ยักษา
ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
"คนหนึ่ง"เกิดมาทำตามที่ฟ้าลิขิต
"อีกคน"เกิดมาโดยเลือกทางเดินของตัวเอง
พวกเขาถูกลิขิตให้เกิดมาเป็นศัตรูกันแต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือปกป้อง"เธอ"ผู้หญิงที่เขารักให้พ้นจากอันตรายด้วยชีวิตของพวกเขากับสองสายเลือดที่ไม่อาจจะลงรอยกันได้ระหว่างคนกับ...ยักษ์
"พวกเราเลือกเกิดไม่ได้จึงต้องเกิดมาเป็นแบบนี้เมื่อถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้เราก็ต้องเป็นแบบนี้...ตามที่ฟ้าลิขิต"
Tags: ยักษ์ สยองขวัญ ช่วงชิง ความรัก
ตอน: สะสาง
ราพณ์กอดสริญดาไว้จนหญิงสาวเริ่มอาการดีขึ้นเธอมองเขาอย่างขอบคุณก่อนจะยิ้มบางๆให้เขา
"ขอบคุณนะคะ...ทุกครั้งที่ฉันมีปัญหาคุณจะอยู่เคียงข้างฉันเสมอ"
"งั้น...ถือว่าเราหายกันนะกับตอนที่ผมร้องไห้ไปเมื่อตอนนั้น"ราพณ์ยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนจะเห็นสริญดาก้มหน้าลงด้วยแววตาเศร้าๆ
"ฉันทำร้ายจิตใจคุณขนาดนี้...คุณไม่โกรธฉันเลยเหรอคะ"น้ำเสียงแผ่วเบาดังแว่วออกมาราพณ์รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะถามสริญดาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"คุณรู้..."
"ค่ะ...ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกยังไงแต่ว่า...ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม...ฉันขอโทษนะคะ"สริญดาเงยหน้ามองราพณ์ซึ่งเขาดูนิ่งไปเล็กน้อยพลันราพณ์ผลักสริญดาพร้อมชูมีดชี้ไปทางต้นไม้
"ฉันรู้ว่าแกอยู่นั่น!ออกมาซะ!!"
………………………………………………………………
สองเท้าก้าวเข้ามาอย่างสุขุมเสียงเหยียบใบไม้ดังเข้ามาใกล้เป็นระยะทศคินทร์ลืมตาขึ้นก่อนจะเห็นอนุชิตยืนอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
"คิดว่าจะหนีผมพ้นหรือทศคินทร์!"
"ผมไม่ได้หนี"ทศคินทร์ตอบก่อนจะพยุงร่างกายของตัวเองที่เริ่มจะสมบูรณ์ลุกขึ้นสายตาเด็ดเดี่ยวจ้องไปที่อนุชิตอย่างไม่เกรงกลัว
"ผมทำเพื่อปกป้องทุกคนที่ร่วมสายเลือดเดียวกันแต่ทำไมคุณถึงฆ่าพิเชียรได้ลงคอ!"เสียงก้องคำรามราวเสียงฟ้าร้องอนุชิตยิ้มกริ่มออกมาราวกับว่าท้าทายทศคินทร์
"ยักษาผู้เป็นใหญ่มีได้แค่คนเดียวคุณรู้ไหมว่าคุณมันโง่!..พวกมนุษย์คือเหยื่อของเรายักษ์อยู่เหนือกว่าพวกมันทำไมเราจะต้องมาปราณีหรือสงสารมันคุณไม่รู้หรอกว่าเสียงกรีดร้องของพวกมนุษย์มันน่าฟังมากแค่ไหน!...แล้วอย่างยิ่งโดยเฉพาะเสียงของหญิงสาวอย่างริญลดา!"
"แกฆ่าริญลดา!"
"ไม่!...คุณตั้งหากที่ฆ่าเธอ!!"อนุชิตตวาดลั่นทศคินทร์หยุดชะงักไปอนุชิตจึงเริ่มบรรยายถึงคืนวันที่ริญลดาตายอย่างช้าๆ
………………………………………………………………
50 ปีก่อน
หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ด้วยท่าทีตื่นเต้นในมือถือกระดาษสีขาวไว้แน่นสีหน้าดูวิตกกังวลก่อนจะมองดูนาฬิกาที่ข้อมือพลันบุคคลที่เธอรอพบมาถึง
"รู้ดีใช่ไหมว่าต้องทำยังไงถ้าไม่อยากให้คนที่รักของเธอตายดื่มมันซะ!"อนุชิตยื่นแก้วไวน์ใส่ยาพิษให้ริญลดาเธอมองมันก่อนจะมองอนุชิต
"ถ้าฉันตายเขาจะปลอดภัยใช่ไหม"
"แน่นอน!..เขายอมทิ้งการปกครองมารักเธอเขามีความผิดถึงตายเพราะฉะนั้นถ้าเธอตายเขาก็จะรอด"อนุชิตอธิบายริญลดาพยักหน้าน้ำตาคลอเบ้าเพื่อปกป้องคนที่เธอรักเธอต้องตายเพื่อให้เขาพ้นความผิด!
เพล้ง!!!
เสียงแก้วแตกดังขึ้นพร้อมร่างของริญลดาที่ทรุดลงกับพื้นเธอมองอนุชิตก่อนจะกุมท้องของตัวเองเอาไว้แน่น
"5555555เชิญเธอไปนรกก่อนเถอะแล้วเดี๋ยวพิเชียรจะส่งทศคินทร์ไปหาเธอ!"
"หมายความว่ายังไง!!"
"ก็หมายความว่าอีกไม่กี่วินาทีทศคินทร์ก็จะตามเธอไปไงริญลดา!"อนุชิตหัวเราะก่อนจะเดินจากไปยาพิษเริ่มออกฤทธิ์ริญลดาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะกำมือแน่น
"ไม่ได้!ฉันจะตายไม่ได้!"ริญลดาพูดกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นโดยที่มือจิกกระดาษเอาไว้แน่นร่างบางค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปยังศาลาริมน้ำเธอจำได้ดีว่าทุกคืนวันศุกร์ทศคินทร์จะมานั่งจิบไวน์ที่ริมแม่น้ำริญลดามองเขาอยู่ตรงต้นไม้น้ำตาไหลออกมาเมื่อมองดูคนที่เธอรักก่อนจะค่อยๆเดินออกมาจากต้นไม้ใกล้ๆริมน้ำ
"ริญลดา"ทศคินทร์ยิ้มออกมาซึ่งได้รับรอยยิ้มจากริญลดาตอบกลับมา
"ขอโทษค่ะที่มาช้า"
"ไม่เป็นไร..วันนี้ผมว่าพระจันทร์สวยมากเลยนะครับ"ทศคินทร์ยิ้มพร้อมมองไปที่พระจันทร์ริญลดาเริ่มหายใจติดขัดเธอค่อยๆก้าวเท้าไปที่โต๊ะก่อนจะนั่งลง
"จริงสิ!...ริญลดาผมได้ไวน์แดงยี่ห้อมาจากพิเชียรด้วยงั้นวันนี้เรามานั่งจิบไวน์พร้อมมองพระจันทร์กันดีกว่านะ"ทศคินทร์ยิ้มพร้อมหยิบไวน์ขึ้นมาเทใส่แก้วริญลดามองเขามันเป็นไวน์สีเดียวกับที่อนุชิตหลอกให้เธอกินเมื่อกี้แปลว่าไวน์ขวดนี้มียาพิษงั้นหรือ!ทศคินทร์ยกแก้วไวน์ขึ้นริมฝีปากแตะที่ขอบแก้วเพียงเล็กน้อยมือค่อยๆยกแก้วไวน์ขึ้นแต่ถูกมือของริญลดารั้งแก้วไว้
"กินแบบนี้ก็ไม่สนุกสิคะ..."ริญลดาพูดขึ้นทศคินทร์จึงวางแก้วไวน์ลง
"คุณต้องการอะไรหรือริญลดา"
"ฉันมีภาพมาให้คุณทายค่ะ...ถ้าคุณทายถูกไวน์ขวดนี้จะเป็นของคุณแต่ถ้าผิดไวน์ขวดนี้ฉันขอนะคะ...มันคงอร่อยน่าดู"ริญลดายิ้มทศคินทร์มองคนรักก่อนจะพยักหน้าริญลดาจึงหยิบภาพที่เธอเตรียมมายื่นให้ทศคินทร์
"แบล็ค โรส กุหลาบสีดำหมายถึงความรักเปรียบดั่งความตาย"
"ไม่ใช่หรอกค่ะคุณทายผิด"ริญลดายิ้มก่อนจะกระดกแก้วไวน์ขึ้นดื่มพร้อมเทไวน์ใส่แก้วใหม่อีกครั้ง
"งั้น...ก็...ความตายเพราะสีดำของมนุษย์เปรียบเสมือนความตาย"
"ผิดคะ!มันไม่เกี่ยวกับกุหลาบสีดำที่ฉันวาดสักหน่อยนี่คะทายใหม่ค่ะ"ริญลดายิ้มก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้งทศคินทร์มองเธออย่างแปลกใจที่ผู้หญิงเรียบร้อยแบบริญลดาจะชอบกินไวน์กับเขาด้วยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาพร้อมกับตั้งสติทายใหม่จนมาถึงแก้วสุดท้ายสายตาของทศคินทร์จับจ้องไปที่ภาพอย่างใจจดใจจ่อริญลดายิ้มบางๆออกมาก่อนจะรู้สึกว่ามีน้ำไหลออกมาจากรูจมูกของเธอมือเล็กค่อยๆปาดแล้วก้มมองก็พบว่าของเหลวสีแดงเข้มมันคือเลือดของเธอริญลดายิ้มก่อนจะรู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งตัวแต่ก็ทนเก็บอาการเอาไว้
"ความรักที่มืดมน!"สิ้นเสียงของทศคินทร์ริญลดาก็ยิ้มออกมาก่อนจะกระดกไวน์แก้วสุดท้ายขึ้นดื่มพร้อมยิ้มให้ทศคินทร์
"คุณแพ้แล้วนะคะ"
"ผมยอมก็ได้..มันหมายความว่าอะไรหรือ"
"คุณต้องหาคำตอบเองนะคะสักวันคุณจะหามันเจอ"ริญลดาลุกขึ้นมองทศคินทร์ที่จ้องมองกระดาษอย่างตั้งใจมือของเธอค่อยๆเลื่อนจะจับชายหนุ่มเป็นครั้งสุดท้ายแต่เธอก็ตัดสินใจดึงมือกลับมาพร้อมกับยิ้ม
"วันนี้สนุกมากเลยค่ะ..แล้วพบกันใหม่นะคะ"ริญลดาพูดพร้อมกับเดินออกมาและหันไปยิ้มให้ทศคินทร์ชายหนุ่มยิ้มตอบกลับมาพลันมียักษาคนหนึ่งเดินมาหาทศคินทร์พอดีริญลดายิ้มอีกครั้งก่อนจะหันกลับมาพร้อมเลือดที่ไหลออกมาจากจมูกของเธอริญลดาพยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงพยายามเดินออกมาให้ไกลที่สุดจนมาถึงต้นไม้ที่เธอชอบนั่งเป็นประจำกับทศคินทร์เธอก็ทรุดลงพร้อมร้องไห้ออกมาสองมือกุมท้องเอาไว้แน่นยาพิษเริ่มกัดกินข้างในร่างของหญิงสาวเลือดทะลักออกมาจากริมฝีปากของหญิงสาวแววตาของเธอเหม่อขึ้นมองพระจันทร์ด้วยความอาลัยก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงพร้อมลมหายใจของเธอที่หยุดสนิท
………………………………………………………………
"ภาพหญิงสาวที่ตายอย่างน่าเวทนามันชั่งเศร้าจริงๆนะทศคินทร์"อนุชิตยิ้มออกมาเมื่อเห็นน้ำตาของทศคินทร์เริ่มไหลออกมา
"หญิงสาวคนนั้นอึดมากจริงๆนะฉันเฝ้ามองเธอตายอย่างอารมณ์ดีเชียวแหละทั้งๆที่แผนเกือบจะสำเร็จแล้วเชียวแม่นั่นก็มาแย่งยาพิษนายกินเสียก่อนเห็นไหมล่ะว่านายตั้งหากที่ฆ่าเธอ!"พูดจบอนุชิตก็หัวเราะออกมาราวกับว่าเขาชนะทศคินทร์นิ่งอึ้งไปกับความจริงที่เขาพึ่งรู้อนุชิตยิ้มพร้อมเดินเข้ามาหาทศคินทร์พลันศรของราพณ์พุ่งตรงมาปักกลางหลังเขาเสียก่อน
"แกมันเลวจริงๆแล้วพ่อแม่ฉันไปทำอะไรให้แก!"ราพณ์เค้นเสียงออกมาอนุชิตยิ้มก่อนจะดึงศรออกมาอย่างง่ายดาย
"เปล่าหรอก!..แต่ต้องขอบคุณเขานะเพราะฉันเป็นคนบอกทศคินทร์เองว่าพ่อคุณเป็นคนฆ่าริญลดาเขาถึงได้ไปที่บ้านคุณคืนนั้นไง..ผมกับพิเชียรก็คิดว่าจะได้ดูการฆ่าผิดตัวซะหน่อยแต่น่าเสียดายที่ทศคินทร์มันไม่กล้าผมก็เลยต้องฆ่าปิดปากพ่อแม่คุณเอง555"อนุชิตหัวเราะออกมาราพณ์กำมือแน่นก่อนจะพุ่งเข้าชกหน้าอนุชิตพลันถูกอนุชิตใช้ศรกรีดที่แขนของเขาก่อนจะจับราพณ์กระแทกกับพื้น
"มนุษย์อย่างแก!ฆ่าฉันไม่ได้หรอก!5555"อนุชิตหัวเราะพลันรู้สึกตัวว่าเขาถูกมีดปักเข้าที่ต้นคอ
"แต่ฉัน...ฆ่าแกได้!!"พูดจบทศคินทร์ก็ผลักอนุชิตเข้าไปกระแทกกับต้นไม้ด้วยตาของเขาแดงก่ำท้องฟ้ามืดครึ้มอีกครั้งก่อนที่ยักษาทั้งสองจะต่อสู้กันอนุชิตเหลือบเห็นไม้ท้อนหนึ่งที่ปลายแหลมคมจึงหาโอกาสหยิบและแทงเข้าไปที่กลางลำตัวของทศคินทร์
"แกแพ้แล้วทศคินทร์!"อนุชิตพูดขึ้นก่อนจะเห็นทศคินทร์ลุกขึ้นพร้อมดึงไม้ออกจากตัวอย่างไม่แสดงทีท่าว่าเจ็บเลยสักนิด
"คุณราพณ์..."สริญดาที่ซ่อนตัวอยู่กับมัศยาเอ่ยขึ้นเบาๆราพณ์หันไปมองเธอก่อนจะเห็นเธอโยนแหวนทองมาให้เขาราพณ์รับมาก่อนจะตรงไปหยิบศรและพึมพำคาถาสริญดามองไปทางทศคินทร์ด้วยความเป็นห่วงก่อนจะวิ่งออกมา
"คุณฆ่าทศคินทร์ไปก็ไม่มีประโยชน์!เพราะหัวใจเขาอยู่ที่ฉัน!"สริญดาพูดขึ้นมาอนุชิตรีบมองมาที่เธอทันทีก่อนจะผลักทศคินทร์ออกและหันมาหาสริญดาทศคินทร์รีบลุกขึ้นเป็นจังหวะที่ราพณ์ท่องคาถาเสร็จเขาง้างธนูขึ้นมาอีกครั้งพร้อมเล็งมาทางอนุชิตเช่นเดียวกับทศคินทร์เขาพุ่งตรงไปจับตัวอนุชิตก่อนที่อนุชิตจะถึงตัวสริญดาพร้อมจับเขาหันไปหาราพณ์อนุชิตเบิกตาโพล้งพลันศรลงอาคมก็พุ่งตรงปักเข้าที่หัวใจของอนุชิตทศคินทร์รีบจับหัวของคนที่ฆ่าริญลดาก่อนจะมองเขาอย่างโกรธแค้น
"สำหรับสิ่งที่แกทำ!"
กร๊อก!!
เสียงกระดูกที่คอดังขึ้นก่อนที่อนุชิตจะล้มลงและตายในที่สุด!
"สริญดา!"ราพณ์วิ่งมาหาสริญดาก่อนจะมองเธอ
"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ"สริญดาตอบก่อนจะมองหาทศคินทร์แต่เขาหายไปแล้ว
"ขอบคุณนะคะ...ทุกครั้งที่ฉันมีปัญหาคุณจะอยู่เคียงข้างฉันเสมอ"
"งั้น...ถือว่าเราหายกันนะกับตอนที่ผมร้องไห้ไปเมื่อตอนนั้น"ราพณ์ยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนจะเห็นสริญดาก้มหน้าลงด้วยแววตาเศร้าๆ
"ฉันทำร้ายจิตใจคุณขนาดนี้...คุณไม่โกรธฉันเลยเหรอคะ"น้ำเสียงแผ่วเบาดังแว่วออกมาราพณ์รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะถามสริญดาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"คุณรู้..."
"ค่ะ...ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกยังไงแต่ว่า...ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม...ฉันขอโทษนะคะ"สริญดาเงยหน้ามองราพณ์ซึ่งเขาดูนิ่งไปเล็กน้อยพลันราพณ์ผลักสริญดาพร้อมชูมีดชี้ไปทางต้นไม้
"ฉันรู้ว่าแกอยู่นั่น!ออกมาซะ!!"
………………………………………………………………
สองเท้าก้าวเข้ามาอย่างสุขุมเสียงเหยียบใบไม้ดังเข้ามาใกล้เป็นระยะทศคินทร์ลืมตาขึ้นก่อนจะเห็นอนุชิตยืนอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
"คิดว่าจะหนีผมพ้นหรือทศคินทร์!"
"ผมไม่ได้หนี"ทศคินทร์ตอบก่อนจะพยุงร่างกายของตัวเองที่เริ่มจะสมบูรณ์ลุกขึ้นสายตาเด็ดเดี่ยวจ้องไปที่อนุชิตอย่างไม่เกรงกลัว
"ผมทำเพื่อปกป้องทุกคนที่ร่วมสายเลือดเดียวกันแต่ทำไมคุณถึงฆ่าพิเชียรได้ลงคอ!"เสียงก้องคำรามราวเสียงฟ้าร้องอนุชิตยิ้มกริ่มออกมาราวกับว่าท้าทายทศคินทร์
"ยักษาผู้เป็นใหญ่มีได้แค่คนเดียวคุณรู้ไหมว่าคุณมันโง่!..พวกมนุษย์คือเหยื่อของเรายักษ์อยู่เหนือกว่าพวกมันทำไมเราจะต้องมาปราณีหรือสงสารมันคุณไม่รู้หรอกว่าเสียงกรีดร้องของพวกมนุษย์มันน่าฟังมากแค่ไหน!...แล้วอย่างยิ่งโดยเฉพาะเสียงของหญิงสาวอย่างริญลดา!"
"แกฆ่าริญลดา!"
"ไม่!...คุณตั้งหากที่ฆ่าเธอ!!"อนุชิตตวาดลั่นทศคินทร์หยุดชะงักไปอนุชิตจึงเริ่มบรรยายถึงคืนวันที่ริญลดาตายอย่างช้าๆ
………………………………………………………………
50 ปีก่อน
หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ด้วยท่าทีตื่นเต้นในมือถือกระดาษสีขาวไว้แน่นสีหน้าดูวิตกกังวลก่อนจะมองดูนาฬิกาที่ข้อมือพลันบุคคลที่เธอรอพบมาถึง
"รู้ดีใช่ไหมว่าต้องทำยังไงถ้าไม่อยากให้คนที่รักของเธอตายดื่มมันซะ!"อนุชิตยื่นแก้วไวน์ใส่ยาพิษให้ริญลดาเธอมองมันก่อนจะมองอนุชิต
"ถ้าฉันตายเขาจะปลอดภัยใช่ไหม"
"แน่นอน!..เขายอมทิ้งการปกครองมารักเธอเขามีความผิดถึงตายเพราะฉะนั้นถ้าเธอตายเขาก็จะรอด"อนุชิตอธิบายริญลดาพยักหน้าน้ำตาคลอเบ้าเพื่อปกป้องคนที่เธอรักเธอต้องตายเพื่อให้เขาพ้นความผิด!
เพล้ง!!!
เสียงแก้วแตกดังขึ้นพร้อมร่างของริญลดาที่ทรุดลงกับพื้นเธอมองอนุชิตก่อนจะกุมท้องของตัวเองเอาไว้แน่น
"5555555เชิญเธอไปนรกก่อนเถอะแล้วเดี๋ยวพิเชียรจะส่งทศคินทร์ไปหาเธอ!"
"หมายความว่ายังไง!!"
"ก็หมายความว่าอีกไม่กี่วินาทีทศคินทร์ก็จะตามเธอไปไงริญลดา!"อนุชิตหัวเราะก่อนจะเดินจากไปยาพิษเริ่มออกฤทธิ์ริญลดาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะกำมือแน่น
"ไม่ได้!ฉันจะตายไม่ได้!"ริญลดาพูดกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นโดยที่มือจิกกระดาษเอาไว้แน่นร่างบางค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปยังศาลาริมน้ำเธอจำได้ดีว่าทุกคืนวันศุกร์ทศคินทร์จะมานั่งจิบไวน์ที่ริมแม่น้ำริญลดามองเขาอยู่ตรงต้นไม้น้ำตาไหลออกมาเมื่อมองดูคนที่เธอรักก่อนจะค่อยๆเดินออกมาจากต้นไม้ใกล้ๆริมน้ำ
"ริญลดา"ทศคินทร์ยิ้มออกมาซึ่งได้รับรอยยิ้มจากริญลดาตอบกลับมา
"ขอโทษค่ะที่มาช้า"
"ไม่เป็นไร..วันนี้ผมว่าพระจันทร์สวยมากเลยนะครับ"ทศคินทร์ยิ้มพร้อมมองไปที่พระจันทร์ริญลดาเริ่มหายใจติดขัดเธอค่อยๆก้าวเท้าไปที่โต๊ะก่อนจะนั่งลง
"จริงสิ!...ริญลดาผมได้ไวน์แดงยี่ห้อมาจากพิเชียรด้วยงั้นวันนี้เรามานั่งจิบไวน์พร้อมมองพระจันทร์กันดีกว่านะ"ทศคินทร์ยิ้มพร้อมหยิบไวน์ขึ้นมาเทใส่แก้วริญลดามองเขามันเป็นไวน์สีเดียวกับที่อนุชิตหลอกให้เธอกินเมื่อกี้แปลว่าไวน์ขวดนี้มียาพิษงั้นหรือ!ทศคินทร์ยกแก้วไวน์ขึ้นริมฝีปากแตะที่ขอบแก้วเพียงเล็กน้อยมือค่อยๆยกแก้วไวน์ขึ้นแต่ถูกมือของริญลดารั้งแก้วไว้
"กินแบบนี้ก็ไม่สนุกสิคะ..."ริญลดาพูดขึ้นทศคินทร์จึงวางแก้วไวน์ลง
"คุณต้องการอะไรหรือริญลดา"
"ฉันมีภาพมาให้คุณทายค่ะ...ถ้าคุณทายถูกไวน์ขวดนี้จะเป็นของคุณแต่ถ้าผิดไวน์ขวดนี้ฉันขอนะคะ...มันคงอร่อยน่าดู"ริญลดายิ้มทศคินทร์มองคนรักก่อนจะพยักหน้าริญลดาจึงหยิบภาพที่เธอเตรียมมายื่นให้ทศคินทร์
"แบล็ค โรส กุหลาบสีดำหมายถึงความรักเปรียบดั่งความตาย"
"ไม่ใช่หรอกค่ะคุณทายผิด"ริญลดายิ้มก่อนจะกระดกแก้วไวน์ขึ้นดื่มพร้อมเทไวน์ใส่แก้วใหม่อีกครั้ง
"งั้น...ก็...ความตายเพราะสีดำของมนุษย์เปรียบเสมือนความตาย"
"ผิดคะ!มันไม่เกี่ยวกับกุหลาบสีดำที่ฉันวาดสักหน่อยนี่คะทายใหม่ค่ะ"ริญลดายิ้มก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้งทศคินทร์มองเธออย่างแปลกใจที่ผู้หญิงเรียบร้อยแบบริญลดาจะชอบกินไวน์กับเขาด้วยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาพร้อมกับตั้งสติทายใหม่จนมาถึงแก้วสุดท้ายสายตาของทศคินทร์จับจ้องไปที่ภาพอย่างใจจดใจจ่อริญลดายิ้มบางๆออกมาก่อนจะรู้สึกว่ามีน้ำไหลออกมาจากรูจมูกของเธอมือเล็กค่อยๆปาดแล้วก้มมองก็พบว่าของเหลวสีแดงเข้มมันคือเลือดของเธอริญลดายิ้มก่อนจะรู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งตัวแต่ก็ทนเก็บอาการเอาไว้
"ความรักที่มืดมน!"สิ้นเสียงของทศคินทร์ริญลดาก็ยิ้มออกมาก่อนจะกระดกไวน์แก้วสุดท้ายขึ้นดื่มพร้อมยิ้มให้ทศคินทร์
"คุณแพ้แล้วนะคะ"
"ผมยอมก็ได้..มันหมายความว่าอะไรหรือ"
"คุณต้องหาคำตอบเองนะคะสักวันคุณจะหามันเจอ"ริญลดาลุกขึ้นมองทศคินทร์ที่จ้องมองกระดาษอย่างตั้งใจมือของเธอค่อยๆเลื่อนจะจับชายหนุ่มเป็นครั้งสุดท้ายแต่เธอก็ตัดสินใจดึงมือกลับมาพร้อมกับยิ้ม
"วันนี้สนุกมากเลยค่ะ..แล้วพบกันใหม่นะคะ"ริญลดาพูดพร้อมกับเดินออกมาและหันไปยิ้มให้ทศคินทร์ชายหนุ่มยิ้มตอบกลับมาพลันมียักษาคนหนึ่งเดินมาหาทศคินทร์พอดีริญลดายิ้มอีกครั้งก่อนจะหันกลับมาพร้อมเลือดที่ไหลออกมาจากจมูกของเธอริญลดาพยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงพยายามเดินออกมาให้ไกลที่สุดจนมาถึงต้นไม้ที่เธอชอบนั่งเป็นประจำกับทศคินทร์เธอก็ทรุดลงพร้อมร้องไห้ออกมาสองมือกุมท้องเอาไว้แน่นยาพิษเริ่มกัดกินข้างในร่างของหญิงสาวเลือดทะลักออกมาจากริมฝีปากของหญิงสาวแววตาของเธอเหม่อขึ้นมองพระจันทร์ด้วยความอาลัยก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงพร้อมลมหายใจของเธอที่หยุดสนิท
………………………………………………………………
"ภาพหญิงสาวที่ตายอย่างน่าเวทนามันชั่งเศร้าจริงๆนะทศคินทร์"อนุชิตยิ้มออกมาเมื่อเห็นน้ำตาของทศคินทร์เริ่มไหลออกมา
"หญิงสาวคนนั้นอึดมากจริงๆนะฉันเฝ้ามองเธอตายอย่างอารมณ์ดีเชียวแหละทั้งๆที่แผนเกือบจะสำเร็จแล้วเชียวแม่นั่นก็มาแย่งยาพิษนายกินเสียก่อนเห็นไหมล่ะว่านายตั้งหากที่ฆ่าเธอ!"พูดจบอนุชิตก็หัวเราะออกมาราวกับว่าเขาชนะทศคินทร์นิ่งอึ้งไปกับความจริงที่เขาพึ่งรู้อนุชิตยิ้มพร้อมเดินเข้ามาหาทศคินทร์พลันศรของราพณ์พุ่งตรงมาปักกลางหลังเขาเสียก่อน
"แกมันเลวจริงๆแล้วพ่อแม่ฉันไปทำอะไรให้แก!"ราพณ์เค้นเสียงออกมาอนุชิตยิ้มก่อนจะดึงศรออกมาอย่างง่ายดาย
"เปล่าหรอก!..แต่ต้องขอบคุณเขานะเพราะฉันเป็นคนบอกทศคินทร์เองว่าพ่อคุณเป็นคนฆ่าริญลดาเขาถึงได้ไปที่บ้านคุณคืนนั้นไง..ผมกับพิเชียรก็คิดว่าจะได้ดูการฆ่าผิดตัวซะหน่อยแต่น่าเสียดายที่ทศคินทร์มันไม่กล้าผมก็เลยต้องฆ่าปิดปากพ่อแม่คุณเอง555"อนุชิตหัวเราะออกมาราพณ์กำมือแน่นก่อนจะพุ่งเข้าชกหน้าอนุชิตพลันถูกอนุชิตใช้ศรกรีดที่แขนของเขาก่อนจะจับราพณ์กระแทกกับพื้น
"มนุษย์อย่างแก!ฆ่าฉันไม่ได้หรอก!5555"อนุชิตหัวเราะพลันรู้สึกตัวว่าเขาถูกมีดปักเข้าที่ต้นคอ
"แต่ฉัน...ฆ่าแกได้!!"พูดจบทศคินทร์ก็ผลักอนุชิตเข้าไปกระแทกกับต้นไม้ด้วยตาของเขาแดงก่ำท้องฟ้ามืดครึ้มอีกครั้งก่อนที่ยักษาทั้งสองจะต่อสู้กันอนุชิตเหลือบเห็นไม้ท้อนหนึ่งที่ปลายแหลมคมจึงหาโอกาสหยิบและแทงเข้าไปที่กลางลำตัวของทศคินทร์
"แกแพ้แล้วทศคินทร์!"อนุชิตพูดขึ้นก่อนจะเห็นทศคินทร์ลุกขึ้นพร้อมดึงไม้ออกจากตัวอย่างไม่แสดงทีท่าว่าเจ็บเลยสักนิด
"คุณราพณ์..."สริญดาที่ซ่อนตัวอยู่กับมัศยาเอ่ยขึ้นเบาๆราพณ์หันไปมองเธอก่อนจะเห็นเธอโยนแหวนทองมาให้เขาราพณ์รับมาก่อนจะตรงไปหยิบศรและพึมพำคาถาสริญดามองไปทางทศคินทร์ด้วยความเป็นห่วงก่อนจะวิ่งออกมา
"คุณฆ่าทศคินทร์ไปก็ไม่มีประโยชน์!เพราะหัวใจเขาอยู่ที่ฉัน!"สริญดาพูดขึ้นมาอนุชิตรีบมองมาที่เธอทันทีก่อนจะผลักทศคินทร์ออกและหันมาหาสริญดาทศคินทร์รีบลุกขึ้นเป็นจังหวะที่ราพณ์ท่องคาถาเสร็จเขาง้างธนูขึ้นมาอีกครั้งพร้อมเล็งมาทางอนุชิตเช่นเดียวกับทศคินทร์เขาพุ่งตรงไปจับตัวอนุชิตก่อนที่อนุชิตจะถึงตัวสริญดาพร้อมจับเขาหันไปหาราพณ์อนุชิตเบิกตาโพล้งพลันศรลงอาคมก็พุ่งตรงปักเข้าที่หัวใจของอนุชิตทศคินทร์รีบจับหัวของคนที่ฆ่าริญลดาก่อนจะมองเขาอย่างโกรธแค้น
"สำหรับสิ่งที่แกทำ!"
กร๊อก!!
เสียงกระดูกที่คอดังขึ้นก่อนที่อนุชิตจะล้มลงและตายในที่สุด!
"สริญดา!"ราพณ์วิ่งมาหาสริญดาก่อนจะมองเธอ
"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ"สริญดาตอบก่อนจะมองหาทศคินทร์แต่เขาหายไปแล้ว
AThousandYears เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ธ.ค. 2558, 22:44:03 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ธ.ค. 2558, 22:53:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 1138
| << รู้ความจริง | รักที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง >> |
