หัวใจ...error
ฟ้าคราม ชายหนุ่มผู้เงียบขรึมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักนั้นคืนกลับมา เขาพยายามที่จะยื้อยุดความรักไว้สุดแรงเท่าที่จะทำได้ ทว่า...เมื่อออมทองได้เข้ามาข้องเกี่ยวกับชีวิตของเขา ผู้หญิงที่เก่งแต่ปากคนนี้ทำให้ทุกอย่างในชีวิตของเขานั้นเปลี่ยนไป...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 6
ฟ้าครามมองหญิงสาวที่ยืนอ้าปากค้างตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงถือ
วิสาสะเข้ามาบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตอย่างนี้
“คุณออมทอง มีอะไรหรือเปล่าครับ มาหาผมถึงที่นี่” เขาเอ่ยถามเสียงเข้มพร้อมกับวาง
ถ้วยกาแฟบนเคาน์เตอร์
“เออ ปะ เปล่าคะ คือฉันเห็นประตูไม่ได้ปิด เลยจะมาปิดให้แต่บังเอิญเห็นภาพวาดนี่
ค่ะ ต้องขอโทษนะคะฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” เธอเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก รู้สึกตกใจ
จริงๆ
“...” ฟ้าครามมองเธอนิ่งก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ เปิดแฟ้มเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะเล็ก
เข้าชุดกันดูอย่างตั้งใจ หญิงสาวเดินตามออกมาอย่างรู้สึกผิด
“คุณคราม ฉันขอโทษจริงๆ นะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะบุกรุกเข้ามาในบ้านเลย” เธอเอ่ยด้วย
น้ำเสียงสำนึกผิด ใบหน้าสวยหวานนั้นเศร้าสลด “แต่ภาพวาดผู้หญิงคนนี้ สวยจริงๆ ฉัน
เลยมาดูว่าเป็นภาพเหมือนหรือภาพจินตนาการขึ้นมาเอง”
“ครับ” เขาตอบสั้นๆ เงยหน้ามองเธอที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ” เธออุทานก่อนจะหย่อนกายนั่งเก้าอี้ข้างๆ “ฉันไม่รู้จะไปไหน คุณจะ
ไปส่งฉันพรุ่งนี้ได้หรือเปล่าคะ”
“ถ้าฝนไม่ตกและคลื่นลมสงบ ผมจะไปส่งคุณเอง” เขาบอกก่อนจะกดเครื่องคิด
เลขอย่างระวัง
ออมทองชะโงกหน้ามองและกวาดสายตาเอกสารบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว มันเป็นราย
ละเอียดรายรับ รายจ่ายของรีสอร์ท เธอเห็นเขากดตัวเลขหลายต่อหลายครั้ง หยิบ
เอกสารแต่ละแผ่นออกมาดูอย่างละเอียด แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่ตรงกันสักที
“เฮ้อ” ฟ้าครามถอนหายใจ วางมือ เอนกายพิงพนักเก้าอี้หลับตาแล้วบีบขมับตัวเอง
แรงๆ
“ให้ฉันช่วยมั้ยคะ” เธอเอ่ยถามเบาๆ ฟ้าครามผงกศีรษะขึ้นมามองด้วยแววตาสงสัย
“ช่วยอะไรครับ” เขาย้อนถาม
“หาตัวเลขนี่ไง” เธอบุ้ยปากไปยังเอกสารที่วางกระจายเต็มโต๊ะ
“นี่นะ”
“ใช่ แป้บนะ” เธอบอก หยิบเครื่องคิดเลขมาไว้ตรงหน้า มือขาวบางหยิบเอกสารมาดู
อย่างละเอียดก่อนจะแยกเป็นหมวดหมู่อย่างชัดเจน
“...” ฟ้าครามองปลายนิ้วเรียวกดตัวเลขบนเครื่องคิดเลขด้วยความชำนาญ สิ่งที่น่าทึ่ง
กว่าเหนืออื่นใดคือ ออมทองกดตัวเลขขณะที่สายตาเธอมองเอกสารในมือตัวเอง เขา
ไม่เห็นว่าเธอจะเหลือบมองเครื่องคิดเลขด้วยซ้ำ
“อยู่ไหนนะ ออกมาซะดีๆ” เสียงงึมงำในลำคอกับสีหน้าจริงจังของหญิงสาว ทำให้เขา
ขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไปใกล้เธออีกนิดเพื่อที่จะจับใจความได้ว่าออมทองพูด
อะไร เวลาผ่านไปสักพักจนในที่สุด....
“โป๊ะเช๊ะ เจอแล้ว” เธอบอกด้วยน้ำเสียงยินดีพร้อมกับเงิยหน้าขึ้นมาทันทีโดยที่ชาย
หนุ่มไม่ทันระวังตัวทำให้ปลายจมูกเธอชนแก้มเขาพอดิบพอดี
“อุ๊ย” เธออุทานพร้อมกับผละออกไปอย่างตกใจ ใบหน้าขาวนวลนั้นแดงระเรื่อ มือขาว
บางปัดที่จมูกตัวเองเร็วๆ
“...” เขามองปฏิกิริยาเธอในเวลานี้แล้วนึกขำในใจกับท่าทางประดักประเดิด แก้มขาวที่
เขาเห็นในตอนแรกนั้น เวลานี้แดงจัดจนแผ่ซ่านไปถึงลำคอ
“ฉะ...ฉัน” เธออึกอัก
“คุณหาตัวเลขได้ไวจัง” ฟ้าครามเอ่ยชมพลางยิ้มที่มุมปาก ภายในใจรู้สึกโล่งเหมือน
ยกภูเขาออกจากอก เนื่องจากตัวเลขที่ออมอทองหาได้นั้น เขาใช้เวลาหามาหลายคืน
แล้วแต่มันไม่ลงตัวสักที
“ขะ..ขอบคุณค่ะ” เธอตอบกลับไปพร้อมกับแอบหยิกตัวเองที่รู้สึกเก้อเขินเพียงลำพัง
ผิดกับฟ้าครามที่ดูนิ่งเฉยจนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ถ้าฉันหาตัวเลขแค่นี้ไม่เจอ มี
หวังอาจารย์คงยึดใบปริญญาฉันคืนแน่ๆ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“คุณจบอะไรมา” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม
“บัญชีค่ะ” เธอตอบ
“แล้วนี่คุณได้โทรไปบอกที่บริษัทหรือเปล่าที่คุณไม่ได้ไปทำงาน หรือว่าคุณลาพักร้อน
หลายวัน” เขาเอ่ยถามเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าเธออยู่เกินกำหนดโปรแกรมที่วางไว้ ออม
ทองนิ่งงันก่อนจะถอนหายใจยาว
“ฉันตกงานค่ะ ไม่จำเป็นต้องโทรรายงานใคร” เธอบอกสั้นๆ พลางหันไปมองทางอื่น
“ตกงาน” เขาพึมพำ หรี่ตามองหญิงสาวที่เบือนหน้าไปทางอื่น
“อืม คุยเรื่องอื่นดีกว่า ฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้ มันเศร้า คุณเข้าใจมั้ย” เธอหันมามอง
หน้าเขา ดวงตาหวานนั้นดูเศร้าสร้อยอย่างที่เอ่ยปาก “แต่อย่างคุณคงไม่เข้าใจความ
รู้สึกนี้หรอกเพราะคุณเป็นเจ้าของรีสอร์ท” หญิงสาวตวัดสายตามองเขาแวบหนึ่งซึ่งเขา
ดูออกว่ามันเป็นความหมั่นไส้
“เท่ากับว่าตอนนี้คุณว่างงาน” เขาถามย้ำ
“เอ๊ะ ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าพูดเรื่องนี้ มันเศร้าแล้วก็แค้นได้ยินมั้ย” เธอหันมาแว้ดใส่
เขา จนเขาต้องวางมือจากกองเอกสารแล้วหันมามองหน้าเธอตรงๆ
“ถ้าอย่างนั้นคุณคงไม่สนใจงานที่รีอสร์ทแห่งนี้” เขาพึมพำ แต่คนข้างๆ นั้นสะดุดกึก
ก่อนจะหันมามองหน้าเขาตรงๆ
“งาน...งานอะไรคะ ไหนคุณบอกสิ” เธอเอ่ยถามเสียงระรัว
“ตอนนี้รีสอร์ทผมขาดคนทำบัญชีและคนยื่นแบบภาษีต่างๆ ทุกวันนี้ผมทำเอง อย่างที่
คุณเห็นนั่นแหละ กว่าผมจะได้ตัวเลขมาก็ค่อนข้างวุ่นวาย ผมไม่แน่ใจว่าคุณจะอยู่บน
เกาะแห่งนี้ได้นานขนาดไหนเพราะมันเงียบมาก ไม่มีอะไรเลย คุณอาจจะเหงา แล้ว
เบื่อ...” เขาพูดไปเรื่อยๆ แต่หญิงสาวนั้นเบิกตากว้างฉีกยิ้มโดยไม่รู้ตัว
“คุณคราม ฉันทำได้ค่ะ ฉันมั่นใจว่าทำได้แน่ๆ” เธอตอบกลับไปทันที
“แต่พนักงานที่นี่ต้องทำงานได้มากกว่าหนึ่งอย่าง คุณคงเห็นว่าพนักงานที่นี่ทำงานหนัก
มากขนาดไหน”
“ฉันรู้ค่ะ ก่อนหน้านี้ฉันเคยทำงานบริษัทขายคอมพิวเตอร์ซึ่งมีลูกค้ามากมาย ฉันต้อง
ทำบัญชีอยู่ดึกๆ ดื่นๆ วันหยุดก็ต้องเข้ามาเคลียร์งานของตัวเองให้เสร็จ และสิ้นเดือน
ฉันก็ต้องอยู่ปิดยอด….”
“งานบริษัทมันไม่เหมือนที่นี่ ผมต้องการงานแรงงานมากกว่าที่จะต้องการคนมานั่งดูแค่
ตัวเลขเพียงอย่างเดียว” เขาตอบสั้นๆ พลางเลิกคิ้ว
“ฉันทำได้มากกว่าดูตัวเลขเฉยๆ นะคะ” เธอเถียงกลับไป ริมฝีปากแดงนั้นเชิดอย่างไม่
ยอมแพ้ ฟ้าครามยิ้มที่มุมปากก่อนจะปล่อยลมหายใจเฮือกใหญ่
“คุณว่ายน้ำเป็นมั้ย” เขาถาม
“เป็นค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เธอว่ายน้ำเป็นจริงๆ ถึงแม้จะแตะขอบสระเป็น
ที่สุดท้ายของห้องก็เถอะ
“ดำน้ำเป็นหรือเปล่า”
“เออ...ฉันกลั้นหายใจในน้ำได้ค่ะ” เธอตอบ มือบางประสานกันแน่นจนเจ็บไปหมด ฟ้า
ครามหัวเราะในลำคอพร้อมกับส่ายหน้า
“ผมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น ผมหมายถึงการดำน้ำดูปะการังผิวน้ำ หรือบางทีอาจจะต้อง
ดำน้ำลึก คุณเคยดำน้ำมั้ย” เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม
“ไม่เป็นค่ะ แต่ฉันมั่นใจว่าฉันทำได้ค่ะ” เธอตอบอย่างหนักแน่น
“คุณรู้เรื่องทะเล หรือปะการังมากน้อยแค่ไหน”
“ฉันเคยดูรายการท่องเที่ยวไทย เคยเห็นเขาปลูกปะการังกับแท่นปูนซีเมนต์ หรือบางที
ก็เป็นท่อพีวีซีแล้วดำน้ำไปไว้ใต้ทะเล เป็นอย่างนั้นใช่มั้ยคะ” เธอย้อนถาม
“ใช่ บางทีพนักงานที่นี่ก็ต้องทำอย่างนั้น” เขาบอกลอยๆ ออมทองเบิกตากว้างขึ้น
“ต้องดำน้ำเหรอคะ”
“ครับ” เขาพยักหน้า วางปากกาบนโต๊ะแล้วนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ
“ฉันทำได้ค่ะ” หญิงสาวตอบกลับไปอย่างมั่นใจ เขาหรี่ตามองใบหน้าหวานที่มีแววตา
กังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ผมเกรงว่า...คุณจะทำไม่ไหว เพราะงานที่นี่มัน ’หนัก’ มาก” เขาเน้นเสียง
“คุณฟ้าคราม ถ้าฉันได้ทำงานที่รีสอร์ทแห่งนี้ ฉันรับปากด้วยเกียรติที่มีอยู่ ฉันจะทำ
ทุกอย่าง แค่เพียงคุณให้ ‘โอกาส’ ฉันเท่านั้น” เธอตอบกลับไป ดวงตากลมโตฉายแวว
ขอร้องโดยไม่รู้ตัว
“อืม...” เขาลุกขึ้นยืน โดยไม่ได้ละสายตาจากดวงหน้าสวยหวาน “ผมอยากรู้เหมือน
กันว่า...คุณจะอดทนได้แค่ไหน” เขาบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ พร้อมกับลุกขึ้นยืน
“มะ...หมายความว่า...” เธอลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับชายหนุ่ม “คุณรับฉันเข้าทำงานใช่
มั้ยคะ” ออมทองบีบมือแน่น หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุอก
“ตั้งใจทำงานแล้วกัน” เขาพยักหน้า
“เย้ๆๆๆ” ออมทองตะโกนลั่นพร้อมกับเกาะแขนฟ้าครามกระโดดเหย็งๆ ใบหน้าขาวนวล
แดงก่ำด้วยความดีใจ “ฉันดีใจที่สุดเลย ขอบคุณนะคะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ดวง
ตากลมโตรื้นไปด้วยน้ำตา
“เออ...คุณออม” เขาจับมือเธอออกอย่างสุภาพ และการกระทำเช่นนี้ทำให้หญิงสาวนั้น
รู้สึกตัว
“อุ๊ย ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ดีใจมากไปหน่อย ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
เธอบอกพร้อมกับถอยห่างแล้วฉีกยิ้มกว้างจนแทบจะเห็นฟันทั้งปาก แต่แล้วเธอต้อง
ยิ้มค้างอยู่อย่างนั้นเมื่อเห็นแววตาตำหนิของฟ้าคราม
“ผมรู้ว่าคุณดีใจ แต่การกระทำอย่างนี้มันไม่เหมาะสำหรับสุภาพสตรี” เขาบอกด้วยน้ำ
เสียงธรรมดา แต่เธอกลับรู้สึกอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ทำไมไม่พูดตรงๆ เลย
ล่ะว่าเธอให้ท่าเขา เธอคงรู้สึกดีกว่านี้ ชิ๊...
“....” เธอเม้มปากแน่น แววตาเจิดจ้ากว่าเดิม อยากจะโต้เถียงใจแทบขาด ทว่า...เธอ
ต้องอดทน เพราะเธอต้องการทำงานที่นี่ อย่างน้อยเดือนหน้าเธอจะมีเงินส่งให้กับแม่ที่
บ้าน
“โอเค เราจะคุยเรื่องเงินเดือน วันเริ่มงานและสิ่งที่คุณจะได้รับเมื่อคุณเป็นพนักงาน
แล้ว” เขาบอกก่อนจะเดินไปหยิบถ้วยกาแฟที่เขาวางไว้ตรงเคาน์เตอร์
“ชิ๊ คนบ้าอำนาจ” เธออุบอิบในลำคอก่อนจะเบะปากตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ ฟ้าคราม
หันกลับมาเมื่อคิดอะไรได้ แต่ทว่า...ใบหน้าขาวที่เบะปากอยู่นั้นมันทำให้เขาหรี่ตา
มองอย่างเอือมระอา
“เออ...” ออมทองทำหน้าเก้อๆ เมื่อฟ้าครามหันกลับมาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
“....” เขาส่ายหน้า เดินย้อนกลับมานั่งข้างๆ มองหญิงสาวด้วยดวงตาสายตาที่ออมทอง
อ่านไม่ออก ใบหน้าคร้ามคมนั้นนิ่งเฉย
“คือ...ฉันแพ้ฝุ่นค่ะ” เธอขยี้จมูกตัวเองเพื่อให้สมจริงสมจัง “ฉันว่า...ห้องคุณน่าจะทำ
ความสะอาดได้แล้ว เดี๋ยวคุณจะเป็นภูมิแพ้เหมือนฉัน”
“หึ” ฟ้าครามหัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะของเขาทำให้ออมทองรู้สึกเสียวสันหลัง
อย่างบอกไม่ถูก เธอสบตาเขาก่อนจะบีบมือที่ประสานอยู่บนตักเพื่อเรียกความกล้าให้
กับตัวเอง
ออมทองฟังน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่บอกรายละเอียดในเรื่องลักษณะงานด้วยแววตาเคลิ้มฝัน
ถ้อยคำต่างๆ ของฟ้าครามนั้นไม่ค่อยเข้าหัวสักเท่าไร เพราะในเวลานี้เธอกำลังคิดถึง
พ่อกับแม่ที่สุด และเหนือสิ่งอื่นใดที่เธอจะทำเป็นอันดับแรกหลังจากที่คุยกับเจ้านาย
ใหม่เรียบร้อยแล้วคือโทรกลับไปหาแม่ เพื่อฟังเสียงอันอบอุ่น อ่อนโยนเพื่อที่จะเป็น
กำลังใจให้เธอต่อสู้อุปสรรคที่เข้ามาอย่างไม่ย่อท้อ
“คุณออมทอง”
“...” ใบหน้านวลขาวนั้นแดงระเรื่อ มุมปากหยักขึ้นนิดๆ ดวงตาโตหวานพราวระยับโดย
มีจุดหมายอยู่ที่น้ำทะเลสีเขียวมรกตด้านนอกหน้าต่างนั่น
“คุณออม” เขาเรียกอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยินเสียง
เขาเลยสักนิด จนเขาต้องเคาะโต๊ะแรงๆ นั่นแหละ ร่างบางถึงได้สะดุ้ง สายตาละจาก
หน้าต่างหันมามองเขาด้วยแววตาตกใจ
“คะ...มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถาม
“คุณฟังผมบ้างหรือเปล่า รู้มั้ยว่าต้องทำอะไรบ้าง” เขาถาม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่าง
หงุดหงิด
“ฟังค่ะ แต่ว่า...ขออีกรอบก็ดีนะคะ” เธอบอกแล้วสบตาเขาชั่วแวบหนึ่งก่อนจะนั่งก้ม
หน้านิ่ง
“ให้มันได้อย่างนี้ เฮ้อ...” เขาเปล่งเสียงออกมาแล้วถอนหายใจอย่างเอือมระอา ออม
ทองเลิกคิ้วพร้อมกับยิ้มนิดๆ อย่างพึงใจ
เอาเถอะ...วันนี้เธอจะปล่อยให้เขาได้บ่นว่าตามใจชอบโดยที่เธอจะไม่ตอบโต้หรือ
เถียงเลยสักคำ เพราะว่าเวลานี้เธอกำลังมีความสุข มีความสุขเหลือเกิน...
********************************
หุ หุ หุ
จบไปอีกตอน...เจอกันอาทิตย์หน้าเน้อออออ...
วิสาสะเข้ามาบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตอย่างนี้
“คุณออมทอง มีอะไรหรือเปล่าครับ มาหาผมถึงที่นี่” เขาเอ่ยถามเสียงเข้มพร้อมกับวาง
ถ้วยกาแฟบนเคาน์เตอร์
“เออ ปะ เปล่าคะ คือฉันเห็นประตูไม่ได้ปิด เลยจะมาปิดให้แต่บังเอิญเห็นภาพวาดนี่
ค่ะ ต้องขอโทษนะคะฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” เธอเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก รู้สึกตกใจ
จริงๆ
“...” ฟ้าครามมองเธอนิ่งก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ เปิดแฟ้มเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะเล็ก
เข้าชุดกันดูอย่างตั้งใจ หญิงสาวเดินตามออกมาอย่างรู้สึกผิด
“คุณคราม ฉันขอโทษจริงๆ นะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะบุกรุกเข้ามาในบ้านเลย” เธอเอ่ยด้วย
น้ำเสียงสำนึกผิด ใบหน้าสวยหวานนั้นเศร้าสลด “แต่ภาพวาดผู้หญิงคนนี้ สวยจริงๆ ฉัน
เลยมาดูว่าเป็นภาพเหมือนหรือภาพจินตนาการขึ้นมาเอง”
“ครับ” เขาตอบสั้นๆ เงยหน้ามองเธอที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ” เธออุทานก่อนจะหย่อนกายนั่งเก้าอี้ข้างๆ “ฉันไม่รู้จะไปไหน คุณจะ
ไปส่งฉันพรุ่งนี้ได้หรือเปล่าคะ”
“ถ้าฝนไม่ตกและคลื่นลมสงบ ผมจะไปส่งคุณเอง” เขาบอกก่อนจะกดเครื่องคิด
เลขอย่างระวัง
ออมทองชะโงกหน้ามองและกวาดสายตาเอกสารบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว มันเป็นราย
ละเอียดรายรับ รายจ่ายของรีสอร์ท เธอเห็นเขากดตัวเลขหลายต่อหลายครั้ง หยิบ
เอกสารแต่ละแผ่นออกมาดูอย่างละเอียด แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่ตรงกันสักที
“เฮ้อ” ฟ้าครามถอนหายใจ วางมือ เอนกายพิงพนักเก้าอี้หลับตาแล้วบีบขมับตัวเอง
แรงๆ
“ให้ฉันช่วยมั้ยคะ” เธอเอ่ยถามเบาๆ ฟ้าครามผงกศีรษะขึ้นมามองด้วยแววตาสงสัย
“ช่วยอะไรครับ” เขาย้อนถาม
“หาตัวเลขนี่ไง” เธอบุ้ยปากไปยังเอกสารที่วางกระจายเต็มโต๊ะ
“นี่นะ”
“ใช่ แป้บนะ” เธอบอก หยิบเครื่องคิดเลขมาไว้ตรงหน้า มือขาวบางหยิบเอกสารมาดู
อย่างละเอียดก่อนจะแยกเป็นหมวดหมู่อย่างชัดเจน
“...” ฟ้าครามองปลายนิ้วเรียวกดตัวเลขบนเครื่องคิดเลขด้วยความชำนาญ สิ่งที่น่าทึ่ง
กว่าเหนืออื่นใดคือ ออมทองกดตัวเลขขณะที่สายตาเธอมองเอกสารในมือตัวเอง เขา
ไม่เห็นว่าเธอจะเหลือบมองเครื่องคิดเลขด้วยซ้ำ
“อยู่ไหนนะ ออกมาซะดีๆ” เสียงงึมงำในลำคอกับสีหน้าจริงจังของหญิงสาว ทำให้เขา
ขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไปใกล้เธออีกนิดเพื่อที่จะจับใจความได้ว่าออมทองพูด
อะไร เวลาผ่านไปสักพักจนในที่สุด....
“โป๊ะเช๊ะ เจอแล้ว” เธอบอกด้วยน้ำเสียงยินดีพร้อมกับเงิยหน้าขึ้นมาทันทีโดยที่ชาย
หนุ่มไม่ทันระวังตัวทำให้ปลายจมูกเธอชนแก้มเขาพอดิบพอดี
“อุ๊ย” เธออุทานพร้อมกับผละออกไปอย่างตกใจ ใบหน้าขาวนวลนั้นแดงระเรื่อ มือขาว
บางปัดที่จมูกตัวเองเร็วๆ
“...” เขามองปฏิกิริยาเธอในเวลานี้แล้วนึกขำในใจกับท่าทางประดักประเดิด แก้มขาวที่
เขาเห็นในตอนแรกนั้น เวลานี้แดงจัดจนแผ่ซ่านไปถึงลำคอ
“ฉะ...ฉัน” เธออึกอัก
“คุณหาตัวเลขได้ไวจัง” ฟ้าครามเอ่ยชมพลางยิ้มที่มุมปาก ภายในใจรู้สึกโล่งเหมือน
ยกภูเขาออกจากอก เนื่องจากตัวเลขที่ออมอทองหาได้นั้น เขาใช้เวลาหามาหลายคืน
แล้วแต่มันไม่ลงตัวสักที
“ขะ..ขอบคุณค่ะ” เธอตอบกลับไปพร้อมกับแอบหยิกตัวเองที่รู้สึกเก้อเขินเพียงลำพัง
ผิดกับฟ้าครามที่ดูนิ่งเฉยจนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ถ้าฉันหาตัวเลขแค่นี้ไม่เจอ มี
หวังอาจารย์คงยึดใบปริญญาฉันคืนแน่ๆ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“คุณจบอะไรมา” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม
“บัญชีค่ะ” เธอตอบ
“แล้วนี่คุณได้โทรไปบอกที่บริษัทหรือเปล่าที่คุณไม่ได้ไปทำงาน หรือว่าคุณลาพักร้อน
หลายวัน” เขาเอ่ยถามเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าเธออยู่เกินกำหนดโปรแกรมที่วางไว้ ออม
ทองนิ่งงันก่อนจะถอนหายใจยาว
“ฉันตกงานค่ะ ไม่จำเป็นต้องโทรรายงานใคร” เธอบอกสั้นๆ พลางหันไปมองทางอื่น
“ตกงาน” เขาพึมพำ หรี่ตามองหญิงสาวที่เบือนหน้าไปทางอื่น
“อืม คุยเรื่องอื่นดีกว่า ฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้ มันเศร้า คุณเข้าใจมั้ย” เธอหันมามอง
หน้าเขา ดวงตาหวานนั้นดูเศร้าสร้อยอย่างที่เอ่ยปาก “แต่อย่างคุณคงไม่เข้าใจความ
รู้สึกนี้หรอกเพราะคุณเป็นเจ้าของรีสอร์ท” หญิงสาวตวัดสายตามองเขาแวบหนึ่งซึ่งเขา
ดูออกว่ามันเป็นความหมั่นไส้
“เท่ากับว่าตอนนี้คุณว่างงาน” เขาถามย้ำ
“เอ๊ะ ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าพูดเรื่องนี้ มันเศร้าแล้วก็แค้นได้ยินมั้ย” เธอหันมาแว้ดใส่
เขา จนเขาต้องวางมือจากกองเอกสารแล้วหันมามองหน้าเธอตรงๆ
“ถ้าอย่างนั้นคุณคงไม่สนใจงานที่รีอสร์ทแห่งนี้” เขาพึมพำ แต่คนข้างๆ นั้นสะดุดกึก
ก่อนจะหันมามองหน้าเขาตรงๆ
“งาน...งานอะไรคะ ไหนคุณบอกสิ” เธอเอ่ยถามเสียงระรัว
“ตอนนี้รีสอร์ทผมขาดคนทำบัญชีและคนยื่นแบบภาษีต่างๆ ทุกวันนี้ผมทำเอง อย่างที่
คุณเห็นนั่นแหละ กว่าผมจะได้ตัวเลขมาก็ค่อนข้างวุ่นวาย ผมไม่แน่ใจว่าคุณจะอยู่บน
เกาะแห่งนี้ได้นานขนาดไหนเพราะมันเงียบมาก ไม่มีอะไรเลย คุณอาจจะเหงา แล้ว
เบื่อ...” เขาพูดไปเรื่อยๆ แต่หญิงสาวนั้นเบิกตากว้างฉีกยิ้มโดยไม่รู้ตัว
“คุณคราม ฉันทำได้ค่ะ ฉันมั่นใจว่าทำได้แน่ๆ” เธอตอบกลับไปทันที
“แต่พนักงานที่นี่ต้องทำงานได้มากกว่าหนึ่งอย่าง คุณคงเห็นว่าพนักงานที่นี่ทำงานหนัก
มากขนาดไหน”
“ฉันรู้ค่ะ ก่อนหน้านี้ฉันเคยทำงานบริษัทขายคอมพิวเตอร์ซึ่งมีลูกค้ามากมาย ฉันต้อง
ทำบัญชีอยู่ดึกๆ ดื่นๆ วันหยุดก็ต้องเข้ามาเคลียร์งานของตัวเองให้เสร็จ และสิ้นเดือน
ฉันก็ต้องอยู่ปิดยอด….”
“งานบริษัทมันไม่เหมือนที่นี่ ผมต้องการงานแรงงานมากกว่าที่จะต้องการคนมานั่งดูแค่
ตัวเลขเพียงอย่างเดียว” เขาตอบสั้นๆ พลางเลิกคิ้ว
“ฉันทำได้มากกว่าดูตัวเลขเฉยๆ นะคะ” เธอเถียงกลับไป ริมฝีปากแดงนั้นเชิดอย่างไม่
ยอมแพ้ ฟ้าครามยิ้มที่มุมปากก่อนจะปล่อยลมหายใจเฮือกใหญ่
“คุณว่ายน้ำเป็นมั้ย” เขาถาม
“เป็นค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เธอว่ายน้ำเป็นจริงๆ ถึงแม้จะแตะขอบสระเป็น
ที่สุดท้ายของห้องก็เถอะ
“ดำน้ำเป็นหรือเปล่า”
“เออ...ฉันกลั้นหายใจในน้ำได้ค่ะ” เธอตอบ มือบางประสานกันแน่นจนเจ็บไปหมด ฟ้า
ครามหัวเราะในลำคอพร้อมกับส่ายหน้า
“ผมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น ผมหมายถึงการดำน้ำดูปะการังผิวน้ำ หรือบางทีอาจจะต้อง
ดำน้ำลึก คุณเคยดำน้ำมั้ย” เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม
“ไม่เป็นค่ะ แต่ฉันมั่นใจว่าฉันทำได้ค่ะ” เธอตอบอย่างหนักแน่น
“คุณรู้เรื่องทะเล หรือปะการังมากน้อยแค่ไหน”
“ฉันเคยดูรายการท่องเที่ยวไทย เคยเห็นเขาปลูกปะการังกับแท่นปูนซีเมนต์ หรือบางที
ก็เป็นท่อพีวีซีแล้วดำน้ำไปไว้ใต้ทะเล เป็นอย่างนั้นใช่มั้ยคะ” เธอย้อนถาม
“ใช่ บางทีพนักงานที่นี่ก็ต้องทำอย่างนั้น” เขาบอกลอยๆ ออมทองเบิกตากว้างขึ้น
“ต้องดำน้ำเหรอคะ”
“ครับ” เขาพยักหน้า วางปากกาบนโต๊ะแล้วนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ
“ฉันทำได้ค่ะ” หญิงสาวตอบกลับไปอย่างมั่นใจ เขาหรี่ตามองใบหน้าหวานที่มีแววตา
กังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ผมเกรงว่า...คุณจะทำไม่ไหว เพราะงานที่นี่มัน ’หนัก’ มาก” เขาเน้นเสียง
“คุณฟ้าคราม ถ้าฉันได้ทำงานที่รีสอร์ทแห่งนี้ ฉันรับปากด้วยเกียรติที่มีอยู่ ฉันจะทำ
ทุกอย่าง แค่เพียงคุณให้ ‘โอกาส’ ฉันเท่านั้น” เธอตอบกลับไป ดวงตากลมโตฉายแวว
ขอร้องโดยไม่รู้ตัว
“อืม...” เขาลุกขึ้นยืน โดยไม่ได้ละสายตาจากดวงหน้าสวยหวาน “ผมอยากรู้เหมือน
กันว่า...คุณจะอดทนได้แค่ไหน” เขาบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ พร้อมกับลุกขึ้นยืน
“มะ...หมายความว่า...” เธอลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับชายหนุ่ม “คุณรับฉันเข้าทำงานใช่
มั้ยคะ” ออมทองบีบมือแน่น หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุอก
“ตั้งใจทำงานแล้วกัน” เขาพยักหน้า
“เย้ๆๆๆ” ออมทองตะโกนลั่นพร้อมกับเกาะแขนฟ้าครามกระโดดเหย็งๆ ใบหน้าขาวนวล
แดงก่ำด้วยความดีใจ “ฉันดีใจที่สุดเลย ขอบคุณนะคะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ดวง
ตากลมโตรื้นไปด้วยน้ำตา
“เออ...คุณออม” เขาจับมือเธอออกอย่างสุภาพ และการกระทำเช่นนี้ทำให้หญิงสาวนั้น
รู้สึกตัว
“อุ๊ย ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ดีใจมากไปหน่อย ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
เธอบอกพร้อมกับถอยห่างแล้วฉีกยิ้มกว้างจนแทบจะเห็นฟันทั้งปาก แต่แล้วเธอต้อง
ยิ้มค้างอยู่อย่างนั้นเมื่อเห็นแววตาตำหนิของฟ้าคราม
“ผมรู้ว่าคุณดีใจ แต่การกระทำอย่างนี้มันไม่เหมาะสำหรับสุภาพสตรี” เขาบอกด้วยน้ำ
เสียงธรรมดา แต่เธอกลับรู้สึกอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ทำไมไม่พูดตรงๆ เลย
ล่ะว่าเธอให้ท่าเขา เธอคงรู้สึกดีกว่านี้ ชิ๊...
“....” เธอเม้มปากแน่น แววตาเจิดจ้ากว่าเดิม อยากจะโต้เถียงใจแทบขาด ทว่า...เธอ
ต้องอดทน เพราะเธอต้องการทำงานที่นี่ อย่างน้อยเดือนหน้าเธอจะมีเงินส่งให้กับแม่ที่
บ้าน
“โอเค เราจะคุยเรื่องเงินเดือน วันเริ่มงานและสิ่งที่คุณจะได้รับเมื่อคุณเป็นพนักงาน
แล้ว” เขาบอกก่อนจะเดินไปหยิบถ้วยกาแฟที่เขาวางไว้ตรงเคาน์เตอร์
“ชิ๊ คนบ้าอำนาจ” เธออุบอิบในลำคอก่อนจะเบะปากตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ ฟ้าคราม
หันกลับมาเมื่อคิดอะไรได้ แต่ทว่า...ใบหน้าขาวที่เบะปากอยู่นั้นมันทำให้เขาหรี่ตา
มองอย่างเอือมระอา
“เออ...” ออมทองทำหน้าเก้อๆ เมื่อฟ้าครามหันกลับมาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
“....” เขาส่ายหน้า เดินย้อนกลับมานั่งข้างๆ มองหญิงสาวด้วยดวงตาสายตาที่ออมทอง
อ่านไม่ออก ใบหน้าคร้ามคมนั้นนิ่งเฉย
“คือ...ฉันแพ้ฝุ่นค่ะ” เธอขยี้จมูกตัวเองเพื่อให้สมจริงสมจัง “ฉันว่า...ห้องคุณน่าจะทำ
ความสะอาดได้แล้ว เดี๋ยวคุณจะเป็นภูมิแพ้เหมือนฉัน”
“หึ” ฟ้าครามหัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะของเขาทำให้ออมทองรู้สึกเสียวสันหลัง
อย่างบอกไม่ถูก เธอสบตาเขาก่อนจะบีบมือที่ประสานอยู่บนตักเพื่อเรียกความกล้าให้
กับตัวเอง
ออมทองฟังน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่บอกรายละเอียดในเรื่องลักษณะงานด้วยแววตาเคลิ้มฝัน
ถ้อยคำต่างๆ ของฟ้าครามนั้นไม่ค่อยเข้าหัวสักเท่าไร เพราะในเวลานี้เธอกำลังคิดถึง
พ่อกับแม่ที่สุด และเหนือสิ่งอื่นใดที่เธอจะทำเป็นอันดับแรกหลังจากที่คุยกับเจ้านาย
ใหม่เรียบร้อยแล้วคือโทรกลับไปหาแม่ เพื่อฟังเสียงอันอบอุ่น อ่อนโยนเพื่อที่จะเป็น
กำลังใจให้เธอต่อสู้อุปสรรคที่เข้ามาอย่างไม่ย่อท้อ
“คุณออมทอง”
“...” ใบหน้านวลขาวนั้นแดงระเรื่อ มุมปากหยักขึ้นนิดๆ ดวงตาโตหวานพราวระยับโดย
มีจุดหมายอยู่ที่น้ำทะเลสีเขียวมรกตด้านนอกหน้าต่างนั่น
“คุณออม” เขาเรียกอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยินเสียง
เขาเลยสักนิด จนเขาต้องเคาะโต๊ะแรงๆ นั่นแหละ ร่างบางถึงได้สะดุ้ง สายตาละจาก
หน้าต่างหันมามองเขาด้วยแววตาตกใจ
“คะ...มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถาม
“คุณฟังผมบ้างหรือเปล่า รู้มั้ยว่าต้องทำอะไรบ้าง” เขาถาม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่าง
หงุดหงิด
“ฟังค่ะ แต่ว่า...ขออีกรอบก็ดีนะคะ” เธอบอกแล้วสบตาเขาชั่วแวบหนึ่งก่อนจะนั่งก้ม
หน้านิ่ง
“ให้มันได้อย่างนี้ เฮ้อ...” เขาเปล่งเสียงออกมาแล้วถอนหายใจอย่างเอือมระอา ออม
ทองเลิกคิ้วพร้อมกับยิ้มนิดๆ อย่างพึงใจ
เอาเถอะ...วันนี้เธอจะปล่อยให้เขาได้บ่นว่าตามใจชอบโดยที่เธอจะไม่ตอบโต้หรือ
เถียงเลยสักคำ เพราะว่าเวลานี้เธอกำลังมีความสุข มีความสุขเหลือเกิน...
********************************
หุ หุ หุ
จบไปอีกตอน...เจอกันอาทิตย์หน้าเน้อออออ...
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ก.ค. 2554, 13:09:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ก.ค. 2554, 13:09:22 น.
จำนวนการเข้าชม : 2321
| << ตอน 5 | ตอน 7 >> |
รัชต์ 27 ก.ค. 2554, 17:24:26 น.
ไม่ค่อยคิดอะไรเลยนะยัยออม บ้านชายหนุ่มเปิดประตูทิ้งไว้ยังไม่ยุ่งวุ่นวายได้อีก เฮ้อ...
ไม่ค่อยคิดอะไรเลยนะยัยออม บ้านชายหนุ่มเปิดประตูทิ้งไว้ยังไม่ยุ่งวุ่นวายได้อีก เฮ้อ...
anOO 27 ก.ค. 2554, 17:48:58 น.
ทำงานด้วยกัน จะทะเลาะกันไหมนี่
ทำงานด้วยกัน จะทะเลาะกันไหมนี่
มะดัน 27 ก.ค. 2554, 17:56:32 น.
อยากอ่านต่อจากเวบเก่า อิอิ
อยากอ่านต่อจากเวบเก่า อิอิ
Zephyr 27 ก.ค. 2554, 19:21:59 น.
หนูออมต้องทำได้ทุกอย่าง แต่หน้าที่ดูแลเจ้าของรีสอร์ต หนูออมคงไม่อยากทำมั้ง
หนูออมต้องทำได้ทุกอย่าง แต่หน้าที่ดูแลเจ้าของรีสอร์ต หนูออมคงไม่อยากทำมั้ง
ปูสีน้ำเงิน 27 ก.ค. 2554, 19:25:26 น.
ยัยออกจะกลายเป็นชาวเกาะแล้วสินะ
ยัยออกจะกลายเป็นชาวเกาะแล้วสินะ
ปอยอะนะ 27 ก.ค. 2554, 19:48:12 น.
หนูออมสาวอวบวุ่นวายจนได้งาน
หนูออมสาวอวบวุ่นวายจนได้งาน
milbol 27 ก.ค. 2554, 20:33:08 น.
ตั้งใจทำงานนะคุณออมทอง
ตั้งใจทำงานนะคุณออมทอง
XaWarZd 27 ก.ค. 2554, 22:30:20 น.
ตอนหน้าสนุกแน่ใช่มั้ย
ตอนหน้าสนุกแน่ใช่มั้ย