ยักษา
ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
Tags: ยักษ์ สยองขวัญ ช่วงชิง ความรัก
ตอน: แผนการร้าย
ราพณ์พาสริญดาเดินลัดเลาะป่าจนมาถึงบ้านไม้สีขาว2ชั้นที่ข้างๆมีลำธารไหลผ่านก่อนจะหันเปิดประตูเข้ามาในบ้านที่ไม่ค่อยเป็นระเบียบเรียบร้อยนักเพราะราพณ์เป็นผู้ชายจึงไม่ค่อยสนใจเก็บกวาดสริญดามองไปรอบๆบ้านอย่างเพลิดเพลินก่อนจะมองมาที่ราพณ์
"ที่นี่สวยนะคะบ้านคุณเหรอ"
"ใช่บ้านผมเอง"ราพณ์ตอบพร้อมก้มลงเก็บของสริญดาก้มลงจะช่วยแต่สายตาเหลือบไปเห็นแผลที่แขนของเขาเสียก่อน
"คุณราพณ์คะที่แขนคุณ..."สริญดาพูดก่อนจะพึ่งสังเกตุเห็นริมฝีปากที่เคยมีสีแดงอมส้มเริ่มซีดเซียวพลันราพณ์ล้มฟุบไปกับพื้น
"คุณราพณ์!"สริญดาอุทานก่อนจะพยุงร่างของชายหนุ่มให้ขึ้นมานั่งบนโซฟาพร้อมกับถือวิสาสะแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาออก
"ตายจริง!"สริญดาอุทานกับรอยแผลที่มีความยาวทั้งๆที่เขาใส่เสื้อสีขาวควรจะเห็นรอยเลือดชัดเจนแต่ทำไมเธอถึงไม่สังเกตุเห็นเลยนะ!
"คุณราพณ์คะ"สริญดาเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบาก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในครัวและออกมาพร้อมผ้าชุบน้ำและอุปกรณ์ทำแผลนิ้วเรียวค่อยขยำผ้าก่อนจะบรรจงเช็ดเลือดให้ชายหนุ่มแววตาของเธอแสดงอาการหวาดหวั่นกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปครันจะพาเขาไปโรงพยาบาลตอนนี้ฟ้าก็มืดไปเสียแล้วคิดไปคิดมาเธอก็ทำแผลจนเสร็จสริญดาค่อยรวบรวมแรงพร้อมกับแบกร่างของราพณ์ขึ้นมายังห้องนอนพร้อมกับจัดแจงท่านอนให้เขา
"พักผ่อนนะคะ"สริญดาพูดพลันทำท่าจะลุกแต่ถูกมือของราพณ์รั้งไว้ก่อนจะเขาจะกอดแขนเธอเอาไว้อย่่างแน่นหนา
"แม่...แม่อย่าทิ้งผมไป...ผมขอโทษ...แม่อย่าทิ้งผมไป...."ราพณ์เพ้อออกมาสริญดามองเขาอย่างสงสารมืออีกข้างค่อยๆว่างผ้าสีขาวลงเพื่อมากอดปลอบเขา
"ฉันเข้าใจค่ะการที่เราไม่มีพ่อแม่มันทรมานมากจริงๆ"
……………………………………………………
"ฉันไม่เข้าใจ!ทั้งๆที่เราช่วยฆ่าศัตรูแต่ทำไมทศคินทร์ถึงทำอย่างกับมันเป็นญาติพี่น้องงั้นแหละ"พิเชียรสบถอย่างหัวเสียหลังจากที่ปะทะอารมณ์กับทศคินทร์มาหมาดๆ
"หรือเจ้านั่นมันมีอะไรที่สำคัญ"อนุชิตพูดซึ่งทำให้พิเชียรฉุกคิดขึ้นมาได้
"นั่นสิ!...ฉันว่ามันไม่ชอบมาพากลแล้วล่ะอนุชิต"
"แล้วเราจะทำยังไง"
"พรุ่งนี้จะเป็นวันลอยกระทงแล้วใช่ไหม....แล้วนายจำกฏหลักของยักษาได้หรือเปล่า"
"จำได้สิ!ที่ว่าห้ามเปิดเผยตัวตนของพวกเราน่ะ"
"หึ..ใช่แล้ว..โง่ๆอย่างมันไม่ยอมใช้พละกำลังหรอกนายก็รู้ดีนี่ว่านอกจากฆ่ายกษาด้วยการทำลายหัวใจแล้วมันยังมีอีกวิธีนึง"
"ฉันรู้ดี..แต่ถ้ายักษาตนอื่นรู้ล่ะ"
"ทุกคนต้องเห็นด้วยกับเรากฏบ้าๆของทศคินทร์ทำให้มันไม่เป็นที่ต้องการของยักษาและยักษิณีหลายคนแล้ว"
"แปลว่านายมีแผน"
"ใช่!ฉันจะไม่ยอมตกอยู่ใต้เท้าทศคินทร์อีกแล้ว"พิเชียรพูดอย่างมุ่งมั่นซึ่งสร้างความแปลกใจให้กับอนุชิตผู้เป็นน้องยิ่งนัก
……………………………………………………
"ที่นี่สวยนะคะบ้านคุณเหรอ"
"ใช่บ้านผมเอง"ราพณ์ตอบพร้อมก้มลงเก็บของสริญดาก้มลงจะช่วยแต่สายตาเหลือบไปเห็นแผลที่แขนของเขาเสียก่อน
"คุณราพณ์คะที่แขนคุณ..."สริญดาพูดก่อนจะพึ่งสังเกตุเห็นริมฝีปากที่เคยมีสีแดงอมส้มเริ่มซีดเซียวพลันราพณ์ล้มฟุบไปกับพื้น
"คุณราพณ์!"สริญดาอุทานก่อนจะพยุงร่างของชายหนุ่มให้ขึ้นมานั่งบนโซฟาพร้อมกับถือวิสาสะแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาออก
"ตายจริง!"สริญดาอุทานกับรอยแผลที่มีความยาวทั้งๆที่เขาใส่เสื้อสีขาวควรจะเห็นรอยเลือดชัดเจนแต่ทำไมเธอถึงไม่สังเกตุเห็นเลยนะ!
"คุณราพณ์คะ"สริญดาเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบาก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในครัวและออกมาพร้อมผ้าชุบน้ำและอุปกรณ์ทำแผลนิ้วเรียวค่อยขยำผ้าก่อนจะบรรจงเช็ดเลือดให้ชายหนุ่มแววตาของเธอแสดงอาการหวาดหวั่นกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปครันจะพาเขาไปโรงพยาบาลตอนนี้ฟ้าก็มืดไปเสียแล้วคิดไปคิดมาเธอก็ทำแผลจนเสร็จสริญดาค่อยรวบรวมแรงพร้อมกับแบกร่างของราพณ์ขึ้นมายังห้องนอนพร้อมกับจัดแจงท่านอนให้เขา
"พักผ่อนนะคะ"สริญดาพูดพลันทำท่าจะลุกแต่ถูกมือของราพณ์รั้งไว้ก่อนจะเขาจะกอดแขนเธอเอาไว้อย่่างแน่นหนา
"แม่...แม่อย่าทิ้งผมไป...ผมขอโทษ...แม่อย่าทิ้งผมไป...."ราพณ์เพ้อออกมาสริญดามองเขาอย่างสงสารมืออีกข้างค่อยๆว่างผ้าสีขาวลงเพื่อมากอดปลอบเขา
"ฉันเข้าใจค่ะการที่เราไม่มีพ่อแม่มันทรมานมากจริงๆ"
……………………………………………………
"ฉันไม่เข้าใจ!ทั้งๆที่เราช่วยฆ่าศัตรูแต่ทำไมทศคินทร์ถึงทำอย่างกับมันเป็นญาติพี่น้องงั้นแหละ"พิเชียรสบถอย่างหัวเสียหลังจากที่ปะทะอารมณ์กับทศคินทร์มาหมาดๆ
"หรือเจ้านั่นมันมีอะไรที่สำคัญ"อนุชิตพูดซึ่งทำให้พิเชียรฉุกคิดขึ้นมาได้
"นั่นสิ!...ฉันว่ามันไม่ชอบมาพากลแล้วล่ะอนุชิต"
"แล้วเราจะทำยังไง"
"พรุ่งนี้จะเป็นวันลอยกระทงแล้วใช่ไหม....แล้วนายจำกฏหลักของยักษาได้หรือเปล่า"
"จำได้สิ!ที่ว่าห้ามเปิดเผยตัวตนของพวกเราน่ะ"
"หึ..ใช่แล้ว..โง่ๆอย่างมันไม่ยอมใช้พละกำลังหรอกนายก็รู้ดีนี่ว่านอกจากฆ่ายกษาด้วยการทำลายหัวใจแล้วมันยังมีอีกวิธีนึง"
"ฉันรู้ดี..แต่ถ้ายักษาตนอื่นรู้ล่ะ"
"ทุกคนต้องเห็นด้วยกับเรากฏบ้าๆของทศคินทร์ทำให้มันไม่เป็นที่ต้องการของยักษาและยักษิณีหลายคนแล้ว"
"แปลว่านายมีแผน"
"ใช่!ฉันจะไม่ยอมตกอยู่ใต้เท้าทศคินทร์อีกแล้ว"พิเชียรพูดอย่างมุ่งมั่นซึ่งสร้างความแปลกใจให้กับอนุชิตผู้เป็นน้องยิ่งนัก
……………………………………………………
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 พ.ย. 2558, 22:28:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ย. 2558, 22:28:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 1242
| << ไล่ล่า | คืนล้างฆ่า >> |
คิมหันตุ์ 26 พ.ย. 2558, 12:04:16 น.
ทำไมจะโดนหักหลังอยุ่เรื่อยเลย อิอิ
ทำไมจะโดนหักหลังอยุ่เรื่อยเลย อิอิ
konhin 29 พ.ย. 2558, 06:51:48 น.
ยิ่งสูงยิ่งมีแต่คนอยากโค่นแฮะ
ยิ่งสูงยิ่งมีแต่คนอยากโค่นแฮะ