เพียงขวัญ (สนพ.Princess)
ประก๊าศประกาศ
"เพียงขวัญ" ได้ฤกษ์วางแผงวันที่ 23 พฤศจิกายน 2558 นี้นะคะ
ราคา 230 บาท
สนใจสมารถสั่งซื้อได้ที่ www.satapornbooks.com
ส่วนใครอยากจะอ่านตัวอย่างเพื่อเป็นการตัดสินใจติดตามอ่านที่นี่ได้นนะคะ ลงให้อ่าน 70% หรือประมาณ 24 ตอน
และเนื้อเรื่องที่จะอัพในครั้งนี้เป็นเนื้อเรื่องที่ผ่านการรีไรท์เหมือนในรูปเล่มเลยนะคะ
ด้วยความที่มารดาอยากได้ลูกสาว เพียงขวัญ เลยได้รับการเลี้ยงดูเหมือนหญิงในร่างชาย นอกจากเรื่องชื่อแล้ว ใบหน้าของเขาก็หวานจนสาวๆ ยังต้องอาย และที่สำคัญ ชายหนุ่มยังรับช่วงต่อธุรกิจร้านเวดดิงสตูดิโอจากผู้เป็นมารดาอีกด้วย คงเป็นเรื่องยากที่จะมีใครเข้าใจว่าเขานั้นแมนร้อยเปอร์เซ็นต์
ขณะเดียวกัน ปราณปริยา ซึ่งช้ำรักจากว่าที่เจ้าบ่าวที่เพิ่งสารภาพว่าเป็นเกย์ เมื่อเพื่อนรักบอกว่าจะแต่งงานกับแฟนหนุ่มที่คบได้เพียงเดือนเดียว แถมแฟนของเพื่อนดันสนิทกับผู้ชายหน้าหวานอย่างเพียงขวัญเสียอีก ยุทธการจับผิดผู้ชายแอ๊บแมนจึงเริ่มขึ้นทันที
เมื่อโดนหญิงสาวจับผิดทุกฝีก้าวขนาดนี้ ชายหนุ่มหน้าหวานอย่างเขาจะทำเช่นไรถึงจะพ้นจากข้อหานี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ติดตาม ติชมผลงานหรือพูดคุยกันได้ที่แฟนเพจ รดามณี-ไหมขวัญ นะคะ (รออยู่น้าาาา)
https://www.facebook.com/%E0%B8%A3%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%93%E0%B8%B5-%E0%B9%84%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%82%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%8D-384857278252407/
"เพียงขวัญ" ได้ฤกษ์วางแผงวันที่ 23 พฤศจิกายน 2558 นี้นะคะ
ราคา 230 บาท
สนใจสมารถสั่งซื้อได้ที่ www.satapornbooks.com
ส่วนใครอยากจะอ่านตัวอย่างเพื่อเป็นการตัดสินใจติดตามอ่านที่นี่ได้นนะคะ ลงให้อ่าน 70% หรือประมาณ 24 ตอน
และเนื้อเรื่องที่จะอัพในครั้งนี้เป็นเนื้อเรื่องที่ผ่านการรีไรท์เหมือนในรูปเล่มเลยนะคะ
ด้วยความที่มารดาอยากได้ลูกสาว เพียงขวัญ เลยได้รับการเลี้ยงดูเหมือนหญิงในร่างชาย นอกจากเรื่องชื่อแล้ว ใบหน้าของเขาก็หวานจนสาวๆ ยังต้องอาย และที่สำคัญ ชายหนุ่มยังรับช่วงต่อธุรกิจร้านเวดดิงสตูดิโอจากผู้เป็นมารดาอีกด้วย คงเป็นเรื่องยากที่จะมีใครเข้าใจว่าเขานั้นแมนร้อยเปอร์เซ็นต์
ขณะเดียวกัน ปราณปริยา ซึ่งช้ำรักจากว่าที่เจ้าบ่าวที่เพิ่งสารภาพว่าเป็นเกย์ เมื่อเพื่อนรักบอกว่าจะแต่งงานกับแฟนหนุ่มที่คบได้เพียงเดือนเดียว แถมแฟนของเพื่อนดันสนิทกับผู้ชายหน้าหวานอย่างเพียงขวัญเสียอีก ยุทธการจับผิดผู้ชายแอ๊บแมนจึงเริ่มขึ้นทันที
เมื่อโดนหญิงสาวจับผิดทุกฝีก้าวขนาดนี้ ชายหนุ่มหน้าหวานอย่างเขาจะทำเช่นไรถึงจะพ้นจากข้อหานี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ติดตาม ติชมผลงานหรือพูดคุยกันได้ที่แฟนเพจ รดามณี-ไหมขวัญ นะคะ (รออยู่น้าาาา)
https://www.facebook.com/%E0%B8%A3%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%93%E0%B8%B5-%E0%B9%84%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%82%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%8D-384857278252407/
Tags: เพียงขวัญ,ไหมขวัญ,รดามณี,เกศมณี,มายา,นิยายรัก,โรแมนติก,แมย,เกย์,เข้าใจผิด,พริ้นเซส,สถาพร
ตอน: ตอนที่ 15 หัวใจที่ยังเจ็บ 100%
สิบห้า
หัวใจที่ยังเจ็บ (ต่อ)
“ออกแบบโดยเฉพาะให้เข้ากับชุดและธีมของงานน่ะครับ”
“สวย...ชุดไทยก็ของยายอ้อนหรือคะ” หญิงสาวชมไม่ขาดปาก
“ครับ ทุกชุดในพิธีของคุณอ้อนออกแบบใหม่ทั้งหมดเลยครับ”
“ทุ่มน่าดูเลยแฮะ”
“เพื่อคนที่รัก ไอ้เวธน์มันเต็มที่อยู่แล้วละครับ”
น้ำเสียงที่ไม่ได้แสดงถึงความขุ่นเคืองทำให้ปราณปริยาละสายตาจากแบบตรงหน้า แล้วหันมาเลิกคิ้วมองชายหนุ่มอย่างแปลกใจจนอดเอ่ยปากไม่ได้
“คุณนี่ใจดีจังเลยนะคะ”
“ใจดีอะไรกันครับ ถึงมันจะเป็นเพื่อน แต่ผมก็คิดเงินมันนะครับ ไม่ได้ทำให้ฟรีๆ” สรัลเข้าใจคำว่า ‘ใจดี’ ไปอีกทางหนึ่ง
“แถมสวยมากๆ อีกต่างหาก”
ตอนที่ดารินทร์บอกว่าสรัลเป็นคนออกแบบชุดเจ้าสาวให้ และก็มาบอกเพิ่มเติมอีกว่าระหว่างเวธน์กับสรัลอาจจะเป็นคู่รักคู่เกย์กัน จนทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าผลงานที่ออกมาคงไม่สวยอย่างนี้ อาจจะต้องมีอะไรที่สื่อได้ว่าคนทำไม่เต็มใจทำหรือทำด้วยความอคติ
“ถ้าไม่สวยไม่ถูกใจ ผมก็โดนคุณอ้อนสั่งแก้สิครับ ผมแค่ออกแบบออกไอเดียมานำเสนอ แต่คนที่ตัดสินใจคือลูกค้า ยังไงผมก็เต็มที่อยู่แล้ว แม้นานๆ จะทำทีก็เถอะ”
“ดีนะคะที่คุณเป็นแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้”
เมื่อสรัลรู้ว่าร้าน Delicious Restaurant คือร้านของครอบครัวปราณปริยา เขาก็เอ่ยปากทันทีว่าจะไม่เกรงใจ ตอนนั้นหญิงสาวคิดว่าเขาคงพูดไปอย่างนั้นเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ แต่ผู้ชายคนนี้กลับพูดจริงทำจริง เขาสั่งอาหารแบบไม่เกรงใจจริงๆ แต่เธอก็ไม่เดือดร้อนหรอก
“คุณทานแบบไม่กลัวอ้วนเลยนะคะ” เธอถามเขาในช่วงจังหวะหนึ่งขณะที่นั่งรับประทานอาหารกัน เพราะคิดว่าเขาคงต้องรักษาหุ่นอย่างคนรักสวยรักงาม
“ผมออกกำลังกายประจำน่ะครับ” เขาบอกยิ้มๆ พลางยักคิ้ว
“ที่ฟิตเนส?” หญิงสาวเดา เพราะคิดว่าฟิตเนสเป็นที่นิยมมากสำหรับเก้งกวาง เพราะเคยได้ยินมาอย่างนั้น สรัลเองก็คงไปที่นั่น
“เตะบอล”
“เตะบอล!”
“ว่างๆ ผมมักจะไปเตะบอลกับเพื่อนๆ ในก๊วน ที่สนามในสวนสาธารณะใกล้ๆ บ้านน่ะครับ”
“เหรอคะ” ‘ไม่น่าเชื่อ’ เธอต่อคำนี้ในใจแล้วรับประทานข้าวไปเงียบๆ รู้สึกว่าเธอจะเดาอะไรหลายๆ อย่างเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ผิดตลอด เพราะเขาชอบทำอะไรขัดกับหน้าตาอยู่เรื่อยนั่นเอง
แล้วสรัลก็ชวนเธอคุยเรื่องอื่นจนกระทั่งรับประทานอาหารเสร็จ ตอนแรกนึกว่าจะกลับกันเลยแต่พอเดินมาขึ้นรถ เขากลับชวนเธอไปดูหนังต่อ ตอนแรกกะว่าจะปฏิเสธแต่ก็โดนดักคออย่างรู้ทัน
“ผมเลี้ยงเอง คุณจะได้เรียนรู้ผมไปด้วยไงว่าจริงๆ แล้วผมเป็นคนยังไง รับรองว่าอย่างผมน่ะไม่มีแอ๊บ”
นั่นทำให้ปราณปริยาไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เลยจำต้องไปดูหนังกับหนุ่มหน้าสวย แต่หนังที่เขาเลือกกลับเป็นแนวสงครามเลือดสาดดูโหดต่างจากหน้าตาอีกแล้ว เพราะเธอบอกเขาว่าดูได้ทุกแนว และเขาเป็นคนเลี้ยงก็เลยให้เขาเลือก
ระหว่างรอรอบหนังตอนสี่โมงเย็น สรัลก็ชวนเธอเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าเพื่อฆ่าเวลา เธอไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดที่ต้องเจอคนที่ไม่อยากจะเจอ
แม้จะทำใจได้แล้วแต่คนที่เคยทำให้เจ็บสาหัส เธอก็ไม่มีทางให้อภัยได้หรอก รักแรงก็เกลียดแรง คิดแล้วก็ตัดสินใจจะเดินเลี่ยง แต่สรัลกลับดึงเธอเดินไปทักเสียอย่างนั้น
“สวัสดีครับคุณอภิชาติ ซื้อเสื้อหรือครับ”
“อ้าว สวัสดีครับคุณสรัล” อภิชาติที่กำลังเลือกเสื้ออยู่เงยหน้าขึ้นมาทักเจ้าของร้านเวดดิงด้วยรอยยิ้ม แต่พอเหลือบไปเห็นเจ้าของร่างบางที่ยืนหน้าตึงอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มหน้าสวย เขาก็เผลอเรียกชื่อเธอ
“ป่าน...”
คนถูกเรียกทำเพียงปรายตามองแล้วสะบัดหน้าหนี สีหน้าแสดงความรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง ทำให้อภิชาติหันมายิ้มแหยๆ ให้สรัลเมื่อโดนอีกฝ่ายถามอย่างแปลกใจ
“นี่คุณสองคนรู้จักกันด้วยหรือครับเนี่ย”
“แค่คนเคยรู้จักน่ะค่ะ ฉันขอตัวไปดูร้านโน้นนะคะ” ปราณปริยาตอบแล้วดึงแขนออกจากมือใหญ่ของสรัล ก่อนจะเดินออกจากร้านอย่างไว
“เธอเกลียดขี้หน้าผมน่ะครับ” อภิชาติบอกพลางหัวเราะแห้งๆ
“ผมอาจจะดีกว่าคุณนิดหน่อยมั้ง ฮ่าๆๆ” สรัลเสริมแล้วหัวเราะ ได้แต่สงสัยความเป็นมาระหว่างปราณปริยากับอภิชาติ ทำไมหญิงสาวถึงได้ทำท่าทางมึนตึงใส่อีกฝ่ายแบบนั้น
“มิคเขายังไปที่ร้านคุณไหมครับ”
“ก็...ครับ เขาพาเพื่อนมาใช้บริการที่ร้านน่ะครับ” สรัลเลือกพูดในสิ่งที่คิดว่าดี แต่เก็บเงียบเรื่องที่เป็นเงื่อนไขในการหาลูกค้ามาให้ของมิคกี้ ที่มีทั้งการชวนไปรับประทานข้าวดูหนังฟังเพลง เรื่องไหนปฏิเสธได้เขาก็ปฏิเสธไปอย่างนุ่มนวล แต่เรื่องไหนพอที่จะยอมให้ได้ก็ยอมๆ กันไปอย่างการไปรับประทานข้าว
“หวังเขาคงไม่ไปวุ่นวายหรือกวนใจคุณสรัลนะครับ”
“ไม่หรอกครับ ผมต้องขอบคุณเขาเสียอีกที่พาลูกค้ามาให้ถึงร้าน” สรัลมองรอยยิ้มที่ติดจะเศร้าของอภิชาติแล้วเอ่ยต่อ
“ผมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยจริงๆ นะครับ” กรณีแบบนี้ใช่ว่าที่ร้านจะไม่เคยเกิด มันเกิดขึ้นบ่อยๆ ด้วยซ้ำ แม้จะได้เงินประกันแต่ก็ใช่ว่าจะชอบ แต่เมื่อไปด้วยกันไม่ได้จะจัดงานไปก็เปล่าประโยชน์
“ขอบคุณครับ” ทั้งน้ำเสียงและสายตายังบ่งบอกถึงความเจ็บปวด
“ผมสัญญาว่าผมจะไปใช้บริการคุณอย่างแน่นอน”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นสรัลก็เลิกคิ้วมองด้วยความแปลกใจ ก่อนจะมองข้ามไหล่กว้างไปยังผู้หญิงที่กำลังเลือกซื้อเสื้ออยู่
อภิชาติเอี้ยวตัวมองตามแล้วหันมาพยักหน้ายิ้มๆ เพื่อยืนยันว่าชายหนุ่มจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ สรัลยิ้มแล้วรับคำโดยไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านี้
“ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สั่งซื้อรูปเล่มได้ที่เวบสำนกพิมพ์สถาพร หรือหาซื้อได้ตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วประเทศ
อีบุ๊คดาวโหลดได้ที่เวบ MEB นะคะ
หัวใจที่ยังเจ็บ (ต่อ)
“ออกแบบโดยเฉพาะให้เข้ากับชุดและธีมของงานน่ะครับ”
“สวย...ชุดไทยก็ของยายอ้อนหรือคะ” หญิงสาวชมไม่ขาดปาก
“ครับ ทุกชุดในพิธีของคุณอ้อนออกแบบใหม่ทั้งหมดเลยครับ”
“ทุ่มน่าดูเลยแฮะ”
“เพื่อคนที่รัก ไอ้เวธน์มันเต็มที่อยู่แล้วละครับ”
น้ำเสียงที่ไม่ได้แสดงถึงความขุ่นเคืองทำให้ปราณปริยาละสายตาจากแบบตรงหน้า แล้วหันมาเลิกคิ้วมองชายหนุ่มอย่างแปลกใจจนอดเอ่ยปากไม่ได้
“คุณนี่ใจดีจังเลยนะคะ”
“ใจดีอะไรกันครับ ถึงมันจะเป็นเพื่อน แต่ผมก็คิดเงินมันนะครับ ไม่ได้ทำให้ฟรีๆ” สรัลเข้าใจคำว่า ‘ใจดี’ ไปอีกทางหนึ่ง
“แถมสวยมากๆ อีกต่างหาก”
ตอนที่ดารินทร์บอกว่าสรัลเป็นคนออกแบบชุดเจ้าสาวให้ และก็มาบอกเพิ่มเติมอีกว่าระหว่างเวธน์กับสรัลอาจจะเป็นคู่รักคู่เกย์กัน จนทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าผลงานที่ออกมาคงไม่สวยอย่างนี้ อาจจะต้องมีอะไรที่สื่อได้ว่าคนทำไม่เต็มใจทำหรือทำด้วยความอคติ
“ถ้าไม่สวยไม่ถูกใจ ผมก็โดนคุณอ้อนสั่งแก้สิครับ ผมแค่ออกแบบออกไอเดียมานำเสนอ แต่คนที่ตัดสินใจคือลูกค้า ยังไงผมก็เต็มที่อยู่แล้ว แม้นานๆ จะทำทีก็เถอะ”
“ดีนะคะที่คุณเป็นแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้”
เมื่อสรัลรู้ว่าร้าน Delicious Restaurant คือร้านของครอบครัวปราณปริยา เขาก็เอ่ยปากทันทีว่าจะไม่เกรงใจ ตอนนั้นหญิงสาวคิดว่าเขาคงพูดไปอย่างนั้นเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ แต่ผู้ชายคนนี้กลับพูดจริงทำจริง เขาสั่งอาหารแบบไม่เกรงใจจริงๆ แต่เธอก็ไม่เดือดร้อนหรอก
“คุณทานแบบไม่กลัวอ้วนเลยนะคะ” เธอถามเขาในช่วงจังหวะหนึ่งขณะที่นั่งรับประทานอาหารกัน เพราะคิดว่าเขาคงต้องรักษาหุ่นอย่างคนรักสวยรักงาม
“ผมออกกำลังกายประจำน่ะครับ” เขาบอกยิ้มๆ พลางยักคิ้ว
“ที่ฟิตเนส?” หญิงสาวเดา เพราะคิดว่าฟิตเนสเป็นที่นิยมมากสำหรับเก้งกวาง เพราะเคยได้ยินมาอย่างนั้น สรัลเองก็คงไปที่นั่น
“เตะบอล”
“เตะบอล!”
“ว่างๆ ผมมักจะไปเตะบอลกับเพื่อนๆ ในก๊วน ที่สนามในสวนสาธารณะใกล้ๆ บ้านน่ะครับ”
“เหรอคะ” ‘ไม่น่าเชื่อ’ เธอต่อคำนี้ในใจแล้วรับประทานข้าวไปเงียบๆ รู้สึกว่าเธอจะเดาอะไรหลายๆ อย่างเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ผิดตลอด เพราะเขาชอบทำอะไรขัดกับหน้าตาอยู่เรื่อยนั่นเอง
แล้วสรัลก็ชวนเธอคุยเรื่องอื่นจนกระทั่งรับประทานอาหารเสร็จ ตอนแรกนึกว่าจะกลับกันเลยแต่พอเดินมาขึ้นรถ เขากลับชวนเธอไปดูหนังต่อ ตอนแรกกะว่าจะปฏิเสธแต่ก็โดนดักคออย่างรู้ทัน
“ผมเลี้ยงเอง คุณจะได้เรียนรู้ผมไปด้วยไงว่าจริงๆ แล้วผมเป็นคนยังไง รับรองว่าอย่างผมน่ะไม่มีแอ๊บ”
นั่นทำให้ปราณปริยาไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เลยจำต้องไปดูหนังกับหนุ่มหน้าสวย แต่หนังที่เขาเลือกกลับเป็นแนวสงครามเลือดสาดดูโหดต่างจากหน้าตาอีกแล้ว เพราะเธอบอกเขาว่าดูได้ทุกแนว และเขาเป็นคนเลี้ยงก็เลยให้เขาเลือก
ระหว่างรอรอบหนังตอนสี่โมงเย็น สรัลก็ชวนเธอเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าเพื่อฆ่าเวลา เธอไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดที่ต้องเจอคนที่ไม่อยากจะเจอ
แม้จะทำใจได้แล้วแต่คนที่เคยทำให้เจ็บสาหัส เธอก็ไม่มีทางให้อภัยได้หรอก รักแรงก็เกลียดแรง คิดแล้วก็ตัดสินใจจะเดินเลี่ยง แต่สรัลกลับดึงเธอเดินไปทักเสียอย่างนั้น
“สวัสดีครับคุณอภิชาติ ซื้อเสื้อหรือครับ”
“อ้าว สวัสดีครับคุณสรัล” อภิชาติที่กำลังเลือกเสื้ออยู่เงยหน้าขึ้นมาทักเจ้าของร้านเวดดิงด้วยรอยยิ้ม แต่พอเหลือบไปเห็นเจ้าของร่างบางที่ยืนหน้าตึงอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มหน้าสวย เขาก็เผลอเรียกชื่อเธอ
“ป่าน...”
คนถูกเรียกทำเพียงปรายตามองแล้วสะบัดหน้าหนี สีหน้าแสดงความรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง ทำให้อภิชาติหันมายิ้มแหยๆ ให้สรัลเมื่อโดนอีกฝ่ายถามอย่างแปลกใจ
“นี่คุณสองคนรู้จักกันด้วยหรือครับเนี่ย”
“แค่คนเคยรู้จักน่ะค่ะ ฉันขอตัวไปดูร้านโน้นนะคะ” ปราณปริยาตอบแล้วดึงแขนออกจากมือใหญ่ของสรัล ก่อนจะเดินออกจากร้านอย่างไว
“เธอเกลียดขี้หน้าผมน่ะครับ” อภิชาติบอกพลางหัวเราะแห้งๆ
“ผมอาจจะดีกว่าคุณนิดหน่อยมั้ง ฮ่าๆๆ” สรัลเสริมแล้วหัวเราะ ได้แต่สงสัยความเป็นมาระหว่างปราณปริยากับอภิชาติ ทำไมหญิงสาวถึงได้ทำท่าทางมึนตึงใส่อีกฝ่ายแบบนั้น
“มิคเขายังไปที่ร้านคุณไหมครับ”
“ก็...ครับ เขาพาเพื่อนมาใช้บริการที่ร้านน่ะครับ” สรัลเลือกพูดในสิ่งที่คิดว่าดี แต่เก็บเงียบเรื่องที่เป็นเงื่อนไขในการหาลูกค้ามาให้ของมิคกี้ ที่มีทั้งการชวนไปรับประทานข้าวดูหนังฟังเพลง เรื่องไหนปฏิเสธได้เขาก็ปฏิเสธไปอย่างนุ่มนวล แต่เรื่องไหนพอที่จะยอมให้ได้ก็ยอมๆ กันไปอย่างการไปรับประทานข้าว
“หวังเขาคงไม่ไปวุ่นวายหรือกวนใจคุณสรัลนะครับ”
“ไม่หรอกครับ ผมต้องขอบคุณเขาเสียอีกที่พาลูกค้ามาให้ถึงร้าน” สรัลมองรอยยิ้มที่ติดจะเศร้าของอภิชาติแล้วเอ่ยต่อ
“ผมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยจริงๆ นะครับ” กรณีแบบนี้ใช่ว่าที่ร้านจะไม่เคยเกิด มันเกิดขึ้นบ่อยๆ ด้วยซ้ำ แม้จะได้เงินประกันแต่ก็ใช่ว่าจะชอบ แต่เมื่อไปด้วยกันไม่ได้จะจัดงานไปก็เปล่าประโยชน์
“ขอบคุณครับ” ทั้งน้ำเสียงและสายตายังบ่งบอกถึงความเจ็บปวด
“ผมสัญญาว่าผมจะไปใช้บริการคุณอย่างแน่นอน”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นสรัลก็เลิกคิ้วมองด้วยความแปลกใจ ก่อนจะมองข้ามไหล่กว้างไปยังผู้หญิงที่กำลังเลือกซื้อเสื้ออยู่
อภิชาติเอี้ยวตัวมองตามแล้วหันมาพยักหน้ายิ้มๆ เพื่อยืนยันว่าชายหนุ่มจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ สรัลยิ้มแล้วรับคำโดยไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านี้
“ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สั่งซื้อรูปเล่มได้ที่เวบสำนกพิมพ์สถาพร หรือหาซื้อได้ตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วประเทศ
อีบุ๊คดาวโหลดได้ที่เวบ MEB นะคะ
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 มี.ค. 2559, 22:05:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 มี.ค. 2559, 22:05:00 น.
จำนวนการเข้าชม : 957
| << ตอนที่ 15 หัวใจที่ยังเจ็บ 50% | ตอนที่ 16 หลักฐานคาตา 50% >> |