ยักษา
ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
Tags: ยักษ์ สยองขวัญ ช่วงชิง ความรัก
ตอน: คืนล้างฆ่า
แสงแดดปะทะเข้ากับผ้าม่านสีขาวจนผ้าม่านเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อนๆสายลมพัดอ่อนๆทำให้ผ้าม่านพลิ้วไหวเล็กน้อยร่างบางค่อยๆขยับตัวเล็กอย่างสบายๆดวงตาสองข้างเริ่มปรือขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะกระโดดขึ้นเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงสายตากวาดหาคนที่บาดเจ็บเมื่อคืนแต่ตอนนี้เขาหายไปแล้ว
"คุณราพณ์!"สริญดาอุทานขึ้นก่อนจะรีบบึ่งไปเปิดประตูห้องน้ำแต่ก็ไม่พบใครสักคน
"ยัยริญเอ๊ย!เผลอหลับไปได้ไงเนี่ยแล้วนี่คุณราพณ์เขาหายไปไหนนะบาดเจ็บอยู่แท้ๆ"สริญดาก่นด่าตัวเองก่อนจะเหลือบมองออกไปทางหน้าต่างก็พบว่ามีทางเดินเข้าไปในป่าอีก
"หรือว่า"สริญดาพึมพำพร้อมกับวิ่งออกมาข้างนอกแล้วมุ่งหน้าไปตามทางเดินจนมาหยุดที่ทุ่งหญ้ากว้างๆพร้อมผู้ชายหนึ่งคนที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น
"คุณราพณ์คะ"สริญดาเอ่ยขึ้นก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปและนั่งลงข้างๆราพณ์
"ที่นี่...."
"ที่นี่..เป็นผมฝังกระดูกพ่อกับแม่ไว้"ราพณ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาดวงตาดูเศร้าสร้อยเมื่อเอ่ยถึงผู้ให้กำเนิดที่ล่วงลับไปแล้ว
"ผมรู้สึกว่าเมื่อวานผมยังอยู่กับพวกเขา..ผมทำให้พวกเขาต้องตาย..เหมือนกับที่คุณกำลังเผชิญ...เพราะผม"
"คุณไม่ได้ตั้งใจนี่คะคงไม่มีใครอยากมีศัตรูและอยากทำให้คนอื่นเดือดร้อนหรอกค่ะ"
"โลกใบนี้มันโหดร้ายกว่าที่คุณคิดนะสริญดา..ผมทำให้คุณเกือบตายคุณยังจะมาพูดปลอบใจผมเพื่ออะไร!"
"ฉันก็แค่อยากช่วยคุณ..อยากให้คุณสบายใจแล้วก็มีความสุขคุณเชื่อฉันเถอะนะคะคุณราพณ์.."
"คุณจะไปเข้าใจอะไร!เรื่องทั้งหมดมันก็เพราะคุณนั่นแหละสริญดา!"ราพณ์ลุกพรวดขึ้นก่อนจะลืมตัวว่าได้รับบาดเจ็บทำให้เกิดแผลฉีกจนเขาร้องออกมา
"คุณราพณ์!"สริญดารีบลุกขึ้นมาจับแขนของเขาก่อนจะถูกเขาสะบัดแขนใส่เธอจนหญิงสาวล้มลงไปกับพื้น
"สริญดา"ราพณ์รีบคุกเข่าลงมาโอบสริญดาก่อนจะเข้าไปในแววตาของหญิงสาว
"คุณโกรธอะไรฉันหรือเปล่าคะทำไมถึงทำแบบนี้"สริญดาถามน้ำเสียงเรียบๆจนสีหน้าของชายหนุ่มค่อยๆเปลี่ยนไป
"เปล่่า"ราพณ์ตอบพลันลุกขึ้นสริญดาจึงลุกตาม
"เลิกตามผมสักที!"ราพณ์ตวาดก่อนหันหน้าจะเดินกลับเข้าบ้าน
"มีอะไรคุยกับฉันได้นะคะ"สริญดาพูดพร้อมร่างกายของชายหนุ่มหยุดชะงักลงเขาค่อยๆหันมาหาสริญดาหญิงสาวยังยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนโดยไม่มีทีท่าว่าโกรธเขาเลยแม้แต่น้อย
"คุณ...."
ราพณ์ก้มหน้าลงแววตาแสดงความเสียใจออกมาสริญดามองเขาอย่างเห็นใจก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือของเขาเอาไว้ทั้งสองสบตากันก่อนจะราพณ์จะดึงสริญดาเข้ามากอดพร้อมกับหลั่งน้ำตาที่เขาอัดอั้นตันใจมานานออกมา
"ผมไม่เหลืออะไรเลยสริญดา"
"ใครบอกล่ะคะถ้าไม่มีใครฉันก็จะอยู่เคียงข้างคุณเอง"สริญดาพูดก่อนจะกอดปลอบใจราพณ์เขารู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่กับเธอความรู้สึกอยากปกป้องอยากดูแลมันคืออะไรกันนะ!
………………………………………………………………
สายตาอันคมกริบจับจ้องไปที่กระดาษตรงหน้าอย่างเหม่อลอยรูปดอกกุหลาบสีดำทำให้เจ้าของภาพอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ภาพในวันวานย้อนกลับเข้ามาอีกครั้ง
"คุณวาดอะไรอยู่หรือ"ชายหนุ่มขยับริมฝีปากถามก่อนจะเห็นหญิงสาวที่กำลังจับพู่กันวาดภาพอย่างขะมักเขม้นมองค้อนมาทางเขา
"คุณนี่ก่อกวนจริงๆนะคะฉันพึ่งวาดเสร็จพอดีเลย.."สาวน้อยวัย17ยิ้มก่อนจะนำรูปดอกกุหลาบให้กับชายหนุ่ม
"ดอกกุหลาบสีดำ"
"ค่ะ"
"มันดีตรงไหนทำไมคุณถึงไม่วาดสีแดงหรือสีขาว"
"ก็สีดำมันมีความหมายที่ฉันชอบนี่คะ"
"ความหมายอะไร?"
"ไม่บอกหรอกค่ะแล้วสักวันคุณจะรู้"
"แกล้งผมหรือ"
"ค่ะ"สาวน้อยพยักหน้าก่อนจะถูกคนตัวใหญ่ดึงเข้าไปกอดแล้วหอมเข้าที่แก้มของเธอ
"ขี้โกงนี่คะ"
"คุณตั้งหาก.."ชายหนุ่มคลี่ยิ้มก่อนจะกอดหญิงสาวในอ้อมแขนอย่างหนาแน่น
ก๊อกๆๆ!!!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มที่กำลังจมอยู่ในห้วงของอดีตรู้สึกตัวขึ้นมา
"มัศยา"ทศคินทร์เอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มออกมา
"สายแล้วนะคะเดี๋ยวกระทงก็หมดพอดี"
"ผมขอโทษนะที่สาย"ทศคินทร์คลี่ยิ้มออกมาก่อนจะเดินนำหน้าออกไป
"ยักษ์อะไรเอาแต่ใจชะมัด"มัศยาพูดก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับเดินตามทศคินทร์ออกไป
………………………………………………………………
ณ งานลอยกระทง
"ว้าวสวยจังเลยค่ะ"สริญดายิ้มออกมาก่อนจะวิ่งไปดูบริเวณรอบๆงานอย่างตื่นเต้น
"คุณทำเหมือนกับไม่เคยมาเลยนะ"ราพณ์พูดก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่ไว้ในกางเกง
"นานๆทีน่ะค่ะส่วนมากฉันจะลอยกระทงอยู่ที่บ้าน"สริญดาตอบก่อนจะหันไปมองดูแสงไฟตามงานอย่างตื่นเต้น
"วันนี้คุณเต็มที่เลยนะผมโทรบอกแม่ครูให้เรียบร้อยแล้วเดี๋ยวผมเป็นเจ้ามือเลี้ยงขนมคุณเอง"
"พูดแล้วห้ามคืนคำนะคะ"สริญดายิ้มพลันราพณ์เดินมาจับมือเธอพร้อมกับพาเข้าไปในงานจนมาถึงท่าน้ำ
"อธิษฐานตามสบายนะครับ"ราพณ์ยิ้มซึ่งสริญดาก็ยิ้มตอบพร้อมกับหลับตาลงสักพักก็ลืมตาขึ้น
"เรียบร้อยแล้วค่ะ"สริญดาพูดก่อนจะปล่อยกระทงลงไปที่บึงน้ำพร้อมกับราพณ์
อีกฟากของงาน
ทศคินทร์นั่งเอนหลังอย่างสบายตัวเพราะมีลมพัดอ่อนๆที่ๆเขานั่งไม่มีผู้คนเพราะอยู่อีกฟากนึงของบึงและแถวนั้นเป็นป่าเสียส่วนใหญ่ทำให้ไม่ค่อยมีคนมานั่งแถวนั้นนัก
"เฮ้อ!"ทศคินทร์ผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะมองไปอีกฟากของบึงน้ำที่มีเสียงไฟระยิบระยับสายตาเริ่มเหม่อลอยอีกครั้งก่อนที่จะสังเกตุเห็นด้วยกระทงใบเล็กๆใบหนึ่งลอยมาติดอยู่ตรงหน้าเขาทศคินทร์ขมวดคิ้วก่อนจะหยิบกระทงขึ้นมา
"เหรียญบาทก็ไม่ใส่"ทศคินทร์พูดอย่างขบขันก่อนทำท่าจะวางลงแต่ก็พบกระดาษแผ่นเล็กๆวางอยู่ในกระทงเขาจึงหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน
"ขอให้ทุกคนมีความสุข..ใครจะซื่อบื้อได้ถึงขนาดนี้นะ"ทศคินทร์พูดอย่างขบขันพลันได้ยินเสียงคนเดินมาจากหลังพุ่มไม้
"คุณซื้อของช้าจังนะมัศยา"ทศคินทร์ตะโกนแต่ก็ไร้เสียงตอบกลับเขาจึงวางกระทงลงและหันไปเผชิญหน้ากับบุคคลปริศนาหลังต้นไม้ใหญ่
"คิดว่าฉันคือมัศยาหรือ..ทศคินทร์"เสียงดังแว่วออกมาจากต้นไม้ทศคินทร์แสดงแววตาแข็งกร้าวออกมาก่อนจะกระตุกยิ้ม
"ฉันรู้ว่านายมาทำไม...พิเชียร"ทศคินทร์เอ่ยขึ้นก่อนที่ยักษาจะมาปรากฏตัวตรงหน้าเขา
"วันนี้เป็นวันตายของนายแล้วทศคินทร์"พูดจบพิเชียรก็พุ่งเข้าหาทศคินทร์ซึ่งเจ้าตัวไม่ทันตั้งหลักทำให้หลังกระแทกกับก้อนหินจนแตกระเอียดสองมือของเขาค่อยๆผลักพิเชียรออกก่อนจะพุ่งเข้าบีบคอเขาอย่างรวดเร็ว
"ฉันจะให้โอกาสนาย!พิเชียร"
"ฉันไม่ต้องการ!"พูดจบพิเชียรก็กัดเข้าที่แขนของทศคินทร์ก่อนจะดึงจนเนื้อหลุดออกมา
"เนื้อนายนี่มันอร่อนจริงๆนะทศคินทร์แล้วหัวใจนายล่ะจะอร่อยไหมนะ"พิเชียรหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั้งทศคินทร์ค่อยๆรวบรวมแรงพุ่งเข้าผลักเขาจนกระเด็นไปติดต้นไม้
"ฉันไม่อยากสู้กับพวกเดียวกันหรอกนะ!"พูดจบทศคินทร์ก็วิ่งไปทางหน้าผาอย่างรวดเร็วและหวังว่าพิเชียรจะเลิกตามแต่ผิดคาดเพราะพิเชียรยังตามมาแบบไม่ยอมลามือ
"นายหนีฉันไม่พ้นหรอกทศคินทร์!!"
………………………………………………………………
ตอนต่อไป>>
"ถึงวันตายของนายแล้วทศคินทร์!"ราพณ์เล็งศรมาทางทศคินทร์สริญดาที่พึ่งวิ่งมามองอย่างตกใจก่อนจะเข้าไปยืนขวางระหว่างราพณ์กับทศคินทร์เอาไว้
"ถอยไปสริญดา!"ราพณ์ตะเบ็งเสียงแต่สริญดากับส่ายหัวไปมา
"คุณจะทำร้ายเขานี่คะใจเย็นๆนะคะคุณราพณ์!"สริญดาพูดพลันพิเชียรพุ่งขึ้นมาจับทั้งทศคินทร์และสริญดาเหวี่ยงตกหน้าผาไป
"สริญดา!!"
"คุณราพณ์!"สริญดาอุทานขึ้นก่อนจะรีบบึ่งไปเปิดประตูห้องน้ำแต่ก็ไม่พบใครสักคน
"ยัยริญเอ๊ย!เผลอหลับไปได้ไงเนี่ยแล้วนี่คุณราพณ์เขาหายไปไหนนะบาดเจ็บอยู่แท้ๆ"สริญดาก่นด่าตัวเองก่อนจะเหลือบมองออกไปทางหน้าต่างก็พบว่ามีทางเดินเข้าไปในป่าอีก
"หรือว่า"สริญดาพึมพำพร้อมกับวิ่งออกมาข้างนอกแล้วมุ่งหน้าไปตามทางเดินจนมาหยุดที่ทุ่งหญ้ากว้างๆพร้อมผู้ชายหนึ่งคนที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น
"คุณราพณ์คะ"สริญดาเอ่ยขึ้นก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปและนั่งลงข้างๆราพณ์
"ที่นี่...."
"ที่นี่..เป็นผมฝังกระดูกพ่อกับแม่ไว้"ราพณ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาดวงตาดูเศร้าสร้อยเมื่อเอ่ยถึงผู้ให้กำเนิดที่ล่วงลับไปแล้ว
"ผมรู้สึกว่าเมื่อวานผมยังอยู่กับพวกเขา..ผมทำให้พวกเขาต้องตาย..เหมือนกับที่คุณกำลังเผชิญ...เพราะผม"
"คุณไม่ได้ตั้งใจนี่คะคงไม่มีใครอยากมีศัตรูและอยากทำให้คนอื่นเดือดร้อนหรอกค่ะ"
"โลกใบนี้มันโหดร้ายกว่าที่คุณคิดนะสริญดา..ผมทำให้คุณเกือบตายคุณยังจะมาพูดปลอบใจผมเพื่ออะไร!"
"ฉันก็แค่อยากช่วยคุณ..อยากให้คุณสบายใจแล้วก็มีความสุขคุณเชื่อฉันเถอะนะคะคุณราพณ์.."
"คุณจะไปเข้าใจอะไร!เรื่องทั้งหมดมันก็เพราะคุณนั่นแหละสริญดา!"ราพณ์ลุกพรวดขึ้นก่อนจะลืมตัวว่าได้รับบาดเจ็บทำให้เกิดแผลฉีกจนเขาร้องออกมา
"คุณราพณ์!"สริญดารีบลุกขึ้นมาจับแขนของเขาก่อนจะถูกเขาสะบัดแขนใส่เธอจนหญิงสาวล้มลงไปกับพื้น
"สริญดา"ราพณ์รีบคุกเข่าลงมาโอบสริญดาก่อนจะเข้าไปในแววตาของหญิงสาว
"คุณโกรธอะไรฉันหรือเปล่าคะทำไมถึงทำแบบนี้"สริญดาถามน้ำเสียงเรียบๆจนสีหน้าของชายหนุ่มค่อยๆเปลี่ยนไป
"เปล่่า"ราพณ์ตอบพลันลุกขึ้นสริญดาจึงลุกตาม
"เลิกตามผมสักที!"ราพณ์ตวาดก่อนหันหน้าจะเดินกลับเข้าบ้าน
"มีอะไรคุยกับฉันได้นะคะ"สริญดาพูดพร้อมร่างกายของชายหนุ่มหยุดชะงักลงเขาค่อยๆหันมาหาสริญดาหญิงสาวยังยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนโดยไม่มีทีท่าว่าโกรธเขาเลยแม้แต่น้อย
"คุณ...."
ราพณ์ก้มหน้าลงแววตาแสดงความเสียใจออกมาสริญดามองเขาอย่างเห็นใจก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือของเขาเอาไว้ทั้งสองสบตากันก่อนจะราพณ์จะดึงสริญดาเข้ามากอดพร้อมกับหลั่งน้ำตาที่เขาอัดอั้นตันใจมานานออกมา
"ผมไม่เหลืออะไรเลยสริญดา"
"ใครบอกล่ะคะถ้าไม่มีใครฉันก็จะอยู่เคียงข้างคุณเอง"สริญดาพูดก่อนจะกอดปลอบใจราพณ์เขารู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่กับเธอความรู้สึกอยากปกป้องอยากดูแลมันคืออะไรกันนะ!
………………………………………………………………
สายตาอันคมกริบจับจ้องไปที่กระดาษตรงหน้าอย่างเหม่อลอยรูปดอกกุหลาบสีดำทำให้เจ้าของภาพอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ภาพในวันวานย้อนกลับเข้ามาอีกครั้ง
"คุณวาดอะไรอยู่หรือ"ชายหนุ่มขยับริมฝีปากถามก่อนจะเห็นหญิงสาวที่กำลังจับพู่กันวาดภาพอย่างขะมักเขม้นมองค้อนมาทางเขา
"คุณนี่ก่อกวนจริงๆนะคะฉันพึ่งวาดเสร็จพอดีเลย.."สาวน้อยวัย17ยิ้มก่อนจะนำรูปดอกกุหลาบให้กับชายหนุ่ม
"ดอกกุหลาบสีดำ"
"ค่ะ"
"มันดีตรงไหนทำไมคุณถึงไม่วาดสีแดงหรือสีขาว"
"ก็สีดำมันมีความหมายที่ฉันชอบนี่คะ"
"ความหมายอะไร?"
"ไม่บอกหรอกค่ะแล้วสักวันคุณจะรู้"
"แกล้งผมหรือ"
"ค่ะ"สาวน้อยพยักหน้าก่อนจะถูกคนตัวใหญ่ดึงเข้าไปกอดแล้วหอมเข้าที่แก้มของเธอ
"ขี้โกงนี่คะ"
"คุณตั้งหาก.."ชายหนุ่มคลี่ยิ้มก่อนจะกอดหญิงสาวในอ้อมแขนอย่างหนาแน่น
ก๊อกๆๆ!!!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มที่กำลังจมอยู่ในห้วงของอดีตรู้สึกตัวขึ้นมา
"มัศยา"ทศคินทร์เอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มออกมา
"สายแล้วนะคะเดี๋ยวกระทงก็หมดพอดี"
"ผมขอโทษนะที่สาย"ทศคินทร์คลี่ยิ้มออกมาก่อนจะเดินนำหน้าออกไป
"ยักษ์อะไรเอาแต่ใจชะมัด"มัศยาพูดก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับเดินตามทศคินทร์ออกไป
………………………………………………………………
ณ งานลอยกระทง
"ว้าวสวยจังเลยค่ะ"สริญดายิ้มออกมาก่อนจะวิ่งไปดูบริเวณรอบๆงานอย่างตื่นเต้น
"คุณทำเหมือนกับไม่เคยมาเลยนะ"ราพณ์พูดก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่ไว้ในกางเกง
"นานๆทีน่ะค่ะส่วนมากฉันจะลอยกระทงอยู่ที่บ้าน"สริญดาตอบก่อนจะหันไปมองดูแสงไฟตามงานอย่างตื่นเต้น
"วันนี้คุณเต็มที่เลยนะผมโทรบอกแม่ครูให้เรียบร้อยแล้วเดี๋ยวผมเป็นเจ้ามือเลี้ยงขนมคุณเอง"
"พูดแล้วห้ามคืนคำนะคะ"สริญดายิ้มพลันราพณ์เดินมาจับมือเธอพร้อมกับพาเข้าไปในงานจนมาถึงท่าน้ำ
"อธิษฐานตามสบายนะครับ"ราพณ์ยิ้มซึ่งสริญดาก็ยิ้มตอบพร้อมกับหลับตาลงสักพักก็ลืมตาขึ้น
"เรียบร้อยแล้วค่ะ"สริญดาพูดก่อนจะปล่อยกระทงลงไปที่บึงน้ำพร้อมกับราพณ์
อีกฟากของงาน
ทศคินทร์นั่งเอนหลังอย่างสบายตัวเพราะมีลมพัดอ่อนๆที่ๆเขานั่งไม่มีผู้คนเพราะอยู่อีกฟากนึงของบึงและแถวนั้นเป็นป่าเสียส่วนใหญ่ทำให้ไม่ค่อยมีคนมานั่งแถวนั้นนัก
"เฮ้อ!"ทศคินทร์ผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะมองไปอีกฟากของบึงน้ำที่มีเสียงไฟระยิบระยับสายตาเริ่มเหม่อลอยอีกครั้งก่อนที่จะสังเกตุเห็นด้วยกระทงใบเล็กๆใบหนึ่งลอยมาติดอยู่ตรงหน้าเขาทศคินทร์ขมวดคิ้วก่อนจะหยิบกระทงขึ้นมา
"เหรียญบาทก็ไม่ใส่"ทศคินทร์พูดอย่างขบขันก่อนทำท่าจะวางลงแต่ก็พบกระดาษแผ่นเล็กๆวางอยู่ในกระทงเขาจึงหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน
"ขอให้ทุกคนมีความสุข..ใครจะซื่อบื้อได้ถึงขนาดนี้นะ"ทศคินทร์พูดอย่างขบขันพลันได้ยินเสียงคนเดินมาจากหลังพุ่มไม้
"คุณซื้อของช้าจังนะมัศยา"ทศคินทร์ตะโกนแต่ก็ไร้เสียงตอบกลับเขาจึงวางกระทงลงและหันไปเผชิญหน้ากับบุคคลปริศนาหลังต้นไม้ใหญ่
"คิดว่าฉันคือมัศยาหรือ..ทศคินทร์"เสียงดังแว่วออกมาจากต้นไม้ทศคินทร์แสดงแววตาแข็งกร้าวออกมาก่อนจะกระตุกยิ้ม
"ฉันรู้ว่านายมาทำไม...พิเชียร"ทศคินทร์เอ่ยขึ้นก่อนที่ยักษาจะมาปรากฏตัวตรงหน้าเขา
"วันนี้เป็นวันตายของนายแล้วทศคินทร์"พูดจบพิเชียรก็พุ่งเข้าหาทศคินทร์ซึ่งเจ้าตัวไม่ทันตั้งหลักทำให้หลังกระแทกกับก้อนหินจนแตกระเอียดสองมือของเขาค่อยๆผลักพิเชียรออกก่อนจะพุ่งเข้าบีบคอเขาอย่างรวดเร็ว
"ฉันจะให้โอกาสนาย!พิเชียร"
"ฉันไม่ต้องการ!"พูดจบพิเชียรก็กัดเข้าที่แขนของทศคินทร์ก่อนจะดึงจนเนื้อหลุดออกมา
"เนื้อนายนี่มันอร่อนจริงๆนะทศคินทร์แล้วหัวใจนายล่ะจะอร่อยไหมนะ"พิเชียรหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั้งทศคินทร์ค่อยๆรวบรวมแรงพุ่งเข้าผลักเขาจนกระเด็นไปติดต้นไม้
"ฉันไม่อยากสู้กับพวกเดียวกันหรอกนะ!"พูดจบทศคินทร์ก็วิ่งไปทางหน้าผาอย่างรวดเร็วและหวังว่าพิเชียรจะเลิกตามแต่ผิดคาดเพราะพิเชียรยังตามมาแบบไม่ยอมลามือ
"นายหนีฉันไม่พ้นหรอกทศคินทร์!!"
………………………………………………………………
ตอนต่อไป>>
"ถึงวันตายของนายแล้วทศคินทร์!"ราพณ์เล็งศรมาทางทศคินทร์สริญดาที่พึ่งวิ่งมามองอย่างตกใจก่อนจะเข้าไปยืนขวางระหว่างราพณ์กับทศคินทร์เอาไว้
"ถอยไปสริญดา!"ราพณ์ตะเบ็งเสียงแต่สริญดากับส่ายหัวไปมา
"คุณจะทำร้ายเขานี่คะใจเย็นๆนะคะคุณราพณ์!"สริญดาพูดพลันพิเชียรพุ่งขึ้นมาจับทั้งทศคินทร์และสริญดาเหวี่ยงตกหน้าผาไป
"สริญดา!!"
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ธ.ค. 2558, 23:38:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ธ.ค. 2558, 23:38:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 1174
| << แผนการร้าย | ติดเกาะ >> |
AThousandYears 4 ธ.ค. 2558, 23:40:36 น.
ขอโทษนะคะที่หายไปนานไรเตอร์ไปสัมนาที่โคราชมาจ้าเลยไม่ได้อัพนานเลยยกโทษให้ไรเตอร์เถอะน๊ารับรองว่านิยายเรื่องนี้อัพจนจบแน่นอนจ้าขอโทษจริงๆน๊าตอนนี้จะกลับมาอัพเหมือนเดิมแล้วนะคะ
ขอโทษนะคะที่หายไปนานไรเตอร์ไปสัมนาที่โคราชมาจ้าเลยไม่ได้อัพนานเลยยกโทษให้ไรเตอร์เถอะน๊ารับรองว่านิยายเรื่องนี้อัพจนจบแน่นอนจ้าขอโทษจริงๆน๊าตอนนี้จะกลับมาอัพเหมือนเดิมแล้วนะคะ
