ยกเลิก
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: 10
"นี่เราถูกหลอกให้มาอยู่ในแดนสนธยาคนเดียวใช่มั้ยเนี่ย" อยู่บ้านนี้มาสามสี่วันแต่ไม่เห็นวี่แววของเจ้าของบ้านจะกลับมา เขาออกไปตั้งแต่วันนั้น วันที่มาส่งฉัน มาแล้วก็ไป..ไม่กลับมา
"มิน่าถึงกล้าให้ฉันมาอยู่ที่นี่...เฮ่อ" ฉันถอนหายใจให้กับความโง่ของตัวเอง ถ้าขืนปล่อยไว้อย่างนี้ต่อไป ต่อให้มีเวลาอีกสามปีฉันก็คงไม่มีทางทำให้เขาเชื่อได้แน่ว่าเขาเป็นแอนดี้ของฉัน! แต่ไหนๆก็ถูกทิ้งอยู่คนเดียวแล้วก็ขออนุญาตหน่อยแล้วกันนะคะคุณแอนดี้..."ขออนุญาตพาลูกๆของเราเข้ามาอยู่ในนี้ด้วยกัน...คุณคงไม่ว่าอะไรฉันใชมั้ย...ยิ้มแบบนี้อนุญาตชัวร์...ขอบคุณค่าาา.." แล้วฉันก็ย่อเข่าถอนสายบัวแบบที่คิดว่าสวยที่สุดมอบให้กับรูปภาพข้างฝาของเขา
....ออกไป..และกลับเข้ามาในเวลาไม่นาน..".ลูกๆสี่ขาของเราก็อยู่กันพร้อมหน้า..ฉันขออนุญาตแนะนำให้รู้จักกันเลยแล้วกันนะคะ..เด็กๆมาไหว้พ่อของลูกกันนะ" ฉันกวักมือเรียกเหล่าลูๆสี่ขาของฉันให้ไปรวมกันอยู่หน้ารูปใหญ่ใบเดิมของเขา "...แมวเจ้าคนโตชื่อแตงโม คนกลาง แตงไทย คนเล็กนี่แตงกว่า ส่วนเจ้าหูตั้งสองตัวนี่คือเจ้าลูกพี่กับลูกน้อง" ฉันแหงนหน้ามองสบเข้าไปในลูกตาบนรูปอย่างมีความหวัง พูดกับตัวเองเบาๆ "ขอร้องล่ะอย่าเพิ่งทำฉันหมดหวังลงตอนนี้เลย.." . นายจะปล่อยให้พวกเรารอนายไปถึงเมื่อไหร่? ความอึกอัดอัดอั้นตันใจมีมากจนทรมานนำ้ตารื่นไหลลงตามโหนกแก้ม ฉันรีบยกมือขึ้นปาดนำ้ตา...หันหน้าออกไปทางอื่น กลำ้กลืนความเศร้าไว้อย่างทรนงค์ ก้มลงมองลูกๆที่ต่างเข้ามาเคลียคลอ..."ไม่ว่ายังไงเราก็จะเอาเขากลับมาใช่มั้ย"
...บ้านนี้ไม่มีแม้แต่คนรับใช้ หน้าที่ดูแลทำความสะอาดบ้านจึงตกเป็นของฉันโดยปริยาย น่าแปลกที่บ้านตั้งใหญ่โตแต่กลับไม่มีรูปของคนในครอบครัวติดไว้ตามบ้านเลยนอกจากรูปใบใหญ่ของเขาเพียงใบเดียว หรือแม้แต่รูปของเขากับเจนก็ยังไม่มี ...ทีวีไม่มีให้ดู วิทยุไม่มีให้ฟัง "...โทรศัพท์ก็ไม้มี..." ฉันได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้เพราะไม่มีใครให้ถามเลย...
......อ้อ..ฉันลืมบอกไปว่า...หลังจากวันนั้นที่ฉันออกไปรับลูกๆมาอยู่ด้วยกันแค่วันเดียว ฉันก็ไม่สามารถเปิดประตูออกจากบ้านไปข้างนอกได้อีกเลย มันเหมือนกับมีระบบล็อกพิเศษปิดล็อกไว้อย่างนั้นล่ะ..ก็เลยได้แต่นั่งจับเจ่าอยู่ในบ้าน นั่งรอเขาเหมือนหมารอเจ้าของยังไงยังงั้นเลย...
การรอคอยของฉันสิ้นสุดลงในวันหนึ่ง แอนดี้กลับเข้าบ้านด้วยท่าทางอิดโรยฉันอดเป็นห้วงเขาไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าซักถามอะไร นอกจากเตรียมหุงหาอาหารให้เขารับประทานไปตามเรื่อง ทำอะไรง่ายๆเท่าที่จะสามารถทำได้ เพราะเมื่อก่อนนั้นคนที่ทำอาหารให้ทานคือแอนดี้มาตลอด ที่น่าแปลกอีกอย่างคือ ของในตู้เย็นที่ฉันไม่เคยซื้อมาเลยกลับมีอยู่เต็มตู้เสมอและสดใหม่ตลอดเวลา แต่อย่างที่บอก..เรื่องน่าสงสัยมีมากมายแต่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอืนมาให้ถามไถ่ก็เลยไม่เคยได้คำตอบ จนตอนนี้ถ้าจะมีเรื่องอะไรที่แปลกแตกต่างกว่านี้ฉันก็จะไม่พยายามสงสัยที่มาที่ไปของมัน
"พรุ่งนี้เธอต้องเอาสัตว์เลี้ยงของเธอออกไปจากบ้านนี้ให้หมด เพราะฉันไม่ชอบมีสัตว์เลี้ยง ไม่ใช่สิ...จะว่าเกลียดสัตว์เลี้ยงทุกชนิดก็ได้" จู่เขาก็โพล่งออกมา หลังมื้ออาหาร นี่เขาไม่รู้สึกผูกพันธ์กับพวกมันเลยหรือ เพราะจริงๆแล้วพวกมันเป็นเพื่อน!ของเขามาตั้งแต่แรก ฉันเองต่างหากที่มาทีหลัง เขาช่าง...ไม่เหมือนแอนดี้เสียเลย.....แต่ฉันก็ไม่สามารถขัดคำสั่ง
"และเธอต้องออกไปทำงานกับฉันตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป"
ถึงจะไม่พอใจที่เขาสั่ง แต่การได้อยู่กับเขาก็ยังดีกว่าอยู่ในบ้านนี้คนเดียว ฉันรับคำเงียบๆ
ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวออกไปทำงานตามคำเชิญ! ของเขา แต่เขาก็ทำให้ฉันเงิบเมื่อไม่อนุญาตให้ฉันนั่งรถไปกับเขา เขาบอกให้ฉันหาแทกซี่ไปเอง โดยไม่ลืมกำชับเรื่องสัตว์เลี้ยง "...หวังว่าพวกมันคงไม่อยู่ที่นี่เมื่อฉันกลับมาอีกครั้ง.."
ใจร้าย....ใจร้ายที่สุด...นี่เป็นเพราะความจำเสื่อมหรือเป็นตัวตนจริงๆอีกด้านของเขาที่ฉันไม่้เคยรู้จักกันแน่ ฉันรับคำก่อนจะรีบจัดการพาลูกๆกลับบ้านเก่าของเรา..."แม่จะเอาพ่อคนเดิมของลูกๆกลับมาคืนให้ได้ ...แม่สัญญา..รอนะ"
...........................................................................................................................................
งานที่เขาบอกให้ฉันมาทำ คือ พยาบาลประจำห้องพยาบาล ในสำนักงานใหญ่ของเขา "ฉันรู้ว่าเธอเคยเป็ยพยาบาลมาก่อน คิดว่าที่นี่เหมาะกับเธอที่สุดแล้ว" งานของฉันเริ่มแปดโมงถึงสองทุ่ม ซึ่งเป็นเวลาปิดของสำนักงานด้วย ฉันเริ่มงานอย่างไม่ยุ่งยากเท่าไหร่ คนไข้เข้ามารับบริการก็ไม่มากนัก อาการก็ไม่หนักหนาสาหัสอะไร ที่นี่จะมีหมอมาอยู่เวรช่วงสิบโมงถึงเที่ยงทุกวัน ฉันเพิ่งรู้ทีหลังว่าห้องพยาบาลนี้เพิ่งเปิดให้บริการ พร้อมกับการมาทำงานของฉันนั่นเอง พยาบาลก็มีฉันอยู่คนเดียว สาเหตุนี้กระมังที่ทำให้ฉันมีเพื่อนเพียงคนเดียวคือหมอที่มาอยู่เวร ที่ถึงแม้จะสลับหน้ากันมาแต่ก็เป็นหน้าเดิมๆ และคนที่ฉันสนิทด้วยที่สุดก็คือ หมอเอ็กซ์ ข่าวดีก็คือเราจบจากสถาบันเดียวกันด้วยล่ะ เรากินข้าวกลางวันด้วยกันทุกครั้งที่หมอมาอยู่เวรที่นี่....ผิดกับอีกคนที่ไม่แม้แต่จะแวะเวียนมาถามข่าวคราว...
....ยังดีที่ที่นี่มีทีวีให้ดู..ฉันเห็นข่าวความก้าวหน้าด้านเทคโนโลยี ที่ก้าวลำ้ไปไกล..ไม่น่าเชื่อเลยว่าแค่เดือนกว่าๆโลกเราจะวิวัฒนาการถึงขั้นนี้ .."โลกมันพัฒนามาตั้งนานแล้วล่ะ เธอเองต่างหากที่ไม่สนใจเกาะติดสถานการณ์" น่าจะเป็นอย่างที่หมอเอ็กซ์แซวฉันนั่นแหละ ฉันมัวแต่สนใจเรื่องของตัวเองจนเกินไป จนลืมมองสิ่งรอบข้างจริงๆด้วย "เป็นเพราะนายคนเดียว แอนดี้"
ฉันเห็นข่าวของเขาด้วย เขายังคงเป็นแฟนกับเจน ออกงานคู่กันบ่อยและฮอตยิ่งกว่าคาราบางคู่เสียอีก แต่น่าแปลก สนิทกันขนาดนี้แต่ทำไมเจนถึงไม่เคยรู้เรื่องครอบครัวของแอนดี้เลย ทุกครั้งที่นักข่าวถามเรื่องถึงครอบครัวของทั้งคู่ เจนมักจะปฏิเสษการให้สัมภาษณ์เสมอๆ ราวกับต้องการบกปิดอะไรไว้ ..."คงไม่รู่ว่าจะพูดยังไงล่ะสิ ก็เล่นเอาลูกเขามาเป็นของตัวโดยไม่ขออนุญาตพ่อกับแม่ของเขาก่อน!"
...............................................................................................
..และแล้ววันแห่งปฏิบัติการทวงคืนความจำของเขาก็มาถึง เมื่อวันหนึ่งที่แอนดี้ต้องออกภาคสนามกับทีมของเขาในการหาทำเลเพื่อถ่ายทำโฆษณา โปรโมทโปรแกรมใหม่ของบริษัท ฉันต้องออกไปด้วยเพราะต้องเตรียมพร้อมด้านการปฐมพยาบาลหากเกิดเหตุฉุกเฉิน ท่ามกลางป่าลึก .เหตุร้ายก็เกิดขึ้นจริงๆ มีพนักงานคนหนึ่งถูกงูกัด และพนักงานคนนั้นก็คือ ฉันเอง!! กัดตอนไหนไม่กัด ดันมากัดตอนที่ทุกคนทำงานเสร็จและต่างแยกย้ายกันกลับหมดแล้ว ตอนมาฉันติดรถมากับแอนดี้ ทุกคนก็เลยคิดว่าฉันก็น่าจะกลับกํบเขาเช่นกัน ตอนเลิกกองฉันมัวเพลินกับการเดินชมธรรมชาติมากไปหน่อยก็เลยหลงเข้าป่า กว่าจะรู้ตัวก็มืดซะแล้ว แล้วเคราะห์ก็ซำ้กรรมก็ซัดเมื่อฉันดันเดินไปเหยียบหางงูเข้า มันมืดนี่มองไม่เห็น มันก็เลยกัดให้ซะ ไม่ทันได้ดูซะด้วยว่าเป็นงูอะไร ฉันร้องขอความช่วยเหลือมาตลอดทางตั้งแต่เริ่มรู้ตัวว่าหลงป่าจนตอนนี้ นำ้ก็ไม่มีให้ดื่ม เสียงก็เลยแหบแห้งดังเท่ากระซิบ แรงของฉันค่อยๆหมดลง...หมดลง...สำนึกสุดท้ายบอกฉันว่าฉันกำลังจะตาย....ตายโหงอย่างโดดเดี่ยวอย่างที่เคยมีหมอดูทักไว้...มันอาจจะฟังดูตลก แต่ฉัน ณ ตอนนั้นตลกไม่ออกสักนิด นำ้ตาแห่งความอ้างว้าง หวาดกลัว ไหลรินอาบแก้ม นึกถึงพ่อแม่ ที่ฉันจะไม่มีโอกาสกลับไปหาท่านอีกแล้ว นึกถึงความรักความผูกพันธ์ระหว่่างฉันกับแอนดี้ นึกถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับลูกๆอย่างเหน็บหนาว... หันไปทางไหนก็มีแต่ความมืดมิด หนังตาสองข้างหนักอึ้ง จนไม่มามารถจะเผยอขึ้นได้อีก ฉันค่อยๆทิ้งตัวลงนอนอย่างเงียบเหงาตรงนั้น.....
...................................................................................................................
ความเจ็บปวดรวดร้าวทั่วสรรพางค์ ทำให้ฉันมีอาการกระสับกระส่าย ฉันได้ยินเสียงตัวเองร้องหิวนำ้อย่างสะลึมสะลือ ไม่นานนักก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสนุ่มนวลที่ริมฝีีปากและความเย็นชุ่นชื่นของนำ้ที่ค่อยๆไหลสู่ช่องปากและลำคอ มีเสียงของใครแว่วมาเบาอย่างปลอบประโลม ความหนาวจากพิษไข้และอากาศยามคำ่คืนในป่าลึกทำให้ฉันกระถดร่างเข้าหาความอบอุ่นเพียงหนึ่งนั้น ถึงแม้จะพอรับรู้ได้บ้างว่าสัมผัสแห่งความอบอุ่นนั้นเกิดจากเนื้อแท้กับแน้แท้ที่แนบชิดเพื่อถ่ายเทความอบอุ่นให้แก่กันก็ตาม ความรู้สึกสบายทำให้อาการของฉันสงบลง ก่อนจะหลับไปอีกครั้งฉันพอจะจับใจความเสียงที่ข้างหูได้ว่า
"...ฉันเคยทำแบบนี้กับเธอใช่มั้ยแอนนา..."
"....."
ถ้าฉันมีณาณวิเศษณ์ ฉันคงจะรู้ว่า หลังจากวันนั้น วันที่ฉันฟูมฟายกับเขา ภาพของฉันก็คอยรบกวนชีวิตของเขามาตลอด เขาพยายามตามหาฉันแต่ตอนนั้นฉันกลับไปบ้านที่ต่างจังหวัดแล้วจึงหาไม่เจอ เขารู้สึกผิดไม่น้อยที่เป็นต้นเหตุทำให้ฉันต้องถูกไล่ออก จึงได้พยายามคิดค้นโปรแกรมตามหาหัวใจ! เพื่อใช้ตามหาคนที่หายไป จนประสบความสำเร็จ และโด่งดังจนสามารถตั้งบริษัทของตัวเองขึ้นมา .... เจนบอกเขาตามตรงว่าเขาประสบอุบัติเหตุและความจำเสื่อมจริง และเป็นคนที่คอยดูแลตอนเขาเจ็บมาตลอด เพื่อตอบแทนหล่อนและหล่อนยังบอกอีกว่าเดิมเขาสองคนก็คบกันอยู่แล้ว จึงไม่ได้ปฏิเสษเมื่อหล่อนให้ข่าวว่าเป็นคนรู้ใจใกล้ชิดของเขา ซึ่งถึงแม้เขาเองยังไม่แน่ใจนัก แต่เพื่อเป็นการรักษาเกียรติของฝ่ายหญิงจึงไม่ได้ปฏิเสษ ....มาตอนนี้ เขาดีใจมากเมื่อได้พบฉันอีกครั้ง เขากำลังหาวิธีจะให้ฉันเข้าไปอยู่กับเขาอยู่แล้วแต่เมื่อเห็นว่าฉันเป็นฝ่ายมีแผนจึงแกล้งยอมเล่นด้วย บ้านของเขาติดกล้องวงจรไว้ทั่ว ทุกการกระทำของฉันจึงอยู่ในสายตาของเขามาโดยตลอด เขาอดสงสารที่ฉันต้องอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้ จึงเปิดห้องพยาบาลเพื่อฉันโดยเฉพาะ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นการยื่นแมวให้ปลาย่าง เมื่อเห็นท่าทีสนิทสนมของฉันกับหมอเอ็กซ์ เขาต้องทนเก็บกดความพลุ่งพล่านหึงหวงไว้ในอก และกลัวว่ามันจะทำให้ฉันได้ใจหากรู้ว่าเขาคิดอย่างไร จึงไม่เคยลงไปหาฉันเลย เขากำลังหาวิธีดึงฉันออกมาให้ห่างจากหมอหน้าหล่อนั่น จึงถือโอกาสลากฉันมาหาโลเกชั่นวันนี้ได้ แต่แล้วก็เป็นเพราะเขาที่เกือบทำให้ฉันกลายเป็นเหยื่อมัจจุราช เขากระวนกระวายใจมากเมื่อถามทีมงานต่างบอกว่าฉันไม่ได้กลับไปพร้อมกับพวกเขา และตัดสินในเดินตามหาฉันเมื่อเห็นว่ากระเป๋าพยาบาลฉุกเฉินที่ฉันหิ้วมายังวางอยู่ที่เดิม และใจของเขาก็แทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อมาเห็นสภาพร่อแร่ของฉัน ....เขาดูดพิษงูให้ฉัน...เหมือนครั้งหนึ่งที่เขาเคยทำ...ใช่...เขารู้สึกคุ้นว่าเคยทำแบบนี้กับฉันมาก่อนและเผลอสั่งอย่างที่เคยสั่งว่า"..แอนนา...เธอเป็นคนของฉัน...ถ้าฉันไม่อนุญาตก็ห้ามเธอเป็นอะไรทั้งนั้น..เข้าใจมั้ย" แต่น่าเสียดายที่ฉันหสดสติไปแล้ว ณ ตอนนั้น....
"มิน่าถึงกล้าให้ฉันมาอยู่ที่นี่...เฮ่อ" ฉันถอนหายใจให้กับความโง่ของตัวเอง ถ้าขืนปล่อยไว้อย่างนี้ต่อไป ต่อให้มีเวลาอีกสามปีฉันก็คงไม่มีทางทำให้เขาเชื่อได้แน่ว่าเขาเป็นแอนดี้ของฉัน! แต่ไหนๆก็ถูกทิ้งอยู่คนเดียวแล้วก็ขออนุญาตหน่อยแล้วกันนะคะคุณแอนดี้..."ขออนุญาตพาลูกๆของเราเข้ามาอยู่ในนี้ด้วยกัน...คุณคงไม่ว่าอะไรฉันใชมั้ย...ยิ้มแบบนี้อนุญาตชัวร์...ขอบคุณค่าาา.." แล้วฉันก็ย่อเข่าถอนสายบัวแบบที่คิดว่าสวยที่สุดมอบให้กับรูปภาพข้างฝาของเขา
....ออกไป..และกลับเข้ามาในเวลาไม่นาน..".ลูกๆสี่ขาของเราก็อยู่กันพร้อมหน้า..ฉันขออนุญาตแนะนำให้รู้จักกันเลยแล้วกันนะคะ..เด็กๆมาไหว้พ่อของลูกกันนะ" ฉันกวักมือเรียกเหล่าลูๆสี่ขาของฉันให้ไปรวมกันอยู่หน้ารูปใหญ่ใบเดิมของเขา "...แมวเจ้าคนโตชื่อแตงโม คนกลาง แตงไทย คนเล็กนี่แตงกว่า ส่วนเจ้าหูตั้งสองตัวนี่คือเจ้าลูกพี่กับลูกน้อง" ฉันแหงนหน้ามองสบเข้าไปในลูกตาบนรูปอย่างมีความหวัง พูดกับตัวเองเบาๆ "ขอร้องล่ะอย่าเพิ่งทำฉันหมดหวังลงตอนนี้เลย.." . นายจะปล่อยให้พวกเรารอนายไปถึงเมื่อไหร่? ความอึกอัดอัดอั้นตันใจมีมากจนทรมานนำ้ตารื่นไหลลงตามโหนกแก้ม ฉันรีบยกมือขึ้นปาดนำ้ตา...หันหน้าออกไปทางอื่น กลำ้กลืนความเศร้าไว้อย่างทรนงค์ ก้มลงมองลูกๆที่ต่างเข้ามาเคลียคลอ..."ไม่ว่ายังไงเราก็จะเอาเขากลับมาใช่มั้ย"
...บ้านนี้ไม่มีแม้แต่คนรับใช้ หน้าที่ดูแลทำความสะอาดบ้านจึงตกเป็นของฉันโดยปริยาย น่าแปลกที่บ้านตั้งใหญ่โตแต่กลับไม่มีรูปของคนในครอบครัวติดไว้ตามบ้านเลยนอกจากรูปใบใหญ่ของเขาเพียงใบเดียว หรือแม้แต่รูปของเขากับเจนก็ยังไม่มี ...ทีวีไม่มีให้ดู วิทยุไม่มีให้ฟัง "...โทรศัพท์ก็ไม้มี..." ฉันได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้เพราะไม่มีใครให้ถามเลย...
......อ้อ..ฉันลืมบอกไปว่า...หลังจากวันนั้นที่ฉันออกไปรับลูกๆมาอยู่ด้วยกันแค่วันเดียว ฉันก็ไม่สามารถเปิดประตูออกจากบ้านไปข้างนอกได้อีกเลย มันเหมือนกับมีระบบล็อกพิเศษปิดล็อกไว้อย่างนั้นล่ะ..ก็เลยได้แต่นั่งจับเจ่าอยู่ในบ้าน นั่งรอเขาเหมือนหมารอเจ้าของยังไงยังงั้นเลย...
การรอคอยของฉันสิ้นสุดลงในวันหนึ่ง แอนดี้กลับเข้าบ้านด้วยท่าทางอิดโรยฉันอดเป็นห้วงเขาไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าซักถามอะไร นอกจากเตรียมหุงหาอาหารให้เขารับประทานไปตามเรื่อง ทำอะไรง่ายๆเท่าที่จะสามารถทำได้ เพราะเมื่อก่อนนั้นคนที่ทำอาหารให้ทานคือแอนดี้มาตลอด ที่น่าแปลกอีกอย่างคือ ของในตู้เย็นที่ฉันไม่เคยซื้อมาเลยกลับมีอยู่เต็มตู้เสมอและสดใหม่ตลอดเวลา แต่อย่างที่บอก..เรื่องน่าสงสัยมีมากมายแต่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอืนมาให้ถามไถ่ก็เลยไม่เคยได้คำตอบ จนตอนนี้ถ้าจะมีเรื่องอะไรที่แปลกแตกต่างกว่านี้ฉันก็จะไม่พยายามสงสัยที่มาที่ไปของมัน
"พรุ่งนี้เธอต้องเอาสัตว์เลี้ยงของเธอออกไปจากบ้านนี้ให้หมด เพราะฉันไม่ชอบมีสัตว์เลี้ยง ไม่ใช่สิ...จะว่าเกลียดสัตว์เลี้ยงทุกชนิดก็ได้" จู่เขาก็โพล่งออกมา หลังมื้ออาหาร นี่เขาไม่รู้สึกผูกพันธ์กับพวกมันเลยหรือ เพราะจริงๆแล้วพวกมันเป็นเพื่อน!ของเขามาตั้งแต่แรก ฉันเองต่างหากที่มาทีหลัง เขาช่าง...ไม่เหมือนแอนดี้เสียเลย.....แต่ฉันก็ไม่สามารถขัดคำสั่ง
"และเธอต้องออกไปทำงานกับฉันตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป"
ถึงจะไม่พอใจที่เขาสั่ง แต่การได้อยู่กับเขาก็ยังดีกว่าอยู่ในบ้านนี้คนเดียว ฉันรับคำเงียบๆ
ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวออกไปทำงานตามคำเชิญ! ของเขา แต่เขาก็ทำให้ฉันเงิบเมื่อไม่อนุญาตให้ฉันนั่งรถไปกับเขา เขาบอกให้ฉันหาแทกซี่ไปเอง โดยไม่ลืมกำชับเรื่องสัตว์เลี้ยง "...หวังว่าพวกมันคงไม่อยู่ที่นี่เมื่อฉันกลับมาอีกครั้ง.."
ใจร้าย....ใจร้ายที่สุด...นี่เป็นเพราะความจำเสื่อมหรือเป็นตัวตนจริงๆอีกด้านของเขาที่ฉันไม่้เคยรู้จักกันแน่ ฉันรับคำก่อนจะรีบจัดการพาลูกๆกลับบ้านเก่าของเรา..."แม่จะเอาพ่อคนเดิมของลูกๆกลับมาคืนให้ได้ ...แม่สัญญา..รอนะ"
...........................................................................................................................................
งานที่เขาบอกให้ฉันมาทำ คือ พยาบาลประจำห้องพยาบาล ในสำนักงานใหญ่ของเขา "ฉันรู้ว่าเธอเคยเป็ยพยาบาลมาก่อน คิดว่าที่นี่เหมาะกับเธอที่สุดแล้ว" งานของฉันเริ่มแปดโมงถึงสองทุ่ม ซึ่งเป็นเวลาปิดของสำนักงานด้วย ฉันเริ่มงานอย่างไม่ยุ่งยากเท่าไหร่ คนไข้เข้ามารับบริการก็ไม่มากนัก อาการก็ไม่หนักหนาสาหัสอะไร ที่นี่จะมีหมอมาอยู่เวรช่วงสิบโมงถึงเที่ยงทุกวัน ฉันเพิ่งรู้ทีหลังว่าห้องพยาบาลนี้เพิ่งเปิดให้บริการ พร้อมกับการมาทำงานของฉันนั่นเอง พยาบาลก็มีฉันอยู่คนเดียว สาเหตุนี้กระมังที่ทำให้ฉันมีเพื่อนเพียงคนเดียวคือหมอที่มาอยู่เวร ที่ถึงแม้จะสลับหน้ากันมาแต่ก็เป็นหน้าเดิมๆ และคนที่ฉันสนิทด้วยที่สุดก็คือ หมอเอ็กซ์ ข่าวดีก็คือเราจบจากสถาบันเดียวกันด้วยล่ะ เรากินข้าวกลางวันด้วยกันทุกครั้งที่หมอมาอยู่เวรที่นี่....ผิดกับอีกคนที่ไม่แม้แต่จะแวะเวียนมาถามข่าวคราว...
....ยังดีที่ที่นี่มีทีวีให้ดู..ฉันเห็นข่าวความก้าวหน้าด้านเทคโนโลยี ที่ก้าวลำ้ไปไกล..ไม่น่าเชื่อเลยว่าแค่เดือนกว่าๆโลกเราจะวิวัฒนาการถึงขั้นนี้ .."โลกมันพัฒนามาตั้งนานแล้วล่ะ เธอเองต่างหากที่ไม่สนใจเกาะติดสถานการณ์" น่าจะเป็นอย่างที่หมอเอ็กซ์แซวฉันนั่นแหละ ฉันมัวแต่สนใจเรื่องของตัวเองจนเกินไป จนลืมมองสิ่งรอบข้างจริงๆด้วย "เป็นเพราะนายคนเดียว แอนดี้"
ฉันเห็นข่าวของเขาด้วย เขายังคงเป็นแฟนกับเจน ออกงานคู่กันบ่อยและฮอตยิ่งกว่าคาราบางคู่เสียอีก แต่น่าแปลก สนิทกันขนาดนี้แต่ทำไมเจนถึงไม่เคยรู้เรื่องครอบครัวของแอนดี้เลย ทุกครั้งที่นักข่าวถามเรื่องถึงครอบครัวของทั้งคู่ เจนมักจะปฏิเสษการให้สัมภาษณ์เสมอๆ ราวกับต้องการบกปิดอะไรไว้ ..."คงไม่รู่ว่าจะพูดยังไงล่ะสิ ก็เล่นเอาลูกเขามาเป็นของตัวโดยไม่ขออนุญาตพ่อกับแม่ของเขาก่อน!"
...............................................................................................
..และแล้ววันแห่งปฏิบัติการทวงคืนความจำของเขาก็มาถึง เมื่อวันหนึ่งที่แอนดี้ต้องออกภาคสนามกับทีมของเขาในการหาทำเลเพื่อถ่ายทำโฆษณา โปรโมทโปรแกรมใหม่ของบริษัท ฉันต้องออกไปด้วยเพราะต้องเตรียมพร้อมด้านการปฐมพยาบาลหากเกิดเหตุฉุกเฉิน ท่ามกลางป่าลึก .เหตุร้ายก็เกิดขึ้นจริงๆ มีพนักงานคนหนึ่งถูกงูกัด และพนักงานคนนั้นก็คือ ฉันเอง!! กัดตอนไหนไม่กัด ดันมากัดตอนที่ทุกคนทำงานเสร็จและต่างแยกย้ายกันกลับหมดแล้ว ตอนมาฉันติดรถมากับแอนดี้ ทุกคนก็เลยคิดว่าฉันก็น่าจะกลับกํบเขาเช่นกัน ตอนเลิกกองฉันมัวเพลินกับการเดินชมธรรมชาติมากไปหน่อยก็เลยหลงเข้าป่า กว่าจะรู้ตัวก็มืดซะแล้ว แล้วเคราะห์ก็ซำ้กรรมก็ซัดเมื่อฉันดันเดินไปเหยียบหางงูเข้า มันมืดนี่มองไม่เห็น มันก็เลยกัดให้ซะ ไม่ทันได้ดูซะด้วยว่าเป็นงูอะไร ฉันร้องขอความช่วยเหลือมาตลอดทางตั้งแต่เริ่มรู้ตัวว่าหลงป่าจนตอนนี้ นำ้ก็ไม่มีให้ดื่ม เสียงก็เลยแหบแห้งดังเท่ากระซิบ แรงของฉันค่อยๆหมดลง...หมดลง...สำนึกสุดท้ายบอกฉันว่าฉันกำลังจะตาย....ตายโหงอย่างโดดเดี่ยวอย่างที่เคยมีหมอดูทักไว้...มันอาจจะฟังดูตลก แต่ฉัน ณ ตอนนั้นตลกไม่ออกสักนิด นำ้ตาแห่งความอ้างว้าง หวาดกลัว ไหลรินอาบแก้ม นึกถึงพ่อแม่ ที่ฉันจะไม่มีโอกาสกลับไปหาท่านอีกแล้ว นึกถึงความรักความผูกพันธ์ระหว่่างฉันกับแอนดี้ นึกถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับลูกๆอย่างเหน็บหนาว... หันไปทางไหนก็มีแต่ความมืดมิด หนังตาสองข้างหนักอึ้ง จนไม่มามารถจะเผยอขึ้นได้อีก ฉันค่อยๆทิ้งตัวลงนอนอย่างเงียบเหงาตรงนั้น.....
...................................................................................................................
ความเจ็บปวดรวดร้าวทั่วสรรพางค์ ทำให้ฉันมีอาการกระสับกระส่าย ฉันได้ยินเสียงตัวเองร้องหิวนำ้อย่างสะลึมสะลือ ไม่นานนักก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสนุ่มนวลที่ริมฝีีปากและความเย็นชุ่นชื่นของนำ้ที่ค่อยๆไหลสู่ช่องปากและลำคอ มีเสียงของใครแว่วมาเบาอย่างปลอบประโลม ความหนาวจากพิษไข้และอากาศยามคำ่คืนในป่าลึกทำให้ฉันกระถดร่างเข้าหาความอบอุ่นเพียงหนึ่งนั้น ถึงแม้จะพอรับรู้ได้บ้างว่าสัมผัสแห่งความอบอุ่นนั้นเกิดจากเนื้อแท้กับแน้แท้ที่แนบชิดเพื่อถ่ายเทความอบอุ่นให้แก่กันก็ตาม ความรู้สึกสบายทำให้อาการของฉันสงบลง ก่อนจะหลับไปอีกครั้งฉันพอจะจับใจความเสียงที่ข้างหูได้ว่า
"...ฉันเคยทำแบบนี้กับเธอใช่มั้ยแอนนา..."
"....."
ถ้าฉันมีณาณวิเศษณ์ ฉันคงจะรู้ว่า หลังจากวันนั้น วันที่ฉันฟูมฟายกับเขา ภาพของฉันก็คอยรบกวนชีวิตของเขามาตลอด เขาพยายามตามหาฉันแต่ตอนนั้นฉันกลับไปบ้านที่ต่างจังหวัดแล้วจึงหาไม่เจอ เขารู้สึกผิดไม่น้อยที่เป็นต้นเหตุทำให้ฉันต้องถูกไล่ออก จึงได้พยายามคิดค้นโปรแกรมตามหาหัวใจ! เพื่อใช้ตามหาคนที่หายไป จนประสบความสำเร็จ และโด่งดังจนสามารถตั้งบริษัทของตัวเองขึ้นมา .... เจนบอกเขาตามตรงว่าเขาประสบอุบัติเหตุและความจำเสื่อมจริง และเป็นคนที่คอยดูแลตอนเขาเจ็บมาตลอด เพื่อตอบแทนหล่อนและหล่อนยังบอกอีกว่าเดิมเขาสองคนก็คบกันอยู่แล้ว จึงไม่ได้ปฏิเสษเมื่อหล่อนให้ข่าวว่าเป็นคนรู้ใจใกล้ชิดของเขา ซึ่งถึงแม้เขาเองยังไม่แน่ใจนัก แต่เพื่อเป็นการรักษาเกียรติของฝ่ายหญิงจึงไม่ได้ปฏิเสษ ....มาตอนนี้ เขาดีใจมากเมื่อได้พบฉันอีกครั้ง เขากำลังหาวิธีจะให้ฉันเข้าไปอยู่กับเขาอยู่แล้วแต่เมื่อเห็นว่าฉันเป็นฝ่ายมีแผนจึงแกล้งยอมเล่นด้วย บ้านของเขาติดกล้องวงจรไว้ทั่ว ทุกการกระทำของฉันจึงอยู่ในสายตาของเขามาโดยตลอด เขาอดสงสารที่ฉันต้องอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้ จึงเปิดห้องพยาบาลเพื่อฉันโดยเฉพาะ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นการยื่นแมวให้ปลาย่าง เมื่อเห็นท่าทีสนิทสนมของฉันกับหมอเอ็กซ์ เขาต้องทนเก็บกดความพลุ่งพล่านหึงหวงไว้ในอก และกลัวว่ามันจะทำให้ฉันได้ใจหากรู้ว่าเขาคิดอย่างไร จึงไม่เคยลงไปหาฉันเลย เขากำลังหาวิธีดึงฉันออกมาให้ห่างจากหมอหน้าหล่อนั่น จึงถือโอกาสลากฉันมาหาโลเกชั่นวันนี้ได้ แต่แล้วก็เป็นเพราะเขาที่เกือบทำให้ฉันกลายเป็นเหยื่อมัจจุราช เขากระวนกระวายใจมากเมื่อถามทีมงานต่างบอกว่าฉันไม่ได้กลับไปพร้อมกับพวกเขา และตัดสินในเดินตามหาฉันเมื่อเห็นว่ากระเป๋าพยาบาลฉุกเฉินที่ฉันหิ้วมายังวางอยู่ที่เดิม และใจของเขาก็แทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อมาเห็นสภาพร่อแร่ของฉัน ....เขาดูดพิษงูให้ฉัน...เหมือนครั้งหนึ่งที่เขาเคยทำ...ใช่...เขารู้สึกคุ้นว่าเคยทำแบบนี้กับฉันมาก่อนและเผลอสั่งอย่างที่เคยสั่งว่า"..แอนนา...เธอเป็นคนของฉัน...ถ้าฉันไม่อนุญาตก็ห้ามเธอเป็นอะไรทั้งนั้น..เข้าใจมั้ย" แต่น่าเสียดายที่ฉันหสดสติไปแล้ว ณ ตอนนั้น....
ผู้หญิง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ม.ค. 2559, 17:07:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ม.ค. 2559, 17:07:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 727
| << 9 | 11 >> |