ปาฏิหาริย์รักหัวใจดวงเดิม
เขา...คือคนที่เธอรัก
เธอ...คือคนที่ใช้หัวใจของคนที่เขารัก
ปลายฝันหญิงสาวผู้โชคร้ายที่เกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจ เธอต้องได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่อย่างเร่งด่วน
เมื่อโชคเข้าข้าง หัวใจดวงใหม่ที่ได้รับกับนำเธอให้ได้พบกับใครคนหนึ่งที่หัวใจดวงนี้บอกว่าคุ้นเคย
เธอจะทำอย่างไรต่อไปจะเดินไปตามที่หัวใจเรียกร้อง หรือเดินไปทางที่เธอจะเป็นคนลิขิตเอง......
เธอ...คือคนที่ใช้หัวใจของคนที่เขารัก
ปลายฝันหญิงสาวผู้โชคร้ายที่เกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจ เธอต้องได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่อย่างเร่งด่วน
เมื่อโชคเข้าข้าง หัวใจดวงใหม่ที่ได้รับกับนำเธอให้ได้พบกับใครคนหนึ่งที่หัวใจดวงนี้บอกว่าคุ้นเคย
เธอจะทำอย่างไรต่อไปจะเดินไปตามที่หัวใจเรียกร้อง หรือเดินไปทางที่เธอจะเป็นคนลิขิตเอง......
Tags: หัวใจ
ตอน: ข่าวดี
ตอนที่ 6
ทุกอย่างที่ผมหวังไว้ พังทลายลงทันตาเมื่อหมอเดินออกมาพร้อมกับใบหน้าเคร่งแล้วตามมาด้วยประโยคที่ใครๆก็ไม่อยากได้ยิน ‘ผมเสียใจด้วยครับ เราพยายามเต็มที่แล้ว’ ผมไม่สนใจว่าตอนนั้นร่างกายของผมก็เจ็บเพราะแรงกระแทรกมากแค่ไหนแต่สิ่งที่เจ็บมากกว่าคือหัวใจของผมที่เจ็บอย่างอธิบายไม่ถูก มันเหมือนถูกตีด้วยของแข็งบางอย่าง แล้วตามมาด้วยการบีบอย่างแรง ผมไม่สามารถที่จะทรงตัวให้ยืนอยู่ได้ร่างกายของผมทรุดลงกับพื้น มันเหมือนกับว่าทุกอย่างได้พังลงหมด แล้วสติของผมก็ขาดลง ณ ตอนนั้น ผมอยากให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน เมื่อผมตื่นขึ้นมาทุกอย่างจะยังเหมือนเดิม เธอยังจะยืนอยู่ข้างๆผม งานแต่งงานที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้าจะยังคงมีเหมือนเดิม ผมหวังอย่างนั้น
ท้องฟ้ามืดครึ้ม เมฆสีดำก้อนใหญ่ลอยต่ำลงมาเรื่อยๆอีกทั้งเสียงฟ้าร้องคำราม บ่งบอกว่าฝนกำลังใกล้เข้ามาทุกที ไม่ทันขาดคำฝนเม็ดแรกก็หยดลงมากระทบกับใบหน้า แล้วตามมาด้วยเม็ดฝนห่าใหญ่ ที่หนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึก หรือรับรู้ ถึงความเย็นของน้ำฝนหรือความหนาวเหน็บของอากาศเวลาฝนตกแบบนี้ เพราะมันคงหนาวและเย็นสู้ความรู้สึกทั้งหมดในหัวใจของผมไม่ได้ ผมไม่สนใจว่าฝนจะตกหนักลงมาเรื่อยๆ หรือฟ้าจะร้องมากแค่ไหน ทำไมเรื่องราวมันต้องจบลงแบบนี้ ทำไมคนที่จากโลกนี้ไม่ใช้ผม ทำไมต้องเป็นคนที่ผมรักมากที่สุด คนที่ผมจะหยุดทุกอย่างไว้ที่เธอ ทำไมเรื่องเลวร้ายนี้ต้องเกิดขึ้นกับผม....
หน้าต่างบานนี้ที่มุมนี้ เป็นที่ที่ฉันคุ้นเคย ทุกครั้งที่ต้องมาอยู่ที่โรงพยาบาลมุมนี้ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจที่สุดเพราะถ้ามองจากมุมนี้จะเห็นต้นดอกกาสะลองซึ่งตอนนี้ต้นมันโตขึ้นกว่าเมื่อสิบปีที่แล้วมาก แล้วก็ทำให้มองเห็นสนามเด็กเล่น ที่มีชิงช้าสีแดง ซึ่งตอนนี้สีมันซีดจนเกือบไม่ใช่สีแดงแล้ว
แล้วนั่นใครกัน ฝนตกออกหนักขนาดนี้ ฟ้าก็ร้องซะจนน่ากลัว ยังมายืนตากฝน ท้าลมท้าฟ้าอยู่อย่างนี้ไม่นึกกลัว ไม่นึกสงสารร่างกายตัวเองบ้างหรือไรกัน ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงที่ฉันนั่งอยู่ที่เดิม มองออกไปนอกหน้าต่าง และเขาคนนั้นก็ยังยืนอยู่ที่เดิม นิ่งเสียจนน่ากลัว เกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนี้กันนะเรื่องอะไรที่เกิดขึ้นกับเขาจนทำให้กล้ามายืนท้าลมฝนอยู่อย่างนี้
“คุณฝันคะ”
“อ่าว พี่เอื้องมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“ซักพักแล้วล่ะค่ะ เห็นคุณฝันนั่งเงียบอยู่ก็เลยยังไม่ทัก”
“พี่เอื้องว่าผู้ชายคนนั้นเขาจะหนาวไหมคะ ฝันเห็นเขายืนอยู่อย่างนี้มาเกือบชั่วโมงแล้ว”
“โอ้ย เกือบชั่วโมง ไม่หนาวก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะค่ะ แต่เขามายืนอยู่ตรงนี้ทำไมกัน”
“นั่นน่ะสิคะ.....”
ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงมายืนตากฝนซะขนาดนี้
“คุณฝันคะคุณแม่มาค่ะ”
“...........”
แม่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความดีใจอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมานาน แล้วเข้ามากอดฉันพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างที่อู้อี้จนฟังไม่รู้เรื่อง นั่นเป็นเพราะแม่กำลังร้องไห้ แล้วแม่ร้องไห้ทำไมเมื่อกี้แม่ยังยิ้มให้ฉันอยู่เลย
“แม่เป็นอะไรคะ แม่ร้องไห้ทำไม”
“ฝัน..ฝันฟังแม่นะลูก เมื่อกี้หมอบอกแม่ว่าตอนนี้เราได้หัวใจดวงใหม่สำหรับเปลี่ยนให้หนูแล้วนะ”
“อะไรนะคะแม่ เปลี่ยนหัวใจอย่างนั้นหรือคะ”
“ใช่จ๊ะ เปลี่ยนหัวใจ แต่ตอนนี้หมอต้องตรวจก่อนว่าหัวใจดวงใหม่สามารถเข้ากับร่างกายของหนูได้ไหม”
หัวใจดวงใหม่อย่างนั้นหรือ ฉันกำลังจะได้หัวใจดวงใหม่ หัวใจที่แข็งแรงและพร้อมที่จะเดินทางไปกับฉันบนโลกใบนี้ ฉันกำลังจะมีชีวิตเหมือนกับคนทั่วไป ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ได้ไปในที่ที่อยากไป ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะไปล้มฟุบหมดสติที่ไหนอีกต่อไป แต่อย่างไรเสียฉันก็ยังกลัว กลัวว่าถ้าฉันได้หัวใจดวงใหม่ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม...แล้วอะไรล่ะที่จะไม่เหมือนเดิม....
ทุกอย่างที่ผมหวังไว้ พังทลายลงทันตาเมื่อหมอเดินออกมาพร้อมกับใบหน้าเคร่งแล้วตามมาด้วยประโยคที่ใครๆก็ไม่อยากได้ยิน ‘ผมเสียใจด้วยครับ เราพยายามเต็มที่แล้ว’ ผมไม่สนใจว่าตอนนั้นร่างกายของผมก็เจ็บเพราะแรงกระแทรกมากแค่ไหนแต่สิ่งที่เจ็บมากกว่าคือหัวใจของผมที่เจ็บอย่างอธิบายไม่ถูก มันเหมือนถูกตีด้วยของแข็งบางอย่าง แล้วตามมาด้วยการบีบอย่างแรง ผมไม่สามารถที่จะทรงตัวให้ยืนอยู่ได้ร่างกายของผมทรุดลงกับพื้น มันเหมือนกับว่าทุกอย่างได้พังลงหมด แล้วสติของผมก็ขาดลง ณ ตอนนั้น ผมอยากให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน เมื่อผมตื่นขึ้นมาทุกอย่างจะยังเหมือนเดิม เธอยังจะยืนอยู่ข้างๆผม งานแต่งงานที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้าจะยังคงมีเหมือนเดิม ผมหวังอย่างนั้น
ท้องฟ้ามืดครึ้ม เมฆสีดำก้อนใหญ่ลอยต่ำลงมาเรื่อยๆอีกทั้งเสียงฟ้าร้องคำราม บ่งบอกว่าฝนกำลังใกล้เข้ามาทุกที ไม่ทันขาดคำฝนเม็ดแรกก็หยดลงมากระทบกับใบหน้า แล้วตามมาด้วยเม็ดฝนห่าใหญ่ ที่หนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึก หรือรับรู้ ถึงความเย็นของน้ำฝนหรือความหนาวเหน็บของอากาศเวลาฝนตกแบบนี้ เพราะมันคงหนาวและเย็นสู้ความรู้สึกทั้งหมดในหัวใจของผมไม่ได้ ผมไม่สนใจว่าฝนจะตกหนักลงมาเรื่อยๆ หรือฟ้าจะร้องมากแค่ไหน ทำไมเรื่องราวมันต้องจบลงแบบนี้ ทำไมคนที่จากโลกนี้ไม่ใช้ผม ทำไมต้องเป็นคนที่ผมรักมากที่สุด คนที่ผมจะหยุดทุกอย่างไว้ที่เธอ ทำไมเรื่องเลวร้ายนี้ต้องเกิดขึ้นกับผม....
หน้าต่างบานนี้ที่มุมนี้ เป็นที่ที่ฉันคุ้นเคย ทุกครั้งที่ต้องมาอยู่ที่โรงพยาบาลมุมนี้ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจที่สุดเพราะถ้ามองจากมุมนี้จะเห็นต้นดอกกาสะลองซึ่งตอนนี้ต้นมันโตขึ้นกว่าเมื่อสิบปีที่แล้วมาก แล้วก็ทำให้มองเห็นสนามเด็กเล่น ที่มีชิงช้าสีแดง ซึ่งตอนนี้สีมันซีดจนเกือบไม่ใช่สีแดงแล้ว
แล้วนั่นใครกัน ฝนตกออกหนักขนาดนี้ ฟ้าก็ร้องซะจนน่ากลัว ยังมายืนตากฝน ท้าลมท้าฟ้าอยู่อย่างนี้ไม่นึกกลัว ไม่นึกสงสารร่างกายตัวเองบ้างหรือไรกัน ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงที่ฉันนั่งอยู่ที่เดิม มองออกไปนอกหน้าต่าง และเขาคนนั้นก็ยังยืนอยู่ที่เดิม นิ่งเสียจนน่ากลัว เกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนี้กันนะเรื่องอะไรที่เกิดขึ้นกับเขาจนทำให้กล้ามายืนท้าลมฝนอยู่อย่างนี้
“คุณฝันคะ”
“อ่าว พี่เอื้องมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“ซักพักแล้วล่ะค่ะ เห็นคุณฝันนั่งเงียบอยู่ก็เลยยังไม่ทัก”
“พี่เอื้องว่าผู้ชายคนนั้นเขาจะหนาวไหมคะ ฝันเห็นเขายืนอยู่อย่างนี้มาเกือบชั่วโมงแล้ว”
“โอ้ย เกือบชั่วโมง ไม่หนาวก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะค่ะ แต่เขามายืนอยู่ตรงนี้ทำไมกัน”
“นั่นน่ะสิคะ.....”
ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงมายืนตากฝนซะขนาดนี้
“คุณฝันคะคุณแม่มาค่ะ”
“...........”
แม่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความดีใจอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมานาน แล้วเข้ามากอดฉันพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างที่อู้อี้จนฟังไม่รู้เรื่อง นั่นเป็นเพราะแม่กำลังร้องไห้ แล้วแม่ร้องไห้ทำไมเมื่อกี้แม่ยังยิ้มให้ฉันอยู่เลย
“แม่เป็นอะไรคะ แม่ร้องไห้ทำไม”
“ฝัน..ฝันฟังแม่นะลูก เมื่อกี้หมอบอกแม่ว่าตอนนี้เราได้หัวใจดวงใหม่สำหรับเปลี่ยนให้หนูแล้วนะ”
“อะไรนะคะแม่ เปลี่ยนหัวใจอย่างนั้นหรือคะ”
“ใช่จ๊ะ เปลี่ยนหัวใจ แต่ตอนนี้หมอต้องตรวจก่อนว่าหัวใจดวงใหม่สามารถเข้ากับร่างกายของหนูได้ไหม”
หัวใจดวงใหม่อย่างนั้นหรือ ฉันกำลังจะได้หัวใจดวงใหม่ หัวใจที่แข็งแรงและพร้อมที่จะเดินทางไปกับฉันบนโลกใบนี้ ฉันกำลังจะมีชีวิตเหมือนกับคนทั่วไป ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ได้ไปในที่ที่อยากไป ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะไปล้มฟุบหมดสติที่ไหนอีกต่อไป แต่อย่างไรเสียฉันก็ยังกลัว กลัวว่าถ้าฉันได้หัวใจดวงใหม่ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม...แล้วอะไรล่ะที่จะไม่เหมือนเดิม....
นางสาวปลาดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 ก.ค. 2554, 12:53:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 ก.ค. 2554, 12:53:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 1734
| << พบกันอีกครั้งในวันที่สาย(2) | ตอนที่ 5 >> |