ยักษา
ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
Tags: ยักษ์ สยองขวัญ ช่วงชิง ความรัก
ตอน: ติดเกาะวันที่1
ภายในคฤหาสน์
"ไม่จริง!ทศคินทร์ยังไม่ตายฉันไม่เชื่อ!!"มัศยาลุกขึ้นก่อนจะมองหน้าอนุชิตด้วยความโกรธแค้น
"มันเป็นเรื่องจริง!ทศคินทร์ตายแล้วและเขาก็ฆ่าพิเชียรด้วย!"
"ฉันไม่เชื่อ!!ฉันจะไปตามหาทศคินทร์เองฉันเชื่อว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำแอบแฝงแน่ๆ!!"มัศยาพูดเสียงแข็งพร้อมงุนงันเดินออกไปโดยไม่สนใจเสียงนินทาของบรรดายักษาและยักษิณีเธอรู้เพียงแต่ว่าเธอต้องพาเขากลับมาให้ได้น้ำตาของมัศยาเริ่มไหลออกมาตามจังหวะที่เดินก่อนที่เธอจะทรุดลงที่หน้าคฤหาสน์ตอนนี้เธอรับกระแสจิตของทศคินทร์ไม่ได้เลยมันเงียบหายไปหมดหรือว่าเขาจะตายไปแล้วจริงๆแววตาเริ่มเศร้าหมองก่อนที่เธอจะร้องไห้และพูดปลอบใจตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ฉันไม่เชื่อหรอก..ทศคินทร์กลับมาสิกลับมาได้แล้ว!!"
………………………………………………………………..
ภายในบ้านกลางป่า
สองเท้าค่อยๆก้าวมาเบาๆตามขั้นบันไดขาข้างหนึ่งลากกับพื้นเนื่องด้วยยังอักเสบสายตากวาดไปกวาดมาในมือถือกล่องอุปกรณ์ทำแผลอย่างแน่นหนาจนมาถึงหน้าห้องๆหนึ่ง
"เอิ่ม...,เอาไงดีล่ะสริญดา"สริญดาพึมพำกับตัวเองอย่างกล้าๆกลัวๆพลันเธอเห็นว่าประตูแง้มอยู่จึงตัดสินใจแอบมองเข้าไปด้านในร่างกายชายหนุ่มนั่งอยู่บนที่นอนท่อนบนเปลือยเปล่ามีเหงื่อผุดตามร่างกายเมื่อจ้องเขม็งไปเรื่อยๆสริญดาก็สังเกตเห็นว่าที่แขนของเขาไม่มีแผลเลนสักนิด
"นั่งสมาธิเหรอ...."สริญดาบุ้ยปากไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องแค่นี้ต้องห้ามเธอด้วยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ควรแอบมองเขาขณะที่ในใจคิดถกเถียงกันอยู่ทำให้เธอไม่สังเกตเห็นว่าทศคินทร์มายืนอยู่ที่หน้าประตูแล้ว
"ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ขึ้นมา!"น้ำเสียงแข็งกร้าวพร้อมกับดวงตาที่จ้องเขม็งมองมาทางหญิงสาวอย่างไม่พอใจสริญดารีบลุกขึ้นจนลืมว่าข้อเท้าของเธอได้รับบาดเจ็บทำให้เสียหลักจะล้ม
"โอ๊ย!....."สริญดาร้องออกมาทั้งๆที่ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดก่อนจะลืมตาขึ้นก็พบว่าทศคินทร์จับมือเธออยู่
"ยังไม่ทันจะล้มเลยร้องเสียแล้วหรือ"ทศคินทร์พูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายก่อนจะเหล่ตามองกล่องในมือของสริญดา
"เอามาให้ผมหรือ"
"คะ....อ๋อ!ใช่ค่ะ"สริญดารีบดึงมือกลับก่อนจะยื่นกล่องอุปกรณ์ทำแผลให้ทศคินทร์
"ขอบคุณนะคะ"
"เรื่องอะไร"
"ทุกๆเรื่องน่ะค่ะ"สริญดายิ้มเจื่อนๆก่อนจะค่อยๆลากขาเดินหนีทศคินทร์แต่เขาชิงมาดักหน้าเสียก่อน
"เดินเหมือนคนพิการเลยนะ"
"ก็...ก็ฉันเจ็บนี่คะ"
"ไหนขอดูหน่อย"
"ดูอะไรคะ"
"ข้อเท้าไง..หรือจะให้ดูอย่างอื่น"ทศคินทร์พูดพลางกระตุกยิ้มทุกมุมปากสริญดาทำท่าจะเถียงแต่กลับถูกคนตัวใหญ่อุ้มเข้ามาในห้องแล้ววางลงบนเตียง
"คุณจะทำอะไรคะ"สริญดาเอ่ยด้วยความตะหนกทศคินทร์ไม่ตอบหากแต่ใช้มือจับข้อเท้าของเธอเพียงชั่วครู่ก็ยิ้มออกมา
"พรุ่งนี้ก็หายแล้ววันนี้ก็พักผ่อนเยอะๆแล้วอย่าวุ่นวายขัดคำสั่งผมอีกคุณรู้ดีใช่ไหมว่าผู้หญิงอ่อนแอกว่าผู้ชายเสมอ"
".............."สริญดาเงียบก่อนจะก้มหน้าลงทศคินทร์จึงลุกพรวดขึ้น
"ผมถามว่าเข้าใจไหม!"
"ก็ฉัน.....!"สริญดาเบิกตาโพรงเมื่อพบว่าสายตาเธออยู่ตรงกับหน้าท้องของเขาหรืออาจจะต่ำกว่าโดยที่เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าพวงแก้มเริ่มแดงขึ้นสริญดาถึงกับหลับตาปี๋และหันหน้าไปทางอื่น
"ฉันเข้าใจแล้วค่ะ!"สริญดาตอบโดยที่ไม่มองหน้าเขาก่อนจะรับรู้ได้ว่ามีสิ่งมีชีวิตกำลังยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้พวงแก้มของเธอ
"แน่ใจนะ"เสียงกระซิบดังอย่างแผ่วเบาทำให้สริญดารู้สึกขนลุกและใจหวิวๆอย่างบอกไม่ถูกก่อนจะถูกชายหนุ่มหยอกด้วยการจับเธอกดลงบนที่นอน
"คุณจะทำอะไรคะ!อย่านะคะ!!"สริญดาดิ้นไปมาแต่ก็ไม่อาจหลุดจากท่อนแขนที่กักตัวเธอไว้สอง
"ที่นี่บ้านผม..ผมจะทำอะไรก็ได้จริงไหม"
"ฉันขอร้องนะคะฉันกลัวแล้ว"เสียงของสริญดาสั่นเครือทศคินทร์ผงะไปเล็กน้อยสริญดาหลับตาไม่กล้ามองหน้าเขาทศคินทร์จึงก้มลงมาเรื่อยๆจนเกือบจะแนบชิดกับใบหน้าของสริญดา
"ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น..ทุกคนจะจบลงบนเตียง..แต่กับคุณ...ผม..."ทศคินทร์พูดเพียงแค่นั้นก็ผละออกจากสริญดาก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็วหญิงสาวค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นก่อนจะมองไปที่ประตูด้วยความสงสัย
"แต่กับฉัน.....หมายความว่าอะไร"
………………………………………………………………
ณ ริมทะเล
"โธ่เอ๊ย!!"ราพณ์สบถอย่างหัวเสียก่อนจะใช้มือกุมขมับโดยไม่ทันสังเกตเห็นมัศยา
"น่าสมเพชจริงๆนักล่ายักษาที่แสนเก่งกาจมาสบถตัดพ้อริมทะเลแบบนี้"มัศยาพูดราพณ์มองมาทางมัศยาอย่างไม่พอใจก่อนจะหันกลับไปมองที่ทะเลตามเดิม
"เพราะนายใหญ่ของพวกเธอนั่นแหละ!ฆ่าพ่อแม่ฉันยังไม่พอยังจะมาฆ่าคนที่ฉัน.."
"รักงั้นหรือ...ถ้านายรักสริญดาแล้วทำไมไม่คิดหาทางตามตัวเธอให้เจอล่ะ!"
"ฉันกำลังหาทางอยู่และฉันเชื่อว่าฉันต้องหาสริญดาเจอแม้จะแลกด้วยชีวิตก็ตาม!"
"ก็ดี!แต่อยากให้นายรู้ไว้ว่าทศคินทร์ไม่มีทางลักพาตัวสริญดาแน่ๆ..เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไร"
"ถ้าสริญดาไม่มีประโยชน์แล้วนายนั่นจะ..."ราพณ์หยุดคำพูดของตัวเองไว้เท่านั้นเขารู้ดีว่าทศคินทร์คงไม่ได้บอกใครว่าสริญดามีหัวใจของเขาอยู่ในหัวใจของเธอ
"จะอะไร"มัศยาถามอย่างสงสัย
"จะอะไรก็ชั่ง...ฉันอยากให้เธอรู้ไว้เผื่อว่ายักษาผู้เป็นใหญ่ของเธอจะเล่นตลกจับตัวสริญดาไปฉันจะเป็นคนฆ่าเขาเอง!และต่อให้ฉันต้องพลิกแผ่นดินฉันก็จะตามหาสริญดาให้เจอ!"พูดจบราพณ์ก็เดินออกไปอย่างรวดเร็วมัศยามองตามหลังเขาก่อนจะนึกถึงตัวเอง
"ใช่...ต่อให้พลิกแผ่นดินหา..ฉันก็จะหาคุณให้เจอ..ทศคินทร์"
………………………………………………………………
ตกเย็น
สริญดาพลิกตัวไปครุ่นคิดเรื่องเมื่อกลางวันก่อนจะได้ยินเสียงโครมครามดังมาจากข้างล่าง
"คุณ...."สริญดาที่กระเผกขาลงมามองดูสภาพหม้อที่จัดกระจายอยู่ตามพื้นก่อนจะเห็นทศคินทร์ถือตะหลิวอยู่
"คุณจะทำอาหารเหรอคะให้ฉันทำให้นะคะผู้หญิงต้องทำอาหารเก่งกว่าผู้ชายอยู่แล้วเชื่อฉันนะคะ"
"เก่งกว่างั้นหรือ..ไม่มีทาง!อีกอย่างผมไม่ชอบขอให้ใครช่วย"
"เอ้า!แต่คุณทำไม่เป็นนี่คะอีกอย่างฉันไม่อยากได้ชื่อว่ามาอาศัยบ้านคุณอยู่ฟรีๆ"
"แต่ผมทำอาหารเป็นไม่ต้องง้อมนุษย์ผู้หญิงหรอกนะ"
"ฉันไม่ได้ถือว่าคุณง้อนี่คะฉันก็แค่จะช่วย"
"ผมทำเองได้คุณคอยดูก็แล้วกันไปนั่งไปเกะกะ!"ทศคินทร์เอ่ยปากไล่สริญดาโดยนิสัยยักษาจะไม่ชอบขอให้ใครช่วยหรือทำอะไรให้โดยเฉพาะมนุษย์ด้วยแล้วยักษาถือว่าเป็นการหยามเกียรติและลดศักดิ์ศรีของตนซึ่งสริญดาที่ไม่รู้ก็ได้แต่ทำหน้างงๆก่อนจะเดินกับไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างในใจก็นึกเป็นห่วงทศคินทร์แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะเขาไม่ยอมผ่านไปสักพักบะหมี่และไข่ดาวก็มาวางอยู่ตรงหน้าสริญดา
"ผู้ชายก็ทำได้ไม่แพ้ผู้หญิงหรอกนะผมทำให้คุณกินสิ!"ทศคินทร์ออกคำสั่งก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับสริญดา
"ให้ฉันเหรอคะ"
"ใช่สิ!ที่นี่ไม่มีอาหารดีๆให้คุณกินหรอกนะพอที่จะกินได้ไหมล่ะ"
"ก็....ได้ค่ะ"สริญดารับคำก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วคีบบะหมี่เข้าปาก
"........(เค็มปี๋เลย).."สริญดาคิดก่อนจะยิ้มให้ทศคินทร์ซึ่งเขาก็ยังคงเก็กหน้านิ่งสริญดาจึงหันไปคีบไข่ดาวมากิน
".....(เปลือกนี่นา).."สริญดาคิดพลางยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้า
"อร่อยมากเลยค่ะคุณนี่เก่งจริงๆนะคะ"
"ก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไรที่ผู้ชายทำไม่ได้ไหนมากินซิ!"ทศคินทร์คว้าตะเกียบของสริญดามาถือถึงแม้ยักษาแบบเขาจะไม่โปรดปรานอาหารมนุษย์เท่าไหร่นักแต่เขาก็ต้องการที่จะกินฝีมือตัวเองและเมื่อทั้งบะหมี่และไข่ดาวเขาปากเขาก็หยุดชะงักลงก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของสริญดา
"หัวเราะอะไร!"ทศคินทร์ถามเสียงแข็งสริญดาจึงหุบยิ้มทันที
"เปล่านี่คะ..เอาคืนมาเถอะค่ะฉันหิวแล้ว"
"คุณจะบ้าหรือนี่มัน..เปลือกไข่ชัดๆ"
"ก็ฉันกินได้นี่คะว่าแต่คุณไปหาของพวกนี้มาจากที่ไหนเหรอคะ"
"ผมก็ซื้อเก็บไว้ทุกบ้านที่ผมมีนั้นแหละแล้วนี่คุณจะกินต่อได้ยังไงเอาคืนมาเถอะผมจะไปทิ้ง"
"ได้ไงล่ะคะคุณให้ฉันแล้วสองอย่างนี้มันเป็นของฉันนะคะ"
"แต่มันกินไม่ได้!"
"กินได้สิคะ!"สริญดาเริ่มขึ้นเสียงก่อนจะลงมือแย่งชามบะหมี่คืนแต่ทศคินทร์ก็ไม่ยอมคืนให้เธอพร้อมกับใช้ความสูงของเขาชูถ้วยบะหมี่ขึ้นสริญดาก็ไม่ยอมแพ้ลุกขึ้นมากระโดดแย่งจนไม่ทันสังเกตว่าใบหน้าของเธออยู่ห่างจากทศคินทร์แค่คืบกระโดดไปกระโดดมาแผลที่ข้อเท้าก็ส่งผลสริญดาร้องออกมาพลันจะล้มแต่ครั้งนี้เธอดันพลั้งมือไปดึงเสื้อทศคินทร์จนเขาล้มลงไปด้วย
ตุ้บ!!
".........."
………………………………………………………………
ตอนต่อไป>>
นิ้วเรียวลูบไล้เส้นผมของหญิงสาวไปมาก่อนจะสูดดมความหอมจากเส้นเกษาสายตาจับจ้องไปยังใบหน้าของหญิงสาวที่หลับใหลอยู่บนเตียงนอนโดยที่เธอไม่รู้เลยว่ากำลังโอบกอดท่อนแขนของชายหนุ่มอยู่
"กี่ปี่แล้วนะที่ผมเห็นคุณหลับใหลแบบนี้...สริญดา"
"ไม่จริง!ทศคินทร์ยังไม่ตายฉันไม่เชื่อ!!"มัศยาลุกขึ้นก่อนจะมองหน้าอนุชิตด้วยความโกรธแค้น
"มันเป็นเรื่องจริง!ทศคินทร์ตายแล้วและเขาก็ฆ่าพิเชียรด้วย!"
"ฉันไม่เชื่อ!!ฉันจะไปตามหาทศคินทร์เองฉันเชื่อว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำแอบแฝงแน่ๆ!!"มัศยาพูดเสียงแข็งพร้อมงุนงันเดินออกไปโดยไม่สนใจเสียงนินทาของบรรดายักษาและยักษิณีเธอรู้เพียงแต่ว่าเธอต้องพาเขากลับมาให้ได้น้ำตาของมัศยาเริ่มไหลออกมาตามจังหวะที่เดินก่อนที่เธอจะทรุดลงที่หน้าคฤหาสน์ตอนนี้เธอรับกระแสจิตของทศคินทร์ไม่ได้เลยมันเงียบหายไปหมดหรือว่าเขาจะตายไปแล้วจริงๆแววตาเริ่มเศร้าหมองก่อนที่เธอจะร้องไห้และพูดปลอบใจตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ฉันไม่เชื่อหรอก..ทศคินทร์กลับมาสิกลับมาได้แล้ว!!"
………………………………………………………………..
ภายในบ้านกลางป่า
สองเท้าค่อยๆก้าวมาเบาๆตามขั้นบันไดขาข้างหนึ่งลากกับพื้นเนื่องด้วยยังอักเสบสายตากวาดไปกวาดมาในมือถือกล่องอุปกรณ์ทำแผลอย่างแน่นหนาจนมาถึงหน้าห้องๆหนึ่ง
"เอิ่ม...,เอาไงดีล่ะสริญดา"สริญดาพึมพำกับตัวเองอย่างกล้าๆกลัวๆพลันเธอเห็นว่าประตูแง้มอยู่จึงตัดสินใจแอบมองเข้าไปด้านในร่างกายชายหนุ่มนั่งอยู่บนที่นอนท่อนบนเปลือยเปล่ามีเหงื่อผุดตามร่างกายเมื่อจ้องเขม็งไปเรื่อยๆสริญดาก็สังเกตเห็นว่าที่แขนของเขาไม่มีแผลเลนสักนิด
"นั่งสมาธิเหรอ...."สริญดาบุ้ยปากไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องแค่นี้ต้องห้ามเธอด้วยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ควรแอบมองเขาขณะที่ในใจคิดถกเถียงกันอยู่ทำให้เธอไม่สังเกตเห็นว่าทศคินทร์มายืนอยู่ที่หน้าประตูแล้ว
"ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ขึ้นมา!"น้ำเสียงแข็งกร้าวพร้อมกับดวงตาที่จ้องเขม็งมองมาทางหญิงสาวอย่างไม่พอใจสริญดารีบลุกขึ้นจนลืมว่าข้อเท้าของเธอได้รับบาดเจ็บทำให้เสียหลักจะล้ม
"โอ๊ย!....."สริญดาร้องออกมาทั้งๆที่ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดก่อนจะลืมตาขึ้นก็พบว่าทศคินทร์จับมือเธออยู่
"ยังไม่ทันจะล้มเลยร้องเสียแล้วหรือ"ทศคินทร์พูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายก่อนจะเหล่ตามองกล่องในมือของสริญดา
"เอามาให้ผมหรือ"
"คะ....อ๋อ!ใช่ค่ะ"สริญดารีบดึงมือกลับก่อนจะยื่นกล่องอุปกรณ์ทำแผลให้ทศคินทร์
"ขอบคุณนะคะ"
"เรื่องอะไร"
"ทุกๆเรื่องน่ะค่ะ"สริญดายิ้มเจื่อนๆก่อนจะค่อยๆลากขาเดินหนีทศคินทร์แต่เขาชิงมาดักหน้าเสียก่อน
"เดินเหมือนคนพิการเลยนะ"
"ก็...ก็ฉันเจ็บนี่คะ"
"ไหนขอดูหน่อย"
"ดูอะไรคะ"
"ข้อเท้าไง..หรือจะให้ดูอย่างอื่น"ทศคินทร์พูดพลางกระตุกยิ้มทุกมุมปากสริญดาทำท่าจะเถียงแต่กลับถูกคนตัวใหญ่อุ้มเข้ามาในห้องแล้ววางลงบนเตียง
"คุณจะทำอะไรคะ"สริญดาเอ่ยด้วยความตะหนกทศคินทร์ไม่ตอบหากแต่ใช้มือจับข้อเท้าของเธอเพียงชั่วครู่ก็ยิ้มออกมา
"พรุ่งนี้ก็หายแล้ววันนี้ก็พักผ่อนเยอะๆแล้วอย่าวุ่นวายขัดคำสั่งผมอีกคุณรู้ดีใช่ไหมว่าผู้หญิงอ่อนแอกว่าผู้ชายเสมอ"
".............."สริญดาเงียบก่อนจะก้มหน้าลงทศคินทร์จึงลุกพรวดขึ้น
"ผมถามว่าเข้าใจไหม!"
"ก็ฉัน.....!"สริญดาเบิกตาโพรงเมื่อพบว่าสายตาเธออยู่ตรงกับหน้าท้องของเขาหรืออาจจะต่ำกว่าโดยที่เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าพวงแก้มเริ่มแดงขึ้นสริญดาถึงกับหลับตาปี๋และหันหน้าไปทางอื่น
"ฉันเข้าใจแล้วค่ะ!"สริญดาตอบโดยที่ไม่มองหน้าเขาก่อนจะรับรู้ได้ว่ามีสิ่งมีชีวิตกำลังยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้พวงแก้มของเธอ
"แน่ใจนะ"เสียงกระซิบดังอย่างแผ่วเบาทำให้สริญดารู้สึกขนลุกและใจหวิวๆอย่างบอกไม่ถูกก่อนจะถูกชายหนุ่มหยอกด้วยการจับเธอกดลงบนที่นอน
"คุณจะทำอะไรคะ!อย่านะคะ!!"สริญดาดิ้นไปมาแต่ก็ไม่อาจหลุดจากท่อนแขนที่กักตัวเธอไว้สอง
"ที่นี่บ้านผม..ผมจะทำอะไรก็ได้จริงไหม"
"ฉันขอร้องนะคะฉันกลัวแล้ว"เสียงของสริญดาสั่นเครือทศคินทร์ผงะไปเล็กน้อยสริญดาหลับตาไม่กล้ามองหน้าเขาทศคินทร์จึงก้มลงมาเรื่อยๆจนเกือบจะแนบชิดกับใบหน้าของสริญดา
"ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น..ทุกคนจะจบลงบนเตียง..แต่กับคุณ...ผม..."ทศคินทร์พูดเพียงแค่นั้นก็ผละออกจากสริญดาก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็วหญิงสาวค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นก่อนจะมองไปที่ประตูด้วยความสงสัย
"แต่กับฉัน.....หมายความว่าอะไร"
………………………………………………………………
ณ ริมทะเล
"โธ่เอ๊ย!!"ราพณ์สบถอย่างหัวเสียก่อนจะใช้มือกุมขมับโดยไม่ทันสังเกตเห็นมัศยา
"น่าสมเพชจริงๆนักล่ายักษาที่แสนเก่งกาจมาสบถตัดพ้อริมทะเลแบบนี้"มัศยาพูดราพณ์มองมาทางมัศยาอย่างไม่พอใจก่อนจะหันกลับไปมองที่ทะเลตามเดิม
"เพราะนายใหญ่ของพวกเธอนั่นแหละ!ฆ่าพ่อแม่ฉันยังไม่พอยังจะมาฆ่าคนที่ฉัน.."
"รักงั้นหรือ...ถ้านายรักสริญดาแล้วทำไมไม่คิดหาทางตามตัวเธอให้เจอล่ะ!"
"ฉันกำลังหาทางอยู่และฉันเชื่อว่าฉันต้องหาสริญดาเจอแม้จะแลกด้วยชีวิตก็ตาม!"
"ก็ดี!แต่อยากให้นายรู้ไว้ว่าทศคินทร์ไม่มีทางลักพาตัวสริญดาแน่ๆ..เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไร"
"ถ้าสริญดาไม่มีประโยชน์แล้วนายนั่นจะ..."ราพณ์หยุดคำพูดของตัวเองไว้เท่านั้นเขารู้ดีว่าทศคินทร์คงไม่ได้บอกใครว่าสริญดามีหัวใจของเขาอยู่ในหัวใจของเธอ
"จะอะไร"มัศยาถามอย่างสงสัย
"จะอะไรก็ชั่ง...ฉันอยากให้เธอรู้ไว้เผื่อว่ายักษาผู้เป็นใหญ่ของเธอจะเล่นตลกจับตัวสริญดาไปฉันจะเป็นคนฆ่าเขาเอง!และต่อให้ฉันต้องพลิกแผ่นดินฉันก็จะตามหาสริญดาให้เจอ!"พูดจบราพณ์ก็เดินออกไปอย่างรวดเร็วมัศยามองตามหลังเขาก่อนจะนึกถึงตัวเอง
"ใช่...ต่อให้พลิกแผ่นดินหา..ฉันก็จะหาคุณให้เจอ..ทศคินทร์"
………………………………………………………………
ตกเย็น
สริญดาพลิกตัวไปครุ่นคิดเรื่องเมื่อกลางวันก่อนจะได้ยินเสียงโครมครามดังมาจากข้างล่าง
"คุณ...."สริญดาที่กระเผกขาลงมามองดูสภาพหม้อที่จัดกระจายอยู่ตามพื้นก่อนจะเห็นทศคินทร์ถือตะหลิวอยู่
"คุณจะทำอาหารเหรอคะให้ฉันทำให้นะคะผู้หญิงต้องทำอาหารเก่งกว่าผู้ชายอยู่แล้วเชื่อฉันนะคะ"
"เก่งกว่างั้นหรือ..ไม่มีทาง!อีกอย่างผมไม่ชอบขอให้ใครช่วย"
"เอ้า!แต่คุณทำไม่เป็นนี่คะอีกอย่างฉันไม่อยากได้ชื่อว่ามาอาศัยบ้านคุณอยู่ฟรีๆ"
"แต่ผมทำอาหารเป็นไม่ต้องง้อมนุษย์ผู้หญิงหรอกนะ"
"ฉันไม่ได้ถือว่าคุณง้อนี่คะฉันก็แค่จะช่วย"
"ผมทำเองได้คุณคอยดูก็แล้วกันไปนั่งไปเกะกะ!"ทศคินทร์เอ่ยปากไล่สริญดาโดยนิสัยยักษาจะไม่ชอบขอให้ใครช่วยหรือทำอะไรให้โดยเฉพาะมนุษย์ด้วยแล้วยักษาถือว่าเป็นการหยามเกียรติและลดศักดิ์ศรีของตนซึ่งสริญดาที่ไม่รู้ก็ได้แต่ทำหน้างงๆก่อนจะเดินกับไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างในใจก็นึกเป็นห่วงทศคินทร์แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะเขาไม่ยอมผ่านไปสักพักบะหมี่และไข่ดาวก็มาวางอยู่ตรงหน้าสริญดา
"ผู้ชายก็ทำได้ไม่แพ้ผู้หญิงหรอกนะผมทำให้คุณกินสิ!"ทศคินทร์ออกคำสั่งก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับสริญดา
"ให้ฉันเหรอคะ"
"ใช่สิ!ที่นี่ไม่มีอาหารดีๆให้คุณกินหรอกนะพอที่จะกินได้ไหมล่ะ"
"ก็....ได้ค่ะ"สริญดารับคำก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วคีบบะหมี่เข้าปาก
"........(เค็มปี๋เลย).."สริญดาคิดก่อนจะยิ้มให้ทศคินทร์ซึ่งเขาก็ยังคงเก็กหน้านิ่งสริญดาจึงหันไปคีบไข่ดาวมากิน
".....(เปลือกนี่นา).."สริญดาคิดพลางยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้า
"อร่อยมากเลยค่ะคุณนี่เก่งจริงๆนะคะ"
"ก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไรที่ผู้ชายทำไม่ได้ไหนมากินซิ!"ทศคินทร์คว้าตะเกียบของสริญดามาถือถึงแม้ยักษาแบบเขาจะไม่โปรดปรานอาหารมนุษย์เท่าไหร่นักแต่เขาก็ต้องการที่จะกินฝีมือตัวเองและเมื่อทั้งบะหมี่และไข่ดาวเขาปากเขาก็หยุดชะงักลงก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของสริญดา
"หัวเราะอะไร!"ทศคินทร์ถามเสียงแข็งสริญดาจึงหุบยิ้มทันที
"เปล่านี่คะ..เอาคืนมาเถอะค่ะฉันหิวแล้ว"
"คุณจะบ้าหรือนี่มัน..เปลือกไข่ชัดๆ"
"ก็ฉันกินได้นี่คะว่าแต่คุณไปหาของพวกนี้มาจากที่ไหนเหรอคะ"
"ผมก็ซื้อเก็บไว้ทุกบ้านที่ผมมีนั้นแหละแล้วนี่คุณจะกินต่อได้ยังไงเอาคืนมาเถอะผมจะไปทิ้ง"
"ได้ไงล่ะคะคุณให้ฉันแล้วสองอย่างนี้มันเป็นของฉันนะคะ"
"แต่มันกินไม่ได้!"
"กินได้สิคะ!"สริญดาเริ่มขึ้นเสียงก่อนจะลงมือแย่งชามบะหมี่คืนแต่ทศคินทร์ก็ไม่ยอมคืนให้เธอพร้อมกับใช้ความสูงของเขาชูถ้วยบะหมี่ขึ้นสริญดาก็ไม่ยอมแพ้ลุกขึ้นมากระโดดแย่งจนไม่ทันสังเกตว่าใบหน้าของเธออยู่ห่างจากทศคินทร์แค่คืบกระโดดไปกระโดดมาแผลที่ข้อเท้าก็ส่งผลสริญดาร้องออกมาพลันจะล้มแต่ครั้งนี้เธอดันพลั้งมือไปดึงเสื้อทศคินทร์จนเขาล้มลงไปด้วย
ตุ้บ!!
".........."
………………………………………………………………
ตอนต่อไป>>
นิ้วเรียวลูบไล้เส้นผมของหญิงสาวไปมาก่อนจะสูดดมความหอมจากเส้นเกษาสายตาจับจ้องไปยังใบหน้าของหญิงสาวที่หลับใหลอยู่บนเตียงนอนโดยที่เธอไม่รู้เลยว่ากำลังโอบกอดท่อนแขนของชายหนุ่มอยู่
"กี่ปี่แล้วนะที่ผมเห็นคุณหลับใหลแบบนี้...สริญดา"
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ธ.ค. 2558, 23:41:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ธ.ค. 2558, 23:41:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 1235
| << ติดเกาะ | เรื่องร้าย >> |
AThousandYears 7 ธ.ค. 2558, 23:48:34 น.
ขอบคุณคุณkimนะคะที่เข้าใจแล้วก็ขอบคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกคนนะคะที่ยังติดตามกันอยู่ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
คืนนี้ฝันดีค่ะ
ขอบคุณคุณkimนะคะที่เข้าใจแล้วก็ขอบคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกคนนะคะที่ยังติดตามกันอยู่ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
คืนนี้ฝันดีค่ะ
(เพ้อแปป)
คิมหันตุ์ 8 ธ.ค. 2558, 00:18:40 น.
รอลุ้นว่าเบื้องหลังเป้นมายังไงแล้วกันนะคะ
รอลุ้นว่าเบื้องหลังเป้นมายังไงแล้วกันนะคะ
Kim 8 ธ.ค. 2558, 01:49:58 น.
ถ้าสริญดากับทศคินทร์คู่กันแล้วราพณ์จะคู่กับมัศยาหรือเปล่า แบบว่าคนอกหักรักกันอะไรเงี๊ย รอตอนต่อไป
ถ้าสริญดากับทศคินทร์คู่กันแล้วราพณ์จะคู่กับมัศยาหรือเปล่า แบบว่าคนอกหักรักกันอะไรเงี๊ย รอตอนต่อไป