เรียงหัวใจฝัน:รอยเล่ห์ลวงใจ (เปิดจอง 31 เม.ย. 59- 31 กรกฎาคม 59)
‘เพราะความรัก ความผูกพันที่ก่อตัวมายาวนาน ถูกทำลายลงด้วยเล่ห์ลวงแสนร้าย กว่าจะรู้ตัวว่าได้เหยียบย่ำหัวใจ เวลาก็ผ่านไป เขาไร้เธอข้างกาย ดวงใจสลายกลายเป็นผู้ชายไร้หัวใจ’
Tags: คุณณัยกับคุณปรียา,ปาใน,รอยเล่ห์ลวงใจ,ร้อย:เรียง:เพียง:คำ,เรียงหัวใจฝัน,ดังปัณณ์,
ตอน: บทที่ ๑ 190% -จบตอน-
เสียงใสตะโกนแจ้วๆ เมื่อประตูรถเปิดออกช้าๆ เด็กหญิงอัลิปรียาดูดีอกดีใจเมื่อโถมทั้งตัวเข้าไปหาอ้อมกอดที่อ้ารอ “คุนแม่ขา คุนพ่อขา!”
‘คุนพ่อ’ คือคนที่รับร่างเล็กมากอดรัดไว้แน่น ชายหนุ่มวัยสามสิบห้าหอมแก้มลูกสาวตัวน้อยอย่างชื่นใจ “คิดถึงคุณปรียาจังค่ะ”
‘อดิศร อาภาภัทร หรือ กษิดิ์เดช’ ที่เปลี่ยนมาใช้นามสกุลตามคำขอของคุณปู่ภรรยา เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเต็มดวงหน้ารูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า คิ้วเข้มแม้จะไม่ดกมากแต่ก็เรียวยาวได้รูปสวย นัยน์ตาคมสีน้ำตาลแก่จัดที่เหมือนกันกับบุตรสาวฉายแววอ่อนโยนนุ่มนวล จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักค่อนข้างหนา
เรือนร่างสูงใหญ่ค่อยยืดตัวลุกขึ้นยืน ความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรของเขาและความสมบูรณ์ยิ่งในวัยฉกรรจ์ทำให้สาวๆ แทบทั้งเมืองหลงละเมอเพ้อพกหา ทว่าอดิศรไม่ได้สนใจใคร นอกจากภรรยาและลูกสาวตัวน้อย
ชายหนุ่มจับมือเล็กของบุตรสาวขึ้นมาหอมอีกฟอดใหญ่ ก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงหวานที่เข้ามาหยุดยืนใกล้ๆ
“คุณแม่ก็คิดถึงคุณปรียาที่สุดค่ะ ขอโทษนะคะ ที่วันนี้คุณแม่ไม่ได้อยู่กับคุณปรียา”
‘ปรียานุช กษิดิ์เดช’ เป็นสาวสวยรูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอม เธอเอ่ยราวกับจะขอโทษ ในขณะที่เอียงแก้มให้ลูกน้อย
ดวงหน้ากลมมนปรากฏรอยยิ้มชื่นใจ คิ้วเรียวดกดำและดวงตาโตสีดำสนิทระยับไปด้วยแววอ่อนหวาน ริมฝีปากบางอิ่มแตะลงที่ข้างแก้มนุ่มเด็กน้อยตอบแทน ก่อนเธอจะรับเจ้าตัวเล็กมาอุ้ม ส่วนอดิศรเปลี่ยนเป็นโอบเอวเธอไว้หลวมๆ
สามคนพ่อแม่ลูก...ครอบครัวอันแสนสุข
และนี่คือภาพที่บรรดาคนในบ้านมักเห็นเป็นประจำจนชินตา นับแต่เด็กหญิงถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ ‘เจ้าหญิงหนึ่งเดียวของบ้าน’
“วันนี้เป็นยังไงบ้างครับคุณน้อม”
อดิศรเอ่ยถามคนที่มีศักดิ์เทียบได้กับพี่ภรรยาด้วยรอยยิ้ม
“ก็ซนทั้งวันแหละค่ะกว่าจะพาไปอาบน้ำได้ กว่าจะพาขึ้นจากน้ำได้”
คุณน้อมที่สัญญาว่าจะไม่บอกฟ้อง คนโดนหักหลังเลยได้แต่ส่งสายตาปะหลับปะเหลือกมาให้ ทำปากขมุบขมิบ
“แน่ะยังจะมาค้อนอีก ดูเอาเถอะค่ะ ถ้าโตกว่านี้จะขนาดไหน”
ปรียานุชหัวเราะขึ้นเบาๆ ยกนิ้วขึ้นแตะปลายจมูกเล็กๆ เป็นการคาดโทษลูกสาวที่เกาะคอยิ้มแหย ส่วนอดิศรก้มลงมองหัวเราะพอใจ กระทั่งเห็นรถคันหนึ่งกำลังขับเข้ามาตามถนน พวกสาวใช้เลยสลายตัวกันในทันที คงเหลือเพียงน้อมจิตและนิ่มนวลเท่านั้น
แล้วรถของ ‘แขก’ ก็แล่นเข้ามาจอด
ปรียานุชยังคุยกับอัลิปรียา ส่วนอดิศรโอบเอวเอวภรรยายืนรอหันไปมอง มีน้อมจิตและนิ่มนวลมองอย่างสนใจใคร่รู้
แขกคือชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งก้าวลงมาจากรถ เขาเดินอ้อมไปเปิดประตูให้หญิงสาวและเด็กชายผิวขาวจัด หน้าตาบึ้งตึงคนหนึ่ง
เด็กชายเดินกระแทกเท้าตามลงมาเป็นคนสุดท้าย ก่อนยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่ยืนอยู่อย่างเสียไม่ได้ ความสนใจถูกเปลี่ยนชั่วคราว น้อมจิตยิ้มออกมาน้อยๆ ยามผู้เป็นนายแนะนำ
“คุณปั้น คุณณัจ ยินดีต้อนรับครับ นี่คุณน้อม น้อมจิตพี่สาวของนุช”
อดิศรผายมือมาที่เธอ ซึ่งตอนนี้ยกมือขึ้นไหว้ผู้เป็นแขก ที่ยกมือรับไหว้เธอแทบไม่ทัน
“คุณน้อม นี่คุณปั้น ปุริม กับคุณณัจ ณัจยา แล้วก็...นายปณัย ที่จะมาเป็นเพื่อนบ้านรั้วเดียวกันของเราครับ”
น้อมจิตยังคงอยู่ในฝันอันแสนสุข
มันคือครั้งแรกที่เธอได้รู้จักกับครอบครัวของปณัย คุณหนูที่เธอรักและมอบแต่ความปรารถนาดีให้ โดยไม่ได้รับรู้เลยว่าขณะนี้ในความจริงกำลังเป็นไปเช่นไร
ผ่านไปแล้วหนึ่งวันกับความหวั่นเกรงที่จะสูญเสียของปณัย
เช้าวันต่อมาน้อมจิตก็มีอาการดีขึ้น จนสามารถหายใจได้ด้วยตัวเอง และนั่นทำให้ปณัยเริ่มจะมีความหวัง ชายหนุ่มติดต่อส่งข่าวและขอให้นิ่มนวลกลับลงมาจากแม่ฮ่องสอน และเธอก็เดินทางมาถึงในสายของวันนี้
นิ่มนวลในวัยสี่สิบต้นๆ รูปร่างค่อนข้างท้วมต่างจากอดีต เธอที่สวมชุดฆ่าเชื้อก้าวเข้าไปในห้องหยุดมองอย่างนิ่งอั้น เมื่อเห็นร่างผอมแห้งแทบจะเหลือแต่กระดูกของพี่สาวบนเตียง ก่อนจะถลาเข้าไปยืนข้างเตียงของผู้ป่วย และกลั้นน้ำตาไว้อย่างสุดความสามารถ ทั้งที่ความอาดูรและการกริ่งเกรงต่อการสูญเสียกำลังท่วมท้นอยู่ในใจ
ปณัยคงยืนอยู่อีกฝั่งกุมมือหญิงสูงวัยไว้ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
เขาได้แต่ยืนมองอดีตพี่เลี้ยงนิ่ง
อาการของน้อมจิตในตอนนี้มีแต่ทรงกับทรุดเพราะเจ้าตัวไม่มีกำลังใจที่จะสู้ และรักษาโรคร้ายที่เพิ่งตรวจพบ ว่ามีการลุกลามของมะเร็งอยู่ในระยะสุดท้าย
“พี่น้อม ฉันมาแล้วนะ พี่ได้ยินฉันมั้ย”
นิ่มนวลเอ่ยเรียกพี่สาวเสียงเครือ เธอไม่นึกเลยว่าการห่างพี่สาวไปเพียงหนึ่งอาทิตย์ เพื่อกลับไปจัดการเรื่องยุ่งๆ ให้น้องชายต่างแม่ที่แม่ฮ่องสอน น้อมจิตจะทรุดลงไปมากขนาดนี้
เมื่อก่อนเธอไป พี่สาวยังคงพูดได้และรู้สึกตัว
แต่นี่ดูซี... เพียงไม่กี่วันที่เธอไม่อยู่ อาการของพี่สาวก็ทรุดลงจนปณัยต้องโทรศัพท์ตามตัวเธอเร่งให้จับเครื่องบินตรงมาที่นี่เลย
สาวใหญ่ยังคงมองพี่สาวนิ่งในขณะที่นายแพทย์และแพทย์หญิงที่เดินนำมาเดินออกไปจากห้องแล้ว หลังปณัยหันไปมองพร้อมกับสบตาร้องขอว่าขออยู่กับคนไข้ตามลำพัง
เมื่อชายหนุ่มกลับมามองคนป่วย ก็พบว่านิ่มนวลกำลังก้มลงไปกระซิบบอกพึมพำที่ข้างหูน้อมจิต ปณัยเองเข้าไปทรุดลงนั่งกับเก้าอี้ซบหน้ากับฝ่ามือเหี่ยวย่น...ความเสียใจอัดอั้นเต็มอก เขากำลังจะเสียคนสำคัญที่เหมือนแม่ของเขาไปอีกคน คนที่ให้ความอบอุ่น และเปลี่ยนเด็กชายเกเรคนนั้น ให้รู้จักกับคำว่า ‘ครอบครัว’
“คุณปณัย” นิ่มนวลเอ่ยเรียก
ปณัยปล่อยให้น้ำตาไหลเมื่อรับรู้ถึงมือของอดีตพี่เลี้ยงอีกคนซึ่งลูบเบาๆที่กลุ่มผมของตน และพี่เลี้ยงสาวใหญ่เองก็ได้แต่ถอนใจ น้ำตาซึมเพราะความโศกเศร้า เธอเข้าไปโอบปณัยไว้แล้วลูบหลังเบาๆ หลังเห็นชายหนุ่มผู้มาดมั่นคนเก่าหายไป คงเหลือไว้เพียงแค่เด็กชายที่กำลังหลงทาง
ปณัยโอบเอวของนิ่มนวล กอดไว้ยึดไว้ราวกับเป็นหลักยึดสุดท้ายที่กลัวว่าจะหายไป
สาวใหญ่ได้แต่ทอดถอนใจ ก่อนทอดสายตากลับไปมองพี่สาวบนเตียง แล้วน้ำตาของนิ่มนวลก็ไหลออกมาเงียบๆ
ช้าไปเสียแล้ว
ในขณะนี้ไม่มีอะไรจะฉุดรั้งพี่สาวของเธอไว้ในโลกนี้ได้อีกแล้ว ไม่ว่าสิ่งนั้นจะสำคัญแค่ไหน เมื่อน้อมจิตคงปรารถนาจะอยู่ในฝันไปตลอดกาล
นิ่มนวลเข้าใจความรู้สึกของพี่สาวดี เมื่อความจริงมันโหดร้ายหนักหนาเกินกว่าจะทานไหว เพราะขนาดตัวเธอเองก็ยังอยากให้เวลามันย้อนกลับไป เพื่อจะได้แก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาด ทว่านั่นก็เป็นได้แค่ความคิด เป็นได้เพียงความฝัน
ที่ไม่มีวันกลายเป็นจริง
เกือบครึ่งชั่วโมงที่ปณัยและนิ่มนวลอยู่ในห้องนั้น พอหมดเวลาเยี่ยมทั้งสองคนก็ลุกเดินออกไปจากห้อง พอคล้อยหลัง นิ้วมือของผู้ป่วยก็ขยับ ริมฝีปากของน้อมจิตพึมพำเป็นคำสั้นๆ ทว่ากลับไม่มีเสียง ไม่มีเค้าว่าจะรู้สึกตัว
เพราะหญิงชรายังคงอยู่ในนั้น เธออยู่ในฝัน ในอดีตของตัวเอง
==============================================================>>>>>
ดีค้า พาคุณปรียากับคุณณัยมาส่งค่า ^O^
คุณZephyr เฟอร์รี่จัง อัน-ลิ-ปรี-ยา ค่ะแปลว่าดอกบัว สมัยเด็กๆ คุณปรียาเฮี้ยวไม่ใช่เล่นนะค้า อิๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาเข้ามาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
ส่วนวันนี้ไปแล้วนะคะ หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่า ^O^
‘คุนพ่อ’ คือคนที่รับร่างเล็กมากอดรัดไว้แน่น ชายหนุ่มวัยสามสิบห้าหอมแก้มลูกสาวตัวน้อยอย่างชื่นใจ “คิดถึงคุณปรียาจังค่ะ”
‘อดิศร อาภาภัทร หรือ กษิดิ์เดช’ ที่เปลี่ยนมาใช้นามสกุลตามคำขอของคุณปู่ภรรยา เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเต็มดวงหน้ารูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า คิ้วเข้มแม้จะไม่ดกมากแต่ก็เรียวยาวได้รูปสวย นัยน์ตาคมสีน้ำตาลแก่จัดที่เหมือนกันกับบุตรสาวฉายแววอ่อนโยนนุ่มนวล จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักค่อนข้างหนา
เรือนร่างสูงใหญ่ค่อยยืดตัวลุกขึ้นยืน ความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรของเขาและความสมบูรณ์ยิ่งในวัยฉกรรจ์ทำให้สาวๆ แทบทั้งเมืองหลงละเมอเพ้อพกหา ทว่าอดิศรไม่ได้สนใจใคร นอกจากภรรยาและลูกสาวตัวน้อย
ชายหนุ่มจับมือเล็กของบุตรสาวขึ้นมาหอมอีกฟอดใหญ่ ก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงหวานที่เข้ามาหยุดยืนใกล้ๆ
“คุณแม่ก็คิดถึงคุณปรียาที่สุดค่ะ ขอโทษนะคะ ที่วันนี้คุณแม่ไม่ได้อยู่กับคุณปรียา”
‘ปรียานุช กษิดิ์เดช’ เป็นสาวสวยรูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอม เธอเอ่ยราวกับจะขอโทษ ในขณะที่เอียงแก้มให้ลูกน้อย
ดวงหน้ากลมมนปรากฏรอยยิ้มชื่นใจ คิ้วเรียวดกดำและดวงตาโตสีดำสนิทระยับไปด้วยแววอ่อนหวาน ริมฝีปากบางอิ่มแตะลงที่ข้างแก้มนุ่มเด็กน้อยตอบแทน ก่อนเธอจะรับเจ้าตัวเล็กมาอุ้ม ส่วนอดิศรเปลี่ยนเป็นโอบเอวเธอไว้หลวมๆ
สามคนพ่อแม่ลูก...ครอบครัวอันแสนสุข
และนี่คือภาพที่บรรดาคนในบ้านมักเห็นเป็นประจำจนชินตา นับแต่เด็กหญิงถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ ‘เจ้าหญิงหนึ่งเดียวของบ้าน’
“วันนี้เป็นยังไงบ้างครับคุณน้อม”
อดิศรเอ่ยถามคนที่มีศักดิ์เทียบได้กับพี่ภรรยาด้วยรอยยิ้ม
“ก็ซนทั้งวันแหละค่ะกว่าจะพาไปอาบน้ำได้ กว่าจะพาขึ้นจากน้ำได้”
คุณน้อมที่สัญญาว่าจะไม่บอกฟ้อง คนโดนหักหลังเลยได้แต่ส่งสายตาปะหลับปะเหลือกมาให้ ทำปากขมุบขมิบ
“แน่ะยังจะมาค้อนอีก ดูเอาเถอะค่ะ ถ้าโตกว่านี้จะขนาดไหน”
ปรียานุชหัวเราะขึ้นเบาๆ ยกนิ้วขึ้นแตะปลายจมูกเล็กๆ เป็นการคาดโทษลูกสาวที่เกาะคอยิ้มแหย ส่วนอดิศรก้มลงมองหัวเราะพอใจ กระทั่งเห็นรถคันหนึ่งกำลังขับเข้ามาตามถนน พวกสาวใช้เลยสลายตัวกันในทันที คงเหลือเพียงน้อมจิตและนิ่มนวลเท่านั้น
แล้วรถของ ‘แขก’ ก็แล่นเข้ามาจอด
ปรียานุชยังคุยกับอัลิปรียา ส่วนอดิศรโอบเอวเอวภรรยายืนรอหันไปมอง มีน้อมจิตและนิ่มนวลมองอย่างสนใจใคร่รู้
แขกคือชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งก้าวลงมาจากรถ เขาเดินอ้อมไปเปิดประตูให้หญิงสาวและเด็กชายผิวขาวจัด หน้าตาบึ้งตึงคนหนึ่ง
เด็กชายเดินกระแทกเท้าตามลงมาเป็นคนสุดท้าย ก่อนยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่ยืนอยู่อย่างเสียไม่ได้ ความสนใจถูกเปลี่ยนชั่วคราว น้อมจิตยิ้มออกมาน้อยๆ ยามผู้เป็นนายแนะนำ
“คุณปั้น คุณณัจ ยินดีต้อนรับครับ นี่คุณน้อม น้อมจิตพี่สาวของนุช”
อดิศรผายมือมาที่เธอ ซึ่งตอนนี้ยกมือขึ้นไหว้ผู้เป็นแขก ที่ยกมือรับไหว้เธอแทบไม่ทัน
“คุณน้อม นี่คุณปั้น ปุริม กับคุณณัจ ณัจยา แล้วก็...นายปณัย ที่จะมาเป็นเพื่อนบ้านรั้วเดียวกันของเราครับ”
น้อมจิตยังคงอยู่ในฝันอันแสนสุข
มันคือครั้งแรกที่เธอได้รู้จักกับครอบครัวของปณัย คุณหนูที่เธอรักและมอบแต่ความปรารถนาดีให้ โดยไม่ได้รับรู้เลยว่าขณะนี้ในความจริงกำลังเป็นไปเช่นไร
ผ่านไปแล้วหนึ่งวันกับความหวั่นเกรงที่จะสูญเสียของปณัย
เช้าวันต่อมาน้อมจิตก็มีอาการดีขึ้น จนสามารถหายใจได้ด้วยตัวเอง และนั่นทำให้ปณัยเริ่มจะมีความหวัง ชายหนุ่มติดต่อส่งข่าวและขอให้นิ่มนวลกลับลงมาจากแม่ฮ่องสอน และเธอก็เดินทางมาถึงในสายของวันนี้
นิ่มนวลในวัยสี่สิบต้นๆ รูปร่างค่อนข้างท้วมต่างจากอดีต เธอที่สวมชุดฆ่าเชื้อก้าวเข้าไปในห้องหยุดมองอย่างนิ่งอั้น เมื่อเห็นร่างผอมแห้งแทบจะเหลือแต่กระดูกของพี่สาวบนเตียง ก่อนจะถลาเข้าไปยืนข้างเตียงของผู้ป่วย และกลั้นน้ำตาไว้อย่างสุดความสามารถ ทั้งที่ความอาดูรและการกริ่งเกรงต่อการสูญเสียกำลังท่วมท้นอยู่ในใจ
ปณัยคงยืนอยู่อีกฝั่งกุมมือหญิงสูงวัยไว้ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
เขาได้แต่ยืนมองอดีตพี่เลี้ยงนิ่ง
อาการของน้อมจิตในตอนนี้มีแต่ทรงกับทรุดเพราะเจ้าตัวไม่มีกำลังใจที่จะสู้ และรักษาโรคร้ายที่เพิ่งตรวจพบ ว่ามีการลุกลามของมะเร็งอยู่ในระยะสุดท้าย
“พี่น้อม ฉันมาแล้วนะ พี่ได้ยินฉันมั้ย”
นิ่มนวลเอ่ยเรียกพี่สาวเสียงเครือ เธอไม่นึกเลยว่าการห่างพี่สาวไปเพียงหนึ่งอาทิตย์ เพื่อกลับไปจัดการเรื่องยุ่งๆ ให้น้องชายต่างแม่ที่แม่ฮ่องสอน น้อมจิตจะทรุดลงไปมากขนาดนี้
เมื่อก่อนเธอไป พี่สาวยังคงพูดได้และรู้สึกตัว
แต่นี่ดูซี... เพียงไม่กี่วันที่เธอไม่อยู่ อาการของพี่สาวก็ทรุดลงจนปณัยต้องโทรศัพท์ตามตัวเธอเร่งให้จับเครื่องบินตรงมาที่นี่เลย
สาวใหญ่ยังคงมองพี่สาวนิ่งในขณะที่นายแพทย์และแพทย์หญิงที่เดินนำมาเดินออกไปจากห้องแล้ว หลังปณัยหันไปมองพร้อมกับสบตาร้องขอว่าขออยู่กับคนไข้ตามลำพัง
เมื่อชายหนุ่มกลับมามองคนป่วย ก็พบว่านิ่มนวลกำลังก้มลงไปกระซิบบอกพึมพำที่ข้างหูน้อมจิต ปณัยเองเข้าไปทรุดลงนั่งกับเก้าอี้ซบหน้ากับฝ่ามือเหี่ยวย่น...ความเสียใจอัดอั้นเต็มอก เขากำลังจะเสียคนสำคัญที่เหมือนแม่ของเขาไปอีกคน คนที่ให้ความอบอุ่น และเปลี่ยนเด็กชายเกเรคนนั้น ให้รู้จักกับคำว่า ‘ครอบครัว’
“คุณปณัย” นิ่มนวลเอ่ยเรียก
ปณัยปล่อยให้น้ำตาไหลเมื่อรับรู้ถึงมือของอดีตพี่เลี้ยงอีกคนซึ่งลูบเบาๆที่กลุ่มผมของตน และพี่เลี้ยงสาวใหญ่เองก็ได้แต่ถอนใจ น้ำตาซึมเพราะความโศกเศร้า เธอเข้าไปโอบปณัยไว้แล้วลูบหลังเบาๆ หลังเห็นชายหนุ่มผู้มาดมั่นคนเก่าหายไป คงเหลือไว้เพียงแค่เด็กชายที่กำลังหลงทาง
ปณัยโอบเอวของนิ่มนวล กอดไว้ยึดไว้ราวกับเป็นหลักยึดสุดท้ายที่กลัวว่าจะหายไป
สาวใหญ่ได้แต่ทอดถอนใจ ก่อนทอดสายตากลับไปมองพี่สาวบนเตียง แล้วน้ำตาของนิ่มนวลก็ไหลออกมาเงียบๆ
ช้าไปเสียแล้ว
ในขณะนี้ไม่มีอะไรจะฉุดรั้งพี่สาวของเธอไว้ในโลกนี้ได้อีกแล้ว ไม่ว่าสิ่งนั้นจะสำคัญแค่ไหน เมื่อน้อมจิตคงปรารถนาจะอยู่ในฝันไปตลอดกาล
นิ่มนวลเข้าใจความรู้สึกของพี่สาวดี เมื่อความจริงมันโหดร้ายหนักหนาเกินกว่าจะทานไหว เพราะขนาดตัวเธอเองก็ยังอยากให้เวลามันย้อนกลับไป เพื่อจะได้แก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาด ทว่านั่นก็เป็นได้แค่ความคิด เป็นได้เพียงความฝัน
ที่ไม่มีวันกลายเป็นจริง
เกือบครึ่งชั่วโมงที่ปณัยและนิ่มนวลอยู่ในห้องนั้น พอหมดเวลาเยี่ยมทั้งสองคนก็ลุกเดินออกไปจากห้อง พอคล้อยหลัง นิ้วมือของผู้ป่วยก็ขยับ ริมฝีปากของน้อมจิตพึมพำเป็นคำสั้นๆ ทว่ากลับไม่มีเสียง ไม่มีเค้าว่าจะรู้สึกตัว
เพราะหญิงชรายังคงอยู่ในนั้น เธออยู่ในฝัน ในอดีตของตัวเอง
==============================================================>>>>>
ดีค้า พาคุณปรียากับคุณณัยมาส่งค่า ^O^
คุณZephyr เฟอร์รี่จัง อัน-ลิ-ปรี-ยา ค่ะแปลว่าดอกบัว สมัยเด็กๆ คุณปรียาเฮี้ยวไม่ใช่เล่นนะค้า อิๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาเข้ามาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
ส่วนวันนี้ไปแล้วนะคะ หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่า ^O^
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 พ.ค. 2559, 21:58:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 พ.ค. 2559, 21:58:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 1215
| << บทที่ ๑ 150% | บทที่ ๒ 40% >> |
ดังปัณณ์ 31 พ.ค. 2559, 21:59:34 น.
และเช่นเคย ฝากคุณปรียากับคุณณัยด้วยนะค้า
เปิดจองชุด เรียงหัวใจฝัน
-รอยเล่ห์ลวงใจ
-กิ่งหัวใจใบรัก
-ใจภักดิ์เพียงเธอ
( ๓๐ เมษายน ๒๕๕๙ – ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๙)
กำหนดส่งวันที่ ๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๙
#รอยเล่ห์ลวงใจ ราคา 295 บาท ลดราคาเหลือ 280 บาท
#กิ่งหัวใจใบรัก ราคา 325 บาท ลดราคาเหลือ 310 บาท
#ใจภักดิ์เพียงเธอ ราคา 289 บาท ลดราคาเหลือ 274 บาท
ค่าจัดส่งฟรี
พิเศษโปรโมชั่นสำหรับการสั่งซื้อชุดเรียงหัวใจฝันทั้งชุด จากราคา 909 บาท ลดเหลือ 850 บาท
แถมฟรี!!
นิยายเรื่องสั้น ‘กล่องไดอารี่ในความทรงจำของคำว่ารัก:ทำไมต้องรัก’ 1 เล่ม
(โปรโมชั่นนี้ สำหรับการสั่งซื้อผ่านเพจ: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ นะคะ)
ชำระได้ที่
บัญชีออมทรัพย์ ชื่อ น.ส. นภาพร ลีทอง
ธนาคารกรุงเทพ สาขา ถนนรัชดา-สี่แยกสาธุประดิษฐ์
เลขที่บัญชี 195-4-63401-8
ธนาคารกสิกรไทย สาขา ซีคอนสแควร์
เลขที่บัญชี 908-2-00089-2
แจ้งการจองหรือโอนได้ที่
e-mail: ao_sdj@hotmail.com
FB: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ร้านออนไลน์เราก็มีนะคะ ^^
สอบถามได้ที่ร้าน Booksforfun ตามลิงก์นี้เลยค่ะ http://goo.gl/ZgFOp5
หรือ ร้านนิยายรัก ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/rzznzV
หรือ ร้าน ฺBookToGoThailand ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/02nwfP
หรือท่านใดสนใจ E-BOOK เชิญทางนี้ได้เลยค่ะ
https://goo.gl/2Nicok
คืนนี้ต้องไปแล้วค่ะ หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์จ้า
และเช่นเคย ฝากคุณปรียากับคุณณัยด้วยนะค้า
เปิดจองชุด เรียงหัวใจฝัน
-รอยเล่ห์ลวงใจ
-กิ่งหัวใจใบรัก
-ใจภักดิ์เพียงเธอ
( ๓๐ เมษายน ๒๕๕๙ – ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๙)
กำหนดส่งวันที่ ๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๙
#รอยเล่ห์ลวงใจ ราคา 295 บาท ลดราคาเหลือ 280 บาท
#กิ่งหัวใจใบรัก ราคา 325 บาท ลดราคาเหลือ 310 บาท
#ใจภักดิ์เพียงเธอ ราคา 289 บาท ลดราคาเหลือ 274 บาท
ค่าจัดส่งฟรี
พิเศษโปรโมชั่นสำหรับการสั่งซื้อชุดเรียงหัวใจฝันทั้งชุด จากราคา 909 บาท ลดเหลือ 850 บาท
แถมฟรี!!
นิยายเรื่องสั้น ‘กล่องไดอารี่ในความทรงจำของคำว่ารัก:ทำไมต้องรัก’ 1 เล่ม
(โปรโมชั่นนี้ สำหรับการสั่งซื้อผ่านเพจ: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ นะคะ)
ชำระได้ที่
บัญชีออมทรัพย์ ชื่อ น.ส. นภาพร ลีทอง
ธนาคารกรุงเทพ สาขา ถนนรัชดา-สี่แยกสาธุประดิษฐ์
เลขที่บัญชี 195-4-63401-8
ธนาคารกสิกรไทย สาขา ซีคอนสแควร์
เลขที่บัญชี 908-2-00089-2
แจ้งการจองหรือโอนได้ที่
e-mail: ao_sdj@hotmail.com
FB: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ร้านออนไลน์เราก็มีนะคะ ^^
สอบถามได้ที่ร้าน Booksforfun ตามลิงก์นี้เลยค่ะ http://goo.gl/ZgFOp5
หรือ ร้านนิยายรัก ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/rzznzV
หรือ ร้าน ฺBookToGoThailand ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/02nwfP
หรือท่านใดสนใจ E-BOOK เชิญทางนี้ได้เลยค่ะ
https://goo.gl/2Nicok
คืนนี้ต้องไปแล้วค่ะ หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์จ้า
