เล่ห์ร้ายร้าง
...ในชีวิตหนึ่งของผู้หญิงสักคน จะต้องทำกรรมมามากเพียงไหน จึงสามารถมีคู่ครองเช่นนี้ได้!...
ผู้หญิงอย่างชาลิกา ไม่ใช่นางเอกในนิยายที่จะภักดี หลงใหลกับผู้ชายห่วยๆ อย่างหัวปักหัวปำ
ถ้าพี่ไม่ชอบนางฟ้า...ชาร์มก็ไม่รังเกียจที่จะเป็นนางมาร
ผู้หญิงอย่างชาลิกา ไม่ใช่นางเอกในนิยายที่จะภักดี หลงใหลกับผู้ชายห่วยๆ อย่างหัวปักหัวปำ
ถ้าพี่ไม่ชอบนางฟ้า...ชาร์มก็ไม่รังเกียจที่จะเป็นนางมาร
Tags: ร้าย นางมาร นักวิจัย ศัลยแพทย์ แค้นฝังหุ่น
ตอน: ชาร์มแต่งงานแล้วค่ะ!
บทที่ 4
"ว่างไหมครับ พี่นั่งด้วยได้ไหม"
ชาลิกาเงยหน้ามองศัลยแพทย์หนุ่มที่ถืออาหารยืนรอคำอนุญาตของเธอด้วยรอยยิ้ม หญิงสาววางช้อน ผายมือให้คนตรงหน้า
"เชิญค่ะ..." เมื่อเขานั่งลงเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเอ่ยถาม "ไม่คิดว่าจะเจอพี่มาร์ชที่นี่ วันนี้ไม่มีผ่าตัดเหรอคะ"
"มีครับ แต่เคสแย่กว่าที่คิด" เขาถอนใจก่อนอธิบายต่อ "ซีซีเอน่ะครับ เปิดเข้าไปก็โอเมนตัมเค้กเต็มท้อง ตอนแรกว่าจะทำวิปเปิลเลยเหลือแค่บายพาส"
เขาหมายถึงผู้ป่วยมะเร็งท่อน้ำดีที่เข้าผ่าตัด เมื่อเปิดเข้าไปพบว่ามีการกระจายไปทั่วช่องท้องแล้ว การผ่าตัดจึงทำเพียงการตัดต่อลำไส้ พอให้ผู้ป่วยสามารถรับประทานอาหารได้เท่านั้น
"พี่เลยได้มากินข้าวโรงอาหารกับชาร์ม" เขายิ้มอย่างพอใจ "ไข่พะโล้โรงครัวอร่อยนะครับ"
"ค่ะ โรงครัวเราฝีมือใช้ได้เลยนะคะ"
"ชาร์มมากินที่นี่บ่อยเหรอครับ"
"แทบทุกวันเลยมั้งคะ" เธอตอบกลั้วหัวเราะ "ขี้เกียจออกไปหาข้างนอกน่ะค่ะ"
วรุตพยักหน้ารับ ก่อนเงยหน้ามองเธอ "อย่างนี้พี่คงต้องมากินที่นี่บ่อยๆแล้ว"
ชาลิกาหัวเราะเบาๆ แสร้งทำไม่เห็นประกายตาวาวหวานของคนตรงหน้า "ติดใจพะโล้โรงครัวแล้วใช่ไหมล่ะคะ"
ชายหนุ่มยกริมฝีปากกึ่งยิ้มอย่างรู้ทัน เขาไม่ได้เอ่ยเกี้ยวพาอีก แต่นั่งกินข้าวเงียบ ๆ เพียงครู่ก็เอ่ยถามถึงบุคคลที่เขาเคารพ "ศาสตราจารย์กลับเชียงใหม่แล้วเหรอครับ"
"ค่ะ" เธอพยักหน้ารับ ถอนใจเบาๆ ก่อนบอก "อย่าว่าชาร์มเรื่องมากเลยนะคะ แต่คุณพ่อไม่ชอบให้ใครเรียกว่าศาสตราจารย์"
วรุตเลิกคิ้วมอง หญิงสาวจึงเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ "อยู่ต่างประเทศ เขาเรียกโพรเฟสเซอร์กันก็ไม่แปลกอะไรใช่ไหมคะ แต่ที่นี่...พ่อบอกว่าพ่อชอบเป็นคุณครู หรืออาจารย์เฉยๆมากกว่า ถูกเรียกว่าศาสตราจารย์แล้วรู้สึกแปลกๆ"
"นี่พี่พลาดไปสินะครับ"
"จริง ๆ ก็ไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้นหรอกค่ะ"
"พี่ก็ชินปาก ตอนอยู่โน่นก็เรียกแต่โพรเฟสเซอร์"
"ชาร์มก็ไม่ค่อยชินค่ะ เด็กๆโดนเรียกลูกสาวอาจารย์ชลิต วันดีคืนดีกลายเป็นลูกสาวศาสตราจารย์ชลิต" เธอแค่นหัวเราะเบา ๆ "โดนเรียกบ่อยจนแทบจะลืมไปแล้วว่าชื่อจริง ๆ ของชาร์มคืออะไร"
วรุตนิ่งไปครู่ เขาวางช้อนมองท่าทีของหญิงสาวอย่างสังเกต ก่อนหัวเราะเบา ๆ "เป็นลูกสาวศาสตราจารย์...ก็ลำบากเหมือนกันนะครับ"
ชาลิกาหัวเราะคิก โคลงศีรษะเบา ๆ กึ่งอ่อนใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน "บ่ายนี้ชาร์มมีประชุม ขอตัวก่อนนะคะ"
"เย็นนี้ ชาร์มว่างไปทานข้าวกับพี่ไหมครับ" เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มชวนราวคนคุ้นเคย ชาลิกานิ่งคิดเพียงครู่ก็ส่ายหน้าช้า ๆ
"ขอโทษนะคะ วันนี้ชาร์มไม่สะดวก"
วันนี้เป็นวันศุกร์ หญิงสาวยังไม่ลืมว่าใครบางคนจะเดินทางกลับมาเมืองไทย หากเขาส่งข้อความให้เธอรู้ แปลว่าเธอคือคนที่เขาคิดว่าควรได้พบเมื่อมาถึง หากเขาคิดเช่นนั้น เธอจะทำให้เขาคิดผิด
"ชาร์มว่าจะหนีเที่ยว ไปหัวหินสักวันสองวันน่ะค่ะ" เธอเอ่ยอธิบายเมื่อเห็นอาการนิ่งงันไปของชายหนุ่มตรงหน้า
"อ้อ...เดินทางปลอดภัยนะครับ"
"ค่ะ...ขอบคุณนะคะ" เธอโคงศีรษะเบา ๆ ให้ชายหนุ่ม
หญิงสาวถอนใจเบา ๆ เมื่อเดินนำจานไปเก็บในที่เก็บจาน เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นเปิดดูข้อความซึ่งถูกส่งมาเมื่อคืนก่อน
'แล้วเจอกันนะครับ'
ชาลิกาก้าวลงจากรถ หยิบโทรศัพท์มากดเรียกหารายชื่อของบางคน รอยยิ้มก้างขวางปรากฏขึ้นบนใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตาเป็นประกายอย่างร่าเริงเมื่อคิดถึงปฏิกิรืยาที่คาดว่าจะได้รับจากคนที่เธอติดต่อไปหา รออยู่ไม่นาน ปลายสายก็กดรับสาย
"สวัสดีครับ..."
"สวัสดีค่ะ...คุณธนภพใช่ไหมคะ" เธอแกล้งถามเสียงหวาน
"ครับ..." ปลายสายตวัดเสียงคล้ายกำลังอารมณ์เสีย
"วันนี้คุณธนภพว่างไหมคะ"
"จากไหนครับ" เขาถามเสียงเรียบ พยายามสะกดอารมณ์หงุดหงิดปนรำคาญ
ชาลิกาหลุดหัวเราะคิก เธอแทบเห็บภาพใบหน้าหล่อเหลาที่ดูบึ้งตึงลอยมาในความคิดได้อย่างชัดเจน เพราะรู้ว่าเขาเป็นคนขี้หงุดหงิด โดยเฉพาะกับผู้หญิงงี่เง่านี่ล่ะ เธอจึงชอบแกล้งนัก
ก่อนที่ปลายสายจะกดตัดสายอย่างไม่ใยดี เธอก็รีบบอก "ชาร์มเองค่ะพี่ภพ จำชาร์มได้ไหมคะ"
เขาเงียบไปครู่ ก่อนเอ่ยเสียงอ่อนลง "ชาลิกา..."
"มีชาร์มอื่นอีกเหรอคะพี่ภพ"
"สำหรับพี่...มีแค่ชาร์มเดียวล่ะครับ" เขาเอ่ยกลั้วหัวเราะ "เปลี่ยนเบอร์เหรอครับ"
"เบอร์ภายในของโรงพยาบาลค่ะ ถ้าใช้เบอร์ชาร์มก็ไม่สนุกสิคะ" เธอตอบ ก่อนรีบบอก "ชาร์มมาหัวหิน...พี่ภพอยู่ที่รีสอร์ทหรือเปล่าคะ"
"อย่าบอกพี่นะครับ..."
เขาเงียบไปนานจนชาลิกาเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เธอดึงโทรศัพท์ออกจากข้างหู มองที่หน้าจออย่างงุนงง
"ว่าชาร์มอยู่ที่รีสอร์ท" เสียงนั้นดังอยู่ข้างตัว
ชาลิกาคลี่ยิ้ม เงยหน้ามองชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์แบบลำลองที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอเอียงคอมองเขานิ่งอยู่ครู่ก็บอกหน้าตาเฉย
"หล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ พี่ภพ"
"ห้องเดิมใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มถามอย่างรู้ทัน
ชาลิกาคลี่ยิ้มหวาน "ห้องเดิมได้ไหมคะ"
"สำหรับชาร์ม พี่จะกล้าปฏิเสธได้อย่างไรครับ" เขาบอกก่อนหันไปสั่งงานกับเลขานุการหนุ่มที่เดิมตามมา ให้นำกระเป๋าของเธอไปเก็บที่ห้องพัก
"ไปนั่งกินขนมที่ห้องทำงานพี่ก่อนนะ เดี๋ยวค่อยพาออกไปกินข้าวข้างนอก"
ชาลิกาพยักหน้า ส่งกุญแจรถให้พนักงานขับไปจอดแล้วเดินตามเขาไปเงียบ ๆ
แผ่นหลังกว้างของผู้ชายตรงหน้าให้ความรู้สึกมั่นคงและอบอุ่นอยู่เสมอ ชาลิกาเคยเดินตามหลังเขาตั้งแต่เด็ก ก่อนเธอจะวิ่งหนีเมื่อชายหนุ่มพยายามจะหันมาดึงมือเธอไปเดินข้าง ๆ หญิงสาวได้แต่นึกเสียดาย หากวันนั้นเธอตอบตกลง มือหนาคู่นี้คงไม่มีวันทำให้เธอเจ็บ
"ชาร์มกลับมาเมื่อไรครับ"
"เกือบครึ่งปีแล้วค่ะ ยุ่ง ๆ กับที่ทำงานใหม่เลยไม่ได้บอกใคร" เธอเอ่ยเสียงอ่อย "พี่ภพอย่างอนนะคะ"
"แค่วันนี้ชาร์มแวะมา พี่ก็ดีใจจนงอนไม่ลงแล้วครับ" เขาหัวเราะเบา ๆ "แล้วนี่...กลับเมืองไทยยาวเลย หรือต้องกลับไปอีกครับ"
"ไม่ไปแล้วค่ะ ชาร์มทำวิจัยที่โน่นจบแล้ว"
"กลับมาทำงานที่โรงพยาบาลใช่ไหมครับ"
"ค่ะ...มาใช้ทุนอาจารย์ สอนนักศึกษาแพทย์ ทำวิจัยโน่นนี่ ก็สนุกดีนะคะ" เธอคลี่ยิ้มบาง "งานที่รีสอร์ทเหนื่อยไหมคะ"
ธนภพพยักหน้ารับ เขายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เธอ ในนั้นมีภาพวาดผังตึกรูปแปดเหลี่ยมที่ถูกขีดเป็นลายเส้นร่างอย่างคร่าว ๆ "โปรเจคท์ใหม่ที่เขาหลัก ชาร์มช่วยพี่ดูหน่อยสิ"
ชาลิการับมา กวาดตามองคร่าว ๆ ก็หัวเราะ "ไม่เอาอ่ะ ปล่อยชาร์มอยู่กับโครงสร้างโมเลกุลของชาร์มต่อไปดีกว่าค่ะ"
"โครงสร้างโมเลกุลกับโครงสร้างรีสอร์ทก็คล้าย ๆ กันล่ะ"
"เหมือนกันที่ไหนคะ พี่ภพอย่าโมเม"
"อ้าว...ยังใช้คำว่าโครงสร้างเหมือนกันเลย"
"พี่ภพ" หญิงสาวทำหน้าตูม หรี่ตามองเขาอย่างกระเง้ผากระงอด เรียกเสียงหัวเราะจากชายหนุ่มตรงหน้า
"ไม่สนใจมาดูบ้างเลย ไม่กลัวพี่ฮุบกิจการเหรอครับ"
ชาลิกาแค่นหัวเราะ "เหอะ...ชาร์มจะขายหุ้นให้พี่ภพในราคาพาร์พี่ยังไม่ยอมซื้อคืน ถ้าจะฮุบกิจการไปจริง ๆ ชาร์มคงปิดซอยฉลองค่ะ จะได้ไม่ต้องสนใจจดหมายเรียกประชุมผู้ถือหุ้นเสียที"
น้อยคนที่จะรู้ว่ารีสอร์ทของธนภพมีหุ้นส่วนคนสำคัญคือชาลิกา ช่วงแรกที่ก่อร่างสร้างตัวเป็นช่วงที่ชาลิกาได้รับค่าลิขสิทธิ์จากงานวิจัยมูลค่าเกือบแปดหลัก เธอตัดสินใจใช้เงินนั้นลงทุนทำรีสอร์ทร่วมกับชายหนุ่มที่กำลังหาทุนอย่างยากลำบาก ทำให้ก้าวแรกของรีสอร์ทได้เกิดขึ้น และเติบโตมาจนเป็นเครือธนภพที่ยิ่งใหญ่ในปัจจุบัน
"บ่นเหมือนมานั่งประชุมเลยนะครับ"
"มีพี่ภพอยู่แล้ว ชาร์มยังจะต้องห่วงอะไรล่ะคะ" เธอบอกเสียงหวาน ส่งกระดาษขาวในมือคืนให้ชายหนุ่ม
"ชาร์มเสียดายพื้นที่หน้าหาดค่ะ เปิดเป็นคาเฟ่เล็กๆให้คนมากินลมชมวิวดีไหมคะ" เธอวาดนิ้วไปที่พื้นที่บริเวณหาดในภาพ ธนภพมองตามด้วยรอยยิ้ม
"ก็ดีนะครับ พี่จะลองปรึกษากับสถาปนิกดู"
"เหลืออะไรอีกไหมคะ ชาร์มหิวแล้ว" หญิงสาวกวาดตามองไปทั่วโต๊ะอย่างสำรวจ ธนภพหัวเราะ โคลงศีรษะเบา ๆ ก่อนเก็บเอกสารใส่แฟ้มบนโต๊ะ
"ทานอะไรดีคะ"
"ปูไข่ตัวโตๆได้ไหมคะ" หญิงสาวยิ้มหวาน
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน ผายมือไปที่ประตู "เชิญครับ เจ้าหญิง"
ชาลิกาหัวเราะ วูบหนึ่งในความทรงจำ ผู้ชายตรงหน้าเธอไม่ใช่ธนภพ แต่เป็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดสเวตเตอร์สีเขียวมะนาว เขาโคลงศีรษะลง ผายมือล้อเลียน โน้มตัวมากระซิบข้างหูเธอเบาๆ
'...เชิญค่ะ เจ้าหญิงของพี่'
รอยยิ้มบนใบหน้าหวานจางหาย หญิงสาวถอนใจเบา ๆ ยกมือขึ้นคว้าข้อมือชายหนุ่มไว้ นิ่งเงียบอยู่านจนธนภพเลิกคิ้วมองอย่างประหลาดใจ
แล้วเสียงหวานก็หลุดคำ "พี่ภพคะ...ชาร์ม..." เธอกัดริมฝีปาก ไม่แน่ใจในสิ่งที่กำลังจะเอ่ย
ธนภพยกมือลูบหัวหญิงสาวอย่างใจดี เสียงหวานจึงเอ่ยต่อได้อย่างแผ่วเบา "ชาร์มแต่งงานแล้วค่ะ"
มือหนาที่ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนชะงักไป ชาลิกานิ่งอยู่นานกว่าจะกล้าเงยหน้ามองชายหนุ่ม เพียงสบตากับคนตรงหน้า เธอก็ถูกดึงเข้าไปกอดแน่น
"พี่ภพ..." เธอเรียกชื่อเขาเบา ๆ ดึงสติชายหนุ่มให้คืนมา เขาคลายอ้อมแขนออก รั้งเพียงไหล่เธอไว้หลวม ๆ
ชาลิกาสูดลมหายใจยาว ก่อนจะถอนใจ"ชาร์มอยากให้พี่ภพช่วยหาทนาย ดูแลเรื่องสินส่วนตัวของชาร์ม...ทันทีที่ครบ 3 ปี ชาร์มจะฟ้องหย่าค่ะ" เธอไม่เคยบอกความตั้งใจนี้กับใคร แต่เพราะธนภพคือหุ้นส่วนคนสำคัญที่เธอค่อนข้างไว้ใจ หญิงสาวจึงกล้าเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา
"เกิดอะไรขึ้น..." เขาดูมึนงงกับคำของเธอ "เล่าให้พี่ฟังได้ไหม"
หญิงสาวคลี่ยิ้มเจื่อนราวจะให้กำลังใจตัวเอง ก่อนบอกราวเป็นเรื่องล้อเล่นที่ไม่น่าใส่ใจ "เรื่องมันเศร้า...ต้องเล่าเข้ม ๆ ค่ะ"
ธนภพคลี่ยิ้ม รู้ดีว่าหญิงสาวไม่อยากให้ใครเห็นความเจ็บปวดของเธอ
ชาลิกาไม่ได้ต้องการคนรับฟัง เธอแค่จัดการเรื่องนี้เพียงลำพังไม่ได้ ทางเลือกเดียวที่เหลือให้เธอคืออีกมือที่แข็งแกร่งและมีกำลังมากพอ นอกจากปีกของบิดา หญิงสาวก็เหลือเพียงธนภพเท่านั้น
---
สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ
"ว่างไหมครับ พี่นั่งด้วยได้ไหม"
ชาลิกาเงยหน้ามองศัลยแพทย์หนุ่มที่ถืออาหารยืนรอคำอนุญาตของเธอด้วยรอยยิ้ม หญิงสาววางช้อน ผายมือให้คนตรงหน้า
"เชิญค่ะ..." เมื่อเขานั่งลงเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเอ่ยถาม "ไม่คิดว่าจะเจอพี่มาร์ชที่นี่ วันนี้ไม่มีผ่าตัดเหรอคะ"
"มีครับ แต่เคสแย่กว่าที่คิด" เขาถอนใจก่อนอธิบายต่อ "ซีซีเอน่ะครับ เปิดเข้าไปก็โอเมนตัมเค้กเต็มท้อง ตอนแรกว่าจะทำวิปเปิลเลยเหลือแค่บายพาส"
เขาหมายถึงผู้ป่วยมะเร็งท่อน้ำดีที่เข้าผ่าตัด เมื่อเปิดเข้าไปพบว่ามีการกระจายไปทั่วช่องท้องแล้ว การผ่าตัดจึงทำเพียงการตัดต่อลำไส้ พอให้ผู้ป่วยสามารถรับประทานอาหารได้เท่านั้น
"พี่เลยได้มากินข้าวโรงอาหารกับชาร์ม" เขายิ้มอย่างพอใจ "ไข่พะโล้โรงครัวอร่อยนะครับ"
"ค่ะ โรงครัวเราฝีมือใช้ได้เลยนะคะ"
"ชาร์มมากินที่นี่บ่อยเหรอครับ"
"แทบทุกวันเลยมั้งคะ" เธอตอบกลั้วหัวเราะ "ขี้เกียจออกไปหาข้างนอกน่ะค่ะ"
วรุตพยักหน้ารับ ก่อนเงยหน้ามองเธอ "อย่างนี้พี่คงต้องมากินที่นี่บ่อยๆแล้ว"
ชาลิกาหัวเราะเบาๆ แสร้งทำไม่เห็นประกายตาวาวหวานของคนตรงหน้า "ติดใจพะโล้โรงครัวแล้วใช่ไหมล่ะคะ"
ชายหนุ่มยกริมฝีปากกึ่งยิ้มอย่างรู้ทัน เขาไม่ได้เอ่ยเกี้ยวพาอีก แต่นั่งกินข้าวเงียบ ๆ เพียงครู่ก็เอ่ยถามถึงบุคคลที่เขาเคารพ "ศาสตราจารย์กลับเชียงใหม่แล้วเหรอครับ"
"ค่ะ" เธอพยักหน้ารับ ถอนใจเบาๆ ก่อนบอก "อย่าว่าชาร์มเรื่องมากเลยนะคะ แต่คุณพ่อไม่ชอบให้ใครเรียกว่าศาสตราจารย์"
วรุตเลิกคิ้วมอง หญิงสาวจึงเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ "อยู่ต่างประเทศ เขาเรียกโพรเฟสเซอร์กันก็ไม่แปลกอะไรใช่ไหมคะ แต่ที่นี่...พ่อบอกว่าพ่อชอบเป็นคุณครู หรืออาจารย์เฉยๆมากกว่า ถูกเรียกว่าศาสตราจารย์แล้วรู้สึกแปลกๆ"
"นี่พี่พลาดไปสินะครับ"
"จริง ๆ ก็ไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้นหรอกค่ะ"
"พี่ก็ชินปาก ตอนอยู่โน่นก็เรียกแต่โพรเฟสเซอร์"
"ชาร์มก็ไม่ค่อยชินค่ะ เด็กๆโดนเรียกลูกสาวอาจารย์ชลิต วันดีคืนดีกลายเป็นลูกสาวศาสตราจารย์ชลิต" เธอแค่นหัวเราะเบา ๆ "โดนเรียกบ่อยจนแทบจะลืมไปแล้วว่าชื่อจริง ๆ ของชาร์มคืออะไร"
วรุตนิ่งไปครู่ เขาวางช้อนมองท่าทีของหญิงสาวอย่างสังเกต ก่อนหัวเราะเบา ๆ "เป็นลูกสาวศาสตราจารย์...ก็ลำบากเหมือนกันนะครับ"
ชาลิกาหัวเราะคิก โคลงศีรษะเบา ๆ กึ่งอ่อนใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน "บ่ายนี้ชาร์มมีประชุม ขอตัวก่อนนะคะ"
"เย็นนี้ ชาร์มว่างไปทานข้าวกับพี่ไหมครับ" เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มชวนราวคนคุ้นเคย ชาลิกานิ่งคิดเพียงครู่ก็ส่ายหน้าช้า ๆ
"ขอโทษนะคะ วันนี้ชาร์มไม่สะดวก"
วันนี้เป็นวันศุกร์ หญิงสาวยังไม่ลืมว่าใครบางคนจะเดินทางกลับมาเมืองไทย หากเขาส่งข้อความให้เธอรู้ แปลว่าเธอคือคนที่เขาคิดว่าควรได้พบเมื่อมาถึง หากเขาคิดเช่นนั้น เธอจะทำให้เขาคิดผิด
"ชาร์มว่าจะหนีเที่ยว ไปหัวหินสักวันสองวันน่ะค่ะ" เธอเอ่ยอธิบายเมื่อเห็นอาการนิ่งงันไปของชายหนุ่มตรงหน้า
"อ้อ...เดินทางปลอดภัยนะครับ"
"ค่ะ...ขอบคุณนะคะ" เธอโคงศีรษะเบา ๆ ให้ชายหนุ่ม
หญิงสาวถอนใจเบา ๆ เมื่อเดินนำจานไปเก็บในที่เก็บจาน เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นเปิดดูข้อความซึ่งถูกส่งมาเมื่อคืนก่อน
'แล้วเจอกันนะครับ'
ชาลิกาก้าวลงจากรถ หยิบโทรศัพท์มากดเรียกหารายชื่อของบางคน รอยยิ้มก้างขวางปรากฏขึ้นบนใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตาเป็นประกายอย่างร่าเริงเมื่อคิดถึงปฏิกิรืยาที่คาดว่าจะได้รับจากคนที่เธอติดต่อไปหา รออยู่ไม่นาน ปลายสายก็กดรับสาย
"สวัสดีครับ..."
"สวัสดีค่ะ...คุณธนภพใช่ไหมคะ" เธอแกล้งถามเสียงหวาน
"ครับ..." ปลายสายตวัดเสียงคล้ายกำลังอารมณ์เสีย
"วันนี้คุณธนภพว่างไหมคะ"
"จากไหนครับ" เขาถามเสียงเรียบ พยายามสะกดอารมณ์หงุดหงิดปนรำคาญ
ชาลิกาหลุดหัวเราะคิก เธอแทบเห็บภาพใบหน้าหล่อเหลาที่ดูบึ้งตึงลอยมาในความคิดได้อย่างชัดเจน เพราะรู้ว่าเขาเป็นคนขี้หงุดหงิด โดยเฉพาะกับผู้หญิงงี่เง่านี่ล่ะ เธอจึงชอบแกล้งนัก
ก่อนที่ปลายสายจะกดตัดสายอย่างไม่ใยดี เธอก็รีบบอก "ชาร์มเองค่ะพี่ภพ จำชาร์มได้ไหมคะ"
เขาเงียบไปครู่ ก่อนเอ่ยเสียงอ่อนลง "ชาลิกา..."
"มีชาร์มอื่นอีกเหรอคะพี่ภพ"
"สำหรับพี่...มีแค่ชาร์มเดียวล่ะครับ" เขาเอ่ยกลั้วหัวเราะ "เปลี่ยนเบอร์เหรอครับ"
"เบอร์ภายในของโรงพยาบาลค่ะ ถ้าใช้เบอร์ชาร์มก็ไม่สนุกสิคะ" เธอตอบ ก่อนรีบบอก "ชาร์มมาหัวหิน...พี่ภพอยู่ที่รีสอร์ทหรือเปล่าคะ"
"อย่าบอกพี่นะครับ..."
เขาเงียบไปนานจนชาลิกาเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เธอดึงโทรศัพท์ออกจากข้างหู มองที่หน้าจออย่างงุนงง
"ว่าชาร์มอยู่ที่รีสอร์ท" เสียงนั้นดังอยู่ข้างตัว
ชาลิกาคลี่ยิ้ม เงยหน้ามองชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์แบบลำลองที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอเอียงคอมองเขานิ่งอยู่ครู่ก็บอกหน้าตาเฉย
"หล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ พี่ภพ"
"ห้องเดิมใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มถามอย่างรู้ทัน
ชาลิกาคลี่ยิ้มหวาน "ห้องเดิมได้ไหมคะ"
"สำหรับชาร์ม พี่จะกล้าปฏิเสธได้อย่างไรครับ" เขาบอกก่อนหันไปสั่งงานกับเลขานุการหนุ่มที่เดิมตามมา ให้นำกระเป๋าของเธอไปเก็บที่ห้องพัก
"ไปนั่งกินขนมที่ห้องทำงานพี่ก่อนนะ เดี๋ยวค่อยพาออกไปกินข้าวข้างนอก"
ชาลิกาพยักหน้า ส่งกุญแจรถให้พนักงานขับไปจอดแล้วเดินตามเขาไปเงียบ ๆ
แผ่นหลังกว้างของผู้ชายตรงหน้าให้ความรู้สึกมั่นคงและอบอุ่นอยู่เสมอ ชาลิกาเคยเดินตามหลังเขาตั้งแต่เด็ก ก่อนเธอจะวิ่งหนีเมื่อชายหนุ่มพยายามจะหันมาดึงมือเธอไปเดินข้าง ๆ หญิงสาวได้แต่นึกเสียดาย หากวันนั้นเธอตอบตกลง มือหนาคู่นี้คงไม่มีวันทำให้เธอเจ็บ
"ชาร์มกลับมาเมื่อไรครับ"
"เกือบครึ่งปีแล้วค่ะ ยุ่ง ๆ กับที่ทำงานใหม่เลยไม่ได้บอกใคร" เธอเอ่ยเสียงอ่อย "พี่ภพอย่างอนนะคะ"
"แค่วันนี้ชาร์มแวะมา พี่ก็ดีใจจนงอนไม่ลงแล้วครับ" เขาหัวเราะเบา ๆ "แล้วนี่...กลับเมืองไทยยาวเลย หรือต้องกลับไปอีกครับ"
"ไม่ไปแล้วค่ะ ชาร์มทำวิจัยที่โน่นจบแล้ว"
"กลับมาทำงานที่โรงพยาบาลใช่ไหมครับ"
"ค่ะ...มาใช้ทุนอาจารย์ สอนนักศึกษาแพทย์ ทำวิจัยโน่นนี่ ก็สนุกดีนะคะ" เธอคลี่ยิ้มบาง "งานที่รีสอร์ทเหนื่อยไหมคะ"
ธนภพพยักหน้ารับ เขายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เธอ ในนั้นมีภาพวาดผังตึกรูปแปดเหลี่ยมที่ถูกขีดเป็นลายเส้นร่างอย่างคร่าว ๆ "โปรเจคท์ใหม่ที่เขาหลัก ชาร์มช่วยพี่ดูหน่อยสิ"
ชาลิการับมา กวาดตามองคร่าว ๆ ก็หัวเราะ "ไม่เอาอ่ะ ปล่อยชาร์มอยู่กับโครงสร้างโมเลกุลของชาร์มต่อไปดีกว่าค่ะ"
"โครงสร้างโมเลกุลกับโครงสร้างรีสอร์ทก็คล้าย ๆ กันล่ะ"
"เหมือนกันที่ไหนคะ พี่ภพอย่าโมเม"
"อ้าว...ยังใช้คำว่าโครงสร้างเหมือนกันเลย"
"พี่ภพ" หญิงสาวทำหน้าตูม หรี่ตามองเขาอย่างกระเง้ผากระงอด เรียกเสียงหัวเราะจากชายหนุ่มตรงหน้า
"ไม่สนใจมาดูบ้างเลย ไม่กลัวพี่ฮุบกิจการเหรอครับ"
ชาลิกาแค่นหัวเราะ "เหอะ...ชาร์มจะขายหุ้นให้พี่ภพในราคาพาร์พี่ยังไม่ยอมซื้อคืน ถ้าจะฮุบกิจการไปจริง ๆ ชาร์มคงปิดซอยฉลองค่ะ จะได้ไม่ต้องสนใจจดหมายเรียกประชุมผู้ถือหุ้นเสียที"
น้อยคนที่จะรู้ว่ารีสอร์ทของธนภพมีหุ้นส่วนคนสำคัญคือชาลิกา ช่วงแรกที่ก่อร่างสร้างตัวเป็นช่วงที่ชาลิกาได้รับค่าลิขสิทธิ์จากงานวิจัยมูลค่าเกือบแปดหลัก เธอตัดสินใจใช้เงินนั้นลงทุนทำรีสอร์ทร่วมกับชายหนุ่มที่กำลังหาทุนอย่างยากลำบาก ทำให้ก้าวแรกของรีสอร์ทได้เกิดขึ้น และเติบโตมาจนเป็นเครือธนภพที่ยิ่งใหญ่ในปัจจุบัน
"บ่นเหมือนมานั่งประชุมเลยนะครับ"
"มีพี่ภพอยู่แล้ว ชาร์มยังจะต้องห่วงอะไรล่ะคะ" เธอบอกเสียงหวาน ส่งกระดาษขาวในมือคืนให้ชายหนุ่ม
"ชาร์มเสียดายพื้นที่หน้าหาดค่ะ เปิดเป็นคาเฟ่เล็กๆให้คนมากินลมชมวิวดีไหมคะ" เธอวาดนิ้วไปที่พื้นที่บริเวณหาดในภาพ ธนภพมองตามด้วยรอยยิ้ม
"ก็ดีนะครับ พี่จะลองปรึกษากับสถาปนิกดู"
"เหลืออะไรอีกไหมคะ ชาร์มหิวแล้ว" หญิงสาวกวาดตามองไปทั่วโต๊ะอย่างสำรวจ ธนภพหัวเราะ โคลงศีรษะเบา ๆ ก่อนเก็บเอกสารใส่แฟ้มบนโต๊ะ
"ทานอะไรดีคะ"
"ปูไข่ตัวโตๆได้ไหมคะ" หญิงสาวยิ้มหวาน
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน ผายมือไปที่ประตู "เชิญครับ เจ้าหญิง"
ชาลิกาหัวเราะ วูบหนึ่งในความทรงจำ ผู้ชายตรงหน้าเธอไม่ใช่ธนภพ แต่เป็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดสเวตเตอร์สีเขียวมะนาว เขาโคลงศีรษะลง ผายมือล้อเลียน โน้มตัวมากระซิบข้างหูเธอเบาๆ
'...เชิญค่ะ เจ้าหญิงของพี่'
รอยยิ้มบนใบหน้าหวานจางหาย หญิงสาวถอนใจเบา ๆ ยกมือขึ้นคว้าข้อมือชายหนุ่มไว้ นิ่งเงียบอยู่านจนธนภพเลิกคิ้วมองอย่างประหลาดใจ
แล้วเสียงหวานก็หลุดคำ "พี่ภพคะ...ชาร์ม..." เธอกัดริมฝีปาก ไม่แน่ใจในสิ่งที่กำลังจะเอ่ย
ธนภพยกมือลูบหัวหญิงสาวอย่างใจดี เสียงหวานจึงเอ่ยต่อได้อย่างแผ่วเบา "ชาร์มแต่งงานแล้วค่ะ"
มือหนาที่ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนชะงักไป ชาลิกานิ่งอยู่นานกว่าจะกล้าเงยหน้ามองชายหนุ่ม เพียงสบตากับคนตรงหน้า เธอก็ถูกดึงเข้าไปกอดแน่น
"พี่ภพ..." เธอเรียกชื่อเขาเบา ๆ ดึงสติชายหนุ่มให้คืนมา เขาคลายอ้อมแขนออก รั้งเพียงไหล่เธอไว้หลวม ๆ
ชาลิกาสูดลมหายใจยาว ก่อนจะถอนใจ"ชาร์มอยากให้พี่ภพช่วยหาทนาย ดูแลเรื่องสินส่วนตัวของชาร์ม...ทันทีที่ครบ 3 ปี ชาร์มจะฟ้องหย่าค่ะ" เธอไม่เคยบอกความตั้งใจนี้กับใคร แต่เพราะธนภพคือหุ้นส่วนคนสำคัญที่เธอค่อนข้างไว้ใจ หญิงสาวจึงกล้าเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา
"เกิดอะไรขึ้น..." เขาดูมึนงงกับคำของเธอ "เล่าให้พี่ฟังได้ไหม"
หญิงสาวคลี่ยิ้มเจื่อนราวจะให้กำลังใจตัวเอง ก่อนบอกราวเป็นเรื่องล้อเล่นที่ไม่น่าใส่ใจ "เรื่องมันเศร้า...ต้องเล่าเข้ม ๆ ค่ะ"
ธนภพคลี่ยิ้ม รู้ดีว่าหญิงสาวไม่อยากให้ใครเห็นความเจ็บปวดของเธอ
ชาลิกาไม่ได้ต้องการคนรับฟัง เธอแค่จัดการเรื่องนี้เพียงลำพังไม่ได้ ทางเลือกเดียวที่เหลือให้เธอคืออีกมือที่แข็งแกร่งและมีกำลังมากพอ นอกจากปีกของบิดา หญิงสาวก็เหลือเพียงธนภพเท่านั้น
---
สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ
ลิขิตรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 เม.ย. 2559, 13:10:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 เม.ย. 2559, 13:10:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 1218
| << รักใต้ปีก | รักตัวเองให้มากกว่า >> |
คิมหันตุ์ 16 เม.ย. 2559, 03:03:35 น.
กรี้ดก่อนเลย. รอนานมวกๆ
กรี้ดก่อนเลย. รอนานมวกๆ
sunflower 16 เม.ย. 2559, 09:45:41 น.
ชอบนางเอกค่ะ ดูเป็นผู้หญิน่าค้นหา
ชอบนางเอกค่ะ ดูเป็นผู้หญิน่าค้นหา
sai 17 เม.ย. 2559, 23:09:29 น.
ฟ้องเลยๆ
ฟ้องเลยๆ
SaranyaW 18 เม.ย. 2559, 08:29:15 น.
ชอบจัง ผู้หญิงเข้มแข็ง ฟ้องเลยค่ะ
ชอบจัง ผู้หญิงเข้มแข็ง ฟ้องเลยค่ะ