ยักษา
ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
Tags: ยักษ์ สยองขวัญ ช่วงชิง ความรัก
ตอน: คำสารภาพที่ออกมาไม่หมด
"คือ...คือฉัน...หกล้มน่ะค่ะ"สริญดาตอบโดยที่ไม่มองเจ้าของคำถามเลยแม้แต่น้อย
"หกล้มหรือ....หึ!หวังจริงๆผมคิดว่าคุณจะเป็นคนซื่อแต่ที่ไหนได้..คุณโกหกผม!ผมคงไม่มีความสำคัญกับคุณเลยใช่ไหมคุณถึงโกหกผมแบบนี้!"ราพณ์พูดพร้อมแสดงท่าทีผิดหวังสริญดามองเขาก่อนจะก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด
"ฉันขอโทษค่ะที่ทำให้คุณไม่พอใจ"
"งั้นบอกผมมาสิว่าแผลนั่นคุณไปโดนอะไรมา"
"ฉัน....หกล้มจริงๆค่ะ"สริญดากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราพณ์ถอนหายใจก่อนจะดึงมือเธอไปที่รถโดยไม่พูดอะไรกับหญิงสาวอีกเลย
………………………………………………………………
ที่ ห้องนอนของทศคินทร์
ชายหนุ่มร่างกายกำยำนั่งมองรูปดอกกุหลาบสีดำในมืออย่างพินิจพิเคราะห์ความหมายของภาพนี้มันคืออะไรกันแน่!สิ่งที่หญิงสาวในอดีตต้องการจะสื่อมันคืออะไรกัน...
แกร็ก!
เสียงล็อคประตูดังขึ้นพร้อมการปรากฏร่างของยักษิณีสาวเธอยืนมองเขาด้วยแววตาที่ไม่เข้าใจก่อนจะถูกทศคินทร์เลิกคิ้วเป็นการยั่วโมโหเธอ
"ฉันสัมผัสได้ถึงพลังของอนุชิตแล้วตอนนี้ยักษ์ตนอื่นยังไม่รู้อะไรเลยทำไมคุณไม่ส่งคนไปจัดการหมอนั่นเขาทรยศพวกเน .ณจะให้ผมส่งคนไปฆ่าพวกเดียวกันเองหรือ.."
"เขาไม่พวกเรา..เขาทรยศไปร่วมมือกับเจ้านักล่ายักษ์นั่น!"มัศยากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจซึ่งทศคินทร์ได้แต่ยิ้มบางๆพร้อมกับเอนหลังและหลับตาลง
"ทศคินทร์!"มัศยาเรียกชื่อเขาแต่ทศคินทร์ก็ไม่ตอบอะไรเธอจึงเดินมาใกล้ๆเขาพลันถูกยักษาหนุ่มฉุดกระชากเธอลงไปนอนกอดก่อนจะขยี้หัวเธออย่างเย้าแหย่
"ผมรู้แล้วน่า..พรุ่งนี้พวกเขาต้องการพบผมและผมจะไปหาพวกเขาแค่คนเดียว"
"นี่คุณจะให้โอกาสอนุชิตหรือ...ทำไมคุณถึงได้ซื่อบื้อแบบนี้ล่ะ"
"ผมยืนยันว่าจะไปคนเดียวเผื่อบางทีอนุชิตอาจจะกลับใจได้..หวังว่านะ"
"หึ!พ่อพระ"มัศยาประชดประชันก่อนจะหน้าแดงเมื่อต้นแขนสัมผัสหน้าอกของชายหนุ่มทำให้เธอรู้ทันทีว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อ
"นี่!ปล่อยนะ!..ลามก!"
"ใครลามกผมว่าเปล่านะ..อีกอย่างทศกัณฐ์กับนางมนโฑตอนพวกเขาใกล้ชิดกันก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักหน่อย"
"แต่ฉันไม่ใช่นางมนโฑนะ!..คนบ้า!"มัศยาก่นด่าเขาแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะลึกๆแล้วเธอรู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้ยักษาหนุ่มผู้นี้ทศคินทร์มองท่าทีของมัศยาก่อนจะกระตุกยิ้มออกมาถ้าหากเป็นเธอคนนั้น...เธอจะพูดแบบนี้หรือเปล่านะ.....
………………………………………………………………
ที่บ้านของราพณ์
สริญดาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะลงมาเพื่อปรับความเข้าใจกับราพณ์แต่ก็ไม่พบเขาพลันเธอเหลือบไปเห็นรูปถ่ายใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะสริญดาจึงหยิบขึ้นมาแต่เมื่อเห็นภาพนั้นเต็มตาสริญดาก็ถึงกับเบิกตาโพล่งเพราะมันคือภาพหญิงสาวที่หน้าตาคล้ายคลึงกับเธอนอนจมกองเลือดรอยแทะเนื้อตามตัวและที่สำคัญบริเวณศีรษะทำให้สริญดารู้สึกอยากจะอาเจียนขึ้นมาก่อนที่รูปในมือจะถูกแย่งไป
"คุณ...."สริญดามองอนุชิตเขายิ้มให้กับเธอก่อนจะยัดรูปนั้นใส่กระเป๋ากางเกงไป
"ผมว่าคุณไม่ควรเห็นรูปพวกนั้นนะสาวน้อย"
"ฉันขอโทษค่ะที่ถือวิสาสะหยิบรูปของคุณขึ้นมาดู"สริญดากล่าวพลันรีบหลบสายตาของอนุชิตแววตาของพวกยักษ์ทำไมมันช่างน่ากลัวเลยเกินนะ!
"ตามหาราพณ์อยู่หรือ"
"ค่ะ"
"เขาอยู่ข้างบนพรุ่งนี้เราจะมีงานใหญ่กันเดี๋ยวเขาคงบอกคุณเองนะ"อนุชิตพูดพร้อมยิ้มซึ่งในสายตาของสริญดามันช่างน่ากลัวเลยเกิน
ตึง!
เสียงฝีเท้าดังขึ้นราพณ์ยืนมองสริญดาสลับกับอนุชิตอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินกลับขึ้นไปด้านบน
"เดี๋ยวก่อนสิคะ!"สริญดารีบวิ่งตามขึ้นมาก่อนจะตรงมาดักหน้าราพณ์ไว้เพื่อไม่ให้เขาหนีเข้าห้อง
"คุยกับฉันก่อนสิคะ"
"ผมง่วงแล้ว"ราพณ์ตอบแบบเรียบๆสริญดาแสดงท่าทีเศร้าลงเขาคงไม่อยากคุยกับเธอตอนนี้หญิงสาวพยักหน้างึกๆราพณ์จึงเดินเข้าห้องก่อนจะปิดประตูสริญดามองอาการของเขาอย่างรู้สึกผิดเธอตัดสินใจจะยืนรออยู่หน้าห้องเผื่อเขาจะเห็นใจและยอมยกโทษให้เธอซึ่งไม่นานราพณ์ก็เปิดประตูออกมา
"ไปนอนได้แล้ว"ราพณ์ทำเสียงดุ
"ก็ฉันยังไม่ง่วงนี่คะ"
"แต่ผมไม่ชอบให้ใครมายืนหน้าประตู!ไปนอนซะ"
"ค่ะ"สริญดาตอบรับราพณ์จึงปิดประตูพร้อมกับทิ้งตัวลงบนเตียงผิดกับสริญดาหญิงสาวเดินมานั่งกอดเข่าข้างห้องเขาก่อนจะได้ยินเสียงดังมาจากด้านในห้อง
"ไหนว่าไปนอนแล้วไง!"เสียงที่ดังออกมาแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดสริญดาไม่ตอบได้แต่ก้มหน้างุดจนราพณ์ทนไม่ไหวเปิดประตูออกมาอีกครั้งและจับมือสริญดาเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตูและมองหน้าหญิงสาวอย่างดุๆ
"ทำไมถึงไม่ไปนอน"
"ฉัน...นอนไม่หลับค่ะ...แต่ฉันสัญญานะคะว่าจะไม่กวนหรือทำเสียงดังรบกวนคุณเด็ดขาด!"
"มีคนนั่งตากยุงอยู่ด้านนอกจะให้ผมนอนหลับได้ยังไงกัน!...นอนที่นี่แล้วกันนะคืนนี้"พูดจบราพณ์ก็จูงมือสริญดามาข้างเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนสริญดานิ่งไปสักพักก่อนจะเดินไปนอนอีกฝั่งทั้งสองหันหลังเข้าหากันโดยที่ไม่มีใครหลับเลยสักคนพลันทั้งสองหันหน้ามาหากันพร้อมกับสบตากันก่อนที่ราพณ์จะลุกขึ้นนั่งด้วยอาการหัวเสีย
"เลิกทำสายตาแบบนั้นสักทีเถอะ!.....จะพูดอะไร"
ราพณ์ถามสริญดาจึงลุกขึ้นนั่งพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"เรื่องเมื่อเย็นฉัน...."
"ถ้าเรื่องเมื่อเย็นก็เลิกพูดเถอะ!ผมไม่อยากฟัง!!"ราพณ์พูดออกมาด้วยความโมโหสริญดาก้มหน้าลงอย่างหมดหวังเธอล้มตัวลงนอนก่อนจะหันหลังให้ราพณ์เขามองหญิงสาวอย่างรู้สึกผิดที่ดุเธอแรงเกินไปแต่นั่นก็เพราะว่าเขาเป็นห่วงเธอมากจนขาดสติที่จะยั้งคิด
"คือ...ผมคงดุคุณแรงไปหน่อยแต่ถ้าจะพูดจริงๆมันก็เป็นความผิดของผมเองที่ไปรับคุณช้า..ผมขอโทษ"ราพณ์พูดอย่างรู้สึกผิดสริญดารีบลุกขึ้นมาก่อนจะจับมือเขา
"มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกค่ะฉันผิดเองที่โกหกคุณฉัน....ฉันขอโทษค่ะ"พูดจบสริญดาก็ร้องไห้ออกมาราพณ์ใช้มือลูบแก้มของสริญดาอย่างแผ่วเบาก่อนจะถอดแหวนทองรูปพญานาคที่ฝั่งเพชรสีเขียวมรกตออกแล้วใส่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของสริญดาอย่างเบามือ
"ตอนที่พ่อแม่ผมตาย...ผมสาบานกับตัวเองไว้ว่าครึ่งชีวิตที่เหลือผมจะตามฆ่าคนที่พรากคนที่ผมรักที่สุดในชีวิตแต่วันนี้ผมจะขอสาบานผมอีกหนึ่งข้อ...ลมหายใจที่เหลืออยู่ในชีวิตของผู้ชายคนนี้ผมขอใช้มันปกป้องคนที่ผมรักด้วยชีวิตดูแลและอยู่เคียงข้างเธอโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน..ผมขอแค่ได้รักและปกป้องเธอจนกว่าลมหายใจที่มีจะสิ้นสุดลง..."ราพณ์สบตาสริญดาอย่างอ่อนโยนหญิงสาวยิ้มตอบเขาอย่างอ่อนโยนเช่นกันในใจเธอรู้สึกสับสนทำไมผู้ชายคนนี้ถึงดีกับเธอตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้เขาช่างดีกับเธอเหลือเกินและดีกว่า...เขาคนนั้น
"ง่วงไม่ใช่หรือ...นอนได้แล้วรับรองผมจะไม่ลักหลับคุณแน่นอน"
"ฉันรู้อยู่แล้วค่ะ"สริญดายิ้มก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยมีราพณ์คอยเฝ้ามองเธอหลับใหลด้วยความสุขใจ
"ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไงคุณจะปลอดภัย...สริญดา"
………………………………………………………………
ตอนต่อไป>>
สริญดาวิ่งออกมาก่อนจะใช้หัวใจของเธอสัมผัสว่าทศคินทร์อยู่ที่ไหนซึ่งเธอสัมผัสได้ว่ามันไม่ไกลจากจุดที่เธอซ่อนตัวกับราพณ์สักเท่าไหร่จนเมื่อมาถึงบริเวณป่าที่มีต้นไม้ปกคลุมหญิงสาวก็ค่อยๆหยุดเดินก่อนจะมองภาพข้างหน้าด้วยความตกตะลึงหัวใจของเธอบีบรัดแน่นขึ้นจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆน้ำตาเริ่มไหลออกมาคนสองคนเบื้องหน้ากำลังใช้ปากจูบกันอยู่แต่สิ่งที่เธอเจ็บที่สุดคือมือของทศคินทร์รั้งเอวของมัศยาเขามาหาร่างกายของตนโดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าสริญดายืนอยู่ตรงนั้น!
"หกล้มหรือ....หึ!หวังจริงๆผมคิดว่าคุณจะเป็นคนซื่อแต่ที่ไหนได้..คุณโกหกผม!ผมคงไม่มีความสำคัญกับคุณเลยใช่ไหมคุณถึงโกหกผมแบบนี้!"ราพณ์พูดพร้อมแสดงท่าทีผิดหวังสริญดามองเขาก่อนจะก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด
"ฉันขอโทษค่ะที่ทำให้คุณไม่พอใจ"
"งั้นบอกผมมาสิว่าแผลนั่นคุณไปโดนอะไรมา"
"ฉัน....หกล้มจริงๆค่ะ"สริญดากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราพณ์ถอนหายใจก่อนจะดึงมือเธอไปที่รถโดยไม่พูดอะไรกับหญิงสาวอีกเลย
………………………………………………………………
ที่ ห้องนอนของทศคินทร์
ชายหนุ่มร่างกายกำยำนั่งมองรูปดอกกุหลาบสีดำในมืออย่างพินิจพิเคราะห์ความหมายของภาพนี้มันคืออะไรกันแน่!สิ่งที่หญิงสาวในอดีตต้องการจะสื่อมันคืออะไรกัน...
แกร็ก!
เสียงล็อคประตูดังขึ้นพร้อมการปรากฏร่างของยักษิณีสาวเธอยืนมองเขาด้วยแววตาที่ไม่เข้าใจก่อนจะถูกทศคินทร์เลิกคิ้วเป็นการยั่วโมโหเธอ
"ฉันสัมผัสได้ถึงพลังของอนุชิตแล้วตอนนี้ยักษ์ตนอื่นยังไม่รู้อะไรเลยทำไมคุณไม่ส่งคนไปจัดการหมอนั่นเขาทรยศพวกเน .ณจะให้ผมส่งคนไปฆ่าพวกเดียวกันเองหรือ.."
"เขาไม่พวกเรา..เขาทรยศไปร่วมมือกับเจ้านักล่ายักษ์นั่น!"มัศยากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจซึ่งทศคินทร์ได้แต่ยิ้มบางๆพร้อมกับเอนหลังและหลับตาลง
"ทศคินทร์!"มัศยาเรียกชื่อเขาแต่ทศคินทร์ก็ไม่ตอบอะไรเธอจึงเดินมาใกล้ๆเขาพลันถูกยักษาหนุ่มฉุดกระชากเธอลงไปนอนกอดก่อนจะขยี้หัวเธออย่างเย้าแหย่
"ผมรู้แล้วน่า..พรุ่งนี้พวกเขาต้องการพบผมและผมจะไปหาพวกเขาแค่คนเดียว"
"นี่คุณจะให้โอกาสอนุชิตหรือ...ทำไมคุณถึงได้ซื่อบื้อแบบนี้ล่ะ"
"ผมยืนยันว่าจะไปคนเดียวเผื่อบางทีอนุชิตอาจจะกลับใจได้..หวังว่านะ"
"หึ!พ่อพระ"มัศยาประชดประชันก่อนจะหน้าแดงเมื่อต้นแขนสัมผัสหน้าอกของชายหนุ่มทำให้เธอรู้ทันทีว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อ
"นี่!ปล่อยนะ!..ลามก!"
"ใครลามกผมว่าเปล่านะ..อีกอย่างทศกัณฐ์กับนางมนโฑตอนพวกเขาใกล้ชิดกันก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักหน่อย"
"แต่ฉันไม่ใช่นางมนโฑนะ!..คนบ้า!"มัศยาก่นด่าเขาแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะลึกๆแล้วเธอรู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้ยักษาหนุ่มผู้นี้ทศคินทร์มองท่าทีของมัศยาก่อนจะกระตุกยิ้มออกมาถ้าหากเป็นเธอคนนั้น...เธอจะพูดแบบนี้หรือเปล่านะ.....
………………………………………………………………
ที่บ้านของราพณ์
สริญดาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะลงมาเพื่อปรับความเข้าใจกับราพณ์แต่ก็ไม่พบเขาพลันเธอเหลือบไปเห็นรูปถ่ายใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะสริญดาจึงหยิบขึ้นมาแต่เมื่อเห็นภาพนั้นเต็มตาสริญดาก็ถึงกับเบิกตาโพล่งเพราะมันคือภาพหญิงสาวที่หน้าตาคล้ายคลึงกับเธอนอนจมกองเลือดรอยแทะเนื้อตามตัวและที่สำคัญบริเวณศีรษะทำให้สริญดารู้สึกอยากจะอาเจียนขึ้นมาก่อนที่รูปในมือจะถูกแย่งไป
"คุณ...."สริญดามองอนุชิตเขายิ้มให้กับเธอก่อนจะยัดรูปนั้นใส่กระเป๋ากางเกงไป
"ผมว่าคุณไม่ควรเห็นรูปพวกนั้นนะสาวน้อย"
"ฉันขอโทษค่ะที่ถือวิสาสะหยิบรูปของคุณขึ้นมาดู"สริญดากล่าวพลันรีบหลบสายตาของอนุชิตแววตาของพวกยักษ์ทำไมมันช่างน่ากลัวเลยเกินนะ!
"ตามหาราพณ์อยู่หรือ"
"ค่ะ"
"เขาอยู่ข้างบนพรุ่งนี้เราจะมีงานใหญ่กันเดี๋ยวเขาคงบอกคุณเองนะ"อนุชิตพูดพร้อมยิ้มซึ่งในสายตาของสริญดามันช่างน่ากลัวเลยเกิน
ตึง!
เสียงฝีเท้าดังขึ้นราพณ์ยืนมองสริญดาสลับกับอนุชิตอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินกลับขึ้นไปด้านบน
"เดี๋ยวก่อนสิคะ!"สริญดารีบวิ่งตามขึ้นมาก่อนจะตรงมาดักหน้าราพณ์ไว้เพื่อไม่ให้เขาหนีเข้าห้อง
"คุยกับฉันก่อนสิคะ"
"ผมง่วงแล้ว"ราพณ์ตอบแบบเรียบๆสริญดาแสดงท่าทีเศร้าลงเขาคงไม่อยากคุยกับเธอตอนนี้หญิงสาวพยักหน้างึกๆราพณ์จึงเดินเข้าห้องก่อนจะปิดประตูสริญดามองอาการของเขาอย่างรู้สึกผิดเธอตัดสินใจจะยืนรออยู่หน้าห้องเผื่อเขาจะเห็นใจและยอมยกโทษให้เธอซึ่งไม่นานราพณ์ก็เปิดประตูออกมา
"ไปนอนได้แล้ว"ราพณ์ทำเสียงดุ
"ก็ฉันยังไม่ง่วงนี่คะ"
"แต่ผมไม่ชอบให้ใครมายืนหน้าประตู!ไปนอนซะ"
"ค่ะ"สริญดาตอบรับราพณ์จึงปิดประตูพร้อมกับทิ้งตัวลงบนเตียงผิดกับสริญดาหญิงสาวเดินมานั่งกอดเข่าข้างห้องเขาก่อนจะได้ยินเสียงดังมาจากด้านในห้อง
"ไหนว่าไปนอนแล้วไง!"เสียงที่ดังออกมาแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดสริญดาไม่ตอบได้แต่ก้มหน้างุดจนราพณ์ทนไม่ไหวเปิดประตูออกมาอีกครั้งและจับมือสริญดาเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตูและมองหน้าหญิงสาวอย่างดุๆ
"ทำไมถึงไม่ไปนอน"
"ฉัน...นอนไม่หลับค่ะ...แต่ฉันสัญญานะคะว่าจะไม่กวนหรือทำเสียงดังรบกวนคุณเด็ดขาด!"
"มีคนนั่งตากยุงอยู่ด้านนอกจะให้ผมนอนหลับได้ยังไงกัน!...นอนที่นี่แล้วกันนะคืนนี้"พูดจบราพณ์ก็จูงมือสริญดามาข้างเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนสริญดานิ่งไปสักพักก่อนจะเดินไปนอนอีกฝั่งทั้งสองหันหลังเข้าหากันโดยที่ไม่มีใครหลับเลยสักคนพลันทั้งสองหันหน้ามาหากันพร้อมกับสบตากันก่อนที่ราพณ์จะลุกขึ้นนั่งด้วยอาการหัวเสีย
"เลิกทำสายตาแบบนั้นสักทีเถอะ!.....จะพูดอะไร"
ราพณ์ถามสริญดาจึงลุกขึ้นนั่งพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"เรื่องเมื่อเย็นฉัน...."
"ถ้าเรื่องเมื่อเย็นก็เลิกพูดเถอะ!ผมไม่อยากฟัง!!"ราพณ์พูดออกมาด้วยความโมโหสริญดาก้มหน้าลงอย่างหมดหวังเธอล้มตัวลงนอนก่อนจะหันหลังให้ราพณ์เขามองหญิงสาวอย่างรู้สึกผิดที่ดุเธอแรงเกินไปแต่นั่นก็เพราะว่าเขาเป็นห่วงเธอมากจนขาดสติที่จะยั้งคิด
"คือ...ผมคงดุคุณแรงไปหน่อยแต่ถ้าจะพูดจริงๆมันก็เป็นความผิดของผมเองที่ไปรับคุณช้า..ผมขอโทษ"ราพณ์พูดอย่างรู้สึกผิดสริญดารีบลุกขึ้นมาก่อนจะจับมือเขา
"มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกค่ะฉันผิดเองที่โกหกคุณฉัน....ฉันขอโทษค่ะ"พูดจบสริญดาก็ร้องไห้ออกมาราพณ์ใช้มือลูบแก้มของสริญดาอย่างแผ่วเบาก่อนจะถอดแหวนทองรูปพญานาคที่ฝั่งเพชรสีเขียวมรกตออกแล้วใส่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของสริญดาอย่างเบามือ
"ตอนที่พ่อแม่ผมตาย...ผมสาบานกับตัวเองไว้ว่าครึ่งชีวิตที่เหลือผมจะตามฆ่าคนที่พรากคนที่ผมรักที่สุดในชีวิตแต่วันนี้ผมจะขอสาบานผมอีกหนึ่งข้อ...ลมหายใจที่เหลืออยู่ในชีวิตของผู้ชายคนนี้ผมขอใช้มันปกป้องคนที่ผมรักด้วยชีวิตดูแลและอยู่เคียงข้างเธอโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน..ผมขอแค่ได้รักและปกป้องเธอจนกว่าลมหายใจที่มีจะสิ้นสุดลง..."ราพณ์สบตาสริญดาอย่างอ่อนโยนหญิงสาวยิ้มตอบเขาอย่างอ่อนโยนเช่นกันในใจเธอรู้สึกสับสนทำไมผู้ชายคนนี้ถึงดีกับเธอตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้เขาช่างดีกับเธอเหลือเกินและดีกว่า...เขาคนนั้น
"ง่วงไม่ใช่หรือ...นอนได้แล้วรับรองผมจะไม่ลักหลับคุณแน่นอน"
"ฉันรู้อยู่แล้วค่ะ"สริญดายิ้มก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยมีราพณ์คอยเฝ้ามองเธอหลับใหลด้วยความสุขใจ
"ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไงคุณจะปลอดภัย...สริญดา"
………………………………………………………………
ตอนต่อไป>>
สริญดาวิ่งออกมาก่อนจะใช้หัวใจของเธอสัมผัสว่าทศคินทร์อยู่ที่ไหนซึ่งเธอสัมผัสได้ว่ามันไม่ไกลจากจุดที่เธอซ่อนตัวกับราพณ์สักเท่าไหร่จนเมื่อมาถึงบริเวณป่าที่มีต้นไม้ปกคลุมหญิงสาวก็ค่อยๆหยุดเดินก่อนจะมองภาพข้างหน้าด้วยความตกตะลึงหัวใจของเธอบีบรัดแน่นขึ้นจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆน้ำตาเริ่มไหลออกมาคนสองคนเบื้องหน้ากำลังใช้ปากจูบกันอยู่แต่สิ่งที่เธอเจ็บที่สุดคือมือของทศคินทร์รั้งเอวของมัศยาเขามาหาร่างกายของตนโดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าสริญดายืนอยู่ตรงนั้น!
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ธ.ค. 2558, 21:55:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ธ.ค. 2558, 21:55:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 1227
| << เส้นขนาน | รู้ความจริง >> |
AThousandYears 12 ธ.ค. 2558, 21:58:00 น.
ตอนหน้าไรเตอร์ทำร้ายสริญดาอ่าขอโทษล่วงหน้านะคะอย่างอนไรเตอร์นะคะ
คืนนี้ฝันดีค่ะ
ตอนหน้าไรเตอร์ทำร้ายสริญดาอ่าขอโทษล่วงหน้านะคะอย่างอนไรเตอร์นะคะ
คืนนี้ฝันดีค่ะ
คิมหันตุ์ 13 ธ.ค. 2558, 16:56:47 น.
โอ่ะโห้ววววว น่าสงสาร แต่ก้อนะ พอๆกันเลย เลือกไม่ได้สักคน
โอ่ะโห้ววววว น่าสงสาร แต่ก้อนะ พอๆกันเลย เลือกไม่ได้สักคน