เพียงขวัญ (สนพ.Princess)
ประก๊าศประกาศ
"เพียงขวัญ" ได้ฤกษ์วางแผงวันที่ 23 พฤศจิกายน 2558 นี้นะคะ
ราคา 230 บาท
สนใจสมารถสั่งซื้อได้ที่ www.satapornbooks.com
ส่วนใครอยากจะอ่านตัวอย่างเพื่อเป็นการตัดสินใจติดตามอ่านที่นี่ได้นนะคะ ลงให้อ่าน 70% หรือประมาณ 24 ตอน
และเนื้อเรื่องที่จะอัพในครั้งนี้เป็นเนื้อเรื่องที่ผ่านการรีไรท์เหมือนในรูปเล่มเลยนะคะ
ด้วยความที่มารดาอยากได้ลูกสาว เพียงขวัญ เลยได้รับการเลี้ยงดูเหมือนหญิงในร่างชาย นอกจากเรื่องชื่อแล้ว ใบหน้าของเขาก็หวานจนสาวๆ ยังต้องอาย และที่สำคัญ ชายหนุ่มยังรับช่วงต่อธุรกิจร้านเวดดิงสตูดิโอจากผู้เป็นมารดาอีกด้วย คงเป็นเรื่องยากที่จะมีใครเข้าใจว่าเขานั้นแมนร้อยเปอร์เซ็นต์
ขณะเดียวกัน ปราณปริยา ซึ่งช้ำรักจากว่าที่เจ้าบ่าวที่เพิ่งสารภาพว่าเป็นเกย์ เมื่อเพื่อนรักบอกว่าจะแต่งงานกับแฟนหนุ่มที่คบได้เพียงเดือนเดียว แถมแฟนของเพื่อนดันสนิทกับผู้ชายหน้าหวานอย่างเพียงขวัญเสียอีก ยุทธการจับผิดผู้ชายแอ๊บแมนจึงเริ่มขึ้นทันที
เมื่อโดนหญิงสาวจับผิดทุกฝีก้าวขนาดนี้ ชายหนุ่มหน้าหวานอย่างเขาจะทำเช่นไรถึงจะพ้นจากข้อหานี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ติดตาม ติชมผลงานหรือพูดคุยกันได้ที่แฟนเพจ รดามณี-ไหมขวัญ นะคะ (รออยู่น้าาาา)
https://www.facebook.com/%E0%B8%A3%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%93%E0%B8%B5-%E0%B9%84%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%82%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%8D-384857278252407/
"เพียงขวัญ" ได้ฤกษ์วางแผงวันที่ 23 พฤศจิกายน 2558 นี้นะคะ
ราคา 230 บาท
สนใจสมารถสั่งซื้อได้ที่ www.satapornbooks.com
ส่วนใครอยากจะอ่านตัวอย่างเพื่อเป็นการตัดสินใจติดตามอ่านที่นี่ได้นนะคะ ลงให้อ่าน 70% หรือประมาณ 24 ตอน
และเนื้อเรื่องที่จะอัพในครั้งนี้เป็นเนื้อเรื่องที่ผ่านการรีไรท์เหมือนในรูปเล่มเลยนะคะ
ด้วยความที่มารดาอยากได้ลูกสาว เพียงขวัญ เลยได้รับการเลี้ยงดูเหมือนหญิงในร่างชาย นอกจากเรื่องชื่อแล้ว ใบหน้าของเขาก็หวานจนสาวๆ ยังต้องอาย และที่สำคัญ ชายหนุ่มยังรับช่วงต่อธุรกิจร้านเวดดิงสตูดิโอจากผู้เป็นมารดาอีกด้วย คงเป็นเรื่องยากที่จะมีใครเข้าใจว่าเขานั้นแมนร้อยเปอร์เซ็นต์
ขณะเดียวกัน ปราณปริยา ซึ่งช้ำรักจากว่าที่เจ้าบ่าวที่เพิ่งสารภาพว่าเป็นเกย์ เมื่อเพื่อนรักบอกว่าจะแต่งงานกับแฟนหนุ่มที่คบได้เพียงเดือนเดียว แถมแฟนของเพื่อนดันสนิทกับผู้ชายหน้าหวานอย่างเพียงขวัญเสียอีก ยุทธการจับผิดผู้ชายแอ๊บแมนจึงเริ่มขึ้นทันที
เมื่อโดนหญิงสาวจับผิดทุกฝีก้าวขนาดนี้ ชายหนุ่มหน้าหวานอย่างเขาจะทำเช่นไรถึงจะพ้นจากข้อหานี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ติดตาม ติชมผลงานหรือพูดคุยกันได้ที่แฟนเพจ รดามณี-ไหมขวัญ นะคะ (รออยู่น้าาาา)
https://www.facebook.com/%E0%B8%A3%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%93%E0%B8%B5-%E0%B9%84%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%82%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%8D-384857278252407/
Tags: เพียงขวัญ,ไหมขวัญ,รดามณี,เกศมณี,มายา,นิยายรัก,โรแมนติก,แมย,เกย์,เข้าใจผิด,พริ้นเซส,สถาพร
ตอน: ตอนที่ 20 คำสารภาพ (รัก) 50%
ยี่สิบ
คำสารภาพ (รัก)
“หลังจากนี้เราไปหาหนังดูสักเรื่องดีไหมครับ” มิคกี้เอ่ยปากชวนสรัล ขณะใช้ช้อนเขี่ยๆ ของหวานซึ่งเป็นเมนูตบท้ายอย่างคนรักษารูปร่าง
“ว่าไงครับคุณป่าน” ทว่าชายหนุ่มกลับหันไปถามความเห็นของหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในโต๊ะ ซึ่งนั่งรับประทานของหวานอย่างเอร็ดอร่อย ไร้ความกังวลเรื่องรูปร่าง
“ฉันต้องไปทำงานต่อน่ะค่ะ”
“ถ้าคุณป่านไม่ไป ผมเองก็คงต้องขอตัว ขอโทษด้วยนะครับ” สรัลหันไปตอบปฏิเสธมิคกี้ด้วยรอยยิ้มเป็นเชิงลุแก่โทษ
“ก็ไปกับมิคไง ทำไมคุณสรัลต้องทำตัวติดกับคุณป่านด้วย ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย ใช่ไหมครับ” นั่นเป็นคำถามหยั่งเชิงถึงความสัมพันธ์ระหว่างสรัลกับผู้หญิงตรงหน้า นัดเขามาทานข้าวแต่ดันนัดแม่นี่มาด้วยยังไม่พอ พอชวนไปดูหนัง แม่นี่ไม่ไปก็ไม่ไปเสียอย่างนั้น
“ผมกำลังจีบคุณป่านอยู่ ไม่อยากคะแนนตก เพราะที่ผ่านมาเธอเข้าใจผมผิดหลายเรื่องเลยกว่าจะเคลียร์ได้ ลำบากอย่าบอกใคร”
คำตอบที่หลุดจากปากของสรัลทำให้คนฟังทั้งสองถึงกับเบิกตากว้างพลางอาปากค้างอย่างคาดไม่ถึง
เมื่อได้สติปราณปริยาก็หันไปถลึงตาใส่คนที่นั่งยิ้มตาพราว พร้อมกับกัดฟันถามเสียงลอดไรฟันให้ได้ยินกันแค่สองคน
“นี่คุณ อย่ามาใช้ฉันเป็นไม้กันหมานะ”
“ผมเอาจริงต่างหาก กองหนุนผมเพียบนะจะบอกให้ ทั้งพ่อแม่ พี่ชาย ไอ้เวธน์ สุดท้ายก็คุณอ้อน” สรัลยืดอกบอกชื่อกองหนุนของตัวเองอย่างภูมิใจ พลางยักคิ้วให้หญิงสาวที่กัดริมฝีปากอย่างเจ้าเล่ห์
“คุณสรัลล้อเล่นใช่ไหมครับ” มิคกี้ที่กระแทกช้อนของหวานถามสรัลเสียงห้วน ชักสีหน้าบึ้งตึงอย่างไม่ปิดบัง สรัลเองก็ตอบกลับแบบเปิดเผยเช่นกัน
“เอาจริงครับ”
“มิคไม่เชื่อ คุณไม่มีทางชอบผู้หญิง”
“นี่คุณกำลังเข้าใจอะไรผมผิดไปหรือเปล่า” คนที่ถูกกล่าวหาว่าไม่มีทางชอบผู้หญิงเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมาทันที
“ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่ง มีแฟนเป็นผู้หญิงมาโดยตลอด และจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนรสนิยม กรุณาอย่าสร้างความเดือดร้อนให้ผมด้วยการเอาความรู้สึกของตัวเองมาตัดสินสิครับ”
“นี่สินะเขาว่าผีย่อมเห็นผี” ปราณปริยาว่าเสียงเยาะ พลางกอดอกทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ ทำให้คนที่เพิ่งจะเคลียร์เรื่องชายจริงหญิงแท้ให้ตัวเองถึงกับร้องขอความเห็นใจ
“โธ่! คุณป่าน”
“แต่คุณบอกว่าชอบในสิ่งที่ผมทำ” คำว่า ‘สิ่งที่ผมทำ’ สื่อความนัยได้หลายทาง แต่คนที่คิดลึกอย่างปราณปริยาก็หันไปทำตาโตพลางเบ้ปากใส่สรัล
“เดี๋ยวนะครับ สิ่งที่คุณทำนี่มันอะไร พูดกำกวมแบบนี้ผมซวยแย่”
“ก็การส่งของขวัญให้คุณยังไงล่ะ คุณบอกเองว่าชอบ ชีวิตมีสีสันดี“ พูดเสียงตัดพ้อ ทั้งที่ยังไม่ทันข้ามวันชายหนุ่มก็ทำท่าจะลืมคำพูดของตัวเองเสียแล้ว
“ของพวกนั่นมาจากคุณอย่างนั้นหรือ”
มิคกี้พยักหน้ายิ้มรับแบบเขินๆ เล็กน้อย ก่อนจะจีบปากจีบคอพูดต่อไปว่า
“ดีใจนะที่คุณชอบมัน คุณคงเซอร์ไพรส์ที่เป็นผม”
‘มาก...’ สรัลคิดพลางส่งยิ้มแห้งๆ ให้เจ้าของของขวัญหลายชิ้นที่ถูกส่งมาให้เขา
“รวมถึงดอกไม้ที่ผมเคยกล่าวหาคุณ?” ชายหนุ่มหันไปบอกปราณปริยาซึ่งนั่งกลอกตาไปมาอย่างงงๆ แต่ตอนนี้เริ่มจะเข้าใจแล้ว
“ผมหลงรักคุณตั้งแต่แรกพบ” คำสารภาพรักทำให้สรัลถึงกับสะดุ้ง คว้ามือบางของคนข้างๆ มากุมเอาไว้ราวกับหายันต์ช่วยกันผี
“ปล่อย! มาจับมือฉันทำไม” ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
“ช่วยผมหน่อยสิคุณ” มือใหญ่รวบมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“เขาสารภาพรัก คุณไม่ชอบหรือไง”
คนถูกสารภาพรักสายหน้าหวือ จากนั้นก็หันไปฟังมิคกี้เล่าถึงรักแรกพบด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“คุณน่ารัก พูดจาไพเราะนุ่มหู ดูแลเอาใจใส่มิคดีมากๆ จะพูดจะขออะไร คุณตามใจจัดหาให้ตามความต้องการ ไม่เคยขัด”
“ที่พูดมาคุณหมายถึงตอนที่คุณให้ผมช่วยจัดงานแต่งงานของคุณกับคุณอภิชาติใช่ไหมครับ”
“ไม่อยากจะพูดถึงอดีต แต่ก็ใช่ครับ รู้สึกว่าคุณเอาใจใส่ดูแลมิคมากกว่าลูกค้าทั่วไป และหลังจากที่ได้ทบทวนความรู้สึกของตัวเอง มิคเลยตัดสินใจขอแยกทางกับชาติ คุณไม่ใช่ต้นเหตุนะครับ คือหลังๆ มาเราทะเลาะกันบ่อยมาก รู้แหละว่าเราไปกันไม่ได้ จบๆ กันไปน่าจะดีกว่า”
ปราณปริยาที่ตอนแรกเกือบเคลิ้มไปกับคำเพ้อพกของมิคกี้ แต่เมื่อฟังจบก็ถึงกับนิ่งอึ้งไม่ต่างกับสรัล
‘เอ่อ...เธอไม่ได้คิดเข้าข้างหนุ่มหน้าสวยที่นั่งใบ้กินหรอกนะ แต่ไอ้ที่มิคกี้พูดมาก็แค่การเอาใจใส่ของเจ้าของร้านที่พึงมีต่อลูกค้าไม่ใช่หรือ หรือมีอะไรพิเศษมากกว่าการติดต่อเรื่องงาน’
“คุณพูดหรือทำอะไรที่เหมือนให้ความหวังเขาหรือเปล่าคะ”
“จะมีได้ยังไง เราเป็นผู้ให้บริการ ลูกค้าต้องการอะไรที่เราพอจะทำให้ได้หรือหาให้ได้เราก็จัดการให้ และคนหาก็ใช่ผมเสียเมื่อไหร่ ลูกน้องที่มีหน้าที่รับผิดชอบเป็นคนหามาทั้งนั้น แม้ดูจะจุกจิกยุ่งยากไปหน่อยก็เถอะ” สรัลอธิบายเร็วปร๋อ เมื่อปราณปริยาพยักหน้าอย่างเข้าใจ จึงหันไปทำความเข้าใจกับคนที่นั่งอมยิ้มเขินอยู่อีกฟากโต๊ะ
“คือพูดกันตรงๆ เลยนะครับ ว่าที่คุณพูดถึงการเอาใจใส่ของผมที่มีต่อคุณน่ะ มันคือธุรกิจ กับลูกค้าคนอื่นผมก็ทำแบบนี้”
“ไม่จริง มันมีความพิเศษซ่อนอยู่...มิครู้สึกได้ เพราะเธอใช่ไหม” คนผิดหวังเริ่มพาล ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มบูดบึ้งเพราะไม่พอใจ
“กรุณาอย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยว”
“เธอรู้ว่าฉันรักคุณสรัล เธอตั้งใจแย่งเขาไปจากฉันเพื่อแก้แค้นที่ฉันเคยแย่งคุณชาติมาจากเธอ” คราวนี้มิคกี้ขึ้นเสียงอย่างมีอารมณ์ ถึงโต๊ะที่เธอนั่งค่อนข้างเป็นส่วนตัว แต่ด้วยเสียงที่ค่อนข้างดังจึงทำให้โต๊ะอื่นเริ่มหันมามอง
“เฮอะ! ให้มันน้อยๆ หน่อย คุณจะรักใครหรือเลิกกับใครทำไมฉันต้องไปสนใจด้วย เสียเวลาทำมาหากิน ผิดหวังแล้วอย่ามาพาล” ปราณปริยาต่อว่าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ แล้วลุกขึ้นสะบัดมือที่ถูกสรัลกุมไว้เพื่อจะเดินหนีไปทำงานต่อ ทำให้สรัลต้องรีบลุกตามพร้อมกับคว้าแขนเรียวเอาไว้
“คุณจะไปไหน”
“ไปทำงานสิคะ บ่ายโมงกว่าแล้ว อู้มากๆ เดี๋ยวพี่ปอเฉ่งเอา และที่สำคัญ ไม่อยากอยู่ให้คนมาพาลใส่” ปราณปริยาตวัดตาขวางไปที่มิคกี้ “พวกคุณตกลงกันเองแล้วกัน ฉันขอตัว”
“ผมไปด้วย” สรัลรีบล้วงกระเป๋าวางเงินที่คิดว่ามากพอจะเป็นค่าอาหารสอดไว้ใต้แก้วน้ำบนโต๊ะ แล้วรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ขณะที่มือยังรั้งแขนเรียวเล็กของปราณปริยาเอาไว้ ก่อนจะหันไปพูดกับมิคกี้เป็นครั้งสุดท้ายว่า
“คุณมิคครับ ผมขอสรุปตรงนี้สั้นๆ นะครับ ว่าที่ผมเอาใจใส่คุณเป็นอย่างดีนั่นเพราะคุณคือลูกค้า และของขวัญนั่นผมไม่รู้ว่าของใคร ตอนแรกผมเข้าใจผิดคิดว่าของคุณป่านด้วยซ้ำ ฉะนั้นขอบคุณสำหรับมิตรภาพ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น หวังว่าคุณคงเข้าใจ พรุ่งนี้ผมจะให้คนเอาของขวัญไปคืน ขอตัวนะครับ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สั่งซื้อรูปเล่มได้ที่เวบสำนักพิมพ์สถาพร หรือตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วประเทศ หรือช่วงนี้มีงานหนังสือก็ฝากนิยายเรื่อง เพียงขวัญ ไว้พิจารณาด้วยนะคะ ปีนี้ไม่ได้ไปเหมือนเคย ใครผ่านไปเจออยาลืมแชะภาพมาฝากกันด้วยนะคะ ^^
E-book ดาวโหลดได้ที่เวบ MEB นะคะ
คำสารภาพ (รัก)
“หลังจากนี้เราไปหาหนังดูสักเรื่องดีไหมครับ” มิคกี้เอ่ยปากชวนสรัล ขณะใช้ช้อนเขี่ยๆ ของหวานซึ่งเป็นเมนูตบท้ายอย่างคนรักษารูปร่าง
“ว่าไงครับคุณป่าน” ทว่าชายหนุ่มกลับหันไปถามความเห็นของหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในโต๊ะ ซึ่งนั่งรับประทานของหวานอย่างเอร็ดอร่อย ไร้ความกังวลเรื่องรูปร่าง
“ฉันต้องไปทำงานต่อน่ะค่ะ”
“ถ้าคุณป่านไม่ไป ผมเองก็คงต้องขอตัว ขอโทษด้วยนะครับ” สรัลหันไปตอบปฏิเสธมิคกี้ด้วยรอยยิ้มเป็นเชิงลุแก่โทษ
“ก็ไปกับมิคไง ทำไมคุณสรัลต้องทำตัวติดกับคุณป่านด้วย ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย ใช่ไหมครับ” นั่นเป็นคำถามหยั่งเชิงถึงความสัมพันธ์ระหว่างสรัลกับผู้หญิงตรงหน้า นัดเขามาทานข้าวแต่ดันนัดแม่นี่มาด้วยยังไม่พอ พอชวนไปดูหนัง แม่นี่ไม่ไปก็ไม่ไปเสียอย่างนั้น
“ผมกำลังจีบคุณป่านอยู่ ไม่อยากคะแนนตก เพราะที่ผ่านมาเธอเข้าใจผมผิดหลายเรื่องเลยกว่าจะเคลียร์ได้ ลำบากอย่าบอกใคร”
คำตอบที่หลุดจากปากของสรัลทำให้คนฟังทั้งสองถึงกับเบิกตากว้างพลางอาปากค้างอย่างคาดไม่ถึง
เมื่อได้สติปราณปริยาก็หันไปถลึงตาใส่คนที่นั่งยิ้มตาพราว พร้อมกับกัดฟันถามเสียงลอดไรฟันให้ได้ยินกันแค่สองคน
“นี่คุณ อย่ามาใช้ฉันเป็นไม้กันหมานะ”
“ผมเอาจริงต่างหาก กองหนุนผมเพียบนะจะบอกให้ ทั้งพ่อแม่ พี่ชาย ไอ้เวธน์ สุดท้ายก็คุณอ้อน” สรัลยืดอกบอกชื่อกองหนุนของตัวเองอย่างภูมิใจ พลางยักคิ้วให้หญิงสาวที่กัดริมฝีปากอย่างเจ้าเล่ห์
“คุณสรัลล้อเล่นใช่ไหมครับ” มิคกี้ที่กระแทกช้อนของหวานถามสรัลเสียงห้วน ชักสีหน้าบึ้งตึงอย่างไม่ปิดบัง สรัลเองก็ตอบกลับแบบเปิดเผยเช่นกัน
“เอาจริงครับ”
“มิคไม่เชื่อ คุณไม่มีทางชอบผู้หญิง”
“นี่คุณกำลังเข้าใจอะไรผมผิดไปหรือเปล่า” คนที่ถูกกล่าวหาว่าไม่มีทางชอบผู้หญิงเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมาทันที
“ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่ง มีแฟนเป็นผู้หญิงมาโดยตลอด และจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนรสนิยม กรุณาอย่าสร้างความเดือดร้อนให้ผมด้วยการเอาความรู้สึกของตัวเองมาตัดสินสิครับ”
“นี่สินะเขาว่าผีย่อมเห็นผี” ปราณปริยาว่าเสียงเยาะ พลางกอดอกทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ ทำให้คนที่เพิ่งจะเคลียร์เรื่องชายจริงหญิงแท้ให้ตัวเองถึงกับร้องขอความเห็นใจ
“โธ่! คุณป่าน”
“แต่คุณบอกว่าชอบในสิ่งที่ผมทำ” คำว่า ‘สิ่งที่ผมทำ’ สื่อความนัยได้หลายทาง แต่คนที่คิดลึกอย่างปราณปริยาก็หันไปทำตาโตพลางเบ้ปากใส่สรัล
“เดี๋ยวนะครับ สิ่งที่คุณทำนี่มันอะไร พูดกำกวมแบบนี้ผมซวยแย่”
“ก็การส่งของขวัญให้คุณยังไงล่ะ คุณบอกเองว่าชอบ ชีวิตมีสีสันดี“ พูดเสียงตัดพ้อ ทั้งที่ยังไม่ทันข้ามวันชายหนุ่มก็ทำท่าจะลืมคำพูดของตัวเองเสียแล้ว
“ของพวกนั่นมาจากคุณอย่างนั้นหรือ”
มิคกี้พยักหน้ายิ้มรับแบบเขินๆ เล็กน้อย ก่อนจะจีบปากจีบคอพูดต่อไปว่า
“ดีใจนะที่คุณชอบมัน คุณคงเซอร์ไพรส์ที่เป็นผม”
‘มาก...’ สรัลคิดพลางส่งยิ้มแห้งๆ ให้เจ้าของของขวัญหลายชิ้นที่ถูกส่งมาให้เขา
“รวมถึงดอกไม้ที่ผมเคยกล่าวหาคุณ?” ชายหนุ่มหันไปบอกปราณปริยาซึ่งนั่งกลอกตาไปมาอย่างงงๆ แต่ตอนนี้เริ่มจะเข้าใจแล้ว
“ผมหลงรักคุณตั้งแต่แรกพบ” คำสารภาพรักทำให้สรัลถึงกับสะดุ้ง คว้ามือบางของคนข้างๆ มากุมเอาไว้ราวกับหายันต์ช่วยกันผี
“ปล่อย! มาจับมือฉันทำไม” ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
“ช่วยผมหน่อยสิคุณ” มือใหญ่รวบมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“เขาสารภาพรัก คุณไม่ชอบหรือไง”
คนถูกสารภาพรักสายหน้าหวือ จากนั้นก็หันไปฟังมิคกี้เล่าถึงรักแรกพบด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“คุณน่ารัก พูดจาไพเราะนุ่มหู ดูแลเอาใจใส่มิคดีมากๆ จะพูดจะขออะไร คุณตามใจจัดหาให้ตามความต้องการ ไม่เคยขัด”
“ที่พูดมาคุณหมายถึงตอนที่คุณให้ผมช่วยจัดงานแต่งงานของคุณกับคุณอภิชาติใช่ไหมครับ”
“ไม่อยากจะพูดถึงอดีต แต่ก็ใช่ครับ รู้สึกว่าคุณเอาใจใส่ดูแลมิคมากกว่าลูกค้าทั่วไป และหลังจากที่ได้ทบทวนความรู้สึกของตัวเอง มิคเลยตัดสินใจขอแยกทางกับชาติ คุณไม่ใช่ต้นเหตุนะครับ คือหลังๆ มาเราทะเลาะกันบ่อยมาก รู้แหละว่าเราไปกันไม่ได้ จบๆ กันไปน่าจะดีกว่า”
ปราณปริยาที่ตอนแรกเกือบเคลิ้มไปกับคำเพ้อพกของมิคกี้ แต่เมื่อฟังจบก็ถึงกับนิ่งอึ้งไม่ต่างกับสรัล
‘เอ่อ...เธอไม่ได้คิดเข้าข้างหนุ่มหน้าสวยที่นั่งใบ้กินหรอกนะ แต่ไอ้ที่มิคกี้พูดมาก็แค่การเอาใจใส่ของเจ้าของร้านที่พึงมีต่อลูกค้าไม่ใช่หรือ หรือมีอะไรพิเศษมากกว่าการติดต่อเรื่องงาน’
“คุณพูดหรือทำอะไรที่เหมือนให้ความหวังเขาหรือเปล่าคะ”
“จะมีได้ยังไง เราเป็นผู้ให้บริการ ลูกค้าต้องการอะไรที่เราพอจะทำให้ได้หรือหาให้ได้เราก็จัดการให้ และคนหาก็ใช่ผมเสียเมื่อไหร่ ลูกน้องที่มีหน้าที่รับผิดชอบเป็นคนหามาทั้งนั้น แม้ดูจะจุกจิกยุ่งยากไปหน่อยก็เถอะ” สรัลอธิบายเร็วปร๋อ เมื่อปราณปริยาพยักหน้าอย่างเข้าใจ จึงหันไปทำความเข้าใจกับคนที่นั่งอมยิ้มเขินอยู่อีกฟากโต๊ะ
“คือพูดกันตรงๆ เลยนะครับ ว่าที่คุณพูดถึงการเอาใจใส่ของผมที่มีต่อคุณน่ะ มันคือธุรกิจ กับลูกค้าคนอื่นผมก็ทำแบบนี้”
“ไม่จริง มันมีความพิเศษซ่อนอยู่...มิครู้สึกได้ เพราะเธอใช่ไหม” คนผิดหวังเริ่มพาล ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มบูดบึ้งเพราะไม่พอใจ
“กรุณาอย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยว”
“เธอรู้ว่าฉันรักคุณสรัล เธอตั้งใจแย่งเขาไปจากฉันเพื่อแก้แค้นที่ฉันเคยแย่งคุณชาติมาจากเธอ” คราวนี้มิคกี้ขึ้นเสียงอย่างมีอารมณ์ ถึงโต๊ะที่เธอนั่งค่อนข้างเป็นส่วนตัว แต่ด้วยเสียงที่ค่อนข้างดังจึงทำให้โต๊ะอื่นเริ่มหันมามอง
“เฮอะ! ให้มันน้อยๆ หน่อย คุณจะรักใครหรือเลิกกับใครทำไมฉันต้องไปสนใจด้วย เสียเวลาทำมาหากิน ผิดหวังแล้วอย่ามาพาล” ปราณปริยาต่อว่าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ แล้วลุกขึ้นสะบัดมือที่ถูกสรัลกุมไว้เพื่อจะเดินหนีไปทำงานต่อ ทำให้สรัลต้องรีบลุกตามพร้อมกับคว้าแขนเรียวเอาไว้
“คุณจะไปไหน”
“ไปทำงานสิคะ บ่ายโมงกว่าแล้ว อู้มากๆ เดี๋ยวพี่ปอเฉ่งเอา และที่สำคัญ ไม่อยากอยู่ให้คนมาพาลใส่” ปราณปริยาตวัดตาขวางไปที่มิคกี้ “พวกคุณตกลงกันเองแล้วกัน ฉันขอตัว”
“ผมไปด้วย” สรัลรีบล้วงกระเป๋าวางเงินที่คิดว่ามากพอจะเป็นค่าอาหารสอดไว้ใต้แก้วน้ำบนโต๊ะ แล้วรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ขณะที่มือยังรั้งแขนเรียวเล็กของปราณปริยาเอาไว้ ก่อนจะหันไปพูดกับมิคกี้เป็นครั้งสุดท้ายว่า
“คุณมิคครับ ผมขอสรุปตรงนี้สั้นๆ นะครับ ว่าที่ผมเอาใจใส่คุณเป็นอย่างดีนั่นเพราะคุณคือลูกค้า และของขวัญนั่นผมไม่รู้ว่าของใคร ตอนแรกผมเข้าใจผิดคิดว่าของคุณป่านด้วยซ้ำ ฉะนั้นขอบคุณสำหรับมิตรภาพ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น หวังว่าคุณคงเข้าใจ พรุ่งนี้ผมจะให้คนเอาของขวัญไปคืน ขอตัวนะครับ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สั่งซื้อรูปเล่มได้ที่เวบสำนักพิมพ์สถาพร หรือตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วประเทศ หรือช่วงนี้มีงานหนังสือก็ฝากนิยายเรื่อง เพียงขวัญ ไว้พิจารณาด้วยนะคะ ปีนี้ไม่ได้ไปเหมือนเคย ใครผ่านไปเจออยาลืมแชะภาพมาฝากกันด้วยนะคะ ^^
E-book ดาวโหลดได้ที่เวบ MEB นะคะ
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 เม.ย. 2559, 15:34:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 เม.ย. 2559, 12:35:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 1161
| << ตอนที่ 19 สงครามของหญิงแท้กับหญิงเทียม 100% | ตอนที่ 20 คำสารภาพ (รัก) 100% >> |