เล่ห์รักสาวนักพิสูจน์อักษร (ใช้ชื่อนี้ไปก่อนค่ะ)
เล่ห์รัก สาวนักพิสูจน์อักษร
พีระดาสาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบสี่ที่ไม่ได้สวมแว่นตาหนาเตอะ แต่เธอใส่คอนแทคเลนส์แฟชั่นและสวมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาทำงานเป็นหัวหน้าทีมพิสูจน์อักษรให้กับสำนักพิมพ์นิยายชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเพราะเรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรง เธอเกิดตกหลุมรักนักเขียนหนุ่มเจ้าของนามปากกาเมาคลี ที่เธอได้รับมอบหมายพิสูจน์อักษรให้เขาอยู่บ่อยครั้งจนหลงคิดไปว่าเขาคงเป็นชายหนุ่มใจดีสุดแสนโรแมนติกเหมือนดั่งนิยายรักอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ผ่านปลายปากกาเอาล่ะถ้าเธอจะเลือกใครมาเป็นแฟนตัวจริงสักทีขอให้ได้เขาคนนี้เถิดสาธุ…
แต่แล้วความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อภาคินัยเป็นผู้ชายโมโหร้าย เอาแต่ใจ และมือไวเป็นที่หนึ่งเขารู้มาจากเพื่อนซี้ที่ทำงานวาดภาพปกนิยายว่ามีหญิงสาวแอบคลั่งไคล้เขาเอามากๆ ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงใบหน้าแสนเฉิ่มและยิ้มหยันประกาศสียงดังว่าแม่สาวนักพิสูจน์อักษรแสนเฉิ่มแบบนั้นเขาไม่มีวันสนใจและเธอคงไม่มีวันได้แอ่มเขาอย่างแน่นอนแม้แต่ขาอ่อนขาวๆ ของเขาเธอก็คงไม่มีวันได้เห็น
แต่คำพูดทั้งหมดนั้นมันบังเอิญไปเข้าสองหูของพีระดา หญิงสาวควันออกหูภาพพระเอกในใจของเขาถูกลดเกรดให้เป็นเพียงตัวร้ายในทันที ให้ตายเถอะชาตินี้เธอสาบานเลยว่าจะต้องพาเขาขึ้นเตียงกับเธอให้ได้จากนั้นก็จะเขี่ยเขาลงจากเตียงน้ำตาของนายภาคินัยจะต้องเช็ดหัวเข่า
ภาคินัยเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เขามันเป็นคาสโนว่าตัวร้ายที่ไม่ค่อยจะมีใครรู้นักว่าอีกด้านหนึ่งเขาเป็นนักเขียนชื่อดัง เขาใช้ประสบการณ์ในการร่วมรักกับสาวๆ หลายคนซึ่งพวกหล่อนเต็มใจ แล้วนำประสบการณ์มาบรรยายในบทเลิฟซีนที่เขาเขียนจนนักอ่านบางคนนั้นติดอกติดใจเคลิบเคลิ้มไปกับแต่ละฉากแต่ละตอนและที่สำคัญมันแทบจะไม่เคยซ้ำกันเลย
แต่แล้วเมื่อวันหนึ่งหัวใจของเขามันแทบจะหยุดเต้นเมื่อเพื่อนสนิทชวนไปดูงานแฟชั่นโชว์ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เขาพบนางแบบสาวคนสวยดาวดวงใหม่ประดับวงการเธอช่างน่ารักถูกใจเขาจนคิดอยากจะจีบเธอเอามาเป็นคู่ชีวิตจริงๆ ให้ตายถ้าทำได้เขาอยากจะอุ้มเธอลงมาจากแคตวอล์กและไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย( ที่สำคัญเธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเคยเห็นเธอครั้งหนึ่งแล้วเมื่อสองปีก่อนที่ขายร้านขายรองเท้าแบรนด์ดังถึงกับเอาเธอมาจินตนาการเป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกของเขา)
ชายหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อจู่ๆหญิงสาวที่แอบหมายปองก็พาตัวมาสนิทกับเขาจนภาคินัยเห็นสวรรค์รอยู่รำไรข้างหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องเจ็บปวดและเสียหน้าอย่างแรง เมื่อพีระดาบอกว่าเธอสนใจเพื่อนเขาต่างหากนั่นคื่อเวหา เพื่อนที่สนิทที่สุดของภาคินัย
ส่วนเขานั่นเหรอมันก็เป็นแค่สะพานให้เธอเดินข้ามไปเท่านั้น และแล้วเธอก็ไปคบกับเพื่อนของเขาอย่างเปิดเผยทำให้ภาคินัยรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ว่าทำไมเธอถึงแอบส่งสายตามายั่วยวนเขาอยู่บ่อยๆเวลาเพื่อนเขาเผลอ มันยังไงกันแน่หรือแม่นางแบบสาวผู้เร่าร้อนคนนี้คิดจะจับปลาสองมือ ได้สิในเมื่อหล่อนอยากจะทำตัวเป็นแม่ปลาไหลเขาก็จะเป็นใบข่อย เขาจะจัดการรีดเมือกให้หล่อนหมดโอกาสลื่นไหลไปหาใครต่อใครได้อีก เพราะหล่อนต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
+++++++++++++++++++++++++++++
พีระดาสาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบสี่ที่ไม่ได้สวมแว่นตาหนาเตอะ แต่เธอใส่คอนแทคเลนส์แฟชั่นและสวมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาทำงานเป็นหัวหน้าทีมพิสูจน์อักษรให้กับสำนักพิมพ์นิยายชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเพราะเรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรง เธอเกิดตกหลุมรักนักเขียนหนุ่มเจ้าของนามปากกาเมาคลี ที่เธอได้รับมอบหมายพิสูจน์อักษรให้เขาอยู่บ่อยครั้งจนหลงคิดไปว่าเขาคงเป็นชายหนุ่มใจดีสุดแสนโรแมนติกเหมือนดั่งนิยายรักอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ผ่านปลายปากกาเอาล่ะถ้าเธอจะเลือกใครมาเป็นแฟนตัวจริงสักทีขอให้ได้เขาคนนี้เถิดสาธุ…
แต่แล้วความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อภาคินัยเป็นผู้ชายโมโหร้าย เอาแต่ใจ และมือไวเป็นที่หนึ่งเขารู้มาจากเพื่อนซี้ที่ทำงานวาดภาพปกนิยายว่ามีหญิงสาวแอบคลั่งไคล้เขาเอามากๆ ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงใบหน้าแสนเฉิ่มและยิ้มหยันประกาศสียงดังว่าแม่สาวนักพิสูจน์อักษรแสนเฉิ่มแบบนั้นเขาไม่มีวันสนใจและเธอคงไม่มีวันได้แอ่มเขาอย่างแน่นอนแม้แต่ขาอ่อนขาวๆ ของเขาเธอก็คงไม่มีวันได้เห็น
แต่คำพูดทั้งหมดนั้นมันบังเอิญไปเข้าสองหูของพีระดา หญิงสาวควันออกหูภาพพระเอกในใจของเขาถูกลดเกรดให้เป็นเพียงตัวร้ายในทันที ให้ตายเถอะชาตินี้เธอสาบานเลยว่าจะต้องพาเขาขึ้นเตียงกับเธอให้ได้จากนั้นก็จะเขี่ยเขาลงจากเตียงน้ำตาของนายภาคินัยจะต้องเช็ดหัวเข่า
ภาคินัยเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เขามันเป็นคาสโนว่าตัวร้ายที่ไม่ค่อยจะมีใครรู้นักว่าอีกด้านหนึ่งเขาเป็นนักเขียนชื่อดัง เขาใช้ประสบการณ์ในการร่วมรักกับสาวๆ หลายคนซึ่งพวกหล่อนเต็มใจ แล้วนำประสบการณ์มาบรรยายในบทเลิฟซีนที่เขาเขียนจนนักอ่านบางคนนั้นติดอกติดใจเคลิบเคลิ้มไปกับแต่ละฉากแต่ละตอนและที่สำคัญมันแทบจะไม่เคยซ้ำกันเลย
แต่แล้วเมื่อวันหนึ่งหัวใจของเขามันแทบจะหยุดเต้นเมื่อเพื่อนสนิทชวนไปดูงานแฟชั่นโชว์ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เขาพบนางแบบสาวคนสวยดาวดวงใหม่ประดับวงการเธอช่างน่ารักถูกใจเขาจนคิดอยากจะจีบเธอเอามาเป็นคู่ชีวิตจริงๆ ให้ตายถ้าทำได้เขาอยากจะอุ้มเธอลงมาจากแคตวอล์กและไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย( ที่สำคัญเธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเคยเห็นเธอครั้งหนึ่งแล้วเมื่อสองปีก่อนที่ขายร้านขายรองเท้าแบรนด์ดังถึงกับเอาเธอมาจินตนาการเป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกของเขา)
ชายหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อจู่ๆหญิงสาวที่แอบหมายปองก็พาตัวมาสนิทกับเขาจนภาคินัยเห็นสวรรค์รอยู่รำไรข้างหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องเจ็บปวดและเสียหน้าอย่างแรง เมื่อพีระดาบอกว่าเธอสนใจเพื่อนเขาต่างหากนั่นคื่อเวหา เพื่อนที่สนิทที่สุดของภาคินัย
ส่วนเขานั่นเหรอมันก็เป็นแค่สะพานให้เธอเดินข้ามไปเท่านั้น และแล้วเธอก็ไปคบกับเพื่อนของเขาอย่างเปิดเผยทำให้ภาคินัยรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ว่าทำไมเธอถึงแอบส่งสายตามายั่วยวนเขาอยู่บ่อยๆเวลาเพื่อนเขาเผลอ มันยังไงกันแน่หรือแม่นางแบบสาวผู้เร่าร้อนคนนี้คิดจะจับปลาสองมือ ได้สิในเมื่อหล่อนอยากจะทำตัวเป็นแม่ปลาไหลเขาก็จะเป็นใบข่อย เขาจะจัดการรีดเมือกให้หล่อนหมดโอกาสลื่นไหลไปหาใครต่อใครได้อีก เพราะหล่อนต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
+++++++++++++++++++++++++++++
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 4
ตอนที่ 4
พีระดากำลังก้มๆ เงยๆทำอาหารอยู่ในครัว เธอเป็นคนชอบทำอาหารและมีความสุขมากเมื่อคนที่เธอทำอาหารให้เขากินมันจนหมด
“ว่าไงจ้ะ น้องสาวคนสวยวันนี้ทำอะไรกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบ้านเลย”
“สเต๊กพริกไทยดำค่ะ พี่อิน”
อริอินมองสเต๊กที่น้องสาวกำลังจัดลงในจานและตกแต่งอย่างสวยงาม “น่ากันจัง ใครได้เราไปเป็นภรรยานี่โชคดีจริงๆ นะ ใครจะไปเชื่อว่าสาวเปรี้ยวแบบเธอจะมีฝีไม้ลายมือในการทำอาหารกับเขาด้วย”
“นี่หรอกด่าหรือว่าชมกันแน่นคะ” พีระดาหันมายิ้ม
“ก็ทั้งสองอย่าง” อรอินหัวเราะเบาๆ “ว่าแต่คุกกี้ช็อคชิพวันนั้นเพื่อนว่าไงบ้างล่ะ”
ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของพีระดาเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที “มันกลายเป็นคุกกี้สีเลือดไปแล้วล่ะค่ะ”
อรอินตีสีหน้าว่างง หมายความว่าไง?
พีระดานิ่งเงียบ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“เออ...พี่อินพี่ว่ายังไงคะที่มีโมเดลลิ่งมาติดต่อให้ดาไปเป็นนางแบบในสังกัด”
“รายได้ก็ดี แถมมันยังทำให้ดามีโอกาสก้าวหน้า ดีไม่ดีอาจจะมีผู้จัดติดต่อไปเล่นหนัง เล่นละครอีก พี่ไม่อยากขัดขวางดาหรอกจ้ะ”
“แล้วใครจะช่วยงานพี่อินล่ะคะ”
“พิสูจน์อักษรหาคนทำยากก็จริง เพราะต้องเป็นคนที่รักงานนี้จริงๆถึงจะทำได้ แต่พี่คิดว่าถึงเวลาก็คงหาคนทำแทนได้ แต่ถ้าดาอยากทำไปด้วยก็ทำฟรีแลนซ์ให้พี่ได้นี่ ทำไมกลัวไม่ได้พิสูจน์อักษรให้คุณเมาคลีเหรอ”
คนเป็นพี่หยอกเล่นไม่คิดว่าจะแทงใจดำ “พี่อินจำเอาไว้นะคะว่าถ้าเป็นต้นฉบับของนายคนนั้น ดาจะไม่ตรวจให้เด็ดขาดให้คนอื่นทำเถอะค่ะ”น้ำเสียงกระเง้ากระงอด
“ทำไมล่ะนักเขียนในดวงใจไม่ใช่เหรอ ตัวจริงเขาก็หล่อนะ พี่เคยเชิญเขามาแจกลายเซ็นในงานสัปดาห์หนังสือคิวขอลายเซ็นต์ยาวแทบจะถึงสถานีรถไฟฟ้า”
“พี่อินเวอร์ไปแล้วค่ะ ถึงจะให้หล่อแบบเทพบุตรลงมาจากสวรรค์ดาก็จะไม่มอง”
อรอินงงกับท่าทีแปลกๆของน้องสาว “เป็นอะไรไปยัยดาไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย”
“ช่างเถอะค่ะ อย่าพูดถึงนายคนนี้ให้ดาฟังอีกละกันเดี๋ยวจะพาลกินอะไรไม่ลง”จากนั้นหญิงสาวก็เดินถือจานสเต๊กออกไปจัดที่โต๊ะอาหาร
“เป็นอะไรมากไหม ยัยคนนี้” อรอินมองตามร่างบางของน้องสาว
+++++++++++++++++++
สามเดือนผ่านไป
“ตกลงแกอยู่ตรงไหนแล้ววะไอ้คลี ฉันรอแกอยู่ที่หน้างานแล้วนะ”
“ใจเย็นๆสิไอ้เวหา ฉันกำลังจอดรถอยู่ ชวนมางานอะไรก็ไม่ชวน ชวนมางานเดินแบบ”
คลีตัดสายและบ่นอุบ เขาชอบผู้หญิงสวยๆ รวมถึงนางแบบก็จริงแต่เขาไม่ชอบดูการเดินแบบสักเท่าไหร่ สิ่งที่เขามองเวลาดูพวกนางแบบสาวๆขายาวๆสวยๆเดินก็คือเรือนร่างอรชรกับหน้าตาสวยแปลกของพวกหล่อน ไอ้พวกเสื้อผ้าสไตล์แปลกๆทั้งหลายจากห้องเสื้อดังๆราคาตัวละหลักหมื่นจนไปถึงหลักแสนหลักล้านก็ยังมี เขาอยากรู้นักว่าบางชุดมันสวมใส่ได้จริงๆหรือเปล่าขืนใส่ออกมาเดิมตามถนนคนคงคิดว่าบ้า แต่คิดอีกครั้งบางทีตัวเขาเองอาจจะรสนิยมดีไม่ดีพอก็ได้ ถึงมองว่าเสื้อผ้าพวกนั้นไม่สวยคลีหัวเราะให้กับความคิดตัวเอง แต่เขาก็ยอมรับว่าอย่างบางห้องเสื้อก็ทำเสื้อผ้าออกมาได้สวยจริงๆ และนำไปสวมใส่ในชีวิตประจำวันได้จริง
“ฉันก็ไม่อยากชวนแกมา ไม่อยากหาเหาใส่หัวหรอกแต่โดนบังคับโว้ย” เวหายืนบ่นอยู่คนเดียวท่ามกลางแขกเหรื่อในชุดหรูเลิศที่ต่างกำลังทยอยเดินเข้างาน หน้างานจัดโซนทางเข้าไว้สำหรับแขกวีไอพี และบุคคลทั่วไปเอาไว้แต่ในมือของเวหามีบัตรเชิญระดับแขกวีไอพีอยู่สองใบ สายตาเขากวาดมองไปรอบๆ มีทั้งคนดัง ดารา นางแบบ รวมถึงพวกไฮโซงานนี้ไม่ใช่ธรรมดาจริงๆ
ไฟจากสปอร์ตไลท์บนเวทีค่อยๆดับลงก่อนที่แสงไฟจะสาดส่องมาบนรันเวย์
“ชวนมาดูอะไรก็ไม่รู้น่าเบื่อจะตายไป” คลียังบ่นไม่เลิก แต่เขาไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังเดินมาตกหลุมพรางของใครบางคนที่มั่นอกมั่นใจว่าเขาจะต้องตกหลุมที่เธอขุดเอาไว้อย่างแน่นอน
นางแบบหุ่นบางแต่ละนางก้าวเดินด้วยท่าทีมั่นใจออกมาทีละคน แต่ทว่าสายตาของคลีดูจะจับจ้องที่เรือนร่างของพวกเธอมากกว่าชุดที่พวกเธอสวมใส่
“นี่ไอ้คลีฉันรู้นะว่าแกมองแต่ไม้แขวนเสื้อ ไม่ยอมดูเสื้อผ้าที่เขานำเสนอเลย นี่ห้องเสื้อดังเชียวนะมีเงินก็ไม่ใช่จะซื้อบัตรได้”
“ก็ฉันชอบไม้แขวนเสื้อมากกว่าเสื้อผ้านี่หว่า”คลียักคิ้วให้เพื่อนรัก
“ดูมันตอบ เจ้าของงานเขาคงปลื้มน่าดูหากได้ยินคำพูดของแก”เวหาบ่น
แต่สักพักหนึ่งเมื่อการเดินแบบผ่านไปครึ่งทาง เวหาก็เห็นสายตาของคลีค้างอยู่บนแคทวอล์ก เขาจ้องไปที่นางแบบนางหนึ่งอย่างตะลึงงัน
เวหาลอบยิ้มและตบไหล่เพื่อนเบาๆ ถึงกับตะลึงขนาดนั้นเชียวเหรอเพื่อน
สายตาเจ้าเล่ห์ของคลียังคงจับจ้องที่เรือนกายนางแบบคนสวยอย่างไม่ลดละ ชุดราตรีเข้ารูปสีทองแวววับดูสว่างไสวโดดเด่นไปทั่วเวที คอเว้าลึกอวดอกอวบขาวโผล่พ้นคอเสื้ออย่างพองาม“คุณเขมสวยจริงๆ สวยกว่าใครบนแคทวอล์ค”เหมือนนางแบบสาวจะมองเห็นคลีเข้าแม้หล่อนจะเดินแบบอยู่บนเวทีแต่ก็ไม่วายส่งสายตามามองคลี ส่วนคลีเองเขารู้แล้วว่าหลังจบงานนี้เขาควรจะทำอะไร
ใช่โทรนัดเขมมิกา และชวนเธอไปหาความสุขที่คอนโดหรูของเขา รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นมา
เวหามีแววประหวั่นใจ ใช่เขมมิกานางแบบชื่อดังมาในงานนี้ด้วย แล้วเขาก็พอจะรู้ว่าเจ้าหล่อนแอบกิ๊กกับเจ้าคลีอยู่ลับๆ แล้วงานนี้จะสำเร็จตามที่ใครบางคนคาดหวังไว้หรือเปล่า
“นายไม่บอกฉันวะว่างานนี้คุณเขมมาร่วมเดินแบบด้วย ฉันจะได้เตรียมช่อดอกไม้มาให้เธอ”
แต่เมื่อการเดินแบบผ่านไปสักพักจนถึงโชว์ชุดสุดท้าย ชุดฟินาเล่ ที่ใครๆ ต่างรอคอย นางแบบสาวสวยหน้าใหม่ที่ห้องเสื้อดังต้องการจะปั้นเธอ สะกดทุกสายตาให้จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าและชุดที่เธอสวมใส่แต่เพียงผู้เดียวใบหน้าสวยล้ำหวานละมุนละไมแต่แฝงด้วยความคมอย่างประหลาดซึ่งความสวยแบบไม่มีที่ติของเธอนับว่าหาตัวจับยากยิ่ง ยามเธอเดินชายกระโปรงผ้าเนื้อนุ่มจะพลิ้วไหวไปรอบๆเรียวขายาว ชุดราตรีสีมรกตที่ประดับด้วยมรกตรัดรึงเรือนร่างสมส่วนหาที่ติไม่ได้ยิ่งส่งเสริมให้พีระดางดงามดุจนางพญา บรรดาแขกในงานต่างปรบมือเสียงดังให้กับเธอและชุดของเธอ ก่อนที่นางแบบทั้งหลายจะเดินออกมารวมตัวกันอีกครั้ง
เวหายิ้มกว้างเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน “ค้างไปเลยเหรอเพื่อน” เหมือนนายคลีจะไม่ได้ยินคำพูดใดๆที่ออกจากปากเวหา
“คลี จะตาค้างอีกนานไหมวะ” เวหากระซิบ
จนชายหนุ่มได้สติแต่ก็ไม่วายจับจ้องหญิงสาวในชุดฟินาเล่บนเวที ไม่ใช่เพราะเธอสวยสะดุดตาเกินใคร ไม่ใช่เพราะค่ำคืนนี้เธอโดดเด่นในชุดฟินาเล่ แต่ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเขาหรอกว่าเมื่อได้พบ ผู้หญิงในฝันที่เขาเคยเห็นเธอที่ร้านขายร้องเท้าในห้างดังครั้งเดียวจนเก็บไปจินตนาการให้เป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกที่เขาลงมือเขียน และก็เป็นจุดกำเนิดให้เขาเข้ามายืนอยู่บนเส้นทางนักเขียนอย่างเช่นทุกวันนี้ ล้วนมาจากผู้หญิงบนเวทีคนนี้คนเดียว
“เวหา นางแบบในชุดฟินเนเล่ เธอเป็นใคร นายรู้ประวัติเธอบ้างไหม”
เวหายิ้มพราย “ทำไม นายสนใจเธอเหรอไหนบอกว่าบนแคทวอล์คไม่มีใครสวยเกินคุณเขมแล้วไงล่ะ”
ดูเหมือนคลีจะใจร้อนขึ้นมาทันที “อย่ามาเล่นลิ้น ตอบฉันมาว่านายรู้อะไรเกี่ยวกับเธอบ้าง”
เวหาไม่ตอบแต่อมยิ้มแทน ปล่อยให้คลีกระวนกระวายใจอยากรู้จักนางแบบสาวคนสวยอยู่อย่างนั้น “ว่ายังไง นายมีบัตรวีไอพีเข้างานมาได้ ก็แสดงว่าต้องรู้จักกับคนสำคัญในงานบ้างไม่ใช่เหรอ”คลีถามอย่างร้อนใจ
“อยากรู้จริงๆเหรอ ถ้าอยากรู้คืนนี้ไปงานปาร์ตี้ด้วยกันสิ”
เขารู้สึกอยากจะบีบคอไอ้เพื่อนรักนักคงเห็นว่าเขาอยากรู้จักกับเธอคนนั้น เลยอมพะนำไม่ยอมบอกเสียอย่างนั้น
“ปาร์ตี้อะไรวะ ก็บอกแล้วไงฉันถามว่านายรู้จักกับนางแบบคนนั้นไหมไม่ได้อยากไปงานปาร์ตี้”
เวหาไหวไหล่ “ก็ตามใจไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป แต่นางแบบคนนั้นเขาไปงานปาร์ตี้คืนนี้ด้วยนะ”
คลียิ้มกว้าง ตบบ่าเพื่อนรัก “แล้วก็ไม่บอกอมพะนำอยู่ได้”
เวหาลอบยิ้มเป็นไปตามแผนที่พีระดาวางไว้ แต่ก็รู้สึกอึดอัดหากไอ้เจ้าคลีรู้ว่าเขาร่วมแผนการด้วยมันจะโกรธเขามากแค่ไหนหากรู้ว่าพีระดากับเขานั้นรู้จักกันดีเพราะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ++++++++++++++++++++
ปาร์ตี้ริมสระน้ำหรูของไฮโซคนดัง เวหาและคลีพาความหล่อเหลาคนละแบบมาในงานๆ สาวๆมากหน้าหลายตามาจากหลายๆ วงการ มีทั้งไฮซ้อ ไฮโซ ดารา นางแบบ หรือแม้แต่เซเลบคน ดังใช่ว่าไม่มีใครรู้จักคลีแต่คนสวยใหญ่ที่ไม่ได้สนิทกับเขาเป็นการส่วนตัวก็จะรู้จักเขาในนามนักธุรกิจเจ้าของคอนโดหรู ที่มีคอนโดทั้งขายและให้เช่าในทำเลทองเป็นจำนวนมาก แต่เขาเป็นคนค่อนข้างเก็บตัวไม่ค่อยออกสังคม แต่ที่คนส่วนใหญ่แทบจะไม่รู้ก็คือนายคลีคนนี้แหละที่เป็นนักเขียนดังเจ้าของนามปากกาเมาคลี
“คุณคลี” สาวไฮโซทายาทเสื้อผ้าส่งออกเข้ามาทักคลีทันที “มางานนี้ด้วยเหรอคะแวนด้าไม่ค่อยเห็นคุณคลีออกงานเลย”หญิงสาวยิ้มหวานและส่งสายตาเย้ายวน
“ครับ มาเป็นเพื่อนเวหาน่ะครับ” เขาจิบไวน์เล็กน้อยดูเหมือนไม่อยากสนทนากับหญิงสาวมากนัก ก่อนจะเดินเลยไป
“หยิ่งนัก ถ้าไม่หล่อ ไม่รวย ก็ไม่ลดตัวลงมาทักหรอกย่ะ” หญิงสาวเบ้ปากจากนั้นเดินไปทักเจ้าของธุรกิจส่งออกเพชรชื่อดังแทน
คลีมองหาเพื่อนรักเวหาบอกเขาว่าจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำจากนั้นก็หายตัวไปนานเกือบครึ่งชั่วโมงทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายกับงานปาร์ตี้นี้เหลือเกิน แม้จะมีสาวน้อยสาวใหญ่หลายนางแอบส่งสายตาให้เขาก็ตาม คลีจึงขยับตัวเตรียมจะไปตามหาเพื่อน
“หายไปไหนของมัน ตกห้องน้ำตายไปแล้วมั้ง” คลีบ่นอย่างหัวเสีย และรู้สึกผิดหวังที่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่เขาต้องการพบหน้า
คลีเดินมาถึงหน้าห้องน้ำและเข้าไปตามเวหาถึงในห้องน้ำแต่ก็ไร้วี่แวว
“มันยังไงกันนะ เจอตัวล่ะน่าดู”
ชายหนุ่มไม่รีรอที่จะหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเพื่อน เมื่อปลายทางกดรับสาย
“อยู่ไหนวะ ฉันเดินหาแกจนทั่วงานแล้ว เบื่อจะตายอยู่แล้วเนี่ย”คลีบ่นใส่โทรศัพท์อย่างหงุดหงิด
“ขอโทษนะคะ คือว่าดิฉันไม่ใช่เจ้าของโทรศัพท์ แต่พอดีดิฉันพบมันตกอยู่ในงานปาร์ตี้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นเพื่อนกับเจ้าของโทรศัพท์รึเปล่าคะ”ปลายสายส่งเสียงหวานและแสดงตัวว่าเธอเป็นพลเมืองดีที่เก็บโทรศัพท์ได้
ชายหนุ่มรีบปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง“ใช่ครับ ผมเป็นเพื่อนของเจ้าของโทรศัพท์ที่คุณเก็บได้”
“ไม่ทราบว่าคุณมาในงานปาร์ตี้นี้ด้วยรึเปล่าคะ พอดีดิฉันได้ยินเพลงที่กำลังเปิดอยู่ในงานดังผ่านมาจากโทรศัพท์ด้วย”
“ถ้าคุณหมายถึงงานปาร์ตี้ริมสระน้ำคฤหาสน์ของคุณวิกรมก็ใช่ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นไม่ทราบว่าตอนนี้คุณอยู่ตรงไหนคะ ดิฉันจะได้นำโทรศัพท์ฝากไปคืนให้เจ้าของ”
“ตรงห้องโถงริมบันไดของคฤหาสน์ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นช่วยรอดิฉันอยู่ตรงนั้นสักครู่นะคะ”
“ได้สิครับ ด้วยความยินดี” คลีพูดจากนั้นปลายสายก็กดวาง
คลียืนมองภาพสีน้ำมันบนผืนผ้าใบซึ่งเจ้าของบ้านคงชื่นชอบกับภาพวาดแนวนี้ด้วยความสนใจและแอบบ่นในใจที่เพื่อนรักมาหายตัวไป เท่านั้นยังไม่พอยังทำโทรศัพท์หล่นหายอีกทำให้เขาไม่สามารถติดต่อได้ โทรศัพท์ของคลีดังขึ้นอีกครั้ง เขากำลังจะรับสายแต่ทว่า
“ไม่ต้องกดรับหรอกค่ะ ดิฉันโทรเข้าเบอร์ของคุณเองเพื่อจะได้แน่ใจว่าเป็นคนเดียวกับที่พูดสายด้วยกันเมื่อครู่นี้”
คลีรีบหันกลับมาดูและต้องพบว่า เส้นขนตามร่างกายของเขาต้องลุกชันไม่ใช่เพระความกลัวก็เธอนางแบบในชุดฟินเนเล่เมื่อหัวค่ำออกจะสดสวยหยาดฟ้ามาดิน แต่ที่ขนลุกเพราะความประหลาดใจ ความปลื้มปิติใจอย่างไม่คาดฝัน
“คุณเองเหรอครับ” เขาพูดช้าๆ ใบหน้าจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยล้ำของเธออย่างไม่วางตา
พีระดาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าคืนนี้เขาอยู่ในชุดสูทสากลที่หล่อมาก ผู้ชายไทยน้อยคนนักที่จะสวมใส่มันแล้วดูดีในความคิดของเธอ ริมฝีปากนุ่มเหยียดยิ้มออกอย่างเป็นมิตร
“พูดเหมือนกับว่าเคยพบดิฉันมาก่อน” ทั้งที่จริงพีระดารู้ดีว่าเขาและเธอเคยพบกันแล้วและเธอนี่แหละทีเอาโหลคุกกี้ฟาดหัวเขาจนต้องเย็บถึงยี่สิบเข็ม
คลีพูดไม่ออกจะให้บอกได้อย่างไรว่าเขาเคยพบเธอแล้วมาสองครั้ง ครั้งแรกที่ร้านขายรองเท้าและเธอทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปกลายมาเป็นนักเขียนดัง อีกครั้งเมื่อช่วงหัวค่ำเขาเห็นเธอเดินแบบชุดฟินเนเล่ และมันทำให้เขาต้องมาที่นี่และก็ไม่ผิดหวังเขาได้พบเธอจริงๆ
“เออ...เอ่อ ผมไปงานแสดงแฟชั่นโชว์เมื่อหัวค่ำ เห็นคุณเดินแบบในชุดฟินเนเล่ คุณสวยมากเลยนะครับ” คลีรู้สึกว่าเขาไม่เป็นตัวของตัวเอง มือแข็งแกร่งรู้สึกสั่นนิดๆ มันอยากจะคว้าร่างอรชรนั้นเข้ามากอดแนบอก อยากรู้จักว่าเธอเป็นใครและอยากพาเธอไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้
“ขอบคุณค่ะ คุณทำให้ฉันเขินรู้ตัวไหมคะ” นัยน์ตาแสนหวานส่งสายตาเย้ายวน
แต่ทว่าในทางตรงกันข้ามหญิงสาวสวยที่ยิ้มให้เขาจนหวานหยดคนนี้ ภายในใจเธอกำลังคิดสวนทางกลับคลีเธอวางแผนอยู่เงียบๆ เธอจะจัดการสั่งสอนผู้ชายเย่อหยิ่ง อวดดี นิสัยแย่อย่างเขา และสักวันเถอะเธอจะทำให้เขาขอขึ้นเตียงกับเธอให้ได้ จากนั้นเธอก็จะเขี่ยเขาลงมาให้ตกเตียง อยากรู้นักว่านายนักเขียนคนเก่งจะทำหน้ายังไง
++++++++++++++++++++++++++
พีระดากำลังก้มๆ เงยๆทำอาหารอยู่ในครัว เธอเป็นคนชอบทำอาหารและมีความสุขมากเมื่อคนที่เธอทำอาหารให้เขากินมันจนหมด
“ว่าไงจ้ะ น้องสาวคนสวยวันนี้ทำอะไรกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบ้านเลย”
“สเต๊กพริกไทยดำค่ะ พี่อิน”
อริอินมองสเต๊กที่น้องสาวกำลังจัดลงในจานและตกแต่งอย่างสวยงาม “น่ากันจัง ใครได้เราไปเป็นภรรยานี่โชคดีจริงๆ นะ ใครจะไปเชื่อว่าสาวเปรี้ยวแบบเธอจะมีฝีไม้ลายมือในการทำอาหารกับเขาด้วย”
“นี่หรอกด่าหรือว่าชมกันแน่นคะ” พีระดาหันมายิ้ม
“ก็ทั้งสองอย่าง” อรอินหัวเราะเบาๆ “ว่าแต่คุกกี้ช็อคชิพวันนั้นเพื่อนว่าไงบ้างล่ะ”
ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของพีระดาเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที “มันกลายเป็นคุกกี้สีเลือดไปแล้วล่ะค่ะ”
อรอินตีสีหน้าว่างง หมายความว่าไง?
พีระดานิ่งเงียบ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“เออ...พี่อินพี่ว่ายังไงคะที่มีโมเดลลิ่งมาติดต่อให้ดาไปเป็นนางแบบในสังกัด”
“รายได้ก็ดี แถมมันยังทำให้ดามีโอกาสก้าวหน้า ดีไม่ดีอาจจะมีผู้จัดติดต่อไปเล่นหนัง เล่นละครอีก พี่ไม่อยากขัดขวางดาหรอกจ้ะ”
“แล้วใครจะช่วยงานพี่อินล่ะคะ”
“พิสูจน์อักษรหาคนทำยากก็จริง เพราะต้องเป็นคนที่รักงานนี้จริงๆถึงจะทำได้ แต่พี่คิดว่าถึงเวลาก็คงหาคนทำแทนได้ แต่ถ้าดาอยากทำไปด้วยก็ทำฟรีแลนซ์ให้พี่ได้นี่ ทำไมกลัวไม่ได้พิสูจน์อักษรให้คุณเมาคลีเหรอ”
คนเป็นพี่หยอกเล่นไม่คิดว่าจะแทงใจดำ “พี่อินจำเอาไว้นะคะว่าถ้าเป็นต้นฉบับของนายคนนั้น ดาจะไม่ตรวจให้เด็ดขาดให้คนอื่นทำเถอะค่ะ”น้ำเสียงกระเง้ากระงอด
“ทำไมล่ะนักเขียนในดวงใจไม่ใช่เหรอ ตัวจริงเขาก็หล่อนะ พี่เคยเชิญเขามาแจกลายเซ็นในงานสัปดาห์หนังสือคิวขอลายเซ็นต์ยาวแทบจะถึงสถานีรถไฟฟ้า”
“พี่อินเวอร์ไปแล้วค่ะ ถึงจะให้หล่อแบบเทพบุตรลงมาจากสวรรค์ดาก็จะไม่มอง”
อรอินงงกับท่าทีแปลกๆของน้องสาว “เป็นอะไรไปยัยดาไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย”
“ช่างเถอะค่ะ อย่าพูดถึงนายคนนี้ให้ดาฟังอีกละกันเดี๋ยวจะพาลกินอะไรไม่ลง”จากนั้นหญิงสาวก็เดินถือจานสเต๊กออกไปจัดที่โต๊ะอาหาร
“เป็นอะไรมากไหม ยัยคนนี้” อรอินมองตามร่างบางของน้องสาว
+++++++++++++++++++
สามเดือนผ่านไป
“ตกลงแกอยู่ตรงไหนแล้ววะไอ้คลี ฉันรอแกอยู่ที่หน้างานแล้วนะ”
“ใจเย็นๆสิไอ้เวหา ฉันกำลังจอดรถอยู่ ชวนมางานอะไรก็ไม่ชวน ชวนมางานเดินแบบ”
คลีตัดสายและบ่นอุบ เขาชอบผู้หญิงสวยๆ รวมถึงนางแบบก็จริงแต่เขาไม่ชอบดูการเดินแบบสักเท่าไหร่ สิ่งที่เขามองเวลาดูพวกนางแบบสาวๆขายาวๆสวยๆเดินก็คือเรือนร่างอรชรกับหน้าตาสวยแปลกของพวกหล่อน ไอ้พวกเสื้อผ้าสไตล์แปลกๆทั้งหลายจากห้องเสื้อดังๆราคาตัวละหลักหมื่นจนไปถึงหลักแสนหลักล้านก็ยังมี เขาอยากรู้นักว่าบางชุดมันสวมใส่ได้จริงๆหรือเปล่าขืนใส่ออกมาเดิมตามถนนคนคงคิดว่าบ้า แต่คิดอีกครั้งบางทีตัวเขาเองอาจจะรสนิยมดีไม่ดีพอก็ได้ ถึงมองว่าเสื้อผ้าพวกนั้นไม่สวยคลีหัวเราะให้กับความคิดตัวเอง แต่เขาก็ยอมรับว่าอย่างบางห้องเสื้อก็ทำเสื้อผ้าออกมาได้สวยจริงๆ และนำไปสวมใส่ในชีวิตประจำวันได้จริง
“ฉันก็ไม่อยากชวนแกมา ไม่อยากหาเหาใส่หัวหรอกแต่โดนบังคับโว้ย” เวหายืนบ่นอยู่คนเดียวท่ามกลางแขกเหรื่อในชุดหรูเลิศที่ต่างกำลังทยอยเดินเข้างาน หน้างานจัดโซนทางเข้าไว้สำหรับแขกวีไอพี และบุคคลทั่วไปเอาไว้แต่ในมือของเวหามีบัตรเชิญระดับแขกวีไอพีอยู่สองใบ สายตาเขากวาดมองไปรอบๆ มีทั้งคนดัง ดารา นางแบบ รวมถึงพวกไฮโซงานนี้ไม่ใช่ธรรมดาจริงๆ
ไฟจากสปอร์ตไลท์บนเวทีค่อยๆดับลงก่อนที่แสงไฟจะสาดส่องมาบนรันเวย์
“ชวนมาดูอะไรก็ไม่รู้น่าเบื่อจะตายไป” คลียังบ่นไม่เลิก แต่เขาไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังเดินมาตกหลุมพรางของใครบางคนที่มั่นอกมั่นใจว่าเขาจะต้องตกหลุมที่เธอขุดเอาไว้อย่างแน่นอน
นางแบบหุ่นบางแต่ละนางก้าวเดินด้วยท่าทีมั่นใจออกมาทีละคน แต่ทว่าสายตาของคลีดูจะจับจ้องที่เรือนร่างของพวกเธอมากกว่าชุดที่พวกเธอสวมใส่
“นี่ไอ้คลีฉันรู้นะว่าแกมองแต่ไม้แขวนเสื้อ ไม่ยอมดูเสื้อผ้าที่เขานำเสนอเลย นี่ห้องเสื้อดังเชียวนะมีเงินก็ไม่ใช่จะซื้อบัตรได้”
“ก็ฉันชอบไม้แขวนเสื้อมากกว่าเสื้อผ้านี่หว่า”คลียักคิ้วให้เพื่อนรัก
“ดูมันตอบ เจ้าของงานเขาคงปลื้มน่าดูหากได้ยินคำพูดของแก”เวหาบ่น
แต่สักพักหนึ่งเมื่อการเดินแบบผ่านไปครึ่งทาง เวหาก็เห็นสายตาของคลีค้างอยู่บนแคทวอล์ก เขาจ้องไปที่นางแบบนางหนึ่งอย่างตะลึงงัน
เวหาลอบยิ้มและตบไหล่เพื่อนเบาๆ ถึงกับตะลึงขนาดนั้นเชียวเหรอเพื่อน
สายตาเจ้าเล่ห์ของคลียังคงจับจ้องที่เรือนกายนางแบบคนสวยอย่างไม่ลดละ ชุดราตรีเข้ารูปสีทองแวววับดูสว่างไสวโดดเด่นไปทั่วเวที คอเว้าลึกอวดอกอวบขาวโผล่พ้นคอเสื้ออย่างพองาม“คุณเขมสวยจริงๆ สวยกว่าใครบนแคทวอล์ค”เหมือนนางแบบสาวจะมองเห็นคลีเข้าแม้หล่อนจะเดินแบบอยู่บนเวทีแต่ก็ไม่วายส่งสายตามามองคลี ส่วนคลีเองเขารู้แล้วว่าหลังจบงานนี้เขาควรจะทำอะไร
ใช่โทรนัดเขมมิกา และชวนเธอไปหาความสุขที่คอนโดหรูของเขา รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นมา
เวหามีแววประหวั่นใจ ใช่เขมมิกานางแบบชื่อดังมาในงานนี้ด้วย แล้วเขาก็พอจะรู้ว่าเจ้าหล่อนแอบกิ๊กกับเจ้าคลีอยู่ลับๆ แล้วงานนี้จะสำเร็จตามที่ใครบางคนคาดหวังไว้หรือเปล่า
“นายไม่บอกฉันวะว่างานนี้คุณเขมมาร่วมเดินแบบด้วย ฉันจะได้เตรียมช่อดอกไม้มาให้เธอ”
แต่เมื่อการเดินแบบผ่านไปสักพักจนถึงโชว์ชุดสุดท้าย ชุดฟินาเล่ ที่ใครๆ ต่างรอคอย นางแบบสาวสวยหน้าใหม่ที่ห้องเสื้อดังต้องการจะปั้นเธอ สะกดทุกสายตาให้จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าและชุดที่เธอสวมใส่แต่เพียงผู้เดียวใบหน้าสวยล้ำหวานละมุนละไมแต่แฝงด้วยความคมอย่างประหลาดซึ่งความสวยแบบไม่มีที่ติของเธอนับว่าหาตัวจับยากยิ่ง ยามเธอเดินชายกระโปรงผ้าเนื้อนุ่มจะพลิ้วไหวไปรอบๆเรียวขายาว ชุดราตรีสีมรกตที่ประดับด้วยมรกตรัดรึงเรือนร่างสมส่วนหาที่ติไม่ได้ยิ่งส่งเสริมให้พีระดางดงามดุจนางพญา บรรดาแขกในงานต่างปรบมือเสียงดังให้กับเธอและชุดของเธอ ก่อนที่นางแบบทั้งหลายจะเดินออกมารวมตัวกันอีกครั้ง
เวหายิ้มกว้างเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน “ค้างไปเลยเหรอเพื่อน” เหมือนนายคลีจะไม่ได้ยินคำพูดใดๆที่ออกจากปากเวหา
“คลี จะตาค้างอีกนานไหมวะ” เวหากระซิบ
จนชายหนุ่มได้สติแต่ก็ไม่วายจับจ้องหญิงสาวในชุดฟินาเล่บนเวที ไม่ใช่เพราะเธอสวยสะดุดตาเกินใคร ไม่ใช่เพราะค่ำคืนนี้เธอโดดเด่นในชุดฟินาเล่ แต่ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเขาหรอกว่าเมื่อได้พบ ผู้หญิงในฝันที่เขาเคยเห็นเธอที่ร้านขายร้องเท้าในห้างดังครั้งเดียวจนเก็บไปจินตนาการให้เป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกที่เขาลงมือเขียน และก็เป็นจุดกำเนิดให้เขาเข้ามายืนอยู่บนเส้นทางนักเขียนอย่างเช่นทุกวันนี้ ล้วนมาจากผู้หญิงบนเวทีคนนี้คนเดียว
“เวหา นางแบบในชุดฟินเนเล่ เธอเป็นใคร นายรู้ประวัติเธอบ้างไหม”
เวหายิ้มพราย “ทำไม นายสนใจเธอเหรอไหนบอกว่าบนแคทวอล์คไม่มีใครสวยเกินคุณเขมแล้วไงล่ะ”
ดูเหมือนคลีจะใจร้อนขึ้นมาทันที “อย่ามาเล่นลิ้น ตอบฉันมาว่านายรู้อะไรเกี่ยวกับเธอบ้าง”
เวหาไม่ตอบแต่อมยิ้มแทน ปล่อยให้คลีกระวนกระวายใจอยากรู้จักนางแบบสาวคนสวยอยู่อย่างนั้น “ว่ายังไง นายมีบัตรวีไอพีเข้างานมาได้ ก็แสดงว่าต้องรู้จักกับคนสำคัญในงานบ้างไม่ใช่เหรอ”คลีถามอย่างร้อนใจ
“อยากรู้จริงๆเหรอ ถ้าอยากรู้คืนนี้ไปงานปาร์ตี้ด้วยกันสิ”
เขารู้สึกอยากจะบีบคอไอ้เพื่อนรักนักคงเห็นว่าเขาอยากรู้จักกับเธอคนนั้น เลยอมพะนำไม่ยอมบอกเสียอย่างนั้น
“ปาร์ตี้อะไรวะ ก็บอกแล้วไงฉันถามว่านายรู้จักกับนางแบบคนนั้นไหมไม่ได้อยากไปงานปาร์ตี้”
เวหาไหวไหล่ “ก็ตามใจไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป แต่นางแบบคนนั้นเขาไปงานปาร์ตี้คืนนี้ด้วยนะ”
คลียิ้มกว้าง ตบบ่าเพื่อนรัก “แล้วก็ไม่บอกอมพะนำอยู่ได้”
เวหาลอบยิ้มเป็นไปตามแผนที่พีระดาวางไว้ แต่ก็รู้สึกอึดอัดหากไอ้เจ้าคลีรู้ว่าเขาร่วมแผนการด้วยมันจะโกรธเขามากแค่ไหนหากรู้ว่าพีระดากับเขานั้นรู้จักกันดีเพราะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ++++++++++++++++++++
ปาร์ตี้ริมสระน้ำหรูของไฮโซคนดัง เวหาและคลีพาความหล่อเหลาคนละแบบมาในงานๆ สาวๆมากหน้าหลายตามาจากหลายๆ วงการ มีทั้งไฮซ้อ ไฮโซ ดารา นางแบบ หรือแม้แต่เซเลบคน ดังใช่ว่าไม่มีใครรู้จักคลีแต่คนสวยใหญ่ที่ไม่ได้สนิทกับเขาเป็นการส่วนตัวก็จะรู้จักเขาในนามนักธุรกิจเจ้าของคอนโดหรู ที่มีคอนโดทั้งขายและให้เช่าในทำเลทองเป็นจำนวนมาก แต่เขาเป็นคนค่อนข้างเก็บตัวไม่ค่อยออกสังคม แต่ที่คนส่วนใหญ่แทบจะไม่รู้ก็คือนายคลีคนนี้แหละที่เป็นนักเขียนดังเจ้าของนามปากกาเมาคลี
“คุณคลี” สาวไฮโซทายาทเสื้อผ้าส่งออกเข้ามาทักคลีทันที “มางานนี้ด้วยเหรอคะแวนด้าไม่ค่อยเห็นคุณคลีออกงานเลย”หญิงสาวยิ้มหวานและส่งสายตาเย้ายวน
“ครับ มาเป็นเพื่อนเวหาน่ะครับ” เขาจิบไวน์เล็กน้อยดูเหมือนไม่อยากสนทนากับหญิงสาวมากนัก ก่อนจะเดินเลยไป
“หยิ่งนัก ถ้าไม่หล่อ ไม่รวย ก็ไม่ลดตัวลงมาทักหรอกย่ะ” หญิงสาวเบ้ปากจากนั้นเดินไปทักเจ้าของธุรกิจส่งออกเพชรชื่อดังแทน
คลีมองหาเพื่อนรักเวหาบอกเขาว่าจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำจากนั้นก็หายตัวไปนานเกือบครึ่งชั่วโมงทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายกับงานปาร์ตี้นี้เหลือเกิน แม้จะมีสาวน้อยสาวใหญ่หลายนางแอบส่งสายตาให้เขาก็ตาม คลีจึงขยับตัวเตรียมจะไปตามหาเพื่อน
“หายไปไหนของมัน ตกห้องน้ำตายไปแล้วมั้ง” คลีบ่นอย่างหัวเสีย และรู้สึกผิดหวังที่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่เขาต้องการพบหน้า
คลีเดินมาถึงหน้าห้องน้ำและเข้าไปตามเวหาถึงในห้องน้ำแต่ก็ไร้วี่แวว
“มันยังไงกันนะ เจอตัวล่ะน่าดู”
ชายหนุ่มไม่รีรอที่จะหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเพื่อน เมื่อปลายทางกดรับสาย
“อยู่ไหนวะ ฉันเดินหาแกจนทั่วงานแล้ว เบื่อจะตายอยู่แล้วเนี่ย”คลีบ่นใส่โทรศัพท์อย่างหงุดหงิด
“ขอโทษนะคะ คือว่าดิฉันไม่ใช่เจ้าของโทรศัพท์ แต่พอดีดิฉันพบมันตกอยู่ในงานปาร์ตี้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นเพื่อนกับเจ้าของโทรศัพท์รึเปล่าคะ”ปลายสายส่งเสียงหวานและแสดงตัวว่าเธอเป็นพลเมืองดีที่เก็บโทรศัพท์ได้
ชายหนุ่มรีบปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง“ใช่ครับ ผมเป็นเพื่อนของเจ้าของโทรศัพท์ที่คุณเก็บได้”
“ไม่ทราบว่าคุณมาในงานปาร์ตี้นี้ด้วยรึเปล่าคะ พอดีดิฉันได้ยินเพลงที่กำลังเปิดอยู่ในงานดังผ่านมาจากโทรศัพท์ด้วย”
“ถ้าคุณหมายถึงงานปาร์ตี้ริมสระน้ำคฤหาสน์ของคุณวิกรมก็ใช่ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นไม่ทราบว่าตอนนี้คุณอยู่ตรงไหนคะ ดิฉันจะได้นำโทรศัพท์ฝากไปคืนให้เจ้าของ”
“ตรงห้องโถงริมบันไดของคฤหาสน์ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นช่วยรอดิฉันอยู่ตรงนั้นสักครู่นะคะ”
“ได้สิครับ ด้วยความยินดี” คลีพูดจากนั้นปลายสายก็กดวาง
คลียืนมองภาพสีน้ำมันบนผืนผ้าใบซึ่งเจ้าของบ้านคงชื่นชอบกับภาพวาดแนวนี้ด้วยความสนใจและแอบบ่นในใจที่เพื่อนรักมาหายตัวไป เท่านั้นยังไม่พอยังทำโทรศัพท์หล่นหายอีกทำให้เขาไม่สามารถติดต่อได้ โทรศัพท์ของคลีดังขึ้นอีกครั้ง เขากำลังจะรับสายแต่ทว่า
“ไม่ต้องกดรับหรอกค่ะ ดิฉันโทรเข้าเบอร์ของคุณเองเพื่อจะได้แน่ใจว่าเป็นคนเดียวกับที่พูดสายด้วยกันเมื่อครู่นี้”
คลีรีบหันกลับมาดูและต้องพบว่า เส้นขนตามร่างกายของเขาต้องลุกชันไม่ใช่เพระความกลัวก็เธอนางแบบในชุดฟินเนเล่เมื่อหัวค่ำออกจะสดสวยหยาดฟ้ามาดิน แต่ที่ขนลุกเพราะความประหลาดใจ ความปลื้มปิติใจอย่างไม่คาดฝัน
“คุณเองเหรอครับ” เขาพูดช้าๆ ใบหน้าจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยล้ำของเธออย่างไม่วางตา
พีระดาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าคืนนี้เขาอยู่ในชุดสูทสากลที่หล่อมาก ผู้ชายไทยน้อยคนนักที่จะสวมใส่มันแล้วดูดีในความคิดของเธอ ริมฝีปากนุ่มเหยียดยิ้มออกอย่างเป็นมิตร
“พูดเหมือนกับว่าเคยพบดิฉันมาก่อน” ทั้งที่จริงพีระดารู้ดีว่าเขาและเธอเคยพบกันแล้วและเธอนี่แหละทีเอาโหลคุกกี้ฟาดหัวเขาจนต้องเย็บถึงยี่สิบเข็ม
คลีพูดไม่ออกจะให้บอกได้อย่างไรว่าเขาเคยพบเธอแล้วมาสองครั้ง ครั้งแรกที่ร้านขายรองเท้าและเธอทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปกลายมาเป็นนักเขียนดัง อีกครั้งเมื่อช่วงหัวค่ำเขาเห็นเธอเดินแบบชุดฟินเนเล่ และมันทำให้เขาต้องมาที่นี่และก็ไม่ผิดหวังเขาได้พบเธอจริงๆ
“เออ...เอ่อ ผมไปงานแสดงแฟชั่นโชว์เมื่อหัวค่ำ เห็นคุณเดินแบบในชุดฟินเนเล่ คุณสวยมากเลยนะครับ” คลีรู้สึกว่าเขาไม่เป็นตัวของตัวเอง มือแข็งแกร่งรู้สึกสั่นนิดๆ มันอยากจะคว้าร่างอรชรนั้นเข้ามากอดแนบอก อยากรู้จักว่าเธอเป็นใครและอยากพาเธอไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้
“ขอบคุณค่ะ คุณทำให้ฉันเขินรู้ตัวไหมคะ” นัยน์ตาแสนหวานส่งสายตาเย้ายวน
แต่ทว่าในทางตรงกันข้ามหญิงสาวสวยที่ยิ้มให้เขาจนหวานหยดคนนี้ ภายในใจเธอกำลังคิดสวนทางกลับคลีเธอวางแผนอยู่เงียบๆ เธอจะจัดการสั่งสอนผู้ชายเย่อหยิ่ง อวดดี นิสัยแย่อย่างเขา และสักวันเถอะเธอจะทำให้เขาขอขึ้นเตียงกับเธอให้ได้ จากนั้นเธอก็จะเขี่ยเขาลงมาให้ตกเตียง อยากรู้นักว่านายนักเขียนคนเก่งจะทำหน้ายังไง
++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ก.ค. 2554, 13:28:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ก.ค. 2554, 13:28:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 5040
| << ตอนที่ 3 | ตอนที่ 5 >> |
xeve 26 ก.ค. 2554, 14:45:50 น.
สองเรื่องหลังนี่ออกแนวนางเอกเป็นใหญ่นะคะคุณอัปสรา อิอิ ชอบ
สองเรื่องหลังนี่ออกแนวนางเอกเป็นใหญ่นะคะคุณอัปสรา อิอิ ชอบ
อัปสรา 26 ก.ค. 2554, 15:01:23 น.
ประมาณนั้นค่ะ ให้แต่ฝ่ายชายเป็นใหญ่มานานแล้ว...อิอิ
ประมาณนั้นค่ะ ให้แต่ฝ่ายชายเป็นใหญ่มานานแล้ว...อิอิ
jada 26 ก.ค. 2554, 15:12:36 น.
ขอติดตามนิยายคุณอัปสราด้วยคนค่ะ เนื้อเรื่องสนุกมาก เอาใจช่วยนะค่ะ ^^
ขอติดตามนิยายคุณอัปสราด้วยคนค่ะ เนื้อเรื่องสนุกมาก เอาใจช่วยนะค่ะ ^^
อัปสรา 26 ก.ค. 2554, 15:14:54 น.
ขอบคุณค่ะ คุณ jada
ขอบคุณค่ะ คุณ jada
แพม 26 ก.ค. 2554, 15:39:01 น.
จะเขี่ยยังไงจ๊ะ ตัวใหญ่ไม่ใช่น้อย กลัวแต่จะถูกทับซะมากกว่าหนูดา
จะเขี่ยยังไงจ๊ะ ตัวใหญ่ไม่ใช่น้อย กลัวแต่จะถูกทับซะมากกว่าหนูดา
ann 26 ก.ค. 2554, 19:08:03 น.
พระเอกเริ่มน่าสงสารแล้ว อ่านเรี่องนี้รุ้สึกคล้ายๆเรื่องคู่แค้นแสนรัก 555+
พระเอกเริ่มน่าสงสารแล้ว อ่านเรี่องนี้รุ้สึกคล้ายๆเรื่องคู่แค้นแสนรัก 555+
plalawan 26 ก.ค. 2554, 19:32:31 น.
คลีเริ่มโดนเอาคืนแล้วสิ
คลีเริ่มโดนเอาคืนแล้วสิ
นมเย็นน้ำเขียว 26 ก.ค. 2554, 19:55:15 น.
ฮ่าๆๆ ชอบนางเอกเเนวนี้จัง
ฮ่าๆๆ ชอบนางเอกเเนวนี้จัง
lovemuay 26 ก.ค. 2554, 20:25:26 น.
+55 จะได้แก้แค้นเค้า หรือเอาเนื้อไปเข้าปากเสือกันแน่น้า >_<
+55 จะได้แก้แค้นเค้า หรือเอาเนื้อไปเข้าปากเสือกันแน่น้า >_<
ปูสีน้ำเงิน 26 ก.ค. 2554, 21:48:19 น.
แผนการเอาคืนเรื่มต้นแล้ว
แผนการเอาคืนเรื่มต้นแล้ว
anOO 26 ก.ค. 2554, 21:58:11 น.
นายคลีจะตกหลุมพรางง่ายๆ เหรอ
นายคลีจะตกหลุมพรางง่ายๆ เหรอ
pseudolife 26 ก.ค. 2554, 23:15:18 น.
ได้เวลาแก้แค้น หุหุ
ได้เวลาแก้แค้น หุหุ
dee_jung 26 ก.ค. 2554, 23:22:54 น.
เสร็จกัน
เสร็จกัน
kaero 27 ก.ค. 2554, 11:19:01 น.
ขอให้แผนการณ์ของนู๋ดาสำเร็จ
ขอให้แผนการณ์ของนู๋ดาสำเร็จ
XaWarZd 28 ก.ค. 2554, 07:21:50 น.
ขอตินิดหน่อยนะค่ะ มีการใช้ ร กับ ล ผิดในการสะกดคำมาหลายตอนแล้ว ตอนนี้อดไม่ไหว ขอให้คุณอัปสราลองเช็คดูก่อนพิมพ์ก็ดีนะค่ะ เพราะว่าถ้าติดพิมพ์ผิดๆ ไปตลอดมันจะไม่ดี เช่นคำว่า หลอกด่า ไม่ได้ใช้ ร เรือ นะค่ะ
ขอตินิดหน่อยนะค่ะ มีการใช้ ร กับ ล ผิดในการสะกดคำมาหลายตอนแล้ว ตอนนี้อดไม่ไหว ขอให้คุณอัปสราลองเช็คดูก่อนพิมพ์ก็ดีนะค่ะ เพราะว่าถ้าติดพิมพ์ผิดๆ ไปตลอดมันจะไม่ดี เช่นคำว่า หลอกด่า ไม่ได้ใช้ ร เรือ นะค่ะ
shotang 31 ม.ค. 2556, 17:56:49 น.
555555 มามาดร้ายมาก ๆ 5555
555555 มามาดร้ายมาก ๆ 5555