มาตามี
ซวย T T เขาบอกว่าตอนเบญจเพสระวังดวงซวย
มันคือเรื่องจริง แถมเจอคนบ้าอำนาจอย่างเฟรากัส
โอ๊ยปวดกบาล
มันคือเรื่องจริง แถมเจอคนบ้าอำนาจอย่างเฟรากัส
โอ๊ยปวดกบาล
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: พี่ชายใจร้าย
“ทหาร”
“ขอรับ”
“ลากมันออกไปให้พ้นกระโจมข้า”
“เจ้าพวกชั้นต่ำ ปล่อยข้า เมตารัสท่านใจร้ายต่อข้านัก”
คนโปรดถูกทหารยามลากออกนอกกระโจมตามคำบัญชาจากนายเหนือหัว
"เฟรากัส"
แววตาหวานละมุนแปรเปลี่ยนเป็นน้ำตาลเคลือบยาพิษ ทั้งเก็บกดและดุดัน
เปลือกตาเนื้อนุ่มค่อยๆปิดลงทับดวงตาสีม่วงเข้ม ความคิดห้วนย้อนถึงเรื่องราวครั้งเก่าก่อน
ครั้งที่เคยมีน้องน้อยแนบซุกอยู่ในอ้อมอก
"ทำไมเจ้าชอบดื้อ"
นั่นเป็นความรับรู้สุดท้ายก่อนเจ้าของร่างจะไม่รู้ตัวตนของตนเอง
"ท่านแม่ขอรับ ท่านเห็นน้องบ้างรึไม่"
"เหตุใดเจ้าเพิ่งถามกัน"
“เจ้าเกลียดน้องงั้นรึเมฆ ไยเจ้าต้องโกหกข้า”
“เมื่อก่อนค่ำ เจ้าบอกกับข้าว่าน้องขอไปนอนบ้านแม่จัน”
“รุ่งเช้าใจข้าสั่นนักจึงจักคิดไปรับนางกลับ แล้วรู้รึไม่ข้าได้สิ่งใดกลับมา”
“น้องหาได้อยู่บ้านแม่จันไม่ น้องหายไปหนึ่งคืนเต็มๆเพราะคำปดของเจ้า”
"อะไรกันขอครับ"
"ข้าผิดหวังในตัวเจ้านัก"
"เดี๋ยวขอรับท่านแม่"
"หมอกของพี่" แววตาของชายหนุ่มเศร้านัก
“ทำดีแล้วเจ้าหนุ่มเจ้าไล่น้องของเจ้าออกไปจากชีวิตของเจ้าแล้ว ไม่มีใครแย่งความรักไปจากเจ้าอีกแล้ว”
เสียงแหบต่ำดังขึ้นตรงเข้าสู่สมองของชายหนุ่ม
(เสียงอะไร แกเป็นใครกัน)
“ออกไปจากหัวของข้า ไม่นะ หมอก หมอกของพี่!!!”
(หมอกของพี่ ป่านนี้เจ้าจะเป็นเช่นไร ข้าจักตามหาเจ้า โถน้องน้อย)
“ตามมาแย่งความรักไปจากเจ้าอีกงั้นรึ”
“หยุดปากของแก ไปให้พ้น แกเป็นใคร”
“ข้านะหรือ สัตว์ชั้นสูงที่เจ้ากับพ่อของเจ้าฆ่ากับมือไงเล่า”
“แกสิงข้า”
“ร่างของแกต้องเป็นของข้า”
“ไม่ ข้าจักไปตามน้องข้า โถหมอกของพี่ รอพี่ก่อนนะเจ้า”
ชายหนุ่มพยายามฝืนต่อสู่คำอาคมจากสัตว์ร้ายและในที่สุดความรัก ความห่วงน้องจึงทำให้หลุดพ้นจากมนตรา
“ร่างแกต้องเป็นของข้า”
“ไอ้สัตว์ร้าย จงหายไปซะ!!!”
(โถ หมอกของพี่มันทำอะไรกับน้องบ้างเล่า หมอกของพี่ พี่ขอโทษ)
……………………………………………………………………………………………………………………………….
เพื่อให้เรื่องราวสอดคล้องปะติดปะต่อจะขอเล่าย้อนความถึงเด็กน้อยที่หายไปหนึ่งคืนเต็มนั้นเวลานี้กำลังทำหน้าตาท่าทางเบื่อหน่ายเป็นที่สุด เป็นเรื่องราวที่ต่อยอดหลังจากเด็กน้อยตกลงปลงใจยอมหนีตามคุณมังกรแปลกหน้าที่พบกันไม่กี่ชั่วยาม
(วันๆคุณมังกรจะนอนอย่างเดียวหรือ น่าเบื่อเป็นที่สุด)
(เบื่อๆๆๆๆๆๆ)
“เห็นขาข้ารึไม่ มันเจ็บอยู่เจ้าไม่เห็นรึ”
“คุณมังกรหกล้มเหรอค่ะ”
“…….” แววตาดำสนิทมองจ้องราวกับจะถามว่า หากข้าหกล้มมันจะเป็นรอยเคี๊ยวแหวะวะเช่นนี้รึ เจ้าเด็กโง่
“ปีกมีทำไมไม่บินหล่ะเจ้าค่ะ จะเดินเท้าให้หกล้มทำไมกัน”
เด็กแก่แดดมันยังไม่ยอมจบเรื่องแต่ครั้นผู้ใหญ่อย่างตนจะถือสาหาความก็ใช่เรื่องอีกเช่นกัน
“คุณมังกรหิวไหมจ๊ะ เดี๋ยวหมอกไปหากล้วยมาให้คุณมังกรทานนะเจ้าค่ะ”
(อะไรของเจ้าเด็กน้อย ความคิดลมเพลมพัดจนข้าตามไม่ทันเลยเจ้า)
“ไม่” ฟังที่ไหนกันแม่ตัวดีวิ่งไปเสียแล้ว
แสงตะวันยามสายทำให้เด็กน้อยไม่มีอุปสรรค์ในการเดินตามเส้นทางเคยคุ้นเพื่อไปหากล้วยป่าสุดงอมแต่ทว่า
“กล้วยจ๊าๆ กล้วยๆๆๆ” เด็ดไปหลายๆลูกคุณมังกรจะได้ไม่เผลอมากินเรา
กรร!!! กรร!!! กรร!!! กรร!!!
“กรี๊ดๆๆๆ” เสียงกรีดร้องดังลั่นป่าก่อนลมหายใจจะถูกปลิดสิ้น เลือดแดงไหลรินนองพื้น
“อึก” สำนึกแรกก่อนสิ้นลมเป็นภายของบิดามารดาตน
“อึก” สำนึกสองเป็นแววตาอันอบอุ่นของพี่ชาย
“อึก” และสำนึกท้ายสุด
(หายไปซะ จงหายไปชะ ไอ้เด็กเหลือขอ แม่ข้าเลี้ยงข้าคนเดียวเหนื่อยพอแรงอยู่แล้ว ยังต้องมารับเด็กเลี้ยงแกอีก หึหึ ป่านนี้คงถูกหมาในรุมทึ้งจนไม่เหลือซากแล้ว จงหายไปซะ)
(พี่ชายคงสมใจ หนูโดนหมาในรุมตามคำของพี่เลยจ๊ะ พี่ทำให้หนูต้องพานพบเรื่องราวเช่นนี้)
(หากชาติหน้ามีจริง ขอให้ข้าอย่าได้พบได้เจอพี่ชายใจร้ายเช่นท่านอีกเลย หากได้พบกันครั้งใดขอให้ข้าลืมท่าน ขอให้ข้าเกลียดท่าน ชิงชังท่านทุกภพทุกชาติไป)
เสียงแค้นเคืองของน้องก้องกังวาลเคียงหูส่งตรงถึงพี่ชายทุกถ้อยคำด้วยในดินแดนมาตามีนั้นหากจิตใจแรงกล้ามากเท่าใด คำอธิษฐานหรือสาปแช่งย่อมส่งผลมากขึ้นเท่านั้น
“หมอก ไม่นะเจ้า พี่รักเจ้านะหมอก พีรักเจ้า อย่าตัดรอนพี่เยี่ยงนี้” ใจหายนัก จิตน้องแรงกล้านักย่อมแปลว่าน้องกำลังตกอยู่ในอันตราย เพราะเด็กเล็กขนาดน้องน้อยยังไม่อาจควบคุมจิตได้นิ่งมากนัก การที่สามารถทำได้เช่นนี้ มีสองกรณี หนึ่ง พลังเสริมจากผู้อื่นหรือใกล้สิ้นลมเท่านั้น!!!
“ข้าขอข้าขออธิษฐานด้วยจิตบริสุทธิ์ ข้าหาใช่พี่ชายใจร้ายดังคำน้อง ไม่ว่ากี่ชาติกี่พบขอให้ข้าได้พานพบน้อง ได้อยู่ดูแลน้องตลอดไป”
(เจ้าเป็นของข้าและมันจักต้องเป็นเช่นนั้นตลอดไป หมอกของพี่)
“หมอก!!! ไม่นะหมอก น้องพี่ลืมตาสิเจ้า”
“พวกแก อย่าหวังจักได้รอดไปแม้แต่ตัวเดียว” ธนูกลางหลังถูกหยิบมาขึ้นง้างก่อนยิงเข้าเป้าเชือดหมาในตัวร้ายตายตกตาม ตามๆกัน สัตว์ร้ายทั้งสี่ถูกสังหารเรียบสิ้น
“พี่ขอโทษ” ร่างเด็กน้อยเรืองแสงก่อนค่อยๆจางหาย มือหนารีบขวาขึ้นกอดรัดทำให้ร่างตนเลือนหายตามไปด้วย!!!
สิ่งแรกที่สายตาพบประสบคือร่างมหึมาของมังกรสีดำสนิท
“แก”
“เจ้าหนุ่มเจ้าพา บันยิป มาด้วยงั้นรึ”
“เจ้าสัตว์ร้าย แกจะทำสิ่งใดกับน้องข้า”
(หางมันลากร่างน้องข้าไปกอดรัด มันจะกินงั้นรึ ไม่ข้าไม่ยอม)
“บันยิป ออกมา!!!” สายตาดำสนิทพุ่งเป้าประสานสายตากับชายหนุ่ม
บันยิปตัวจ๊อยค่อยๆหลุดแยกออกมาจากร่างของชายหนุ่ม!!!
“แกใช่หรือไม่ที่ใช้เผ่าพันธุ์ข้าทำเรื่องโสมมเช่นนี้”
“ท่านเจ้าโปรดไว้ชีวิต ข้าน้อยสมควรตาย”
“ดี จงตายซะ”
เพียงจบคำร่างเนื้อของตัวบันยิปค่อยๆจางหายเป็นฝุ่นผงผสานไปกับละอองของสายลม
“น้องเจ้ารวมถึงตัวเจ้าโดนเจ้าบันยิปหลอกเอาเสียแล้ว”
“แกเป็นใคร”
“ปากกล้านักเจ้าหนุ่ม”
“คืนน้องข้ามา เจ้าสัตว์ร้าย”
ชายหนุ่มพยามยามยื้อแย่งร่างน้อยในวงหางของมังกรตัวยักษ์
“หมอกของพี่”
“สายเสียแล้วเจ้าหนุ่ม นางสิ้นลมเสียแล้ว”
“ไม่นะหมอกของพี่”
แววตาอาดูรของชายหนุ่มทำให้มังกรผู้อาวุโสมองด้วยความเงียบงันก่อนเปล่งประกายกล้าขึ้น
“ข้าอยากแข็งแกร่งเช่นท่าน ท่านสอนข้าได้รึไม่”
“เพื่ออะไรรึเจ้าหนุ่ม”
“ข้าจะล้างเผ่าพันธุ์ของมัน สังเวยชีวิตให้กับน้องของข้า”
“เอาจริงรึเจ้าหนุ่ม”
“ขอรับ”
“น่าสนุก”
“ข้าพาน้องเจ้ากลับมาได้นะเจ้าหนุ่ม เพียงแค่เจ้ารอกาลเวลา”
“ขอบคุณขอรับ”
“ขอบคุณข้าทำไมรึ”
“น้องของเจ้าย่อมเป็นของข้าเช่นกัน”
“!!!”
“ข้าไม่ยอม!!!”
(อดีตย่อมเป็นอดีตเพราะเวลานี้ไม่ว่าพบหน้ากันกี่ครั้งนางเลือกข้าเสมอ)
(การที่ข้ายกนางเพื่อช่วยเหลือท่านเพื่อแก้ปัญหาของการอวาหะ นั่นถือเป็นการทดแทนบุญคุณกึ่งหนึ่งแล้ว นับจากนี้ นางเป็นของข้าและมันจักเป็นเช่นนั้นตลอดไป)
………………………………………………………………………………………………………………………..
“นายหญิงเจ้าค่ะ”
สายตาขอพี่เลี้ยงสาวฉายแววละอานักเพราะแม่ตัวดีไม่ยอมผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียที
“ไม่เอาลาคา วันนี้ฉันไม่อยากสวย ขอใส่ชุดเดิมของฉันนะ”
“ไม่ได้เจ้าค่ะ อย่าทำให้ข้าต้องบังคับนายหญิงเลยเจ้าค่ะ”
“ลาคาจะตีฉันเหรอจ๊ะ”
“มองตาข้าสิเจ้าค่ะ”
หญิงสาวเผลอทำตามโดยไม่รู้ตัว พลัน!!!
ร่างกายนิ่งสนิทขยับได้เพียงปากเพียงเท่านั้น
“ลาคา”
(นี่มันดินแดนอะไรกัน ทุกคนล้วนมีเวทย์มนต์)
“ข้าไม่อยากใช้วิธีนี้เลยเจ้าค่ะแต่นายหญิงดื้อนัก”
“ไปเจ้าค่ะ สายมากแล้ว”
“ถอนเวทย์มนต์ให้ฉันก่อนสิลาคา”
“เขาเรียกเพลิงมนตร์เจ้าค่ะ อย่าเรียกเวทย์มนตร์ให้ผู้อื่นฟังเชียงนะเจ้าค่ะ มันน่าอายมากเจ้าค่ะ”
“เดี๋ยวเพลิงมนตร์จักคลายเองเจ้าค่ะ” จบคำของพี่เลี้ยง ร่างกายจึงเริ่มขยับได้ตามใจตน
“ไง นังหมูตอน”
“ทำไม ไอ้คนชั่ว”
(เอาสิแรงมาแรงกลับ เอาดิๆ)
ชายหนุ่มแววตาสีอัมพันง้างมือขึ้นสูงเตรียมฟาดลงบนแก้มบวมอิ่ม ด้วยสถานที่พบเจอคือกระโจมร้างผู้คนทำให้เจ้าบ้านไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทเลยสักนิด
“หยุดมือ เฟรากัส” มือหนาถูกสะกดค้างกลางอากาศ
“ท่านต้องการให้แผนการณ์ล่มหรือไร หากเราไม่ขจัดปัญหานี้ออกไป งานข้างหน้าท่านย่อมรู้ดีว่าเป็นเช่นไร เฟรากัส”
“รอดไปแม่ตัวดี”
“กลัวป่ะหล่ะ”
“แบมือสิเจ้า”
เพี๊ยๆๆ
“โอ๊ย เมตารัสใจร้าย ตีจาทำไม”
“ดื้อนักเจ้า โอ๊ๆมานี่มา” แรงกอดรัดราวปลอมประโลมของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวตาโตขึ้น
(ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้มั้ง แต่อุ่นดีแฮะ)
“เหอะๆ” เสียงเยาะจากชายหนุ่มอีกคนทำให้หญิงสาวหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่
ในที่สุดพิธีการเรียบง่ายจึงเปิดฉากขึ้นเมื่อท่านเจ้าผู้มีอำนาจสูงสูดมาถึงกระโจมสีทองสุก เป็นพิธีการที่สั้นเรียบง่ายและจบลงอย่างรวดเร็ว
บ่าวสาวถูกพาส่งเข้าหอและนั่นแหละคือการเปิดฉากสงคราม
"ให้ฉันนอนตรงไหน"
"บนเตียง"
(เออเป็นสุภาพบุรุษเหมือนกันแฮะ)
พลัน!! กลับต้องเปลี่ยนความคิดใหม่เมื่อคุณสามีปลอมๆกระโดดขึ้นเตียงตามมาติดๆ
อ้าว ไหนบอกให้ฉันนอนเตียงไง"
(ถึงจะเหลือพื้นที่บนเตียงนิดนึง แต่ผู้ชายกับผู้หญิงไม่ควรนอนเตียงเดียวกันนะย่ะ)
"ใช่" ตาสบตา สงครามสายตาต่อยอดมาจากครั้งก่อน
"ฉันจะนอนบนเตียง" หญิงสาวชักเริ่มต่อต้าน
เพี๊ยๆๆๆๆๆๆ
ก้นน้อยถูกฟาดไม่นับจากแส่ฟาดม้าในมือของร่างสูง
“โอ๊ยๆ มาตีฉันทำไม ไอ้คนเลว”
การขัดขืนหาทำได้ไม่เพราะร่างต้นถูกตอกติดแน่นกับเตียงหลังใหญ่ ราวกับถูกผีอำทั้งร่างกระนั้น
“ยามนี้เจ้าเป็นวสาของข้า จงประพฤติตัวให้เหมาะสม”
การกระทำของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวเจ็บใจอีกทั้งยังกลัวเกรงนัก สายตาเฉียบดุ น้ำเสียงเหี๊ยมเกรียมแต่คนพยศจะสิ้นลายรึ ไม่มีทาง
“แน่จริงปล่อยฉันสิ ปล่อยสิโว๊ย”
“อย่าให้เสื่อมเสียมาถึงข้า ข้าขอบอกให้เจ้ารู้ ข้าหาได้ต้องการเจ้าไม่!!!”
“จงอย่าได้กำแหง จงอยู่แต่ในที่ของเจ้า!!!”
คำพูดสุดท้ายก่อนร่างเนื้อของชายหนุ่มจะเลือนหายไปต่อหน้าต่อตา
“ขอรับ”
“ลากมันออกไปให้พ้นกระโจมข้า”
“เจ้าพวกชั้นต่ำ ปล่อยข้า เมตารัสท่านใจร้ายต่อข้านัก”
คนโปรดถูกทหารยามลากออกนอกกระโจมตามคำบัญชาจากนายเหนือหัว
"เฟรากัส"
แววตาหวานละมุนแปรเปลี่ยนเป็นน้ำตาลเคลือบยาพิษ ทั้งเก็บกดและดุดัน
เปลือกตาเนื้อนุ่มค่อยๆปิดลงทับดวงตาสีม่วงเข้ม ความคิดห้วนย้อนถึงเรื่องราวครั้งเก่าก่อน
ครั้งที่เคยมีน้องน้อยแนบซุกอยู่ในอ้อมอก
"ทำไมเจ้าชอบดื้อ"
นั่นเป็นความรับรู้สุดท้ายก่อนเจ้าของร่างจะไม่รู้ตัวตนของตนเอง
"ท่านแม่ขอรับ ท่านเห็นน้องบ้างรึไม่"
"เหตุใดเจ้าเพิ่งถามกัน"
“เจ้าเกลียดน้องงั้นรึเมฆ ไยเจ้าต้องโกหกข้า”
“เมื่อก่อนค่ำ เจ้าบอกกับข้าว่าน้องขอไปนอนบ้านแม่จัน”
“รุ่งเช้าใจข้าสั่นนักจึงจักคิดไปรับนางกลับ แล้วรู้รึไม่ข้าได้สิ่งใดกลับมา”
“น้องหาได้อยู่บ้านแม่จันไม่ น้องหายไปหนึ่งคืนเต็มๆเพราะคำปดของเจ้า”
"อะไรกันขอครับ"
"ข้าผิดหวังในตัวเจ้านัก"
"เดี๋ยวขอรับท่านแม่"
"หมอกของพี่" แววตาของชายหนุ่มเศร้านัก
“ทำดีแล้วเจ้าหนุ่มเจ้าไล่น้องของเจ้าออกไปจากชีวิตของเจ้าแล้ว ไม่มีใครแย่งความรักไปจากเจ้าอีกแล้ว”
เสียงแหบต่ำดังขึ้นตรงเข้าสู่สมองของชายหนุ่ม
(เสียงอะไร แกเป็นใครกัน)
“ออกไปจากหัวของข้า ไม่นะ หมอก หมอกของพี่!!!”
(หมอกของพี่ ป่านนี้เจ้าจะเป็นเช่นไร ข้าจักตามหาเจ้า โถน้องน้อย)
“ตามมาแย่งความรักไปจากเจ้าอีกงั้นรึ”
“หยุดปากของแก ไปให้พ้น แกเป็นใคร”
“ข้านะหรือ สัตว์ชั้นสูงที่เจ้ากับพ่อของเจ้าฆ่ากับมือไงเล่า”
“แกสิงข้า”
“ร่างของแกต้องเป็นของข้า”
“ไม่ ข้าจักไปตามน้องข้า โถหมอกของพี่ รอพี่ก่อนนะเจ้า”
ชายหนุ่มพยายามฝืนต่อสู่คำอาคมจากสัตว์ร้ายและในที่สุดความรัก ความห่วงน้องจึงทำให้หลุดพ้นจากมนตรา
“ร่างแกต้องเป็นของข้า”
“ไอ้สัตว์ร้าย จงหายไปซะ!!!”
(โถ หมอกของพี่มันทำอะไรกับน้องบ้างเล่า หมอกของพี่ พี่ขอโทษ)
……………………………………………………………………………………………………………………………….
เพื่อให้เรื่องราวสอดคล้องปะติดปะต่อจะขอเล่าย้อนความถึงเด็กน้อยที่หายไปหนึ่งคืนเต็มนั้นเวลานี้กำลังทำหน้าตาท่าทางเบื่อหน่ายเป็นที่สุด เป็นเรื่องราวที่ต่อยอดหลังจากเด็กน้อยตกลงปลงใจยอมหนีตามคุณมังกรแปลกหน้าที่พบกันไม่กี่ชั่วยาม
(วันๆคุณมังกรจะนอนอย่างเดียวหรือ น่าเบื่อเป็นที่สุด)
(เบื่อๆๆๆๆๆๆ)
“เห็นขาข้ารึไม่ มันเจ็บอยู่เจ้าไม่เห็นรึ”
“คุณมังกรหกล้มเหรอค่ะ”
“…….” แววตาดำสนิทมองจ้องราวกับจะถามว่า หากข้าหกล้มมันจะเป็นรอยเคี๊ยวแหวะวะเช่นนี้รึ เจ้าเด็กโง่
“ปีกมีทำไมไม่บินหล่ะเจ้าค่ะ จะเดินเท้าให้หกล้มทำไมกัน”
เด็กแก่แดดมันยังไม่ยอมจบเรื่องแต่ครั้นผู้ใหญ่อย่างตนจะถือสาหาความก็ใช่เรื่องอีกเช่นกัน
“คุณมังกรหิวไหมจ๊ะ เดี๋ยวหมอกไปหากล้วยมาให้คุณมังกรทานนะเจ้าค่ะ”
(อะไรของเจ้าเด็กน้อย ความคิดลมเพลมพัดจนข้าตามไม่ทันเลยเจ้า)
“ไม่” ฟังที่ไหนกันแม่ตัวดีวิ่งไปเสียแล้ว
แสงตะวันยามสายทำให้เด็กน้อยไม่มีอุปสรรค์ในการเดินตามเส้นทางเคยคุ้นเพื่อไปหากล้วยป่าสุดงอมแต่ทว่า
“กล้วยจ๊าๆ กล้วยๆๆๆ” เด็ดไปหลายๆลูกคุณมังกรจะได้ไม่เผลอมากินเรา
กรร!!! กรร!!! กรร!!! กรร!!!
“กรี๊ดๆๆๆ” เสียงกรีดร้องดังลั่นป่าก่อนลมหายใจจะถูกปลิดสิ้น เลือดแดงไหลรินนองพื้น
“อึก” สำนึกแรกก่อนสิ้นลมเป็นภายของบิดามารดาตน
“อึก” สำนึกสองเป็นแววตาอันอบอุ่นของพี่ชาย
“อึก” และสำนึกท้ายสุด
(หายไปซะ จงหายไปชะ ไอ้เด็กเหลือขอ แม่ข้าเลี้ยงข้าคนเดียวเหนื่อยพอแรงอยู่แล้ว ยังต้องมารับเด็กเลี้ยงแกอีก หึหึ ป่านนี้คงถูกหมาในรุมทึ้งจนไม่เหลือซากแล้ว จงหายไปซะ)
(พี่ชายคงสมใจ หนูโดนหมาในรุมตามคำของพี่เลยจ๊ะ พี่ทำให้หนูต้องพานพบเรื่องราวเช่นนี้)
(หากชาติหน้ามีจริง ขอให้ข้าอย่าได้พบได้เจอพี่ชายใจร้ายเช่นท่านอีกเลย หากได้พบกันครั้งใดขอให้ข้าลืมท่าน ขอให้ข้าเกลียดท่าน ชิงชังท่านทุกภพทุกชาติไป)
เสียงแค้นเคืองของน้องก้องกังวาลเคียงหูส่งตรงถึงพี่ชายทุกถ้อยคำด้วยในดินแดนมาตามีนั้นหากจิตใจแรงกล้ามากเท่าใด คำอธิษฐานหรือสาปแช่งย่อมส่งผลมากขึ้นเท่านั้น
“หมอก ไม่นะเจ้า พี่รักเจ้านะหมอก พีรักเจ้า อย่าตัดรอนพี่เยี่ยงนี้” ใจหายนัก จิตน้องแรงกล้านักย่อมแปลว่าน้องกำลังตกอยู่ในอันตราย เพราะเด็กเล็กขนาดน้องน้อยยังไม่อาจควบคุมจิตได้นิ่งมากนัก การที่สามารถทำได้เช่นนี้ มีสองกรณี หนึ่ง พลังเสริมจากผู้อื่นหรือใกล้สิ้นลมเท่านั้น!!!
“ข้าขอข้าขออธิษฐานด้วยจิตบริสุทธิ์ ข้าหาใช่พี่ชายใจร้ายดังคำน้อง ไม่ว่ากี่ชาติกี่พบขอให้ข้าได้พานพบน้อง ได้อยู่ดูแลน้องตลอดไป”
(เจ้าเป็นของข้าและมันจักต้องเป็นเช่นนั้นตลอดไป หมอกของพี่)
“หมอก!!! ไม่นะหมอก น้องพี่ลืมตาสิเจ้า”
“พวกแก อย่าหวังจักได้รอดไปแม้แต่ตัวเดียว” ธนูกลางหลังถูกหยิบมาขึ้นง้างก่อนยิงเข้าเป้าเชือดหมาในตัวร้ายตายตกตาม ตามๆกัน สัตว์ร้ายทั้งสี่ถูกสังหารเรียบสิ้น
“พี่ขอโทษ” ร่างเด็กน้อยเรืองแสงก่อนค่อยๆจางหาย มือหนารีบขวาขึ้นกอดรัดทำให้ร่างตนเลือนหายตามไปด้วย!!!
สิ่งแรกที่สายตาพบประสบคือร่างมหึมาของมังกรสีดำสนิท
“แก”
“เจ้าหนุ่มเจ้าพา บันยิป มาด้วยงั้นรึ”
“เจ้าสัตว์ร้าย แกจะทำสิ่งใดกับน้องข้า”
(หางมันลากร่างน้องข้าไปกอดรัด มันจะกินงั้นรึ ไม่ข้าไม่ยอม)
“บันยิป ออกมา!!!” สายตาดำสนิทพุ่งเป้าประสานสายตากับชายหนุ่ม
บันยิปตัวจ๊อยค่อยๆหลุดแยกออกมาจากร่างของชายหนุ่ม!!!
“แกใช่หรือไม่ที่ใช้เผ่าพันธุ์ข้าทำเรื่องโสมมเช่นนี้”
“ท่านเจ้าโปรดไว้ชีวิต ข้าน้อยสมควรตาย”
“ดี จงตายซะ”
เพียงจบคำร่างเนื้อของตัวบันยิปค่อยๆจางหายเป็นฝุ่นผงผสานไปกับละอองของสายลม
“น้องเจ้ารวมถึงตัวเจ้าโดนเจ้าบันยิปหลอกเอาเสียแล้ว”
“แกเป็นใคร”
“ปากกล้านักเจ้าหนุ่ม”
“คืนน้องข้ามา เจ้าสัตว์ร้าย”
ชายหนุ่มพยามยามยื้อแย่งร่างน้อยในวงหางของมังกรตัวยักษ์
“หมอกของพี่”
“สายเสียแล้วเจ้าหนุ่ม นางสิ้นลมเสียแล้ว”
“ไม่นะหมอกของพี่”
แววตาอาดูรของชายหนุ่มทำให้มังกรผู้อาวุโสมองด้วยความเงียบงันก่อนเปล่งประกายกล้าขึ้น
“ข้าอยากแข็งแกร่งเช่นท่าน ท่านสอนข้าได้รึไม่”
“เพื่ออะไรรึเจ้าหนุ่ม”
“ข้าจะล้างเผ่าพันธุ์ของมัน สังเวยชีวิตให้กับน้องของข้า”
“เอาจริงรึเจ้าหนุ่ม”
“ขอรับ”
“น่าสนุก”
“ข้าพาน้องเจ้ากลับมาได้นะเจ้าหนุ่ม เพียงแค่เจ้ารอกาลเวลา”
“ขอบคุณขอรับ”
“ขอบคุณข้าทำไมรึ”
“น้องของเจ้าย่อมเป็นของข้าเช่นกัน”
“!!!”
“ข้าไม่ยอม!!!”
(อดีตย่อมเป็นอดีตเพราะเวลานี้ไม่ว่าพบหน้ากันกี่ครั้งนางเลือกข้าเสมอ)
(การที่ข้ายกนางเพื่อช่วยเหลือท่านเพื่อแก้ปัญหาของการอวาหะ นั่นถือเป็นการทดแทนบุญคุณกึ่งหนึ่งแล้ว นับจากนี้ นางเป็นของข้าและมันจักเป็นเช่นนั้นตลอดไป)
………………………………………………………………………………………………………………………..
“นายหญิงเจ้าค่ะ”
สายตาขอพี่เลี้ยงสาวฉายแววละอานักเพราะแม่ตัวดีไม่ยอมผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียที
“ไม่เอาลาคา วันนี้ฉันไม่อยากสวย ขอใส่ชุดเดิมของฉันนะ”
“ไม่ได้เจ้าค่ะ อย่าทำให้ข้าต้องบังคับนายหญิงเลยเจ้าค่ะ”
“ลาคาจะตีฉันเหรอจ๊ะ”
“มองตาข้าสิเจ้าค่ะ”
หญิงสาวเผลอทำตามโดยไม่รู้ตัว พลัน!!!
ร่างกายนิ่งสนิทขยับได้เพียงปากเพียงเท่านั้น
“ลาคา”
(นี่มันดินแดนอะไรกัน ทุกคนล้วนมีเวทย์มนต์)
“ข้าไม่อยากใช้วิธีนี้เลยเจ้าค่ะแต่นายหญิงดื้อนัก”
“ไปเจ้าค่ะ สายมากแล้ว”
“ถอนเวทย์มนต์ให้ฉันก่อนสิลาคา”
“เขาเรียกเพลิงมนตร์เจ้าค่ะ อย่าเรียกเวทย์มนตร์ให้ผู้อื่นฟังเชียงนะเจ้าค่ะ มันน่าอายมากเจ้าค่ะ”
“เดี๋ยวเพลิงมนตร์จักคลายเองเจ้าค่ะ” จบคำของพี่เลี้ยง ร่างกายจึงเริ่มขยับได้ตามใจตน
“ไง นังหมูตอน”
“ทำไม ไอ้คนชั่ว”
(เอาสิแรงมาแรงกลับ เอาดิๆ)
ชายหนุ่มแววตาสีอัมพันง้างมือขึ้นสูงเตรียมฟาดลงบนแก้มบวมอิ่ม ด้วยสถานที่พบเจอคือกระโจมร้างผู้คนทำให้เจ้าบ้านไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทเลยสักนิด
“หยุดมือ เฟรากัส” มือหนาถูกสะกดค้างกลางอากาศ
“ท่านต้องการให้แผนการณ์ล่มหรือไร หากเราไม่ขจัดปัญหานี้ออกไป งานข้างหน้าท่านย่อมรู้ดีว่าเป็นเช่นไร เฟรากัส”
“รอดไปแม่ตัวดี”
“กลัวป่ะหล่ะ”
“แบมือสิเจ้า”
เพี๊ยๆๆ
“โอ๊ย เมตารัสใจร้าย ตีจาทำไม”
“ดื้อนักเจ้า โอ๊ๆมานี่มา” แรงกอดรัดราวปลอมประโลมของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวตาโตขึ้น
(ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้มั้ง แต่อุ่นดีแฮะ)
“เหอะๆ” เสียงเยาะจากชายหนุ่มอีกคนทำให้หญิงสาวหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่
ในที่สุดพิธีการเรียบง่ายจึงเปิดฉากขึ้นเมื่อท่านเจ้าผู้มีอำนาจสูงสูดมาถึงกระโจมสีทองสุก เป็นพิธีการที่สั้นเรียบง่ายและจบลงอย่างรวดเร็ว
บ่าวสาวถูกพาส่งเข้าหอและนั่นแหละคือการเปิดฉากสงคราม
"ให้ฉันนอนตรงไหน"
"บนเตียง"
(เออเป็นสุภาพบุรุษเหมือนกันแฮะ)
พลัน!! กลับต้องเปลี่ยนความคิดใหม่เมื่อคุณสามีปลอมๆกระโดดขึ้นเตียงตามมาติดๆ
อ้าว ไหนบอกให้ฉันนอนเตียงไง"
(ถึงจะเหลือพื้นที่บนเตียงนิดนึง แต่ผู้ชายกับผู้หญิงไม่ควรนอนเตียงเดียวกันนะย่ะ)
"ใช่" ตาสบตา สงครามสายตาต่อยอดมาจากครั้งก่อน
"ฉันจะนอนบนเตียง" หญิงสาวชักเริ่มต่อต้าน
เพี๊ยๆๆๆๆๆๆ
ก้นน้อยถูกฟาดไม่นับจากแส่ฟาดม้าในมือของร่างสูง
“โอ๊ยๆ มาตีฉันทำไม ไอ้คนเลว”
การขัดขืนหาทำได้ไม่เพราะร่างต้นถูกตอกติดแน่นกับเตียงหลังใหญ่ ราวกับถูกผีอำทั้งร่างกระนั้น
“ยามนี้เจ้าเป็นวสาของข้า จงประพฤติตัวให้เหมาะสม”
การกระทำของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวเจ็บใจอีกทั้งยังกลัวเกรงนัก สายตาเฉียบดุ น้ำเสียงเหี๊ยมเกรียมแต่คนพยศจะสิ้นลายรึ ไม่มีทาง
“แน่จริงปล่อยฉันสิ ปล่อยสิโว๊ย”
“อย่าให้เสื่อมเสียมาถึงข้า ข้าขอบอกให้เจ้ารู้ ข้าหาได้ต้องการเจ้าไม่!!!”
“จงอย่าได้กำแหง จงอยู่แต่ในที่ของเจ้า!!!”
คำพูดสุดท้ายก่อนร่างเนื้อของชายหนุ่มจะเลือนหายไปต่อหน้าต่อตา
ลายหมึก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ก.พ. 2559, 22:46:40 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ก.พ. 2559, 22:46:40 น.
จำนวนการเข้าชม : 770
| << ตัวอย่างตอนต่อไป | ดับร้อน >> |