นี่มันไม่ใช่แค่พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก หรือราหูอมธรรมดาละ

อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ทายาทคนเล็กบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังอันดับหนึ่ง และเจ้าของบริษัทจับคู่ยอดฮิตแห่งยุค อยากรู้นักว่าเธอเคยไปบนบานศาลกล่าวที่ไหนแล้วลืมแก้บนหรือเปล่า ทำไมเรื่องวุ่นๆถึงประดังเข้ามาในชีวิตแบบนี้ก็ไม่รู้

เพราะถูกแม่จับคลุมถุงชนกับคนแปลกหน้า ลูกสาวคนเล็กที่ถูกเลี้ยงอย่างเอาแต่ใจมาตลอดจึงประกาศกร้าวขอแต่งงานกับเพื่อนสนิทเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แต่โชคร้ายที่แม่เล่นใหญ่ชนิดรัชดาลัยเธียเตอร์ชิดซ้าย เมื่อบังคับกันดีๆไม่ได้ ท่านจึงตัดความช่วยเหลือทางการเงินจนเหี้ยน ทำให้เธอยิ่งต้องเอาชนะคำสั่งของแม่ให้ได้

สาวัช ปรเมศวร์ เกิดมาในฐานะลูกเมียน้อย เขาจึงทำตัวให้เลือนรางที่สุด เมื่อบ้านที่พรั่งพร้อมด้วยเงินทอง ชื่อเสียงและอำนาจ แต่กลับไม่เคยมีความรักให้เขาสักนิด สาวัชจึงชดเชยให้ตัวเองด้วยการปฏิเสธทุกคำร้องขอจากคนภายนอก ใครๆก็ว่าเขาเย็นชา ไร้น้ำใจ ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ แต่สาวัชก็ไม่เคยแคร์

ครั้นหนทางแห่งผลประโยชน์ชักนำ อิงอรุณจำต้องเข้าขอความช่วยเหลือจากสาวัช เมื่อคนหนึ่งเติบโตด้วยความรักพร้อมพรั่งรอบกายจนกลายเป็นคนแสนเอาแต่ใจ ต้องมาเจอกับคนที่ชีวิตแล้งไร้ความรักแถมยังไม่เคยตามใจใคร ย่อมต้องมีสักคนเป็นฝ่ายถอย!

เมื่อคนสุดขั้วสองคนต้องมาเจอกันในภารกิจเอาตัวรอดของอิงอรุณ ความวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้น แต่คนที่ใจอ่อนก่อน บอกรักก่อน อาจไม่ใช่คนแพ้เสมอไปก็ได้!



♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

หายไปสองปี หวังว่าเพื่อนๆคงยังไม่ลืมสิริณกันนะค้า
ผู้ช่วยกามเทพ เป็นตอนต่อของ สนิมดอกรักค่ะ
อ่านแยกกันได้ ไม่มีปัญหา
แต่ถ้าอ่านสนิมดอกรักก่อนจะยิ่งได้อรรถรสสุดฤทธิ์ (ขายของค่ะ 555)

เช่นเคยนะคะ สิริณยินดีและน้อมรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
จะติก็ได้ ชมก็ยิ่งดี อ่านแล้วจัดเต็มกันได้เลย
มิต้องกลัวคนเขียนนอยด์ค่ะ

ฝากเนื้อฝากตัว ฝากผลงานไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ


♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต

หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น

ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥


ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
www.facebook.com/SirinFC
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ

รถญี่ปุ่นขนาดกลางสีเทาควันบุหรี่เคลื่อนช้าๆผ่านประตูรั้วเข้ามาจอดยังหน้ามุขของคฤหาสน์เทียมสุบรรณ แทบจะทันทีที่รถจอดสนิท สตรีสูงวัยผู้หนึ่งก็ก้าวผ่านประตูไม้สักหนาหนักที่เปิดกว้างออกมาด้วยมาดสง่างาม ท่านยืนไว้เชิงทอดสายตามองมาที่รถของเขานิ่งๆ จากที่คิดว่าอิงอรุณลงจากรถเมื่อไร สาวัชจะฉวยโอกาสนั้นเผ่นกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปทำงานทันที แต่ดูเหมือนว่าสถานการณ์เฉพาะหน้าจะไม่เอื้ออำนวยให้ทำเช่นนั้นเสียแล้ว ชายหนุ่มจำต้องดับเครื่องลงจากรถมายื่นแขนให้อิงอรุณเกาะ เขามายืนตรงหน้าเปรมิกาและทำความเคารพท่านด้วยความนอบน้อม

“อ้อ...คุณนั่นเอง” มารดาของอิงอรุณทักทายด้วยน้ำเสียงเย็นชา สายตาปรายมองไปยังรถยนต์ของเขาบอกให้รู้ว่านั่นละ...เหตุผลที่ท่านไม่ปรารถนาสุงสิงกับเขา

“แม่ขา ฝากแม่ต้อนรับคุณสาวัชแทนอิงสักครู่นะคะ คุณสาวัชรออิงแป๊บเดียว ขอเวลาเปลี่ยนชุดไม่เกินสิบห้านาที เดี๋ยวอิงมาค่ะ”

“เดี๋ยวๆๆนี่มันอะไรกันน่ะอิงอรุณ” เปรมิกาเสียงเขียว คว้าข้อมือธิดาไว้ฉับ

“ไว้อิงกลับมาเล่าให้ฟังเย็นนี้ได้ไหมคะแม่ อิงกำลังรีบ เดี๋ยวคุณสาวัชไปประชุมไม่ทัน”

สาวัชคาดไม่ถึงว่าอิงอรุณยังจำได้ว่าเขาต้องไปเข้าประชุม นึกว่ายายเด็กเอาแต่ใจสนใจแต่เรื่องของตัวเองเสียอีก ชายหนุ่มจึงเผลอทอดเสียงนุ่มนวลกว่าปกติ “ผมต้องกลับบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน จะหอบคุณไปด้วยคงไม่สะดวก”

“แม่คะ ตอนนี้ที่บ้านมีรถเหลือไหมคะ” อิงอรุณเสถามมารดา

“แล้วรถเธอไปไหน”

“อยู่ที่บริษัทฯค่ะ” คนตอบทำตาใส ไม่รู้ไม่ชี้จนเขาทั้งเอ็นดูทั้งระอา เด็กนี่ตีหน้าซื่อเก่งนัก หลบเลี่ยงการเล่าเหตุการณ์ แถมยังสรุปแบบที่ทำให้คนฟังจับต้นชนปลายไม่ถูก

“แม่กำลังจะออกไปข้างนอก แต่ไม่ผ่านบริษัทน้องอิงหรอกนะ” เปรมิกาสะบัดเสียง ซึ่งสาวัชมั่นใจว่าอิงอรุณรู้คำตอบอยู่แล้ว เพราะเจ้าหล่อนหันมายิ้มให้เขาอย่างได้รับชัยชนะ

“เห็นไหมคะ ไม่มีรถเหลือเลย ถ้าคุณสาวัชไม่รออิง อิงก็ต้องไปแท็กซี่” หญิงสาวลากเสียงโอดอ่อย ดวงตากลมโตหลุบลงมองเบื้องล่างคล้ายเด็กสำนึกผิด

สาวัชไม่รู้ว่าเขาผ่อนลมหายใจแผ่วเบาเพราะเหตุใด รำคาญ โล่งใจ หรืออย่างอื่น! ทว่าน้ำเสียงที่เอ่ยประโยคถัดไปก็ยังคงเป็นไปตามสไตล์ของเขา “สิบนาที!”

“ให้เด็กจัดเสื้อผ้าของพี่ชายน้องอิงมาให้เขาผลัดสิ รูปร่างใกล้เคียงกันน่าจะสวมกันได้ ห้องน้ำแขกเราก็มี จะได้ไม่ต้องหอบต้องคอยกันไปมา ออกจากนี่ก็ตรงไปออฟฟิศได้เลย เลือกเอาที่กลางๆนะ แล้วยกให้เขาไปเลย ไม่ต้องเอามาคืน!” เปรมิกาเบะปาก ปรายตามาหมิ่นๆ จงใจเหยียดหยันว่าไม่ปรารถนาเกลือกกลั้วกับเขา แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังไม่อยากรับคืน

“ผมว่า...”

เขายังเอ่ยไม่ทันจบ อิงอรุณก็ตบมือแปะๆ “แม่ไอเดียดีจัง งั้นคุณสาวัชคอยสักครู่นะคะ”

หญิงสาวไม่รอฟังคำตอบรับ แต่วิ่งตัวปลิวเข้าไปในบ้านราวกับนกน้อยกำลังโบยบินไปในฟ้ากว้าง เขาละอยากจับเธอมามัดขานัก เดินปร๋อไม่กลัวแผลฉีกเลย แล้วไอ้แผลของเจ้าหล่อนน่ะ มันเป็นภาระของเขานะ ไม่รู้ตัวเลยหรือไง!

“มาคุยกันหน่อยสิ คุณ...” เปรมิกาเหลือบตามาไม่เป็นมิตรนัก ทิ้งท้ายประโยคไว้รอให้เขาแนะนำตัวอีกครั้ง นั่นบอกให้รู้ว่าเขาไร้ความสำคัญกับท่านโดยสิ้นเชิง ขนาดชื่อยังไม่ใส่ใจจำด้วยซ้ำ

“สาวัชครับ”

เปรมิกาหมุนตัวเข้าไปในบ้าน สาวัชก้าวตามไปโดยมิได้ตื่นตากับความหรูหราตระการโดยรอบ ทั้งพื้นหินอ่อนสีชมพู ปูนปั้นรูปนางฟ้าตัวน้อยทาสีทองสลับครีมรอบเสาโรมัน เตาผิงปูนเปลือย โดมโค้งกลางบ้าน โคมแชนเดอเลียเหนือบันไดวน และบรรดาข้าวของสูงค่าที่ประดับประดาตามจุดต่างๆแทบทำให้เขาคิดว่ากำลังเดินอยู่ในพระราชวังสักแห่ง

“ทำไมน้องอิงถึงกลับมากับคุณเอาเช้าอย่างนี้” ท่านเปิดฉากคาดคั้นพุ่งตรงเข้าสู่ประเด็นทันทีที่เขานั่งเรียบร้อย

“หลังเดินแบบที่งานว็อตช์เฟสติวัล คุณอิงอรุณหมดสติเนื่องจากอาการแผลอักเสบและไข้ขึ้นเพราะฉีดยากันบาดทะยัก ผมเลยพาเธอไปโรงพยาบาลครับ”

“เอ๊ะ! แต่น้องอิงบอกฉันว่าเขาไปค้างบ้านเพื่อนนี่”

สาวัชยิ้มนิดๆ “แล้วท่านคิดว่ายังไงละครับ”

“ยายเด็กบ้านี่ โกหกแม่เชื้อ มันน่าตีนัก” ท่านอุทาน แสดงว่ารู้ฤทธิ์ลูกสาวตัวเองดี

“เธอคงไม่อยากให้เป็นห่วงเพราะเห็นว่าคุณสุพจน์เพิ่งออกจากโรงพยาบาล เดี๋ยวจะกังวลน่ะครับ อีกอย่างอาการเธอก็ไม่ได้หนักหนา แค่เป็นไข้เท่านั้นเอง” เขาอธิบายยาวๆแก้ตัวแทนผู้หญิงอีกคนหนึ่งละม้ายเป็นเดือดเป็นร้อนแทน

“แล้วคุณมากับน้องอิงได้ยังไง ไปรับกันจากโรงพยาบาลแต่เช้าหรือ”

สาวัชอึกอัก ตามหลักควรพูดความจริง แต่นั่นอาจทำให้อิงอรุณถูกแม่ตีได้ เห็นกันอยู่ว่าครั้งก่อนตอนลุโทสะ เปรมิกา ’ลงมือ’ กับลูกสาวรุนแรงเพียงใด แม้เดาไม่ได้ว่าสองแม่ลูกลงมือกันบ่อยแค่ไหน แต่กันไว้ดีกว่าแก้ เขาไม่อยากให้อิงอรุณต้องเจ็บตัวแบบเดิมซ้ำสอง

“คุณอิงขอให้ผมช่วยพามาส่งที่บ้านน่ะครับ” เขาไม่ได้โกหกนะ แค่ให้ข้อมูลไม่ครบเท่านั้นเอง!

“อ้อ...อย่างนั้นเองเหรอ งั้นก็ขอบใจนะ” สีหน้าเปรมิกาดีขึ้น “แล้วทำไมน้องอิงต้องให้คุณไปส่งที่ทำงานเขาด้วย”

“ออฟฟิศคุณอิงอยู่ติดกับอาคารสำนักงานที่ผมทำงานอยู่ครับ”

ดวงตากลมโตคล้ายอิงอรุณแต่ดุคมกว่าตวัดมองเขาด้วยความใคร่รู้ “คุณทำงานที่ไหน”

สาวัชถอนใจ ปกติพ่อแม่ฝ่ายหญิงมักมีบทสัมภาษณ์แบบนี้ไว้ใช้กับคนที่มาจีบลูกสาว เพราะรูปแบบมาตรฐานของคำถามมีอยู่แค่ไม่กี่ข้อ หน้าที่การงาน พื้นหลังทางครอบครัว และฐานะ!

“บริษัทปรเมศวร์เทรดดิ้งครับ ผมเป็นผู้จัดการฝึกหัด”

“ต๊าย! อายุขนาดนี้แล้ว เพิ่งเป็นผู้จัดการฝึกหัด ปกติตำแหน่งนี้เขารับแต่เด็กๆเพิ่งเรียนจบไม่ใช่เหรอ”

“ครับ” แม้อยากตอบยาวกว่านี้ แต่เขาก็ไม่รู้จะตอบอะไรแล้ว

“แล้วนี่เป็นลูกเต้าเหล่าใครกัน จะว่าฉันเสียมารยาทก็ยอมละ แต่คุณต้องเข้าใจนะว่าลูกสาวฉันคืออิงอรุณ เทียมสุบรรณ ลูกจะคบหาใคร ฉันก็ต้องรู้จัก ดูให้เหมาะสมคู่ควร ถึงจะเป็นแค่เพื่อนกันก็เถอะ”

“ผมเคยเรียนคุณหญิงแล้วว่าผมเป็นแค่คนรู้จักของคุณอิงอรุณ ไม่ใช่เพื่อน เพราะฉะนั้นผมคงไม่ต้องตอบคำถามนี้มั้งครับ” เขาผุดลุกขึ้นยืน ไม่รู้กระทั่งว่าโกรธที่ผู้ใหญ่เข้ามาวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวหรือเพราะเขาไม่กล้าตอบเปรมิกาตามความจริงกันแน่ “และในฐานะของคนรู้จักกันผมก็ไม่มีหน้าที่บริการลูกสาวของคุณหญิงด้วย เพราะฉะนั้นผมขอตัวนะครับ”

เปรมิกามองเขาทำความเคารพด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่รับไหว้ด้วยซ้ำ กิริยาเหล่านั้นได้บอกได้ไม่แพ้การเอ่ยตรงๆว่าท่านไม่ใส่ใจเลยว่าเขาจะอยู่หรือไป การถูกปฏิบัติราวกับเป็นเพียงอากาศธาตุให้ความรู้สึกเช่นนี้นี่เอง

สาวัชกำมือแน่นระงับความรู้สึกอันพลุ่งขึ้นภายใน เปรมิกาเก่งเหลือเกินที่ทำให้เขารู้สึกต่ำต้อยโดยไม่ต้องทำอะไรเลย เก่งกว่าดารณีหรือแม้กระทั่งริสาด้วยซ้ำ อย่างน้อยสองคนนั้นก็ยังต้องเหน็บแนมหรือปรายตามองเขาอย่างหมิ่นแคลน

สตรีอาวุโสหยิบกระดิ่งจากโต๊ะข้างแล้วสั่นเบาๆ แค่เสี้ยววินาทีสาวใช้คนหนึ่งก็เข้ามาในห้อง ยอบตัวเข้ามารอรับคำสั่งอยู่ไม่ห่าง “ไปเรียนคุณอิงนะว่าฉันจะแวะไปส่งที่ทำงานให้เอง ไม่ต้องรีบ ฉันรอได้”

แม้ถูกปฏิบัติอย่างไร้ตัวตน แต่สาวัชก็มีมารยาทเกินกว่าจะกลับไปโดยไม่ทำความเคารพอีกฝ่าย เขาพนมมือค้อมศีรษะเต็มพิธีการ ให้เกียรติมารดาของอิงอรุณตามอาวุโส แล้วจึงออกจากห้องรับแขกทันที จากปลายตาเขาเห็นเปรมิกาเบิกตานิดๆคล้ายประหลาดใจ แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้ชายหนุ่มเผลอยกมุมปากขึ้นด้วยความพึงใจ

ใครบางคนเคยบอกไว้ว่า ต่อให้มีคนทำกิริยาแย่ๆใส่เรา แต่เราก็ไม่จำเป็นต้องทำตัวเหมือนคนหย่อนการอบรมกลับไปหรอกนะ!





:+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :+ :




@Sumitt77 : ช่วงนี้ยังไม่รู้ใจตัวเอง
ยังไม่หวานคอมโบ้ค่ะ
จะจิกหมอนซึมลึกกันไปก่อน
แต่ตอนหวานรัวๆนี่ สิริณเขียนเองเขินเองเลยนะ บอกเลย อิอิ





@Kim : เราก็ต้องเปิดช่องให้พระเอกได้แสดงความเป็นฮีโร่กันบ่อยๆเนอะ
เรื่องนาฬิกา สิริณว่านักอ่านคงเดาๆกันได้แหละเนอะ
อยากบอก แต่เดี๋ยวก็กลายเป็นสปอยล์ แฮ่...
อ่านกันต่อไปนะค้า อย่าเพิ่งทิ้ง ดร.ไปซะก่อน
เดี๋ยวได้รู้เฉลยเรื่องนาฬิกาแน่ๆค่ะ





@พอใจ : เวลาผู้ชายห่วงแล้วปากแข็ง
น่ารักเป็นพิเศษเลยเนอะคุณพอใจ 5555
กว่าจะจบเรื่องคุณ ดร. ของเรายังมีโหมดแบบนี้
ให้เราฟินไปอีกเยอะค่ะ กร๊ากกกกก





@konhin : พันเทพโดนยิงมา ไปหาสุพจน์
แล้วสุพจน์ขอให้ไปรักษาตัว อย่าเพิ่งมาเจออิงไงคะ
พันเทพเลยโทร.โกหกอิงว่าไปต่างจังหวัดกะทันหัน
มีบอกไว้ในฉากที่อิงเดินแบบ
แล้วเพชรคุยกับลูกน้องนะเออ :D

แต่นั่นแหละค่ะ นางเอกไม่ได้รักพันเทพอย่างคนรัก
เวลาเจ็บตัว ไม่นึกถึงเลย อันนี้เป็นเรื่องจริง 5555





@นักอ่านเหนียวหนึบ : ฟินเบาๆ พอให้คนอ่านยิ้มกว้างๆ
ดีกว่าฟินหนัก แต่แอบเลี่ยนเนอะ 5555
หยอดมาทีละนิด คนอ่านจะได้ไม่ขาดความหวานนนน
ใจจริงอยากให้มีวาร์ปนะ
สิริณอยากอวดฉากหวานจิกหมอนกระจุยมากอะ
(แต่มันจะสปอยล์เรื่องอย่างแรง แหะแหะ)
คิดดูจิคะ ขนาดเขียนเอง
ตอนรีไรท์ส่งสำนักพิมพ์ เวย์ยังเขินเอง ยิ้มไม่หุบเลย
พระเอกแกน่ารักมากค่ะ ตอนรู้ตัวแล้วว่ารักนางเอกอะ อิอิ




@Zephyr : วันก่อนติดคำตอบนึงอยู่
เผ่าภาคินเป็นพระเอกเล่มสนิมดอกรักนะคะ
เขาเป็นสามีคนปัจจุบันของแพรวเพชรค่ะ
อดีตสามีคือ นราธิป ต่างหาก
พี่ชายของอิงอรุณไงคะ :D

คาดว่าไม่ได้หยิบมาอ่านนาน
คุณ Zephyr เลยสับสนกับชื่อตัวละครนิดหน่อย อิอิ

สิริณ

จำนวนการเข้าชม : 1133

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery