นะ”
“ฉันไม่ว่าง” หญิงสาวปฏิเสธสั้นๆ
ปรัชญ์ลุกขึ้น เดินไปใกล้หญิงสาว “ผมว่าจะเชิญพี่รัมภากับเอเธ็นส์ไปด้วย เราจะได้ใช้ช่วงนั้นคุยงานกัน เอางี้ไหม คุณพาครอบครัวไปด้วยก็ได้”
“นายจะบ้าเหรอ”เขาคงคิดว่าการบอกปัดของเธอเป็นเพราะต้องดูแลครอบครัวสินะ
ปรัชญ์ทำหน้าเด๋อด๋าใส่ “บ้าตรงไหนล่ะ เราจะได้คุยงานกัน นี่ผมทำเพื่องานนะเนี่ย นัดนักเขียนเอาไว้แล้วด้วย”
“ใครนัดก็เคลียร์เองสิ คุณคิดแผนงานกับนักเขียนเองได้นี่”
“แต่คุณเป็นบอกอที่ดูแลงานโปรเจคนี้นะ เอางี้ เดี๋ยวผมตามไปคุยกับพ่อแม่คุณให้ ผมอยากให้งานออกมาดี ไม่งั้นผมไม่เซ้าซี้คุณหรอก” เขายื่นหน้ามาบอกพร้อมส่งสายตายียวน
ซันดาถลึงตาและตวัดเสียงใส่ “ไม่ต้องยุ่ง”
ว่าแล้วซันดาก็ลุกขึ้นยืน ก้าวออกจากห้องไป
“อ้าว ซัน เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ” ชายหนุ่มร้องเรียกตาม แต่ก็มิได้ทำให้อีกฝ่ายหันกลับมาได้เลย
[ จบตอน ]
ณฤดี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 พ.ย. 2558, 06:26:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ย. 2558, 06:26:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 1137
| << บทที่ ๓ คำถามที่ค้างคาใจ | บทที่ ๕ ตรึงอยู่ในความทรงจำ >> |
Zephyr 25 พ.ย. 2558, 20:39:40 น.
กัดกันทุกตอนเลยนะ หึหึ
กัดกันทุกตอนเลยนะ หึหึ