‘เพราะความรัก ความผูกพันที่ก่อตัวมายาวนาน ถูกทำลายลงด้วยเล่ห์ลวงแสนร้าย กว่าจะรู้ตัวว่าได้เหยียบย่ำหัวใจ เวลาก็ผ่านไป เขาไร้เธอข้างกาย ดวงใจสลายกลายเป็นผู้ชายไร้หัวใจ’

‘แกไม่เคยเชื่อฉันเลยปณัย พ่อแกตาย แม่แกเป็นบ้า ก็เพราะไอ้พวกนั้นที่เป็นต้นเหตุ แล้วแกจะยังทำเฉยอีกหรือไง...หรือว่าจะรอให้แม่แกตายอีกคน แกถึงจะได้รู้สึกตัวเสียที!’

มือหนากำกันแน่นขึ้น

เส้นเอ็นข้างขมับปูดโปนเมื่อชายหนุ่มขบกรามกรอด

กระทั่งนานต่อมาที่เขาสูดลมหายใจเข้าลึก และผ่อนความตึงเครียดเหล่านั้นออกมาพร้อมกับลมหายใจอย่างอ่อนล้า

นัยน์ตาคู่คมหม่นหมองค่อยลืมขึ้น

และได้แต่ระลึกถึงความเจ็บปวดทั้งมวล พร้อมกับการกล่าวโทษตัวเองอย่างไม่มีวันสิ้นสุด ซึ่งมันยังคงกระหน่ำย้ำซัดอยู่ในใจ

หัวใจเขายังร่ำร้องทรมาน...ผลกรรมที่ได้กระทำต่อเธอ มันกำลังสนองเขาอยู่ในตอนนี้

เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน แต่กลิ่นหอม สัมผัสเนียนมือ น้ำเสียงอ่อนหวานของเธอ ก็ยังติดตรึงอยู่ในใจ และแผดเผาเขาตลอดมาด้วยความคิดถึงอย่างสุดซึ้ง!

เธอผู้เป็นที่รัก

เธอผู้เป็นที่ต้องการ

เธอผู้เป็นเจ้าของหัวใจดวงนี้...ไม่มีวันที่จะกลับคืนมาหาเขาอีกแล้ว

อนิจจา ช้าเสียแล้วปณัยเอ๋ย หากแม้นว่าเธอจะหลบลี้หนีเขาไปอยู่ไหน เขาไม่เคยเกี่ยงงอนที่จะติดตามไปพบให้จงได้

ทว่าเธอไปไกลกว่านั้น ไปไกลจนเขาไม่มีวันตามไปเจอ

เมื่อเธอจากเขาไปอยู่บนท้องฟ้าที่มีหมู่ดาวล้อมเรียง จากไปยังที่แสนไกล และเขาคงจะตามไปได้...ถ้าหากว่าลมหายใจนี้สิ้นสุดลง

และค่ำคืนนั้นก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่ปณัยไม่อาจหลับลงได้อีก

จนกระทั่งแสงอาทิตย์เช้าวันใหม่เริ่มต้นแตะขอบฟ้าอีกครั้ง ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ริมระเบียง และเริ่มต้นชีวิตที่ทำทุกอย่างราวกับหุ่นยนต์ซึ่งถูกตั้งโปรแกรมไว้อีกครั้ง

“ขอกาแฟแก้วเดียวก็พอ”

ปณัยบอกแก่คนในบ้านที่เดินเข้ามาหา หลังจากที่เขาก้าวลงมายืนบนพื้นชั้นล่างของตัวบ้านอันโอ่โถงแสนงดงาม หน้าขั้นบันไดสุดท้ายของบันไดวนแสนหรู ซึ่งทำจากไม้สักแกะสลักลวดลายอ่อนช้อยเป็นเครือเถาวัลย์ขัดจนมันปลาบ

และคนในบ้านซึ่งรับคำเขาก็เดินจากไป ทิ้งเจ้านายหนุ่มไว้เพียงลำพังกับความเงียบ

ยามสวมเชิ้ตเนื้อดี สูทยี่ห้อดัง ปณัยดูเปลี่ยนไป

ความทึบทึมของสีเสื้อผ้าที่สวมทำให้เขาดูน่าเกรงขามมากขึ้น ยิ่งบวกกับท่าทางเคร่งขรึมของเจ้าตัวด้วย หลายคนที่เห็นก็มักจะบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า เขาไม่น่าเข้าใกล้

ทว่าขณะเดียวกัน

นั่นกลับส่งให้เขาดูลึกลับน่าค้นหา เป็นที่ต้องตาของสาวๆ ที่ทำได้แค่มอง

ปณัยหยุดยืนมองผ่านผนังกระจกใสไปยังห้องรับแขกกว้างขวางของบ้าน พอประสบเข้ากับโซฟาสีขาวตัวยาวบริเวณกลางห้อง ในดวงตาคู่คมก็ปรากฏแววรำลึกถึงอดีตอีกครั้ง

ตรงนั้น โซฟานั่นคือที่นั่งประจำของอัลิปรียา

มือไม้เรียวเล็กของหญิงสาวมักสาละวนอยู่กับบัวฉลองขวัญ ดอกไม้โปรดของเธอที่ชอบตัดมันมาปักแจกันประดับอยู่แทบทุกมุมของบ้าน

เสียงหัวเราะใสๆ ดังขึ้นที่ริมหู พร้อมกับรอยยิ้มแสนหวานที่ถูกส่งมาให้ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองและหันมาหาเขา

‘คุณณัยคะ’

ชายหนุ่มหลับตาลง ข่มความรู้สึกรวดร้าวที่แผ่พุ่งขึ้นมาตามทรวงอกให้กลับลงไปในเบื้องลึกของหัวใจ ก่อนจะค่อยผ่อนลมหายใจเมื่อลืมตาขึ้น

เขากลืนน้ำลายได้อย่างยากลำบาก เมื่อเดินไปในทิศตรงข้ามกันกับห้องรับแขก ผ่านประตูหน้าบ้านซึ่งเป็นไม้แกะสลักลายเครือเถาองุ่นที่เปิดกว้างตลอดเวลา ตรงไปยังโต๊ะไม้สักงานจำหลักไม้ฝีมือประณีตอันเป็นของตกทอดกันมาหลายชั่วคนของตระกูลกิษิดิ์เดช

ปณัยวางสูทสีดำที่ถือมาด้วยลงบนเก้าอี้ทางด้านซ้ายมือ เมื่อเขานั่งลงที่เก้าอี้หัวโต๊ะ

ความอ้างว้างจู่โจมเขาอีกครั้ง เมื่อห้องกว้าง ว่างเปล่า...เงียบเหงา

เก้าอี้สิบกว่าตัว อีกทั้งโต๊ะไม้ยาวตัวใหญ่นั้น มันส่งผลให้ปณัยรู้สึกยิ่งกว่าคำว่าอ้างว้าง และนั่นเองที่ทำให้อดีตกลับมาหลอกหลอนเขาไม่หยุดหย่อน

ทุกที่... ทุกตารางนิ้วของบ้าน...

ล้วนแต่มีเงาของอัลิปรียาอยู่ทั้งสิ้น ไม่ว่าเขาจะหลับตา ไม่ว่าเขาจะลืมตา ภาพในอดีตนั้นก็ยังคงตามติดไม่ลดละ

‘คุณณัย วันนี้คุณปรียาทำข้าวต้มกุ้ง เบื่อหรือยังนะ อยากทานอะไรมั้ยคะ’

เสียงอัลิปรียาดังก้องในหัว ตรงนี้ฝั่งซ้ายมือของเขา เป็นเก้าอี้... ตัวประจำของเธอ


=============================================================>>>>>


ดีค้า พาคุณณัยกับคุณปรียามาส่งค่า ^O^

คุณZephyr เฟอร์รี่จัง แค้นบังตาจนทำร้ายคนสำคัญ กว่าจะรู้ตัวก็ต้องเสียคนที่รักไปแล้ว ตอนนี้ปาในต้องสำนึกผิดค่ะ อิๆ

และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ

ส่วนวันนี้หนอนน้อยไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^O^

ดังปัณณ์

จำนวนการเข้าชม : 1264

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery