เพียงขวัญ (สนพ.Princess)
ประก๊าศประกาศ
"เพียงขวัญ" ได้ฤกษ์วางแผงวันที่ 23 พฤศจิกายน 2558 นี้นะคะ

ราคา 230 บาท
สนใจสมารถสั่งซื้อได้ที่ www.satapornbooks.com

ส่วนใครอยากจะอ่านตัวอย่างเพื่อเป็นการตัดสินใจติดตามอ่านที่นี่ได้นนะคะ ลงให้อ่าน 70% หรือประมาณ 24 ตอน
และเนื้อเรื่องที่จะอัพในครั้งนี้เป็นเนื้อเรื่องที่ผ่านการรีไรท์เหมือนในรูปเล่มเลยนะคะ




ด้วยความที่มารดาอยากได้ลูกสาว เพียงขวัญ เลยได้รับการเลี้ยงดูเหมือนหญิงในร่างชาย นอกจากเรื่องชื่อแล้ว ใบหน้าของเขาก็หวานจนสาวๆ ยังต้องอาย และที่สำคัญ ชายหนุ่มยังรับช่วงต่อธุรกิจร้านเวดดิงสตูดิโอจากผู้เป็นมารดาอีกด้วย คงเป็นเรื่องยากที่จะมีใครเข้าใจว่าเขานั้นแมนร้อยเปอร์เซ็นต์

ขณะเดียวกัน ปราณปริยา ซึ่งช้ำรักจากว่าที่เจ้าบ่าวที่เพิ่งสารภาพว่าเป็นเกย์ เมื่อเพื่อนรักบอกว่าจะแต่งงานกับแฟนหนุ่มที่คบได้เพียงเดือนเดียว แถมแฟนของเพื่อนดันสนิทกับผู้ชายหน้าหวานอย่างเพียงขวัญเสียอีก ยุทธการจับผิดผู้ชายแอ๊บแมนจึงเริ่มขึ้นทันที

เมื่อโดนหญิงสาวจับผิดทุกฝีก้าวขนาดนี้ ชายหนุ่มหน้าหวานอย่างเขาจะทำเช่นไรถึงจะพ้นจากข้อหานี้


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ติดตาม ติชมผลงานหรือพูดคุยกันได้ที่แฟนเพจ รดามณี-ไหมขวัญ นะคะ (รออยู่น้าาาา)

https://www.facebook.com/%E0%B8%A3%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%93%E0%B8%B5-%E0%B9%84%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%82%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%8D-384857278252407/
Tags: เพียงขวัญ,ไหมขวัญ,รดามณี,เกศมณี,มายา,นิยายรัก,โรแมนติก,แมย,เกย์,เข้าใจผิด,พริ้นเซส,สถาพร

ตอน: ตอนที่ 18 ผิดที่ไม่ไว้ใจ 50%

สิบแปด

ผิดที่ไม่ไว้ใจ



การให้คนรักเลือกระหว่างเพื่อนกับตัวเองซึ่งเป็นคนรัก ดารินทร์รู้ดีว่าออกจะงี่เง่าแต่เธอก็ทำลงไปแล้ว เธอทนไม่ไหวจริงๆ และตอนนี้ก็น่าจะพิสูจน์ได้แล้วว่าเธอไม่สำคัญสำหรับแฟนหนุ่มเลย นอกจากเขาจะไม่เลือกเธอแล้วยังไม่ตามเธอมาอีก ทั้งที่นี่เป็นความหวังสุดท้ายเพียงน้อยนิดของเธอว่าเขาจะสนใจ แต่ก็เปล่าเลย

เมื่อเป็นอย่างนี้คนที่เธอพอจะระบายเรื่องราวทุกอย่างได้ก็คงหนีไม่พ้นเพื่อนสนิท ซึ่งเคยตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันอย่างปราณปริยา ส่วนคนในครอบครัวเธอคิดว่าจะเก็บเงียบจนกว่าทุกอย่างจะชัดเจนเสียก่อน

แล้วก็เป็นไปตามคาดปราณปริยาเดือดดาลกับเรื่องนี้มากราวกับเป็นเรื่องของตัวเอง ก่อนวางสายบอกเพียงว่า ‘ฉันจะจัดการเอง’

แต่ไม่รู้ว่าเพื่อนของเธอไปจัดการอีท่าไหน พอมาถึงสวนสาธารณะซึ่งเป็นที่นัดหมาย ที่ปราณปริยาโทร. มาบอกเมื่อคืนว่าจะได้คุยกันเรื่องที่ไปเจรจากับสรัล เพราะน้ำเสียงที่ฟังดูเหนื่อยๆ ของเพื่อน เธอจึงไม่คิดจะคะยั้นคะยอถามต่อ เลยทำให้เธอได้เจอคู่กรณีอย่างสรัลที่นั่งรออยู่ริมสระน้ำกับปราณปริยา

“ยายป่าน” ดารินทร์เรียกเพื่อนที่เหมือนกำลังคุยอยู่กับคู่กรณีของเธอเสียงขุ่น ก็ปราณปริยาดูจะญาติดีกับสรัลทั้งที่บอกว่าจะจัดการให้เธอ

“สวัสดีครับคุณอ้อน” สรัลเอี้ยวตัวมามองแล้วทักทายหญิงสาวด้วยรอยยิ้มที่เปิดเผย จริงใจ ไม่มีร่องรอยขุ่นเคืองอย่างที่น่าจะเป็น ทำให้ดารินทร์ที่คิดจะมึนตึงต่อคำทักทายนั้น ต้องตอบรับอย่างเสียไม่ได้

“ค่ะ”

“นั่งก่อนสิ” ปราณปริยาดึงเพื่อนให้มานั่งลงข้างๆ และทันทีที่ก้นแตะพื้นหญ้า ดารินทร์ก็กัดฟันถามเพื่อนรักเสียงเขียว

“นี่มันอะไรกัน แกก็รู้ว่า...”

ด้วยความที่นั่งไม่ห่างกันและสวนสาธารณะก็เงียบสงบ บุคคลที่สามอย่างสรัลจึงได้ยิน

“ผมตื๊อมาเองแหละครับ เพราะอยากคุยกับคุณ โดยไม่ต้องผ่านคุณป่าน”

ดารินทร์จ้องหน้าคนที่บอกว่าอยากจะคุยกับเธอ แต่เธอไม่อยากคุยกับเขา แล้วหันมาหาปราณปริยาอย่างต้องการขอคำปรึกษา เมื่อเพื่อนพยักหน้าพร้อมเกลี้ยกล่อมว่า

“น่า แกลองฟังคุณขวัญเขาหน่อย”

ดารินทร์จึงยอมใจอ่อน “ว่ามาสิคะ”

“ขอบคุณสำหรับโอกาสครับ” สรัลบอกพลางยิ้มให้ทั้งสองสาว แต่ดูจะเน้นหนักไปที่ปราณปริยาซึ่งมีส่วนช่วยเขามากๆ จากนั้นก็เริ่มเข้าประเด็น

“ผมยังไม่รู้รายละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แค่ว่าคุณกับไอ้เวธน์กำลังผิดใจขั้นรุนแรงเพราะมีผมเป็นต้นเหตุ พอถามคุณป่าน...” ชายหนุ่มหันไปมองเจ้าของชื่อ แล้วหันกลับทอดสายตามองสระน้ำกว้างที่ผืนน้ำล้อแสงแดดเป็นประกายระยิบระยับ

“...เธอก็บอกให้ถามคุณหรือไอ้เวธน์เอง เมื่อคืนผมโทร. หาไอ้เวธน์ว่าจะถามถึงต้นสายปลายเหตุแต่ก็ไม่ได้ถาม เพราะสถานการณ์ตอนนี้ผมไม่น่าจะเอาเรื่องแย่ๆ ไปโยนให้มันอีก”

“แล้วสถานะฉันตอนนี้ไม่แย่หรือคะ” ดารินทร์ถามเสียงขึ้นจมูก ตวัดสายตามองชายหนุ่มเพียงคนเดียวอย่างไม่พอใจ ที่อีกฝ่ายคำนึงถึงแต่ความทุกข์ของเวธน์ แต่ไม่คำนึงถึงความทุกข์ของเธอซึ่งเป็นฝ่ายถูกกระทำ

“คุณคงยังไม่รู้ว่าเมื่อวานพ่อของไอ้เวธน์ที่ไปเที่ยวเชียงใหม่ประสบอุบัติเหตุรถชน ตอนนี้อยู่ในห้องไอซียู ผมโทร. ไปเมื่อเช้าท่านยังไม่ฟื้นเลย”

ชายหนุ่มบอกเรื่องแย่ๆ อีกเรื่องที่เกิดขึ้นกับเวธน์ ทำให้สองสาวที่เพิ่งทราบเรื่องต่างพากันตกใจไม่น้อย โดยเฉพาะดารินทร์ ที่แม้จะผิดใจกับแฟนหนุ่มแต่สายใยความรักและความห่วงใยที่มี ก็อดเป็นห่วงคนรักและบิดาของเขาไม่ได้จนพลั้งปากถาม

“เรื่องจริงหรือคะ ทำไม...” คำพูดต่อมาถูกกลืนลงคอ เมื่อเพิ่งนึกได้ว่าตนกับแฟนหนุ่มกำลังผิดใจกันอยู่ และอาจถึงขั้นแตกหัก “เราคงไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว”

“ไอ้เวธน์มันรักและห่วงคุณมากนะ ทั้งเมื่อคืนและเมื่อเช้ามันยังฝากให้ผมดูแลคุณแทนมันด้วย ถ้าพ่อมันดีขึ้นมันจะรีบกลับมา” เขาอยากให้ดารินทร์ได้ยินและรับรู้ถึงน้ำเสียงเหนื่อยๆ ระคนเป็นห่วงของเวธน์นัก แต่ก็เข้าใจว่าช่วงเวลานี้คงไม่เหมาะที่จะโทร. มาปรับความเข้าใจ เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลาคุยนานกว่าจะรู้เรื่อง

“คุณพอจะเล่าเรื่องที่ผมเป็นต้นเหตุให้คุณกับไอ้เวธน์ผิดใจกันให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ” สรัลขอร้อง เมื่อเห็นดารินทร์ยังคงเงียบ แต่แววตานั้นไหวระริกอย่างเห็นได้ชัด

“ให้ผมได้มีโอกาสแก้ตัวบ้าง” เมื่อเพื่อนไม่อาจมาแก้ตัวได้ เขาอยู่ตรงนี้ก็อยากจะทำหน้าที่นั้นให้ดีที่สุด สุดท้ายอีกฝ่ายจะเชื่อหรือไม่ค่อยมาหาทางกันอีกที

“ก็ได้ค่ะ” มาถึงขั้นนี้เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าชายหนุ่มจะแก้ตัวอย่างไร จึงไม่ลังเลที่จะเล่าถึงสิ่งที่เธอได้เห็นและได้ยินมาให้อีกฝ่ายฟัง

“เอ่อ...ถ้าผมบอกว่าทุกอย่างคุณเข้าใจผิด คุณจะเชื่อไหมครับ” เป็นประโยคแรกจากปากของสรัลหลังจากฟังเรื่องราวชวนปวดหัวจบ

“ไม่ ก็ฉันได้ยินมากับหู เห็นมากับตา และไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย” ดารินทร์ตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด

“ครั้งล่าสุดคุณบอกว่าผมกับไอ้เวธน์จูบกัน ผมสาบานว่าไม่เคยจูบไอ้เวธน์หรือผู้ชายหน้าไหนแม้แต่คนเดียว” เมื่อพูดถึงเรื่องจูบสรัลก็หันมามองคนข้างๆ ที่นั่งเงียบ

ปราณปริยาหน้าแดงระเรื่อและหันมาสบตากับชายหนุ่มแล้วรีบหลบ พลางยกมือขึ้นแตะปากตัวเองอย่างเผลอตัว ไม่รู้อุปาทานไปเองหรือเปล่าที่รู้สึกว่าริมฝีปากร้อนผ่าวชอบกล

“คือจังหวะนั้น ผมแค่ยื้อตัวไปดูแผ่นร่างงานในมือไอ้เวธน์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเท่านั้น แล้วคุณบังเอิญยืนอยู่ในมุมภาพที่เหมาะเจาะ” ชายหนุ่มอธิบายต่อเมื่อละสายตาจากริมฝีปากอิ่มของคนข้างๆ

“เหมือนถ้าผมทำอย่างนี้” ว่าแล้วสรัลก็ชะโงกหน้าเข้าหาปราณปริยาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว เพื่อสมมุติเหตุการณ์คล้ายๆ กันให้ดารินทร์เห็นภาพ ทำให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้ง ผงะหนีทันที

“คะ...คุณทำบ้าอะไร”

“น่า ร่วมมือกันหน่อย อย่าผละหนีสิ นั่งนิ่งๆ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก” เขาบอกพลางยิ้มกริ่ม มองใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอายอย่างพอใจ อยากจะมองภาพตรงหน้านี้นานๆ แต่มีสิ่งที่ต้องทำ ชายหนุ่มจึงปรายตามองคนที่นั่งถัดจากปราณปริยา

“คุณนั่งอยู่ตรงนี้คุณเห็นว่าผมกำลังทำอะไร”

“ชะ...ใช่ค่ะ คุณแค่ชะโงกหน้ามองยายป่าน”

“แต่ถ้าคุณบังเอิญไปยืนอยู่ตรงนั้นหรือตรงนู้น คุณจะเห็นว่า...” เขาพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปด้านหลังของเขากับด้านหลังของปราณปริยา

“คุณจูบยายป่าน...” ดารินทร์เอ่ยแผ่วเบาเหมือนเพิ่งคิดได้

“มันก็เท่านั้น สมัยก่อนละครเขาก็ใช้มุมกล้องแบบนี้ทั้งนั้น คุณก็รู้ใช่ไหมล่ะ”

“แล้วเรื่อง...” ยังไม่ทันจะเอ่ยจบสรัลก็แทรกขึ้น

“ขอแต่งงานกับข่าวลือจากพนักงานในร้าน เฮ้อ...” ชายหนุ่มที่ตอนนี้กลับไปนั่งทีเดิมถอนหายใจแรงๆ อย่างเบื่อหน่าย แล้วหัวเราะหึๆ ในลำคอ ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าคนที่ก่อเรื่องดี

“ต้นเหตุมาจากไอ้เวธน์เองทั้งนั้น มันสมควรได้รับกรรม มันกับพี่ณัฐ ไม่ทราบว่าคุณเห็นหรือเปล่านะ ครั้งแรกที่เราพบกันน่ะ พี่ณัฐทำอะไรแปลกๆ ให้ชวนเข้าใจผิด”

“ฉันคิดว่าฉันเห็น” ดารินทร์คิดไปถึงคืนนั้น ตอนนั้นเธอเชื่อเลยว่าทั้งคู่เป็นคู่รักเกย์ ก็เล่นหยอกล้อกันแปลกๆ

“พี่ณัฐกับไอ้เวธน์ชอบแกล้งผมเป็นชีวิตจิตใจ ยิ่งคนอื่นเข้าใจผิดก็ยิ่งสนุก ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าไอ้เวธน์กำลังสนุกไม่ออก” ว่าแล้วเขาก็หัวเราะเยาะเพื่อนสนิทเบาๆ กับการเล่นพิเรนทร์ไร้ขอบเขต กรรมตามทันเพื่อนของเขาแล้ว จะเหลือก็แต่พี่ชายที่คงโดนดีเข้าสักวัน

“แต่ฉันได้ยินพนักงานของคุณพูด...”

“พวกเขาเห็นพฤติกรรมคล้ายๆ กับที่คุณเห็นนี่ละ เลยเอาไปนินทากันสนุกปาก ปกติเรื่องพวกนี้ผมไม่ค่อยใส่ใจนะ แต่พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่ใส่ใจคงไม่ได้แล้ว”

“พวกคุณกำลังปิดบังฉันอยู่ ลุกลี้ลุกลนซ่อนอะไรสักอย่างไม่ให้ฉันเห็น เรื่องนี้ฉันมั่นใจ”

สรัลเห็นสายตาคาดคั้นของดารินทร์ที่ส่งมาแล้ว ทำให้คนถูกมองอย่างเขาต้องหัวเราะแห้งๆ แล้วเอ่ยอย่างลำบากใจว่า

“ถ้าเป็นเรื่องนั้น ผมบอกได้แค่ว่ามันเป็นงาน คุณอยากรู้ก็ไปถามไอ้เวธน์เองดีกว่า ถ้าผมบอกคุณมันเอาผมตายแน่ แต่ขอรับรองว่ามันคืองานจริงๆ แย้มอีกนิดก็ได้ว่ามันเป็นงานในการเตรียมงานแต่งของคุณกับไอ้เวธน์นี่แหละ ไม่มีอะไรแอบแฝงแน่นอน ทุกอย่างเพื่อความสุขของคุณทั้งนั้น” สรัลบอกความจริงทิ้งท้าย

ดารินทร์ทำสีหน้าลังเลระคนลำบากใจ ไม่รู้จะเชื่อหรือไม่เชื่อดี

“มันยากที่จะเชื่อ แต่ฉันก็อยากให้แกเชื่อคุณขวัญดูสักครั้งนะยายอ้อน” ปราณปริยาซึ่งทำหน้าที่ผู้ฟังที่ดีมาตลอดบอกพลางตบหลังมือของเพื่อนรักเบาๆ นั่นทำให้ดารินทร์ที่ลังเลเลิกคิ้วมองและถามออกไปอย่างแปลกใจ

“นี่แกเชื่อหรือว่า...” เธอมองไปที่สรัลแล้วพูดต่อ “...ไม่ได้เป็นน่ะ”

“ก็ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เท่าที่ฉันได้คุยกับคุณพ่อคุณแม่ของคุณขวัญ เลยทำให้ฉันคิดว่าเขาคงไม่ใช่มั้ง” บอกอย่างลังเลใจเล็กน้อยเหมือนกัน แต่จากที่ได้พูดคุยและได้ฟังเรื่องราวของสรัลจากปากบุพการีของเขา ทำให้ตอนนี้เธอไม่กล้าที่จะกล่าวหาเขากับเวธน์อีก

“นี่แกถึงกับบุกไปคุยกับคุณพ่อคุณแม่ของคุณขวัญเขาเลยหรือ” ดารินทร์ถามอย่างทึ่งๆ ไม่คิดว่าเพื่อนรักจะกล้าขนาดนั้น

“เขาลากฉันไปต่างหากเล่า”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สั่งซื้อรูปเล่มได้ที่เวบสำนักพิมพ์สถาพรหรือตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วประเทศ หรือช่วงนี้มีงานหนังสือก็ฝากนิยายเรื่อง เพียงขวัญ ไว้พิจารณาด้วยนะคะ ปีนี้ไม่ได้ไปเหมือนเคย ใครผ่านไปเจออยาลืมแชะภาพมาฝากกันด้วยนะคะ ^^

e-book ดาวโหลดได้ที่เวบ MEB นะคะ




เกศมณี
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 เม.ย. 2559, 07:37:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 เม.ย. 2559, 07:37:13 น.

จำนวนการเข้าชม : 946





<< ตอนที่ 17 ความจริงของคนสองคน 100%   ตอนที่ 18 ผิดที่ไม่ไว้ใจ 100% >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account