เรียงหัวใจฝัน:กิ่งหัวใจ...ใบรัก (เปิดจอง 31 เม.ย. 59- 31 กรกฎาคม 59)
ผู้หญิงห้าวปากร้ายใจแข็งมือหนัก กับ ผู้ชายปากจัดเจ้าชู้จัดมือไวเรื่องวุ่นวายชักเกิดเมื่อคนสองคนที่ถูกแยกด้วยวันเวลากลับมาเจอกันอีกครั้งในคราบของวิศวกรโรงงานกับทนายหนุ่ม และอาจเพราะสายสัมพันธ์ที่ดี(มั้ง)ตั้งแต่เด็กไอ้กุ้งหัวแหลมเลยชักอยากจะลองรักยัยรำพัดดูซักที
Tags: ไอ้กุ้งหัวแหลมกับยายรำพัด,กรี,ลลิตรภัทร,ดราม่า,วัยเด็ก,เรียงหัวใจฝัน,ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ตอน: บทที่ ๑ 100%
“เอ สงสัยจะลูกปิงปองของคุณหนูบ้านสวนข้างๆ เรานี่มั้งครับ คุณกุ้ง” คนพูดเป็นชายวัยห้าสิบกว่าๆ ศีรษะล้าน ร่างใหญ่ ตัวสูง พุงโย้ยื่นเหมือนคนท้อง มีผ้าขาวม้าสีมอๆ คาดทับเสื้อม่อฮ่อมที่สวม กับกางเกงขาสั้นปิดเข่าสีดำตุ่นๆ
ส่วนคู่สนทนาเป็นเด็กชายวัยสิบปี ผู้มีลักยิ้มชัดเจน ใบหน้าคมคายฉายแววหล่อเหลาตั้งแต่เด็ก เดินกุมหัวทำหน้ามุ่ยเดินมาหา แล้วยื่นลูกปิงปองในมือมาให้ดู
“ไอ้ที่รกๆ นี่น่ะหรือครับมีบ้านคน ลุงเสริม”
ลุงเสริม เป็นคนพื้นที่ ที่ดูแลบ้านสวนจันที บ้านเกิดของหม่อมจันที หม่อมของเสด็จในกรมพระองค์หนึ่งที่รับราชการเป็นทหาร และมาพบรักกับลูกสาวผู้มีอันจะกินของที่นี่เข้า ดวงตาเล็กหยีของชายสูงวัยแทบมองไม่เห็นเมื่อหัวเราะ มือค้ำจอบที่ใช้ถากถางพื้นที่ทางเดินให้เตียน
“มีสิครับคุณกุ้ง ตรงนี้มันรกหน่อยเท่านั้น”
ผู้มากด้วยวัยชี้ให้เด็กชายกรี หรือคุณกุ้งลูกชายคนเดียวของคุณเล็ก น้องสาวคุณใหญ่ ผู้เป็นแม่ของคุณนิน เด็กหนุ่มอีกคนซึ่งยืนอยู่ด้วยกันในตอนนี้ดู และเห็นว่าคนที่อยู่ดีๆ โดนลูกปิงปองหล่นใส่หัว ขมวดคิ้วก้มลงมองลูกปิงปองในมือ
เด็กชายกรีถอนหายใจและยังคงก้มหน้า ทำให้เห็นแผงขนตาดกหนา จนเหมือนทาบลงไปกับแก้ม ซึ่งปกปิดดวงตายาวเรียวสีดำเข้มส่อแววหวาน ดูรับเหมาะเจาะดีเหลือเกินกับจมูกโด่งเป็นสัน
“กุ้งจำได้มั้ย ตอนมาน่ะก่อนจะเข้าถึงสวนเรา มีทางเล็กๆ เลาะเข้าไปในสวนส้มโอ”
เด็กชายนินนาทที่อายุมากกว่าคนน้องราวสองสามปีบอก ใบหน้าคมสันเรียวยาวแย้มยิ้มจนมองเห็นเขี้ยวที่มุมปาก นัยน์ตาเรียวรีสีน้ำตาลหยีลงเล็กน้อย รอยหนวดเคราสีเขียวที่เห็นอยู่ตามคางกับสองข้างแก้มตัดกับผิวขาวของเจ้าตัวที่คล้ำแดดไม่ต่างกับคนน้อง บ่งชัดว่ากำลังโตเป็นหนุ่มแล้ว
“คงเล่นซนกันน่ะครับ คุณหนูรภัทรยังสองสามขวบอยู่เลย คุณกุ้งอย่าถือโทษโกรธเลย มาครับ ขอผมเอาไปคืนให้นะครับ นี่คงหาไม่ก็ใช้เจ้าป๊อกมันมุดป่ามุดดงอยู่ละมั้ง”
สองหนุ่มน้อยพยักหน้าหงึกหงัก แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรเสียงร้องดังก็ลอดออกมาให้ได้ยิน
ลุงเสริมหัวเราะร่าบอกว่า “นั่นไงยังไม่ทันขาดคำ อยู่แถวนี้พอดี” ชายสูงวัยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะย่อตัวชี้ให้คุณหนูทั้งสองมองตาม “เอาไปคืนเธอกันมั้ยครับ นี่คงงอแงเอากับเจ้าป๊อกอยู่ นั่นครับนั่น... มีทางเดินข้ามไป แต่ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ ปีหนึ่งคุณลัลน์กับคุณชายรวิภัทรถึงจะซ่อมรั้วที”
“อ้อ!” คนฟังพยักหน้ารับ เพราะชื่อของฝ่ายชายออกจะคุ้นไม่น้อย
“งั้น... ขอผมเอาไปคืนเองได้มั้ยครับลุงเสริม”
ตาเสริมรับคำ วางงานในมือก่อนจะเดินตามเด็กชายกรีที่เดินนำออกไปก่อน แล้วตามด้วยเด็กชายนินนาท หากพอคนเดินนำเดินพ้นพุ่มไม้เท่านั้น เสียงร้องอย่างเจ็บปวดก็ดังลั่น พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นแทบจะพร้อมๆ กัน ก่อนจะเริ่มจืดเจื่อนลงเรื่อยๆ
ตาเสริมกับนินนาทรีบเข้าไปดูอาการของคนโดนประทุษร้ายรอบสอง ส่วนเด็กชายกรีที่ยกมือขึ้นกุมหน้าผากคลำป้อยๆ ยังมองตาม เบื้องหลังของเด็กชายที่อายุคงไม่มากไม่น้อยไปกว่าเขา อุ้มเด็กหญิงตัวเล็กเผ่นหายไปตามแนวไผ่บนคูดิน
“ซนน่าดู” นินนาทเปรยขึ้น หลังมองตามสายตาน้องชายและทันเห็นพอดี ดังนั้นตาเสริมจึงขายต่อว่า
“นั่นล่ะครับคุณหนูรภัทร ส่วนคนที่อุ้มวิ่งไปนั่นก็เจ้าป๊อก ลูกแม่ย้อย ญาติห่างๆ ทางคุณลัลน์เธอ”
นินนาทส่ายหน้าก่อนจะอดขำไม่ได้ ส่วนกรีที่ถึงแม้จะเจ็บก็เช่นกัน ดวงตาสีดำสนิทที่มองตามไป เจือไปด้วยรอยขบขัน พึมพำว่า
“ยายตัวแสบ”
ที่เรียกอย่างนั้น เพราะเมื่อครู่ก่อนที่จะถูกอุ้มวิ่งหนีไป ยายตัวเล็กที่มอมแมมเหมือนตุ๊กตาตกโคลนนั่น ยังอุตส่าห์แลบลิ้นให้
นินนาทเหลียวมองน้องชายเปรยขึ้น
“ดูแล้วน่ารักนะ ซนทีเดียวเชียว”
กรีเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ส่วนคนพูดนั้นยักไหล่
“ครับ คุณหนูเธอน่ะน่ารัก” ตาเสริมยังชวนคุย เสียงนั้นเจือหัวเราะชัดเจน “แล้วก็ซนมากๆ ด้วย อยู่ไปอีกหน่อยสิครับจะรู้ว่าซนมากแค่ไหน!”
“คุณภัทร” เสียงเรียกอ่อนอกอ่อนใจดังมาจากบนพื้นข้างล่าง และเมื่อเด็กหญิงลลิตรภัทรก้มลงมอง ก็เจอเด็กชายปุลินที่ยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์ แหงนหน้ายกมือเท้าสะเอวหรี่ตามองมา
“มีไล”
คนถูกเรียกตอบเสียงห้วนท่าทางไม่แยแส พร้อมกับดึงกิ่งนั้น หักกิ่งโน้นของต้นฝรั่งขี้นกลูกเล็กกว่ากำปั้นที่ขึ้นอยู่บนคูดินริมคลองในสวน ใกล้กันเป็นกอไผ่ขนาดใหญ่ มองเห็นหน่ออ่อนผุดขึ้นมาจากดินสีดำมากมาย ไผ่กอนั้นอยู่ห่างจากทางแยกที่เลี้ยวเข้าไปในสวนส้ม กับทางกลับบ้านที่มองเห็นหลังคาอยู่ลิบๆ ไม่ไกลมากนัก
“เอ๊ะ! ป๊อกนี่ถามแล้วไม่ตอบ ปาหลาดนะเลาน่ะ”
เจ้าตัวแสบของบ้านบ่นงึมงำ พลางคว้าเอาลูกที่เห็นว่าสุกแล้วที่อยู่บนกิ่งใกล้ๆ มากัด จากนั้นก็โยนลงไปให้คนข้างล่างต้องคอยหลบเป็นพัลวัน
“เอ้า! นั่นฉุกพอดีกินซะจะด้ายไม่พูดมากนะ”
“คุณภัทร!” พี่ป๊อกของเจ้าหล่อนหน้ายับ “ไปเอาคำพูดแบบนั้นมาจากไหน!” เด็กชายเอ็ด
เด็กหญิงทำหน้าเหลอ “ก็ป๊อกพูดอยู่วันก่อนไง”
ปุลินพูดไม่ออกได้แต่กะพริบตาปริบๆ
“เอ่อ... เอ้องั้นเรื่องนี้เอาไว้ก่อน มาพูดกันเรื่องตะกี้ก่อนดีกว่า ทำไมไปขว้างก้อนหินใส่คนอื่นเขาแบบนั้น!”
“ก็พี่ป๊อกบอกว่านั่นเป็นหมา” คนเถียงทำหน้าเหลอหลาเสมือนไม่รู้ แถมยังโยนความผิดมาให้อีกด้วยว่า “พัดก้อขว้างซี”
คนฟังพูดไม่ออกได้แต่หัวสั่นหัวคลอน ด้วยความมันเขี้ยวอยากเขกกะโหลกให้สักโป๊ก แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะถึงจะตัวเล็กเด็กกว่า ทว่า...อำนาจเขาน่ะล้นเหลือเชียวล่ะ!
“เอ้อ!” รับอย่างเสียไม่ได้แล้วก็ต้องขู่กลับไปบ้าง
“เอ้า! ตานี้นะถ้าเขามาฟ้องคุณแม่คุณพ่อคุณภัทร แล้วจะทำยังไง”
“ปากเฉีย!” เสียงใสแหวลั่น พร้อมกับฝรั่งขี้นกลูกเล็กเขียวอี๋แข็งโป๊กปลิวหวือลงมาหา
“เฮ้ย!” เด็กชายหลบทันแต่ยังบ่น “หัวโนเลยนะคุณภัทร แล้วนี่จะไปเด็ดมันมาทำไมอ่อนขนาดนี้ กินก็ไม่ได้ เอาสุกๆ แบบเมื่อกี๊สิ อ้อ! ไม่ต้องกัดพิสูจน์ด้วยความหวังดีด้วย ถ้าจะให้กินน่ะ!!”
เด็กหญิงแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ เมื่อเด็กชายยังคงล้งเล้ง
“แล้วก็ลงมาสักที จะปีนขึ้นไปทำไมสูงขนาดนั้น เกิดตกลงมาจะทำยังไง เฮ้ย!” ยังไม่ทันพูดจบ เจ้าตัวเล็กก็ปล่อยมือแล้วกระโจนลงมาหาทันควัน เด็กชายเลยต้องรีบถลาเข้าไปรับ เพราะการที่คุณหนูมีแผลขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว มันจะกลายเป็นความผิดของไอ้ป๊อกไปทันที แม้ว่าความจริงแล้วคุณท่านทั้งสองจะไม่ว่าอะไร เพราะเข้าใจความซนของผู้เป็นลูกดี
ทว่าบรรดาพี่ๆ แม่ๆ น้าๆ ของเจ้าหล่อนนี่สิ จะได้รุมสับเขาเต็มที่ ด้วยข้อหาไม่ดูแลคุณหนูให้ดี!
หนึ่งในนั้นแน่ล่ะว่ามีแม่เขารวมอยู่ด้วย!!
“อู้ย!” เสียงครางดังขึ้น เมื่อคนรับโดนนั่งทับพุงหลังผ่านไปราวสาม
นาที และเจ้าตัวดีก็ยิ้มร่า
“พี่ป๊อก... ลับทันนะ”
“ขืนไม่ทันสิ!” คนจุกเข่นเขี้ยว ในขณะที่เจ้าตัวป่วนหัวเราะเอิ้กอ้ากพอใจ “คุณรภัทรไม่เจ็บใช่มั้ย” แต่กระนั้นก็ยังห่วงใยอยู่ดี “ไหนมีแผลตรงไหน ปวดตรงไหน บอกพี่ป๊อกหน่อยสิ”
สายตาและน้ำเสียงบ่งว่าห่วงใยจริงจัง ซึ่งเด็กหญิงก็รับรู้ ถึงได้ส่ายหน้าบอกเสียงอ้อน
“พัดไม่เจ็บล็อก ก็พี่ป๊อกเก่งออก ลับพัดทันนา”
“คุณรภัทรนะคุณรภัทร” เพราะรอยยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยนั่นเชียว ที่ทำให้เด็กชายพูดไม่ออก ได้แต่คันไม้คันมือจนสุดจะทน
ปุลินถอนหายใจค่อยยกตัวขึ้นเท้าข้อศอกกับพื้นดินข้างหนึ่ง แล้วเอื้อมมืออีกข้างไปดึงปลายผมเปียเดี่ยวด้านหลัง กระตุกเบาๆ สองสามครั้งจนเจ้าของแทบหน้าหงาย บอกเสียงลอดไรฟันว่า
“มาทำเป็นยิ้ม... มันน่ารับไม่ทัน แล้วปล่อยให้เจ็บตัวสักครั้ง!”
“ไม่ล็อก พัดลู้” เด็กหญิงยิ้มกว้างออเซาะประจบอย่างเคย
“พี่ป๊อกไม่ปล่อยให้ละพัดเจ็บหลอกค้า”
เจ้าตัวน้อยโถมตัวลงมาหากอดคอไว้ ส่วนคนโดนอ้อนได้แต่ยักแย่ยักยั่นลุกขึ้นมานั่ง ทั้งๆ ที่เจ้าตัวเล็กยังนั่งทับพุง เด็กชายปุลินโคลงศีรษะอย่างระอาตนเอง
หนุ่มน้อยวัยสิบสองปีทำหน้าบึ้ง ตีหน้าว่าโกรธทำท่าไม่สนใจลูกอ้อนของเด็กหญิง แต่แล้วก็หลุดหัวเราะออกมา และอดไม่ได้ที่จะกอดตอบ เด็กหนุ่มแกล้งรัดเด็กหญิงตัวน้อยที่เป็นทั้งน้องสาว ทั้งเพื่อนเล่นไว้เสียแน่น แล้วบ่นพึมพำอย่างสงสารตัวเองว่า
“กรรม! กรรมของไอ้ป๊อกจริงจริ๊ง!!”
===================================================>>>>
ดีค้า พาไอ้กุ้งหัวแหลมกับยัยรำพัดมาส่งค่า ^O^
คุณZephyr เฟอร์รี่จัง นางช่างเป็นเด็กแสบ แบบว่า เอิ่ม... ละไว้ในฐานที่เข้าใจ 5555
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
สำหรับวันนี้ ไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า ส่วนคืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^O^
ส่วนคู่สนทนาเป็นเด็กชายวัยสิบปี ผู้มีลักยิ้มชัดเจน ใบหน้าคมคายฉายแววหล่อเหลาตั้งแต่เด็ก เดินกุมหัวทำหน้ามุ่ยเดินมาหา แล้วยื่นลูกปิงปองในมือมาให้ดู
“ไอ้ที่รกๆ นี่น่ะหรือครับมีบ้านคน ลุงเสริม”
ลุงเสริม เป็นคนพื้นที่ ที่ดูแลบ้านสวนจันที บ้านเกิดของหม่อมจันที หม่อมของเสด็จในกรมพระองค์หนึ่งที่รับราชการเป็นทหาร และมาพบรักกับลูกสาวผู้มีอันจะกินของที่นี่เข้า ดวงตาเล็กหยีของชายสูงวัยแทบมองไม่เห็นเมื่อหัวเราะ มือค้ำจอบที่ใช้ถากถางพื้นที่ทางเดินให้เตียน
“มีสิครับคุณกุ้ง ตรงนี้มันรกหน่อยเท่านั้น”
ผู้มากด้วยวัยชี้ให้เด็กชายกรี หรือคุณกุ้งลูกชายคนเดียวของคุณเล็ก น้องสาวคุณใหญ่ ผู้เป็นแม่ของคุณนิน เด็กหนุ่มอีกคนซึ่งยืนอยู่ด้วยกันในตอนนี้ดู และเห็นว่าคนที่อยู่ดีๆ โดนลูกปิงปองหล่นใส่หัว ขมวดคิ้วก้มลงมองลูกปิงปองในมือ
เด็กชายกรีถอนหายใจและยังคงก้มหน้า ทำให้เห็นแผงขนตาดกหนา จนเหมือนทาบลงไปกับแก้ม ซึ่งปกปิดดวงตายาวเรียวสีดำเข้มส่อแววหวาน ดูรับเหมาะเจาะดีเหลือเกินกับจมูกโด่งเป็นสัน
“กุ้งจำได้มั้ย ตอนมาน่ะก่อนจะเข้าถึงสวนเรา มีทางเล็กๆ เลาะเข้าไปในสวนส้มโอ”
เด็กชายนินนาทที่อายุมากกว่าคนน้องราวสองสามปีบอก ใบหน้าคมสันเรียวยาวแย้มยิ้มจนมองเห็นเขี้ยวที่มุมปาก นัยน์ตาเรียวรีสีน้ำตาลหยีลงเล็กน้อย รอยหนวดเคราสีเขียวที่เห็นอยู่ตามคางกับสองข้างแก้มตัดกับผิวขาวของเจ้าตัวที่คล้ำแดดไม่ต่างกับคนน้อง บ่งชัดว่ากำลังโตเป็นหนุ่มแล้ว
“คงเล่นซนกันน่ะครับ คุณหนูรภัทรยังสองสามขวบอยู่เลย คุณกุ้งอย่าถือโทษโกรธเลย มาครับ ขอผมเอาไปคืนให้นะครับ นี่คงหาไม่ก็ใช้เจ้าป๊อกมันมุดป่ามุดดงอยู่ละมั้ง”
สองหนุ่มน้อยพยักหน้าหงึกหงัก แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรเสียงร้องดังก็ลอดออกมาให้ได้ยิน
ลุงเสริมหัวเราะร่าบอกว่า “นั่นไงยังไม่ทันขาดคำ อยู่แถวนี้พอดี” ชายสูงวัยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะย่อตัวชี้ให้คุณหนูทั้งสองมองตาม “เอาไปคืนเธอกันมั้ยครับ นี่คงงอแงเอากับเจ้าป๊อกอยู่ นั่นครับนั่น... มีทางเดินข้ามไป แต่ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ ปีหนึ่งคุณลัลน์กับคุณชายรวิภัทรถึงจะซ่อมรั้วที”
“อ้อ!” คนฟังพยักหน้ารับ เพราะชื่อของฝ่ายชายออกจะคุ้นไม่น้อย
“งั้น... ขอผมเอาไปคืนเองได้มั้ยครับลุงเสริม”
ตาเสริมรับคำ วางงานในมือก่อนจะเดินตามเด็กชายกรีที่เดินนำออกไปก่อน แล้วตามด้วยเด็กชายนินนาท หากพอคนเดินนำเดินพ้นพุ่มไม้เท่านั้น เสียงร้องอย่างเจ็บปวดก็ดังลั่น พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นแทบจะพร้อมๆ กัน ก่อนจะเริ่มจืดเจื่อนลงเรื่อยๆ
ตาเสริมกับนินนาทรีบเข้าไปดูอาการของคนโดนประทุษร้ายรอบสอง ส่วนเด็กชายกรีที่ยกมือขึ้นกุมหน้าผากคลำป้อยๆ ยังมองตาม เบื้องหลังของเด็กชายที่อายุคงไม่มากไม่น้อยไปกว่าเขา อุ้มเด็กหญิงตัวเล็กเผ่นหายไปตามแนวไผ่บนคูดิน
“ซนน่าดู” นินนาทเปรยขึ้น หลังมองตามสายตาน้องชายและทันเห็นพอดี ดังนั้นตาเสริมจึงขายต่อว่า
“นั่นล่ะครับคุณหนูรภัทร ส่วนคนที่อุ้มวิ่งไปนั่นก็เจ้าป๊อก ลูกแม่ย้อย ญาติห่างๆ ทางคุณลัลน์เธอ”
นินนาทส่ายหน้าก่อนจะอดขำไม่ได้ ส่วนกรีที่ถึงแม้จะเจ็บก็เช่นกัน ดวงตาสีดำสนิทที่มองตามไป เจือไปด้วยรอยขบขัน พึมพำว่า
“ยายตัวแสบ”
ที่เรียกอย่างนั้น เพราะเมื่อครู่ก่อนที่จะถูกอุ้มวิ่งหนีไป ยายตัวเล็กที่มอมแมมเหมือนตุ๊กตาตกโคลนนั่น ยังอุตส่าห์แลบลิ้นให้
นินนาทเหลียวมองน้องชายเปรยขึ้น
“ดูแล้วน่ารักนะ ซนทีเดียวเชียว”
กรีเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ส่วนคนพูดนั้นยักไหล่
“ครับ คุณหนูเธอน่ะน่ารัก” ตาเสริมยังชวนคุย เสียงนั้นเจือหัวเราะชัดเจน “แล้วก็ซนมากๆ ด้วย อยู่ไปอีกหน่อยสิครับจะรู้ว่าซนมากแค่ไหน!”
“คุณภัทร” เสียงเรียกอ่อนอกอ่อนใจดังมาจากบนพื้นข้างล่าง และเมื่อเด็กหญิงลลิตรภัทรก้มลงมอง ก็เจอเด็กชายปุลินที่ยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์ แหงนหน้ายกมือเท้าสะเอวหรี่ตามองมา
“มีไล”
คนถูกเรียกตอบเสียงห้วนท่าทางไม่แยแส พร้อมกับดึงกิ่งนั้น หักกิ่งโน้นของต้นฝรั่งขี้นกลูกเล็กกว่ากำปั้นที่ขึ้นอยู่บนคูดินริมคลองในสวน ใกล้กันเป็นกอไผ่ขนาดใหญ่ มองเห็นหน่ออ่อนผุดขึ้นมาจากดินสีดำมากมาย ไผ่กอนั้นอยู่ห่างจากทางแยกที่เลี้ยวเข้าไปในสวนส้ม กับทางกลับบ้านที่มองเห็นหลังคาอยู่ลิบๆ ไม่ไกลมากนัก
“เอ๊ะ! ป๊อกนี่ถามแล้วไม่ตอบ ปาหลาดนะเลาน่ะ”
เจ้าตัวแสบของบ้านบ่นงึมงำ พลางคว้าเอาลูกที่เห็นว่าสุกแล้วที่อยู่บนกิ่งใกล้ๆ มากัด จากนั้นก็โยนลงไปให้คนข้างล่างต้องคอยหลบเป็นพัลวัน
“เอ้า! นั่นฉุกพอดีกินซะจะด้ายไม่พูดมากนะ”
“คุณภัทร!” พี่ป๊อกของเจ้าหล่อนหน้ายับ “ไปเอาคำพูดแบบนั้นมาจากไหน!” เด็กชายเอ็ด
เด็กหญิงทำหน้าเหลอ “ก็ป๊อกพูดอยู่วันก่อนไง”
ปุลินพูดไม่ออกได้แต่กะพริบตาปริบๆ
“เอ่อ... เอ้องั้นเรื่องนี้เอาไว้ก่อน มาพูดกันเรื่องตะกี้ก่อนดีกว่า ทำไมไปขว้างก้อนหินใส่คนอื่นเขาแบบนั้น!”
“ก็พี่ป๊อกบอกว่านั่นเป็นหมา” คนเถียงทำหน้าเหลอหลาเสมือนไม่รู้ แถมยังโยนความผิดมาให้อีกด้วยว่า “พัดก้อขว้างซี”
คนฟังพูดไม่ออกได้แต่หัวสั่นหัวคลอน ด้วยความมันเขี้ยวอยากเขกกะโหลกให้สักโป๊ก แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะถึงจะตัวเล็กเด็กกว่า ทว่า...อำนาจเขาน่ะล้นเหลือเชียวล่ะ!
“เอ้อ!” รับอย่างเสียไม่ได้แล้วก็ต้องขู่กลับไปบ้าง
“เอ้า! ตานี้นะถ้าเขามาฟ้องคุณแม่คุณพ่อคุณภัทร แล้วจะทำยังไง”
“ปากเฉีย!” เสียงใสแหวลั่น พร้อมกับฝรั่งขี้นกลูกเล็กเขียวอี๋แข็งโป๊กปลิวหวือลงมาหา
“เฮ้ย!” เด็กชายหลบทันแต่ยังบ่น “หัวโนเลยนะคุณภัทร แล้วนี่จะไปเด็ดมันมาทำไมอ่อนขนาดนี้ กินก็ไม่ได้ เอาสุกๆ แบบเมื่อกี๊สิ อ้อ! ไม่ต้องกัดพิสูจน์ด้วยความหวังดีด้วย ถ้าจะให้กินน่ะ!!”
เด็กหญิงแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ เมื่อเด็กชายยังคงล้งเล้ง
“แล้วก็ลงมาสักที จะปีนขึ้นไปทำไมสูงขนาดนั้น เกิดตกลงมาจะทำยังไง เฮ้ย!” ยังไม่ทันพูดจบ เจ้าตัวเล็กก็ปล่อยมือแล้วกระโจนลงมาหาทันควัน เด็กชายเลยต้องรีบถลาเข้าไปรับ เพราะการที่คุณหนูมีแผลขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว มันจะกลายเป็นความผิดของไอ้ป๊อกไปทันที แม้ว่าความจริงแล้วคุณท่านทั้งสองจะไม่ว่าอะไร เพราะเข้าใจความซนของผู้เป็นลูกดี
ทว่าบรรดาพี่ๆ แม่ๆ น้าๆ ของเจ้าหล่อนนี่สิ จะได้รุมสับเขาเต็มที่ ด้วยข้อหาไม่ดูแลคุณหนูให้ดี!
หนึ่งในนั้นแน่ล่ะว่ามีแม่เขารวมอยู่ด้วย!!
“อู้ย!” เสียงครางดังขึ้น เมื่อคนรับโดนนั่งทับพุงหลังผ่านไปราวสาม
นาที และเจ้าตัวดีก็ยิ้มร่า
“พี่ป๊อก... ลับทันนะ”
“ขืนไม่ทันสิ!” คนจุกเข่นเขี้ยว ในขณะที่เจ้าตัวป่วนหัวเราะเอิ้กอ้ากพอใจ “คุณรภัทรไม่เจ็บใช่มั้ย” แต่กระนั้นก็ยังห่วงใยอยู่ดี “ไหนมีแผลตรงไหน ปวดตรงไหน บอกพี่ป๊อกหน่อยสิ”
สายตาและน้ำเสียงบ่งว่าห่วงใยจริงจัง ซึ่งเด็กหญิงก็รับรู้ ถึงได้ส่ายหน้าบอกเสียงอ้อน
“พัดไม่เจ็บล็อก ก็พี่ป๊อกเก่งออก ลับพัดทันนา”
“คุณรภัทรนะคุณรภัทร” เพราะรอยยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยนั่นเชียว ที่ทำให้เด็กชายพูดไม่ออก ได้แต่คันไม้คันมือจนสุดจะทน
ปุลินถอนหายใจค่อยยกตัวขึ้นเท้าข้อศอกกับพื้นดินข้างหนึ่ง แล้วเอื้อมมืออีกข้างไปดึงปลายผมเปียเดี่ยวด้านหลัง กระตุกเบาๆ สองสามครั้งจนเจ้าของแทบหน้าหงาย บอกเสียงลอดไรฟันว่า
“มาทำเป็นยิ้ม... มันน่ารับไม่ทัน แล้วปล่อยให้เจ็บตัวสักครั้ง!”
“ไม่ล็อก พัดลู้” เด็กหญิงยิ้มกว้างออเซาะประจบอย่างเคย
“พี่ป๊อกไม่ปล่อยให้ละพัดเจ็บหลอกค้า”
เจ้าตัวน้อยโถมตัวลงมาหากอดคอไว้ ส่วนคนโดนอ้อนได้แต่ยักแย่ยักยั่นลุกขึ้นมานั่ง ทั้งๆ ที่เจ้าตัวเล็กยังนั่งทับพุง เด็กชายปุลินโคลงศีรษะอย่างระอาตนเอง
หนุ่มน้อยวัยสิบสองปีทำหน้าบึ้ง ตีหน้าว่าโกรธทำท่าไม่สนใจลูกอ้อนของเด็กหญิง แต่แล้วก็หลุดหัวเราะออกมา และอดไม่ได้ที่จะกอดตอบ เด็กหนุ่มแกล้งรัดเด็กหญิงตัวน้อยที่เป็นทั้งน้องสาว ทั้งเพื่อนเล่นไว้เสียแน่น แล้วบ่นพึมพำอย่างสงสารตัวเองว่า
“กรรม! กรรมของไอ้ป๊อกจริงจริ๊ง!!”
===================================================>>>>
ดีค้า พาไอ้กุ้งหัวแหลมกับยัยรำพัดมาส่งค่า ^O^
คุณZephyr เฟอร์รี่จัง นางช่างเป็นเด็กแสบ แบบว่า เอิ่ม... ละไว้ในฐานที่เข้าใจ 5555
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
สำหรับวันนี้ ไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า ส่วนคืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^O^
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 พ.ค. 2559, 19:16:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 พ.ค. 2559, 19:16:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 1100
| << บทที่ ๑ 50% | บทที่ ๑ 150% >> |
ดังปัณณ์ 24 พ.ค. 2559, 19:17:02 น.
เปิดจองชุด เรียงหัวใจฝัน
-รอยเล่ห์ลวงใจ
-กิ่งหัวใจใบรัก
-ใจภักดิ์เพียงเธอ
( ๓๐ เมษายน ๒๕๕๙ – ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๙)
กำหนดส่งวันที่ ๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๙
#รอยเล่ห์ลวงใจ ราคา 295 บาท ลดราคาเหลือ 280 บาท
#กิ่งหัวใจใบรัก ราคา 325 บาท ลดราคาเหลือ 310 บาท
#ใจภักดิ์เพียงเธอ ราคา 289 บาท ลดราคาเหลือ 274 บาท
ค่าจัดส่งฟรี
พิเศษโปรโมชั่นสำหรับการสั่งซื้อชุดเรียงหัวใจฝันทั้งชุด จากราคา 909 บาท ลดเหลือ 850 บาท
แถมฟรี!!
นิยายเรื่องสั้น ‘กล่องไดอารี่ในความทรงจำของคำว่ารัก:ทำไมต้องรัก’ 1 เล่ม
(โปรโมชั่นนี้ สำหรับการสั่งซื้อผ่านเพจ: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ นะคะ)
ชำระได้ที่
บัญชีออมทรัพย์ ชื่อ น.ส. นภาพร ลีทอง
ธนาคารกรุงเทพ สาขา ถนนรัชดา-สี่แยกสาธุประดิษฐ์
เลขที่บัญชี 195-4-63401-8
ธนาคารกสิกรไทย สาขา ซีคอนสแควร์
เลขที่บัญชี 908-2-00089-2
แจ้งการจองหรือโอนได้ที่
e-mail: ao_sdj@hotmail.com
FB: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ร้านออนไลน์เราก็มีนะคะ ^^
สอบถามได้ที่ร้าน Booksforfun ตามลิงก์นี้เลยค่ะ http://goo.gl/ZgFOp5
หรือ ร้านนิยายรัก ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/rzznzV
หรือ ร้าน BookToGoThailand ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/SI2L8N
เปิดจองชุด เรียงหัวใจฝัน
-รอยเล่ห์ลวงใจ
-กิ่งหัวใจใบรัก
-ใจภักดิ์เพียงเธอ
( ๓๐ เมษายน ๒๕๕๙ – ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๙)
กำหนดส่งวันที่ ๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๙
#รอยเล่ห์ลวงใจ ราคา 295 บาท ลดราคาเหลือ 280 บาท
#กิ่งหัวใจใบรัก ราคา 325 บาท ลดราคาเหลือ 310 บาท
#ใจภักดิ์เพียงเธอ ราคา 289 บาท ลดราคาเหลือ 274 บาท
ค่าจัดส่งฟรี
พิเศษโปรโมชั่นสำหรับการสั่งซื้อชุดเรียงหัวใจฝันทั้งชุด จากราคา 909 บาท ลดเหลือ 850 บาท
แถมฟรี!!
นิยายเรื่องสั้น ‘กล่องไดอารี่ในความทรงจำของคำว่ารัก:ทำไมต้องรัก’ 1 เล่ม
(โปรโมชั่นนี้ สำหรับการสั่งซื้อผ่านเพจ: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ นะคะ)
ชำระได้ที่
บัญชีออมทรัพย์ ชื่อ น.ส. นภาพร ลีทอง
ธนาคารกรุงเทพ สาขา ถนนรัชดา-สี่แยกสาธุประดิษฐ์
เลขที่บัญชี 195-4-63401-8
ธนาคารกสิกรไทย สาขา ซีคอนสแควร์
เลขที่บัญชี 908-2-00089-2
แจ้งการจองหรือโอนได้ที่
e-mail: ao_sdj@hotmail.com
FB: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ร้านออนไลน์เราก็มีนะคะ ^^
สอบถามได้ที่ร้าน Booksforfun ตามลิงก์นี้เลยค่ะ http://goo.gl/ZgFOp5
หรือ ร้านนิยายรัก ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/rzznzV
หรือ ร้าน BookToGoThailand ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/SI2L8N
Zephyr 26 พ.ค. 2559, 00:24:12 น.
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านตอนแรกๆ มันน่า น่า ฟาดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฟาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตีๆๆๆๆๆๆๆ ฮึ้ยยยยยยยยยยยยยยย ดื้อจริง
แต่แบบอ่านหลังๆละก็โกรธไม่ลงอ่า
นางน่ารักอยู่นะ ถึงจะซนก็เหอะ
สักวันพอนางหนักขึ้น พี่ป๊อกได้จุกไส้ออกปากแน่ๆ หึหึ
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านตอนแรกๆ มันน่า น่า ฟาดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฟาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตีๆๆๆๆๆๆๆ ฮึ้ยยยยยยยยยยยยยยย ดื้อจริง
แต่แบบอ่านหลังๆละก็โกรธไม่ลงอ่า
นางน่ารักอยู่นะ ถึงจะซนก็เหอะ
สักวันพอนางหนักขึ้น พี่ป๊อกได้จุกไส้ออกปากแน่ๆ หึหึ