ยกเลิก
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: 8
ถึงแม้เขาไม่ตอบแต่แววตาที่เขาใช้มองฉันมันก็บอกได้แล้วล่ะว่า ฉันเป็นคนอื่นไปแล้ว! ความรู้สึกของฉันในตอนนั้น มันมากกว่าความเจ็บปวด ราวกับว่าใครคนหนึ่งที่คุณรักและเขาก็รักคุณมากตาย!จากกันอย่างกระทันหัน ภาพความผูกพันธ์ในอดีตผุดขึ้นมาช่วยตอกยำ้ว่าฉันกับเขาจะไม่มีช่วงเวลาแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว ...ไม่..ฉันไม่มีทางปล่อยให้เรื่องระหว่างเรามันเป็นแค่อดีต
"ฉันแอนนาไง" ฉันบอกเขา "แอนนา..คนที่นายเคยบอกว่าถ้านายไม่อนุญาตฉันก็ห้ามจากนายไป..ไงล่ะ" ฉันพยายามทุกอย่างเพื่อที่จะเรียกความจำของเขากลับมา แต่เมื่อไม่เห็นวี่แววของความสำเร็จฉันจึงโผเข้าไปกอดเขาไว้ หวังว่าสัมผัสที่คุ้นเคยจะช่วยได้แต่เขากลับผลักฉันออก แล้วยืนยันอย่างรำคาญว่า
"ตอนแรกผมก็คิดว่าเราอาจจะเคยรู้จักกัน..แต่ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าเราคงไมเคยแม้แต่จะพบกันมาก่อนแน่นอนครับ...คุณเป็นผู้หญิงนะ..แล้วผมก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอ...อย่าทำอะไรให้ตัวเองเสียหายไปมากกว่านี้เลยนะครับ..หวังว่าคุณจะเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดนะ.."
พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไป! .... ทิ้งผู้หญิงที่เขาไม่รู้จักไว้อย่างเดียวดายตรงนั้น
...ความโชคร้ายไม่จบเพียงเท่านั้นเมื่อมีมือดีเอาเหตุการณ์วันนั้นพร้อมภาพถ่ายไปให้หัวหน้าของฉัน...ฉันถูกเรียกเข้าห้องเย็น!ในวันถัดมา...พร้อมกับคำตัดสินให้ฉันเลือกที่จะเขียนใบลาออกเอง...
....เสียใจ?
..มันเลยจุดของความเสียใจมาแล้วล่ะ...สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ในตอนนี้ก็คือ..กลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่ ฉันหอบลูกๆสี่ขาของเรากลับบ้านไปด้วยกันทั้งหมด ตั้งใจจะไปเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ที่นั่น ฉันรู้ว้าฉันคงลืมเขาไม่ได้ แต่ในเมื่อเขาเลือกที่จะลืมฉัน จะให้ทำอย่างไร ฉันก็ได้แต่ปล่อยเขาไป ต่อให้ลืมไม่ลงแต่ฉันเชื่อว่าเวลาจะช่วยให้ภาพของเขาจะค่อยๆเลือนลางลงไปจากใจของฉัน.....
.....ฉันกลับไปอยู่บ้านได้ไม่ถึงเดือนดีถึงแม้จะยังไม่ได้ทำงานทำการจริงจังอะไรแต่ฉันก็มีหน้าที่ของอสม.ที่ช่วยทำให้วันเวลาที่ผ่านไปไม่ทรมารจนเกินไปนักสำหรับการลืมใครสักคน...แต่สิ่งที่สร้างความลำบากใจแก่ฉันมากกว่าคือ พ่อกับแม่!!! แกต้องการให้ฉันกลับไปเคลียร์ทุกอย่างและทำยังไงก็ได้ที่จะทำให้แอนดี้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
"แอนดี้ก็เหมือนลูกของพ่อกับแม่...พ่อของเขาทางนู้นก็ป่วยอยู่ถ้าเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของเขา แม่กับพ่อไม่อยากคิดเลยว่ามันจะเป็นยังไง..."
นั่นสิ...ผลกระทบของเรื่องนี้มันเหมือนเป็นโดมิโน่...มันไม่ใช่แค่ความเสียใจที่เกิดขึ้นกับฉันแต่มันหมายถึงชีวิตของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าพ่อของเขาด้วย
ฉันจึงตัดสินใจหอบลูกเต้ากลับไปที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นยังไงฉันก็จะต้องเอาแอนดี้ของฉันกลับมาให้ได้
"ฉันแอนนาไง" ฉันบอกเขา "แอนนา..คนที่นายเคยบอกว่าถ้านายไม่อนุญาตฉันก็ห้ามจากนายไป..ไงล่ะ" ฉันพยายามทุกอย่างเพื่อที่จะเรียกความจำของเขากลับมา แต่เมื่อไม่เห็นวี่แววของความสำเร็จฉันจึงโผเข้าไปกอดเขาไว้ หวังว่าสัมผัสที่คุ้นเคยจะช่วยได้แต่เขากลับผลักฉันออก แล้วยืนยันอย่างรำคาญว่า
"ตอนแรกผมก็คิดว่าเราอาจจะเคยรู้จักกัน..แต่ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าเราคงไมเคยแม้แต่จะพบกันมาก่อนแน่นอนครับ...คุณเป็นผู้หญิงนะ..แล้วผมก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอ...อย่าทำอะไรให้ตัวเองเสียหายไปมากกว่านี้เลยนะครับ..หวังว่าคุณจะเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดนะ.."
พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไป! .... ทิ้งผู้หญิงที่เขาไม่รู้จักไว้อย่างเดียวดายตรงนั้น
...ความโชคร้ายไม่จบเพียงเท่านั้นเมื่อมีมือดีเอาเหตุการณ์วันนั้นพร้อมภาพถ่ายไปให้หัวหน้าของฉัน...ฉันถูกเรียกเข้าห้องเย็น!ในวันถัดมา...พร้อมกับคำตัดสินให้ฉันเลือกที่จะเขียนใบลาออกเอง...
....เสียใจ?
..มันเลยจุดของความเสียใจมาแล้วล่ะ...สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ในตอนนี้ก็คือ..กลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่ ฉันหอบลูกๆสี่ขาของเรากลับบ้านไปด้วยกันทั้งหมด ตั้งใจจะไปเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ที่นั่น ฉันรู้ว้าฉันคงลืมเขาไม่ได้ แต่ในเมื่อเขาเลือกที่จะลืมฉัน จะให้ทำอย่างไร ฉันก็ได้แต่ปล่อยเขาไป ต่อให้ลืมไม่ลงแต่ฉันเชื่อว่าเวลาจะช่วยให้ภาพของเขาจะค่อยๆเลือนลางลงไปจากใจของฉัน.....
.....ฉันกลับไปอยู่บ้านได้ไม่ถึงเดือนดีถึงแม้จะยังไม่ได้ทำงานทำการจริงจังอะไรแต่ฉันก็มีหน้าที่ของอสม.ที่ช่วยทำให้วันเวลาที่ผ่านไปไม่ทรมารจนเกินไปนักสำหรับการลืมใครสักคน...แต่สิ่งที่สร้างความลำบากใจแก่ฉันมากกว่าคือ พ่อกับแม่!!! แกต้องการให้ฉันกลับไปเคลียร์ทุกอย่างและทำยังไงก็ได้ที่จะทำให้แอนดี้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
"แอนดี้ก็เหมือนลูกของพ่อกับแม่...พ่อของเขาทางนู้นก็ป่วยอยู่ถ้าเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของเขา แม่กับพ่อไม่อยากคิดเลยว่ามันจะเป็นยังไง..."
นั่นสิ...ผลกระทบของเรื่องนี้มันเหมือนเป็นโดมิโน่...มันไม่ใช่แค่ความเสียใจที่เกิดขึ้นกับฉันแต่มันหมายถึงชีวิตของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าพ่อของเขาด้วย
ฉันจึงตัดสินใจหอบลูกเต้ากลับไปที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นยังไงฉันก็จะต้องเอาแอนดี้ของฉันกลับมาให้ได้
ผู้หญิง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ม.ค. 2559, 09:05:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ม.ค. 2559, 09:46:00 น.
จำนวนการเข้าชม : 660
| << 7 | 9 >> |