ยักษา
ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
Tags: ยักษ์ สยองขวัญ ช่วงชิง ความรัก
ตอน: ติดเกาะ
ทศคินทร์วิ่งขึ้นมาบนหน้าผาอย่่างรวดเร็วจนมาถึงทางตันเขาจึงหันไปเผชิญหน้ากับพิเชียรอย่างเสียไม่ได้
"ไม่นึกว่านายจะขี้ขลาดอย่างนี้นะ..นี่น่ะเหรอยักษาผู้เป็นใหญ่แล้วนี่น่ะเหรอทายาทของพญายักษ์ทศกัณฐ์!'
"ผมไม่อยากทำร้ายใครโดยเฉพาะพวกเดียวกันเอง"
"นายไม่ต้องมาเสแสร้งว่าฆ่าคนไม่เป็นหรอกนะเพราะนายคงจำเรื่องเมื่อ15ปีก่อนได้ใช่ไหม"
"....."สริญดาหยุดชะงักเมื่อรู้สึกว่าหัวใจเธอราวกับหยุดเต้นไปชั่วครู่เธอยกมือทาบอกก่อนจะพึมพำกับตัวเอง
"เป็นอะไรไปนะ"สิ้นคำพูดสริญดาก็ส่ายหัวไปมาเพราะเธอมีเรื่องให้ต้องคิดอีกเยอะรวมถึงเรื่องที่จู่ๆราพณ์ก็หายตัวไปอย่างไร้เหตุผลสายตากวาดไปรอบงานก่อนจะสะดุดที่ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูมีลับลมคมในกำลังมุ่งหน้าเข้าไปในป่า
"ถึงกับชะงักเชียวหรือทศคินทร์.."พิเชียรพูดปนหัวเราะกับท่าทีของยักษาผู้เป็นใหญ่ตรงหน้า
"ถ้านายสำนึกผิดขนาดนั้นก็ตายตามครอบครัวนั้นไปล่ะกัน!"พูดจบพิเชียรก็พุ่งเข้าหาทศคินทร์หากแต่ช้ากว่าศรอาคมที่พุ่งมาอย่างไร้ทิศทางปักลงที่ขาของเขาจนทรุดลงกับพื้นพร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่กำธนูไว้ในมือก่อนจะเดินออกมาจากความมืด
".......ราพณ์"ทศคินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงตกตะลึงเช่นเดียวกับราพณ์
"ทศคินทร์"ราพณ์พูดชื่อของคนที่เขาอาฆาตและเกลียดชังที่สุดออกมาก่อนจะง้างธนูขึ้น
"ในที่สุดฉันก็เจอแก!..คนที่ฆ่าพ่อแม่ของฉัน!"ราพณ์กัดฟันพูดพิเชียรมองมาทางราพณ์อย่างตะลึงงันเช่นเดียวกับทศคินทร์
"ถึงวันตายของนายแล้วทศคินทร์!"ราพณ์เล็งศรมาทางทศคินทร์สริญดาที่พึ่งวิ่งมามองอย่างตกใจก่อนจะเข้าไปยืนขวางระหว่างราพณ์กับทศคินทร์เอาไว้
"ถอยไปสริญดา!"ราพณ์ตะเบ็งเสียงแต่สริญดากับส่ายหัวไปมา
"คุณจะทำร้ายเขานี่คะใจเย็นๆนะคะคุณราพณ์!"สริญดาพูดพลันพิเชียรพุ่งขึ้นมาจับทั้งทศคินทร์และสริญดาเหวี่ยงตกหน้าผาไป
"สริญดา!!"ราพณ์อุทานก่อนจะวิ่งตรงไปที่หน้าผา
"......คุณราพณ์..."สริญดาพูดน้ำเสียงสั่นเครือตอนนี้เธอจับขาของเธอจับมือของทศคินทร์ไว้แน่นซึ่งทศคินทร์ก็จับเธอไว้เช่นกันมีเพียงแขนที่บาดเจ็บจับขอบหน้าผาเอาไว้
"ตายสักทีเถอะทศคินทร์!!"พิเชียรพุ่งตรงมาจับแขนของทศคินทร์พลางทำท่าจะโยนแต่ทศคินทร์คว้าแขนของพิเชียรไว้ทำให้เขาเสียหลักและตกลงไปยังเบื้องล่างทั้งสามคน
"สริญดา!!"ราพณ์ตะโกนออกมาด้วยตกใจพร้อมจะกระโดดลงไปแต่ถูกมือๆหนึ่งฉุดเอาไว้
"ปล่อยฉัน!!"ราพณ์ตะคอก
"ขืนลงไปนายก็ตายหน้าผาสูงแบบนี้ข้างล่างก็มีทะเลพวกนั้นไม่รอดหรอก!"อนุชิตกล่าว
"แต่คนที่ฉันรักเขาตกลงไปฉันจะไปช่วยเขา!!"พูดจบราพณ์ก็กระโดดลงไปอนุชิตได้แต่ส่ายหน้าไปมา
"นายใหญ่ตายแล้ว"อนุชิตพึมพำเป็นการส่งกระแสจิตบอกเหล่าบรรดายักษาและยักษิณีทั้งหมดให้รู้ใบหน้าของเขาแสดงสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อยก่อนจะยืนรอพรรคพวกมาถึง
………………………………………………………………
บนผืนทรายที่ขาวนวลตามีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบก่อนที่เธอจะเริ่มรู้สึกตัว
"โอ๊ย...."สริญดาร้องออกมาเบาๆเมื่อเริ่มขยับตัวก็รู้เจ็บที่ข้อเท้าข้างซ้ายเมื่อพยุงตัวลุกขึ้นได้ก็พบว่าที่แขนของเธอมีแผลที่ถูกหินบาดกำลังมีเลือดไหลซิบๆ
"นี่มัน....จริงสิ!!"สริญดาอุทานเมื่อนึกขึ้นได้เมื่อคืนเธอตกลงมาจากหน้าผาลงสู่ทะเลสายตากวาดไปรอบๆก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนแต่ก็ล้มลงทันทีเพราะข้อเท้าของเธอบวมแดงมาก
"ตายจริง...แล้ว.."สริญดาพึมพำพลางมองหาคนช่วยก่อนจะมีมือคนๆหนึ่งเอื้อมมา
"คุณ......"สริญดามองคนที่เอื้อมมือมาเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขาใส่ตอนนี้ฉีกขาดไปมากส่วนที่เหลือแขนเสื้อด้านขวามีคราบเลือดสีน้ำตาลเปรอะเปื้อนอยู่
"คุณได้รับบาดเจ็บนี่คะ"
"คุณก็เหมือนกัน"ทศคินทร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะดึงมือกลับแล้วมองไปรอบๆ
"แล้ว...อีกคนหนึ่งล่ะคะเขาก็ตกลงมา..."
"เขา...หายตัวไป"ทศคินทร์ตอบก่อนจะเหลือบมองสริญดา
"ลุกขึ้นได้แล้ว"
"ค่ะ"สริญดารับคำก่อนทำท่าจะลุกแต่ก็ล้มลงไปอีกทศคินทร์จึงเดินเข้ามาอุ้มเธอ
"...เอิ่ม...คุณคะ"สริญดาพูดตะกุกตะกักซึ่งทศคินทร์ไม่ได้สนใจแต่กลับเร่งความเร็วเดินเข้ามาในป่าซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้และเถาวัลย์
"คุณจะพาฉันไปไหนคะฉันว่าเราควรอยู่ใกล้ๆริมทะเลเอาไว้นะคะเผื่อจะมีคนมาช่วย"
"เราถูกพัดมาอีกเกาะนึงแล้วก็เป็นเกาะร้างเสียด้วยคุณฝันไปเถอะว่าจะมีคนมาช่วย"
"เกาะร้าง!"สริญดาอุทานอย่างตกใจก่อนจะเริ่มหวาดระแวงทศคินทร์หรือเขาจะพาเธอมา...
"ปล่อยฉันเถอะค่ะ!ฉันเดินเองได้!"
"คุณเจ็บข้อเท้าอยู่นี่"
"ชั่งมันเถอะค่ะปล่อยฉันลงนะคะ!"
"หุบปาก!!"เสียงก้องกังวานไปทั่วป่าสริญดามองเขาอย่างหวาดกลัวก่อนจะก้มหน้าลงพลันน้ำตาก็ไหลออกมาแต่ทศคินทร์ก็ไม่ได้สนใจอะไรเลยสักนิดสายตามุ่งเข้าไปในป่าลึกจนพ้นเขตต้นไม้ใหญ่ออกมา
"ถึงแล้ว"ทศคินทร์พูดสริญดารีบมองไปยังเบื้องหน้าก็พบว่ามีบ้านที่ดูสวยงามอยู่ติดกับลำธารตัวบ้านทำมาจากปูนมีสีดำสนิทก่อนจะถูกทศคินทร์พาเข้ามาในบ้านซึ่งก็มีเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งมากมาย
"ใครนะบ้าบอมาปลูกบ้านในป่า"สริญดาพึมพำก่อนจะถูกทศคินทร์วางลงบนโซฟา
"บ้านผมเอง"ทศคินทร์ตอบ
"บ้านคุณ!ในป่าแบบนี้น่ะเหรอคะ"
"ใช่"ทศคินทร์ตอบก่อนจะโยนกล่องเครื่องมือทำแผลมาให้สริญดา
"ไม่ต้องถามอะไรมากแล้วก็สงบปากสงบคำเอาไว้ที่นี่ไม่มีไฟฟ้าจะใช้น้ำก็ตรงลำธารด้านนอกส่วนเสื้อผ้าคุณใส่เสื้อเชิ้ตของผมไปก่อนแล้วเรื่องกลับบ้านผมจะหาทางเองและที่สำคัญผมจะอยู่ข้างบนห้ามขึ้นไปเด็ดขาดถ้าไม่อยากนอนข้างนอกเช้าใจนะ!"ทศคินทร์ร่ายคำพูดออกมาก่อนจะรีบบึ่งไปชั้นบนปล่อยให้สริญดามองตามด้วยความงุนงง
"นี่มันอะไรกัน"
………………………………………………………………
ที่บริเวณหาดทราย
ตำรวจมุ่งหน้าค้นหาคนหายอย่างชุลมุนรวมถึงราพณ์ด้วย
"ผมค้นจนทั่วแล้วไม่เจอคนเลยครับ"ตำรวจนายหนึ่งเอ่ย
"ไม่จริง!ผมตกลงมายังมาอยู่ตรงนี้แล้วผู้หญิงแค่คนเดียวเธอจะหายไปไหนได้!!"ราพณ์พูดด้วยความโมโหพลันจะลุกขึ้นเดินไปหาเองแต่ก็ติดที่ขาของเขาเอ็นฉีกขาดจนลุกไม่ได้
"แต่ผมหาจนทั่วแล้วนะครับคุณ..เอิ่ม..เป็นไปได้ไหมที่คนที่คุณหาจะถูกน้ำพัดไปที่อื่น"
"ไม่มีทาง!ผมจะไปหาเธอเอง!"ราพณ์ลุกขึ้นก่อนจะล้มลงจนพยาบาลต้องเข้ามาประคองเอาไว้
"ผมว่าแถวนี้มีเกาะเยอะผู้หญิงคนนั้นอาจจะถูกพัดไปเกาะใดเกาะหนึ่งแถวนี้นะครับ"
"งั้นเราจะส่งคนออกตามหาแต่..."ผู้กำกับรายหนึ่งแสดงสีหน้าเป็นกังวลขึ้นมา
"แต่อะไรครับ!"ราพณ์พูดพร้อมมองผู้กำกับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"ช่วงนี้เป็นช่วงมรสุมเราคงตามหาไม่ได้ในวันนี้"
"อะไรนะ!!งั้นเธอไม่ตายแล้วเหรอผมจะไปตามหาเธอเอง!!"ราพณ์พูดพลันลุกขึ้นจนพยาบาลและตำรวจต้องจับตัวไว้
"ปล่อยผมนะ!!!"
"คุณต้องไปพักฟื้นก่อนเรื่องนี้เป็นเรื่องของเจ้าหน้าที่ตำรวจ"ผู้กำกับสั่งก่อนจะสั่งให้ลูกน้องจับราพณ์เอาไว้ซึ่งชายหนุ่มก็ดิ้นไม่หยุดจนพยาบาลต้องฉีดยาสลบที่แขนของเขา
………………………………………………………………
ตอนต่อไป>>
"ไม่จริง!ทศคินทร์ยังไม่ตายฉันไม่เชื่อ!!"มัศยาลุกขึ้นก่อนจะมองหน้าอนุชิตด้วยความโกรธแค้น
"มันเป็นเรื่องจริง!ทศคินทร์ตายแล้วและเขาก็ฆ่าพิเชียรด้วย!"
"ฉันไม่เชื่อ!!ฉันจะไปตามหาทศคินทร์เองฉันเชื่อว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำแอบแฝงแน่ๆ!!"มัศยาพูดเสียงแข็งพร้อมงุนงันเดินออกไปโดยไม่สนใจเสียงนินทาของบรรดายักษาและยักษิณีเธอรู้เพียงแต่ว่าเธอต้องพาเขากลับมาให้ได้น้ำตาของมัศยาเริ่มไหลออกมาตามจังหวะที่เดินก่อนที่เธอจะทรุดลงที่หน้าคฤหาสน์ตอนนี้เธอรับกระแสจิตของทศคินทร์ไม่ได้เลยมันเงียบหายไปหมดหรือว่าเขาจะตายไปแล้วจริงๆแววตาเริ่มเศร้าหมองก่อนที่เธอจะร้องไห้และพูดปลอบใจตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ฉันไม่เชื่อหรอก..ทศคินทร์กลับมาสิกลับมาได้แล้ว!!"
"ไม่นึกว่านายจะขี้ขลาดอย่างนี้นะ..นี่น่ะเหรอยักษาผู้เป็นใหญ่แล้วนี่น่ะเหรอทายาทของพญายักษ์ทศกัณฐ์!'
"ผมไม่อยากทำร้ายใครโดยเฉพาะพวกเดียวกันเอง"
"นายไม่ต้องมาเสแสร้งว่าฆ่าคนไม่เป็นหรอกนะเพราะนายคงจำเรื่องเมื่อ15ปีก่อนได้ใช่ไหม"
"....."สริญดาหยุดชะงักเมื่อรู้สึกว่าหัวใจเธอราวกับหยุดเต้นไปชั่วครู่เธอยกมือทาบอกก่อนจะพึมพำกับตัวเอง
"เป็นอะไรไปนะ"สิ้นคำพูดสริญดาก็ส่ายหัวไปมาเพราะเธอมีเรื่องให้ต้องคิดอีกเยอะรวมถึงเรื่องที่จู่ๆราพณ์ก็หายตัวไปอย่างไร้เหตุผลสายตากวาดไปรอบงานก่อนจะสะดุดที่ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูมีลับลมคมในกำลังมุ่งหน้าเข้าไปในป่า
"ถึงกับชะงักเชียวหรือทศคินทร์.."พิเชียรพูดปนหัวเราะกับท่าทีของยักษาผู้เป็นใหญ่ตรงหน้า
"ถ้านายสำนึกผิดขนาดนั้นก็ตายตามครอบครัวนั้นไปล่ะกัน!"พูดจบพิเชียรก็พุ่งเข้าหาทศคินทร์หากแต่ช้ากว่าศรอาคมที่พุ่งมาอย่างไร้ทิศทางปักลงที่ขาของเขาจนทรุดลงกับพื้นพร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่กำธนูไว้ในมือก่อนจะเดินออกมาจากความมืด
".......ราพณ์"ทศคินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงตกตะลึงเช่นเดียวกับราพณ์
"ทศคินทร์"ราพณ์พูดชื่อของคนที่เขาอาฆาตและเกลียดชังที่สุดออกมาก่อนจะง้างธนูขึ้น
"ในที่สุดฉันก็เจอแก!..คนที่ฆ่าพ่อแม่ของฉัน!"ราพณ์กัดฟันพูดพิเชียรมองมาทางราพณ์อย่างตะลึงงันเช่นเดียวกับทศคินทร์
"ถึงวันตายของนายแล้วทศคินทร์!"ราพณ์เล็งศรมาทางทศคินทร์สริญดาที่พึ่งวิ่งมามองอย่างตกใจก่อนจะเข้าไปยืนขวางระหว่างราพณ์กับทศคินทร์เอาไว้
"ถอยไปสริญดา!"ราพณ์ตะเบ็งเสียงแต่สริญดากับส่ายหัวไปมา
"คุณจะทำร้ายเขานี่คะใจเย็นๆนะคะคุณราพณ์!"สริญดาพูดพลันพิเชียรพุ่งขึ้นมาจับทั้งทศคินทร์และสริญดาเหวี่ยงตกหน้าผาไป
"สริญดา!!"ราพณ์อุทานก่อนจะวิ่งตรงไปที่หน้าผา
"......คุณราพณ์..."สริญดาพูดน้ำเสียงสั่นเครือตอนนี้เธอจับขาของเธอจับมือของทศคินทร์ไว้แน่นซึ่งทศคินทร์ก็จับเธอไว้เช่นกันมีเพียงแขนที่บาดเจ็บจับขอบหน้าผาเอาไว้
"ตายสักทีเถอะทศคินทร์!!"พิเชียรพุ่งตรงมาจับแขนของทศคินทร์พลางทำท่าจะโยนแต่ทศคินทร์คว้าแขนของพิเชียรไว้ทำให้เขาเสียหลักและตกลงไปยังเบื้องล่างทั้งสามคน
"สริญดา!!"ราพณ์ตะโกนออกมาด้วยตกใจพร้อมจะกระโดดลงไปแต่ถูกมือๆหนึ่งฉุดเอาไว้
"ปล่อยฉัน!!"ราพณ์ตะคอก
"ขืนลงไปนายก็ตายหน้าผาสูงแบบนี้ข้างล่างก็มีทะเลพวกนั้นไม่รอดหรอก!"อนุชิตกล่าว
"แต่คนที่ฉันรักเขาตกลงไปฉันจะไปช่วยเขา!!"พูดจบราพณ์ก็กระโดดลงไปอนุชิตได้แต่ส่ายหน้าไปมา
"นายใหญ่ตายแล้ว"อนุชิตพึมพำเป็นการส่งกระแสจิตบอกเหล่าบรรดายักษาและยักษิณีทั้งหมดให้รู้ใบหน้าของเขาแสดงสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อยก่อนจะยืนรอพรรคพวกมาถึง
………………………………………………………………
บนผืนทรายที่ขาวนวลตามีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบก่อนที่เธอจะเริ่มรู้สึกตัว
"โอ๊ย...."สริญดาร้องออกมาเบาๆเมื่อเริ่มขยับตัวก็รู้เจ็บที่ข้อเท้าข้างซ้ายเมื่อพยุงตัวลุกขึ้นได้ก็พบว่าที่แขนของเธอมีแผลที่ถูกหินบาดกำลังมีเลือดไหลซิบๆ
"นี่มัน....จริงสิ!!"สริญดาอุทานเมื่อนึกขึ้นได้เมื่อคืนเธอตกลงมาจากหน้าผาลงสู่ทะเลสายตากวาดไปรอบๆก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนแต่ก็ล้มลงทันทีเพราะข้อเท้าของเธอบวมแดงมาก
"ตายจริง...แล้ว.."สริญดาพึมพำพลางมองหาคนช่วยก่อนจะมีมือคนๆหนึ่งเอื้อมมา
"คุณ......"สริญดามองคนที่เอื้อมมือมาเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขาใส่ตอนนี้ฉีกขาดไปมากส่วนที่เหลือแขนเสื้อด้านขวามีคราบเลือดสีน้ำตาลเปรอะเปื้อนอยู่
"คุณได้รับบาดเจ็บนี่คะ"
"คุณก็เหมือนกัน"ทศคินทร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะดึงมือกลับแล้วมองไปรอบๆ
"แล้ว...อีกคนหนึ่งล่ะคะเขาก็ตกลงมา..."
"เขา...หายตัวไป"ทศคินทร์ตอบก่อนจะเหลือบมองสริญดา
"ลุกขึ้นได้แล้ว"
"ค่ะ"สริญดารับคำก่อนทำท่าจะลุกแต่ก็ล้มลงไปอีกทศคินทร์จึงเดินเข้ามาอุ้มเธอ
"...เอิ่ม...คุณคะ"สริญดาพูดตะกุกตะกักซึ่งทศคินทร์ไม่ได้สนใจแต่กลับเร่งความเร็วเดินเข้ามาในป่าซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้และเถาวัลย์
"คุณจะพาฉันไปไหนคะฉันว่าเราควรอยู่ใกล้ๆริมทะเลเอาไว้นะคะเผื่อจะมีคนมาช่วย"
"เราถูกพัดมาอีกเกาะนึงแล้วก็เป็นเกาะร้างเสียด้วยคุณฝันไปเถอะว่าจะมีคนมาช่วย"
"เกาะร้าง!"สริญดาอุทานอย่างตกใจก่อนจะเริ่มหวาดระแวงทศคินทร์หรือเขาจะพาเธอมา...
"ปล่อยฉันเถอะค่ะ!ฉันเดินเองได้!"
"คุณเจ็บข้อเท้าอยู่นี่"
"ชั่งมันเถอะค่ะปล่อยฉันลงนะคะ!"
"หุบปาก!!"เสียงก้องกังวานไปทั่วป่าสริญดามองเขาอย่างหวาดกลัวก่อนจะก้มหน้าลงพลันน้ำตาก็ไหลออกมาแต่ทศคินทร์ก็ไม่ได้สนใจอะไรเลยสักนิดสายตามุ่งเข้าไปในป่าลึกจนพ้นเขตต้นไม้ใหญ่ออกมา
"ถึงแล้ว"ทศคินทร์พูดสริญดารีบมองไปยังเบื้องหน้าก็พบว่ามีบ้านที่ดูสวยงามอยู่ติดกับลำธารตัวบ้านทำมาจากปูนมีสีดำสนิทก่อนจะถูกทศคินทร์พาเข้ามาในบ้านซึ่งก็มีเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งมากมาย
"ใครนะบ้าบอมาปลูกบ้านในป่า"สริญดาพึมพำก่อนจะถูกทศคินทร์วางลงบนโซฟา
"บ้านผมเอง"ทศคินทร์ตอบ
"บ้านคุณ!ในป่าแบบนี้น่ะเหรอคะ"
"ใช่"ทศคินทร์ตอบก่อนจะโยนกล่องเครื่องมือทำแผลมาให้สริญดา
"ไม่ต้องถามอะไรมากแล้วก็สงบปากสงบคำเอาไว้ที่นี่ไม่มีไฟฟ้าจะใช้น้ำก็ตรงลำธารด้านนอกส่วนเสื้อผ้าคุณใส่เสื้อเชิ้ตของผมไปก่อนแล้วเรื่องกลับบ้านผมจะหาทางเองและที่สำคัญผมจะอยู่ข้างบนห้ามขึ้นไปเด็ดขาดถ้าไม่อยากนอนข้างนอกเช้าใจนะ!"ทศคินทร์ร่ายคำพูดออกมาก่อนจะรีบบึ่งไปชั้นบนปล่อยให้สริญดามองตามด้วยความงุนงง
"นี่มันอะไรกัน"
………………………………………………………………
ที่บริเวณหาดทราย
ตำรวจมุ่งหน้าค้นหาคนหายอย่างชุลมุนรวมถึงราพณ์ด้วย
"ผมค้นจนทั่วแล้วไม่เจอคนเลยครับ"ตำรวจนายหนึ่งเอ่ย
"ไม่จริง!ผมตกลงมายังมาอยู่ตรงนี้แล้วผู้หญิงแค่คนเดียวเธอจะหายไปไหนได้!!"ราพณ์พูดด้วยความโมโหพลันจะลุกขึ้นเดินไปหาเองแต่ก็ติดที่ขาของเขาเอ็นฉีกขาดจนลุกไม่ได้
"แต่ผมหาจนทั่วแล้วนะครับคุณ..เอิ่ม..เป็นไปได้ไหมที่คนที่คุณหาจะถูกน้ำพัดไปที่อื่น"
"ไม่มีทาง!ผมจะไปหาเธอเอง!"ราพณ์ลุกขึ้นก่อนจะล้มลงจนพยาบาลต้องเข้ามาประคองเอาไว้
"ผมว่าแถวนี้มีเกาะเยอะผู้หญิงคนนั้นอาจจะถูกพัดไปเกาะใดเกาะหนึ่งแถวนี้นะครับ"
"งั้นเราจะส่งคนออกตามหาแต่..."ผู้กำกับรายหนึ่งแสดงสีหน้าเป็นกังวลขึ้นมา
"แต่อะไรครับ!"ราพณ์พูดพร้อมมองผู้กำกับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"ช่วงนี้เป็นช่วงมรสุมเราคงตามหาไม่ได้ในวันนี้"
"อะไรนะ!!งั้นเธอไม่ตายแล้วเหรอผมจะไปตามหาเธอเอง!!"ราพณ์พูดพลันลุกขึ้นจนพยาบาลและตำรวจต้องจับตัวไว้
"ปล่อยผมนะ!!!"
"คุณต้องไปพักฟื้นก่อนเรื่องนี้เป็นเรื่องของเจ้าหน้าที่ตำรวจ"ผู้กำกับสั่งก่อนจะสั่งให้ลูกน้องจับราพณ์เอาไว้ซึ่งชายหนุ่มก็ดิ้นไม่หยุดจนพยาบาลต้องฉีดยาสลบที่แขนของเขา
………………………………………………………………
ตอนต่อไป>>
"ไม่จริง!ทศคินทร์ยังไม่ตายฉันไม่เชื่อ!!"มัศยาลุกขึ้นก่อนจะมองหน้าอนุชิตด้วยความโกรธแค้น
"มันเป็นเรื่องจริง!ทศคินทร์ตายแล้วและเขาก็ฆ่าพิเชียรด้วย!"
"ฉันไม่เชื่อ!!ฉันจะไปตามหาทศคินทร์เองฉันเชื่อว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำแอบแฝงแน่ๆ!!"มัศยาพูดเสียงแข็งพร้อมงุนงันเดินออกไปโดยไม่สนใจเสียงนินทาของบรรดายักษาและยักษิณีเธอรู้เพียงแต่ว่าเธอต้องพาเขากลับมาให้ได้น้ำตาของมัศยาเริ่มไหลออกมาตามจังหวะที่เดินก่อนที่เธอจะทรุดลงที่หน้าคฤหาสน์ตอนนี้เธอรับกระแสจิตของทศคินทร์ไม่ได้เลยมันเงียบหายไปหมดหรือว่าเขาจะตายไปแล้วจริงๆแววตาเริ่มเศร้าหมองก่อนที่เธอจะร้องไห้และพูดปลอบใจตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ฉันไม่เชื่อหรอก..ทศคินทร์กลับมาสิกลับมาได้แล้ว!!"
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ธ.ค. 2558, 22:44:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ธ.ค. 2558, 23:04:22 น.
จำนวนการเข้าชม : 1204
| << คืนล้างฆ่า | ติดเกาะวันที่1 >> |
AThousandYears 6 ธ.ค. 2558, 22:50:28 น.
คุณ kim- ยาวพอไหมอ่ายกโทษให้ไรเตอร์เถอะน๊า~~
ไม่รู้ว่าผู้อ่านจะเกลียดไรเตอร์หรือยังที่ทำให้หนูริญต้องมาพบกับความลำบากกับพ่อทศคินทร์แถมยังทำร้ายจิตใจราพณ์กับมัศยาอีกยังไงก็อย่างอนไรเตอร์เลยน๊าพลีส~~
คืนนี้ฝันดีนะคะผู้อ่านที่น่ารักทุกคน
คุณ kim- ยาวพอไหมอ่ายกโทษให้ไรเตอร์เถอะน๊า~~
ไม่รู้ว่าผู้อ่านจะเกลียดไรเตอร์หรือยังที่ทำให้หนูริญต้องมาพบกับความลำบากกับพ่อทศคินทร์แถมยังทำร้ายจิตใจราพณ์กับมัศยาอีกยังไงก็อย่างอนไรเตอร์เลยน๊าพลีส~~
คืนนี้ฝันดีนะคะผู้อ่านที่น่ารักทุกคน
สายลมที่พัดวน 6 ธ.ค. 2558, 22:55:01 น.
ขอฉากฟินๆของหนูริญกับทศคินทร์หน่อยจิแล้วนี่อยู่กันสองต่อสองพ่อทศคินทร์จะทำมิดีมิร้ายหนูริญป่าวเนี่ย
ขอฉากฟินๆของหนูริญกับทศคินทร์หน่อยจิแล้วนี่อยู่กันสองต่อสองพ่อทศคินทร์จะทำมิดีมิร้ายหนูริญป่าวเนี่ย
AThousandYears 6 ธ.ค. 2558, 22:56:47 น.
มีแน่นอนค่ะรอติดตามนะคะ
มีแน่นอนค่ะรอติดตามนะคะ
คิมหันตุ์ 6 ธ.ค. 2558, 23:19:35 น.
ขึ้นบนบ้านไปทำอะไรหนอ ติดเกาะได้เหมาะเจาะมาก
ขึ้นบนบ้านไปทำอะไรหนอ ติดเกาะได้เหมาะเจาะมาก
Kim 7 ธ.ค. 2558, 02:16:00 น.
สริญดาติดเกาะกับทศคินทร์รู้สึกสงสารราพณ์ยังไงไม่รู้ เลือกไม่ถูกว่าจะเชียร์ใครดี
ตอนนี้ยาวพอค่ะ ไรเตอร์มาเมื่อไหร่ก็อ่านเมื่อนั้นเข้าใจได้ค่ะ เราแต่ละคนก็มีช่วงเวลาที่ยุ่งๆ มีนิยายมาให้อ่านก็ดีแล้วค่ะ
สริญดาติดเกาะกับทศคินทร์รู้สึกสงสารราพณ์ยังไงไม่รู้ เลือกไม่ถูกว่าจะเชียร์ใครดี
ตอนนี้ยาวพอค่ะ ไรเตอร์มาเมื่อไหร่ก็อ่านเมื่อนั้นเข้าใจได้ค่ะ เราแต่ละคนก็มีช่วงเวลาที่ยุ่งๆ มีนิยายมาให้อ่านก็ดีแล้วค่ะ