คืนค่ำร่ำพิศวาส
สองผีพี่น้อง เลวิส... แวมไพร์(ผีดูดเลือด) ลมเหนือ... ผีเฮี้ยน! อยู่ตึกผีสิง VS กาฬวาร... เด็กสาวยากจนเป็นสาวพรหมจรรย์ มีพลังจิตบริสุทธิ์ เธอช่วยพวกเขากลับเป็นมนุษย์ กลายเป็นเพื่อนบริสุทธิ์ใจต่อกัน สองพี่น้องต่างบิดาแต่รักกันมาก เวลาผ่านไปเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ได้เจอเธออีกหนต่างหลงรักผู้หญิงคนเดียวกัน...เลือกรักไม่ได้หนึ่งหญิงสองชาย (อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน)
Tags: หวานแหวว, ซึ้ง, รักแฟนตาซี, ไตรติมา, ผี, แวมไพร์, ตลก, หล่อ, โรแมนติค,
ตอน: ตอน 16
............คุณฮิงาชิกับคุณนายจินตนา มาเยี่ยมลูกสาวที่ประเทศญี่ปุ่น
“เห็นลูกไม่กลับเมืองไทยเสียที ทั้งที่เรียนจบนานเป็นเดือน พ่อกับแม่เลยต้องมาหาลูกถึงที่นี่” คุณฮิงาชิบอก
“นั่นสิ ทำไมถึงยังไม่กลับเมืองไทยล่ะ มิลิน” คุณนายจินตนาถาม
“หนูยังไม่อยากกลับค่ะ อยากอยู่ที่ญี่ปุ่น อยากหางานทำที่นี่ด้วยค่ะ”
“แม่ไม่ได้ห้าม ถ้าลูกอยากอยู่ที่ญี่ปุ่นนี่ แม่ตามใจจ้า แค่อยากให้ลูกแวะไปเยี่ยมบ้านบ้างเท่านั้น”
“หนูกลัวไม่ได้กลับมาที่นี่” มิลินพูดอย่างเป็นกังวล
“ไม่มีเรื่องอย่างนั้นหรอก ถ้าอยากอยู่ที่นี่ลูกจะได้อยู่ เผลอ ๆ อาจได้อยู่ตลอดชีวิต ถ้าแต่งงานกับคนญี่ปุ่นด้วย”
“หมายความว่ายังไงคะ”
“ถึงเวลาแล้ว เมื่อลูกเรียนจบ พ่อเคยบอก... จะแนะนำให้รู้จักลูกชายคุณคาโต้ มัตสึโมริ”
“หนู...” มิลินอยากจะบอกพ่อแม่ แต่กลับไม่กล้า...
“มีอะไรเหรอมิลิน”
“ไม่มีค่ะ”
“คาโต้กับเรนะเชิญเข้ามาข้างในก่อนครับ” คุณฮิงาชิเรียก และเปิดประตูต้อนรับเพื่อนของเขาทั้งสองคนให้เข้ามานั่งในห้องรับแขกพร้อมกับลูกชาย
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้าอิ่ม ริมฝีปากอิ่มหนาพอเหมาะสม คิ้วเข้มหนาส่งให้ใบหน้าหล่อคม คนละแบบกับยูชิยะคนที่เธอรัก และดวงตาคู่นั้นสวยหวาน
“หนูมิลิน นี่ไง ลูกชายลุง มัตสึโมริ พี่เขาชื่อ... ทาคามิ”
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ทาคามิกล่าว เมื่อได้สบตากัน เขานั้นรู้สึกถูกชะตากับเธอทันที
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”
“ทาคามิอายุมากกว่าหนูมิลินสองปี ไม่ห่างกันมาก คงเหมือนเพื่อนกันใช่ไหมหนูมิลิน”
“ค่ะคุณลุง”
“ที่จริงผมใจร้อน อยากแนะนำให้เด็ก ๆ เขาได้รู้จักกัน ตั้งแต่เมื่อสองปีที่แล้ว แต่ทาคามิสิใจเย็น บอกว่ารอให้ถึงเวลาก่อน หลังเรียนจบค่อยพบกัน แต่เขาเห็นมิลินในรูปถ่ายแล้ว มาบอกพ่อว่าเขาถูกใจหนูนะ ถึงขนาดไปแอบดูหนูที่มหาวิทยาลัยเลยเชียวล่ะ” คาโต้พูดทำคะแนนนิยมให้ลูกชายของตน
“พ่อทำผมเขินเลย เล่นเอาความจริงมาพูด” เขาว่า ยิ้มแบบอาย ๆ ชายตามองเธอ จึงเห็นได้ชัดว่าเขามีดวงตาที่สวย ด้วยตาสองชั้น ดูหวานซึ้ง...
“ทาคามิเอาแต่ตั้งใจเรียนปริญญาโท เพิ่งจบมานี่... ภายในเวลาสองปี เรื่องผู้หญิงทาคามิไม่สุงสิงเลย เพราะได้พบตัวจริงของเขาแล้ว” คุณคาโต้พูดถึงลูกชายตนอย่างภาคภูมิใจ และคิดเป็นการทำคะแนนให้ลูกชายไปในตัว ด้วยใจแอบลุ้น... อยากให้ลูก ๆ ชอบพอกัน
หลังจากแนะนำตัวกันแล้ว ในใจมิลินหงอยเหงา นึก...
‘นึกไม่ถึง คุณทาคามิจะหน้าตาหล่อถึงเพียงนี้ แถมนิสัยน่ารักอีก น่าเสียดาย รู้จักกันช้าไป...’
............หลังจากนั้นมิลินเป็นฝ่ายขอนัดพบทาคามิ โดยเลือกร้านอาหารที่ตกแต่งหรูหรา บรรยากาศเงียบสงบ
“ขอบคุณนะคะคุณทาคามิที่มาดินเนอร์กับฉันค่ำนี้ ทั้งที่ฉันบอกว่า... มีเรื่องไม่ดีจะสารภาพ” มิลินเริ่มคุยขึ้นก่อน
“ไม่ว่าจะมีเรื่องดีหรือร้าย ถ้าเป็นเรื่องของคุณมิลิน ผมยินดีรับฟังครับ”
“ฉันไม่ชอบปิดบัง หรือโกหกหลอกลวงใคร ฉันจึงต้องสารภาพ เรื่องที่ฉันมีคนรักแล้ว”
“ผมกะแล้ว อาจจะเป็นเรื่องนี้” ทาคามิกล่าว หน้าเศร้าไปเล็กน้อย
“ฉันทำให้คุณทาคามิ เสียความรู้สึก...” มิลินพูดเสียงค่อย ด้วยรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรครับ เรื่องแบบนี้... ผมพอเข้าใจได้ครับ”
“พ่อของเราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน ฉันเกรงว่าจะทำให้สองครอบครัว ลำบากใจที่จะคบหากันต่อจากนี้ ฉันไม่อยากให้พวกพ่อของเรา ต้องหมางใจกัน เพราะเรื่องของฉัน สาเหตุที่ฉันต้องปฏิเสธ เป็นความผิดของฉัน ฉันไม่ดีเอง...ที่รีบร้อนมีแฟนก่อน”
“อย่าห่วงเรื่องคุณพ่อของเราเลยครับ ทั้งสองเป็นเพื่อนกันมานาน คงไม่ผิดใจกันง่าย ๆ ด้วยสาเหตุเรื่องของลูก ผมเองจะช่วยพูดให้พ่อเข้าใจ ไม่ยากหรอกครับ”
“อยากให้มีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน ถึงแม้จะเป็นแฟนกันไม่ได้ แต่ฉันจะเป็นเพื่อนคุณทาคามิค่ะ”
“ขอบคุณครับ ผมก็จะคิดว่าคุณมิลินเป็นเพื่อนเหมือนกัน”
“คุณทาคามิทั้งรูปร่างหน้าตาดี แถมนิสัยก็ดี จัดเป็นผู้ชายที่น่ารักมากคนหนึ่งเลยทีเดียว ฉันคงวาสนาน้อยเอง เสียดาย...ที่รู้จักกันช้าไป” มิลินกล่าวจากใจจริง ...มองตาเขา ด้วยแววตาเศร้า ๆ
............ชีวิตรักของมิลินกับยูชิยะไม่ราบรื่นในเวลาต่อมา เริ่มระหองระแหงกัน สาเหตุมาจากความขี้หึงของมิลินเอง
“ยูชิยะ คุณไปไหน อยู่กับใคร ทำไมเมื่อคืนถึงไม่กลับบ้าน” มิลินต่อว่ายูชิยะ
“วงดนตรีที่ร้านนำเพลงใหม่มาเล่น เราต้องซ้อมกันนาน ผมเลยนอนชั้นบนของร้าน เพราะง่วงนอนมาก”
“นี่มันข้ออ้าง แก้ตัวให้พ้นความผิด คุณคิดจะนอกใจฉัน...”
“เหลวไหลแล้วมิลิน ผมไม่เคยคิดนอกใจคุณ รักแต่คุณคนเดียว เชื่อผมสิ”
“จะให้เชื่อยังไง ผู้ชายเสน่ห์แรงอย่างคุณ มีสาว ๆ มารุมล้อมมากมาย”
“นั่นมันงานของผม ทำให้ผู้คนมีความสุขกับเสียงเพลง ไม่แปลกที่ผมมีสาวรุมล้อม ตั้งแต่ก่อนรู้จักคุณ คุณก็เคยเห็น แต่ผมไม่เคยรักใครเท่าคุณนะ มิลิน”
ในค่ำคืนนั้น... หลังยูชิยะไปทำงาน ร้องเพลงตามปกติ
เพราะความระแวง ไม่ไว้ใจ... มิลินแอบติดตามดู จนกระทั่งเห็นยูชิยะ...
“เขาไม่ใช่มนุษย์! ...” มิลินบอกตัวเอง เธอพกกล้องส่องทางไกลขนาดเล็กติดมือมาด้วย ส่องซูมเข้าไปเห็นเหตุการณ์...ที่มนุษย์ไม่สามารถทำกัน มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งซ้อนบนตักยูชิยะ ท่ามกลางแสงไฟสลัว และผู้คนมากมายที่กำลังกิน กำลังคุย ไม่มีใครสังเกตเห็นเขา แต่มิลินเห็นเขี้ยวงอกจากฟันของเขา และก้มลงกัดซอกคอหญิงสาวคนนั้น ซบอยู่นานพักใหญ่ เมื่อเขาเงยขึ้น เป็นรอยคมเขี้ยวที่ซอกคอของหญิงสาวคนนั้น เขาใช้มือปิดไว้ครู่เดียว และเมื่อเปิดมือออก รอยแผลได้หายไป
“มิลิน คุณเห็นผม ...จนได้นะ” ยูชิยะรู้ตัวแล้ว แต่เขาต้องจัดการกับร่างที่ไร้วิญญาณของผู้หญิง ไม่ทิ้งเป็นหลักฐาน! จึงไม่มีเวลาเข้าไปหามิลิน เขาประคองร่างของหล่อน ทำให้ใคร ๆ เห็นเหมือนหล่อนเมาหลับ แล้วพาไปที่รถของหล่อน ขับรถออกไปนอกเมือง...
มิลินกลับบ้านเพียงลำพัง เชื่อว่าคืนนี้ยูชิยะคงไม่กลับบ้านอีก ...จนกว่าจะถึงเวลาใกล้ค่ำ นั่นทำให้มิลิน... คิดหนีออกจากบ้าน โดยครุ่นคิดอย่างหวาดกลัวมาทั้งวัน... ทั้งที่ตั้งครรภ์ได้เพียงสามเดือน ...เธอหนีไปหาทาคามิ
“ฉันฉวยโอกาส ตอนยูชิยะไม่อยู่บ้าน หนีมา...” มิลินเล่าความจริงที่เหลือเชื่อเรื่องยูชิยะ ให้ทาคามิฟัง...
“แปลกมาก ผมเพิ่งจะเคยได้ยินนี่ล่ะครับ”
“ฉันรู้ คุณคงไม่เชื่อเรื่องที่ฉันเล่ามานี่”
“ไม่ใช่ไม่เชื่อหรอกครับ ผมอยากช่วยคุณ เรื่องที่มีปัญหากับคนรัก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนใจดี
“ฉันกำลังจะมีลูกกับเขา แต่ฉันอยู่กับเขาไม่ได้จริง ๆ ฉันกลัวเหลือเกิน”
“ถ้าอย่างนั้น พักอยู่กับผมที่นี่ก็ได้ ผมจะจัดห้องให้ และบอกพ่อแม่ของผม ท่านคงอนุญาตให้คุณอยู่ได้สักพัก”
“ฉันมารบกวนคุณทาคามิแท้ ๆ เลย” มิลินทำหน้าม่อย เกรงใจเขาไม่ใช่น้อย แต่จำเป็นต้องมาหาเขา เพราะไม่มีเพื่อนคนไหนช่วยเธอได้ในเรื่องนี้
“อย่าคิดอย่างนั้นเลยครับ คุณเคยบอกจะเป็นเพื่อนผม ผมก็เช่นกัน เพราะฉะนั้นเพื่อนต้องช่วยเพื่อนสิครับ อีกอย่างพ่อแม่ของเราเป็นเพื่อนสนิทกัน ถึงไม่ใช่ญาติ ก็เปรียบเหมือนญาติ คุณมีเรื่องเดือดร้อน ยังไง ๆ ผมต้องช่วยคุณ”
............ยูชิยะตามมาอาละวาดถึงบ้านของทาคามิ
“เธอต้องกลับไปอยู่กับฉัน มิลิน”
“ฉันมีคนรักใหม่แล้ว นี่...” มิลินกล่าวคำโกหก ...แอบอยู่หลังทาคามิ
“มันเป็นใคร” ยูชิยะถามมิลิน พร้อมแยกเขี้ยว คำรามใส่ทาคามิ ทำให้อีกฝ่ายตกใจกลัว
“ผมชื่อ ทาคามิ เป็นเพื่อนกับมิลิน” ทาคามิตอบ ...ปากคอสั่น หวาดกลัวไม่น้อย ตั้งแต่เกิดมาในชีวิต... ไม่เคยเจอแวมไพร์ตัวเป็น ๆ เช่นนี้มาก่อน
“กลับไป... อย่ามายุ่งกับฉัน คุณไม่ใช่มนุษย์ ฉันกลัว...” มิลินรีบไล่ยูชิยะ
“ผมไม่มีวันทำร้ายคุณ อย่ากลัวผมเลยมิลิน” ยูชิยะค่อยคลายความดุร้าย ไม่ขู่คำรามอีก รู้ว่าเธออยู่ในอาการหวาดกลัว ...อย่างมาก
“ฉันอยู่กับคุณไม่ได้แล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ” เธอกล่าวน้ำเสียงวิงวอน
“ฉันขาดเธอไม่ได้ ฉันต้องการเธอ เราเป็นครอบครัวกันไม่ใช่เหรอ ผมรู้นะว่าคุณกำลังจะมีลูกของผม”
“ใช่... แต่ปล่อยให้ฉันอยู่ลำพังกับลูกเถอะ อย่ามาตามฉัน ฉันจะไม่กลับไปอีกแล้ว”
“เธอไม่รักฉันแล้วหรือ” น้ำเสียงของยูชิยะเศร้า...
วูบหนึ่งมิลินสงสารเห็นใจเขา ลึก ๆ ใจยังรักเขา แต่ความกลัวมีมากกว่า
“ยูชิยะ...” มิลินได้แต่เอ่ยเรียกชื่อเขา แล้วเงียบไป
“ฉันรู้... เธอยังรักฉันอยู่ กลับไปกับฉันเถอะนะ” ยูชิยะกล่าววิงวอน... แต่ทาคามิไม่อยากให้เธอไป
“อย่าไปเลย... เธอจะกลับไปกับเขาเหรอ”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย ถอยไป” ยูชิยะว่า และผลักทาคามิล้มลง มิลินรีบหนีไปอยู่ข้างทาคามิ
“ต่อไปฉันจะรักเขา จะอยู่กับเขา” มิลินพูดออกไป เพื่อเอาตัวรอด...
“ฉันรู้... เธอไม่ได้รักไอ้หมอนี่”
“เขาเป็นคนดี เป็นคนน่ารัก วันหน้าฉันต้องรักเขาแน่ คุณกลับไปคนเดียวเถิดยูชิยะ ฉันไม่กลับไปกับคุณแน่” มิลินยืนยัน และเข้ากอดทาคามิไว้ ยูชิยะจ้องมอง และตัดสินใจ... จะปล่อยไว้อย่างนี้ก่อน
“ไม่ว่าเธอจะหนีไปที่แห่งไหน จำไว้... ฉันสามารถหาเธอเจอเสมอ ตอนนี้เธอยังกลัวฉันอยู่ ฉันจะไม่บังคับเธอ แต่ฉันจะมาตามเธออีก” ยูชิยะบอก และพริบตา... กลายร่างเป็นค้างคาวตัวเล็ก บินหายไปอย่างรวดเร็ว
............ดึกแล้ว... ในห้องนอนของทาคามิ
“ฉันนอนไม่หลับ ขอคุยด้วยได้ไหม” มิลินมาเรียกเขาที่หน้าประตูห้อง เขาจึงเปิดให้เข้ามา
“เรื่องวันนี้ฉันรู้ว่าคุณกลัวยูชิยะ ฉันเป็นห่วงคุณ กลัวจะได้รับอันตราย แต่ฉันไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครจริง ๆ จะหนีไปที่ไหน คงไม่พ้น เขาต้องตามเจอแน่ เขาไม่ใช่มนุษย์อย่างเรา เขารู้ทุกอย่าง มีพลังอำนาจพิเศษ ...ฉันกลัวเขา”
“ผมเห็นท่าทางเขา เขาคงรักคุณมาก” ถึงเขาจะไม่ได้มีญาณวิเศษรู้จิตใจ แต่ดูรู้ด้วยความเข้าใจในฐานะผู้ชายด้วยกัน
“ใช่... เขารักฉัน ในขณะที่ฉันมีแต่ความกลัว คุณจะช่วยฉันไหม”
“แน่นอน ผมต้องช่วยคุณ แต่นี่ดึกแล้ว คุณกลับห้องเถอะ” ทาคามิบอก มองสบตากันนิ่ง ๆ ตอนนี้อยู่กันตามลำพังในห้องนอน ใจเขาเริ่มสั่นไหว... ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงแบบที่ถูกใจ ...เขาเคยชอบ
“ทำไมต้องไล่ฉันล่ะ”
“ผมไม่ได้ไล่ เพียงแต่เราอยู่กันสองต่อสองในห้องนอนผม ใครรู้เข้าอาจจะเอาไปพูดนินทา คุณจะเสียหาย ยิ่งคุณกำลังมีปัญหากับสามีอยู่ด้วย” ทาคามิให้ลำบากใจ จึงต้องอธิบายให้มิลินเข้าใจเขา
“ฉันต้องเลิกกับยูชิยะแน่นอน หรือคุณคิดว่าฉันจะกลับไปนอนหวาดผวาอยู่กับสามีที่ต้องออกไปล่าเหยื่อ กินเลือดมนุษย์ผู้หญิงเป็นอาหาร”
“คุณบอกยูชิยะว่าจะอยู่กับผม คุณตั้งใจอย่างนั้นจริงหรือ”
“ฉันพูดเพื่อให้เขาปล่อยฉัน ที่จริงเขามีสัมผัสพิเศษ อ่านใจคนออก ถ้าฉันรักคุณขึ้นมาจริง ๆ เขาอาจจะฆ่าคุณ ฉันไม่อยากให้คุณเป็นอันตราย บางทีฉันอาจจะหาทางหนีไปที่อื่นต่อไป”
“คุณกำลังท้อง ไม่ดีแน่ถ้าออกไประหกระเหิน มันลำบาก อยู่กับผมที่นี่เถิด ผมแค่กลัวผี... แต่ผมไม่กลัวตาย ผมพร้อมจะปกป้องคุณ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต” แม้ดูมาดผู้ดีแสนสุขุมนุ่มนวลอย่างคุณชาย แต่ถึงคราวเอาจริง เขากลับเป็นคนจิตใจเด็ดเดี่ยวเข้มแข็งคนหนึ่ง
“ถ้าหากจะทำให้เขาตัดใจจากฉัน ปล่อยฉันไป... ฉันต้องมีคนรักใหม่ เพราะเขาอ่านใจได้ ถ้าฉันรักคนอื่น เขาคงทนไม่ได้”
“ความคิดของคุณมีเหตุผล ผมเชื่อเช่นนั้นเหมือนกัน” ทาคามิจ้องมองตามิลิน
‘ลึกลงไปในใจ ผู้ชายคนนี้ชอบเราไหม แต่สำหรับเรา เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักที่สุด’
“คุณชอบฉันไหม”
คำถามสั้น ๆ เพียงแค่นั้น... ทำให้ใจทาคามิสั่น หวามไหว... ไม่มีคำตอบ นอกจากยิ้มเก้อเขิน บอกความหมายด้วยสายตาแสนหวาน จ้องมองมา
“คุณเคยมี... ครั้งแรกกับผู้หญิงหรือยัง” เป็นคำถามท้าทายใจชายหนุ่มมาก ใครล่ะจะอยากให้สาวมองว่าตนเป็นคนอ่อนหัด ไม่ประสาลีลาชั้นเชิงรัก
“ถามผู้ชายอย่างนี้ ได้ไง หึ หึ...” ทาคามิหัวเราะเบา ๆ แก้เก้อเขินอาย
มิลินก้าวเข้าหา สองมือประสานกอดคอเขา เรือนร่างสมส่วนที่สูงใหญ่กว่าเธอนั้น เป็นอีกส่วนหนึ่งให้เธอเกิดนึกพิศวาสเขาได้ไม่ยาก
“ฉันชอบปากอิ่มของคุณ ดูน่าจูบ คุณจูบเป็นไหม” กึ่งจะถาม ทั้งทำหน้ายั่วยวนชวนเชิญใจชายยิ่ง
แทนคำตอบ เขาก้มลงอย่างช้า บรรจงจูบเพียงแผ่วเบาลงบนเรียวปากบาง ถอนจูบแล้วมองตาเธอ
“จูบของคุณนุ่มมาก” มิลินกล่าว ยังไม่ถึงกับตื่นเต้นมากนัก
ต่อเมื่อเขาก้มลงมาจูบอีกครั้ง เนิ่นนาน... เลื่อนไล้เรียวปากเคล้าคลึง
‘วิเศษมาก ทำฉันเคลิ้ม...’
เธอนึก... มือที่กอดต้นคอเปลี่ยนไปลูบไล้บ่าและไหล่ของเขา เธอกอดเขาไว้ ปล่อยตัวปล่อยใจให้เพลิดเพลินกับสัมผัสจากเขา เมื่อถูกซุกไซ้จูบข้างใบหู พร้อมขบเม้มเบา ๆ ด้วยเรียวปากอุณหภูมิร้อน ทว่านุ่มละมุนเบาราวปุยนุ่น ทำให้ใจลอยไปกับความเพลิดเพลิน
“ผมชอบคุณ มิลิน” เขากระซิบบอก จูบแล้วจูบเล่าบริเวณซอกคอ เร้าแรงปรารถนาในเรือนร่างสาวให้เร่าร้อนยิ่งขึ้น
“ฉันก็ชอบคุณค่ะ ทาคามิ”
“คืนนี้ผมจะส่งคุณเข้านอน” เขาพูด พร้อมอุ้ม... ช้อนร่างเล็กบางกว่าเข้าไว้ในวงแขน พาเดินไปที่เตียง แล้วบรรจงวางร่างเธอลงนอนบนฟูก
“กอดฉันสิคะ” มิลินเรียกร้อง
เขาลงนอนกอด แล้วพลิกร่างที่ใหญ่โตกว่าขึ้นทาบทับ พรมจูบหน้าผาก คลึงเคล้าเลื่อนลงมาถึงปลายจมูก แล้วจึงจูบอย่างเบา ประกบเรียวปากของเธอ ปลายลิ้นเลียวนเล่นไล้ละเลียดเรียวปาก เมื่อเธอเผยอปาก ปลายลิ้นสัมผัสตอบรับ... ได้รู้รสสัมผัสปลายลิ้นกันและกัน ช่างเพลิดเพลิน แสนหวามหวาน...
“มิลิน... ผมชอบคุณมาก อยากทำให้เกินกว่ากอด จูบ...”
“อยากทำอะไรฉันก็ทำเถอะ ฉันต้องการคุณค่ะ ทาคามิ”
เสียงเอ่ยออดอ้อน ตอบรับอย่างนั้น มันยิ่งกระตุ้นให้ใจฮึกเหิม อยากกระโจนลงไปในห้วงรักเมามัว
“เป็นของผมได้ไหม”
“ได้สิคะ ฉันยอมคุณแล้ว ทุกอย่าง...” เสียงตอบอย่างหอบ แล้วแผ่ว...
เขาจูบแล้วจูบอีกอย่างไม่หยุดยั้ง มือลูบไล้ตั้งแต่ไหล่เรื่อยไปถึงต้นแขนหญิงสาว ดึงแขนเสื้อชุดนอนลง รั้งจนหลุดจากไหล่ ...ให้เปล่าเปลือย จนเห็นเนินอกอวบ จุดยอดเหนือเนินกลมกลึงโผล่ขึ้นชูชัน เห็นแล้วใจหนุ่มให้คลั่งไคล้ จนอดใจไม่อยู่ หยอกล้อเล่นด้วยปลายลิ้น เลียวนทั้งดูดทั้งดุน สลับกับริมฝีปากขบเม้มอย่างเมามัน
หญิงสาวซาบซ่านสุดทานทน ต้องแอ่นอกขึ้นรับ หัวคิ้วถึงกับยู่ชนกัน สะกดกลั้นแรงปรารถนาไม่อยู่ เผลอขบริมฝีปากตัวเอง
เขาเงยหน้ามองดูปฏิกิริยาเธอในตอนนั้น ...มันได้อารมณ์มาก
“อีกสิคะ ฉันชอบที่คุณทำ เอาอีกซี่...” เสียงร้องขอของหญิงสาว ทั้งหายใจเหนื่อยหอบ
ทาคามิเจอคำเรียกร้องน้ำเสียงกระเส่า ยิ่งปลุกเร้าใจชายหนุ่มให้ลุกฮือด้วยไฟพิศวาส ไม่อาจหยุดยั้งไว้ เขาทำตามใจเธอต้องการทันที...
มิลินใช้สองแขนกอดเขาไว้ มือหนึ่งลูบไล้ต้นคอเขา สอดนิ้วเข้าไปในเส้นผมนุ่ม
และเขาชอบสัมผัสนั้น มือลูบข้างสะโพกผาย ดึงชายชุดนอนเธอขึ้นมาถอดทิ้งอย่างรวดเร็ว รวมทั้งชุดนอนของเขาด้วย ทำให้เหลือแต่ตัวเปล่า และสองร่างแนบชิด ไม่มีสิ่งปกปิดอีกต่อไป มองแผ่นหน้าท้องเรียบราบ เรื่อยลงไปถึงเนินนูนอวบขาวระหว่างต้นขา ใจปรารถนาอย่างพลุ่งพล่าน ก้มลงจูบไล้บริเวณท้องน้อย เคล้าคลึงด้วยเรียวปาก โลมเล้าเล่นอยู่พักหนึ่ง
มิลินร้องครางอย่างเพลินในอารมณ์
“ขอเถิดนะ ตรงนี้...” ทาคามิเอ่ยขอ พลางลูบไล้เนินเนื้อนุ่มนูนขนาดพอดีฝ่ามือ เพื่อโลมเร้าอารมณ์สาวให้กระสันป่วนปั่นใจ
มิลินเพียงพยักหน้ารับ มองตาเขาด้วยความปรารถนา เขาจึงไม่รอช้าที่จะเข้าไปหาความหฤหรรษ์ลึกซึ้งถึงภายใน
“อื้อ... ทาคามิ ทรมานเหลือเกิน ช่วยฉันที...”
“ผมจะช่วยคุณให้มีความสุขที่สุด”
สองเรือนร่างราวหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ทุกจังหวะขยับเคลื่อนไหว เพื่อผ่อนคลายความรุ่มร้อนจากไฟพิศวาสที่โหมรุมเร้าจิตใจ ค่อยเพิ่มความแรงเร่ง ไขว่คว้าหาความสุขในเรือนร่างของกันและกัน ...และแล้วจิตใจก็หลุดลอยไปสู่ความสุขสม... ทาคามิก้มลงจูบหน้าผากมิลินอย่างทะนุถนอม
“ทาคามิขา... ฉันรักคุณเหลือเกิน” มิลินเอ่ย เสียงพร่าเลือน พลางหอบหายใจแผ่วลง
“คุณทำให้ผมเป็นสุขที่สุด ผมรักคุณเหมือนกัน มิลิน...”
.
ไตรติมา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 เม.ย. 2559, 17:45:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 เม.ย. 2559, 17:45:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 976
| << ตอน 15 | ตอน 17 >> |