มาตามี
ซวย T T เขาบอกว่าตอนเบญจเพสระวังดวงซวย
มันคือเรื่องจริง แถมเจอคนบ้าอำนาจอย่างเฟรากัส
โอ๊ยปวดกบาล
มันคือเรื่องจริง แถมเจอคนบ้าอำนาจอย่างเฟรากัส
โอ๊ยปวดกบาล
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ดับร้อน
มืดจัง ใครก็ได้เปิดไฟที มองไม่เห็นทางเลย
มืด มืดไปหมด
“พี่สาว พี่สาว”
(เสียงใคร)
(ร้อนๆๆจัง ทำไมทั้งมืด ทั้งร้อน เราอยู่ที่ไหนกัน)
“พี่สาว มองลงไปข้างล่างสิจ๊ะ”
เมื่อกวาดสายตาไปตามคำของเด็กน้อยทำให้เจอกับธารลาวาขนาดใหญ่ๆไหลเอื่อยๆอยู่ใต้ปลายเท้าตนเพียงคืบ
ความมืดค่อยๆถูกฉาบมลายหายไปจากความสว่างของเปลวเพลิงแดงฉาน
(ฉันลอยได้ ความฝันแน่ๆ)
“พี่สาว อย่าอยู่ใกล้คนใจร้ายนะจ๊ะ คนไม่ดี คนโกหก”
(เด็กผมทองหน้าตาน่ารักๆตรงหน้า มาจากไหนกัน)
"พี่สาวอยากกลับบ้านเหรอจ๊ะ"
“ใช่” ว่าแต่เด็กนี่รู้ได้ยังไง!!!
“น้องเป็นผีใช่ไหม นะโมตัสสะ ภะคะวะโต ไปที่ชอบๆเถิด”
“ผีมีอยู่ทั่วจริงๆ นี่ขนาดหลุดมาที่ไหนไม่รู้ยังมาเจอผีอีกเนี้ยนะ น้องไปที่ชอบๆเถอะนะ”
“เดี๋ยวพี่จะทำบุญไปให้” ไม่รู้หรอกว่าที่แห่งนี้จะมีพระสงฆ์องค์เจ้าหรือไม่ ขอเอาตัวรอดก่อนเถอะ
“พี่สาว”
ร่างเด็กน้อยค่อยๆลอยเข้าหาก่อนจับสองมือที่พนมอยู่เอาไว้มั่น พาให้เจ้าของมือขนลุกเกรียวทั่วร่างกันเลยทีเดียว
“หากหนูเป็นผี พี่สาวย่อมเป็นผีเช่นกัน”
ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธแต่ส่งถ้อยคำปริศนาชวนงงมาเสียอย่างงั้น
(เอาว่ะ จา นับแต่มาที่นี่เจออะไรแปลกๆมาเยอะ เจออีกสักเรื่องจะเป็นไรกัน)
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆพยายามตั้งสติ
“น้องเป็นใคร ชื่ออะไร ต้องการอะไรจากพี่”
"หมอกจ๊ะ"
“หมอก”
(ทำไมชื่อนี้มันคุ้นๆจัง)
“จ๊ะ พี่สาวฟังนะจ๊ะ”
“ข้อหนึ่ง พี่สาวอย่าไว้ใจเขา คนใจร้าย เขาเคยหลอก เคยทำร้ายพี่สาว เคยเอาชีวิตพี่สาว พี่สาวอย่าไปอยู่ใกล้เขา”
“เดี๋ยวน้อง พี่ขอค้าน ตั้งแต่เกิดมาพี่ยังไม่เคยโดนใครทำร้ายถึงขั้นเอาให้ตายเลยนะน้อง น้องจำผิดหรือเปล่า”
(มีแต่พี่ไปทำร้ายเขาอ่ะ น้องเอ๊ย ไอ้อ้วนหนุ่มข้างบ้างมันยังกลัวพี่จนถึงอายุยี่สิบห้าเลยนะ ขอบอก)
“ชาติก่อนๆเล่าพี่สาว พี่สาวจำได้หรือจ๊ะ” ตากลมเล็กจ้องตาแผ่รังสีกดดัน
หญิงสาวสั่นหน้าปฏิเสธ ใครมันจะไปจำได้กัน
“น้องไม่ต้องห่วง พี่ดูแลตัวเองได้”
(เอ๊ะ!!! หรือว่าน้องจะหมายถึงไอ้ตาเหลืองนั่น)
“อ๋อ พี่รู้แล้ว น้องหมายถึงไอ้เหลืองใช่ม่ะ พี่ไม่กลัวมันหรอกนะบอกเลย”
“พี่สาว คนใจร้ายจะมีคำพูดอบอุ่น ถ้อยคำหวานหู”
“น้องพี่ขอขัดนิดนึงนะ พี่ว่าจะไม่พูดแล้วนะแต่มันอดไม่ได้อ่ะ พี่ร้อน น้องตัดเอฟเฟคประกอบฉากลาวาแดงๆลงได้ป่ะ มันร้อน”
มั่นใจว่าตนอยู่ในความฝันเป็นแน่แท้เลยกล้าทักท้วงออกไปเช่นนั้น
“พี่สาวนั่นเป็นไฟแค้นของเรานะจ๊ะ พี่สาวจะดับมันลงจริงเหรอ”
“น้องเอ๊ย คนเรามันจะอยู่ได้อีกกี่วันกัน เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร น้องเคยได้ยินไหมแต่หากใครทำร้ายเรา เราตอบโต้ได้เพราะนั่นเป็นการป้องกันตัวแต่ไม่ใช่ไปเอาคืน แค้นกันไปแค้นกันมาเมื่อไหน่มันจะจบกันฮะน้อง”
หลังจบคำ เพลิงร้อนระอุค่อยๆจางหายไป
“พี่สาว หนูดีใจจังที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของพี่สาว พี่สาวพี่เป็นคนดี พี่สาวต้องได้กลับบ้านแน่ๆจ๊ะ”
"พี่สาวตามหาคุณมังกรให้เจอสิจ๊ะ พี่สาวจักได้กลับบ้าน"
"มังกร คนชื่อมังกรอ่ะเหรอ"
เด็กน้อยสั่นหน้า
"คุณมังกร หางอุ่นๆ ตาสวยๆเหมือนท้องฟ้ายามมืด หาให้เจอนะจ๊ะ"
ร่างเด็กน้อยค่อยๆจางแสงลับหายไป
"เดี๋ยวดิน้อง เดี๋ยว ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย"
"นอกจากจระเข้ตัวยักษ์ ยังมีตัวประหลาดมีหางอุ่นที่ไหนอีกว่ะเนี้ย"
………………………………………………………………………………………………………………………
“นายหญิงเจ้าค่ะ” รอบที่สี่แล้วที่พี่เลี้ยงสาวเรียกปลุกร่างอุตุในผ้าคลุมสีดำเข้ม ด้วยเจ้าของกระโจมเป็นผู้ชอบสีโทนเข้มทำให้ข้าวของเครื่องใช้ได้รับอานิสงส์ไปด้วยตั้งแต่ เตียง หมอน ผ้าห่มจนถุงฟูกปูนอน
“นายหญิงเจ้าค่ะ”
“อืม ขออีกห้านาที สองวินะ”
“ขออะไรกันเจ้าค่ะ ลุกได้แล้วเจ้าค่ะ ตะวันสายยามโด่ง ไม่งามเลยนะเจ้าค่ะ”
“นายหญิงจักต้องตื่นให้ไวกว่านายท่านนะเจ้าค่ะ”
(เหอะ ฝันไปเหอะ หน้ายังไม่อยากเห็นเลย)
การกระทำเมื่อวานยังจำได้ติดตา
(งานนี้เลือดไม่ตก ยางไม่ออกอย่ามาเรียกฉันว่าจาเลย)
ถึงจะเพิ่งสอนผีเด็กในความฝันไปไม่นานแต่ก็นะ คนนี่ไม่ใช่พระอิฐพระปูนมันมีขีดจำกัดเหมือนกันและการกระทำของไอ้ตาเหลืองเมื่อวานนั่นมันเกินจะทน!!!
(ฮึฮึ ได้ชื่อเรียกใหม่แล้วด้วย ไอ้ตาเหลือง คิดแล้วก็เจ็บก้น โอ๊ยๆ)
“ลาคา เจ็บอ่ะ”
“เป็นอะไรรึเจ้าค่ะ”
“นายใจร้ายของลาคาทำร้ายฉันอ่ะ ลาคาจ๊า ทายาให้ฉันหน่อยสิจ๊ะ”
“ไม่เจ้าค่ะ หากท่านไม่ยอมถอนคำพูดดูหมิ่นนายท่าน”
“อะไรกันลาคา คนเจ็บมันฉันไม่ใช้คนเลวนั่นนะ”
หลังจบคำว่าคนเลวจึงได้สายตาคมกริบของลาคาเป็นการตอบแทน เป็นสายตาข่มข่ กดดันและกรุ่นโกรธราวกับว่าหญิงสาวไปทำร้ายสิ่งสำคัญเข้าเสียกระนั่น เจ้าของสายตาทิ้งกลิ่นไอของโทสะก่อนก้าวเดินออกจากกระโจม
“ฉันผิดเหรอ”
(ดินแดนแห่งนี้มันอะไรกัน มีแต่คนใจร้าย ไม่อยากจะอยู่แล้ว)
หยาดน้ำใสไหลรินเปื้อนแก้มด้วยเจ็บช้ำนัก ทั้งที่ตนถูกทำร้ายโดยไม่มีทางสู้แต่กลับไม่มีใครเข้าข้าง ไม่มีใครให้พึ่งพิง ไม่มีเลยสักคน
“เด็กขี้แย ใครรังแกเจ้า ร้องไห้ทำไมฮึ” ดังกับขอนไม้ที่ถูกโยนมาในสายธารเชี่ยวกราดเพื่อต่อความหวังให้กับคนที่หมดหวัง
“ฮือๆๆๆๆๆโฮๆๆๆๆๆ” คราวนี้น้ำหูน้ำตามาหมด
“โอ๊ๆๆ ไม่ร้องนะคนดี บอกข้าสิใครรังแกเจ้า” อ้อมกอดอุ่นลากร่างสาวบนเตียงกว้างขึ้นปลอบประโลม
หญิงสาวสั่นหน้าก่อนเริ่มรู้ตัวแล้วว่า อยู่ใกล้กับชายหนุ่มมากนัก
(โอ๊ย ใกล้เกินไปแล้ว)
สองแขนผลักชายหนุ่มออกห่างเพราะชักเริ่มเจ็บก้นบวกกับความอาย
“เอ่อ เมตารัส”
“เรียกข้าเมฆสิเจ้า พี่เมฆ” เรียกเหมือนที่เราเคยเรียกกัน
“นะ พี่เมฆ เรียกสิเจ้า”
“พี่เมฆ” แววตาหวานละมุนทำให้หญิงสาวเผลอเรียกตามด้วยแก้มร้อนชู่ แต้มแดงๆที่ว่าแดงอยู่แล้วยิ่งแดงยิ่งขึ้น
“โอ๊ยๆ เจ็บอ่ะ” ทนอดกลั้นอยู่นานแต่ทนไม่ไหวแล้ว
“เป็นอะไรหรือเจ้า มาข้าช่วย เจ็บตรงก้นรึ”
“อย่านะ”
(ฉันอายนะ ก้นนะก้นเป็นผู้หญิงจะเปิดก้นให้ผู้ชายดูได้ยังไง)
“ให้ข้าดูนะเจ้า ข้าหาคิดเกินเลย ข้าเป็นห่วง”
แต่ใจแข็งของหญิงสาวหรือจะสู้คำอ้อนของชายหนุ่มในที่สุด หญิงจึงถูกสายตาเป็นห่วงและมืออุ่นๆทำลายความเขินอายไปจนหมดสิ้น ยอมถูกเปิดก้นดูแผลสดด้วยใจที่เต้นแรง
ริ้วรอยบนผิวเนื้อทำให้ชายหนุ่มกัดฝันกรอด เฟรากัส!!!
ฝ่ามือหนาค่อยๆปล่อยสายพลังธรรมชาติเข้าผสานริ้วรอยแตกช้ำแต่ทว่ากลับถูกขุมพลังลูกหนึ่งปัดซัดกระแทกต่อต้านราวกับถูกมือล่องหนปัดทิ้งเสียอย่างงั้น
(เพลิงมนต์กักกั้น เฟรากัส!!!)
เมื่อเพลิงมนตร์ใช้ไม่ได้ชายหนุ่มจึงเรียกยาสมานแผลมาไว้ในอุ้งมือแทน
“ข้าจักทายาให้นะเจ้า” ปลายนิ้วอุ่นค่อยๆป้ายยาบนริ้วรอยแตกช้ำซึ่งครานี้ไม่มีมนตร์ตราบทใดต่อต้านเลยแม้แต่น้อย
“ขอบคุณค่ะ” หันหน้าหนีด้วยแก้มร้อน
(โอ๊ย อายจะตายอยู่แล้ว)
“นอนซะหน่อยนะเจ้า”
“ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ เมตารัส ตั้งแต่อยู่ที่มาตามี ท่านดีกับฉันที่สุด ขอบคุณจริงๆค่ะ”
“เรียกพี่เมฆสิเจ้า ข้าไม่อยากห่างเหินกับเจ้า”
“พี่เมฆ” แก้มสาวร้อนรุ่ม ใจเต้นระรัว
“จ๊าน้องน้อย นอนซะเด็กดี”
(โอ๊ยๆแก้มร้อนไปหมดแล้ว)
(ฮึฮึ ร้อนมากไหม ให้ข้าช่วยดับดีรึไม่!!!)
เสียงกระซิบเพียงนิดดังลอดผสานในความคิด
(เสียงใคร ไม่หรอกมั้ง คิดมากไปเอง)
…………………………………………………………………………………………………………………………
(อึดอัดจัง หายใจไม่ออก ผีเด็กมาอีกแล้ว)
เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้น พร้อมกลุ่มควันกลุ่มเล็กๆที่ปิดกั้นบริเวณปากและจมูกค่อยๆจางหายตามไปด้วย!!!
“เอ๊ะเช้าแล้วเหรอ” ยามตื่นแรกๆยังปรับเวลาได้ไม่ทันนัก
เอ๊ะ!!! แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่า ไอ้ตาเหลืองมันกลับมาแล้วแถมยังมานอนข้างๆอีกต่างหาก
(อืมหน้าตาดีแต่ดุอ่ะ ใจร้ายด้วย คนใจร้าย)
"มองต่อสิ ข้าไม่ว่าเจ้าหรอก"
“ออกไป” แรงหมัดฟาดเป้า หมายฟาดแก้มของชายหนุ่ม
"วันนี้เจ้าทำอะไรบ้าง" ข้อมือสองข้างถูกรวบแน่น
หญิงสาวจะฝืนสู้จากแรงที่ขาหาทำได้ไม่ด้วยก้นน้อยยังเจ็บอยู่ไม่จางเลย
"จักไม่พูดใช่หรือไม่"
เงียบ……………..เหลือเพียงดวงตาที่ร้อนระอุราวเปลวเพลิง
จุ๊บ ชายหนุ่มชะโงกหน้าไปหาก่อนพรมจูบเบาๆบนริมฝีปากแดงระเรือ
"!!!" หญิงสาวก้มหนาหนีซุกหมอนเลยโดนคว้าผมนุ่มไปดึงเล่นแทน
“หืม ทำอะไรบ้างรึ แม่หมูตอน” เส้นผมกลุ่มหนึ่งตกอยู่ในมือของชายหนุ่ม สัมผัสของชายหนุ่มทำให้ใจสาวเริ่มสั่นสะท้าน มือบางพยายามยื้อแย่งผมตนคืนกลับ จึงถูกลิ้นอุ่นรุกล้ำปลายนิ้วทีละนิ้วๆ ทีละข้อๆ
“!!!” สายตาตกตะลึง
เมื่อใบหน้าสาวหันมาจ้องทำให้โดยฟัดจูบไปอีกครั้ง แต่ครานี้สาวน้อยพยายามปิดกั้นริมฝีปากตนจึงทำให้ลิ้นอุ่มเริ่มเย้ายั่วอีกครา ขบบนเม้มล่างราวภมรอ้อนว้อนขอน้ำหวานจากเกสรดอกไม้
ปลายนิ้วเย็นค่อยบรรจงกดบนแผลสดที่ก้นน้อย
“โอ๊ย” เมื่อปากบางอ้าออกครานี้ภมรหนุ่มจึงดื่มด่ำน้ำหวานจากกลีบดอกไม้จนอิ่มเอมเปรมใจ
“อย่ากอด ไม่ให้กอด” เด็กสาวหายอมสิ้นฤทธิ์ในอ้อมอกอุ่น
"อยากโดนมากกว่าจูบรึ"
“คนลามก อย่ามาตบหัวแล้วลูบหลังนะ ไม่ต้องมาทำเป็นอ่อนโยน”
(เขาเล่นอะไร เขาทำอะไร ตามไม่ทันแล้ว)
"หืม อยากให้ข้ากล่อมเจ้านอนรึ ถึงจักให้ตบหัวและลูบหลัง"
"ไม่ใช่”
(โอ๊ยๆๆๆมันเป็นคำพังเพย ไอ้ตาเหลืองไม่เข้าใจอีก)
“ปล่อยนะเว๊ย ฉันเกลียดนาย ร้อยเกลียด พันเกลียด" มือซ้ายขวาเริ่มทุบ หยิก ตี
"หากเจ้ายังโวยวาย ข้าจักเริมสอนบทบาทความเป็น เมีย จนเจ้าเหนื่อยและหลับไปเสียที ดีรึไม่"
"!!!"
หญิงสาวหลับตาแน่น นอนนิ่งไม่ดื้นหรือกระดุกกระดิกเลยแม้แต่นิดเดียว
(ฮึฮึ ข้าบอกเจ้าแล้ว ข้าจักมาช่วยดับให้อย่างไรเล่า)
………………………………………………………………………………………………………………………
ขอบคุณคนอ่านจ๊า
ลายหมึกมิสบาย ศแล้วเลยไม่ได้ลง
เอาพ่อไฟกะพ่อเมฆมาส่งให้และน๊า อิอิ
ลายหมึก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ก.พ. 2559, 21:25:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ก.พ. 2559, 21:25:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 665
| << พี่ชายใจร้าย | มาตามี >> |