เพียงขวัญ (สนพ.Princess)
ประก๊าศประกาศ
"เพียงขวัญ" ได้ฤกษ์วางแผงวันที่ 23 พฤศจิกายน 2558 นี้นะคะ
ราคา 230 บาท
สนใจสมารถสั่งซื้อได้ที่ www.satapornbooks.com
ส่วนใครอยากจะอ่านตัวอย่างเพื่อเป็นการตัดสินใจติดตามอ่านที่นี่ได้นนะคะ ลงให้อ่าน 70% หรือประมาณ 24 ตอน
และเนื้อเรื่องที่จะอัพในครั้งนี้เป็นเนื้อเรื่องที่ผ่านการรีไรท์เหมือนในรูปเล่มเลยนะคะ
ด้วยความที่มารดาอยากได้ลูกสาว เพียงขวัญ เลยได้รับการเลี้ยงดูเหมือนหญิงในร่างชาย นอกจากเรื่องชื่อแล้ว ใบหน้าของเขาก็หวานจนสาวๆ ยังต้องอาย และที่สำคัญ ชายหนุ่มยังรับช่วงต่อธุรกิจร้านเวดดิงสตูดิโอจากผู้เป็นมารดาอีกด้วย คงเป็นเรื่องยากที่จะมีใครเข้าใจว่าเขานั้นแมนร้อยเปอร์เซ็นต์
ขณะเดียวกัน ปราณปริยา ซึ่งช้ำรักจากว่าที่เจ้าบ่าวที่เพิ่งสารภาพว่าเป็นเกย์ เมื่อเพื่อนรักบอกว่าจะแต่งงานกับแฟนหนุ่มที่คบได้เพียงเดือนเดียว แถมแฟนของเพื่อนดันสนิทกับผู้ชายหน้าหวานอย่างเพียงขวัญเสียอีก ยุทธการจับผิดผู้ชายแอ๊บแมนจึงเริ่มขึ้นทันที
เมื่อโดนหญิงสาวจับผิดทุกฝีก้าวขนาดนี้ ชายหนุ่มหน้าหวานอย่างเขาจะทำเช่นไรถึงจะพ้นจากข้อหานี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ติดตาม ติชมผลงานหรือพูดคุยกันได้ที่แฟนเพจ รดามณี-ไหมขวัญ นะคะ (รออยู่น้าาาา)
https://www.facebook.com/%E0%B8%A3%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%93%E0%B8%B5-%E0%B9%84%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%82%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%8D-384857278252407/
"เพียงขวัญ" ได้ฤกษ์วางแผงวันที่ 23 พฤศจิกายน 2558 นี้นะคะ
ราคา 230 บาท
สนใจสมารถสั่งซื้อได้ที่ www.satapornbooks.com
ส่วนใครอยากจะอ่านตัวอย่างเพื่อเป็นการตัดสินใจติดตามอ่านที่นี่ได้นนะคะ ลงให้อ่าน 70% หรือประมาณ 24 ตอน
และเนื้อเรื่องที่จะอัพในครั้งนี้เป็นเนื้อเรื่องที่ผ่านการรีไรท์เหมือนในรูปเล่มเลยนะคะ
ด้วยความที่มารดาอยากได้ลูกสาว เพียงขวัญ เลยได้รับการเลี้ยงดูเหมือนหญิงในร่างชาย นอกจากเรื่องชื่อแล้ว ใบหน้าของเขาก็หวานจนสาวๆ ยังต้องอาย และที่สำคัญ ชายหนุ่มยังรับช่วงต่อธุรกิจร้านเวดดิงสตูดิโอจากผู้เป็นมารดาอีกด้วย คงเป็นเรื่องยากที่จะมีใครเข้าใจว่าเขานั้นแมนร้อยเปอร์เซ็นต์
ขณะเดียวกัน ปราณปริยา ซึ่งช้ำรักจากว่าที่เจ้าบ่าวที่เพิ่งสารภาพว่าเป็นเกย์ เมื่อเพื่อนรักบอกว่าจะแต่งงานกับแฟนหนุ่มที่คบได้เพียงเดือนเดียว แถมแฟนของเพื่อนดันสนิทกับผู้ชายหน้าหวานอย่างเพียงขวัญเสียอีก ยุทธการจับผิดผู้ชายแอ๊บแมนจึงเริ่มขึ้นทันที
เมื่อโดนหญิงสาวจับผิดทุกฝีก้าวขนาดนี้ ชายหนุ่มหน้าหวานอย่างเขาจะทำเช่นไรถึงจะพ้นจากข้อหานี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ติดตาม ติชมผลงานหรือพูดคุยกันได้ที่แฟนเพจ รดามณี-ไหมขวัญ นะคะ (รออยู่น้าาาา)
https://www.facebook.com/%E0%B8%A3%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%93%E0%B8%B5-%E0%B9%84%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%82%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%8D-384857278252407/
Tags: เพียงขวัญ,ไหมขวัญ,รดามณี,เกศมณี,มายา,นิยายรัก,โรแมนติก,แมย,เกย์,เข้าใจผิด,พริ้นเซส,สถาพร
ตอน: ตอนที่ 13 ช่อดอกไม้ปริศนา 50%
สิบสาม
ช่อดอกไม้ปริศนา
การแอบมองและอมยิ้มเป็นระยะๆ ของสรัลตลอดเวลาที่มาลองชิมรสชาติอาหารของหนึ่งในสามเจ้าที่เพื่อนสาวเลือกเอาไว้จนกระทั่งชิมเสร็จ ทำให้ปราณปริยางงปนสงสัยและหวาดระแวง ถ้าชายหนุ่มทำหน้าบึ้งตึงหมางเมินน่าจะเหมาะสมกว่า ก็วันนั้นทั้งเขาและเธอยังไม่ได้คุยกันให้รู้เรื่องเลย...หรือเขาจะมีแผน
“แกว่าอีตานี่แปลกๆ หรือเปล่า” ปราณปริยากระซิบถามดารินทร์เสียงเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน พลางมองตามแผ่นหลังของสรัลที่อยู่ตรงหน้าไม่ห่างกันนักอย่างระแวง
ดารินทร์หันมามองเพื่อนแล้วหันไปมองสรัลที่กำลังพูดเรื่องนัดของอีกสองเจ้าในสัปดาห์หน้า ก่อนจะขมวดคิ้วพร้อมกับส่ายหน้า
“ก็ปกตินี่”
“แกลืมไปแล้วหรือ ที่เล่าให้ฟังน่ะ”
“ที่แกถามเรื่องชื่อ ‘เพียงขวัญ’ และเขาทำท่าทางไม่พอใจน่ะหรือ” ดารินทร์พูดพลางนึกไปถึงเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ขณะนั่งรถกลับจากร้านของสรัล ปราณปริยาที่ดูจะอารมณ์ไม่ดีก็เปรยขึ้นว่า
‘ฉันพูดเรื่องชื่อกับเขาแล้ว รวมถึงเรื่องที่เขาเป็นเกย์ด้วย เรื่องชื่อน่ะ เขาไม่ได้ปฏิเสธ แต่เรื่องเกย์เขาปฏิเสธแบบไม่ยอมเลยทีเดียว’ และนั่นก็ทำให้ปราณปริยาที่ปักใจเชื่อว่าชายหนุ่มเป็นเกย์ถึงกับอารมณ์เสีย
“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น แต่วันนี้เขากลับแอบมองฉันแล้วอมยิ้มตลอดเลย หรือว่าเขาอยากจะผูกมิตร” หญิงสาวคาดเดาพลางกลอกตาไปมาอย่างไม่แน่ใจ
“แบบเพื่อนสาวน่ะหรือ ก็อาจเป็นไปได้นะ” ดารินทร์เสริมยิ้มๆ แต่ปราณปริยากลับทำหน้าแหยๆ แล้วส่ายศีรษะ เธอไม่มีทางยอมเป็นเพื่อนสาวกับคนที่จะแย่งสามีเพื่อนรักหรอก
“ดูแกไม่เดือดร้อนเลยนะยะ นั่นน่ะศัตรูหัวใจแกเลยนะ”
“ไม่ได้ลืม แต่แสดงออกมากไปเดี๋ยวมีพิรุธ”
“แล้วว่าที่สามีแกมีพิรุธอะไรหรือเปล่า” ดารินทร์ส่ายศีรษะ เมื่อแฟนหนุ่มปกติ ไม่มีพิรุธอะไรให้เห็น “ฉันว่าฉันอาจจะต้องพูดกับคุณเวธน์เขาตรงๆ ในเร็ววันนี้แล้วละ”
“อ้าว ไหนแกกลัวมีพิรุธเรื่องสงสัยเขาไง”
“เวลาไม่คอยท่า นี่มันเดือนกรกฎาคมแล้วนะ อีกแค่หกเจ็ดเดือนก็ถึงวันงาน ฉันอยากเคลียร์ เข้าใจปะ จะเจ็บก็ให้มันเจ็บครั้งเดียวไปเลยดีกว่าทนอยู่กับความหวาดระแวงแบบนี้” ดารินทร์บอกพลางถอนหายใจเพราะรู้สึกเหนื่อยยิ่งกว่าตอนทำงานหรือเตรียมงานแต่งงานเสียอีก
“แล้วแกแน่ใจหรือว่าเขาจะพูดความจริง” ปราณปริยากระซิบถามเสียงเครียด ไม่แน่ใจว่าการพูดตรงๆ จะได้ผล กลัวแต่จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นมากกว่า
แต่ยังไม่ทันที่ดารินทร์จะอ้าปาก เจ้าของร้านเวดดิงหน้าสวยก็หมุนตัวมาพูดกับสองสาวที่เหมือนจะไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด เพราะได้ยินเสียงคุยกระซิบกระซาบตลอดทางที่เดินมาขึ้นรถ แม้เขาจะจับใจความอะไรไม่ได้ แต่ดูจากสีหน้าแล้วคงเครียดกันพอดู
“นี่ก็จะเที่ยงแล้ว ผมขอเลี้ยงข้าวพวกคุณเลยแล้วกันนะครับ”
“ฉันมีนัดทานข้าวกับคุณเวธน์แล้วน่ะคะ แต่เอาอย่างนี้ดีกว่า คุณขวัญกับยายป่านก็ไปทานด้วยกันเลยดีไหมคะ” ดารินทร์เสนอความคิดเห็น สรัลเลิกคิ้วก่อนจะหันไปมองปราณปริยาคล้ายกับขอความคิดเห็น แต่หญิงสาวกลับชักสีหน้าใส่เขาแล้วเดินไปกระซิบดารินทร์
“จะดีเหรอแกโทร. ให้เขามาเจอกัน”
“เราจะได้สังเกตด้วยไง”
“ไหนว่าจะถามตรงๆ”
“ไม่ใช่วันนี้ วันนี้ก็ดูๆ ไปก่อน”
“ตามนั้น” หลังจากตกลงกันเรียบร้อยปราณปริยาก็ปรายตามองสรัลที่ยืนกอดอกรออยู่ เขาพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่มีปัญหา
“งั้นเดี๋ยวขอโทร. หาคุณเวธน์หน่อยนะคะ ไม่รู้มาถึงไหนแล้ว นัดให้มารับที่นี่น่ะค่ะ” ดารินทร์หยิบโทรศัพท์ราคาแพงขึ้นมาจะต่อสายหาแฟนหนุ่ม แต่ยังไม่ทันกด เสียงแตรรถก็ดังขึ้น เมื่อทั้งสามหันไปมองก็ปรากฏว่าเป็นรถของเวธน์นั่นเอง
“เรียบร้อยแล้วหรือ” เวธน์ที่ยังนั่งอยู่ในรถลดกระจกลงแล้วถามออกไปแบบไม่เจาะจง
ดารินทร์เดินไปเกาะขอบกระจกบอกแฟนหนุ่ม “ค่ะ คุณขวัญจะเลี้ยงข้าวเที่ยง แต่ฉันนัดคุณไว้แล้ว เลยชวนยายป่านกับคุณขวัญไปด้วยกันค่ะ”
“ไม่มีปัญหา งั้นเราก็ไปกันเลยเถอะ เจอกันที่ร้าน...นะ” ตอนท้ายชายหนุ่มหันไปบอกเพื่อนสนิทซึ่งยืนพิงรถที่จอดอยู่ในช่อง
“แล้วเจอกัน คุณป่านจะไปกับฉันนะ” สรัลรั้งแขนเรียวเล็กของร่างบางที่กำลังจะเดินตามดารินทร์ไปขึ้นรถของเวธน์เอาไว้
“ฉันจะไปกับยายอ้อน” หญิงสาวหันมาแหวเขาเสียงเข้ม
“ไม่ได้ยินหรือว่าเมื่อครู่ผมบอกว่าคุณจะไปกับผม” สรัลไม่คิดจะปล่อย เมื่อเห็นเวธน์โผล่หน้ามาเหมือนจะถาม เขาก็รีบโบกมือให้เพื่อนออกรถได้เลย
นั่นทำให้เวธน์ที่เหมือนลังเลในตอนแรกเคลื่อนรถออกไปก่อนตามที่เพื่อนบอก เล่นเอาปราณปริยายืนอ้าปากค้าง ก่อนจะกวักมือเรียกตามหลังอย่างหัวเสีย
“ดะ...เดี๋ยวสิคุณเวธน์”
เมื่อไฟท้ายรถลับสายตาไปปราณปริยาจึงหันมาจ้องคนข้างๆ ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่สรัลหาได้ใส่ใจไม่ เขายักไหล่แล้วชวนเธอขึ้นรถ
“ปะ ขึ้นรถ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
เมื่อไม่มีทางเลือกปราณปริยาจึงได้แต่เดินกระแทกเท้า พร้อมกับทำท่ากระฟัดกระเฟียดแล้วเดินไปขึ้นรถ
“มีอะไรคะ” คนอารมณ์ไม่ดีนั่งกอดอกพลางทำหน้าเชิด
“ขอบคุณสำหรับดอกไม้” สรัลหันมาบอกเสียงนุ่มก่อนจะดึงสายตากลับไปที่ถนนตรงหน้า เมื่อรู้สึกว่าคนข้างๆ เงียบผิดปกติจึงหันกลับมามองอีกครั้ง
ใบหน้าสวยที่ยังแดงก่ำ แน่นอนว่าไม่ได้เกิดจากความเขินอายแต่เป็นเพราะโมโห หญิงสาวขมวดคิ้วและจ้องหน้าเขาเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดถึง
“ก็ดอกทิวลิปที่คุณส่งมาขอโทษผมไง” ชายหนุ่มหวังจะเห็นว่าหญิงสาวคงนึกออก หรือว่าเขาจะเดาผิดมาตั้งแต่ต้นที่คิดว่าเจ้าของดอกไม้คือปราณปริยา
“ดอกลิวทิป!?” คนไม่รู้เรื่องถามเสียงสูง ขณะคนเข้าใจผิดได้แต่พยักหน้าหงึกๆ
“เกิดมาฉันยังไม่เคยส่งดอกไม้ให้ผู้ชาย...หรือเกย์คนไหนสักดอกเดียว” ปราณปริยาบอกแกมเหน็บพร้อมกับมองค้อนคนขี้ตู่ตอนท้ายประโยคด้วย
“งั้นใครล่ะ” ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองมากกว่าจะถามคนข้างๆ
“จะรู้ได้ไง คู่ขาคุณมั้ง” หญิงสาวประชด แต่คิดไปคิดมาก็น่าจะจริง
‘แต่เอ๊ะ! คู่ขางั้นหรือ คุณเวธน์ซื้อดอกไม้ให้หมอนี่ แม่เจ้า! ข่าวใหม่ ข่าวใหญ่ ข่าวด่วน’
“ผมเป็นผู้ชาย” สรัลบอกเสียงเข้ม
“ตรงไหน” หญิงสาวกวาดตามองคนข้างๆ แล้วยิ้มหยัน
“ลองดูไหมล่ะ ดูตรงไหนก่อนดี ตรงนี้ละกัน” ไม่พูดเปล่า สรัลยังทำท่าจะปลดเข็มขัดจนปราณปริยาต้องรีบปิดหน้า แล้วร้องห้ามเสียงหลง
“อีตาบ้า! ไปลองกับคนที่ส่งดอกไม้ให้คุณโน้นไป”
เสียงหัวเราะที่ดังลั่นรถทำให้ปราณปริยาค่อยๆ ลดมือที่ปิดหน้าลง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มแกล้ง เธอจึงออกอาการกระฟัดกระเฟียดหันไปถลึงตาเขียวใส่เขา
“สรุปผมหน้าแตกใช่ไหมเนี่ย” สรัลถามเสียงกลั้วหัวเราะ ทั้งน้ำเสียงและท่าทางไม่ได้เหมือนคนที่หน้าแตกเลยสักนิด
“คิดได้ไงน่ะว่าฉันจะส่งดอกไม้ให้คุณ” ว่าพลางขยับตัวนั่งดีๆ พร้อมกับมองค้อนชายหนุ่มตาคว่ำที่มาล้อให้เธอได้อาย
“ก็นึกว่าสำนึกผิด”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สามารถสั่งซื้อรูปเล่มได้ที่เวบสำนักพิมพ์สถาพรหรือตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วประเทศ
E-book สามารถฌหลดได้ที่เวบ MEB นะคะ
ช่อดอกไม้ปริศนา
การแอบมองและอมยิ้มเป็นระยะๆ ของสรัลตลอดเวลาที่มาลองชิมรสชาติอาหารของหนึ่งในสามเจ้าที่เพื่อนสาวเลือกเอาไว้จนกระทั่งชิมเสร็จ ทำให้ปราณปริยางงปนสงสัยและหวาดระแวง ถ้าชายหนุ่มทำหน้าบึ้งตึงหมางเมินน่าจะเหมาะสมกว่า ก็วันนั้นทั้งเขาและเธอยังไม่ได้คุยกันให้รู้เรื่องเลย...หรือเขาจะมีแผน
“แกว่าอีตานี่แปลกๆ หรือเปล่า” ปราณปริยากระซิบถามดารินทร์เสียงเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน พลางมองตามแผ่นหลังของสรัลที่อยู่ตรงหน้าไม่ห่างกันนักอย่างระแวง
ดารินทร์หันมามองเพื่อนแล้วหันไปมองสรัลที่กำลังพูดเรื่องนัดของอีกสองเจ้าในสัปดาห์หน้า ก่อนจะขมวดคิ้วพร้อมกับส่ายหน้า
“ก็ปกตินี่”
“แกลืมไปแล้วหรือ ที่เล่าให้ฟังน่ะ”
“ที่แกถามเรื่องชื่อ ‘เพียงขวัญ’ และเขาทำท่าทางไม่พอใจน่ะหรือ” ดารินทร์พูดพลางนึกไปถึงเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ขณะนั่งรถกลับจากร้านของสรัล ปราณปริยาที่ดูจะอารมณ์ไม่ดีก็เปรยขึ้นว่า
‘ฉันพูดเรื่องชื่อกับเขาแล้ว รวมถึงเรื่องที่เขาเป็นเกย์ด้วย เรื่องชื่อน่ะ เขาไม่ได้ปฏิเสธ แต่เรื่องเกย์เขาปฏิเสธแบบไม่ยอมเลยทีเดียว’ และนั่นก็ทำให้ปราณปริยาที่ปักใจเชื่อว่าชายหนุ่มเป็นเกย์ถึงกับอารมณ์เสีย
“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น แต่วันนี้เขากลับแอบมองฉันแล้วอมยิ้มตลอดเลย หรือว่าเขาอยากจะผูกมิตร” หญิงสาวคาดเดาพลางกลอกตาไปมาอย่างไม่แน่ใจ
“แบบเพื่อนสาวน่ะหรือ ก็อาจเป็นไปได้นะ” ดารินทร์เสริมยิ้มๆ แต่ปราณปริยากลับทำหน้าแหยๆ แล้วส่ายศีรษะ เธอไม่มีทางยอมเป็นเพื่อนสาวกับคนที่จะแย่งสามีเพื่อนรักหรอก
“ดูแกไม่เดือดร้อนเลยนะยะ นั่นน่ะศัตรูหัวใจแกเลยนะ”
“ไม่ได้ลืม แต่แสดงออกมากไปเดี๋ยวมีพิรุธ”
“แล้วว่าที่สามีแกมีพิรุธอะไรหรือเปล่า” ดารินทร์ส่ายศีรษะ เมื่อแฟนหนุ่มปกติ ไม่มีพิรุธอะไรให้เห็น “ฉันว่าฉันอาจจะต้องพูดกับคุณเวธน์เขาตรงๆ ในเร็ววันนี้แล้วละ”
“อ้าว ไหนแกกลัวมีพิรุธเรื่องสงสัยเขาไง”
“เวลาไม่คอยท่า นี่มันเดือนกรกฎาคมแล้วนะ อีกแค่หกเจ็ดเดือนก็ถึงวันงาน ฉันอยากเคลียร์ เข้าใจปะ จะเจ็บก็ให้มันเจ็บครั้งเดียวไปเลยดีกว่าทนอยู่กับความหวาดระแวงแบบนี้” ดารินทร์บอกพลางถอนหายใจเพราะรู้สึกเหนื่อยยิ่งกว่าตอนทำงานหรือเตรียมงานแต่งงานเสียอีก
“แล้วแกแน่ใจหรือว่าเขาจะพูดความจริง” ปราณปริยากระซิบถามเสียงเครียด ไม่แน่ใจว่าการพูดตรงๆ จะได้ผล กลัวแต่จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นมากกว่า
แต่ยังไม่ทันที่ดารินทร์จะอ้าปาก เจ้าของร้านเวดดิงหน้าสวยก็หมุนตัวมาพูดกับสองสาวที่เหมือนจะไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด เพราะได้ยินเสียงคุยกระซิบกระซาบตลอดทางที่เดินมาขึ้นรถ แม้เขาจะจับใจความอะไรไม่ได้ แต่ดูจากสีหน้าแล้วคงเครียดกันพอดู
“นี่ก็จะเที่ยงแล้ว ผมขอเลี้ยงข้าวพวกคุณเลยแล้วกันนะครับ”
“ฉันมีนัดทานข้าวกับคุณเวธน์แล้วน่ะคะ แต่เอาอย่างนี้ดีกว่า คุณขวัญกับยายป่านก็ไปทานด้วยกันเลยดีไหมคะ” ดารินทร์เสนอความคิดเห็น สรัลเลิกคิ้วก่อนจะหันไปมองปราณปริยาคล้ายกับขอความคิดเห็น แต่หญิงสาวกลับชักสีหน้าใส่เขาแล้วเดินไปกระซิบดารินทร์
“จะดีเหรอแกโทร. ให้เขามาเจอกัน”
“เราจะได้สังเกตด้วยไง”
“ไหนว่าจะถามตรงๆ”
“ไม่ใช่วันนี้ วันนี้ก็ดูๆ ไปก่อน”
“ตามนั้น” หลังจากตกลงกันเรียบร้อยปราณปริยาก็ปรายตามองสรัลที่ยืนกอดอกรออยู่ เขาพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่มีปัญหา
“งั้นเดี๋ยวขอโทร. หาคุณเวธน์หน่อยนะคะ ไม่รู้มาถึงไหนแล้ว นัดให้มารับที่นี่น่ะค่ะ” ดารินทร์หยิบโทรศัพท์ราคาแพงขึ้นมาจะต่อสายหาแฟนหนุ่ม แต่ยังไม่ทันกด เสียงแตรรถก็ดังขึ้น เมื่อทั้งสามหันไปมองก็ปรากฏว่าเป็นรถของเวธน์นั่นเอง
“เรียบร้อยแล้วหรือ” เวธน์ที่ยังนั่งอยู่ในรถลดกระจกลงแล้วถามออกไปแบบไม่เจาะจง
ดารินทร์เดินไปเกาะขอบกระจกบอกแฟนหนุ่ม “ค่ะ คุณขวัญจะเลี้ยงข้าวเที่ยง แต่ฉันนัดคุณไว้แล้ว เลยชวนยายป่านกับคุณขวัญไปด้วยกันค่ะ”
“ไม่มีปัญหา งั้นเราก็ไปกันเลยเถอะ เจอกันที่ร้าน...นะ” ตอนท้ายชายหนุ่มหันไปบอกเพื่อนสนิทซึ่งยืนพิงรถที่จอดอยู่ในช่อง
“แล้วเจอกัน คุณป่านจะไปกับฉันนะ” สรัลรั้งแขนเรียวเล็กของร่างบางที่กำลังจะเดินตามดารินทร์ไปขึ้นรถของเวธน์เอาไว้
“ฉันจะไปกับยายอ้อน” หญิงสาวหันมาแหวเขาเสียงเข้ม
“ไม่ได้ยินหรือว่าเมื่อครู่ผมบอกว่าคุณจะไปกับผม” สรัลไม่คิดจะปล่อย เมื่อเห็นเวธน์โผล่หน้ามาเหมือนจะถาม เขาก็รีบโบกมือให้เพื่อนออกรถได้เลย
นั่นทำให้เวธน์ที่เหมือนลังเลในตอนแรกเคลื่อนรถออกไปก่อนตามที่เพื่อนบอก เล่นเอาปราณปริยายืนอ้าปากค้าง ก่อนจะกวักมือเรียกตามหลังอย่างหัวเสีย
“ดะ...เดี๋ยวสิคุณเวธน์”
เมื่อไฟท้ายรถลับสายตาไปปราณปริยาจึงหันมาจ้องคนข้างๆ ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่สรัลหาได้ใส่ใจไม่ เขายักไหล่แล้วชวนเธอขึ้นรถ
“ปะ ขึ้นรถ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
เมื่อไม่มีทางเลือกปราณปริยาจึงได้แต่เดินกระแทกเท้า พร้อมกับทำท่ากระฟัดกระเฟียดแล้วเดินไปขึ้นรถ
“มีอะไรคะ” คนอารมณ์ไม่ดีนั่งกอดอกพลางทำหน้าเชิด
“ขอบคุณสำหรับดอกไม้” สรัลหันมาบอกเสียงนุ่มก่อนจะดึงสายตากลับไปที่ถนนตรงหน้า เมื่อรู้สึกว่าคนข้างๆ เงียบผิดปกติจึงหันกลับมามองอีกครั้ง
ใบหน้าสวยที่ยังแดงก่ำ แน่นอนว่าไม่ได้เกิดจากความเขินอายแต่เป็นเพราะโมโห หญิงสาวขมวดคิ้วและจ้องหน้าเขาเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดถึง
“ก็ดอกทิวลิปที่คุณส่งมาขอโทษผมไง” ชายหนุ่มหวังจะเห็นว่าหญิงสาวคงนึกออก หรือว่าเขาจะเดาผิดมาตั้งแต่ต้นที่คิดว่าเจ้าของดอกไม้คือปราณปริยา
“ดอกลิวทิป!?” คนไม่รู้เรื่องถามเสียงสูง ขณะคนเข้าใจผิดได้แต่พยักหน้าหงึกๆ
“เกิดมาฉันยังไม่เคยส่งดอกไม้ให้ผู้ชาย...หรือเกย์คนไหนสักดอกเดียว” ปราณปริยาบอกแกมเหน็บพร้อมกับมองค้อนคนขี้ตู่ตอนท้ายประโยคด้วย
“งั้นใครล่ะ” ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองมากกว่าจะถามคนข้างๆ
“จะรู้ได้ไง คู่ขาคุณมั้ง” หญิงสาวประชด แต่คิดไปคิดมาก็น่าจะจริง
‘แต่เอ๊ะ! คู่ขางั้นหรือ คุณเวธน์ซื้อดอกไม้ให้หมอนี่ แม่เจ้า! ข่าวใหม่ ข่าวใหญ่ ข่าวด่วน’
“ผมเป็นผู้ชาย” สรัลบอกเสียงเข้ม
“ตรงไหน” หญิงสาวกวาดตามองคนข้างๆ แล้วยิ้มหยัน
“ลองดูไหมล่ะ ดูตรงไหนก่อนดี ตรงนี้ละกัน” ไม่พูดเปล่า สรัลยังทำท่าจะปลดเข็มขัดจนปราณปริยาต้องรีบปิดหน้า แล้วร้องห้ามเสียงหลง
“อีตาบ้า! ไปลองกับคนที่ส่งดอกไม้ให้คุณโน้นไป”
เสียงหัวเราะที่ดังลั่นรถทำให้ปราณปริยาค่อยๆ ลดมือที่ปิดหน้าลง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มแกล้ง เธอจึงออกอาการกระฟัดกระเฟียดหันไปถลึงตาเขียวใส่เขา
“สรุปผมหน้าแตกใช่ไหมเนี่ย” สรัลถามเสียงกลั้วหัวเราะ ทั้งน้ำเสียงและท่าทางไม่ได้เหมือนคนที่หน้าแตกเลยสักนิด
“คิดได้ไงน่ะว่าฉันจะส่งดอกไม้ให้คุณ” ว่าพลางขยับตัวนั่งดีๆ พร้อมกับมองค้อนชายหนุ่มตาคว่ำที่มาล้อให้เธอได้อาย
“ก็นึกว่าสำนึกผิด”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สามารถสั่งซื้อรูปเล่มได้ที่เวบสำนักพิมพ์สถาพรหรือตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วประเทศ
E-book สามารถฌหลดได้ที่เวบ MEB นะคะ
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 มี.ค. 2559, 10:32:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 มี.ค. 2559, 10:32:00 น.
จำนวนการเข้าชม : 921
| << ตอนที่ 12 เรื่องหนักใจของผู้ชาย (หน้า) ไม่แมน 100% | ตอนที่ 13 ช่อดอกไม้ปริศนา 100% >> |