~ สายใย .. ไฟรัก ~
~ สายใย .. ไฟรัก ~
เส้นสายใย .. ใครกันหนอ .. ที่ทอถัก
เส้นสายรัก .. ใครจักสาน.. ขานคำขอ
เส้นทางเดิน .. ใครเหินห่าง .. ต่างเฝ้ารอ
ไฟรักพอ .. ต่อหัวใจ .. ให้อุ่นอิง
เธอ .. คือ เพื่อนสนิทของน้องสาวเพื่อนรัก
เขา .. คือ ผู้บริหารโรงแรมจอมเผด็จการ แต่กลับเป็นเพื่อนรักพี่ชายของเพื่อนสนิท
ทว่า ..
เธอ .. ในสายตาของเขา .. คือ คนอวดดี ยโส ที่ใช้เพื่อนเป็นทางผ่านไปสู่ความสำเร็จของตัวเอง
เขา .. ในสายตาของเธอ .. คือ ผู้ชายไร้เหตุผล เอาแต่ตนเองเป็นใหญ่
ที่สำคัญเหนืออื่นใด .. ทั้งเธอและเขา .. กำลังตกหลุมรักคนที่ไม่ควรจะรัก!
***************************
เส้นสายใย .. ใครกันหนอ .. ที่ทอถัก
เส้นสายรัก .. ใครจักสาน.. ขานคำขอ
เส้นทางเดิน .. ใครเหินห่าง .. ต่างเฝ้ารอ
ไฟรักพอ .. ต่อหัวใจ .. ให้อุ่นอิง
เธอ .. คือ เพื่อนสนิทของน้องสาวเพื่อนรัก
เขา .. คือ ผู้บริหารโรงแรมจอมเผด็จการ แต่กลับเป็นเพื่อนรักพี่ชายของเพื่อนสนิท
ทว่า ..
เธอ .. ในสายตาของเขา .. คือ คนอวดดี ยโส ที่ใช้เพื่อนเป็นทางผ่านไปสู่ความสำเร็จของตัวเอง
เขา .. ในสายตาของเธอ .. คือ ผู้ชายไร้เหตุผล เอาแต่ตนเองเป็นใหญ่
ที่สำคัญเหนืออื่นใด .. ทั้งเธอและเขา .. กำลังตกหลุมรักคนที่ไม่ควรจะรัก!
***************************
Tags: ความรัก ครอบครัว เพื่อน
ตอน: ใยเส้นที่ 29 .. คาหนังคาเขา
เพลิงกัลป์อยากจะระบายความหงุดหงิดให้กับอะไรสักอย่าง เมื่อรัศมิทัตบอกเขาว่า มัสลินพอใจความเป็นส่วนตัวที่เรือนพักเดี่ยวหลังนั้น
แน่ล่ะ ... เพราะมันใกล้กับเรือนพักของคนที่ชายหนุ่มไม่ไว้ใจ แต่สำหรับหญิงสาว ... ไม่ใช่
ความพลุ่งพล่านในอกที่แสดงออกมันได้ มันทำให้ชายหนุ่มอึดอัดกระวนกระวายอย่างไม่เคยเป็น หรือถึงจะเคย สาเหตุก็มาจากผู้หญิงคนนี้คนเดียว
จะเป็นไปได้ไหมว่า สองคนนั้นนัดแนะกันมาที่นี่ อย่างที่เขาสงสัยแต่แรก !
"พี่ไฟ ... พี่ไฟครับ"
เพลิงกัลป์เหมือนแว่วเสียงใครบางคนในโสตประสาท และยังทำคลับคล้ายคลับคลาจะเลือนๆไป ว่าชื่อที่ถูกเรียกออกมา เป็นชื่อของตน
"หือ ... ว่าไง"
"ใจลอยไปไหนฮะ ... อย่าบอกนะ ว่า ..."
รัศมิทัตยิ้มเผล่ทอดเสียงกระเซ้าราวรู้ทัน หูตาแพรวพราวตาของชายหนุ่มรุ่นน้อง มองตรงที่ใบหน้าคมคายเข้มขรึมของคนมากวัยกว่าเกือบสิบปี ก่อนเบนสายตาไปยังเรือนพักฝั่งตรงข้าม ที่เพื่อนสาวคงกำลังพักผ่อนอยู่
เพลิงกัลป์ถลึงตาดุตีสีหน้าให้ยิ่งขรึมเข้าไปอีก ด้วยการหัวคิ้วย่นเข้าหากัน นัยว่าอีกฝ่ายพูดมากเกินไป
"ก็ผมเรียกเป็นนานสองนาน ไม่หือไม่อือ เอาแต่มองไปทางโน้น ... มันมีอะไรหรือยังไงครับ"
ท่านประธานของรู้คอยากตอบออกไปให้ได้ยินทั่วกัน แต่ก็ต้องยับยั้งชั่งใจเอาไว้
เถอะ ... สิ่งที่เขาคิดจะเป็นจริงหรือไม่ ไม่นานนักหรอกคงจะได้รู้กัน
"เมื่อวาน ... ฉันบังเอิญเจอคนที่น่าสนใจ และไม่คิดว่า มันจะเป็นอย่างที่ฉันเคยประเมิน"
เพลิงกัลป์เลี่ยงประเด็นไม่ตอบคำถามของรัศมิทัต แล้ววกเข้ามาสนทนาเรื่องที่พวกเขารับปากผู้ใหญ่มา
"พี่ไฟคิดว่า จะเกี่ยวกับเรื่องที่เรากำลังจับตาไหมครับ"
"ตอนนี้ คงต้องจับตาทุกอย่างรอบตัวล่ะ ... แต่ทางโน้นก็เงียบไป อาจจะรออยู่เหมือนกันก็ได้"
'ทางโน้น' ที่เพลิงกัลป์เอ่ยถึง คือ คุณเวหนบิดาของเขา หลังจากรับทราบเรื่องที่รัศมิทัตลงมาช่วยแล้ว ก็ไม่ได้พูดถึงหรือสั่งความใดๆอีก
"แต่จะว่าไป ผมสงสัยนะครับ จู่ๆคุณลุงก็นึกเป็นห่วงทางนี้ ... ทั้งที่พี่ไฟก็อยู่มาสองสามปี ไม่เห็นมีปัญหา"
"อืม ... มันอาจจะมีอยู่ก่อน แต่เราไม่รู้ก็ได้"
ลางสังหรณ์บางอย่างกระตุ้นเตือนเพลิงกัลป์ ถึงเจตนารมณ์อันไม่ปกติในครั้งนี้ เขาเชื่อว่า ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง ไม่มีทางที่ 'พ่อของเขา' จะส่งใครมาง่ายๆแบบนี้
"งั้นหรือฮะ ... ผมคิดว่า คืนนี้ ... ผมจะแวะไปที่คิง เซอร์เพนท์ อยากไปดูอะไรๆอีกสักหน่อย"
"แล้วเพื่อนนาย ? "
"ลินินน่ะเหรอครับ ... ผมไปคนเดียว น่าจะคล่องตัวกว่า"
ถ้ารัศมิทัตจะสังเกตสีหน้าคนฟัง มากกว่าหันไปทางทิศที่เพื่อนของเขาพัก สถาปนิกหนุ่มก็คงจะได้เห็นรอยยิ้มจุดที่มุมปากคู่สนทนา
"ฉันคงไม่เตือนอะไรนาย เพราะคิดว่า ... ไม่จำเป็น"
"ขอบคุณครับ"
เพลิงกัลป์คลายสีหน้ากว่าเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา อย่างน้อย รัศมิทัตก็น่าจะรู้จักประมาณตน และทำเท่าที่ควรจะทำ ส่วนเขา ... ก็จะได้มีเวลา
เวลาที่จะได้พิสูจน์ว่า ความคิดของเขาถูกต้อง ... แม่นยำแค่ไหน
ศรตฤณรับรู้ถึงความยุ่งยากในการทำงาน ตั้งแต่ตอนที่เห็นเจ้านายหนุ่มแห่งรู้ค รีสอร์ท แอนด์ สปา เดินเข้ามาทักทายเจ้าหน้าที่อุทยานคนที่รับรองและพามายังเรือนพัก เป็นเหตุให้เมื่อคืนไม่สามารถทำตามแผนที่คิดได้
ชายหนุ่มสองเชื้อชาติจึงได้แต่ออกมานั่งรับลมตรงระเบียง มองไกลออกไปยังความมืดที่โรยตัวปกคลุมทั่วท้องทะเลแห่งอันดามัน พลางทบทวนทิศทาง ระยะเวลาในการลงมือปฏิบัติการ และสถานที่ซุ่มอำพราง เพราะอะไรๆก็ไม่เป็นใจให้เขาเลย
และ 'อะไรๆ' นั้น หมายรวมถึง มัสลิน หลานสาวคนเดียวของเขาเข้าไปอีกคน
คนที่ใครๆรู้จักเขาในนาม 'ซายน์' หลับตาถอนหายใจยาว หวังเอาความหนักหน่วงในอกทิ้งไป ถ้าไม่ติดว่า การมาที่นี่เป็นงานที่ได้รับมอบหมาย ด้วยบรรยากาศอาจพาใจให้เพลิดเพลินมากกว่านี้
ทว่า เพียงครู่เดียวศรตฤณก็ต้องลืมตา แม้ยามนี้จะได้ยินเสียงซัดซ่าของคลื่นกระทบฝั่งรอบกาย ก็มิอาจกลบเสียงฝีเท้าที่ใครบางคนระมัดระวังย่างก้าวให้แผ่วเบาได้
ชายหนุ่มผุดลุกเคลื่อนกายเงียบเชียบและรวดเร็ว อาศัยความมืดลัดเลาะอ้อมไปอีกทาง เพื่อตลบหลังคนที่กำลังรุกล้ำเข้ามา
แล้ว ... ความคิดของเขาก็เป็นจริงจนได้
"มาทำไม ... ลินิน"
"อา ... อื้อ"
คนที่กำลังจะถูกเรียกอย่างคุ้นเคยยกแขนเอื้อมมือมาปิดปากจนสนิท และอิริยาบถเช่นนี้ก็ทำให้ผู้บุกรุกต้องเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนเจ้าของเรือนพักหลังนี้โดยปริยาย หากแต่หาใช่ความเสน่หาเชิงชู้สาวอื่นใด มีแค่ความระแวดระวังเป็นสำคัญ
"ชู่ว์ ... อย่าเพิ่งพูด"
ศรตฤณกระซิบข้างหูซึ่งมัสลินก็พยักหน้าหงึกหงักรับคำ แต่เขาก็ยังไม่วางใจนัก
สัญชาตญาณของอดีตนายตำรวจสากล มันกำลังร้องเตือนอย่างหนักว่า วันนี้ ... เวลานี้ ไม่ควรไว้ใจ วางใจต่ออะไรทั้งสิ้น
"อาจะปล่อย แล้วค่อยๆเดินตามอามา ... เงียบๆ เข้าใจนะ"
ชายหนุ่มสั่งความน้ำเสียงเข้มงวด ต่างจากปกติชนิดที่สัมผัสได้ถึงปฏิกิริยาของหลานสาว ... แน่นอนว่า เธอคงเข้าใจเพียงครึ่ง
ความเงียบยามค่ำคืน ... จึงเป็นความเงียบอันปราศจากเสียงพูดคุยของมนุษย์ แว่วแต่เพียงเสียงระงมร้องของพวกแมลง รวมถึงสัตว์เล็กสัตว์น้อยซึ่งออกหากินเวลากลางคืน ที่อาศัยในแนวป่าเขตอุทยานด้านตรงข้ามฝั่งทะเล เป็นไปตามบรรยากาศแห่งธรรมชาติที่รายล้อม
มัสลินเดินตามผู้เป็นอามาแต่โดยดี ไม่พูด ไม่เอ่ยถามจนกว่าคนสั่งจะอนุญาต ศรตฤณเองก็พอใจให้เป็นเช่นนั้น
กระทั่งสองคนอาหนุ่มหลานสาว เดินขึ้นมาบนเรือนพักก่อนหยุดอยู่บริเวณระเบียง ที่ศรตฤณนั่งรับลมเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
"อานึกแล้ว ว่าลินินต้องมาหาอาที่นี่"
"แล้วอาป่านมาทำอะไรที่นี่คะ ..."
อาหนุ่มของหญิงสาวค่อยผ่อนลมหายใจ ไม่อยากให้เธอคิดว่า เขากำลังรำคาญใจ หากรู้สึกถึงความยุ่งยากใจมากกว่า
"ถ้าอา ... จะขอให้ลินินกลับ และทำไม่รู้ไม่เห็นว่าอาอยู่ที่นี่ ... อาขอมากไปหรือเปล่า"
ศรตฤณตัดสินใจพูดออกไปตามตรง แต่ถึงแม้จะอยู่กันท่ามกลางความมืด ชายหนุ่มก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกคลางแคลงจากมัสลินชัดเจน
"ลินินให้ได้ค่ะ แค่อาป่านบอก ... ความจริง"
"อย่าคาดคั้น หรือทำตัวเป็นเจ้าหน้าที่สอบสวนเลย ... ก็รู้อยู่ อาไม่ชอบ"
น้องชายต่างมารดาของทอทิว ที่มัสลินให้ความเคารพรักเสมอมา จำต้องวางท่าและน้ำเสียงเข้าข่ม เป็นการปราม 'เด็กดื้อรั้น' อย่างหลานสาวของเขาอย่างได้ผล
"เอ่อ ... อาป่านคะ ลินินขอโทษ ... แต่ลินินเป็นห่วงอาป่าน ..."
คำลุแก่โทษและความห่วงใยของหลานสาว เกือบทำให้คนเป็นอาใจอ่อน แต่ก็ยังฝืนปั้นเสียงให้เข้มจริงจัง อาจถึงขั้นถูกเข้าใจผิด ... ก็ต้องยอม
"นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของอา ... พูดแค่นี้ หวังว่าเราจะเข้าใจนะ"
อาการนิ่งเงียบของมัสลิน บอกได้ดีว่ากำลังตระหนกต่อคำพูดตัดรอน และมันคงจะบั่นทอนจิตใจของหลานรักคนนี้มากพอดู เพราะคำตอบรับแผ่วเบา กลับเยือกเย็นแกมแข็งกร้าวในทีของมัสลิน บอกความรู้สึกชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไร
"ค่ะ ... ทุกคนมีเรื่องส่วนตัวกันทั้งนั้น ... ต่อให้จะเป็นจะตาย ก็ไม่ควรเข้าไปยุ่ง อย่างนั้นใช่ไหมคะอาป่าน ... ไม่สิ คุณซายน์"
มัสลินซอยเท้ารวดเร็วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากเรือนพักหลังนั้น พลางปาดน้ำตาที่มันอัดอั้นตันใจทิ้งไป นาทีนี้เธอไม่รู้แล้วว่า ควรคิดหรือทำตัวอย่างไร กับความแปลกแยกที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
ศรตฤณ ... อาของเธอกำลังปกปิดสิ่งใดกันแน่
การกระทำของเขา คำพูดของเขา ... นั่นไม่ใช่อาป่านที่เธอรู้จักสักนิดเดียว
ทางเดินปูลาดจากเรือนที่พักหนึ่งมาถึงอีกแห่งไม่ไกลนัก แต่เนื่องจากความมืดกับความไม่ปกติของอารมณ์ ทำให้มัสลินไม่ทันมองว่า เส้นทางที่เดินจ้ำจนเหมือนวิ่ง จะพาเธอมาถึงเรือนรับรองอีกฟาก
ก่อนที่มัคคุเทศก์สาวจะเตลิดไปไหนต่อไหน ก็มีมือหนึ่งเอื้อมมาคว้าแขนของเธอไว้ จนเธอเกือบหวีดร้องออกมาด้วยความตกใจ แต่ที่ไม่เป็นเช่นนั้นเพราะเสียงถามห้วนๆที่คุ้นชิน
“มืดค่ำแบบนี้ จะวิ่งไปไหน”
แม้ตามรายทางจะมีแสงไฟเป็นระยะ แต่แรงเทียนไม่ได้สว่างมากมาย ทำให้หญิงสาวคิดว่า คงพอจะซ่อนใบหน้าที่มีคราบน้ำตาหลงเหลือได้บ้าง
“เอ่อ ... ที่นี่ ...”
“ถามว่า จะไปไหน ... ไม่สิ ฉันต้องถามใหม่ ว่าเธอ ... ไปไหนมา”
มัสลินได้สติทันทีเมื่อเพลิงกัลป์ตั้งท่าคาดคั้น และมันช่างคลับคล้ายคลับคลากับเหตุการณ์ไม่กี่นาทีนี้จริงๆ ผิดกันก็แต่ ... สถานะความสัมพันธ์ระหว่างกัน
“ฉันจะไปไหนมาไหน ไม่จำเป็นต้องรายงานใคร ... ไม่ใช่หรือคะ”
อารมณ์หลากหลายและความในใจที่ยังตกค้าง ถูกนำมาถ่ายเทกับคนตรงหน้า ราวกับลืมไปแล้วว่า ใครเป็นใคร
“ทำไม ... ทะเลาะกับซายน์มาหรือไง ถึงกล้ามาก้าวร้าวกับฉันแบบนี้”
“แล้วแต่คุณจะคิด ... ปล่อย ... ฉันจะกลับห้อง”
มัสลินยอมเสียมารยาทด้วยวาจายอกย้อน และการกระทำโดยออกแรงสะบัดแขน พร้อมทั้งปัดมือชายหนุ่มให้พ้น พอหลุดมาได้ก็ผลุนผลันหันกลับ รีบซอยเท้าเดินไปยังเรือนพักของตน
แต่คนอย่างเพลิงกัลป์ไม่คิดจะอ่อนข้อให้ง่ายๆ เขาสาวเท้าก้าวยาวๆ จนเดินตามทันมัสลิน
“ไม่คิดจะขอโทษกันหน่อยหรือไง ... มัสลิน”
น้ำเสียงเข้มๆเจือความขุ่นเคือง จากคนที่หญิงสาวรู้เต็มอกว่าเกลียดเธอแค่ไหน ดังอยู่ข้างๆตัวนี่เอง ทว่า ก่อนที่จะได้ต่อความยาวสาวความยืด คืนนี้คงเป็นครั้งที่สองแล้ว ที่จู่ๆก็โดนปิดปากด้วยฝ่ามืออุ่นของคนที่กำลังหาเรื่องเธอ
โดยที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัว พออยู่ในลักษณาการเช่นนั้น แน่นอนว่า ร่างทั้งร่างย่อมถูกรวบไว้แนบชิดกับเพลิงกัลป์
เขาจะทำบ้าอะไรเนี่ย !
เพลิงกัลป์ทั้งข้องใจ ทั้งขัดใจ สารพัดความรู้สึกนับแต่เห็นมัสลินลงจากเรือนพัก มุ่งหน้าไปยังที่ที่หนึ่ง ซึ่งเขาไม่อยากให้มันเป็นอย่างที่คิดเลย
แต่มันก็เป็นไปแล้ว
แค่เขาคิดไปว่า มัสลินกับซายน์ ...
ทำไมในอกมันต้องระทึกสั่นเกร็ง และอัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก เมื่อคิดไปถึงเรื่องราวล้ำลึกที่อาจเกิดขึ้น
ชายหนุ่มเฝ้าจับตาทั้งที่ไม่ใช่กงการอะไร แต่ก็ยากจะหักใจไม่ติดตามดู
ช่วงเวลานั้นเหมือนยาวนาน เหมือนเขาต้องกลั้นหายใจไปชั่วขณะ ... ชั่วขณะ ?
ใช่ ... เพราะไม่ถึง ๑๐ นาที ที่มัสลินหายเข้าไปท่ามกลางความมืด ที่เขาไม่อาจคาดเดาอะไรได้ จู่ๆ เธอก็วิ่งออกมาพร้อมปาดน้ำตา ในสภาพที่เรียบร้อยไม่ต่างจากทีแรก
โล่งอก ... คือ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับเพลิงกัลป์ ก่อนที่เขาจะแสดงตัวออกไป
และคงจะได้อะไรมากกว่านี้ ถ้าหางตาของเขาไม่เห็นเงาตะคุ่ม เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วจากเรือนพักหลังสุดท้าย ไปยังเส้นทางลงชายหาดของอุทยาน
เพลิงกัลป์ติดห่วงอยู่ตรงนี้ ... มัสลิน
กับทางนั้น ... คือ ซายน์ คนที่เขาสงสัย ในการพบกันที่นี่
แล้วเขาควรจะเลือกทางไหน
คนในอ้อมแขนดิ้นขลุกขลัก เตือนให้เพลิงกัลป์ระลึกได้ว่า เพราะปฏิกิริยาตอบสนองอันฉับไวนี่เอง ทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจหลบเงาที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และคว้าคนใกล้ตัวไปด้วยกัน
น่าแปลก ...
“อื้อ ... อะ อ้า เอ๋อ ...”
อาการอึกอักอื้ออ้าออกเสียงในคอ จับใจความได้ว่า ‘จะ บ้า เหรอ’ ขัดความคิด อีกทั้งพยายามหาทางเอาตัวเองออกจากการจู่โจมของเขา จนต้องกระซิบข้างหูหญิงสาว อย่างขอความร่วมมือ
“ฉันไม่บ้าหรอก ... แต่ว่า ถ้าเธอยังไม่หยุดดิ้น ... ก็ไม่แน่”
ได้ผล ... มัสลินชะงักกึก นิ่งเงียบไปในบัดดล และเพลิงกัลป์ก็รู้สึกได้ถึงอาการสั่งเบาๆ จากร่างอุ่นในอ้อมกอด
“จะกลับห้อง ... หรือไปกับฉัน”
แทนคำตอบคือการหันตะแคงข้าง เงยหน้าสบตาอย่างสงสัยกับคำถาม ทั้งที่ยังมีมือของท่านประธานจอมกร่างในความคิดของหญิงสาว ปิดปากคาอยู่
“ฉันสงสัยอะไรบางอย่าง ... เหมือนที่เธอมองฉันนี่ล่ะ ... ฉันจะปล่อย แต่เธออย่าเพิ่งโวยวายก็แล้วกัน”
“คุณจะบ้าหรือไง ห้ามนั่น สั่งนี่ ...”
เพลิงกัลป์ค่อยคลายมือไม่ทันพ้นริมฝีปากบาง มัสลินก็แหวใส่ทันที ดีแต่ว่าเธอแหวด้วยเสียงกระซิบแทบจะระดับเดียวกับเขา ตอนที่ ‘ห้ามนั่น สั่งนี่’ อย่างที่ว่า
“มีอะไรเหรอคะ”
สุดท้าย ... ความอยากรู้อยากเห็นก็ทำให้หญิงสาวเลิกสนใจในอิริยาบถแนบชิด นัยน์ตาระยับวาวฉายความกระตือรือร้น จนเพลิงกัลป์แทบปรับอารมณ์ไม่ถูกเหมือนกัน
“ฉันถามหน่อย เธอไปหาซายน์ใช่ไหม ...”
ปฏิกิริยานิ่งขึงกลับคืนสู่หญิงสาวอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มรู้แล้วว่า จะรับมืออย่างไร ... จึงจะดี
“เมื่อกี้ ... ฉันคิดว่า ฉันเห็นซายน์ ลงไปที่ชายหาด ... ทางคิง เซอร์เพนท์”
ประโยคหลังของเขา เป็นแค่การคาดเดาแบบด้นสด เบี่ยงเบนให้มัสลินสนใจอีกครั้ง ... และแน่นอนว่า ไม่พลาด
“คิง เซอร์เพนท์ ... หรือคะ”
คำย้อนถามแผ่วเบาสีหน้านัยน์ตาบ่งบอกชัดเจนว่า กำลังครุ่นคิดตามคำพูดของประธานบริหารแห่งรู้ค ทำเอาชายหนุ่มอยากรู้นักว่า เธอคิดอะไรอยู่
“ที่จริง ... ฉันว่า เธอกลับห้องดีกว่า กลางคืนแบบนี้ อันตรายเกินไป”
“อย่ามาดูถูกกันนะ ... ฉันไม่อ่อนแอขนาดนั้นหรอกน่า”
นี่ก็เป็นความไม่ยอมใครของ ‘ยัยเด็กอวดดี’ ที่เพลิงกัลป์รู้ซึ้ง และที่เขาทั้งชักชวนและหยั่งเชิง เพื่อต้องการพิสูจน์ให้เห็นกับตาว่า คนอวดดื้อถือดีที่อยู่ในวงแขน เนื้อแท้แล้วเป็นเช่นไร
ซึ่งใจหนึ่งเขาเองก็กังวล เป็นห่วงความปลอดภัยอย่างที่บอกไปจริงๆ และมันคงชักช้าไม่ทันใจ จนเธอต้องเร่งเร้าเขาเสียงเอง
“ไปสิ ... จะรออะไรคะ”
ศรตฤณในชุดดำพรางตัวให้กลมกลืนกับความมืด ลัดเลาะไปตามแนวโขดหินหลังพ้นหาดทรายขาวละเอียดมาได้
คืนนี้เขาจำเป็นต้องปฏิบัติภารกิจเร่งด่วน เนื่องจากเชดส์แจ้งมาว่า ‘คนของท่าน’ ส่งข่าวการลักลอบนำของบางอย่างมาที่คิง เซอร์เพนท์ และที่มันน่าสงสัยก็เพราะว่า ‘สินค้า’ จะมาทางทะเลหลังเที่ยงคืน
บ้าจริง ... อะไรมันจะปะเหมาะเคราะห์ซ้ำขนาดนี้
หนุ่มสองเชื้อชาติสบถขรมในใจ ‘ข่าวล่ามาเร็ว’ ที่ถูกส่งผ่านเชดส์มายังเขา คล้อยหลังหลานสาวออกจากเรือนพักไม่ถึง ๓ นาที
อดีตตำรวจสากลพยายามรวบรวมสมาธิอยู่กับงาน ไม่ให้พะวักพะวงกับเรื่องอื่น แต่เรื่องอื่นที่ว่านั้นคือ มัสลิน
ดูท่าหลังจากงานนี้ ... ในความหมายของเขาคือ จบภารกิจ ‘เพื่อนขอมา’ จริงๆ คงต้องงอนง้อหลานสาวกันหลายยก
ศรตฤณถอนให้ใจอัดอากาศชื้นยามค่ำเข้าปอด เลือกทำเลแฝงกายเป็นที่มั่นสังเกตการณ์ ด้วยเทคโนโลยีของกล้องอินฟาเรดที่เชดส์ให้มาคราวก่อน น่าจะช่วยงานเขาให้มีประสิทธิภาพได้มากขึ้น
และประสิทธิภาพของมันก็สามารถจับภาพได้แจ่มชัด ท่ามกลางความสลัวจริงๆ ซึ่งบุคคลที่เข้ามาอยู่ในโฟกัสขณะส่องกล้องสำรวจไปทั่วบริเวณ กลับไม่ใช่เป้าหมายเสียอย่างนั้น
คุณเพลิงกัลป์ ... มัสลิน ?
การขาดแคลนเครื่องไม้เครื่องมือ กำลังคน หรือความยากลำบากอื่นใด ยังไม่สร้างความหนักใจแก่ศรตฤณ เท่าความยุ่งยากที่ไม่ได้เหนือความคาดหมายสักเท่าไรกำลังจะตามมา
นักสอดแนมยกข้อมือดูนาฬิกาคำนวณเวลาคร่าวๆ แม้จะไม่ชอบใจนัก ที่เห็นหลานสาวออกมาเดินกลางค่ำกลางคืนกับ ... ผู้ชาย
ถ้าทั้งสองคนแค่มากินลมชมทะเลแล้วกลับไป งานของเขาก็จะไม่ถูกรบกวน
ในใจของสายลับจำเป็นภาวนาให้เป็นอย่างที่หวัง
แต่อากัปกิริยาของทั้งสองคนที่เห็นกลับกลายเป็น ... พวกเขากำลังมุ่งหน้ามาทางแนวโขดหิน ท่าทางคล้ายมองหาอะไรบางอย่าง ... เช่นกัน
“ไหนคะ คุณเพลิงกัลป์ ... ที่คุณเห็นคุณซะ ... เอ่อ เห็นคนเดินลงมาที่นี่”
มัสลินถามอย่างเอาเรื่อง พยายามหลีกเลี่ยงไม่พาดพิงถึงใคร ด้วยเกรงว่าเพลิงกัลป์จะรู้ถึงความสัมพันธ์ส่วนตัว ระหว่างเธอกับศรตฤณ
แม้ก่อนหน้านี้จะน้อยใจศรตฤณอยู่ แต่เธอก็พอจะเข้าใจได้ว่า ผู้เป็นอาอาจมีความจำเป็นบางอย่างที่ยังไม่สามารถบอกได้ และความจำเป็นนั้นน่าจะเกี่ยวข้องกับคนหลายคน
ศรตฤณกำลังทำสิ่งที่กำลังเสี่ยง ... อันตราย !
หญิงสาวยอมรับที่ตนหุนหันพลันแล่นตามเพลิงกัลป์มา เพราะใจมันอยากรู้ว่า ‘อะไร’ ทำให้อาที่แสนดี เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
แต่พอมีเวลาคิดระหว่างเดินลง สมองก็ประมวลภาพเหตุการณ์และบุคคลที่เกี่ยวข้อง ที่มาที่ไปที่แน่ชัดเธออาจจะไม่รู้
ทว่า เธอมั่นใจในตัวอาของเธอ ... ว่าไม่ได้กำลังทำอะไรที่ไม่ดีแน่นอน
“เอ ... ก็ว่าเห็น ‘ศรตฤณ’ ลงมานี่นา เขาไปไหนน้า”
เพลิงกัลป์จงใจเปรยชื่อใครบางคนอย่างคนที่รู้จักกัน ซึ่งเป็นใครได้ยินก็ต้องคิดว่าเป็นเช่นนั้น และชายหนุ่มก็ได้เห็นสายตา ‘ไม่อยากเชื่อ’ ของมัสลิน
“คุณ ... รู้จักอา ... คุณศรตฤณด้วยหรือคะ”
ชายหนุ่มกระหยิ่มในใจ ราวกับได้ชัยชนะเหนือผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เขาหมั่นค่อนขอดเป็นประจำ ...
มันประจำเสียจนคิดว่า หากขาดกิจวัตรนี้ไปชีวิตของเขาก็เหมือนขาดสีสัน
“ไม่ยักรู้ว่าเธอก็รู้จักชื่อ ‘ศรตฤณ’ เหมือนกัน”
“เอ่อ ...”
มัสลินสำนึกได้ในนาทีนี้เอง ... เธอเสียรู้ผู้ชายปากกล้าตรงหน้าเข้าแล้ว
*************************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป ...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม .. ขอขอบคุณสำหรับไลค์กำลังใจฮะ
คุณkaelek : แหม่ ... คนอ่านรู้ทันเฮียไฟแบบนี้ .. เฮียก็ไปไม่เป็นสิฮะ 555 ... ขอบคุณ คุณkaelek ฮะ
แรมรติ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ธ.ค. 2558, 17:16:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ธ.ค. 2558, 17:16:56 น.
จำนวนการเข้าชม : 1486
| << ใยเส้นที่ 28 .. ใกล้กัน แค่เอื้อม | ใยเส้นที่ 30 .. ผิดที่ผิดทาง >> |
kaelek 24 ธ.ค. 2558, 19:12:52 น.
งานเข้าอาป่าน ..เฮียไฟคะกล้าๆหน่อย แอบหึงตลอดๆๆ
งานเข้าอาป่าน ..เฮียไฟคะกล้าๆหน่อย แอบหึงตลอดๆๆ