~ สายใย .. ไฟรัก ~
~ สายใย .. ไฟรัก ~
เส้นสายใย .. ใครกันหนอ .. ที่ทอถัก
เส้นสายรัก .. ใครจักสาน.. ขานคำขอ
เส้นทางเดิน .. ใครเหินห่าง .. ต่างเฝ้ารอ
ไฟรักพอ .. ต่อหัวใจ .. ให้อุ่นอิง
เธอ .. คือ เพื่อนสนิทของน้องสาวเพื่อนรัก
เขา .. คือ ผู้บริหารโรงแรมจอมเผด็จการ แต่กลับเป็นเพื่อนรักพี่ชายของเพื่อนสนิท
ทว่า ..
เธอ .. ในสายตาของเขา .. คือ คนอวดดี ยโส ที่ใช้เพื่อนเป็นทางผ่านไปสู่ความสำเร็จของตัวเอง
เขา .. ในสายตาของเธอ .. คือ ผู้ชายไร้เหตุผล เอาแต่ตนเองเป็นใหญ่
ที่สำคัญเหนืออื่นใด .. ทั้งเธอและเขา .. กำลังตกหลุมรักคนที่ไม่ควรจะรัก!
***************************
เส้นสายใย .. ใครกันหนอ .. ที่ทอถัก
เส้นสายรัก .. ใครจักสาน.. ขานคำขอ
เส้นทางเดิน .. ใครเหินห่าง .. ต่างเฝ้ารอ
ไฟรักพอ .. ต่อหัวใจ .. ให้อุ่นอิง
เธอ .. คือ เพื่อนสนิทของน้องสาวเพื่อนรัก
เขา .. คือ ผู้บริหารโรงแรมจอมเผด็จการ แต่กลับเป็นเพื่อนรักพี่ชายของเพื่อนสนิท
ทว่า ..
เธอ .. ในสายตาของเขา .. คือ คนอวดดี ยโส ที่ใช้เพื่อนเป็นทางผ่านไปสู่ความสำเร็จของตัวเอง
เขา .. ในสายตาของเธอ .. คือ ผู้ชายไร้เหตุผล เอาแต่ตนเองเป็นใหญ่
ที่สำคัญเหนืออื่นใด .. ทั้งเธอและเขา .. กำลังตกหลุมรักคนที่ไม่ควรจะรัก!
***************************
Tags: ความรัก ครอบครัว เพื่อน
ตอน: ใยเส้นที่ 34 .. คำสั่ง
ตลอดวันที่เพชรงามนั่งทำงานในหน้าที่ตามความรับผิดชอบ แต่สมองกลับนึกย้อนถึงเรื่องที่เห็นสรัลรีออกจากลิฟท์ตัวพิเศษเมื่อเช้า ... ผู้หญิงคนนี้มาทำอะไรที่นี่
และแม้ว่าตอนนี้จะค่ำแล้ว หญิงสาวก็ยังอยู่ที่คิง เซอร์เพนท์ ออฟ เดอะ เซาท์ ซี โฮเทล เนื่องด้วยมีคำสั่งจากผู้กุมอำนาจสูงสุดของที่นี่ บัญชาให้เธอเข้าพบคืนนี้
นี่คงจะเป็นโอกาสที่เธอจะได้ทราบว่า ผู้หญิงท่าทางมีลับลมคมในคนนั้น มาพบใครกันแน่ ซึ่งคนที่จะให้คำตอบได้ดี น่าจะรอการไปเยือนของเธออยู่บนห้องสวีทของคิง เซอร์เพนท์
คิง แห่ง เซอร์เพนท์ ... นาคินทร์ พี. เซอร์เพนท์ ชื่อที่คนในวงการธุรกิจโรงแรมย่านนี้รู้จักดี
ทว่า สำหรับเพชรงาม ไม่ว่าบุรุษผู้นี้จะใช้ชื่อเสียงเรียงนามใดมาก็ตาม เขาก็ยังคงเป็น อนาคิน เพิร์ล ... บุคคลตามใบสั่ง ที่ถูกมอบหมายให้จับตาจาก 'ท่าน' และคอยรายงานทุกความเคลื่อนไหว
ถึงแม้จะรู้ว่าอันตราย แต่เพื่อแลกกับการล้างประวัติอาชญากรรมให้กลับไปขาวสะอาด ... มันก็น่าเสี่ยง หรือต่อให้จะเป็นจะตาย ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เธอคงไม่สนใจ เหมือนที่ครอบครัวของเธอ ... ตัดขาดจากตระกูลอย่างไร้เยื่อใย
แต่วันนี้ เธอไม่ใช่เพชรงามคนก่อน ที่ใช้ชีวิตอย่างอยู่ก็ได้ ตายก็ช่าง ... เพราะหลังจากได้พบใครบางคน คนๆนั้น ทำให้เธอเริ่มอยากมีคุณค่า ในการดำรงอยู่ มีคุณค่าคู่ควรที่จะให้เขา ... รัก
หญิงสาวผู้มีชีวิตผิดพลาดอย่างไม่น่าเป็นไปได้ รั้งตนเองให้ออกจากภวังค์ และพยายามสะกดตัวเองให้ลืมทุกความคิดคำนึงเมื่อครู่ นับจากนี้เธอจะพลาดอีกไม่ได้แล้ว
เพชรงามเงยหน้าละสายตาจากจอมอนิเตอร์ งานเลขานุการิณีแม้จะน่าเบื่อ แต่มันก็ช่วยให้เธอรู้กำหนดการของผู้บริหารแต่ละฝ่าย รวมถึงนายใหญ่คนสำคัญ
เวลาที่จะต้องขึ้นไปพบผู้ทรงอิทธิพลใกล้เข้ามา หญิงสาวรวมรวมสมาธิและความกล้าทั้งหมดเท่าที่มี ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วสาวเท้าก้าวออกจากโต๊ะทำงาน มุ่งหน้าไปยังที่นัดหมายตามคำสั่ง ด้วยท่วงท่าดุจนางพญาเยื้องกราย
ลิฟท์โดยสารพิเศษตัวเดิมพาเพชรงามมาถึงชั้นบนสุด เมื่อมันเปิดกว้างให้ก้าวพ้นออกมา เธอก็พบกับชายรูปร่างกำยำสูงใหญ่ ยืนปักหลักเฝ้าหน้าห้องเป็นปราการมนุษย์ ในคราบผู้พิทักษ์ชุดดำสองคนเช่นเคย
ทั้งสองฝ่ายเพียงสบตาสื่อความครู่เดียว ก็เข้าใจกันได้ไม่ยาก เพราะหนึ่งในสองคนเปิดประตูเชื้อเชิญเพชรงามเข้าสู่ด้านในทันที
หญิงสาวปรายสายตาเชิงขอบคุณนายทวารบาลสัญชาติตะวันตก ขณะเดินผ่านบอดี้การ์ดร่างยักษ์ทั้งสองเข้าสู่อาณาจักรส่วนตัวของผู้ได้ฉายา 'นายแห่งอสรพิษ' ... นาคินทร์
"มาแล้วหรือ ... เพชร"
"สวัสดีค่ะ ... เพิร์ล เหมือนเราไม่ได้พบกันนานมากเลยนะคะ"
เพชรงามกล่าวทักทายเจ้าของห้อง หรือจะพูดให้ถูก ... เจ้าของโรงแรมสุดหรูอันแสนโอ่อ่าที่สุดบนเกาะลาลัลเลยก็ว่าได้
ทันทีที่หญิงสาวพูดจบประโยค ร่างของเธอก็ตกอยู่ในอ้อมกอดรัดรึงของนาคินทร์แทนคำตอบ ซึ่งผู้ได้รับสิทธิพิเศษดูไม่ได้ปลาบปลื้มเท่าใดนัก
"คุณเรียกฉันมาพบ ต้องการฟังรายงาน หรือว่า มีคำสั่งเปลี่ยนแปลงอื่นคะ"
"เอ ... เพราะอะไรกันนะ ผู้หญิงของฉัน ถึงดูห่างเหินกว่าที่ผ่านมา"
เพชรงามยังคงอยู่ในวงแขนแข็งแรง ได้ยินคำถามเหมือนรำพึงกับตัวเองข้างหู มันชัดเจนไม่ต่างกับกำลังถูกจับพิรุธ
ลีลาหลอกล้อดุจอสรพิษเลื้อยรัดรอบตัวเหยื่อทีละน้อย กระตุ้นเตือนถึงครั้งล่าสุดที่พบกับนาคินทร์ เธอจดจำได้ดีถึงแววตาแสดงความสงสัยเรื่องสัมพันธภาพที่มีต่อ 'ซายน์'
"บางที ฉัน ..."
นัยน์ตาสีเข้มดุจทะเลน้ำลึกของนาคินทร์จ้องดวงหน้างดงาม ท่าทางขัดข้องกับสรรพนามที่เพชรงามใช้ ราวไม่พอใจที่ได้ยินเช่นนั้น ทำให้เธอรู้ตัวว่าอะไรควรหรือไม่ควร
"... เพชร อาจจะถอนตัว หลังจากงานนี้จบลง"
หญิงสาวลังเลกว่าจะบอกความปรารถนาของตนได้อย่างตรงไปตรงมา แต่คนฟังกลับยิ่งโอบกระชับร่างแน่นขึ้น คล้ายจะตอบว่า ไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆ
แต่สุดท้ายเขาก็คลายวงแขน ทิ้งคำพูดราบเรียบพอกับสีหน้าไร้ความรู้สึก
"ผมคิดว่า เพชรรู้จักผมดีเสียอีก"
นาคินทร์หันหลังเดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้บุหนังชั้นดีตัวใหญ่ อิริยาบถเอนกายสบายยกขาขวาไขว่ห้าง แล้วใช้สายตาสำรวจเรือนร่างระหงงดงามตรงหน้าอย่างจาบจ้วง สร้างความหวั่นวิตกแก่เพชรงามได้ไม่น้อยทีเดียว
"ค่ะ ... เพชรก็เคยบอกคุณแล้วเหมือนกัน ... ก่อนจะมาทำงานกับคุณ ... ถ้าฉันอยากเลิก ต่อให้ต้องตาย ... ฉันก็จะเลิก"
"ผมจำได้ ... ครั้งแรกที่ ‘เรา’ พบกัน ผมยังคิดว่า คุณก็ไม่ต่างจากเด็กสาวหน้าตาสะสวย แต่ใจแตกเหมือนคนอื่นๆ ... ต่อมาผมถึงได้รู้ว่า เข้าใจผิด ... ไปเอง"
บุรุษผู้โชกโชนกับชีวิตเอ่ยราวไม่ยี่หระใดๆ ปลายนิ้วมือข้างเดียวกับหัวเข่าที่อยู่ด้านบนในท่าไขว่ห้าง เคาะไล่ทีละนิ้วเป็นจังหวะขณะทบทวนความทรงจำหนหลัง
"ผมถึงได้ติดใจ ... เสน่ห์ ... ความใจเด็ดของคุณนักหนาไงล่ะ เพชร ... จะมีผู้หญิงสักกี่คนกัน ที่พอรู้จักลิ้มลอง 'เทียร์ส' ของผมแล้ว จะหักดิบได้ ... เหมือนคุณ"
เพชรงามขบริมฝีปากล่างด้านในกับบาดแผลในอดีต จากชีวิตที่น่าจะสดสวยงดงามสมชื่อ มันกลับพลิกผันพัดพาเธอให้หลงเข้ามาในเส้นทางดำมืด
จะมีใครล่วงรู้ความจริงเบื้องหลังที่เขาเท้าความ ว่า ‘การหักดิบ’นั้น กว่าเธอจะหลุดพ้นนรกขุมนั้นมาได้ เธอต้องพบเจอกับความทรมานสาหัสสากรรจ์เพียงไหน
‘ท่าน’ ... ถือเป็นคนรู้จักห่าง ๆ คนเดียวที่เชื่อว่า เพชรงามคนเดิมยังมีโอกาสกลับมา จึงยื่นข้อเสนอที่ค่อนข้าง ‘อันตราย’ ให้ ซึ่งเธอเต็มใจรับงานนี้ แม้มันจะยากแต่มันคือหนทางพิสูจน์ตัวเธอ
และถ้าพลาด นั่นหมายถึง ชีวิตของเธอเอง
เพชรงามคงมีปฏิกิริยาทางสีหน้าเด่นชัดเกินไป จนเจ้านายใหญ่ถึงกับเอ่ยปากลุแก่โทษ ... อย่างสาแก่ใจ
"โอ๊ะ โอ ... เพชร ผมขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะสะกิดแผลนั้นของคุณเลย"
"แล้วที่คุณเรียกฉันมาพบ ... คุณต้องการอะไรคะ"
นาคินทร์ยิ้มพรายกับคำถามเกรี้ยวกราดของผู้หญิงตรงหน้า หนุ่มใหญ่วัยต้น ๔๐ ลุกขึ้นอีกครั้ง ระหว่างก้าวเข้ามาหาเพชรงาม ก็ล้วงโทรศัพท์เครื่องบางเฉียบออกจากกระเป๋า จากนั้นจึงยื่นให้เธอเมื่อเขาพบสิ่งที่เป็นประเด็นของงาน
"จัดการผู้ชายคนนี้ ... แล้วพาตัวผู้หญิงที่อยู่กับเขา มาให้ผม"
เพชรงามนิ่วหน้ากึ่งฉงนกับน้ำเสียงเฉียบขาด พลางรับอุปกรณ์สื่อสารทันสมัยสมยุคมาอยู่ในมือ
เมื่อภาพบุคคลบนหน้าจอปรากฏแก่สายตา แม้หญิงสาวอยากจะอุทาน หรือกรีดร้องกับภาพชายคนที่ว่า ... เธอก็ไม่สามารถทำได้ในวินาทีนี้
ที่ทำได้มีเพียงการสะกดกลั้น เก็บชื่อของเขาเอาไว้ แล้วตะโกนก้องในใจ
ซายน์
แม้เพชรงามจะกลับมาถึงที่พักในราว ๒๓ นาฬิกา แต่ความตระหนกหวาดหวั่นต่อภารกิจยังไม่จางหายหรือคลายลง มันเป็นความรู้สึกสับสนขัดแย้งในตนเอง เป็นอารมณ์ห่วงหวงของหญิงสาวที่รู้ตัวว่า มอบหัวใจให้เขาไปอย่างไม่เคยให้ใคร และมันก็ทำให้เธอพลาดเรื่องสรัลรี แต่ช่างเถอะ เรื่องของซายน์สำคัญกว่า
‘พวกนั้น’ พักในรีสอร์ทแห่งหนึ่งที่ไร่เลย์
ชื่อของรีสอร์ทที่นาคินทร์ให้ราวกับส่งใครติดตามนานแล้วนั้น เพชรงามรู้จักที่นั่นดี แต่นอกเหนือคำสั่งที่ทำเอาอกใจร้อนรุ่มดังไฟสุมจนจะคลั่ง เป็นเพราะผู้หญิงที่ซายน์โอบไหล่นั่นต่างหาก
เธออยากเปลี่ยนแปลงคำสั่งของนาคินทร์เหลือเกิน
จาก ‘จัดการผู้ชาย ... แล้วพาผู้หญิงมา’ เป็น ‘จัดการนังนั่น ... แล้วพาซายน์ไปให้ไกลแสนไกล’
แรกๆ เพชรงามไม่รู้หรอกว่า ผู้หญิงที่ซายน์ดูจะทะนุถนอมคนนั้นเป็นใคร แต่ความอ่อนโยนที่เขามีให้ มันสร้างเหมือนได้สร้างความเจ็บปวดแก่หัวใจของเธอเกินทนรับ
กระทั่งหญิงสาวใช้เวลาเพียงไม่นานหลังรับคำสั่งจากนาคินทร์ เธอก็ได้ข้อมูลของ ‘นังนั่น’ ที่ดูจะใกล้ชิดกับ ‘ผู้ชายของเธอ’ จนอดหวั่นไหวไม่ได้
เจ้าของเรือนกายระหงนั่งอยู่บนเตียงท่ามกลางความมืด มีเพียงแสงไฟสลัวจากระเบียง สาดเข้ามาเป็นลำให้เห็นเพียงรางๆ ท่ามกลางความเงียบและความสงบ ซึ่งมีส่วนช่วยให้อาการหม่นไหม้ไร้สติก่อนหน้าดีขึ้น ระหว่างที่เจ้าตัวอยู่นิ่งๆเหมือนกับรอเวลา หรือรอบางสิ่งอยู่ในขณะนี้
แล้วสิ่งที่เธอรอคอยก็ปรากฏเป็นสัญญาณผ่านเครื่องมือสื่อสาร แสงวูบวาบในความมืดเกิดขึ้นไม่ถึง ๓ วินาที บนหน้าจอไร้ชื่อ ไม่มีแม้แต่หมายเลขให้เห็น ซึ่งผู้รับก็ไม่ได้สนใจ ส่วนจะเพราะเหตุใดนั้นคงมีแต่เจ้าตัวที่รู้
“ท่านคะ ... งูใหญ่สั่งให้จัดการคนๆหนึ่ง ... ที่ชื่อ ซายน์ ... แต่น่าแปลกที่เขาต้องการผู้หญิง”
เพชรงามเอ่ยโค้ดเนม หรือรหัสฉายาแทนการระบุตัวบุคคล รายงานถึงเป้าหมายติดจะสั่น ๆ แต่ยังพอระงับไว้ได้ รอฟังอีกฝ่ายจะมีคำสั่งการใดแก่เธอ
“ทำไปตามนั้น ... สืบหรือยังว่าผู้หญิงเป็นใคร สำคัญแค่ไหนกับงูใหญ่”
“ค่ะ ... เธอชื่อ มัสลิน วัตราภรณ์”
ชื่อของผู้หญิงคนนั้นที่เมื่อแรกรับรู้ เพชรงามเหมือนจะคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก แต่นึกอย่างไร นึกเท่าไหร่ก็ไม่ได้คำตอบ แต่แล้ว ‘ท่าน’ ที่ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงชนิดหนึ่ง มันแฝงความจริงจังและกังวลชัดจนเธอรู้สึกได้
“เด็กคนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับงูใหญ่”
“งามไม่ทราบค่ะ แต่ดูเขา ... สนใจผู้หญิงที่ชื่อ มัสลิน มาก ...”
“เอาล่ะ ... คราวที่แล้วเราพลาดไปหนหนึ่ง ... พวกมันรู้ตัวเสียก่อน เธอต้องทำให้งูใหญ่เชื่อใจ แต่จำไว้จะทำอะไร ก็นึกถึงความปลอดภัยของตัวเองด้วย ...”
ผู้พูดเว้นระยะไปช่วงหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยถ้อยคำแสดงความรู้สึกส่วนตัวออกมา
“... อย่าลืมนะงาม ... ว่ายังมีลุงอยู่”
“ค่ะ ... ท่าน”
เพชรงามรับคำกับผู้มีประคุณของเธอ แต่ด้วยสำนึกบางอย่าง ทำให้ไม่สามารถตอบรับความอาทรมากเท่าที่อีกฝ่ายมีให้
การสื่อสารถูกตัดขาด เพชรงามกำโทรศัพท์ไว้ในมือ มองฝ่าความมืดภายในห้อง ออกไปยังจุดที่มีแสงสลัวข้างนอก
แสงสว่างที่จะส่องมายังเธอ แม้มันจะริบหรี่ แต่เมื่อมีความหวัง ... เธอก็อยากจะเดินออกจากมุมมืด ไปให้ถึงต้นกำเนิดแห่งแสงสักครั้ง
เพชรงามหลับตาลง เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการปฏิบัติตามหน้าที่ ที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่กี่ชั่วโมง ... นับจากนี้
ดึกสงัดหลังนาฬิกาบอกเวลาล่วงเข้าสู่วันใหม่มากว่าชั่วโมง วิลล่าที่เป็นที่พักของเพลิงกัลป์และศิงขริน กำลังมีใครบางคนมาเยือนในยามวิกาล ที่ธรรมชาติรอบตัวถูกขับกล่อมด้วยเสียงหรีดหริ่งเรไร เคล้าระลอกคลื่นที่ซัดสาดเข้าหาฝั่งเป็นระยะ
“หมอ ... ผมมาแล้ว”
ประตูห้องพักถูกเปิดทันทีที่มีเสียงเรียก บ่งบอกให้ทราบว่า มีการนัดแนะกันไว้แล้ว
“เข้ามาก่อนผู้กอง”
ศิงขรินเป็นคนรับหน้าและเชื้อเชิญ ในฐานะผู้รับสายโทรศัพท์ภายในบอกล่วงหน้า ซึ่งพอเชดส์ก้าวเข้ามาก็เห็นเพลิงกัลป์ยืนรอท่าอยู่
“หมอศิง ... นายหัว ... ผมอยากให้พวกคุณพาคุณลินินออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”
“ทำไม เกิดอะไรขึ้นเชดส์”
เพลิงกัลป์โพล่งถามกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดคล้ายสั่งการ ซึ่งแทนที่เจ้าของทรงผมเดรดล็อคจะขยายความ กลับหันหน้าไปคุยกับศิงขรินแทน
“หมดเวลาพักฟื้นแล้วล่ะหมอ ... ต้องขอโทษด้วย แต่เรื่องนี้สำคัญ ผมอยากให้หมอติดต่อผู้การฉัททันต์ ... แบบลับๆ”
ชื่อที่หลุดจากปากของเชดส์ ... หรือ ผู้กองเชษฐ์ ที่ศิงขรินบอกเพลิงกัลป์ ทำเอาทั้งสองคนหันมาสบตากันเป็นคำถาม ก่อนจะพร้อมใจหันไปจับจ้องคนพูดอย่างระแวดระวัง ... และ ระแวง
“ผมไม่มีเวลาตอบคำถามพวกคุณ ... เอาเป็นว่า ถ้าหมอไปหาผู้การเร็วเท่าไร ... พวกคุณก็จะรู้เอง”
“ศิง ... แกรู้กันกับไอ้กรีอยู่แล้วหรือเปล่า”
“ไม่ ... ฉันก็เพิ่งเข้าใจนี่ล่ะว่า ทำไมคนที่รู้จักกันนานข้ามปี ติดต่อแค่ครั้งคราว แต่กลับเจาะจงให้ฉันต้องลงมาที่นี่ ทั้งที่จริงๆ ก็ยังไม่ได้อยากพบใคร แถมถ่วงเวลาไม่ให้ไปลาลัลทันที ที่แท้ฉันก็กลายเป็นแค่ ... หมากตัวหนึ่ง หึหึ”
ศิงขรินตอบคำถามเพลิงกัลป์ แต่สายตาของเขาชำเลืองไปยัง ‘ผู้กอง’ คล้ายไม่พอใจที่ตนเองเหมือนถูกหลอกใช้ อีกนัยหนึ่งคิดว่าจะกดดันอีกฝ่ายให้พูดออกมา
“หมอ ... นายหัว ... ผมรู้ว่าพวกคุณสนิทกับผู้การ และที่ผมต้องทำอย่างนี้ ‘พวกผม’ ก็มีเหตุผลเหมือนกัน แต่ว่า คุณลินินไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่ถ้าเราไม่แยกกัน ... อันตรายอาจมาถึงทุกคน”
“แล้วฉัน ... กับมัสลิน รวมถึงเพื่อนฉัน มาเกี่ยวอะไรด้วย”
เพลิงกัลป์ย้อนถามอย่างคนถือดี อย่างน้อยการ 'ติดหนี้ชีวิต' น่าจะค้ำคออีกฝ่ายอยู่ ขณะที่ในหัวก็พอจะเดาอะไรบางอย่างได้ ... อีกนิดเดียว แค่คำพูดบางคำที่จะมายืนยันความคิด และข้อสันนิษฐาน ... แค่คนตรงหน้าพูดออกมา
เชดส์เหลือบมอง ‘นายหัว’ ที่เขาเรียกด้วยความนับถือ หากแต่สายตาเฉียบคมของเพลิงกัลป์ ก็ทำให้เขามองออกว่า อีกฝ่ายกำลังหยั่งเชิงและท้าทาย
“คุณเพลิงกัลป์ ... ตอนนี้ ขอให้นึกถึงความปลอดภัยของคุณลินิน ... ของพวกคุณก่อน ... ได้หรือไม่ครับ”
ทุกคำในประโยคจริงจังเป็นทางการ จนเจ้าของรีสอร์ทบนเกาะลาลัลถึงกับงันไป แต่การขอร้องแบบไม่รู้ต้นสายปลายเหตุเช่นนี้ มันก็ยากที่จะยอมรับเหมือนกัน
“โอเค ... มันอาจจะเป็นความลับ เป็นงานลับของ ‘พวกคุณ’ ... งั้น ตอบผมมาก่อน ... ผมจะถามแค่สองคำถาม ... มันเกี่ยวกับคิง เซอร์เพนท์ และ ... ซายน์ ผมหมายถึง ศรตฤณเพื่อน ‘ผู้กอง’ ด้วยใช่ไหม”
เชดส์ไม่ตอบ แต่ประสานสายตาคมกล้าของเพลิงกัลป์ ในแววตาไม่มีความหวาดหวั่นรึยำเกรงใดๆให้เห็นสักนิด ผิดก็แต่สรรพนามที่ใช้ พอจะบอกได้ถึงการโอนอ่อนผ่อนตาบ้างแล้ว
แม้ในใจหนุ่มเดรดล็อคค่อนข้างพอใจปานใด ทว่า ชายหนุ่มคนนี้ และศิงขริน รวมถึงมัสลิน ... ทุกคนไม่ควรจะเข้ามาข้องเกี่ยวกับ ‘งานอันตราย’ ที่ไม่มีใครคาดการณ์ถึงอนาคตได้
“ผมรู้ว่าคุณเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย ... ดังนั้น หมอ ... ผมขอร้อง ถ้าผู้การพบหมอ เขาจะเข้าใจสถานการณ์ทางนี้ และ นายหัว คุณเป็นคนเดียวที่ ‘พวกเรา’ ไว้ใจได้มากที่สุด หากจะต้องฝากชีวิตคนสำคัญไว้ในมือคุณ”
ท่าทางและคำพูดที่เชดส์แสดงให้เพลิงกัลป์เห็น ชี้ชัดว่า ผู้ชายสไตล์เร้กเก้คนที่เขารู้จัก เป็นแค่หน้าฉากอำพรางตัว แต่เบื้องหลังที่เพิ่งได้รู้จากศิงขรินเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า ทำให้เชื่อแล้วว่า นี่คือ ร.ต.อ.เชษฐ์ ฤทธา นายตำรวจสืบสวนมือดีคนหนึ่งจริงๆ
“เอาล่ะ ... ผมจะลองเชื่อผู้กอง แต่เราจะไปจากที่นี่ยังไง ดูท่าว่า พวกเราก็ถูกจับตาอยู่นะ”
“ผมกำลัง ...”
ขณะที่เชดส์เอ่ยปากตอบศิงขริน สายตาพลันกระทบกับวัตถุรูปทรงทันสมัย ที่เพลิงกัลป์หยิบขึ้นมาโดยไม่รอให้เขาพูดจนจบ ทั้งยังตั้งท่าสนทนากับใครก็ตามที่พยายามติดต่อ โดยไม่สนใจคนอื่นเลย
“บังคิด ... เอาเรือออก ให้มาถึงไร่เลย์ภายใน ๒ ชั่วโมงนะ ... มากับนายทัตก็ได้ ... ฉันจะรอ”
“ไอ้ไฟ ... แกทำอะไรวะ”
เพลิงกัลป์สั่งความลูกน้องคนสนิทให้ได้ยินทั่วกัน จนศิงขรินอดรนทนไม่ไหว ต้องถามอย่างงงงัน เพราะไม่เข้าใจการกระทำของเพื่อน
“ทำตามที่ ... ‘ผู้กอง’ ต้องการไงล่ะ”
เชดส์รู้ได้ในนาทีนั้นแล้วว่า คนอย่างเพลิงกัลป์ ‘สั่ง’ ไม่ได้ง่าย ๆ ถ้าจับจุดของเขาไม่ถูกที่ถูกทาง แต่ที่ไม่รู้คือ ผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้ยอมอ่อนข้อให้ง่าย ๆ จนเหลือเชื่อ
ศรตฤณแยกกับเชดส์มายังที่พักของมัสลิน หลังจากรับทราบข้อความที่ส่งถึงเพื่อน ว่าตอนนี้เขาเป็นเป้าหมายในการ ‘จัดการขั้นเด็ดขาด’ แต่อะไรก็ไม่น่าห่วงเท่าหลานสาวต้องพลอยฟ้าพลอยฝนไปด้วย
ด้วยความสงสัยที่ได้รับการแจ้งเตือน ทำให้เขาต้องซักไซ้ถึงแหล่งข่าวมีที่มาอย่างไร เชดส์ก็พูดได้คำเดียวว่า ‘ไม่รู้’ ซึ่งพอเขาสังเกตสีหน้าท่าทางคนพูด เขาก็เห็นถึงความหงุดหงิดไม่ต่างกัน
หน้าที่ที่เป็นแค่ผู้รับคำสั่ง มันช่างน่าอึดอัดเสียกระไร
ชายหนุ่มสองสัญชาติไม่ทราบหรอกว่า ใครที่จะทำหน้าที่กำจัดเขา แต่ที่รู้แน่ชัดคือ ฝ่ายนั้นต้องการตัวมัสลิน
สมองประมวลความคิดไม่นาน ก็สามารถพูดได้อย่างมั่นใจว่า นาคินทร์ตั้งใจวางแผนทำอะไรสักอย่าง ที่ไม่เป็นผลดีต่อทั้งเขา และหลานสาวในทุกทาง
มันเหมือนกับอดีตคู่หูของเรมี ซิลวาน กำลังจะยิงปืนนัดเดียว ให้ได้นกถึงสองตัว
ลำพังตัวเองนั้นไม่เท่าไหร่ แต่เมื่อมีความปลอดภัยของมัสลินเป็นเดิมพัน เรื่องนี้เขาคงยอมไม่ได้ ... เขาต้องปกป้องหลานสาวคนนี้ให้ถึงที่สุด
“ลินิน ... อาเอง”
ศรตฤณเลือกที่จะเดินมาเคาะประตู มากกว่าจะโทรศัพท์มาก่อน เพราะรู้นิสัยของมัสลินดี เขาจึงต้องปิดโอกาสที่จะให้หลานสาวมีเวลาตั้งตัว
ครู่หนึ่งเจ้าของห้องก็เปิดประตู ท่าทางของมัสลินไม่มีความง่วงงุน หรืองัวเงียให้เห็น
“ยังไม่ได้นอนใช่ไหม”
“ค่ะ ... อาป่านมีอะไรคะ”
“ให้อาเข้าไปก่อน”
มัสลินมองหน้าอาหนุ่มของเธอ ชั่งใจเล็กน้อยแล้วหลีกทางให้เขาเข้ามาก่อนจะปิดประตูตามหลัง แต่ระยะเพียงสองก้าวก็ต้องชะงัก ด้วยเสียงสั่งการของเขา
“เก็บของ ... อีก ๒ ชั่วโมง คุณเพลิงกัลป์จะพาลินินกลับ”
“คะ ... อาป่านว่าอะไรนะ”
หญิงสาวอุทานเสียงสูงกับการเดินทางรอบใหม่ ทั้งที่เธอเพิ่งมาถึงรีสอร์ทแห่งนี้ ยังไม่ทันครบ ๒๔ ชั่วโมง
***************************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป ...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม .. และขอบคุณสำหรับทุกไลค์กำลังใจฮะ
แรมรติ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 เม.ย. 2559, 03:58:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 เม.ย. 2559, 03:58:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 1112
| << ใยเส้นที่ 33 .. ตัวตน | ใยเส้นที่ 35 .. แยกย้าย >> |
kaelek 4 เม.ย. 2559, 13:59:19 น.
เพชรงามนี่รัายจริงมั้ยอ่ะ...เฮียไฟ ดูแลลินินดีๆล่ะ ใครๆก็อยากได้นะรู้ป่าวว
เพชรงามนี่รัายจริงมั้ยอ่ะ...เฮียไฟ ดูแลลินินดีๆล่ะ ใครๆก็อยากได้นะรู้ป่าวว